MR-voorzitter Didier Reynders pleit ervoor de onderhandelingen volgens een andere methode en met andere partners te laten verlopen. Hij stelt voor dat de vier grootste partijen van het land een akkoord zouden uitdokteren. Volgens Reynders moet eerst worden bepaald wat Vlamingen en Franstaligen nog samen willen doen. Dat lezen we vandaag in interviews met Het Laatste Nieuws en La Libre Belgique.  
 
De Franstalige en Vlaamse liberalen waren tot nu toe niet betrokken bij de onderhandelingen. Reynders stelt al geruime tijd dat de onderhandelaars een verkeerde werkwijze hanteren. "Neem de vier grootste partijen van het land : N-VA, PS, MR en CD&V. Samen hebben ze 88 zetels in de Kamer. Mooi in evenwicht, want 44 in Vlaanderen en 44 Franstaligen. Daar heb je de basis van een stabiele regering", aldus de liberale voorzitter. "Om een tweederdemeerderheid van 100 zetels te vinden voor een staatshervorming, heb je nog één partner nodig. Of het nu de sp.a is, Open Vld of de twee groene partijen samen - elk van hen heeft al gezegd dat ze een goede staatshervorming steunen, in of buiten de regering". Hij roept op de huidige formule te laten vallen en te definiëren wat we nog samen willen doen. "Laten we bepalen wat we samen doen, de bevoegdheden en de financiering, met fiscale autonomie en interpersoonlijke solidariteit (...) Daarna moeten we beslissen wat we fiscaal, economisch en sociaal willen". 

De N-VA heeft zeker belangstelling voor dit Loreleilied van Didier Reynders.  Helaas, heeft Bart de Wever, zich laten verstrikken van dag één af na de verkiezingen, door Di Rupo de dans te laten leiden. Bart de Wever, een goede strateeg ?  Ik denk het niet, een handige mooiprater, dat wel.

Ray

En de klok tikt...

De klok raakt algauw van slag,
en kijken naar de slinger helpt niet
want die blijft hakkelend doorgaan.

Het intrigeert ons allen omdat zij hapert
en we blijven gehypnotiseerd wachten
want wij willen dat ze met de regelmaat
en consequent haar seconden wegtikt:

ónze seconden, ónze minuten, ónze uren

voor Vlaanderen !

Omdat elke seconde niet meer in te halen is,
en iedere seconde zich vasthaakt aan de vorige
en zo een onverbrekelijke lebensketting vormt
vol goede en minder goede momenten,
maar zo belangrijk voor ons eigen volk
met zijn herinneringen, z'n gedachten
die wél in te halen zijn. En daarom,
juist dáárom willen wij geen nekslag

maar politieke moed !

Het zijn ónze seconden, ónze minuten en uren
die wij koesteren, want wij kregen ze voor niets
en daar hebben onze voorouders eeuwen voor gestreden:

VOOR EEN VRIJ VLAANDEREN !

Christina

.

Het politieparket van Antwerpen kan de toevloed van processen-verbaal niet meer aan. Het parket voelt zich genoodzaakt om lichte verkeersovertredingen niet meer te vervolgen. Het parket stelt voor om de boetes zelf te innen en wordt daarin bijgetreden door minister van Justitie Stefaan De Clerck (CD&V).

Het Antwerpse politieparket krijgt als maar meer processen-verbaal te verwerken. Dat wordt vooral geweten aan de exponentiële toename van het aantal flitscamera's in het straatbeeld. "De pv's van onbemande camera's komen terecht bij onbemande parketten", zegt parketwoordvoerder Paul Van Tigchelt in de Corelio-kranten.

In een brief aan de elf politiezones van het gerechtelijk arrondissement Antwerpen vraagt procureur des Konings Herman Dams om lichte parkeer- en snelheidsovertredingen niet meer te beboeten. Zo zullen chauffeurs die in de bebouwde kom werden geflitst aan 56 km/u en die weigeren hun boete te betalen, niet meer vervolgd worden.

Van in de maand augustus loopt in Antwerpen en plakatencampagne met de infantiele slogan "Merci om trager te rijden". Elke burger kan een plakaat ophalen en deze aan zijn woning of aan die van zijn buurman hangen. Er is ruimte om je naam in te vullen, zodat iedereen kan vaststellen, dat je bezorgd bent voor de verkeersveiligheid in de stad van allah. De plakaten worden ijverig opgehaald maar ze hebben weinig of geen invloed. Het is een zoveelste publiciteitsstunt van een onbekwaam schepencollege dat niet opgewassen is tegen de échte problemen. Knoeiers, dat zijn het.

Is er nog ruimte voor eigenheid?

De wereld moest ons dorp worden maar vandaag is ons dorp opnieuw de wereld. Globalisering, schaalvergroting, “Globish, Europa, nationale politiek, het gaat ons allemaal te ver en de burger komt in opstand tegen de gevolgen. “There is a tide in the affairs of men” wist Brutus al in Julius Caesar van Shakespeare; wie de kering van het tij niet ziet komen wordt weggespoeld.

