Elk Vlaams parlementslid kan tot 2 iPads bestellen via de aankoopdienst van het Vlaams Parlement. Dat staat te lezen in De Standaard en wordt bevestigd door de woordvoerder Dirk Nuyts.

Jaarlijks krijgen de parlementsleden een budget van 1750 euro dat ze kunnen besteden aan kantoorartikelen of een gsm. Op vraag van de parlementsleden zelf mogen ze binnen dat budget nu ook een iPad 2 bestellen. Per legislatuur mogen ze er zelfs twee aankopen. "Eén voor thuis en op de baan en één voor in het parlement bijvoorbeeld, dat kunnen ze uiteraard zelf bepalen", zegt Nuyts.

"We zijn momenteel bezig met een bevraging onder de parlementsleden wie er een iPad zou willen", vertelt Nuyts. "De interesse is uiteraard groot, aangezien ze de vraag zelf gesteld hebben." De parlementsleden kunnen kiezen tussen een 16 GB-versie met wifi of een 64 GB-versie met wifi en 3G.

Begin juni zal geweten zijn om hoeveel iPads het gaat. Dan kan ook de bestelling bij Apple geplaatst worden. "In bulk, dat levert een korting op." Midden juni zouden de parlementariërs dan hun tablet moeten krijgen.

En dan maar janken dat de centen op zijn en dat de Walen geldverspillers zijn. Als die mensen een iPad willen, dat ze hem kopen, zoals wij het ook moeten doen. Bende profiteurs.

Ray 

 De medley vangt aan met een kort arrangement van Gershwins stuk "Fascinating Rhythm" door de componist-pianist Will Bolcolm (geboren in 1938). Daarna een opname uit 1926 gespeeld door Gershwin zelf, waarna een jong zang-en-dans duo invalt, Fred en Adele Astaire. Tot slot een vrije interpretatie uit 1977 door Earl Wild. Het is iets anders dan Don Giovanni van Mozart.

.

De Vlaamse kwaliteitskrant De Standaard neemt in zijn pluralistische redactionele openheid,  Tribunes op van om het even welke politici, ook van bijvoorbeeld van de extreem-linkse Partij van de Arbeid, die geen verkozenen heeft in een van onze talrijke parlementen. Alleen Vlaams Belang wordt systematisch, fanatiek en tegen elke logica in, geweerd. Arrogant, ondemocratisch, nijdig en kleinmenselijk. Deze Tribune van Bruno Valkeniers over amnestie, werd weer eens hooghartig weggewuifd door de lilliputters van de Standaard. Gelukkig is er nog internet.

Zopas achtte de Senaat het wetsvoorstel van Bart Laeremans bespreekbaar (en ook niet meer dan dat)  om het donkere Belgische hoofdstuk van de na-oorlogse repressie en epuratie af te sluiten. Het was een stemming van Vlamingen tegen Franstaligen, een ongezien feit in de traditie van amnestievoorstellen: het Vlaams Belang dient ze al zo’n 25 jaar in, en tot dusver werden ze altijd verticaal geklasseerd. Tot vandaag dus. De gematigde verklaringen van Vlaamse politici, ook niet-VB-ers zoals Patrick Dewael en Johan Vande Lanotte, dat men moet kunnen vergeven zonder te vergeten, steekt schril af met de paniekerige reacties aan Franstalige kant, én met de clichématige zwart-wit-bedenkingen van een columnist als Marc Reynebeau (DS van 17/5).

Eerst en vooral vormen de rechtstreekse betrokkenen, diegenen die het allemaal hebben meegemaakt, nog maar een kleine minderheid. Vaak zijn zij geen vragende partij meer, omdat elke tegemoetkoming voor hen te laat komt.

Voor ons gaat het in de eerste plaats om een principiële kwestie en een ethisch debat, gestaafd door historische argumenten. Een debat dat een therapeutische betekenis heeft voor heel de rechtstaat en het maatschappelijk weefsel. Wat wij niét beogen, is de geschiedenis van de tweede wereldoorlog herschrijven, en nog minder de misdaden van het nazi-regime vergoelijken, wat de verhitte Belgische francofonie ook moge beweren. Primair gaat het om de excessen die in België hebben plaatsgegrepen na de bevrijding: willekeurige arrestaties, lynchpartijen, schijnprocessen, uitlopend in de burgerlijke uitsluiting van een hele generatie flaminganten, die nadien de zure desem zouden vormen van de naoorlogse Vlaamse Beweging. Men oogst wat men zaait.

De spraakmakende TV-reeks van Maurice De Wilde heeft in de jaren ’80 van vorige eeuw al een genuanceerd-scherp beeld van de collaboratie én van de repressie getekend: de zwarten waren niet zo zwart en de witten niet zo wit. En aan beide kanten waren er idealisten, opportunisten, en regelrechte smeerlappen. Vast staat dat in de dagen, maanden en zelfs jaren na de bevrijding de rechtstaat een hele scheve schaats heeft gereden, en een loopje heeft genomen met wat men vandaag mensenrechten noemt. De Waal en latere eerste minister Pholien vatte in die tijd heel de repressierechtspraak samen als een “justice de rois nègres”. Men was er zich dus heel goed van bewust, maar de trein was niet meer te stoppen: Vlaanderen moest en zou voor eens en altijd uitgezuiverd worden.

