Bijlagen:
tobback.jpg (70.4 KB)   

Gisterenavond waren we allen op Radio 1 getuige van het "verslag" van Marc Van de Looverbosch over de nieuwjaarsreceptie van de Open VLD. Van de Looverbosch ging zijn rol als journalist zwaar te buiten, toen hij uit het niets begon te vitten op "Louis Vuitton, Gucci, Prada, Armani" van de VLD-leden en letterlijk verkondigde dat "1% vermogensbelasting" bij dit soort mensen wel zou mogen. 

Elkeen heeft recht op zijn mening en er zullen vele Vlamingen zijn die dezelfde mening hebben als Marc Van de Looverbosch. Maar een journalist dient zich te onthouden van persoonlijke bespiegelingen en meningen. Het valt mij op dat meer en meer journalisten van onze staatsomroep uit frustratie beginnen te reageren.

Dat neemt niet weg dat Marc Van de Looverbosch een zware berisping verdient voor deze uitschuiver!

Hoe Open Vld op nieuwjaarsreceptie afstand heeft genomen van N-VA

Er is maar één echte liberale partij in Vlaanderen. Dat was de boodschap op de Open Vld-nieuwjaarsreceptie. Gwendolyn Rutten pleitte voor meer individuele vrijheid en een duidelijke verlaging van de personenbelasting.

De PVV is terug. Althans in de naam. De Vlaamse liberalen hebben hun naam 'Partij voor Vrijheid en Vooruitgang' al in 1992 achter zich gelaten, maar meer dan ooit plooit de partij zich terug op die kernprincipes. De nieuwjaarsspeech van Rutten stond helemaal in het teken van optimisme, vrijheid en vooruitgang. "De drie fundamentele waarden die ons kenmerken en die we vandaag meer dan ooit nodig hebben", aldus Rutten.

Gisteren was het zover. De politiediensten vielen binnen bij een aantal moslimterroristen. Men kan zich terecht de vraag stellen hoe het zover is kunnen komen.

Gedurende jaren aan een stuk hingen meerdere politici aan de alarmbel dat er iets moest worden gedaan, maar er gebeurd weinig of niets. Men nam zelfs nog contraproductieve maatregelen zoals premier Guy Verhofstadt die de snel Belg Wet door onze strot joeg.

De integratie is deels mislukt en dat heeft enkel en alleen te maken met het gevoerde beleid in dit land. We mogen niet xenofoob zijn, dat is zeker. Maar we moeten wel realist zijn. Een maatschappij kan altijd en overal vers bloed gebruiken. De Verenigde Staten zijn er groot op geworden. Maar de inwijkelingen dienen van verschillende godsdiensten en culturen te zijn; Aziaten, Afrikanen, Oost-Europeanen, Arabieren etc. Zo krijgt men de bekende "melting pot"

Toen ik kind was, waren er in mijn Katholieke school twee Moslimjongeren. De jongers werden Westers opgevoed en hun moeder droeg geen hoofddoek.Omdat ze nog met zo weinig waren, lukt de integratie vlot.

Het grote probleem echter van de Belgische immigratie is wel het feit dat we steeds dezelfde groepen, volkeren en culturen terugvinden. Naar het schijnt zijn zelfs ganse dorpen vanuit Turkije en Marokko naar ons land overgekomen. Onze wetgeving laat dat ook toe, meer nog het wordt zelfs gestimuleerd. Vreemdelingen in dit land worden ondersteund door allelei organisaties die extra immigratie aanmoedigen. Vele nieuwe Belgen trouwen ook met een partner uit het land van herkomst. Gearrangeerde huwelijken kunnen perfect in de 21e eeuw in het "Westerse" België. Dit wordt op geen enkele manier tegengewerkt. Wanneer ganse dorpen naar hier overkomen, moet men niet verwonderd zijn, als die mensen zich weinig integreren. Waarom en voor wie zou men dat doen? De meeste vrouwen van allochtone origine blijven gewoon thuis om voor het kroostrijk gezin te zorgen. Aangezien vele familieleden en vrienden in hun omgeving wonen kunnen ze perfect hun taal en gebruiken behouden. De Belgische overheid geeft ook middelen aan de vreemde godsdiensten in dit land, die zelfs al het statuut van Belgische godsdienst gekregen hebben. In alle steden zijn er Moskeën opgericht, dikwijls groter dan onze inheemse kerken. Nieuwe Belgen krijgen in dit land ook meer financiële middelen dan de autochtone bevolking. Een zelfstandige die in dit land 45 jaar gewerkt heeft, krijgt een kleinere uitkering van de overheid dan nieuwe Belg die in Zaventem net is aangekomen. Dergelijke overheidsmaatregelen zijn natuurlijk wraakroepend.

En dan is men verwonderd dat een orthodoxe Imam de harde lijn verkondigt of dat Arabische jongeren gaan strijden in Syrië.

Omdat de integratie voor een groot stuk mislukt is en de vreemde cultuur zich bijna volledig heeft kunnen handhaven, zijn ook de extreme elementen van deze cultuur kunnen overwaaien naar het Westen.

Men had de immigratie gematigd dienen te houden. Men had quota dienen in te voeren voor bepaalde knelpuntberoepen. Men had het uithuwelijken wettelijk moeten beperken. Men had bepaalde excessen moeten aanpakken toen men nog kon. Maar men heeft dat niet gedaan. Politici die nu luid lopen te roepen hoe schandalig dit alles wel is, liggen zelf aan de oorzaak van het probleem.

Gisterenavond was er Laurette Onckelincx op de RTBF. Ze speelde de vermoorde onschuld. De schuld werd zelfs op de huidige regering afgeschoven. Onckelincx is zelf verantwoordelijk voor het ontspoorde moslimbeleid. Ze is de schande van de Belgische politiek en zou zich beter in het verborgene ophouden. Maar dat soort mensen is de schaamte al lang voorbij. Dat soort politici zal met een vals gezicht voorop bij een betoging lopen!

Wat een rare bedoening was het overigens bij de herdenking van de slachtpartij op Charlie Hebdo. Al die Europese leiders -zogezegd- voorop bij de miljoenenbetoging. (U heeft misschien ook de foto's gezien waarop duidelijk te zien was dat dit beeld geënsceneerd werd en niet de correcte weergave was). Natuurlijk is het intriest wat er gebeurd is in Frankrijk. Maar of dit nu internationaal dient te worden opgeklopt is een andere vraag. Elke dag worden er in Oekraïne tientallen mensen -onschuldige burgers- vermoord. Elke dag worden er een dozijn boeren afgeslacht in Zuidelijk Afrika. Ik zie geen enkele politieker hiervoor een betoging organiseren. Het is pas als de media erop springen en het een mega-evenement wordt, dat plots elke politicus zogezegd de"eerste" was om dit aan te kaarten. Een bende huichelaars zijn het...

16/01/15 - 06u02  Bron: Het Laatste Nieuws © belga.

Een operationele cel van teruggekeerde Syriëstrijders wilde ons land treffen door aanslagen te plegen op de politie. In Verviers zijn twee verdachten doodgeschoten. De groep wilde een prominent persoon ontvoeren en een video van de onthoofding via internet verspreiden. De politie wachtte dagenlang op de komst van een topterrorist die een belangrijke rol zou vervullen bij de uitvoering van het beestachtige plan.

Eric Van Der Sypt © belga.

Wie het slachtoffer van de onthoofding moest worden, is onduidelijk. Volgens goedgeplaatste gerechtelijke bronnen gaat het mogelijk om een magistraat of iemand van de politie met een prominente functie.
De veiligheids- en politiediensten stonden al weken op scherp om de groep van - voornamelijk - teruggekeerde strijders in de gaten te houden. "Het was een operationele cel die concrete plannen had voor aanslagen. De voorbije week kwam het tot een hoogtepunt. We moesten wel ingrijpen", zei Eric Van Der Sypt van het federaal parket gisteravond.

Naast de inval in Verviers, waarbij twee terroristen doodgeschoten werden en één andere werd opgepakt, waren er ook een tiental huiszoekingen verspreid over het land. Volgens de speurders was het een kwestie van uren of dagen voor de verdachten zouden overgaan tot actie. Het was wachten tot een topterrorist zou arriveren in Verviers. Toen die gisteren toekwam, was dat het startsein voor de actie. Het was nog niet duidelijk of de terrorist bij de doden is, dan wel de man die overmeesterd werd.
 
"Ze hadden het vooral gemunt op de politie", zegt Van Der Sypt. De terroristen zouden het nieuwe hoofdgebouw van de federale politie in Brussel als doelwit hebben gekozen, naast een aantal andere commissariaten. "Het gevaar is niet geweken", waarschuwde Van Der Sypt. "We weten niet wat de komende uren, dagen en weken zal gebeuren."

Een tekst van Denktank Daniel Huet

Hoe vaak hebben we het niet gehoord, niet gelezen. België heeft de hoogste loonkosten van de gehele wereld en nergens produceert men per arbeidsuur meer dan in België. Maar klopt dat eigenlijk wel? Hebben wij effectief de hoogste loonkost, de hoogste arbeidsproductiviteit? Het volstaat te kijken naar betrouwbare cijfers voor enkel nog maar Europa om te zien dat een en ander niet klopt, dat het slechts om clichés gaat.

