(archieffoto van vorige rellen in Borgerokko)

In Borgerhout hebben "jongeren" zaterdagnacht een patrouillewagen van de politie aangevallen. De twee inzittende agenten bleven ongedeerd.

Omstreeks middernacht hield een grote groep jongeren (18-25 jaar) een bus van De Lijn tegen op de Turnhoutsebaan, ter hoogte van de Helmstraat. Wat er met die bus aan de hand was, is onduidelijk, maar de "jongeren" verveelden zich en wilden vermoedelijk wat met de chauffeur praten of hem/haar enkele muilperen verkopen. U weet hoe dat gaat, als u, als culturerle verrijker met u zelf gen blijf weet. Iemand moet de politie getelefoneerd hebben, want toen een politie-auto kwam aangetuft, lieten de Borgerokkanen de bus ongemoeid en richten zij hun primaire aandacht op de dienstwagen.

Voor de inspecteurs de plaats van de feiten konden ontvluchten, werden stenen tegen de ruiten en het koetswerk geworpen en enkele jongeren stampten ook hun agressie uit op de wit-blauwe wagen. Kort nadat de inspecteurs richting Koningin Astridplein waren gevlucht, was de groep jongeren opgesplitst en verdwenen.

Van het ganse gebeuren zijn camerabeelden gemaakt die later zullen worden bekeken en die, waar mogelijk, gebruikt zullen worden voor verder onderzoek. We kennen dat soort onderzoeken in de stad van allah : burgemeester Slaapmans en zijn maatje commissaris Baalmans zorgen er voor dat het dossier ergens onderaan in de multicriminele schuif verdwijnt.

Het is vakantie, de lente is in aantocht en de jeugd die er prat op gaat onze wankele bezchaving te haten, laat van zich horen. Wat wil je, in een stad die bestuurd wordt door politiek-correcte hansworsten die als zij één woord kritiek horen op het zootje ongeregeld met de dubbele paspoorten, de klagers bedreiegn met ontslag ? Want zo gaat het er aan toe in de stad Antwerpen : een ambtenaar die zijn waarheid vertelt over de multiculturele miskleunen, kan een kruis maken over zijn carrière.

In 2012 krijgt Janssens en zijn schoothondjes de afrekening voor het wanbeleid aangeboden. Welke coalitie hier ook uit de stembus komt (ditmaal géén panne bij Digipolis ?) : laat de socialisten er buiten. Na 80 jaar wanbeleid, is het genoeg geweest.

Savat

+ Aanpassing 7.45 uur

Het incidentje hierboven greep plaats op zaterdagavond. Zondagavond was het weer prijs, ditmaal in Berchem. Een bus van lijn 32 werd rond 21 uur bekogeld met stenen in de Uitbreidingstraat. Er vielen geen gekwetsten, dus is er eigenlijk niets aan de hand. Een vervangbus kwam de gestrande passagiers opladen en het busje reed verder door Allochtonië : "ting-ting deed de bus, schat slaapwel" om het met de woorden van Louis Baret te zingen.

HELSINKI - Nationalisten hebben zoals verwacht grote winst geboekt bij de zondag gehouden parlementsverkiezingen in Finland. De partij Echte Finnen behaalde bijna negentien procent van de stemmen, nauwelijks minder dan de nummers een en twee, de regerende conservatieve Nationale Coalitiepartij met twintig procent en de oppositionele Sociaal-Democraten. Dit bleek nadat ongeveer een derde van de uitgebrachte stemmen was geteld.

"Dit is echt goed. Dit is een historische verandering", zei de leider van de Echte Finnen, Timo Soini. De partij is tegen immigratie en eurosceptisch. Zo voelt de partij er niets voor dat Finland meebetaalt aan het financiële reddingsplan voor Portugal en andere eurolanden.

Volgens peilingen voor de verkiezingen zouden pro-Europese partijen hun meerderheid in het tweehonderd zetels tellende parlement behouden. Maar de conservatieve leider Jyrki Katainen zei na de voorlopige uitslagen dat het nog te vroeg is om de einduitslag te voorspellen.

De Echte Finnen behaalden bij de vorige verkiezingen in 2007 maar vier procent van de stemmen. Soini zegt dat zijn partij een plaats verdient in de volgende regering, hoewel hij beseft dat de anti-Europese opstelling het lastig maakt om een geschikte coalitiepartner te vinden.

De huidige regering - een coalitie van vier partijen - is voorstander van het Europese noodfonds. "De grotere partijen hebben geen reden om Echte Finnen uit te nodigen voor gesprekken als ze een coalitie zonder die partij kunnen vormen", zegt Olavi Borg, emeritus professor politicologie.

In een laatste poging stemmers te bewegen op een partij te stemmen die noodhulp steunt, benadrukten industrieorganisaties in een krantenadvertentie dat ook het kleine, van export afhankelijke Finland bedreigd wordt als de financiële crisis zich verder uitbreidt.

Zelfs republikeinen vinden dit een geslaagde vertoning

Ambassadeur N. Jamie Ersavcı

We schreven het al, de Turkse ambassadeur heeft geklaagd bij Tjeven Vanackere, over de Vlaams Belang affiche en de video clip waarbij het rode Turkse schaap uit de Europese Unie wordt gestampt door de witte schapen.