Dat brengt me tot de tweede premis die aan de grondslag ligt van het wetsvoorstel. Wie A zegt, moet ook B zeggen. Als de Belgische rechtsstaat de elementaire eerlijkheid kan opbrengen om de na-oorlogse repressie als een ontsporing te kwalificeren, dan ligt het terrein open om de politieke achtergronden te evalueren. Waarom ging men over tot een grootse arrestatiegolf van alle mogelijke figuren uit de Vlaamse cultuurwereld, van schrijver Felix Timmermans tot componist Emiel Hullebroeck,- mensen die bijzonder weinig op hun kerfstok hadden, of zich hooguit beroepshalve wat gebrouilleerd hadden met de bezetter? Ik geef een hint, laat het debat zelf tot een antwoord leiden: zoals in de repressiegolf na de eerste wereldoorlog (toen er van echte collaboratie eigenlijk nauwelijks sprake was geweest), droomde Franstalig België ook in 1946 luidop van een Latijnse cultuurstaat, waarin voor het Nederlands, laat staan het Vlaams-nationalisme, geen plaats was. De roes van de bevrijding vormde het ideale klimaat om deze zuivering te legitimeren. Ook over dit hete hangijzer, dat ons naadloos bij de politieke actualiteit brengt, zal een sereen en open debat dus moeten gaan: over verborgen agenda’s, en het francofoon expansionisme dat de verhoudingen tussen de gemeenschappen van dit land altijd heeft gedetermineerd.

En zo komen we tot de psychodynamiek die aan heel dit amnestieverhaal kleeft,- of beter: het taboe dat op het thema rust,- een taboe dat vooral door francofoon België wordt gecultiveerd. Filosofen zoals Peter De Graeve hebben uitvoerig het democratisch deficit geanalyseerd waarop de Belgische staat berust,- en waar de Vlaamse politici historisch mee voor verantwoordelijk zijn. Zij hebben de meerderheidspositie van de Vlamingen uit handen gegeven, o.m. via de beruchte grondwetsherziening van 1970. De taalpariteit in de ministerraad, de alarmbellen, het cascadesysteem van belangenconflicten, al deze elementen hebben geleid tot een manklopende democratie, die enkel kan gegrondvest worden op een intrinsiek kwaliteitsverschil: Vlamingen zijn met meer, maar ze zijn als volk nu eenmaal achterlijk én gevaarlijk. Economisch boeren ze goed, maar politiek zijn ze ranzig, xenofoob, racistisch. Ecolo-parlementslid Morael bestempelt het politieke Vlaanderen letterlijk als “extreem rot, ongezond en anti-democratisch”. Het pijnlijke is dat ook links Vlaanderen in deze oogverblinding meeloopt. Men voelt constant in het Franstalig discours het parallellisme tussen die pistes: de blijvende ambitie om als minderheid de Vlaamse meerderheid institutioneel te vergrendelen, en de permanente her-culpabilisering van de Vlamingen in het algemeen en het Vlaams-nationalisme in het bijzonder.

En zo blijft de Wetstraat geschaduwd door een negatieve beeldvorming die de Vlamingen altijd opnieuw in het defensief drijft, waarbij de Franstalige media dapper het beeld blijven aanscherpen. Men vergelijke met de situatie van het huidige Duitsland op de internationale politieke scène: niemand wil de Holocaust vergeten, maar niemand wijst Duitsland nog met de vinger, ook Israël niet. Maar de Vlamingen blijven het stigma dragen, ook na meer dan zestig jaar. Tot meerdere glorie van de francofone strategie.

In die optiek is en blijft amnestie voor francofoon België uiteraard onbespreekbaar: terwijl Wallonië zich via de terdoodveroordeling van Leon Degrelle gezuiverd achtte van alle blaam, moet de blijvende historische “schuld” van de Vlamingen beklemtoond worden, en handhaaft België zich als duurzaam heropvoedingsproject voor incivieken.

Het francofone dilemma is nu, dat een volwaardig amnestiedebat, uitlopend in de erkenning van de kromspraak en de excessen, inclusief de oorzaken én de gevolgen, mentaal zelfs louterend zou kunnen werken voor de Belgische constructie. En een hoop negatieve energie zou kunnen neutraliseren. Maar tegelijk zou de francofonie daarmee definitief het moreel fundament ondergraven dat haar status van “verlichte minderheid” ondersteunt. Dàt is wat zich nu in de geesten afspeelt, getuige daarvan de aarzeling van Elio di Rupo zelf in deze materie.