De arbeidskost per uur

In België was de gemiddelde arbeidskost per uur in de privé sector – industrie, bouwnijverheid en dienstensector – eind 2013 38 euro. Daarmee zijn we beslist nog geen wereldkampioen, zelfs niet eens Europees kampioen. In een paar Europese landen is de arbeidskracht nog duurder:

   .[1

Heel zeker, 38 euro per gepresteerd arbeidsuur is een erg hoog bedrag maar geeft hoegenaamd niet aan wat de werker (arbeider, bediende of zelfstandige) in werkelijkheid verdient. In België bijvoorbeeld gaat 40 % daarvan naar de overheid als werkgevers- en werknemersbijdrage in de sociale zekerheid, dus al 15,2 euro van de 38 euro; blijft nog 22,8 euro over. Daarvan moet de werker dan nog eens ongeveer 45 % (hangt af van de hoogte van het gezinsinkomen) afstaan aan de overheid onder de vorm van directe personenbelasting, dus nog eens 10,26 euro van de resterende 22,8 euro, zodat het netto ontvangen uurloon “slechts” 12,54 euro is. En eigenlijk is dit nog steeds niet wat de tewerkgestelde voor zijn geleverde arbeidskracht in handen krijgt want bij de statistische berekening van de bruto loonkost zitten ook alle uitgaven voor opleiding, voor ter beschikking gestelde beroepskleding, aanwervingskosten, etc. Lonen en loonkosten zijn dus twee sterk verschillende begrippen.

Source: Eurostat for the hourly costs in euros in 2013 and Bureau of Labor Statistics (USA) for the evolution since 1996 on base of the published index (100 for year 2000) in the different countries.

Voor de landen die lid zijn van de eurozone – in bovenstaande grafiek België (B), Nederland (NL), Duitsland (D), Frankrijk (F), Denemarken (DK) en Finland (SF) – worden de cijfers niet vertekend door de evolutie van de wisselkoersen t.o.v. de euro. Voor landen die met een andere munteenheid werken – in bovenstaande grafiek Noorwegen (N), Zweden (S) en het Verenigd Koninkrijk (GB) – zijn bruuske schommelingen, bijvoorbeeld in 2009 voor het Verenigd Koninkrijk, grotendeels te verklaren door schommelingen in de wisselkoersen. Dergelijke schommelingen kunnen statistisch worden weggewerkt door te werken met koopkrachtpariteiten (de fameuze PPP, purchasing power parity eenheden), maar die overstap maakt het straks onmogelijk om te berekenen hoeveel onze loonkost te hoog is t.o.v. die in de landen waarnaar we massaal exporteren.

Op de grafiek ziet men dat de loonkost in de vier Scandinavische landen tussen 1996 en 2013 sneller is gestegen dan in België (de rode lijn), maar dat in Duitsland en Frankrijk de loonkost minder snel opliep. In Nederland was de loonkost in 1996 lager dan in België en bleef dat zo tot in 2013 aangezien de stijging iets minder hoog was dan in België. Het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics, dat de evolutie van de loonkost becijfert voor 40 landen, publiceert groeicijfers van die loonkost als aangehaald in Tabel 1.

Tussen 2000 en 2012 steeg de loonkost nominaal – d.w.z. in lopende geldeenheden – amper met 5 procent in Japan en 19 procent in Zwitserland. In Polen (81 %), in Ierland (74 %) en in de Scandinavische landen (54 tot 71 %) steeg de loonkost het meest. België, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten hielden de stijging op 43 à 44 procent. Maar in Duitsland (29 %), Frankrijk (34 %), Nederland (35 %) en Oostenrijk (36 %) was de stijging lager dan in België.

Eigenlijk zeggen cijfers over de nominale loonkost niet zoveel: schommelingen zijn vaak het gevolg van oplopende prijzen (inflatie). Wil men de geldillusie wegwerken, dan moet men de loonkosten uitdrukken in prijzen van een vast basisjaar. Met andere woorden moeten de nominale loonkosten gedeflatteerd worden om de reële loonkost te bekomen. Als deflator werkt men doorgaans met het indexcijfer van de consumptieprijzen. Doen we dat, dan merken we dat de reële loonkost van 2000 tot nu veel minder is gestegen, in Duitsland – waar de mini-jobs met minilonen werden ingevoerd , met amper 1,60 procent (tegen 29 procent nominaal). In België steeg de reële loonkost sinds 2000 met slechts 8 procent – dat is trouwens het Europese gemiddelde. Daarmee doen we beter dan Nederland waar de reële koonkost met 13,4 procent steeg. De sterke stijging van de reële loonkost in Noorwegen (36,6 %) en in Zweden (33,4 %) is vooral het gevolg van de waardestijging van de Noorse en Zweedse kroon ten opzichte van de euro.  De daling van de reële loonkost in het Verenigd Koninkrijk is een gevolg van de daling van het pond sterling ten opzichte van de euro. Zie Tabel 2.

Tabel 2: Groei van de (reële) loonkost per uur tussen 1996 en 2013

En al hebben we dan niet de hoogste loonkost van Europa, dan zijn we er toch de absolute kampioen in afhoudingen voor sociale zekerheid en voor de personenbelasting. Nergens in Europa is de overheid op die terreinen gulziger dan in België. Gebaseerd op cijfers van het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics bedroeg de bijdrage voor de sociale zekerheid in 2012 liefst 40,29 procent in België. In Zweden en Frankrijk was dit 37 %; in Duitsland, Nederland en Finland was de afhouding voor sociale zekerheid pas 27 %; in Noorwegen en het Verenigd Koninkrijk volstond een kleine 18 %, en in Denemarken was de afhouding amper 11,48 %.[2] Dat België er de duurste sociale zekerheid van heel Europa op nahoudt heeft te maken met het pensioensysteem dat in België een ponzi systeem is, waarbij de werknemers niet jaarlijks storten in een pensioenfonds, maar waar de afhoudingen van de huidige werkende bevolking worden gebruikt om daarmee de pensioenen van alle eerder op rust gestelde burgers te betalen. Voorts zijn de uitkeringen in de gezondheidszorg hoger dan in het grootste deel van de Europese Unie en heerst er een hoge mate van profitariaat in het toestoppen van fondsen aan inkomende asielzoekers. Zie grafiek 2-1 voor een vergelijking.

Nog zo’n domein waarin België Europees kampioen is, is in het heffen van personenbelastingen. Nergens in de EU28 is de belastingdruk (“tax wedge”) op inkomens zo hoog. De Europese Commissie publiceert hierover geregeld cijfers in Eurostat en geen andere Europese overheid is zo gulzig naar directe inkomstenbelastingen als België. Met een doorsnee belastingvoet op looninkomen van 50,1 procent (gecorrigeerd 45 procent) laten we alle andere lidstaten van de Europese Unie probleemloos achter ons. Hiermee zitten we ver boven het Europese gemiddelde van 39,8 procent. In Zweden, dat in 1996 nog de tweede hoogste belastingsdruk op lonen kende van 48,6 procent, daalde die tegen 2013 naar 40,8 %. Frankrijk is ondertussen de tweede meest gulzige lidstaat van de EU27 geworden. Daar steeg de belastingsdruk op lonen van 39,4 procent in 1998 naar 44,6 procent in 2013. .  Ook in Duitsland blijft de tax wedge op lonen hoog: 45, 1 procent (gecorrigeerd 44,1 procent). In Nederland (32,2 %), Noorwegen (34,1 %), Denemarken (36,6 %) en Finland (37,6 %) ligt de belastingsdruk onder het Europese gemiddelde. Ze is het laagst in het Verenigd Koninkrijk met 26,9 procent (zie grafiek 2-2) en Tabel 3. De kloof tussen betaalde loonkost per uur en ontvangen uurloon is het grootst in België aangezien het uurloon er slechts 32,84 procent van de loonkost is. In Zweden (60,1 %), Denemarken (56,31 %) en Noorwegen (54,12 %) ontvangen loontrekkenden het hoogste percentage van de betaalde loonkost per uur. Ook Nederland zit boven het Europese gemiddelde.

Source: Eurostat (2014), Taks rate on low wage earners – Tax wedge on labour costs. URL: http://appsso.eurostat.ec.europa.eu/nui/submitViewTableAction.do

De laagste belastingsdruk op lonen in Europa is de Zwitserse. In 2013 bedroeg die slechts 19,2 procent. Samen met het Verenigd Koninkrijk is Zwitserland het enige Europese land dat kan wedijveren met belastingsvoeten als in de Verenigde Staten (29,3 procent in 2013) en Japan (30,3 procent in 2013). Toen Nederland in 2006 zijn gunstige concurrentiepositie op de wereldmarkt dreigde te verliezen werd de belastingsdruk op lonen er prompt verlaagd van 41,6 procent naar 33,2 procent. Daardoor kon de loonkost er worden gestabiliseerd, terwijl die in de andere Europese landen opliep. Sindsdien is de belastingsdruk er nog licht gedaald tot 32,2 procent.

