Overzicht van 42 jaar Kadhafi
Alles is relatief in de politiek. Uw grootste vriend van vandaag kan Uw grootste vijand van morgen zijn. En dat geldt ook in de internationale politiek. Denken we maar aan de Bin Laden familie. Ooit geliefd in Arabische milieus en zelfs dik bevriend met de familie Bush. Regeringsleiders zijn soms fier te kunen optrekken met andere gekende flamboyante collega's. Ook Sadam Hoessein was ooit beste maatjes met het Westen. Om uiteindelijk als een lafaard te worden opgehangen.
Wat mij in al deze verhalen stoort, is de ongenuanceerde manier waarop de media de bochten van onze regeringsleiders slikken. Men beweert wel altijd dat de pers onafhankelijk is. Mijn ervaring leert mij echter dat de media vooral alles slikt van de grote zuilen: de liberalen, socialisten en christendemocraten. Het NVA is al een beetje salonfeeg geworden, maar bij voorbeeld het Vlaams Belang en Lijst Dedecker hebben het eeuwig verkorven. Zij worden behandeld als politieke paria's. Dergelijke partijen zijn de ideale schietschijf voor gefrustreerde journalisten, zoals bij voorbeeld de linkse Willy Van Damme uit Dendermonde. Om één of andere duistere reden krijgt deze laaggeschoolde journalist toch een klankbord in Knack of in De Zondag.
Om terug te keren tot Khadafi. Hieronder vindt U een aantal foto's van bekende Europese politici die ooit fier waren te kunnen paraderen met de Lybische leider. Europa duldde Khadafi zolang hij olie leverde en wapens kocht in Frankrijk. Maar de laatste jaren is het fout gelopen. De lybische kolonel weigerde een belangrijke legerbestelling te plaatsen bij Franse bedrijven. En toen kwam de Arabische lente. Onder het motto van een humanitaire missie bombardeerden de Fransen hem plat. Niets is zoals het lijkt in de politiek. De onnozelaars die denken dat het hier écht om een humanitaire missie gaat zien nog groen achter de oren. Net zomin als Irak gaat het hier over menslievendheid van het Westen. Neen, de bodemrijkdommen daar is het vooral om te doen. Maar men kan natuurlijk moeilijk gaan vertellen dat het Westen zijn olievoorraad wil veilig stellen. Indien Saoudi-Arabië morgen de oliekraan dichtdraait, zal je plots het Westen horen morren over het gebrek aan democratie. Nu zwijgt men alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Men koopt olie en men levert luxeproducten aan de heersende families.
In het verleden heeft het Westen maar weinig oorlogen uitgevochten omwille van menslievendheid. Amerika heeft zich in de beide Wereldoorlogen gemengd omdat ze vele leningen had verschaft aan Groot-Brittannië. De Engelsen dreigden de oorlog te verliezen en daarom vreesde Amerika voor het geleend geld. Ook toen waren de media druk in de weer om de Amerikaanse bevolking te indoctrineren. Ik kan mij maar één conflict herinneren waar de Amerikanen tussenkwamen uit ideologisch oogpunt en dat was Vietnam. Natuurlijk had dat dan weer te maken met het feit dat de pacifist John F Kennedy was vervangen door de radicalere Lyndom Johnson. Hoe dan ook, Amerika had niets te rapen in ex-Indochina. Er was geen olie of andere bodemrijkdom. En toch stuurden ze duizenden soldaten de dood in.
Journalisten die met een serieus gezicht durven spreken over de humanitaire missie in Lybië zijn ofwel ongelofelijk naïef of enorm goede toneelspelers.
Bijna 42 jaar nadat hij aan de macht was gekomen, is er definitief een eind gekomen aan het bewind van Muammar Kadhafi , de even flamboyante als meedogenloze 'Gids van de Revolutie' van Libië. De rebellen namen de 69-jarige Kadhafi gevangen in Sirte en in het vuurgevecht is hij omgekomen. Zo eindigt de dictatuur van één van de langst regerende meedogenloze leiders ooit.