Als Vanackere even uit zijn bunker komt, kan hij op zijn beurt een vraagje stellen aan de ambassadeur : "In welk land zitten de meeste journalisten in de gevangenis ?"

Wij zouden geneigd zijn om te zeggen, China, want daar ga je linea recta een geheime gevangenis in, als je schrijft dat alle Chinezen scheel zien. De familie moet geen pakjes brengen. Of is het Iran van de verdwaasde atoombom-liefhebber Ahmadinejad ?  Die beide landen zijn samen ex-aequo op de tweede plaats met elk 34 journalisten achter de tralies. 

Mijnheer de ambassadeur Jamie Ersavci, uw Prachtland Turkije heeft de eer deze wedstrijd te winnen : er verblijven momenteel 57 verslaggevers in uw toffe gevangenissen, waar nog regelmatig de karwats en andere fijne marteltuigen gebruikt worden om de sfeer er in te houden.  U kan het nalezen bij het International Press Institute.

Turkije wordt door onze regimejournalisten voorgesteld als een moslim modelstaat waar vrijheid en democratie bloeien, een land dat een trouwe NATO-bondgenoot is en al jaren een kandidaat om toe te treden tot de Europese Unie. Turkije weigert om de EU-lidstaat Cyprus te erkennen en bezet zelfs militair een deel van dat land en tegelijk weigert Erdogan, Cypriotische schepen (en vliegtuigen) de toegang tot zijn havens en luchthavens.

Tot slot om de ambassadeur helemaal dolletjes te maken, geven wij een uittreksel uit het rapport van het IPI : (gevangenisstraffen voor journalisten van 166 en 138 jaar en 2 gelukzakken hebben zelfs 3000 jaar in het vooruitzicht).

“Vedat Kurşun and Emine Demir of the Azadiya Welat newspaper were sentenced to 166 years and 138 years in prison, respectively, while Bayram Namaz and Ibrahim Çiçek of the Atilim newspaper each face up to 3,000 years in prison. Mustafa Balbay of Cumhuriyet newspaper, Mehmet Haberal of Kanal B Television and Tuncay Özkan of Kanal Biz Television all face dual life sentences, plus further time.”

Toedeloe,  Jamie Ersavcı, mij zie je nooit meer in je Prachtland.

Ray 

De Toerkse ambassadeur ging janken bij Buza-minister Vanackere (die druk in de weer is met oorlogvoeren) over de Vlaams Belang affiche en de video-clip van witte EU-schapen die het Turkse rode schaap een trap verkopen. Het magazine Clint maakte de vergelijking met de Toerken die de  Armeniërs die in 1915 (en voordien !) op een afschuwelijke manier afgemaakt werden door de Toerken.  Dat is nog ietsje straffer dan een onschuldige affiche. Een misselijke mentaliteit, dat is het wat die arrogante snorremansen hebben.

http://www.clint.be/actua/binnenland/aan-de-turkse-ambassadeur-wie-zonder-zonde-is%E2%80%A6

 De Maan, gevangen in synchrone rotatie, houdt immer zijn welbekende voorkant naar de bewoners van planeet Aarde gericht. Maar vanuit een maanbaan kan men ook de achterkant leren kennen. Deze scherpe afbeelding is bijvoorbeeld een mozaïek op basis van opnamen gemaakt met behulp van de groothoekcamera aan boord van de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) en is gecentreerd op de achterkant van de Maan. Het maakt deel uit van een globale kaart die werd samengesteld uit ruim 15.000 opnamen die tussen november 2009 en februari 2011 werden gemaakt en waarvan de versie met de hoogste resolutie oppervlaktekenmerken toont op een schaal van 100 m per pixel. Verrassend genoeg ziet het ruige en zwaargehavende oppervlak van de achterkant er heel anders uit dan dat van de nabije zijde, met zijn gladde, donkere maanzeeën (maria). De waarschijnlijke verklaring is dat de korst aan de achterkant dikker is, waardoor het moeilijker is voor gesmolten materiaal zich een weg te banen vanuit het binnenste naar het oppervlak om daar gladde maria te vormen.

http://www.apod.nl/ap110409_nl.html

Na dit incidentje worden er ongetwijfeld klachten neergelegd en schadevergoedingen geëist. Wanneer wordt overwogen om deze onruststokers die hier niet thuishoren, terug te sturen naar hun Prachtland, waar zij de democratie in het zadel kunnen helpen met hun grote ervaringen uit de Westerse beschaving ?