In wat volgt wordt de situatie in België en zijn buurlanden (Nederland, Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk) vergeleken met dat in de Scandinavische landen (Noorwegen, Zweden, Finland en Denemarken), niet enkel omdat de Scandinavische landen er een apart sociaal model op nahouden, maar ook omdat de schulden er opvallend beter worden beheerst dan in België en zijn buurlanden. Dat komt in het volgende hoofdstuk ter sprake.

De arbeidsproductiviteit per uur

Zijn we, in tegenstelling tot wat politici graag voor waar verkondigen, lang geen Europees kampioen – laat staan wereldkampioen – inzake loonkost, hoe zit het dan met de titel van meest productief land ter wereld – titel die we sinds de Koreacrisis van 1953 met fierheid droegen. De (reële) arbeidsproductiviteit per uur geeft weer hoeveel waarde, uitgedrukt in munteenheden van een gekozen basisjaar, een gemiddelde tewerkgestelde in een uur produceert. Die (reële) arbeidsproductiviteit per uur, kortweg de productiviteit genoemd, moet in elk geval groter zijn dan de reële loonkost per uur, zo niet draaide de economie van een land met verlies. [De reële loonkost per uur bekomt men, als eerder uiteengezet, door de nominale loonkost te delen door het indexcijfer van het algemeen prijspeil, dat men gelijk stelt aan 1 voor hetzelfde gekozen basisjaar als dit dat werd gebruikt bij het becijferen van de productiviteit; of nog: loonkost en productie moeten in munteenheden van hetzelfde jaar worden uitgedrukt als men ramingen wil maken over het behaalde bruto rendement per uur.]

Een fundamenteel probleem van de Belgische economie is dat de productiviteit het naoorlogse stijgingsritme niet heeft kunnen volhouden. Dat ritme hield aanvankelijk gelijke tred met het Duitse (dan wel dat in het toenmalige West-Duitsland) dat bij de wederopbouw van de kapot gebombardeerde economie het meest van de innovatie profiteerde. Na de val van de Berlijnse Muur in 1989 en de hereniging van West- en Oost-Duitsland, steeg de productiviteit in België boven de Duitse uit, omdat de productiviteit in de vroegere DDR veel lager was dan in West-Duitsland, waardoor de gemiddelde productiviteit in Duitsland flink daalde. Dat België de hoogste productiviteit ter wereld heeft of had is eigenlijk een sprookje. Dat was enkel tijdelijk het geval in de jaren 1950 en 1960 toen de Belgische economie inzake productiviteit voor de eerste plaats nog concurreerde met West-Duitsland. De ontdekking van gas- en olievelden onder de Noordzee tussen 1959 en 1972 heeft een grote invloed gehad op verschuivingen in de productiviteit binnen Europa. Daar hebben Nederland in mindere mate, maar vooral Noorwegen en Denemarken het meest geprofiteerd.

Het tot dan toe sterk rurale Nederland, dat inzake productiviteit ver achterop hinkte op België, kon zijn concurrentiepositie aanzienlijk verbeteren nadat in 1959 het aardgasveld in Slochteren werd aangeboord. De geologische structuur van dat ontdekte aardgasveld liep door onder de Noordzee tot het Continentaal Plat voor de Noorse kust. Daar boorde de Nederlandse Philips Petroleum Company, met toestemming van de Noorse regering vanaf oktober 1962 naar aardolie op speciaal aangelegde booreilanden. Tot 1969 waren de resultaten teleurstellend omdat nergens een rendabel olieveld werd aangetroffen.  Toen er eindelijk zwavelarme aardolie van een hoge kwaliteit werd aangeboord op het Ekofisk olieveld in de Noordzee, is de productiviteit van de Noorse economie enorm gestegen. Momenteel is ze de hoogste ter wereld. Pogingen van Philips dat het Ekofisk olieveld ontdekte – en dat ettelijke boorplatforms boven het Continentaal Plat bouwde – om exclusieve rechten over dat Ekofisk olieveld te verwerven, zijn door de Noorse regering afgewezen, ook al omdat het equidistantiebeginsel in 1965 volkenrechtelijk werd vastgelegd: het Ekofisk plateau behoorde hierdoor definitief tot territoriale wateren van Noorwegen. Later werden in de Noorse wateren nog talrijke olievelden gevonden, onder meer het in 1974 ontdekte Statfjord olieveld, en werden er 193 Noorse boorplatforms aangelegd. Voor een land met een kleine bevolking als Noorwegen (4,7 miljoen inwoners) was de invloed van de ontdekte olievelden uiteraard groot, veel groter dan die op de Britse economie met een veel grotere bevolking (63,4 miljoen inwoners). In 1971 ontdekten de Britten 150 kilometer ten noordoosten van de Shetlandeilanden het ondiepe Brent-reservoir in de Noordzee, een groter reservoir dan het Noorse Ekofisk. Dat gaf de Britse economie ongetwijfeld een boost, maar lang niet in dezelfde mate als wat met de twaalf keer kleinere Noorse economie het geval was.

Op grafiek 3-1 ziet men de evolutie van de productiviteit per uur tussen 1992 en 2013 aan de hand van cijfers gepubliceerd door Eurostat. In België steeg de productiviteit per uur, uitgedrukt in euro’s van 2013, van 38,5 euro naar 45,9 euro, dat is een gemiddelde jaarlijkse stijging van 0,84 procent per jaar. Dit is beduidend lager dan in onze buurlanden: 1,23 procent voor Nederland; 1,32 procent voor Frankrijk, 1,39 procent voor Duitsland en 1,65 procent voor het Verenigd Koninkrijk. Het is ook aanzienlijk lager dan het Europese gemiddelde van 1,47 procent, en lager dan in de Scandinavische landen: 1,24 procent voor Denemarken; 1,31 procent voor Noorwegen; 1,88 procent voor Zweden en 1,89 procent voor Finland. De trage groei van de productiviteit in België is één van de grote problemen van de Belgische economie – een zwaar onderkend probleem met verstrekkende gevolgen. Het is niet ons grootste probleem, want dat blijft de torenhoge publieke en private schuld, maar wel een fundamenteel probleem dat, in combinatie met de hoge loonkost, de concurrentiekracht van de Belgische economie uitholt, en dit in een land dat 39,37 % van al wat het produceert uitvoert naar de rest van de wereld![3]                                                                                

Als we de productiviteitscijfers deflateren met het Europese gemiddelde, dan zien wij op grafiek 4 dat in België de productiviteit het scherpst daalt ten opzichte van die van de EU27. In landen als Denemarken, België, Nederland en Frankrijk is de relatieve daling in de groei van de productiviteit lager dan in Europa. In Nederland en Frankrijk is die relatieve daling niet noemenswaard, maar in België (de volle rode lijn) noteert men een spectaculaire groeivertraging vergeleken met de EU27. De rode stippellijn is de trend die duidelijk dalend is. In Denemarken, waar de loonkost vrijwel net zo hoog is als bij ons, wist men de relatieve daling vanaf 2009 te stoppen. In Duitsland hield de groei van de arbeidsproductiviteit min of meer gelijke tred met de rest van Europa. In Zweden groeide de arbeidsproductiviteit sneller dan in de EU27. In Finland en het Verenigd Koninkrijk groeide de productiviteit tot de bankencrisis van 2008 zelfs sneller.

Concurrentiepositie van de Belgische economie

We worden er vrijwel dagelijks mee om de oren geslagen dat de hoge loonkost de concurrentiepositie van onze economie aantast. Daarbij schuwt men geen overdrijvingen of gebruikt men onjuiste cijfers. Hoeveel politici hebben we op de buis niet horen vertellen dat wij 80 % – anderen hadden het zelfs over 90 % – van wat we produceren wordt geëxporteerd, dus hoe kolossaal moet de ramp niet zijn als we niet langer kunnen concurreren op de wereldmarkt. Politici die in het zog van het patronaat dergelijke overdrijvingen uit hun mouw schudden bewijzen dat ze eigenlijk nog niet eens de meest elementaire beginselen van de macro-economie hebben begrepen. Het bruto binnenlands product (afkorting BBP of GDP) is niet de som van alles wat we produceren, het is de som van alle toegevoegde waarde. Wat bedrijven aan elkaar leveren – de intersectoriële productie – maakt daar geen deel van uit. Ons BBP bedroeg in 2013 afgerond 395,3 miljard euro. Onze export 325,5 miljard euro. Deelt men dit laatste bedrag door het eerste dan bekomt men inderdaad 82,24 %. Maar men moet de export niet vergelijken met het BBP, wel met het totaal van onze handelsomzet, dat is onze totale turn over (synoniem: nationale ouput). Die is gelijk aan de som van alle toegevoegde waarde, dus ons BBP, vermeerderd met alle intersectoriële productie, met alle productie die ondernemingen aan elkaar leveren. Dat is in België in 2013 goed voor 431,5 miljard euro. Onze totale productie (onze totale turn over, onze nationale output), waarvan we inderdaad een groot deel exporteren, is dus gelijk aan 431,5 + 395,3 = 826,8 miljard euro. Daarvan exporteren we dus 325,5 miljard euro naar de rest van de wereld, ofte afgerond 40 % (39,37 %), niet de meer dan 80 % waarover bepaalde paniekzaaiende politici het hebben.