Laatst overkwam het de Zweedse socialisten die op 19 september hun laagste score haalden sedert 1914, spijt 5 jaar oppositie tegen Alliansen, de centrumrechtse regering van Fredrik Reinfeldt.  Schuldig is Sverige Demokraterne (SD) die eindelijk boven de kiesdrempel  van 4 % geraakte en 20 zetels in de Riksdag haalden. De twee grote blokken weren zich nu als duivels om ze buiten te houden. SD,  de Zweedse versie van de Nederlandse PVV of kunnen we populistische of underdogpartijen … niet op één hoop gooien ?

Bewust van de kentering der tijden hebben ze veel gemeen, de SD van Jimmie Åkesson, de PVV van Geert Wilders, Danske Folkepartiet van Pia Kjaersgaard, ÖVP van Josef Pröll,  Lega Nord van Umberto Bossi, VB van Bruno Valkeniers, N-VA van Bart De Wever. Ze zijn geen doorslagjes van elkaar en ze mijden terecht elkaars gezelschap, opdat  men toch maar niet zou denken dat ze een of ander virus gemeen hebben. Dan treft hen  dezelfde quarantaine of  cordon sanitaire, als het FN van Le Pen of het VB van Filip Dewinter. Wie het Padania van Lega Nord steunt, krijgt Rome op zijn hals omdat  Bossi SPQR vertaalde in “Sono porchi questi Romani” (die Romeinen zijn varkens). 

De underdogpartijen  die in het Europees Parlement een stevige fractie zouden kunnen vormen, wegen daar niet door omdat ze dan tegen elkaar zouden moeten aanschurken en de kleurpartijen hen toch geen fractiestatus gunnen. Populistische partijen hebben anders een gelijklopende “Unique selling proposition”. Ze durven, met verschillende intensiteit en klemtonen veel in vraag stellen, de staatsstructuur zelf, het establishment, de globalisering, de Europese regelneverij, de verloedering in de samenleving, de ongebreidelde immigratie, de manifest mislukte integratie.

Deze rechtlijnige houding bracht Wilders tot in de coulissen van de nieuwe regering in Den Haag, zoals Kjaersgaard dat al langer doet in Kopenhagen.  Bossi zit stevig gebeiteld in Rome en De Wever deelt in Brussel helemaal de lakens uit. Wellicht zal een nieuwe regering in Stockholm zich laten gedogen door SD, zoals de regering Rutte-Verhagen in Den Haag door PVV.

De klassieke partijen zijn staatsbehoudend,  horen tot het establishment, zijn politiek correct, overtuigd van het eigen gelijk en allesbehalve geneigd om te luisteren naar de man in de straat. Tegenover de vervloekte populisten bewandelen ze twee wegen. Ofwel een politiek van uitsluiting, met destabilisatie en heksenprocessen (het zijn allemaal nazi’s)  maar procederen tegen Wilders maakt hem blijkbaar steeds groter, zoals het Vlaams Blok in 2004 zijn monsterscore van 25 % kon halen dank zij de idioten van het Gentse Hof van Beroep.

Het alternatief is het overnemen van echte of vermeende programmapunten van de populisten om ze de wind uit de zeilen te nemen. Links en recht deden het al op grote schaal, Schröder, Merkel, Zapatero, Blair tot en met Sarkozy met zijn Romabeleid. Bestrijding van overlast, zelfuitsluiting en asociaal gedrag, de grote massa vindt het prima en duizenden pro-Deoadvocaten horen de kassa rinkelen. Daarom is de hysterische uitval van Eurocommissaris Viviane Reding die Sarkozy net geen Kapo noemde, rampzalig voor de Europese gezindheid  van de doorsnee Fransman en voor de houding van de Franse president tegenover de EU.

De Eurobarometers wijzen anders al lang op de nieuwe grondstroom. Met de Eurobarometer (zie de laatste op http://ec.europa.eu/public_opinion/archives/eb/eb73/eb73_en.htm) peilt de Europese Commissie sedert decennia de Europese samenleving . Bestelde polls bewijzen meestal wat men wil bewezen hebben, zodat de Eurobarometer bevestigt: “Europe is good for you”. Maar hij toont ook aan dat het vertrouwen in de Europese instellingen op een laag pitje staat; amper 40 % opkomst bij de laatste EP-verkiezingen zegt genoeg. Voor de meeste burgers betekent de EU geldverspilling, bureaucratie,  lekkende buitengrenzen,  verlies aan identiteit. 

De burger baalt van de om zich heen grijpende Pan-Europese Gleichschaltungsdrang  incl. betweterij. Daarom is de uitval van Reding (en Verhofstadt) naar Sarkozy een fout signaal naar de burger, net zoals de uitval van Angela Merkel naar Geert Wilders.

Guido Naets

In 2006 werd een tentoonstelling gehouden in Brussel in het kader van de 20ste Europalia, gewijd aan Rusland en o.a. aan de grootste juwelier uit de IXX deen XXste eeuw : Carl Fabergé 

De juwelenkunst in Rusland wordt ons getoond in ongeveer 200 topstukken, gemaakt in de kunstateliers van Fabergé  en zijn medewerkers.