Zonet verscheen bij Res Publica (Vlaamse Republiek) een briljant stuk door Johan Sanctorum over de knelpositie waarin de NV-A zich bevindt. Omdat we uit ervaring weten, dat slechts een beperkt aantal lezers ingaan op de uitnodiging om naar een andere webstek te gaan via een bruggetje, hebben wij het volledige artikel gecopieerd en overgenomen. Wij hebben tevens de stek van Res Publica bij onze favorieten geplaatst onder de naam : Vlaamse Republiek. Wie Johan Sanctorum is, leest u hierna :

Johan Sanctorum (Oostende, 1954) is cultuurfilosoof en publicist. Hij studeerde filosofie aan de VUB, was onder meer uitgever/hoofdredacteur van het filosofische tijdschrift O, en was nadien een hele tijd actief in opera en muziektheater. Via columns, essays en artikelreeksen in allerlei media en op zijn eigen webstek, is hij een geducht opiniemaker op het vlak van cultuur, onderwijs, politieke analyse en mediakritiek. Hij geeft regelmatig lezingen in Vlaanderen en Nederland rond deze thema’s. In 2006 publiceerde hij Passione Urbana, een studie over urbanistiek en hedendaagse stadscultuur. Nadien was hij hoofdredacteur en co-auteur van de essaybundels “De islam in Europa” (2008), “De Vlaamse republiek: van utopie tot project” (2009), en “Media en journalistiek "

Van een “révolution des caleçons” tot een “cordon de velours”
16 april 2011
Johan Sanctorum

“Hij kan het niet”,- aldus Louis Tobback, refererend naar voorzitter Bart De Wever, want “de N-VA wil niet”. Het is vreemd dat deze uitspraken voorpaginanieuws worden, want hier stampt Tobback toch wel een grote open deur in. Ook ondergetekende heeft het op deze webstek al maanden geleden geponeerd: : de N-VA is een gespleten partij waarvan de radicale aanhang (deels uit het VB gemigreerd) druk blijft zetten op de onderhandelaars. De basis is radicaler dan de top: vervelend voor een partij die gesommeerd wordt om “haar verantwoordelijkheid te nemen”. Dat er een gematigde “Zuidflank” zou zijn, aangevoerd door de nieuwe flamingant Siegfried Bracke, is een verzonnen spin-verhaal van de partij zelf, om haar verdeeldheid te camoufleren. De N-VA moet daarom een soort interne compromissenpolitiek bedrijven, die ze extern beweert af te zweren.

Anderzijds is het natuurlijk politiek veelzeggend dat een oude krokodil als Louis Tobback uitgerekend vandaag de beleefdheidsvormen achterwege laat jegens De Wever en C°. Het is zonder meer het startsein van een publieke diffamatiecampagne die onvermijdelijk moet eindigen in een totale politieke diskwalificatie van de N-VA. De impliciete redenering is dan dat men “het signaal van de kiezer begrepen heeft”. Als signaalgever had de partij een betekenis, maar nu is het aan de andere, “ernstige” partijen om de boodschap te recupereren, in het belang van het land, zijn economie, enz.

Deze klokkenluiderslogica is tegelijk een eerbetoon en een dumpingsproces. De weinig diplomatieke taal van Tobback is dan ook vooral trendsettend bedoeld, als een caesuur in de publieke opinievorming: het is mooi geweest, maar nu moeten we dringend back to business, voor de slinkende kredietwaardigheid van de Belgische staat ons veel geld gaat kosten. De geruisloze overgang van een regering-in-lopende-zaken naar een echt zakenkabinet loopt daarmee perfect synchroon.

Ik zou daarom durven spreken van een cordon de velours dat in de maak is,- een fluwelen cordon dat de N-VA zachtjes de geschiedenis indrijft, hét biotoop van Bart De Wever, waar hij dan zichzelf kan bestuderen.

De hybride persoonlijkheid van Bart De Wever (intellectueel briljant maar sociaal gehandicapt) kan nu helemaal uitgespeeld worden als een stigma dat de N-VA in haar geheel treft: een partij met een sterke boodschap maar een duistere verborgen agenda, die zelfs voor de leden niet helder is, getuige daarvan de recente warrige communicatie. De a-typische De Wever hoort in de politiek eigenlijk niet thuis, zo zal het volgende statement luiden. Men wil hem terugloodsen naar een splendid isolation van denker, academicus, historicus.

Ik zou daarom durven spreken van een cordon de velours dat in de maak is,- een fluwelen cordon dat de N-VA zachtjes de geschiedenis indrijft, hét biotoop van Bart De Wever, waar hij dan zichzelf kan bestuderen.

Het is ondertussen opvallend dat de politieke commentatoren de partij nog enig respijt gunnen: ze kennen hun geschiedenis niet. Starend naar piekende peilingen, zien ze niet dat het eigenlijk al afgelopen is en dat het Stalingrad (om De Wevers eigen beeldspraak i.v.m. het Vlaams Belang te gebruiken) voor de deur staat. Persoonlijk zou ik eerder van een Waterloo spreken, want er zal zeker ooit nog een monument verrijzen voor de grootste generaal en de slechtste strateeg die de Vlaamse beweging ooit heeft gekend.

Zo bijvoorbeeld Bart Maddens, net niet gebombardeerd tot partij-ideoloog, in “De scalp van Bart De Wever” (DM/15/4):

“De grote volksopstand tegen Bart De Wever heeft zich nog niet gematerialiseerd. De ‘spontane’ Belgicistische manifestaties zijn een uiterst marginaal fenomeen. De waarheid is dat de pret nog steeds niet op kan bij veel Vlamingen: eindelijk is er een politiek zwaargewicht die ook eens ‘nee’ durft te zeggen tegen de Franstaligen.”