Maar wat bedoelen politici of patronaat wanneer ze het hebben over de concurrentiepositie van onze economie? Ze volgen dan een simpele en op het eerste gezicht correcte redenering, namelijk dat als in land A er per uur 200 stuks worden geproduceerd, tegen 100 stuks in land B, dat de loonkost in A niet meer dan het dubbele mag bedragen van die van land B. Abstractie makend van kosten voor verpakking, vervoerkosten, transportverzekeringen, etc., kunnen we de concurrentiepositie van een land (symbool CP) dus uitdrukken in een simpele formule. Gebruiken we voor de productiviteit van land A het symbool PR(A), voor de productiviteit van land B het symbool PR(B), voor de loonkost in land A het symbool w(A) en voor de loonkost in land B het symbool w(B) dan is de concurrentiepositie van land A ten opzichte van land B dus gelijk aan:

    [1]                                                                                                                                                                                                                        

Dat cijfer 100 gebruiken we dan om de concurrentiepositie uit te drukken als een percentage. Zolang we voor CP(A/B) een cijfer bekomen dat groter is dan 100 heeft land A een gunstige concurrentiepositie ten opzichte van land B, is het kleiner dan 100 dan bekomen we een ongunstige concurrentiepositie. Het bekomen cijfer leert dan meteen met hoeveel procent de loonkost in land A nog mag stijgen om concurrentieel te blijven, of hoeveel de loonkost in land A moet dalen om weer concurrentieel te worden. Stel dat we een CP(A/B) = 110 % vinden, dan mag de loonkost nog met 10 % stijgen zonder de concurrentiepositie van land A in gevaar te brengen. Stel echter dat we een CP(A/B) = 85 % vinden, dan moet de loonkost in land A met 15 % zakken om nog te kunnen concurreren tegen land B.

Werken we over meerdere jaren dan moeten we wel werken met de reële loonkost (uitgedrukt in munteenheden van een gekozen basisjaar), niet met de nominale loonkost. Dat basisjaar moet dan ook hetzelfde zijn als dat wat we gebruikten om de productiviteit per uur uit te drukken, bijvoorbeeld loonkost en productiviteit uitgedrukt in munteenheden van 2013. Hebben land A en land B een verschillende munt dan moet de loonkost in land B wel worden omgezet in die van land A door rekening te houden met de wisselkoers van de verschillende munteenheden.

Laten we bij wijze van oefening dan even berekenen hoe sterk of hoe zwak de concurrentie­positie van de Belgische economie in 2013 was t.o.v? de Nederlandse. Dan vinden we volgende cijfers:

     PR(B)  = 45,9 €/uur (zie Tabel 4)

     PR(NL) = 45,8 €/uur (zie Tabel 4)

     w(B)    = 38,02 €/uur (zie Tabel  3, kolom 1)

     w(NL)   = 33,20 €/uur (zie Tabel 3, kolom 1)

Voeren we die cijfers in, in formule [1] dan vinden we:

      CP(B/NL) =100 * (45,9/45,8) * (33,20/38,02) = 87,51

of nog dat de loonkost in België 12,49 % te hoog is om met Nederland op basis van lonen te kunnen concurreren.

In Tabel 5 vindt men de resultaten van de concurrentiepositie van de Belgische economie ten opzichte van de buurlanden, van de Scandinavische landen en van Europa voor de periode 1996-2013. Daaruit blijkt inderdaad dat onze concurrentiepositie in de loop der jaren verslechterd is, deels omdat onze loonkost te hoog is, maar ook deels omdat onze productiviteit onvoldoende gestegen is.

De cijfers en grafiek 5-1 laten duidelijk zien welke nefaste gevolgen de vertraagde groei van de productiviteit bij hoge loonkost heeft gehad voor de Belgische economie. In 1996 konden we nog vlot concurreren met de Finse, de Duitse en de Franse economie. Met de Nederlandse, de Deense, de Britse en de Noorse economie konden we al lang niet meer concurreren. In 2013 kunnen we enkel nog concurren met de Zweedse economie. Vraag is dan wat er precies is misgelopen? Is onze concurrentiepositie dan echt zo snel verslechterd omdat de loonkost veel te hoog is? Met andere woorden hebben VBO, VOKA en Unizo, met als onmiddellijke volgers de regeringsleden van de historische “Zweedse” coalitie, gelijk als ze er blijven op hameren dat de loonkost dringend drastisch moet worden verlaagd? Of moet de achteruitgang eerder worden toegeschreven aan een vertraagde groei van de productiviteit – een groeivertraging die eigenlijk al begonnen is in de late jaren zeventig en bijna de complete jaren negentig is blijven voortduren?

Bekijken we nogmaals Tabel 2. Daar zien we dat de reële loonkost sinds 2000 met amper 8 % is gestegen, ongeveer evenveel als het gemiddelde van de EU27. Hoe komt het dan dat we nu plots steeds slechter kunnen concurreren met de Europese Unie in het algemeen (zie de zwarte lijn op grafiek 5-1)? En hoe komt het dan dat ten opzichte van landen waar de reële loonkost veel sneller steeg dan in België – Noorwegen met 36,6 %, Finland met 14,5 %, Nederland met 13,4 %, Denemarken met 11,5 % – wij nog steeds niet kunnen concurreren? Bemerk dat dit een wetenschappelijk vraag is, geen politiek geïnspireerde vraag. Maar kunnen we dan met de hand op het hart beweren dat de dramatische verslechtering van onze concurrentiepositie door de te hoge loonkost werd veroorzaakt? Laten we daarom een hypothetische test doen. Wat zou er met onze concurrentiepositie zijn gebeurd indien wij inzake productiviteit dezelfde jaarlijke groeivoet hadden aangehouden als Duitsland, dus 1,39 % per jaar in plaats van 0,84 % per jaar (zie de onderste lijn van Tabel 4), bij ongewijzigde hoge loonkost.

Dan zou de productiviteit per uur arbeid van 1996 tot 2013 hypothetisch de waarden hebben aangenomen als in kolom (1) van Tabel 6, om uiteindelijk te zijn gestegen van € 41,0 per uur in 1996 (in vaste prijzen van 2013) tot € 51,8 per uur in 2013 (in plaats van € 45,9 per uur in Tabel 4). In Tabel 6 lezen we dan wat daarvan de gevolgen zouden zijn geweest. Dan valt meteen op dat we eind 2013 competitief zouden zijn geweest met alle buurlanden met uitzondering van het Verenigd Koninkrijk (zie laatste rij van Tabel 6) en met alle Scandinavische landen met uitzondering van Noorwegen. Grafiek 5-2, horend bij Tabel 6, ziet er dan al heel wat rooskleuriger uit dan grafiek 5-1, horend bij Tabel 5. Inderdaad zien we op de grafiek dat tegen 2013 op de goudkleurige (Verenigd Koninkrijk) en de paarse (Noorwegen) boven of net onder de rode lijn zouden zijn gestegen. Voorts laat alles veronderstellen dat indien we de groei van de productiviteit nog één of twee jaar hadden volgehouden, ook de paarse lijn tot boven de rode zou zijn gestegen. Wat een verschil met grafiek 5-1 waar in 2013 enkel de donker blauwe lijn (Zweden) nog boven de rode lijn uitkomt.

En laten we nu een andere hypothese maken, laten we de informele premier van dit land en zijn Zweedse coalitie gelijk geven dat er geen andere alternatieven zijn dan snoeien in de te hoge loonkost. Laten we veronderstellen dat we al in 1996 niet één maar meteen twee indexsprongen hadden gemaakt, hoezeer de vakbonden ook mochten hebben gestaakt, hoeveel auto’s ze (straffeloos, want geen rechtspersoonlijkheid) ook in brand mochten hebben gestoken, met andere woorden dat we mordicus 4 procent hadden bezuinigd op de reële loonkost in plaats van 2 procent en dat we dit koppig hadden volgehouden tot in 2013, net zo koppig als de informele leider van de Zweedse coalitie uit eerlijke overtuiging – daaraan hoeft niet te worden getwijfeld – volhoudt dat er géén alternatief is voor zijn beleid. Of nog, wat zou er gebeurd zijn indien we VBO, VOKA en Unizo dubbel gelijk hadden gegeven, indien we het patronaat in nederige onderdanigheid over de volle lijn gelijk hadden gegeven. Hoe zou de concurrentiepositie van de Belgische economie er dan hebben uitgezien? Hoezeer zou die toen zijn verbeterd?

Dit hebben we nagerekend in Tabel 7. De dubbele indexsprong zou helaas weinig of niets hebben opgelost indien het onze bedoeling was de concurrentiekracht van onze economie te herstellen. Tegen 2013 zouden we nog steeds enkel competitief zijn tegen de Zweedse en de Finse economie. Onze loonkost zou nog steeds 8,8 procent van 36,5 euro te hoog zijn, dus 3,21 euro per uur om met Nederland te kunnen concurreren; 8 procent van 36,5 euro zijnde 2,92 euro per uur om met Duitsland te kunnen concurreren; 4,08 euro per uur om met Noorwegen te kunnen concurreren; 10,44 euro per uur om met de Britten te kunnen concurreren; 1,57 euro per uur om met Frankrijk te kunnen concurreren; 2,34 euro per uur om met een doorsnee Europees land te kunnen concurreren.

