De Kerk kreeg de voorbije weken rake klappen in West-Vlaanderen. Eerst moest Tom F. (40) zijn benoeming als pastoor in Middelkerke intrekken ­omdat de kustgemeente geen priester wilde die schuldig werd verklaard aan misbruik van een 17-jarige. Ver­volgens zette het bisdom van Brugge pastoor Jeroen C. (50) uit Hooglede op non-actief omdat hij een jongen van 17 zou hebben verkracht toen hij in 2002 nog pastoor was in Menen.

"Er is niets goed te praten. Er is niets te ­verontschuldigen. Er worden door mensen grote en schandelijke fouten begaan. Maar we moeten onze eigen menselijkheid onder ogen zien en de mens nooit laten vallen", zei priester Wim Seynaeve afgelopen weekend in zijn preek in de kerken van Heule en Bissegem.

Wat volgde, was een regelrechte aanval op het celibaat: "Hoeveel mens mag een priester zijn? Met alles wat een mens eigen is, aan verlangen, aan troost, aan geluk, aan lust en lichamelijkheid? Kunnen we verlangen dat een heel stuk menselijkheid aan jonge mannen wordt ontzegd? Zelf ken ik de strijd met mezelf, de moeilijkheid om trouw te blijven, ondanks alles. In ­welke mate is het niet aanstootgevend dat de Latijnse Kerk nog steeds het ­celibaat als verplichting oplegt? Had de man die in Middelkerke pastoor moest worden de vrijheid gekregen zijn seksualiteit te ontwikkelen, had de pastoor van Hooglede de vrijheid ­gekregen zijn lichamelijkheid te ­ontwikkelen, waren de feiten dan ­gebeurd?"

Zijn woorden zetten kwaad bloed. Ook al omdat hij in Bissegem preekte in de aanwezigheid van 34 kinderen van het koor van basisschool Sint-Vincentius.

Mijn opinie

Telkens men het woord "pastoor" uitspreekt in de media volgt er steeds een negatieve connotatie. Het lijkt wel alsof de media enkel het negatieve van de clerus wil belichten. Sommige priesters zien er zelfs een zet in van de loge, de socialisten of goddeloze liberalen.

De clerus heeft aan het begin van de 21e eeuw haar volledig prestige verloren. Vroeger betekende het priesterambt een sociale progressie. Pastoor of Deken, het waren functies met aanzien in een gemeente. Nu moet men zich bijna gaan schamen omdat men een priesterambt bebleed.

Ik meen in eer en geweten dat de clerus veel meer goed dan slecht heeft gedaan. Vele priesters en kloosterlingen hebben hun leven gegeven voor de gemeenschap. In Afrika bij voorbeeld zijn de bejaarde Zusters, Broeders, Paters en Pastoors de laatste hoop van vele inwoners. Velen verdienen een standbeeld.

De excessen van enkelingen wordt in de media uitgesmeerd alsof het de regel is bij de clerus. Zelfs het zoeken naar antwoorden voor dit afwijkend gedrag wordt als aanvallend beschouwd. Ik begrijp dat sommigen de oorzaak van afwijkend gedrag bij het celibaat zoeken. Het celibaat is totaal onnatuurlijk. Een man is niet geschapen om celibatair door het leven te gaan. Ik ben ervan overtuigd dat men met een normale hormonenwerking onmogelijk kan overleven al celibatair. En natuurlijk dat sommige priesters of paters op zoek gaan naar oplossingen.

Er zijn gekende verhalen, zoals directeur Mornie van het Dendermondse Sint-Vincentius, die zich door Zuster Gabriël liet brengen in de buurt van bordelen. Zuster Gabriël had dit ontdekt en moest dit geheim nadien (wellicht) met haar leven bekopen. Of er zijn de talrijke verhalen van pastoors of paters die zich uiteindelijk aan kinderen vergrijpen. 

Natuurlijk dat we dat allemaal niet mogen goedkeuren. Maar het celibaat kan het wel deels verklaren.