Dat klopt, maar de tijd speelt in het voordeel van francofoon België. Voor hen hoeft er niets, ze wachten gewoon tot het liedje uit is. En er zal ook geen “volksopstand” komen, wel een uitputting, een slijtage van het oorspronkelijke elan, ten voordele van een discours van de nieuwe zakelijkheid. Zoals een verliefde huisvader na een romantische escapade toch terug naar moeder-de-vrouw sloft.

Ook Bart Brinkman gunt De Wever nog enig uitstel (DS van 15/4) , en wijst er fijntjes op dat de partij van Tobback nog niet de helft haalt in de peilingen t.o.v. van de N-VA. Ook dat is waar, maar het is een democratisch-mathematisch argument dat in België sowieso geen hout snijdt. België is een façade-democratie waar een meerderheid geen macht heeft, en waar minderheden zich gedragen als essentialia, pure kwaliteiten waarop de rekenkunde geen vat heeft. De SP-A leeft al jaren boven zijn stand en maakt ook het mooie weer op bijvoorbeeld de VRT, daar zijn legendarisch geworden verhalen over in omloop. Het Vlaams Belang anderzijds behaalde in 2004 een kwart van de Vlaamse stemmen maar werd politiek zorgvuldig buitenspel gehouden dankzij een nooit gezien demoniseringscampagne. Getallen tellen bij ons niet, ze vormen maar de dekmantel van een systeem dat op zeer stabiele machtsverhoudingen berust, dankzij het fameuze compromis belge.

De laatste der sansculotten

Zo zal de N-VA het ultieme etiket krijgen dat ze steeds weer tracht te ontlopen maar tegelijk uitlokt: dat van de politieke irrelevantie. De kern van de zaak is, dat een partij die zich tegen het Belgische systeem keert, in de Wetstraat niets te zoeken heeft. De these dat men de instellingen van binnenuit zal hervormen is een dwaling (ook niet van buitenuit trouwens), omdat elke niet-traditionele, “staatsdragende” partij vroeg of laat wordt afgestoten. Dat zit in de genen van het Belgisch bestel, en daar valt niets aan te veranderen. De Wever wilde/kon niet plooien en zal nu de woestijn ingestuurd worden zoals de aloude zondebok der Israëlieten.

Historici moeten hier toch een déjà-vu gevoel krijgen. Denken we maar aan de Meetingpartij, in Antwerpen ontstaan en groot geworden tussen 1862 en 1872. Deze flamingante en anti-Belgische protestpartij was op een zeker ogenblik echt bedreigend voor het regime, maar de traditionele trias van liberalen, socialisten en katholieken slaagde erin, het hoofd koel te houden en wachtte gewoon tot de storm overwaaide. Uiteindelijk ging de Meetingpartij op in de katholieke partij, ook dat is een interessant historisch precedent …

Ik hoop dat de snuggere strategen van de N-VA toch beseffen dat de isoleringsstrategie van meetaf aan de bedoeling was, en dat het kwestie was voor de verliezers om tijd te winnen en te wachten tot de publieke opinie rijp was voor een diskwalificatie.

Het fluwelen cordon verwijst het aloude cordon sanitaire rond het Vlaams Blok/Belang meteen naar de geschiedenis. Het voelt fluwelig aan, het baadt in een flou artistique, omdat men lessen heeft getrokken uit de manier hoe het Vlaams Belang een harde schutskring beantwoordde met nog hardere oppositietaal die aansloeg. Ook dat eerste cordon was een complot-strategie van verliezers (na de gemeenteraadsverkiezingen van 1988), die, door een manipulatie van het democratisch systeem en een isolering van de winnaar, hun nederlaag in een overwinning konden omzetten.  De reden waarom De Wever en de zijnen aanvankelijk zoveel krediet en media-aandacht kregen, was overigens een uitloper van die cordonstrategie. Tot men besefte dat men van de regen in de drop was gelopen.

Neem de Vlaming zijn onderbroek af, en de echte Vlaamse vlag, wit met een streepje bruin, is gevallen. Het cordon-de-velours sluit zich perfect en geruisloos, met een caleçon  als ultieme stoplap. Lachen geblazen rond de Calimero-partij die nu ook letterlijk met de broek op de enkels staat.

De positie van de N-VA wordt dus stilaan ridicuul: 9 maanden na een klinkende verkiezingsoverwinning aan de kant geschoven worden wegens vervelend, impertinent en contournable. Van zodra de media dit oordeel overnemen, is het afgelopen. En de media zeggen wat het publiek wil horen, zo betoogden we al in het boek “Media en journalistiek in Vlaanderen”.

De ironie van de zaak is nu, dat een pleitbezorger van bovenstaand motto de N-VA zelf in de vernieling aan het rijden is. Toen ex-VRT-journalist Siegfried Bracke zich publiek bekloeg over de controles die de stad Gent uitvoerde aangaande zijn reële woonstatus, en onbedacht het woord “onderbroek” aan deze affaire ophing, wist ik dat dit zich tegen hem zou keren.

Ten eerste omdat de complottheorie zo onwaarachtig klinkt, en ten tweede omdat kiezers sowieso niet houden van tactisch-verhuizende migranten-politici zoals Bracke. En ten derde, het meest hilarische van al: dit gaat om onderbroeken. Neem de Vlaming zijn onderbroek af, en de echte Vlaamse vlag, wit met een streepje bruin, is gevallen. Het cordon de velours sluit zich perfect en geruisloos, met een caleçon  als ultieme stoplap. Lachen geblazen rond de Calimero-partij die nu ook letterlijk met de broek op de enkels staat.