Zijn naam is ontegensprekelijk verbonden aan het keizelijke Rusland , maar eveneens aan de Europese hoven in het begin van de XXste eeuw.  Iedereen kent Fabergé , wier naam onmiddellijk, zijn schitterende juwelen "de keizerlijk eieren" oproept.  Maar niet alleen deze pareltjes  maar ook andere technieken getuigen van zijn enorme vaardigheid, goede  smaak en originaliteit.

 Dit juweeltje werd aan  de keizerin geschonken als herrinering aan haar intrede in Moskou  De koets is tot in de kleinste details nagemaakt, met precies dezelfde materialen  De kroon bovenop de koets is dezelfde als dewelke zij droeg bij de kroning tot keizerin.

Het is vooral dank zij de medewerking van Mevrouw Tatiana  Muntian , conservatrice van het Kremlin museum  en de energie van Mevrouw  De Peuter van de bank ING, dat deze tentoonstelling is kunnen tot stand komen.  Ook de vereniging " The Link of Times” heeft een zeer grote bijdrage geleverd door een collectie ter beschikking te stellen.

De tentoonstelling bevatte 13 meesterlijke "keizerlijke eieren" en 5 stuks van het destijds eminente kliënteel van Fabergé  De tentoonstelling nam een enorme vlucht na de toezegging van het  hof van Groot Brittannië en Denemarken.  Voeg daarbij  de private collecties van verscheidene Amerikanen en Europeanen en het succes was verzekerd.

De organisatoren hebben er prijs op gesteld alle facetten van de kunst van Fabergé te tonen en dat is echt wel meer dan de  keizerlijke eieren.  Dank zij Mevrouw Muntian konden we prachtige sculturen in steen bewonderen.  De tentoonstelling gaf ons een beeld van de omvang van de realisaties van het huis Fabergé en zijn ateliers ,  filialen en medewerkers.   We kunnen rustig stellen dat hier een tentoonstelling plaats vond op top niveau.      Het was de bedoeling en de wens van de inrichters, door deze en andere tentoonstellingen  om de 2 landen dichter bij elkaar te brengen, elkaar beter te leren begrijpen.  Of dat gelukt is, weten we niet, maar het publiek genoot alleszins van een prachtige tentoonstelling.

Met een stuk geschiedenis over Fabergé zal ik trachten duidelijk te maken hoe deze familie erin geslaagd is tot de echte wereldtop te  zijn gekomen in de loop van twee eeuwen. 

Het huis werd gesticht in 1842 door Gustave Fabergé, afkomstig uit Parnu,   in een bescheiden zaak  gevestigd in Sint Petersburg. De familie Fabergé is protestants en  Picardië in Frankrijk reeds in de XVIIde eeuw. Na een tussnestop in Duitsland, verhuizen ze naar Sint Petersburg. Daar installeert Gustav (vader van Carl) zich definitief in zijn juwelierszaak, eerst in de Bolshaya Morskayastraat om daarna een statig gebouw elders in Sint Petersburg te betrekken.  Carl  volgt intussen les in een Duitse school in Sint Petersburg, daarna in Dresden in de handelsschool.  Zijn basisopleiding juwelier krijgt hij van een vriend van Gustav F. , Peter Hiskias Pendin, om zich vervolgens te vervolmaken bij Josif Friedman. Vader Fabergé beseft zeer goed dat later Carl zijn zaak zal overnemen en stuurt hem samen met een gerenomeerd juwelier door gans Europa om kennis op te doen.  Al vlug bleek  dat Carl in ontwerpen, restauraties en ideéen  over uitzonderlijke talenten beschikte.

In 1872 neemt hij het roer in handen.  Al vlug werd het Huis Fabergé tot de top van de Russische juwelenkunst gerekend.  Hij werkte samen met de grootste kunstenaars en in enkele jaren tijds telde de zaak meer dan 500 medewerkers in eigen atelier en filialen in Moskou, Odessa, Kiev en Londen.  In 1900 laat hij door architekt Carl Schmitt (zoon van zijn neef) een statig gebouw ontwerpen in de Bolshaya Morskayastraat in Sint Petersburg. Hierin worden de studio's voor de ontwerpen gevestigd, zijn eigen appartement en het voornaamste kunstatelier, waarvan Carl de productie persoonlijk controleert.