Het probleem van de informele leider van dit land is beslist niet dat hij oneerlijk zou zijn als hij staande houdt dat er volgens hem geen ander alternatief is om onze economie te redden, wel dat hij zelf geen economische basis heeft om de werkelijke situatie van onze economie te doorgronden, dus dat hij aangewezen is op economen uit zijn achterban. Puur wetenschappelijk beschouwd vergist hij zich dat de indexsprong één van de zaligmakende middelen is om onze zieke economie te herstellen. Het bewijs daarvoor kan moeilijk nog meer kristalhelder worden geleverd. [Ook indien men na 1996 de 4 procent lagere loonkost had laten aangroeien met de geobserveerde groeivoet van de loonkost zou het resultaat nauwelijks anders zijn geweest.] Waar dus best mee wordt gestopt is met de politieke verkoop van illusies. Want het is zinsbegoocheling te blijven volhouden dat een indexsprong kan helpen om de concurrentiekracht van onze economie te herstellen. Wie dit blijft verkondigen liegt, hetzij uit onwetendheid, hetzij moedwillig. Kan men van de informele premier met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vermoeden dat het liegen uit onwetendheid is, dan kan dit veel moeilijker worden vermoed van de kopstukken van het patronaat aangezien die in hun rug voldoend opgeleide economen hebben waar die deze waarheid natuurlijk óók al lang kennen. Niet de hoogte van de loonkost verziekte de concurrentiekracht van onze economie, wel de abnormaal lage jaarlijkse groei van de reële arbeidsproductiviteit.  Maar om straks een cadeau van 4,12 miljard euro binnen te rijven (2 % op 206 miljard lonen bij een indexsprong) zijn sommigen allicht makkelijk bereid de economische waarheid geweld aan te doen.

Over andere redenen om de indexsprong te verdedigen, bijvoorbeeld over het mogelijk arbeid scheppend karakter van de maatregel, hebben we het later, maar dat die geen soelaas zal bieden bij het herstel van de concurrentiekracht van onze economie staat ondertussen wel als een betonnen huis. Maar waarom eigenlijk is het jaarlijkse groeiritme van de productiviteit, dat jaren lang rond de 2 procent of meer heeft geschommeld plots verschrompeld tot een povere 0,84 procent per jaar? De voornaamste reden daarvoor ligt in het feit dat België gehavend uit de persisterende petroleumcrisis van 1973-1988 is geraakt, dan nog als één van de laatste landen. Eigenlijk heeft het bedrijfsleven die crisis – een structurele crisis van overproductie, geen kortstondige conjuncturele crisis – nooit helemaal verteerd. De petroleumcrisis werd in België nog verscherpt door een dramatische evolutie in de kostenstructuur. Jarenlang ging een extra input van een zeker percentage kapitaal en arbeid (pakweg met 4 procent) gepaard met een geringer percentage in de output, de productie (pakweg met 3 procent). Zoiets correspondeert met wat micro-economen de schaalelasticiteit van de economie noemen. In ons voorbeeld is die gelijk aan 3 op 4, dus aan 0,75. Van zodra de schaalelasticiteit onder de fatale 1 zakt stijgen bij ongewijzigde verkoopsprijzen de kosten voor de productiefactoren (arbeid en kapitaal) sneller dan de ontvangsten (de omzet). Hierdoor smelten de winsten weg.

Om dit te verhinderen proberen bedrijven, werkend met een te lage schaalelasticiteit – en dat zijn vaak verouderende bedrijven – hun productiviteit op te vijzelen. Ondanks een te lage bezettingsgraad van het kapitaal (ongebruikte machines) gaan ze investeren in nieuwe kapitaalgoederen waarbij arbeidskracht wordt vervangen door kapitaalkracht. Dit leidt tot een stijging van de werkloosheid en tot een daling van de private koopkracht, waardoor de overproductie toeneemt in plaats van te verminderen. Die overproductie moet dan kunnen worden afgezet op de wereldmarkt waar er geconcurreerd wordt op basis van productiviteit. Zo kwam de Belgische economie in een neerwaartse spiraal terecht. Om de overproductie op de wereldmarkt kwijt te geraken moest de productiviteit nog meer worden verhoogd, moest nog meer mankracht door machinekracht worden vervangen, waardoor een volgend neerwaarts rondje kon worden opgestart: een rondje van opnieuw gestegen werkloosheid, van verder dalende private koopkracht, van toegenomen overproductie, van nog grotere exportafhankelijkheid, van nog meer teloorgegane winsten. Het hek was compleet van de dam als in 1977 de socialistische staatssecretaris van Economie, Roger de Wulf, in de regering Van den Boeynants II – daarna als minister van Tewerkstelling en Arbeid in de regeringen-Martens I tot IV – besliste dat de overheid voor elke geïnvesteerde frank één frank zou bijpassen, iets wat vier volle jaren werd volgehouden. Toen zijn er tientallen miljarden verkwanseld om zogezegd nieuwe jobs te creëren terwijl bedrijfsleiders het toegestopte geld gebruikten om nog meer arbeidsbesparende investeringen te doen; of nog: de regering betaalde ongewild om nog meer werklozen te kweken. Aan het eind van het verhaal-De Wulf was de staatsschuld opgelopen van 64,7 procent in 1977 naar 93,4 % in 1981[4] omdat bovendien de rentesneeuwbal aan het rollen ging[5]: de overheid moest jaarlijks geld bij lenden om de oplopende rente op de staatsschuld te betalen.

Het heeft minstens nog tot 1988 geduurd, tot genoeg grote en verouderde bedrijven over de kop gingen, alvorens de schaalelasticiteit[6] opnieuw groter werd dan 1 en het ergste van de crisis voorbij was. Maar 15 jaar lang hebben we onze economie kapot geïnvesteerd om de productiviteit continu op te trekken teneinde de overproductie op de wereldmarkt kwijt te geraken. Na afloop van de crisis waren tal van bedrijven opgezadeld met overdadig veel machines, zodat er na de crisis plots veel minder werd geïnvesteerd en men de snel verouderende machines veel te lang bleef gebruiken. Het niveau van de vervangingsinvesteringen daalde: voorbijgestreefde machines werden niet tijdig vervangen. We geraakten snel achterop op de Duitse en de Britse economie en verloren onze leiderspositie als meest productieve natie ter wereld. Vanaf de jaren 1990 is ons kapot geïnvesteerde bedrijfsleven tegen een sterk vertraagd tempo blijven verder investeren met het noodlottige geval dat onze concurrentiekracht op de wereldmarkt jaar na jaar daalde.

Nu is een moeilijke positie op de wereldmarkt wel een ramp in een klein export gericht land dat worstelt met een te hoge loonkost in tijden van crisis. Zolang de private koopkracht stagneert of zelfs daalt stijgt de overproductie. De kans dat men die nog vlot afgezet krijgt op de wereldmarkt is ondertussen ernstig afgenomen wat geleid heeft tot een verslechtering van de handelsbalans: het verschil tussen export en import (dat in 2013 wel nog positief was) is jaar na jaar afgenomen en was zelfs quasi nihil in de periode 2008-2012. Bij hoge loonkosten in crisistijd zal iedere stijging van de overproductie aanleiding geven tot (geïnduceerde) investeringen waarbij de input van menselijke energie zal worden verlaagd en de input van machinale energie zal worden verhoogd. Dat zorgt ervoor dat men de werkloosheid niet kan wegwerken en dat die gedurende de hele crisis hoog blijft met nieuwe gevaren voor overproductie. Het leidt er ook toe dat steeds meer arbeidsbesparende investeringen met krediet worden geïnvesteerd waardoor de private schulden zich opstapelen en sneller aangroeien dan de vaste activa. Een herstel van de concurrentiekracht van de economie is in crisistijd een absolute must maar zal anders moeten worden aangepakt dan enkel met verlaging van de loonlast. Als politici blijven beweren dat er geen alternatief is voor het herstel van de economie dan een verlaging van de loonlast, dan zeggen zij finaal dat er doodgewoon ge

'De enigen die belang hebben bij werkloosheid, zijn eigenlijk de vakbonden'

Jean-Marie Dedecker schrijft een open brief aan Rudy De Leeuw, voorzitter van het ABVV. 'Door jouw tunnelzicht, Kameraad Rudy, zal de stakingstrein verder de economie ontsporen.'

Geachte heer De Leeuw, Beste Kameraad Rudy,

Sta me toe dat ik je tutoyeer. Ik weet dat het niet past bij je status, maar het bekt beter. Ik zal het niet hebben over je haat- liefdeverhouding met de notionele intrest, domiciliefraude in Aalst of de aberraties uit het verleden zoals het uitkeren van één miljoen euro zwart geld aan gesyndiceerde werknemers bij Sabena, de zwarte kassen bij BBTK Antwerpen en Brussel of de hulp bij sociale fraude met Turkse nieuwkomers in Limburg. Het is te goedkoop, en ook je collega's hebben boter op hun syndicale hoofden. In het ARCO-dossier hebben je kompanen van de Christelijke Arbeidersbeweging de spaarpot van 780.000 coöperanten geplunderd en de rekening doorgeschoven naar de belastingbetaler. Een aderlating ter waarde van een dozijn indexsprongen. In elke bananenrepubliek word je daarvoor standrechtelijk gefusilleerd, hier gepardonneerd.