Een echt debat zal dus verreikende gevolgen hebben. Zopas heeft het Rwanda-tribunaal in Tanzania een aantal hoge militairen veroordeeld om hun aandeel in de volkerenmoord. Overal willen volkeren in het reine komen met hun verleden. Uiteraard is die genocide van een andere orde dan de Belgische repressie. Maar een waarheidscommissie, gesteld dat ze echt tot op de bodem gaat, lijkt ons zinvol om het amnestieverhaal tot méér te maken dan het zoveelste alibi voor een partijpolitiek steekspel.

Terecht stelt Luc Huyse dat heel deze kwestie in laatste instantie aan het collectief geheugen toebehoort (DS van 18/5). Maar dat ontlast de politieke klasse niet van de opdracht om het debat te openen en deksels van al te lang stinkende beerputten te lichten.

Als Vlaams Belang-voorzitter geloof ik geen seconde dat de Belgische constructie nog een lang leven beschoren is. Maar ook in het post-Belgische tijdperk, in een Vlaamse republiek, zal de gemeenschap recht hebben op introspectie en loutering, over alle ideologische grenzen heen. Zolang deze wonden niet geheeld zijn, en de logica van “de witten en de zwarten” blijft broeien, moeten we er niet aan denken om ons aan Europa en de wereld te presenteren als een eigen cultuurnatie met een eigen collectief bewustzijn. 

Bruno Valkeniers

Voorzitter Vlaams Belang

Verspreid deze boodschap

Waarde redactie,

Zoals iedereen op de hoogte is van het stuntwerk van de keuninklijke spruit, Lorre-den-toerist-von-seks-&-co, werd deze laatste flink de oren gewassen door Pa en Nonkel Kruk.

Gisteren trad hij voor het eerst opnieuw op voor het grote publiek. Fel vermagerd, grauw en bleekjes kwam hij een bezoek brengen bij de Europese week van de dierenartsen te Brussel. Niet in zijn hoedanigheid als prins maar louter (en ik citeer) :  als gewone zakenman.

Watte ?  Als gewone zakenman, die 25.000 euri per maand leefloon ontvangt. Dedju, zakenman ?  Zakkenroller ja !

mvg - senior

Waarom hebben wij verkozen parlementairen nodig ?  Waarom hebben wij een regering nodig ?  Waarom noemt het Titanicland belgië zich nog steeds een parlementaire democratie ?

Alles is hier schijn, en niet eens schone schijn maar ordinair volksbedrog. Een aantal figuren stellen zich op aan het hoofd van de natie : ministers van lopende zaken die pro-forma en met tegenzin voor het parlement verschijnen omdat het niet anders kan en daar de goedkeuring vragen voor een aantal van hun beslissingen. Dat strekt zich uit over diverse terreinen : oorlog gaan voeren tegen een woestijnland, een gouverneur van de Nationale Bank benoemen, of een begroting opstellen om de Europese bazen te behagen.

Gisteren werd in de Kamer deze begroting goedgekeurd. Ze vertoont een kleiner deficit dan geëist door de Europese Commissie. Zijn wij geen brave leerlingen ? Hoe dat zit met de politieke verantwoordelijkheid voor de uitvoering van deze begroting, moeten we ons maar niet afvragen. Dit land is een klucht, een farce, een parodie van wat een echte parlementaire democratie moet zijn. Op Twitter laat gerolf Annemans het volgende weten :  

Nieuw record. Fameuze begroting van Leterme goedgekeurd door 73 vd 150 kamerleden. Niet alleen Vlaamse minderheid. Ook Belgische minderheid.

Ik wil de pret niet bederven. Want het zou als vloeken in de kerk zijn als ik hier nu opnieuw (zoals ik reeds enige tijd geleden in een commissie van de gemeenteraad deed) mijn gedacht zou formuleren over het MAS. Ik wees er toen op dat het museum niet echt als geheel uit de verf komt en dat de lofwaardige pogingen om een lijn te steken in de collecties die men wou tonen slechts gedeeltelijk zullen kunnen verbergen dat het geheel rommelig aandoet, zodat het hele accent vooral komt te liggen op een architectonisch panorama doorheen een gordijn van wonderlijk gebogen glas. Ik wou vorige week de MAS-pret niet bederven en hou het zelfs nu bij deze korte melding. Hopelijk komt dat debat niettemin ooit nog wel eens wat beter op gang.

Wat amnestie betreft. Het is wel grappig hoe dit in de jaren ‘80 en ‘90 heel actuele debat nu plots helemaal vanaf nul terug moet uitgelegd worden aan jonge journalisten en mensen die uit de lucht komen vallen. Amnestie is niet een poging om de collaboratie goed te praten of de schuldvraag te beslechten. Het is wat ons betreft enkel een symbolisch beëindigen van de -beschamende- repressie, zoals dat trouwens in de meeste beschaafde landen het geval is geweest. België is zowat het laatste land waar die kwestie niet geregeld is omdat Franstaligen er nog altijd (dankbaar) gebruik van maken om het Vlaamse autonomiestreven en bij uitbreiding "les Flamands" te culpabiliseren. Toen amnestie wat in de vergetelheid raakte hebben ze iets nieuws bedacht: racisme. Maar nu is het streven naar Vlaamse autonomie weer enkele dagen volop associeerbaar met Nazi-Duitsland. De enige vraag is nu: Quid N-VA? Of mogen we ook in de wankele verhoudingen tussen PS en N-VA de pret niet bederven?