Bracke zal waarschijnlijk gedacht hebben dat het stalkingverhaal weer een enorme vloedgolf van sympathie en Vlaamse underdoggevoelens ging opleveren: van de frietrevolutie naar de onderbroekenopstand (la révolution des caleçons,- ik vertaal alvast voor onze vrienden van Le Soir). Maar die tijd lijkt voorbij: de (z)onderbroek of sans-culotte, zoals de pauper werd genoemd die dienst nam in het leger van Napoleon, staat eenzaam, belachelijk en wapenloos het einde van de veldslag af te wachten. Hij wordt niet eens afgemaakt, de vernedering is zo al erg genoeg.

Benieuwd wat een man-van-eer-en-principes zoals Bart De Wever denkt over de lapzwanzerij van zijn luitenant op de zuidflank. Met Siegfried Bracke sneuvelt elke waardigheid en elk intrinsiek kwaliteitsbesef. Hij deed het al eens met de VRT, die meer kijkergericht moest produceren, hij doet het nu met de N-VA. Dat is veel erger dan populisme, het zogenaamde bespelen van het Volksempfinden. Het is zich grandioos verkijken op hoofdzaken en nevenzaken, een totale afwezigheid van goede smaak en een versoaping die onvermijdelijk eindigt in een ondergoeddiscussie. Met de slag is de N-VA een ideologieloze partij geworden. Bart De Wever heeft er nog een conservatieve formatie van het rechtse fatsoen willen van maken, met de onvermijdelijke Theodore Dalrymple als boegbeeld,- maar nu dreigt de totale ideologische implosie, bewerkstelligd door de man die de eer van zijn partij verbond aan de mottenballengeur van zijn kleerkast.

En zo zijn Tobback en Bracke objectieve bondgenoten. Ooit zal de analyse wel gemaakt worden wat de precieze drijfveer van ex-SP.A-er Siegfried Bracke was om zich bij de N-VA aan te sluiten. De herboren CD&V kan nu de conservatieve kleinburgerij terug inpikken, de open-VLD (en wie weet LDD) de middenstanders, en het Vlaams Belang de radicale flaminganten. Het Belgische lijk zal terug uit zijn graf kruipen, zoals het dat al zo dikwijls deed, en de Vlaming trekt zijn vuile onderbroek terug aan. Binnen luttele maanden verwacht niemand nog wat van de N-VA, tenzij gespierde taal op het Vlaams Nationaal Zangfeest. De demon is dan terug in zijn eigen niche gekropen en verzandt tot het zoveelste epifenomeen van de Vlaamse beweging.

We kunnen dan weer met een schone lei beginnen –nu ja, schoon….-, en de Vlaamse republiek uitdenken buiten het giftige Wetstraat-format, maar ook buiten de vale romantiek van de Vlaamse beweging. Moge het ook voor de N-VA een les zijn dat het Belgische cordon-denken veel soepeler en veelzijdiger is dan ze zelf voor mogelijk houdt.

Johan Sanctorum

http://vlaamserepubliek.wordpress.com/

De nieuwsankers van VT4 : Dirk Tieleman (70) Cara Van der Auwera (30) en Inge Becks (45)

Onze gewaardeerde vriend Elveebee,  noemde in zijn reactie op het interview met Van Gheiluwe de nieuwdienst van VT4, de kleuterredactie.  Daar valt wat voor te zeggen als het aankomt op de omvang van deze redactie, vergeleken met deze van de grotere zenders. VT4 is ambitieus gestart met een soort nieuwsprogramma in augustus 2010, dat de concurrentie met de groten vermijdt door zich toe te spitsen op feiten en feitjes met mensen en mensjes, de zogenaamde human interest invalshoek. 

Heeft de kijker weet van dit programma dat om 18.30 uur begint ? Is er belangstelling voor dit soort nieuwtjes ? De kijkcijfers zijn niet denderend : gemiddeld rond de 60.000 zieners die geen zin hebben in de kleine trommeljongen van Blokken of het gezeur van Ella bij VTM.

Het opzet is interessant, de titel "Vlaanderen vandaag" is gedurfd en richt zich ongecomplexeerd tot de Vlaamse televisiekijker. De naam Vaanderen  wordt niet beschaamd achter zijn beginletter "V" weggemoffeld, zoals bij de anderen.  Anderzijds vinden wij het jammer dat zich in het trio presentatoren de verzuurde Dirk Tieleman bevindt. Deze oud-VRT journalist heeft jarenlang vele mensen de daver op het lijf gejaagd met zijn Groot-Inquisiteursmentaliteit en dito uiterlijk. Is dit dé figuur om een fris, nieuw programma te presenteren. Ook niet als Tieleman zijn linxe verleden afzweert, zoals hij doet.  Het is geen oude wijn in nieuwe zakken, het is gewoon een verkeerde zak. Of een bekeerde.