Vakbonden zijn een elementair onderdeel van onze democratie, Kameraad Rudy. Maar je moet wel stilaan beseffen dat de klassenstrijd gestreden is. Het kapitalisme is gesocialiseerd tot volks- en spaarboekkapitalisme. De gemiddelde koopkracht, in reële cijfers, dus na uitzwering van de inflatie, is op vijftig jaar tijd verviervoudigd. De waarde van een huis is vertienvoudigd. De duizelingwekkende overheidsschuld, die in die periode tot stand kwam door voorthollende exuberante welvaartseisen, moet nu echter getorst worden door een werkende bevolking die toen nog niet actief of zelfs maar geboren was. Dat is pervers. We erven de wereld niet van onze ouders, we lenen ze van onze kinderen, schreef Antoine de Saint- Exupéry jaren geleden al.

Kaviaarsyndicalisme

De uitbouw van de verzorgingsstaat werd door de zuilenorganisaties in hun voordeel gemanipuleerd. Zij verzorgen de dienstverlening, de staat zorgt voor de subsidies en hun patronerende politieke partijen zorgen voor het wettelijk kader en het bijhorend cliëntelisme. Politieke partijen regeren in de eerst plaats voor hun achterban, of liever voor het knuffelen ervan. Op elke drie PS-kiezers zijn er twee inactief. De uitkeringsfabriek van de sociale zekerheid is hun handelsfonds. Het Federale Ministerie van Arbeid is al sinds 1918 in handen van een ACW'er of een ABVV'er. De uitkeringsbevoegdheid van de werkloosheidsdiensten is quasi het monopolie van de vakbonden. Uniek in de wereld. Vakbonden leven van een percentage op de werklozensteun (minimum 2% op de omzet). Honderden miljoenen om te fungeren als uitbetalingsloket van dopgeld, ideaal om leden te rekruteren en de kas te vullen. Het is misschien pervers, Kameraad Rudy, maar ik zeg het toch: de enigen die belang hebben bij werkloosheid, zijn eigenlijk de vakbonden. Het gerinkel van de kassa klinkt altijd luider dan het geruis van het geweten. Er is quasi geen controle op in- en uitgaven omdat syndicaten geen rechtspersoonlijkheid hebben. De ledenlijst en de bankrekeningen zijn beter bewaakte geheimen dan de goudvoorraad van Fort Knox. Voetbalclubs moeten opdraaien voor het wangedrag van hun hooligans, jullie vergoelijken de Brusselse brandstichters. Vakbonden heb ik nooit een baan weten scheppen, behalve voor zichzelf, tot in de Regentenraad van de Nationale Bank toe. In de tempel van het kapitalisme staat er meer foie gras op het menu dan boterhammen met smos. Kaviaarsyndicalisme.

Mannenbastions van zelfgenoegzaamheid

Vakbonden worden per definitie als sociaal en progressief beschouwd omdat ze in principe de rechten van de werkende mens verdedigen. In werkelijkheid zijn ze afgegleden naar conservatieve behoudsgezinde machtscentra met een ingebedde angst voor verandering. Mannenbastions van zelfgenoegzaamheid, gestructureerd naar Sovjetmodel met aan het hoofd een unitair politbureau. Voor de één miljoen staatsambtenaren zijn er sedert 1959 zelfs geen syndicale verkiezingen meer gehouden. Daar geldt, naar oude dictatoriale communistische gewoonte, het systeem van de coöptatie. Voor privéondernemingen geldt wel een schijndemocratie waaraan enkel de gevestigde vakbonden mogen deelnemen. Met het aantal syndicaal" beschermde" werknemers in de KMO's kan je al een nationale betoging op de been brengen, Kameraad Rudy. De onderlinge concurrentie tussen de rode, groene en blauwe hesjes is even groot als tussen de politieke partijen. Zieltjeswinst wordt afgekocht met exuberante eisen en doorgeschoten verworvenheden ten koste van de ondernemingen of de overheid. Recht op luiheid ten koste van recht op arbeid, overmatig verdedigd door rechters in sociale zaken. De Sociale Zekerheid evolueerde van een vangnet naar een hangmat. Sociale fondsen werden syndicale beleggingsfondsen. Ik hou van het proletariaat, Kameraad Rudy, niet van het profitariaat. Nergens is de kloof tussen loonkosten en nettolonen hoger dan in ons land om dit systeem in gang te houden. Sedert 2007 steeg de loonkost met 15 %, de werknemer kreeg er nog geen derde van in zijn zakken. Stop die zelfverminking.

De Luxemburgroute

Ik heb het niet voor straatcriminelen met een hesje die Brussel in brand steken, of voor stakende spoorlui die bij voorkeur op maandagen de reizigers gijzelen, omdat ze dan een verlengd weekend hebben. Ik haat echter nog meer de witteboordcriminelen die de schatkist plunderen via de Luxemburgroute. Voor het patronaat is het altijd crisis, werken we nooit lang en flexibel genoeg, en is onze concurrentiepositie altijd ondermijnd. Doemprofeten voor het eigen profijt. Jullie onderhandelen volgens de wet van Hamilton: ideeën zijn a priori slecht als ze bedacht zijn door iemand waar ze een hekel aan hebben. Zolang de rekening van het sociaal overleg naar de belastingbetaler kon doorgeschoven worden door de werkgevers en de vakbonden, werd de sociale vrede bewaard. Maar nu is de kas leeg, Kameraad Rudy. Vandaar dat ik een beroep durf te doen op je gezond verstand. Door jouw tunnelzicht, zal de stakingstrein verder de economie ontsporen. Door jouw angstvisioenen houdt jan met de pet de knip op de portemonnee, vermindert het consumentenvertrouwen en is het licht aan het einde van de tunnel nog verder af. Daarom: Sterft gij oude vormen en gedachten!

Sans rancune en met gebalde vuist

Jean Marie Dedecker

P.S. Het schoonmaakbedrijfje, dat mijn kantoor netjes houdt, moet 25 klanten afzeggen bij gebrek aan poetsvrouwen. Wil je de bezem uit de kast helpen halen, Kameraad Rudy ?

Door: redactie
12/12/14 - 03u13  Bron: Het Laatste Nieuws

Hij moet eigenlijk een celstraf uitzitten tot 2026

Farid Bamouhammad onder politiebegeleiding in de rechtbank van Brussel. © belga.

Farid le Fou (46) is op vrije voeten. De beruchtste gedetineerde van het land is in alle stilte ontslagen uit het ziekenhuis. Een select clubje kennissen staat hem bij, onder wie een ex-gevangenis­directeur en een dokterskoppel.

"Arrestatiebevel ingetrokken"

Geunned, toen verdedigd door advocaat Marc Uyttendaele, wist van niets, zo stelde hij zelf. Uyttendaele liet weten dat de Marokkaanse autoriteiten nooit geantwoord hadden op bijkomende vragen om inlichtingen van de Belgische speurders. ,,Daarom werd het arrestatiebevel ingetrokken"', zo noteerde De Standaard. 

Onkelinx scheidt van Guenned en trouwt in 1999 met Uyttendaele. Getuige op dat huwelijk is Guenned. Die werkt later ook op het kabinet van Onkelinx als adviseur erediensten en multicultureel beleid. In 2009 haalt hij opnieuw het nieuws omdat hij het satirisch weekblad 'Père Ubu' uit de rekken laat halen. Onkelinx zelf diende toen een klacht in tegen de politie en tegen Knack, mediagroep Sud Presse en Père Ubu. Aanleiding was wat die publicaties geschreven hadden over hun dochter. Die zou tijdens een politiecontrole geweigerd hebben een urinetest te ondergaan. Père Ubu ging toen nog veel verder, waardoor Guenned het uit de winkel liet halen. "Het gaat om feiten uit het privé- en familieleven, die betrekking hebben op een minderjarige die ernstige moeilijkheden heeft en in gevaar verkeert", liet Onkelinx toen weten aan De Morgen.

Jong VLD pakt uit met enkele interessante cijfers over de subsidies die vakbonden jaarlijks vangen.

De vakbonden hebben namelijk van de overheid het monopolie gekregen om de werkloosheidsuitkeringen uit te betalen en dat maakt hen slapend rijk.

Het is één van de weinige groeisectoren die België nog kent.

Hoe groter het aantal werklozen, hoe groter de inkomsten voor de vakbonden.

Volgens Jong VLD krijgen de vier vakbonden 313 euro per werkloze om ervoor te zorgen dat iedere werkloze maandelijks zijn of haar uitkering op de rekening heeft staan.

Dit lijkt op het eerste zicht een meer dan riante beloning voor een simpele administratieve verrichting. Een transactie die in een digitale wereld toch redelijk geautomatisch moet kunnen worden.

“Voor het uitbetalen van uitkeringen kreeg het ACV €79 mio (38% van €207 mio), het ABVV €73 mio (35%), het ACLVB €13 mio (7%) en het HNW €42 mio (20%).”, aldus Jong VLD.