Wat de meeste commentatoren te weinig willen beseffen is dat het land verder door de knieën zakt en dat dit onvermijdelijk is. Alleen een merkwaardige zelfmoordpoging van de N-VA kan nog een Belgisch project op de been brengen. Maar in normale omstandigheden staan we op een punt waar de Belgische kiezers duidelijk 2 winnaars aan de Belgische overwinningstafel hebben gebracht die namens 2 landsgedeelten het omgekeerde geacht worden te moeten doen. Als vanouds werd de meest Waalse partij beloond. Maar voor de tweede keer werd aan Vlaamse kant een partij aan zet gebracht die verondersteld wordt niet te zullen "toegeven" inzake Vlaamse Belangen. Van het Vlaams Blok was dat met zekerheid geweten. Van de N-VA wordt het -tot nader order terecht- verondersteld.

Van 2 tegengestelde belangen 1 regering maken is niet mogelijk. Men kan het proberen en mits wat onzichtbare wafelijzers en compensaties aan elkaar klossen op domeinen zoals (in brede zin) het sociaal-economische. Maar het is onmogelijk inzake BHV. Daar wordt altijd meteen duidelijk of de splitsing (volledig ten onrechte!) wordt "gecompenseerd" door Vlaamse toegevingen die door Franstaligen geëist worden.

Ik herhaal nog eens dat onderhandelen daarover een onvergeeflijke fout was. Ik herhaal nog eens dat de Franstaligen hier belangrijke symbolische toegevingen willen omdat zij beseffen dat het zo goed als afgelopen is met België en dat zij van toegevingen gebruik willen maken om de internationale gemeenschap te tonen dat Vlaamse onderhandelaars in 2011 zèlf toegaven dat Vlaamse gemeenten in de Rand niet meer zo Vlaams waren als het arrest van het Grondwettelijk Hof wel beweerde. Het Franstalige einddoel is territoriale eenheid van Wallonië en Brussel in plaats van de taalgrens als staatsgrens. Ik heb liever dus geen splitsing van BHV dan dat.

Ik wil de pret niet bederven maar... Het is waarschijnlijker dat chaos zal ontstaan door te blijven doen alsof onderhandelingen nog tot iets aanvaardbaars zullen leiden, dan door te beginnen denken aan de Ordelijke Opdeling van België.

Gerolf Annemans

Guynokkio gaat in het hartje van Gent wonen. Samen met twee andere koppels hebben de liberaal en zijn vrouw Dominique een indrukwekkend historisch pand uit de 15de eeuw gekocht. Het gebouw, dat zich bevindt in de Lievestraat en dus vlak bij het Gravensteen ligt, zal eerst worden gerestaureerd. Nadien worden er drie appartementen in ondergebracht. Het is niet de eerste keer dat Verhofstadt een pand koopt om te verbouwen. Hij deed het al twee keer in Toscane en in het Gentse Mariakerke. De politiek rendeert goed als je in de juiste partij zit.

(foto : de Standaard)

De rechtbank heeft DSK in beschuldiging gesteld. De feiten die tot hiertoe bekend zijn, wegen zwaar genoeg om tot dit besluit te komen.  Vervolgens stemt de rechter in met de voorwaarden tot invrijheidstelling.  Hoe snel en accuraat het Amerikaanse gerecht ook moge optreden (dit in tegenstelling tot de softe linkse aanpak in Europa), het stellen van een borgsom, in dit geval 1 miljoen USD (en 5 miljoen provisie) is een vorm van klasse-justitie.  Het zijn enkel maar kapitalisten en socialisten die in staat zijn aan deze voorwaarden te voldoen.

De Franse openbarte opinie van links (maar ook andere) moet niet janken en klagen dat een van hun landgenoten streng en onrechtvaardig werd behandeld door de Amerikanen. De feiten vonden plaats in Amerika en dan gelden de wetten en geplogenheen van dat land. De Fransen moeten blij zijn, dat deze kerel ontmaskerd werd voor hij eventueel president zou worden. Het gaat hem niet om een man die vrouwen behaagt en verleidt, maar om een ordinaire kerel die zich niet weet te bedwingen en over wie nu feiten bekend geraken die veel verder reiken dan flirten, knipogen en versieren.

Wat nu allemaal openbaar gemaakt wordt (poging tot verkrachting van een journaliste, geweld tegen escort-hoeren) staat los van de verdere evolutie van dit ontluisterende dossier en een mogelijke veroordeling.  Wij horen tot hiertoe zeer weinig over het lot en de gemoedstoestand van de vrouw die aan de basis ligt van dit alles. Zij heeft geen miljoenen ter beschikking om een dure procedure te voeren. Zij heeft niet gevraagd om deze schokkende ervaringen door te maken. Zij werkte in een bescheiden functie om in haar onderhoud te voorzien en nu is zij ergens ondergedoken zonder verder inkomen en kan ze proberen de nachtmerrie te verwerken.  Ja, socialisten komen echt op voor de kleine mens.