Iemand die o.i. wel over de juiste papieren beschikt om VT4 een plaats(je) te bezorgen in het nieuwsaanbod is Marc Geenen, de hoofdredacteur, die het aartsmoeilijke interview met Van Gheiluwe in goede banen heeft geleid.

Vooreerst heeft Geenen meer dan een jaar in alle stilte contact gehouden met de pedofiele bisschop, zonder deze te bruskeren ; je moet dit maar kunnen en willen doen, wetende met welk soort hypocriete viespeuk je te maken hebt. Vervolgens is het enkel de journalist Geenen die er door deze aparte aanpak in geslaagd is deze kerel zichzelf te laten ontmaskeren voor het grote publiek.  Een primeur waarvan de rest van het Vlaamse journaille nog lang ziek van afgunst zal zijn. Met rustige overreding, bescheiden kritisch om de ontuchtpleger niet in zijn schulp te laten kruipen en toch op de juiste momenten even doorduwen om een stukje ontluisterende waarheid naar boven te halen ... ik zie het niemand in het Vlaamse geperverteerde en verkochte medialandschap, Marc Geenen nadoen.

Dat resultaat bereik je niet met de methodes waarmede de linxe gestapo-ondervragers hun slachtoffers aanpakken : roepend, verwijtend, onderbrekend, cynisch, met nauwelijks bedwongen zenuwtics en spastische lichaamsbewegingen, minachtend, enfin, u kent het zootje dat op uw en mijn kosten de ether vervuilt.

Marc Geenen heeft vroeger bij de openbare omroep en bij VTM weinig kansen gekregen om zich te laten gelden. Klaarblijkelijk viel zijn aanpak niet goed bij de Trotskisten van het nieuws. Bij VT4 heeft televisiekijkend Vlaanderen een talentvol journalist leren kennen zoals wij die niet gewoon zijn in Vlaanderen. Dat is zo mogelijk nog een verrassender vaststelling dan de ontluisterende striptease van Van Gheiluwe. Vlaanderen Vandaag van VT4, een experiment dat het verdient met aandacht gevolgd te worden.

Savat

Waar heel wat betrokkenen positief reageerden (zelfs 'Madame Non Jöelle Milquet' vond dat Bart De Wever goed geluisterd had) heeft Bart De Wever na afloop van het onderhoud met de Franstalige partijvoorzitters uitgepakt met enkele straffe en vernietigende quotes. "De tijd is op. Niemand wil negen maanden in een onderhandelingszaal zitten. Ik ben de verwijten, de beledigingen en de onzin van vooral de Vlaamse partijen beu. Ik blijf dat niet pikken. Louis Tobback en zowat alle Open Vld'ers roepen dat ze een regering zonder de N-VA willen maken. Zo wil ik niet meer onderhandelen. De Franstaligen moeten in dit klimaat enkel maar wachten tot die lastpost N-VA weg is."

De Wever begon nog braaf aan zijn betoog door te herhalen dat de grote inzet van deze onderhandeling een zesde staatshervorming is en dat beide landsdelen daar recht op hebben omdat ze over een heel aantal dingen heel anders denken.

Conclusie eind april
"Die zesde staatshervorming moet gaan over het sociaal-economische", zegt Bart De Wever. "Er blijven grote meningsverschillen op belangrijke thema's. Ik wil nog wel blijven zoeken naar een akkoord, maar dit kan ook niet blijven duren. Niemand wil negen maanden onderhandelen. Er moet een einde komen aan deze blokkage. Dit moet binnenkort tot een conclusie komen, welke dan ook. Eind april zijn er enkele belangrijke momenten. Als we dan nog nergens staan of ergens waar we absoluut niet willen staan, dan moet dit stilaan stoppen. Men mag mij veel verwijten, ook dat ik fouten heb gemaakt want iedereen maakt fouten, maar niet dat ik niet naar een compromis gezocht heb."

Linkse en belgicistische lijn
Dan begint de N-VA-voorzitter aan het klimaat buiten en verhardt zijn toon duidelijk. "Het klimaat buiten verslechtert heel erg. Neem nu Louis Tobback, die zegt 'Die man speelt al zo lang met onze kl****', maar zijn partijgenoot Vande Lanotte zegt dan weer dat hij goed met mij heeft kunnen samenwerken en dat ik hem nooit belogen heb. Als je dat soort onzin hoort, dan weet je natuurlijk dat er in die partij iets beweegt, maar het is wel lastig om zo te onderhandelen. Als de partijen buiten bij monde van Tobback en zowat alle Vld'ers een linkse en belgicistische lijn trekken, dan kan je niet meer onderhandelen. De Franstaligen hebben natuurlijk niet liever. Ze moeten maar wachten tot die grootste lastpost die ik hun ogen ben, opstapt. Als men ons blijft beschadigen, dan maakt men de onderhandelingspositie van de Vlamingen met de grond gelijk. Dan houdt dit op."

Positiever
Voor de uithaal van De Wever waren er nog positieve geluiden te horen. Koninklijk onderhandelaar Wouter Beke, N-VA-voorzitter Bart De Wever en de vier voorzitters van de Franstalige partijen hebben deze namiddag een tijdlang rond de tafel gezeten. Het gesprek zou nauwelijks concrete elementen hebben opgeleverd. Het onderhoud spitste zich vooral toe op het einddoel van de staatshervorming.