De 4 zonen komen stilaan in zicht om mee te werken aan de verdere opbouw van het huis Fabergé.   De 2 oudste zonen beheren samen met Carl Fabergé het filiaal te Sint Petersburg . Zij onderhouden de contacten met het Keizerlijk hof voor verdere bestellingen. Alexandre houdt het filiaal in Moscou en ontwerpt eveneens tal van juwelen. Vanaf 1906 beheert de jongste zoon, Nicolas, het filiaal in Londen en is eveneens zeer bedreven in het ontwerpen van schitterende juwelen. Carl Fabergé kan dus ontegensprekelijk bogen op de naam “familiebedrijf”  Intussen werken de beste juweliers voor huis F. Fabergé”   De palm verdient echter Mikhail Perkhin, een jonge kunstenaar uit Olenets, die tot 1903 de keizerlijke eieren realiseert.  Hendrik Wigström neemt daarna die taak over.  Julius Rappoport is meester zilversmid in het huis F.   Tal van anderen nemen de kleinere stukken voor hun rekening. Ook architekten  met faam werken mee aan de glorie .   Tal van exposities waaraan hij deelneemt verhogen de glans van het huis. Overal wordt hij onderscheiden met ereprijzen, meestal met de gouden médaille.  In 1885 krijgt hij de titel van leverancier van het Keizerlijk hof, wat hem de vrije toegang verleent.  Vriend en vijand erkennen dat Fabergé geen gelijke kent , noch in Rusland, noch in Europa.  Hij stelt eenmalig tentoon in Parijs waar hij de hoogste onderscheiding krijgt “ Croix de la légion d’honneur” 

Fabergé legt zich ook toe op restauratie van oude en beschadigde juwelen voor  het gekende museum  L’ermitage.  Hij bestudeert nieuwe techniekenb voor de moeilijk te herstellen kunstwerken . van het museum.  In 1910 krijgt Carl de titel van "industrieel expert" dank zij de enorme inspanning die hij leverde voor het museum de Hermitage.

De groten der aarde willen allemaal een juweel met de stempel K. Fabergé. Van het keizerlijk hof  tot  Bangkok. Koning Christian 9 en de koningin van Denemarken, de tsaar van Bulgarije,  het Britse hof.  Londen bezit een enorme collectie gebeeldhouwde dieren en bloemen in edelstenen met goud en in emaille belegd. 

Daarbuiten produceert het huis F.  ook seriewerk op algemene vraag van de bevolking. Maar dan vooral voor huishoudelijk gebruik voor de betere klasse. Vooral eetserviezen in porselein,  glazen enz.  Ook en vooral op vraag worden juwelen ontworpen in de Lodewijk XV en XVI stijl, met renaissance motieven , in de Régence en  Empire stijl.  Veel artikels werden in de stijl van het nationaal romantisme ontworpen.  Maar elk ontwerp droeg de stempel van de precisie van  Fabergé. 

De erfenis van Fabergé is immens. Daar hij alle types van deze kunst heeft beoefend :  goud, zilver, edelstenen.  De eieren zijn slechts een onderdeel van de ganse productie, maar onmiskenbaar de kroon op het werk. Ze beslaan dan ook 30 jaar van zijn schitterende loopbaan als de juwelier van de Romanovs. De kuntwerken en de faam van Fabergé hebben ruimschoots  de naam van de Romanows overleefd.

Jos

Op het proces werd de getuigenis van de Amerikaanse psychiater, geboren in Syrië,  Wafa Sultan,  door de rechter in het Nederlands voorgelezen . Dit is het eerste gedeelte. 

Het is zover ! Vele Herentenaren zullen "oef" zeggen nu Kuypers zijn sjerp aan de wilgen hangt.

De  'Kill-Willy" gedachten bij de ongelukkigen kunnen nu opgeborgen worden. De chagrijnige tot 'bruine' muis verworden Vlaamse politieker kan zich nu in alle rust bezinnen over zijn  voorbije loopbaan van voorvechter voor de Vlaamse zaak tot dienaar van de allochtone tafelschuimers.

Bye-Bye Willy ... ga nu maar lekker thee slurpen met Achmed, Rachid, Fatima, Pjotr, heel de wereld maar zeker niet met de Vlaamse separatisten, die jij verfoeit.

Senior

.

Caroline Gennez in Knack  : Bart De Wever beweert dat hij voor zijn eigen kiezers spreekt en voor die van het Vlaams Belang, de Lijst Dedecker en CD&V. Alleen niet voor die van ons dus. Soms lijkt hij te vergeten dat je een meerderheid in het parlement nodig hebt om in een democratie een akkoord te kunnen afsluiten. Ik snap gewoon niet dat hij geen bondgenoten zoekt waar die voor het oprapen liggen: in Vlaanderen. Maar dat doe je natuurlijk niet door te zeggen: ik heb een plan en de anderen moeten maar volgen of het zijn slechte Vlamingen.

PST : Als Bart de Wever ooit verkondigt dat hij uit ONZE naam spreekt, is het afgelopen met zijn politieke carrière.  

We zijn te dik en dat willen we niet. Net als ons buikvet groeit de preparatenbusiness enorm. Welke dieetpreparaten zijn er zoal ? En nog belangrijker : helpen ze ?

In de supermarkt, bij de apotheek en op het internet zijn vele tientallen middelen te koop die gewichtsverlies beloven; van fatburners en fatblockers via slankboosters en vetvernietigers tot vetvreters en hongerstillers.

Voorbeelden dieetpreparaten
Deze fraaigenaamde preparaten (pillen, poeders en dranken) worden vaak met ronkende marketingkreten bij je aanbevolen. Dat ze wellicht gevaarlijk zijn of gewoon niet werken, komt meestal niet aan de orde.