Ray

Wij hadden bij dit artikel een foto geplaatst van een smakelijk bord asperges. Wij werden zonet door vriend Erik (Duplo Duplex) verwittigd dat hier een wansmakelijke porno-foto verschenen was. Inderdaad, dat was het geval en u zal begrijpen dat dit niet onze intentie was.  De bron van de aspergefoto moet "gekaapt" zijn door een zieke geest en hij moet deze vervangen hebben door een eigen "product". Ook Fem heeft gereageeerd in de zin van "dit had ik van Angeltjes niet verwacht". Uiteraard niet. U kan toch veronderstellen dat wij zoiets nooit zouden doen. Alleszins onze excuses aan iedereen die wij geschokt mochten hebben, het is niet ons werk. 

Het aspergeseizoen is begonnen. Tot eind juni zullen ze weer volop verkrijgbaar zijn. Hoe verser asperges zijn, hoe lekkerder! Maar hoe weet je of asperges vers zijn? Hoe gezond zijn asperges? En waarom gaat je urine er anders van ruiken? Wat je moet weten over asperges. Hoe verser, hoe lekkerder, maar hoe weet je of asperges vers zijn? Dat kun je horen! Door twee stengels tegen elkaar te wrijven. Als je een piepend geluid hoort, is het goed. De asperges zijn dan heerlijk vers.

Verschillende soorten
Er zijn twee soorten asperges: groene en witte. De witte asperges zijn de wortels van de aspergeplant, het deel dat onder de grond groeit. Groene asperges zijn dezelfde stengels maar groeien boven de grond.

Gezond
Asperges, ook wel 'het witte goud' genoemd, zijn onder meer rijk aan het aminozuur asparagine. Uit onderzoek is gebleken dat asparagine de nierfunctie stimuleert. Ook heeft asparagine een positief effect op leverstoornissen, chronische reuma en jicht. Asperges passen door hun vochtafdrijvende werking ook goed in een dieet.

Urine
Als je asperges gegeten hebt, kan je urine anders gaan ruiken dan normaal. Bij ongeveer de helft van de mensen die asperges eten is dit zo. Deze geur ontstaat doordat er zwavelhoudende sporen in de aspergeplant zitten. De lever zet dit om in methylmercaptanen, vluchtige zwavelverbindingen die via de urine ons lichaam verlaten.

Kwaliteit
Asperges van AA-kwaliteit zijn de beste asperges. De stengels hebben een doorsnede van 20 à 28 mm en een gemiddelde lengte van 19-22 cm. De kop van de asperge is gesloten, de steel is recht, de kleur lelieblank en glanst licht.

Bron : http://www.gezondheidsnet.nl/voeding/artikelen/5347/zo-gezond-zijn-asperges-

Barack Hoessein Obama pleit voor een 'toengankelijk Palestina en een veilig Israël'. Er moet een oplossing komen, gebaseerd op de voorstellen die al in 1967 over de grenzen zijn gedaan. Dat heeft hij donderdag gezegd in een toespraak over de recente ontwikkelingen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika.

Gebieden ruilen
Volgens Obama zal het geen nut hebben voor de Palestijnen om bij de Verenigde Naties te streven naar erkenning van een Palestijnse staat. Ook zei hij dat de droom van een Joodse en democratische staat niet vervuld kan worden als de huidige bezetting van Palestijnse gebieden wordt voortgezet.

Obama denkt dat een oplossing mogelijk is als beide partijen concessies doen. Hij stelde voor om gebieden te ruilen, zodat ‘veilige en erkende grenzen worden vastgesteld door beide staten’, aldus de president.

Dapper
De Israëlische regering moet 'dappere maatregelen' nemen om het vredesproces in het Midden-Oosten weer op gang te krijgen. De Palestijnen dienen het bestaansrecht van Israël te erkennen en geweld tegen dat land af te zweren.

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu verwerpt de suggesties van Obama. Hij zei dat de gewenste maatregelen niet van Israël gevraagd kunnen worden. In 2004 beloofde de toenmalige Amerikaanse president George Bush dat de Joden zich niet zouden hoeven terugtrekken op het grondgebied van voor 1967. Netanyahu hoopt dat Obama zich aan deze belofte houdt.

Donderdag keurde Israël nog een bouwaanvraag voor honderden nieuwe huizen in Oost-Jeruzalem goed. De Palestijnen beschouwen Oost-Jeruzalem als hun hoofdstad, maar er komen steeds meer Joodse inwoners.

Volksopstanden
De Amerikaanse president sprak donderdag tijdens de langverwachte toespraak ook over Tunesië en Egypte, waar recentelijk de leiders vertrokken na volksopstanden.