De Franstalige partijen willen al langer opnieuw met z'n allen rond de tafel gaan zitten. De Wever was echter niet te vinden voor een vergadering met negen. Daarom vroegen de Franstaligen toch minstens een onderhoud met N-VA en CD&V. Deze namiddag zaten Beke en De Wever als gevolg daarvan dus samen met Elio Di Rupo (PS), Charles Michel (MR), Joëlle Milquet (cdH) en Jean-Michel Javaux (Ecolo).

Filosofische invalshoek
"We hebben vooral de komende staatshervorming aangesneden vanuit een filosofische invalshoek, met name over haar finaliteit", luidde het bij verschillende Franstalige partijen. Het antwoord van CD&V was naar verluidt duidelijk, terwijl dat van N-VA veeleer vaag bleef. In de omgeving van Beke valt te horen dat de vergadering in een goede sfeer en constructief is verlopen, en dat ze vooral tot doel had het wederzijds wantrouwen weg te nemen.

Vakantieplannen
Na die vergadering zaten Beke, De Wever en Di Rupo opnieuw apart aan tafel. Daarbij werd vooral over de financieringswet gepraat. Dit weekend zijn geen concrete vergaderingen gepland. Het is de bedoeling dat volgende week wordt voortgewerkt rond de financieringswet, Brussel-Halle-Vilvoorde en Brussel, en de gezondheidszorg. De concrete setting staat evenwel nog niet vast, omdat er wat vakantieplannen zouden bestaan. (belga/adb/kh)

Bron : Het Laatste Nieuws

Mag ik u allen een goede nacht en zoete dromen toewensen ...

Kandidaat-voorzitter van CDA niet gewenst omwille van lezing voor Vlaams Belang.
 
Op 2 april jongstleden werd in Nederland de nieuwe voorzitter van het Christen-Democratisch Appèl (CDA) gekozen, de partij van voormalig premier Balkenende.
 
Onder de kandidaat voorzitters bevond zich ook de prominente prof. Godfried Leonard Olaf baron van Boetzelaer, een hele mond vol, net als zijn toch wel indrukwekkende politieke loopbaan: hij was onder meer hoofd van de politieke en economische analyseafdeling van de Nederlandse Inlichtingendienst Buitenland (IDB), onderhield ook de contacten met nieuw opgerichte christendemocratische partijen in Oost-Europa en gaf op verzoek van de Democratische Partij van de Verenigde Staten in 1994 training in het voeren van politieke- en verkiezingscampagnes in o.a. Oekraïne. Thans pleit hij niet alleen binnen het CDA, maar ook binnen de CD&V, waar hij bestuurslid is van de Brugse afdeling, voor het herstel van de authentiek-christelijke waarden én het tegengaan van de massale toestroom van immigranten, hoewel hij dat laatste pleidooi vooral binnenskamers dient te houden.
 
“Wij zijn geen toevluchtsoord voor de economische vluchtelingen, gelukzoekers” schrijft van Boetzelaer in zijn in 2002 gepubliceerde ‘Civilistisch Manifest’. In dit geschrift uitte van Boetzelaer zijn zorg om het verval van de Westerse Civilisatie en reikte hij een denkkader aan teneinde de beschaving voor een verdere neergang te behoeden. Het wekte ook interesse in Vlaams Belangkringen o.a. van historicus Peter Pauwels, voorzitter van de Eeklose afdeling van het Vlaams Belang met wie de baron in datzelfde jaar nog de Civilistische Liga, thans het Civilistisch Appèl oprichtte (webstek: www.civilisme.eu): een denktank en actiegroep voor conservatisme in Vlaanderen en Nederland.
 
Op vraag van Peter Pauwels gaf Olaf van Boetzelaer ook een lezing voor het Vlaams Belang in Eeklo over normen en waarden in onze samenleving. Hij wees er o.a. op de doorgeschoten individualisering, de onrustbarende ontwikkeling van allerhande criminaliteit inclusief de handel in drugs, de onvoldoende gereguleerde instroom van asielzoekers, de crisis in de opvoeding en het onderwijs en een toenemend functieverlies van de politieke partijen. Daartegenover pleitte hij voor het actualiseren van de maatschappelijke waarden en normen en het weer op de voorgrond plaatsen van de plicht de samenleving te dienen in plaats van rond het gouden kalf te dansen. Kortom spek voor de bek van een dankbaar Vlaams Belangpubliek.
 
Een gastoptreden maar genoeg om de kandidatuur van een hoogleraar geschiedenis voor het CDA-voorzitterschap niet te aanvaarden wegens mogelijks schade aan het beeld van het CDA. “Op mijn verleden kan kritiek bestaan”, zegt van Boetzelaer. “Maar rechtvaardigt dat het opzij zetten van de democratische procedure die met veel tamtam is opgetuigd?” [NRC Handelsblad]
 
Peter Pauwels vat het CDA-oordeel als volgt samen: “Het is toch ironisch dat het CDA aan de macht is dankzij de gedoogsteun van een partij die een ‘politicolect’, een taalgebruik gelijkend op dat van het Vlaams Belang spreekt (nvdr. - de Partij Voor de Vrijheid van de rechts-populistische Geert Wilders), maar anderzijds CDA-leden wel verbiedt om met Vlaams Belangers te spreken.”  “Zolang het CDA en de CD&V zich blijven geselen met de multiculturele heilsleer en de verdediging van de eigen culturele identiteit en authentieke christelijke waarden tot zonde verklaren, zullen steeds meer kiezers hun trouw aan de ‘traditionele’ partijen opzeggen om over te stappen naar meer ‘traditie'getrouwe partijen zoals het Vlaams Belang.”