Welke soorten pillen, poeders of drankjes zijn er te vinden en wat beloven ze ?

•Preparaten met carnitine, chroom of enzymen uit ananas of papaja, die lichaamsvet of -eiwit zouden oplossen.
•Kruidenmengsels, die laxerend en vochtafdrijvend zouden werken.
•Preparaten met algen, lecithine, zeewier of gisten, die de schildklierwerking zouden stimuleren, vet zouden oplossen, laxerend of eiwitsplitsend zouden werken.
•Stoffen die invloed hebben op bepaalde hormonale systemen. Lysine en argininerijke producten, die de afgifte van groeihormoon bevorderen, en efedrine en cafeïne, die de stofwisseling stimuleren.
•Stoffen die de vetverbranding zouden stimuleren, zoals appelazijn of Pu-Erh thee.
•Supplementen met chitosan, die de opname van vet in de darmen zouden remmen.
•Supplementen met CLA (geconjugeerd linolzuur).
•Zwelmiddelen en vezelpreparaten, zoals guar en cellulose. Deze zwellen op in de maag, waardoor een hongergevoel achterwege zou blijven en afvallen dus minder moeite zou kosten.

En werken ze?
Met een beetje moeite kun je zelf een rijtje zoals hierboven samenstellen door te surfen op het internet. Maar belangrijker is de vraag: werken al die pillen, poeders en drankjes ook ?
Het antwoord is kort en krachtig : soms wel, vaak niet. En in dat laatste geval – als ze dus niet werken – zijn ze soms nog schadelijk ook. Voorzichtigheid is dus geboden.

Laat je vooral niet verleiden door interessante wetenschappelijke praat. Want als er al goed onderzoek is gedaan, gaat het vaak om onderzoek bij dieren, waarbij ook nog eens hoge doseringen van het middel zijn gebruikt. Of het werkt bij mensen is daardoor niet te zeggen. 

De kans is groot dat het niet of nauwelijks werkt. Maar wat veel erger is, is dat gebruik van zulke preparaten soms gezondheidsrisico's met zich meebrengen. Zo is overmatig gebruik van laxerende middelen schadelijk voor de gezondheid

Medicijnen voor gewichtsverlies
Dit neemt niet weg dat er medicijnen zijn voor gewichtsverlies, waarvan de werking wél is aangetoond. Al is het erg onverstandig om deze medicijnen zonder doktersadvies te slikken.

1) Orlistat, een middel dat op de markt is onder de naam Xenical, zorgt ervoor dat je darmen tot een derde minder vet uit het eten opnemen.

2) Sibutramine, ook bekend onder de naam Reductil, geeft je een verzadigd gevoel en verhoogt de stofwisseling.

3) Rimonabant (Acomplia) ten slotte bleek zelfs het best te werken. Ook dit medicijn werkt via het verzadigende gevoel dat het geeft.

Van alle drie de medicijnen is bewezen dat je er (als onderdeel van een dieettherapie!) zo'n twee tot vijf kilogram mee kunt kwijtraken. Kortom, deze medicijnen werken.

Maar twee tot vijf kilogram gewichtsverlies is voor iemand met fors overgewicht natuurlijk niet veel. Daar komt nog eens bij dat de medicijnen vaak veel bijverschijnselen kunnen hebben, tot zware depressies aan toe.

Wonderpreparaat bestaat niet
Er zijn dus talloze preparaten op de markt, waarvan er maar enkele ook een wetenschappelijk aangetoonde werking hebben. En dan nog: veel gewicht zul je er niet mee verliezen en je zult mogelijke bijwerkingen op de koop toe moeten nemen. De conclusie is duidelijk : een wonderpreparaat bestaat (nog) niet.

Voor iedereen die op zo'n manier probeert gewicht te verliezen, is dat wellicht een bittere pil. Maar het advies om af te vallen door een gezonde, gevarieerde, calorie-arme voeding en veel beweging is nog altijd het beste advies dat je kunt krijgen.

Raadpleeg regelmatig Gezondheidsnet : de webstek bevat steeds interessante tips en allerlei weetjes.

http://gezondheidsnet.rnews.be/

Waarom denk ik nu uitgerekend in deze periode aan de Leerling-Tovenaar ?

Savat

De Franstaligen wetten de messen. Indien het einde van België naderbij komt, vindt PS-voorzitter Elio Di Rupo dat de Vlamingen zich in een referendum moeten uitspreken over onafhankelijkheid. “België behoort ons - Wallonië, Brussel en de zes faciliteitengemeenten - dan toe,” aldus Di Rupo gisteren op RTBF en RTL-TVi. In De Morgen, Het Laatste Nieuws en Le Soir herhaalt hij dat vandaag nogmaals. Terwijl de N-VA zelfs het eigen partijprogramma inzake Brussel-Halle-Vilvoorde - een dossier waarin men zich jarenlang stoer op de borst heeft geklopt en de ‘splitsing zonder prijs’ heeft verdedigd - naast zich heeft neergelegd, krijgt De Wever van Di Rupo andermaal een pak voor de broek. Dat de Vlamingen het BHV-splitsingsvoorstel na 18 oktober op de agenda van de Kamer zouden brengen, noemt de PS’er een “een provocatie” en “een daad van agressie”. Het Vlaams Belang zal morgen hoe dan ook de hoogdringende behandeling vragen van de wetsvoorstellen tot splitsing van het kiesarrondissement.