Obama beloofde 1 miljard dollar kwijt te schelden van de schulden van de Egyptenaren, op voorwaarde dat het land zich democratisch ontwikkelt. Eenzelfde bedrag kan door Caïro worden geleend om problemen aan te pakken.

Assads keuze
Ook Syrië kwam in de speech ter sprake. Obama stelde dat het Syrische volk dapperheid heeft getoond door te gaan protesteren. ‘President Assad heeft nu de keuze: hij kan de transitie leiden, of wegwezen.' Obama eiste verder dat Bashar al-Assad stopt met het schieten op demonstranten en dat hij vreedzaam protest toestaat.

De Libische leider Muammar Khaddafi kreeg tevens forse kritiek. ‘Als het onvermijdelijke moment komt waarop Khaddafi vertrekt of gedwongen is op te stappen, zullen decennia van provocaties ten einde komen en zal de overgang naar een democratisch Libië doorgang vinden.'

@ Elsevier

Op de militaire luchthaven van Melsbroek is donderdag een vliegtuig opgestegen met aan boord 42 illegalen uit de Balkan. Het ging om personen die het bevel hadden gekregen om België te verlaten. "Zij hebben er echter voor gekozen om niet vrijwillig het rijk te verlaten en dus werden zij vandaag gedwongen teruggestuurd naar hun land van oorsprong", aldus ontslagnemend staatssecretaris voor Migratie- en Asielbeleid Melchior Wathelet (cdH).

Het toestel van Defensie heeft als bestemmingen Kosovo en Macedonië ("VJRM"). Vanuit Skopje vertrekt nog een bus naar Servië.  De Belgische regering probeert de illegale immigratie vanuit de Balkan al langere tijd tegen te werken. Zo trok Wathelet al meermaals naar ginder om reizen naar België af te raden. Op 23 mei wordt hij weer in de Servische hoofdstad Belgrado verwacht.

"België wordt zoals andere landen (Luxemburg, Zweden, Zwitserland en Duitsland ) geconfronteerd met een toename aan asielzoekers uit de Balkan sinds eind 2009 op Europees niveau beslist werd om een visaliberalisering toe te staan voor Servië en de VJRM. Belgrado dient nu dringend de passende maatregelen te nemen, anders zal België genoodzaakt worden om aan de Europese Commissie de schorsing van de liberalisering te vragen", klinkt het nog.

Dit feit wordt met tromgeroffel begeleid, alsof hiermede de invasie afgestopt is. 42 Personen teruggestuurd,  terwijl er tienduizenden illegalen overal rondhangen. Wat een misplaatste aandacht voor deze belachelijke actie die niets verhelpt aan de trieste realiteit : ons land wordt overstroomd door vreemdelingen van wie de overgrote meerderheid onze welvaart ten gronde richt en onze beschaving bedreigt.

Ray

Dag lieve mensen,

Met de Wurlitzerdroom van vandaag gaan we even over de grens, naar la douce France.  De dame die het keuzenummer zingt kàn niet Franser zijn: ze was een rasechte Parisienne, geboren als Emilienne-Henriette Boyer op 18 augustus 1903 in Montparnasse.

Daar haar vader overleed tijdens WOI moest ze heel jong mee aan de slag: eerst in een munitiefabriek, later als naaister.  Dat gaf haar de gelegenheid nog iets bij te verdienen als model.  En daarmee belandde ze uiteindelijk op de scène, eerst als actrice, en vanaf 1916 / 1917 als zangeres.  Door deze optredens werd ze door de Amerikaanse producer Lee Schubert ontdekt die haar een contract voor Broadway aanbood. 

In 1928 opent ze een cabaret, “Les Borgias”, en neemt ze haar eerste plaatjes op.  Nog een weetje: in 1929 poseert ze voor het eerst naakt.

In 1930 komt haar bekendste lied op de markt “Parlez-moi d’amour”, haar bekendste nummer dat door ontelbare zangers/zangeressen overgenomen werd.  Voor dat lied krijgt ze in hetzelfde jaar de Grand Prix du Disque de l’Académie Charles-Cros.  Er volgen nog meer successen, zoals het keuzenummer van vandaag “Mon coeur est un violon”. 

In de dertiger jaren gaat het haar voor de wind, zowel in Frankrijk als in de VSA en Zuid-Amerika.

In 1939 trouwt ze met charmezanger Jacques Pills, die in 1952 met een andere bekende Franse zangeres nog een keer huwelijksbeloften zal uitwisselen, nl. met Edith Piaf.  Ze hebben samen één dochter, Jacqueline Boyer, die we nog kennen van haar deelname aan het Eurovisie Songfestival met het liedje “Tom Pilibi”.  Lucienne treedt nog jarenlang op, zelfs op 73jarige leeftijd samen met haar dochter in het Olympia en is regelmatig te gast in tv-shows. 

Lucienne Boyer overleed op 6 december 1983; ze ligt begraven op het kerkhof van Bagneux bij Parijs.