Of zoals van Boetzelaer het zelf unisono met het Vlaams Belang zegt: “Ja, we zijn voor godsdienstvrijheid maar blijven waakzaam tegen Islamitisch fanatisme en onverdraagzaamheid en we zijn wars van politiek correcte kruiperigheid zoals een Sinterklaas zonder kruis op zijn mijter of het omdopen van het Kerstfeest in Winterfeest.”
 
http://www.peterpauwels.be/

 Op 12 april 1961 werd Sovjet cosmonaut Joeri Aleksejevitsj Gagarin de eerste mens in de ruimte. Zijn op afstand bestuurde Vostok 1 ruimtevaartuig tilde hem tot een hoogte van 320 km en bracht hem één maal rond planeet Aarde. Over zijn eerste uitzicht vanuit de ruimte merkte hij op: "De hemel is erg donker; de Aarde lijkt blauw van kleur. Men kan alles zeer duidelijk zien." Zijn uitzicht kan heel goed op dat hierboven hebben geleken, een opname die in 2003 werd gemaakt vanuit het Internationale Ruimtestation ISS. Alan Shepard, de eerste amerikaanse astronaut, zou pas bijna een maand later worden gelanceerd en dan nog slechts op een korte vlucht die hem niet in een baan rond de Aarde bracht. Gagarin werd geboren op 9 maart 1934 en was een piloot in de russische luchtmacht voordat hij in 1960 werd geselecteerd voor de allereerste groep cosmonauten. Dankzij zijn historische vlucht werd hij een internationale held en legende. Nadat Gagarin op 27 maart 1968 omkwam toen zijn MiG straaljager tijdens een trainingsvlucht neerstortte, kreeg hij een staatsbegrafenis met vol eerbetoon en werd zijn as begraven in de muur van het Kremlin. Twintig jaar later, op 12 april 1981, lanceerde NASA de eerste Space Shuttle.

http://www.apod.nl/ap110412_nl.html

Op het proces tegen Geert Wilders werd deze week raadsheer Tom Schalken gehoord. De rechter bij het Amsterdamse gerechtshof schreef mee aan de beschikking van het hof die leidde tot de strafvervolging tegen Wilders, tegen het Openbaar Ministerie in dat ervoor gepleit had om Wilders buiten vervolging te stellen. Tijdens de ‘eerste aflevering’ van het proces (vorig jaar) schoof Schalken aan voor een etentje van de linkse vriendenclub ‘Vertigo’. Tijdens het etentje zou men discussiëren over de islam, de koran en islamisering. Daarom werd ook de bekende Arabist Hans Jansen uitgenodigd. Jansen was een kroongetuige van Wilders en zou enkele dagen later moeten getuigen op het proces. Toen Jansen met een kwinkslag op zijn blog melding maakte van het diner, gingen de poppen aan het dansen. Bram Moszkowics – de advocaat van Wilders – zag daarin een mogelijke poging tot beïnvloeding van een getuige en manipulatie van het proces, waarop het proces werd nietig verklaard.

Een jaar later maakte Schalken geen al te beste beurt op het (nieuwe) proces. De rechter die deze week zelf op het getuigenbankje zat, had een beetje last van geheugenverlies en kon het zich allemaal niet zo goed meer herinneren. Maar de advocaat van Wilders legde hem het vuur aan de schenen. Uit zijn verklaring blijkt nu dat Schalken de beschikking (die leidde tot het proces) op zak had. Jansen voelde zich de hele avond ongemakkelijk en stond er op dat Schalken eerst de formele toezegging deed dat hij geen klacht aan de broek zou krijgen voor kritische uitlatingen over de islam. Schalken probeerde het tafelgesprek bij herhaling in de richting van het proces tegen Geert Wilders te sturen en liet duidelijk zijn minachting blijken over Wilders. “Ik moest goed beseffen dat ik me deklasseerde door me met ‘dat mannetje’ (Wilders) in te laten. Ik hoorde als intellectueel beter te weten”, getuigde Jansen. Schalke probeerde Jansen ervan te overtuigen dat hij gelijk had om de vervolging van Wilders te bevelen.

Het mag duidelijk zijn dat hier wel degelijk sprake is van een poging tot beïnvloeding van een getuige. Daarmee komt de rechter in erg nauwe schoenen en de vraag is of zijn positie nog lang houdbaar is. In de Verenigde Staten wordt een rechter voor minder uit zijn ambt ontzet. Nu er meer details bekend geraken over het etentje, krijgt het vertrouwen in de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht opnieuw een flinke dreun.

Alleen de vrijspraak van Wilders zou dat vertrouwen enigszins kunnen herstellen. Of dat ook gebeurt, weten we binnenkort.

Bron : VB