Wie deze miljoenen omzetten onder ogen krijgt, begrijpt opééns al wat makkelijker waarom de vakbonden hun leden oproepen om zich nog snel te laten ontslaan.

Of waarom het ABVV een professor die waarschuwt voor jobverlies in de horeca voor de rechter wil trekken.

Een vreemde evolutie.

De vakbonden worden geacht op te komen voor de jobs van hun leden, maar als je ze gaat vergoeden voor iedere werkloze, krijg je schreeftrekkingen.

Dat lijkt me vrij evident.

Charlie Munger heeft dat ooit eens heel mooi uitgedrukt:

“The power that incentives and disincentives have on the actions of others cannot be overstated. Munger says this should be obvious but so many people don’t understand the how important incentives are for shaping people’s motivation to complete a task.”

Rode graaicultuur: villa Willy Claes (SP.a) te koop voor 895.000 euro

Uitgerekend op de dag dat de socialisten in Brussel massaal betogen tegen de regering, 

om een harder optreden tegen de vermogens van de stoute ‘rijken’ te eisen, 

raakte bekend dat Minister van Staat en oud-secretaris- generaal van de NAVO Willy Claes (75) van SP.a 

zijn villa in Hasselt van de hand doet voor de habbekrats van 895.000 euro.

De woning, gelegen in de Berkenlaan in Kiewit in de bosrijke rand van Hasselt, 

wordt momenteel te koop aangeboden op immowebsite Hebbes. be. 

De villa in witte steen telt in totaal vijf slaapkamers, twee garages en heeft een bewoonbare oppervlakte van 600 m2.

Willy Claes van SP.a werd doorheen de jaren ’70 en ’80 genoemd in zowat elk vies zaakje in België, 

maar werd door de vrienden in politiek en gerecht vakkundig afgeschermd.  

Pas in 1998 werd hij definitief veroordeeld wegens corruptie en moest hij aftreden als NAVO-baas, wat dit land internationaal te schande maakte.  

In een normaal land zou dat leiden tot politieke vergetelheid, maar niet in België: Claes bleef van harte welkom op het paleis, 

werd overal in Vlaanderen uitgenodigd door bevriende socialisten voor goedbetaalde piano-optredens, 

en blijft een graaggeziene gast in de rode VRT-studio’s waar hij als ‘expert’ mag opdraven en waar over zijn corruptieverleden uiteraard zedig gezwegen wordt.

Aan zijn doorheen de jaren opgebouwde vermogen werd uiteraard niet geraakt. 

En zo mag Claes nu rustig zijn fortuin verzilveren. 

Maar de socialisten betogen intussen wel ijverig verder ‘tegen de rijken’, en ‘voor het aanpakken van de grote vermogens’.  

Hypocrisie zonder grenzen, daarvoor moet je bij de socialisten zijn…

Bijlagen:
naamloos.png (589.1 KB)   

Pastoor Wim Seynaeve. © kos.

De Kortrijkse priester Wim Seynaeve (42) heeft zich de woede van zijn parochianen op de hals gehaald. In zijn preek nam hij het op voor de twee priesters uit  Middelkerke en Hooglede die in een storm belandden wegens seksueel misbruik. "Zouden die feiten ook gebeurd zijn zonder het celibaat?"

Van Overtveldt (N-VA) wil Zilverfonds laten uitdoven

17/11

België heeft op Denemarken na de hoogste loonkosten in de Europese Unie. Dat blijkt uit een studie van het Duitse Institut für Makroökonomie und Konjunkturforschung (IMK). Die instelling is verbonden aan de onderzoeksinstelling van de Duitse vakbonden, de Hans Böckler Stiftung.

De cijfers hebben betrekking op het jaar 2013. De gemiddeld loonkost in de private sector lag in België toen op 41,2 euro per uur. In Denemarken was dan 41,4 euro en in Zweden 41 euro. De nummer vier, Frankrijk, volgt op ruime afstand, met een loonkost van 34,9 euro per uur. Het gemiddelde voor de Europese Unie ligt op amper 23,9 euro.

Ook in 2012 stond ons land al op de tweede plaats, met een gemiddelde loonkost van 40,4 euro per uur. Zorgwekkend is dat we in de industrie het duurste land van de EU zijn geworden, met een loonkost van 42,7 euro per uur. In de dienstensector moet België enkel Denemarken laten voorgaan.

IMK maakt de vergelijking al meerdere jaren. De berekening gebeurt op basis van Eurostat-gegevens.

Mijn opinie

Pas maar op met deze statistieken, want het is nog niet getoetst aan de "Factchecker" van De Zevende Dag en die zullen het weeral totaal anders zien. Zij prutsen dan wat aan de statistieken en ja hoor België wordt ineens het goedkoopste van de EU! Telkens weer opnieuw krijgen we zondag de grootste onzin te zien op de VRT. Vorige week werd de stelling onderuit gehaald dat we op alle gebieden voor de belastingen bij de top 5 staan van de hele wereld! Natuurlijk niet volgens de VRT en zeker niet op het gebied van de vermogensbelasting. Daarbij haalden ze een ganse trukkendoos boven om toch maar aan te tonen dat er écht nog veel marge was voor andere belastingen...

Wie slikt dat allemaal? Ik vrees vele mensen, want ze brengen het zo semi-professioneel en zonder enig weerwoord dat het wel juist moet zijn.

Statistieken kunnen steeds op verschillende manieren worden geïnterpreteerd. Bij de VRT en in De Zevende Dag kiest men altijd voor de progressieve interpretatie. Triestig... 

'Politiek correct wegkijken als godsdienstvrijheid dreigt te botsen met vrouwenrechten'

'Feministes die in de vorige eeuw gestreden hebben voor vestimentaire en seksuele vrijheid, verdrinken nu in het bad van de collectieve zelfverloochening. Ruimdenkendheid stopt als het dreigt te vloeken met de archaïsche waarden van de islam', Jean-Marie Dedecker viert Vrouwendag in het Schaduwparlement.

Overal in de wereld wordt op 8 maart de Internationale Dag van de Vrouw gevierd. Onze suffragettes hebben er 11 november nog aan toegevoegd als bisnummer: de Nationale Vrouwendag. Het kalenderverdriet voor WO I wordt dan altijd samen herdacht met de kalendervreugde van de Nationale Vrouwendag. Niet omdat het op die dag Wapenstilstand is tussen de seksen, maar omdat de Franse super feministe Simone de Beauvoir in 1972 op die bewuste dag een gaatje in haar kalender vond om onze Dolle Mina 's hier te lande een riem onder het revolutionaire hart te komen steken. Simone had beter een andere dag uitgekozen. De belangstelling voor de feestdag van haar volgelingen wordt telkenjare mediatiek overstemd door het sluitingsfeest van de Boekenbeurs en de herdenking van de Eerste Wereldoorlog.

'Alimentatiefonds is pleister op houten been'

Dit jaar verdiende echter speciale aandacht naast het feit dat het vrouwenoverlegcomité wel een punt had door het armoedepeil aan te klagen bij het vrouwelijke deel van de bevolking. Het armoederisico bij eenoudergezinnen is 34 procent. Dat is echter niet zozeer door de regeringsmaatregelen, maar door ons gewijzigd maatschappelijk systeem. De armoedegrens voor een gezin met twee kinderen ligt op 2.044 euro per maand (de fiscus legt daarop zelfs een marginale belasting van 40 procent). Als de koek bij echtscheiding verdeeld wordt, wordt de man financieel gecastreerd en wordt het ganse gezin tot de bedelstaf veroordeeld. Bezint voor je begint want scheiden doet lijden. In een samenleving waar er evenveel gescheiden als getrouwd wordt, is het alimentatiefonds maar een pleister op een houten been.

'Mannen blijken voor IQ te vallen, meer dan voor wulpse kenmerken'

Er zijn echter twee historische gebeurtenissen die op de Nationale vrouwendag meer aandacht hadden verdiend. Het is exact een eeuw geleden dat de Amerikaanse Mary Phelps Jones een patent aanvroeg voor een beha met schouderbandjes, de bevrijding voor de vrouw van het knellende korset en van het zandloperfiguurtje. Precies honderd jaar later pakt een Vlaams weekblad uit met de "dag van de decolleté" en publiceert, paradoxaal genoeg, de Universiteit van Utrecht een wereldschokkende studie dat mannen in de eerste plaats vallen voor het IQ en de mooie ogen van de vrouwen dan voor andere meer wulpse natuurlijke kenmerken. Gedaan met de billen- en borstenman. De intelligente "ogenman" is nu de hype. Zelfs een B-cup volstaat volgens de Utrechtse bollebozen om aan zijn sensuele behoeften te voldoen.

De dictatuur van de cupmaat van A tot F werd pas later geïntroduceerd door de Warner Brothers Corset Company in 1935, en sedert de siliconenrage wordt de cupmaat uitgedrukt met de andere helft van het alfabet. Het kan verkeren. Alhoewel, omgekeerd weet ik het niet zo zeker. Als ik het blonde leger voetbalvrouwen zie, met botox opgepompte praalgraven op stiletto's, dan heb ik de indruk dat ze eerder vallen voor de portefeuille van hun sjotter dan voor zijn IQ. Vele voetballers hebben zelfs het alfabet op hun armen getatoeëerd om de naam van hun laatste verovering te kunnen spellen. Lingeriegesprekken met een hoog testosterongehalte hebben altijd succes in het sportmilieu. Geld en macht zijn het beste afrodisiacum. Het maakt zelfs lelijke mensen mooi. Maar dit terzijde.