Toen nog dikke vrienden tot Khadafi besliste geen grote legerbestellingen te plaatsen bij Franse bedrijven...Hij zou het met zijn dood bekopen.
Kadhafi werd in 1942 geboren vlakbij Sirte, 380 kilometer ten oosten van de hoofdstad Tripoli. Hij studeerde aan de militaire academie en volgde een militaire training in Groot-Brittannië. Majoor Muammar Kadhafi kwam op 1 september 1969 aan de macht door een staatsgreep. Hij was toen pas 27. Die staatsgreep moest een eind maken aan "onderdrukking, misbruik en onrechtvaardigheid''. Vanaf dat moment waren juist dat de elementen waardoor hij aan de macht bleef.
Olie en gas
De dictator bleef stevig in het zadel dankzij de enorme olie- en gasinkomsten. Ook zette hij zijn familie- en stamleden op cruciale posten in het veiligheidsapparaat. En natuurlijk werd elke vorm van oppositie keihard onderdrukt.
Derde Weg
Na zijn machtsgreep zocht Kadhafi zijn heil in zijn zogenaamde Derde Weg, een mix tussen communisme en kapitalisme met een beetje islam, die hij in het Groene Boekje verwoordde. In eigen land leidde zijn beleid ertoe dat eind jaren '70 ongeveer alles in staatshanden was. Tekorten en een ontevreden bevolking waren het gevolg.
Lockerbie
Internationaal maakte Kaddafi vijanden door zijn uitgesproken standpunten over Palestina en het pan-Arabisme. En het bleef niet bij woorden. Hij streefde deze doelen met alle mogelijke middelen na, inclusief het financieren van guerrillaoorlogen en terrorisme. Het aandeel van Libië bij de aanslag op een Amerikaans passagiersvliegtuig boven de Schotse plaats Lockerbie in 1988, waarbij 270 doden vielen, deed Kadhafi uiteindelijk in internationale isolatie belanden.
Verenigde Staten van Afrika
Omdat de Arabische wereld hem hierna liet vallen, stortte Kadhafi zich op het Afrikaanse continent. Afrikaanse leiders kwamen wel naar Tripoli, veelal hopend op oliedollars. Kadhafi stelde hen zelden teleur. Een Verenigde Staten van Afrika onder zijn leiding was het uiteindelijke doel, dat nooit werd gerealiseerd.
2003
2003 was een cruciaal jaar voor Kadhafi . Hij sloot in dat jaar een akkoord met Washington over schadevergoeding voor de Lockerbie-aanslag. Daardoor kwam er een eind aan de isolatie van zijn bewind. Toen Kadhafi ook nog zijn massavernietigingswapens opgaf, zette het Westen de deuren helemaal open. Iedereen wilde aan Kadhafi verdienen. De dictator heette niet langer "de gekke hond van het Midden-Oosten'', zoals de Amerikaanse president Ronald Reagan hem ooit omschreef.
Dooi
In Libië was sprake van enige politieke dooi. Zo mochten een paar honderd tegenstanders de gevangenis verlaten en begon Kadhafi's zoon Saif al-Islam een krant waarin voorzichtig kritiek werd geuit op de corruptie in het land. Maar verder dan wat cosmetische veranderingen ging het niet. Kadhafi , die sinds 1977 officieel ambteloos burger is, bleef 'als gids van de revolutie' de touwtjes stevig in handen houden in zijn verloederde land. Tot begin dit jaar. Toen kwam het volk in opstand. Bijna 9 maanden later is het tijdperk van de gids definitief voorbij. (kh)
Kadhafi bracht in 2004 een bezoek aan Brussel en werd toen hartelijk ontvangen door toenmalig premier Guy Verhofstadt (Open Vld) Ook partijgenoot Jaak Gabriëls was fier hem te mogen ontmoeten in de woestijn.
|
