Jean-Marie Dedecker: "Ik ben een luide, boze man"

Hoe evalueren enkele spraakmakende Bekende Vlamingen hun eigen imago? Journalist Tim F. Van der Mensbrugghe interviewt in zijn pas verschenen boek 'Imago' 13 BV's. Hoe ziet Jean-Marie Dedecker zijn imago?

Een held was hij. Bij de verkiezingen van 2007 bleek hij zowaar een van de winnaars. Toen bekend raakte dat zijn piepjonge partij LDD – toen nog Lijst Dedecker, thans Libertair, Direct, Democratisch – zomaar eventjes vijf Kamerzetels veroverd had, hesen zijn enthousiaste aanhangers hem op hun schouders.

Ondertussen is het enthousiasme weg. In 2010 werd Jean-Marie Dedecker (59) als enige LDD’er verkozen in het federaal parlement. De militanten dragen hem niet meer op handen. Dat zou hij ook niet aankunnen: wanneer ik Dedecker ontmoet in het restaurant van het parlement trekt hij pijnlijke grimassen.‘Drie weken geleden geopereerd aan mijn rug’, zucht hij als hij zich moeizaam neerzet. ‘Ze hebben enkele wervels vastgezet. ’s Nachts moet ik soms vijf keer opstaan om een eindje te gaan wandelen.’

Beruchte Vlaming

Ik leg hem uit dat ik bekende Vlamingen interview over hun imago. ‘Ik ben geen bekende Vlaming, ik ben een beruchte Vlaming’, reageert hij meteen. Wat denkt hij zelf dat zijn imago is? ‘Doorzetter. Bruut. Grote mond. Geeft nooit op. Iemand die met alle middelen zijn doel tracht te bereiken. Mensen zien mij ook als motivator’, somt Dedecker op. ‘Mijn imago stamt uit de judotijd. Door de judo ben ik berucht geworden. Automatisch sleep je dan het imago mee van een vechter. Op alle vlakken. Op en naast de tatami.’

Van underdog naar winnaar en terug

Het imago van Dedecker is in de loop van zijn carrière een paar keer veranderd: van underdog naar winnaar en terug naar af. Is de persoon Jean-Marie Dedecker zelf ook veranderd in die tijd? ‘Ik ben ontgoocheld geweest in mensen.
Niet in de sport, wel in de politiek. In de politiek regeert de leugen en iedereen aanvaardt dat. Ik ben meermaals verraden. Bart De Wever (N-VA) is populair geworden door mij te verraden – niemand kende hem voordien. Hij heeft daar nog altijd spijt van, dat weet ik zeker.’

...

Stil en bedaard

Onder vier ogen praat Dedecker stil en bedaard – soms hoor je nauwelijks wat hij zegt. Een schril contrast met de agressieve brulboei waar hij voor doorgaat. ‘Ik praat heel stil’, erkent hij gemoedelijk. ‘Als ik roep, is dat op mensen die ik heel graag zie. Ik kan natuurlijk wel wat show verkopen, maar als ik echt kwaad ben, veins ik geen verontwaardiging.’

Schrikken mensen als ze die stille Jean-Marie voor het eerst ontmoeten? ‘Altijd. Je hebt een imago volgens de wereld waarin je leeft. Als je je in de politiek kwetsbaar toont, word je opgevreten. Zodra je begint te bloeden, vallen de haaien je aan. Dus moet je een sterk imago hebben. Maar achter de schermen kun je een zachte kant tonen. Dat je die privé houdt, is een deel van je zelfverdediging – dat gaat over een heel klein kringetje, familie en enkele vrienden’, erkent Dedecker.

‘In de sport was dat ook zo. Net voor olympische kampioenen de mat opgingen, zeiden ze: “Jean-Marie, ik heb zin om weg te kruipen in een holletje.” Maar zodra ze op de tatami stonden, maakte de faalangst plaats voor adrenaline. Dan moet je the eyes of the tiger tonen, anders word je geen kampioen.’ Dus moet hij zich wel profileren als luide, boze man? ‘Ik bén een luide, boze man. Ik kan niet tegen onrecht en machtsmisbruik. Maar dat is de politiek: gelegaliseerd machtsmisbruik. De journalistiek werkt daaraan mee.’

Lees het hele interview met Jean-Marie Dedecker en 12 andere BV's in het boek Imago. Het boek verscheen bij uitgeverij Luster.