'Ruimdenkendheid stopt als het dreigt te vloeken met archaïsche waarden van de islam'

Het is ook een eeuw geleden,( 04/06/1913), dat de Britse suffragette Emily Davison op de Epsom Derby, met twee feministische strijdvlaggen in de hand, voor het renpaard van Koning George V sprong. Ze werd vertrappeld en haar martelaarschap voor het vrouwenstemrecht kostte haar het leven. Dankzij hun heldhaftigheid in WO I kregen de Britse vrouwen met de wapenstilstand eindelijk hun suffrage (stemrecht) in 1918. Het zou nog tot 1948 duren vooraleer dit ook hier te lande gebeurde, merkwaardig genoeg onder druk van de Christelijke Volkspartij. Socialisten waren toen tegen omdat ze vreesden dat de huisvrouwen, onder druk van de kerk, katholiek zouden stemmen. Het was niet de laatste keer dat diegenen die zich sociaal en progressief noemen de emancipatorische klok terug draaiden. Vandaag kijken ze ook politiek correct weg als de godsdienstvrijheid dreigt te botsen met de vrouwenrechten.

Onze feministes, dolle mina 's en voorvechters van de vrouwenbeweging, die in de vorige eeuw succesrijk gestreden hebben voor vestimentaire en seksuele vrijheid, verdrinken nu in het bad van de collectieve zelfverloochening als het bijvoorbeeld gaat over het religieuze conservatisme van de allochtoon. De ruimdenkendheid van de witte progressieve tantes van ideologisch bouwjaar '68 die gevochten hebben tegen de dwingelandij van paters en nonnen, die baas in eigen buik wilden zijn en zelfs de beha een belemmering van hun borsten vonden, houdt nu blijkbaar op wanneer ze dreigt te vloeken met de archaïsche waarden van de islam. Politieke zieltjeswinst ter linker- of ter rechterzijde is niet zelden belangrijker dan ideologische rechtlijnigheid en rechtvaardigheid.

'Verongelijkste kneuterigheid'

Moderne feministen zijn minder strijdbaar. Het zijn eerder adepten van George Brassens " mourrons pour des idées, d'accord, mais de mort lente". Hun kaakslagfeminisme heeft een hoge graad van verongelijkte kneuterigheid gekregen. Twee volksvertegenwoordig(st)ers van de CD&V willen nu bij wet het woord "geneesheer" uit de Dikke Van Dale schrappen en vervangen door het gender neutrale "arts". Of het woord vroedvrouw ook een vroedman aan haar zijde krijgt, of Zwarte Piet een Zwarte Miet, hebben ze niet gezegd.

Eén van de twee heb ik vorige week in het heetst van een politiek debat aan de Antwerpse Unief "mijn zoetje" genoemd. Vroeger een compliment maar nu blijkbaar een seksistisch scheldwoord. In een week dat het Hollaback-filmpje over een vrouw die 10 uur lang door New York flaneerde evenveel selectieve verontwaardiging als afkeer uitlokte, werd ik net niet gelyncht. Ik hou van kunst op hoge hakken en kom uit een tijd dat een gezonde bouwvakker om de twee minuten nog aan seks mocht denken en dat onze wulpse deernen nog in minirok en decolleté met gerust gemoed voorbij een bouwwerf konden paraderen. Dat ontlokte hoogstens een sporadisch fluitconcert en streelde meestal even sterk het ego van de gelegenheidsmannequin als dat het de testosteronspiegel van de mannen deed dalen.

'Op weg naar Brave New World'

God heeft de man hersens en een penis gegeven, maar niet genoeg bloed om die twee tegelijk te doen werken, zei wijlen Robin Williams ooit.

Het denigrerend gesis en straatgedrag van allochtone macho's, pauwen met een grote staart en een korte lont, opgevoed in een religiebesef dat de taak van een vrouw zich beperkt tot zoontjesfabriek, heeft de tolerantieklok doen terugdraaien. Door politieke correctheid en overgevoeligheid worden we nu meegezogen in een allesoverheersende discriminatievrees. De vrouw mag niet meer denken "all right girl, je bent nog aantrekkelijk" en "ogenmannen" moeten hun coquetterie nu fluiten op de tonen van Willem Vermandere of ze riskeren een jaar cel en 6.000 euro boete, dankzij de doorgeschoten seksismewet van Madame Non. Het zoveelste opstapje naar Brave New World.

Elf november heb ik gevierd aan de rand van de boksring in Zwevezele. Wereldkampioene Delphine Persoon gaf er boksles voor mannelijke pugilisten in de hardste en virielste sport die er bestaat. Voor mij de (sport)vrouw van 't jaar. Ik heb gefloten!

Hij benadrukte wel dat zijn partij in dat geval eigen sociaaleconomische punten op tafel zal leggen, want dat een invoering zou neerkomen op het 'openbreken van het regeerakkoord'.

Niet in regeerakkoord

Minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) kreeg tijdens het wekelijkse vragenuurtje verschillende vragen over het standpunt van de regering over de invoering van een vermogenswinstbelasting. Die staat niet in het regeerakkoord, al blijft CD&V er de laatste weken regelmatig op terugkomen. Ook minister van Begroting Hervé Jamar (MR) leek in eerste instantie bereid tot een discussie over het dossier. Peter Vanvelthoven (SP.A), Stéphane Crusnière (PS) en Hendrik Vuye (N-VA) wilden daarom van de minister weten wat het standpunt van de regering is.

Van Overtveldt verwees naar het regeerakkoord waarin staat dat een verdere tax shift moet worden onderzocht en dat wat daarbij aan de orde zal zijn en wanneer, onderwerp zal zijn van discussie binnen de regering. Nadien luidde het dat in het kader van een tax shift om de lasten op arbeid te verlagen, heel wat kan worden besproken. Een vermogenwinstbelasting is daarbij theoretisch één van de mogelijkheden, aldus de minister.

Geen 'tax lift'

Voor fractieleider Vuye is het een zaak die kan worden besproken en onderzocht. 'Niet in het kader van een saneringsoperatie als bijkomende belasting om een put te vullen, maar wel in het kader van rechtvaardige belastingen (...) Wie kan tegen dat principe zijn?', aldus Vuye, die de SP.A voor de voeten wierp dat zij zo'n vermogenwinstbelasting zien in het kader van een 'tax lift', en geen 'tax shift'.

Vuye stelde wel meteen een reeks voorwaarden. Zo mag de middenklasse er niet voor betalen, moet rekening worden gehouden met de minwaarden en pleit N-VA voor een vrijstelling van de kleine spaarder. Ook liet hij horen dat zijn partij ook sociaaleconomische zaken op tafel zal leggen, omdat een invoering zou neerkomen op het openbreken van het regeerakkoord.

'Wij breken niets open, wij voeren het regeerakkoord uit'

Patrick Dewael (Open VLD)

Reacties

Open VLD-fractieleider Patrick Dewael stelde in een reactie dat het regeerakkoord verwijst naar een fiscale hervorming, die verder moet worden ingevuld binnen de regering. 'Wij breken niets open, wij voeren het regeerakkoord uit', aldus Dewael. 'Alles kan worden onderzocht, ik hou me aan het regeerakkoord', citeerde hij N-VA-voorzitter Bart De Wever na de uitspraken van minister van Volksgezondheid Maggie De Block over een beperkt gereguleerd gebruik van cannabis.

Zijn SP.A-collega Karin Temmerman is 'tevreden' dat N-VA 'eindelijk inziet dat er een breed maatschappelijk draagvlak bestaat om een belasting op vermogenswinsten te realiseren'. Ze herinnert eraan dat haar partij daar al lang een voorstel voor heeft ingediend en bereid is mee te werken, maar vraagt zich af hoe de meerderheid het gaat realiseren.

Voor de groene fractieleider Kristof Calvo is de meerderheid er een boeltje van aan het maken. 'De fiscale shift moet niet onderzocht worden, maar gewoon uitgevoerd worden', vindt Calvo. Hij roept CD&V ook op kleur te bekennen. 'Dit weekend wou vicepremier Kris Peeters nog een tax shift, maar vrijdag in de kern over de begroting heeft hij er wel met geen woord over gerept'.

Geen wisselmeerderheid

Eerder deze week hadden Groen en SP.A aan CD&V aangeboden om via een wisselmeerderheid de vermogenswinstbelasting in het federale parlement goed te keuren, maar de Vlaamse christendemocraten paste daarvoor. (Belga/KVDA)

Kris Peeters ijvert voor de invoering van een vermogenswinstbelasting. © belga.

Een meerwaardebelasting op aandelen kan de overheid gemiddeld twee miljard euro per jaar opbrengen, zo heeft onderzoeksinstituut HIVA van de KU Leuven berekend. Dat bericht De Morgen vandaag.

Huiszoeking bij PS-burgemeester

Bijlagen:
579491.jpg (34.2 KB)