Jaren geleden lanceerde Di Rupo al de idee om een referendum over het einde van België te organiseren. Het Vlaams Belang juichte dat destijds toe, maar het voorstel van de PS-voorzitter belandde helaas tussen de mottenballen. Opvallend is dat anno 2010 de roep om een ‘plan B’ vooral bezuiden de taalgrens aan sterkte wint. Dat de Franstaligen na de boedelscheiding zomaar aanspraak zullen kunnen maken op Brussel en zelfs de faciliteitengemeenten, zoals Di Rupo lijkt te denken, is te gek voor woorden. Als de Vlamingen hun zaak op een verstandige manier verdedigen, maakt de door Di Rupo vooropgestelde annexatie van de faciliteitengemeenten geen enkele kans. Bij de ontbinding van een federatie erkent de internationale gemeenschap immers telkens de interne bestuurlijke grenzen tussen de voormalige deelstaten als nieuwe staatsgrenzen. “Di Rupo vergat dat wie een erfenis opeist, ook de schulden moet aanvaarden,” merkt Guy Tegenbos bovendien fijntjes op in De Standaard. “Wie de merknaam België wil, moet de staatsschuld erbij nemen.”

Intussen loopt de Franstalige arrogantie de spuigaten uit. De regeringsformatie lijkt definitief begraven. Opnieuw dient de vraag gesteld: wat nu? Indien het andermaal mislukt, lijken we op vervroegde verkiezingen af te stevenen. “Daarna kan men het nog eens proberen,” zegt politicoloog Carl Devos (Het Nieuwsblad, 11.10.2010). “Als het dan weer mislukt moeten we wellicht afscheid nemen van dit koninkrijk. Zelfs al wil de meerderheid dat niet. Een land dat echt niet meer te besturen is verliest zijn bestaansreden.”

@ VB

Een 30-jarige blogger is door het gerechtshof van Amsterdam veroordeeld tot een boete van vijfhonderd euro, omdat hij op zijn weblog beledigende teksten had geschreven over moslims.

Verhoord
Blogger Bert Brussen moest zich in augustus melden bij de politie voor een verhoor, omdat hij werd verdacht van opruiing en bedreiging van PVV-leider Geert Wilders. Hij plaatste op zijn website een screenshot van een tweet waarin de politicus met de dood werd bedreigd. Volgens de rechter heeft de blogger op zijn website misdefinitie.nl moslims en Turken beledigd door hen aan te duiden als 'bergapen, kakkerlakken, ratten, verkrachters of mensen die van bil gaan met kamelen'.

Debat
De blogger zegt zijn de uitlatingen niet beledigend, maar satirisch te hebben bedoeld en dat de artikelen waarin de teksten staan over radicale moslims gaan en niet over moslims in het algemeen.

Bovendien gaat het volgens hem over citaten van andere media, zijn de gebruikte woorden satirisch van aard en dragen ze bij tot een maatschappelijk debat. De rechter vindt de citaten echter 'onmiskenbaar beledigend'. 'Het recht op vrijheid van meningsuiting gaat niet zover dat uitlatingen als die van de verdachte toelaatbaar zouden zijn.

De blogger vindt dat het hof 'niet begrijpt waar het om gaat'. Hij moet vijfhonderd euro betalen en krijgt ook nog een voorwaardelijke boete van nog eens vijfhonderd euro.

Door Maartje Willems @ Elsevier 

PST : Om geen misverstanden te kweken : wij zijn het volkomen eens met de wijze rechter : moslims en Turken zijn GEEN (wij herhalen het paswoord GEEN) 'bergapen, kakkerlakken, ratten, verkrachters of mensen die van bil gaan met kamelen'. Wij zeggen zelfs meer : dat geklets over vrije meningsuiting moet maar eens ophouden ! De enige juiste en toelaatbare  mening is die van regimepartijen en van de linxe 'bergapen, kakkerlakken, ratten, verkrachters of mensen die van bil gaan met kamelen'.

De meerderheidspartijen in het Vlaams parlement hebben dinsdag een voorstel van Vlaams Belang weggestemd dat ervoor moest zorgen dat een afgewezen kandidaat-burgemeester zich niet eindeloos opnieuw kandidaat kan stellen. Het voorstel wou een einde maken aan de carrousel aan voordrachten van de kandidaat-burgemeesters uit drie faciliteitengemeenten rond Brussel.

Dit weekeinde vindt in Palermo de herfstsessie van de parlementaire assemblee van de OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa) plaats. Aangezien het parlement de nieuwe Belgische delegatie nog niet aangeduid heeft, zetelt voormalig volksvertegenwoordiger Francis Van den Eynde op dit ogenblik nog namens het Vlaams Belang in deze organisatie.