Hier komt “Mon coeur est un violon” gezongen door “la dame en bleue”, Lucienne Boyer, en ik voeg er de tekst bij, pure poësie:

Mon cœur est un violon
Sur lequel ton archer joue
Et qui vibre tout du long
Appuyé contre ta joue
Tantôt l'air est vif est gai
Comme un refrain de folie
Tantôt le son fatigué
Traîne avec mélancolie

Dans la nuit qui s'achève
Mon cœur est plein de toi
La musique est un rêve
Qui vibre sous tes doigts
Sous tes doigts la caresse
Rend mon désir si fort
Qu'il va jusqu'à l'ivresse
Et meurt à la fin de l'accord

La la la la ....

Tantôt l'air est vif est gai
Comme un refrain de folie
Tantôt le son fatigué
Traîne avec mélancolie
Et vibre à l'unisson
Mon cœur est un violon

Kusje van jullie melancholische Lolita  

22.15 u

De Grand Jury heeft beslist dat Dominique Strauss-Kahn definitief in beschuldiging wordt gesteld voor seksuele misdrijven die hij begana heeft op 14 mei 2011 in het Sofitel hotel.

Even nadien heeft de rechter beslist, na kennisneming van de documenten voorgelegd door de verdediging, dat de beschuldigde voorlopig niet terug opgesloten zal worden, mits de betaling van een borgsom van 1 miljoen USD. Hij zal moeten verblijven op een vast adres en wordt onder elektronisch toezicht geplaatst.

De echtgenote van de beschuldigde, Anne Sinclair, was aanwezig in de rechtszaal. Tot zover dit korte bericht waar we later op terugkomen met meer details.

Ray

Bron : Le Monde

ALERTE 22h19

Dominique Strauss-Kahn libéré sous caution Le juge a accordé à l'ancien directeur général du FMI d'être libéré contre le versement d'une caution fixée à un million de dollars. Il est assigné à résidence à New York et sera placé sous surveillance électronique. Il devra également être constamment accompagné d'un gardien armé. Cette décision intervient après l'inculpation formelle de Dominique Strauss-Kahn par le grand jury.

Anne Sinclair, de echtgenote van DSK, bij het binnenkomen van het gerechtsgebouw

De Federatie Ho.Re.Ca. Vlaanderen reageert ontgoocheld op de aangekondigde controles van de federale overheidsdienst Volksgezondheid deze zomer. In juli en augustus, de eerste twee maanden na de inwerkingtreding van het rookverbod, zullen inspecteurs 3.000 controles uitvoeren in cafés.

"Onze cafés hebben amper de tijd gekregen om hun zaak aan het rookverbod aan te passen. In drie maanden zouden zij hun cliënteel, concept én infrastructuur moeten veranderen", reageert Danny Van Assche, afgevaardigd bestuurder van Federatie Ho.Re.Ca. Vlaanderen, in een persbericht. "Met 3.000 controles in twee maanden en een proces-verbaal van 1.600 euro al na de tweede controle, toont de FOD Volksgezondheid zich van haar meest hardvochtige kant."

De federatie vraagt zich ook af waar de beloofde maatregelen blijven, die cafés moesten helpen bij de aanpassingen. "Het gespierde taalgebruik van de FOD Volksgezondheid kunnen we allesbehalve sensibiliserend noemen. In plaats van onze sector mee te begeleiden en te steunen, treedt ze onmiddellijk repressief op", aldus de afgevaardigd bestuurder. Volgens hem volgt de grootste uitdaging na de zomer, wanneer alle terrasjes weer worden binnengehaald. "Ook dan vragen we begeleiding in plaats van sancties."

Wij zijn ontzettend verheugd over deze kloeke houding van de FOD. En het gejank en geklaag van de Federatie Horeca doen wij af, als a-sociaal geklaag.  Dankzij het rookverbod in oorden van ontspanning en leute, wordt een unieke kans geboden om de zelfstandigen, de vijanden van de staat, zeg maar, te controleren, te pesten en te beboeten. Zelfstandigen uit de Horeca zijn lieden die zich buiten de gemeenschap stellen : zij nemen risico's, zij willen een eigen zaak uitbaten en zoveel mogelijk ontsnappen aan de invloed van het regime.  Dat zijn gevaarlijke lui, zij laten zich niet binden door beroep te doen op de gulle sociale voordelen die de staat aan elkeen biedt. Het is dan ook normaal, dat zij streng gecontroleerd worden en dat elke maatregel om hen het leven te bemoeilijken moet aangewend worden. En nadien moeten zij zoveel mogelijk van hun opbrengsten afstaan aan de staat. Dat is democratie.

Men zou eigenlijk het bestaan van zelfstandige Horeca-gelegenheden moeten afschaffen, als u ons vraagt.  Café, hotel, restaurant e.d. uitbatingen zouden in handen moeten gegeven worden van de staat, een nieuwe loot aan de FOD-tak : "Sabbel en Knabbel". Met ambtenaren achter de toog, arbeidsreglementen en syndicale afgevaardigden als obers, afwassers en kamermeisjes, gereglementeerde openingstijden tussen 10 en 12 en van 14 tot 16 uur, met happy-hour uitzonderingen op vrijdag tot 18 uur. De gespreksonderwerpen in de cafés zullen per dag aangegeven worden door de minister van Sabbel en Knabbel en enkel politiek-correcte meningen worden tot uiting gebracht in de openbare drank- en eetgelegenheden. Personeel voor de dienst van Madame Pipi wordt geleverd door het Spionnencentrum, want op de toiletten zijn vaak discriminerende uitlatingen te beluisteren.

