|
In de politiek komt het volgens ons aan op :
- ideeën en sociale opvattingen over de inrichting van de maatschappij,
- het streven naar geluk voor de groep en het individu,
- nederigheid en wijsheid om de gedachten van de groep die men wil vertegenwoordigen tot uiting te brengen,
- dienstbaarheid aan de gemeenschap,
- zin voor verantwoordelijkheid en respect voor andersdenkenden,
- leiderschap die steunt op kennis en ervaring.
Zijn dat enkele bruikbare elementen voor een politicus ? U kan er nog heel wat meer bij verzinnen.
In een aantal kranten wordt vandaag uitgebreid het woord verleend aan types die de voorbije periode in het partijpolitieke wereldje over de tong gingen en die, nadat hun pedigrees door de televisie geanalyseerd werden, nu ook door de geschreven pers vriendelijk de kans krijgen zich voor te stellen als sympathieke, vlotte kerels.
Voor Rik Torfs, die zich al jaren laat doorgaan als een zichzelf relativerende underdog, valt die confrontatie het minste mee. Torfs kan er niet langer onderuit om met zijn ware intellect zijn politieke overtuiging te schragen. Dat valt verwonderlijk slecht mee : men hangt niet ongestraft jarenlang de slimme clown uit om vervolgens als ernstige dienaar te fungeren van de Deftige Dame, die lachen beschouwt als een zondig verdrijf. Alles beperkt zich weer tot kleine grapjes over nachtelijk vergaderen met Inge Vervotte en als uitsmijter "CD&V is de partij met de minste ideologie".
In de hoge CD&V-regionen bestaat trouwens zeer weinig enthousiasme voor de parachutesprong van Rik Torfs als nummer 2 op de senaatslijst. Er wordt gewrongen en gewrikt met de ellebogen ; enkele senatoren verhuizen naar Kamerlijsten. Pol Van den Driessche, destijds ook een mediafiguur, zien we waarschijnlijk niet terug in de nationale politiek.
Wat Torfs wil in de politiek, is "het langetermijn denken introduceren". U ziet het genre ? Die man met zijn radde tong en gespeelde nederigheid, is niet meer dan een politieke neofiet die zichzelf oplaadt met een onmogelijke opdracht : het langetermijn denken introduceren in een wereld die leeft van het ene einde van de maand naar het andere ... Wie trouwens Marc Eyskens als voorbeeld neemt voor de eigen politieke carrière, laat bij velen de wenkbrauwen fronsen.
Ook Bart de Wever met Siegfried Bracke worden uitgebreid aan het woord gelaten en ze worden voorgesteld als een intelligent komisch duo, dat op alles een antwoord heeft. Klinkt het niet, dan botst het maar, het is allemaal vrolijk en zij zijn de tovenaars van het Woord.
De Wever zwelgt in zijn eigen rethoriek en is zo ijdel geworden dat het gênant is. "Geef mij een volle zaal en ik overtuig ze binnen een halfuur" zegt hij.. Na zulke uitspraken verwacht je dat twee mannen in het wit met een dwangbuis binnenkomen en de sprekerd wegvoeren.
Een andere doorzichtige en eigenlijk domme uitspraak is deze : "Een mens die niet verandert, is een heel saai mens en een achterban die dat niet aankan, is een hele saaie achterban". Dat is toch toogpraat ? De Wever wordt de hemel ingeprezen omwille van zijn duidelijkheid en zijn intellect maar hij is niet bestand tegen al die lof en dan begint hij door te hollen. Het is de man in zijn hoofd geslagen al die lovende uitlatingen. Tussen al dat gewauwel door, ontdekt de aandachtige lezer/toehoorder de ware drijfveer en de echte verwaande kerel.
Savat
De Standaard - Het Nieuwsblad
|