Van den Eynde sloot zich namens onze partij aan bij een nieuwe politieke fractie die vandaag boven de doopvont werd gehouden: ‘Forum voor Identiteit’. Bij deze fractie zijn ook de Lega Nord, Laos (‘Orthodoxe Volksverzameling’) uit Griekenland, de Oostenrijkse partijen FPÖ en BZÖ en de Poolse partij Wet en Rechtvaardigheid betrokken. Ook een onafhankelijk parlementslid uit Belarus meldde zich.

In de parlementaire assemblee van de OVSE bestaan sinds jaar en dag slechts drie fracties: een socialistische, een christendemocratische en een liberale. Het ontstaan van een vierde fractie, die zich tot doel stelt een stem te geven aan alle parlementsleden die deel uitmaken van de assemblee maar tot hiertoe tot geen fractie konden behoren, baart dus opzien. ‘Forum voor Identiteit’ zal de strijd voor de identiteit der volkeren en hun vrijheid hoog in het vaandel voeren.

.

Er werd weer luid geroezemoesd, vals-vriendelijk handjes geschud, gekust, zachte strelinkjes uitgedeeeld op de net niet-erogene zones, gefluisterd, geschaterd, tot André Flahaut, die veel weg heeft van een keuning van de Vogelenmarkt, op zijn vingers floot in het Frans en in het koetervlaams, want hij wilde beginnen met het spel. Naast hem stond de stipte en trouwe grijze gendarm die er al staat van toen Camille Huysmans nog kamervoorzitter was. Zij kijkt rond alsof ze in haar eentje de parlementaire waardigheid vertegenwoordigt. En misschien doet ze dat wel.

Het spel begon inderdaad met de storende tweetalige tolken, die onveranderlijk Franstalig zijn en van wie één een stem bezit die gehoorschade aanricht. Het is niet persoonlijk bedoeld. Maar het is uiterst vervelend.

Het zij zo, heel dit land, is uiterst vervelend.

Al goed dat er heel wat gewezen kamerleden in de korte vakantieperiode van zowat 3 maanden de geest gegeven hadden, anders was deze eerste zitting afgehandeld geweest binnen het kwartier. Zorg, alsjeblief allemaal, lieve Angeltjesvrienden,  dat u gezond blijft en dat het u niet overkomt om naar het hiernamaals te verhuizen, want die speeches lijken nergens op : dat mag niemand ons aandoen, ook al weten we van niks.

Ivan de Vadder verving de onpartijdige commentatoren van de Morgen of de Standaard. Hij moet stof opdoen voor zijn volgende bestseller. Misschien is dit zelfs een goede aanloop om zijn partijlidkaart van de Open-VLD te verzilveren met een kamerzetel.  Wie weet ?  De openbare omroep heeft al meer televisiesterren in een of andere Praatbarak geparachuteerd. Het niveau is er niet op verbeterd maar de job is goed betaald.

In het peristilium stonden de televisiecamera's opgesteld.  De ware socialist in Flahaut is verdorie meer gesteld op ceremonie en uiterlijk vertoon, dan een blauwe edelman en hij verjaagt de pers uit de wandelgangen.  In een linkse schijndemocratie moet ieder zijn plaats kennen. Goed gedaan, monsieur le président.

Linda de Win had zich eerst warmgelopen met de knappe Alexander Decroo, het politieke wezenkind. Al goed dat hij nog de mama en de papa heeft. En Linda natuurlijk. Op de achtergrond zagen wij tijdens het ganse interview een jonge vrouw, geïntresseerd glimlachend en heupwiegend staan toekijken. Wij waren er van overtuigd, dat het een hitsige fan was van Alexander die een handtekening kwam vragen en desnoods veel meer. Het bleek verdorie Liesbeth van Impe zijn, die destijds ontgoocheld de Morgen verliet om opgenomen te worden bij Het Nieuwsblad.

Haar haren hingen sluiks over haar ene oog, wat wij altijd buitengewoon intrigerend hebben gevonden. Vroeger hadden wij ook zo'n hondje en die liep nooit ergens tegen, alhoewel wij dat verwachtten.  Dat kapsel verleent Liesbeth een misterieuze aanblik. Zeker toen zij zich op zijn Madame Blanche's over Linda heenboog met de melding dat er voor Kerstmis geen nieuwe regering zal zijn. Dat was schrikken ! Liesbeth, die ooit nog eens erg verliefd is geweest op Luc van Balberghe van Vrij van Zegel, verliet het peristilium. Waar gaat zo'n vrouw heen ? Wat drijft haar ?  Wat is haar volgende voorspelling ?

Linda had intussen Gerolf Annemans te pakken. Neen, dat klopt niet.  Opnieuw. De regisseur van de Villa had Linda opgedragen om met een zorgelijk gezichtje Gerolf Annemans op de rooster te leggen.  Hij mocht vertellen dat hij donderdag opnieuw de traditionele BHV schotel zal opdienen en terloops vernamen we, dat het een boeiender uitzending zal worden dan de saaie boel van vandaag. En inderdaad met een zorgelijk gezichtje informeerde het zwarte vrouwtje naar de electorale vooruitzichten bij Vlaams Belang. Gerolf stelde iedereen gerust en kon zijn boodschap over de Ordentelijke Opdeling nog even kwijt. Linda gaf hem een bemoedigend tikje op zijn onderarm als een geheim teken, dat Vlaams Belang zeker op haar mag rekenen.