Weg met de Horeca, vivat de Openbare Sabbel en Knabbel.

Ray

Of Di Rupo in de zoveelste ‘opdracht van de laatste kans’ zal slagen, is hoogst twijfelachtig. Of we nadien naar verkiezingen gaan, er gewoon een nieuwe opdrachthouder wordt aangesteld voor een zoveelste ‘ultiem gesprek’, of uiteindelijk dan toch een ‘noodregering’ wordt gevormd, blijft voorlopig koffiedik kijken. Welke piste ook bewandeld wordt, het basisprobleem, met name de onwerkbaarheid van het Belgische model, blijft bestaan.

De grenzen van het federale overlegmodel zijn bereikt, dit zei Yves Leterme enkele jaren geleden al. Het is er sindsdien niet beter op geworden. De verschillen tussen Vlamingen en Franstaligen zijn niet langer te overbruggen. België is kapot. Het is meer dan tijd dat de Vlaamse partijen daaruit hun conclusies trekken en werk maken van de ordelijke opdeling van dit onzalige land.

"Republiek Vlaanderen" is geen extremistische kreet, het is de logische oplossing voor de onbestuurbaarheid van belgië.

       Ruim elf maanden na de federale verkiezingen van 13 juni vorig jaar heeft België nog altijd geen nieuwe regering. Echt verrassend is het niet. Al vanaf het ontstaan van België werd de levensvatbaarheid betwijfeld. De beroemde Franse diplomaat Talleyrand typeerde het nieuwe land als ‘een kunstmatige constructie bestaande uit verschillende volkeren’. Ook Von Metternich, Napoleon III en Bismarck hebben gedurende de negentiende eeuw zo hun bedenkingen over België gehad. Maar de Britse minister van Buitenlandse Zaken Lord Palmerston, die een belangrijke rol speelde tijdens de Conferentie van Londen van 1830, beviel het idee van een klein, kunstmatig en intern verdeeld land aan de andere kant van het water. België werd erkend.

In Vlaanderen klinkt steeds vaker de vraag of België gaat toekomen aan haar 200ste verjaardag. Dat is geen vreemde vraag; andere – in de woorden van Talleyrand – kunstmatige landen hielden het minder lang vol, denk aan Tsjechoslowakije, Joegoslavië en de Sovjetunie. Maar hier in Nederland lijkt de impasse in België vrijwel geen issue. En dat is vreemd: Nederland en Vlaanderen delen een geschiedenis. De eerste Staten-Generaal werd in 1464 in Brugge samengeroepen. Later verschoof de zetel naar Brussel en Antwerpen. Pas ten tijde van het beleg van Antwerpen vestigde de Staten-Generaal zich in de Noordelijke Nederlanden. Ook nu nog zien we resten van de gezamenlijke geschiedenis: Nederland en Vlaanderen delen twee provincies: Brabant en Limburg. Een deel van Vlaanderen ligt in Nederland: Zeeuws-Vlaanderen. In Noord-Brabant bevinden zich 22 kleine Vlaamse enclaves: Baarle Hertog. En last but not least: van De Panne in West-Vlaanderen tot Delfzijl in Groningen wordt dezelfde taal gesproken.

Het zwijgen in de Nederlandse politiek over de misschien wel existentiële crisis in buurland België hangt wellicht ook samen met Europa. Want wat nu in België gebeurt zou misschien wel eens de toekomst van de Europese Unie kunnen beïnvloeden. Want: als twee volkeren al nauwelijks bijeen te houden zijn, waarom zou dat dan wel lukken met meer dan tien keer zoveel volkeren? Als België zou splitsen, waarom zou experiment-Europa dan wel slagen? Reken maar dat veel Eurofielen, zij die dromen van een Verenigde Staten van Europa, met argusogen kijken naar De Wever, Di Rupo en Koning Albert II. En dat Brussel zowel de hoofdstad van België als het centrum van de Europese Unie is, maakt het voor hen alleen maar pijnlijker.

Waarom ik dit schrijf? Sinds 2004 kent de Tweede Kamer een contactgroep België. Ik ben daar lid van. Volgende week bezoeken we de Belgische ambassadeur. De crisis in België lijkt me aanleiding eens na te denken over de vraag of er nog voldoende toekomst is voor deze contactgroep. Waarom geen naamswijziging? Contactgroep Vlaanderen klinkt helemaal niet verkeerd als je het mij vraagt.

Johan Driessen is Kamerlid namens de Partij voor de Vrijheid

http://www.dagelijksestandaard.nl/2011/05/vlaanderen