U kijkt donderdag opnieuw ?  Wij ook.

Savat

In de Tijd (zie logo) vonden wij een degelijk onderbouwd stuk, zoals trouwens vaak in deze krant, over de economische toestand in Wallonië.  Geen aanleiding om te triomferen in Vlaanderen, wél een reden om de franco-belgen aan te zetten tot enige bescheidenheid. Wallonië blijft zich arrogant beroepen op de financiële steun vanuit Vlaanderen (12 miljard euri per jaar, volgens andere bronnen minder) en tegelijk eisen dat Vlaanderen ook nog eens grondgebied moet afstaan en dat het land B in feite één groot gebied is waar Frans dé unieke cultuurtaal is.

In het institutionele debat verzetten de Franstalige partijen zich tegen een hervorming die Wallonië, en ook de Franstalige gemeenschap, zou verarmen. Sommigen stellen zelfs als voorwaarde dat geen enkele betrokken partij verlies mag lijden. Zo’n uitgangspunt draagt natuurlijk niet bij tot snellere onderhandelingen. 
 

We moeten niet spreken van een verarming van Wallonië als eventueel gevolg van een institutionele hervorming, we moeten spreken van een verarming van Wallonië als realiteit. Niet alles wat in het gewest gebeurt, mag echter zwart worden afgeschilderd. Evenmin mogen we een hoge borst opzetten omdat een multinational zich in het gewest komt vestigen, of omdat de werkloosheid minder ongunstig evolueert dan in de andere gewesten.

Wallonië heeft een activiteitsgraad van nauwelijks 63 procent en telt 15 procent werklozen. Bovendien werkt bijna 20 procent van de bevolking buiten het gewest. Dat geeft aan dat het in realiteit slecht gesteld is met de Waalse economische rijkdom.

De cijfers zijn echt meedogenloos. Volgens de recentste statistieken van Eurostat - dat evenwel niet altijd over de beste methodologie beschikt - bedraagt het bruto binnenlands product per inwoner in Wallonië 71 procent van dat van Vlaanderen. In 1996 was dat nog 75 procent. De verarming is dus een realiteit. Uit de PISA-enquêtes van de OESO over de wetenschappelijke vorming van jongeren blijkt ook dat die realiteit zal blijven duren, en zelfs nog zal verslechteren.

Vandaag wordt het enorme verschil in bbp per inwoner tussen Vlaanderen en Wallonië gematigd door de noord-zuidtransfers (we laten Brussel even buiten beschouwing). Het zuiden vreest dat die transfers zullen verminderen als de financieringswet herzien wordt. Door die vermindering zou het beschikbare inkomen van de gezinnen, na belastingen en transfers, meer in overeenstemming zijn met het bbp per inwoner. Dat die evolutie verontrust, is uiteraard begrijpelijk, zeker als we kijken naar wat dat voor de meeste Walen, en vooral voor de uitkeringsgerechtigden, zou betekenen. Veel belangrijker is echter in Wallonië een strategie uit te werken die het bbp per inwoner duurzaam opdrijft.

Het communautaire debat versterkt de breuklijn inzake economische politiek. Het noorden zou bereid zijn de economie te hervormen, net zoals in Duitsland met succes gebeurd is. Het gaat onder meer om de pensioenleeftijd, de werkloosheidsduur, de notie van passend werk en de organisatie van de arbeidsmarkt.

Het zuiden verzet zich daartegen en wil de bestaande situatie in stand houden, zowel institutioneel als sociaaleconomisch. Het meent dat het alternatief tot een groot verlies aan koopkracht zou leiden en dat het herstellen daarvan jaren zou vergen.

Indien het zuiden inderdaad de bestaande situatie wenst te behouden, tekenen zich de grote lijnen af van een overeenkomst. We kenden al een eerste deal met de herfinanciering van Brussel in ruil voor de splitsing van BHV (de noden van Molenbeek zijn groter dan die van Linkebeek).

De tweede deal zou zijn dat het noorden aanvaardt om de noord-zuidtransfers stapsgewijs te verlagen, en dat het zuiden in ruil structurele hervormingen doorvoert op terreinen die federaal blijven. De arbeidsmarkt of de sociale zekerheid hervormen is veel belangrijker dan zich vast te pinnen op het bedrag in miljarden dat van het federale niveau naar de gewesten zou gaan of op het percentage van de inkomstenbelasting dat rechtstreeks naar de kas van de gewesten zou vloeien.

Een dergelijk akkoord zou de zwakken beschermen en de groeivooruitzichten van alle gewesten verbeteren. En het onmogelijke zou werkelijkheid worden: geen transfer waarbij de ene wint wat de andere verliest, maar een herverdeling met een echte win-win- situatie.

Etienne DE CALLATAY is hoofdeconoom bij Bank Degroof.