Er moet iets structureel veranderen in West-Europa. Anders gaan we met zijn allen ten onder aan onze welvaart. Eerst was de huizenmarkt in Spanje die ineenstortte. Dan waren het de grootbenken die tenonder gingen. De voorbije weken was Griekenland aan de beurt en sinds enkele dagen volgt Italië. Sommige analisten durven bijna geen enkel Westers land meer uitsluiten van de neerwaartse spiraal. We leven met zijn allen boven onze stand. Nooit was de welvaart groter in West-Europa dan de voorbije decennia. Bijna iedereen die wilt werken, verdient rijkelijk zijn brood. Natuurlijk, voor de vakbonden en socialisten zal het nooit genoeg zijn. Maar dat deze tafelspringers eens een vliegtuig nemen naar om het even welke  bestemming. 90% van de wereldbevolking is er slechter aan toe dan wij. Nochtans zijn niet zo bijzonder om het grootste stuk van de taart voor onze rekening te nemen. Dat deze niet kan blijven duren weet mijn kat ook. De vraag is hoe we best met deze realiteit omgaan.

De meeste politici horen zichzelf graag praten. Nadat alles ontploft is, komen ze met de meest luciede analyses. Alleen, deze zijn altijd vijgen na Pasen. Men zou beter anticiperen in plaats van "de problemen oplossen als ze zich stellen". Om de ondertussen cynisch klinkende woorden van Dexiabestuurder Jean-Luc Dehaene te gebruiken...Onze poliekers lijken wel in een praatbarak te zitten. Neem nu de regeringsonderhandelaars. Reeds meer dan 500 dagen zijn ze bezig oplossingen aan het zoeken voor dit piepkleine landje. Laten we eerlijk zijn. Ze zitten op een dood spoor omdat 40 jaar staatshervormingen zoveel politieke organen in het leven heeft geroepen dat het niet meer werkbaar is. Zowel de Vlaamse als de Nationale regering worden tot het heden geleid door een CD&V-er. En toch kunnen beide heren het op politiek vlak niet met elkaar vinden. Immers, beiden kibbelen om een groter stuk van de koek. Ooit werd Gaston Eyskens als een vernuftig persoon beschouwd. Eerlijk gezegd, ik ben er niet zo zeker meer van. Eyskens heeft iets in gang gezet waar niemand goed het einde van kent. Men heeft organen bijgeschapen zonder er anderen af te schaffen. Nu moeten we ons verheugen met het einde van de Senaat. De Senaat was al halfdood. Het is een pyhrusoverwinning, maar betekent niets fundamenteel. Maar hoe zit het met de schandalige partijfinaciering? Hoe zit het met de overbodige provincies en vooral met hun politieke organen. Als we consequent zijn kunnen we gemakkelijk 50% van alle politieke organen afbouwen. We kunnen zonder problemen komaf maken met de peperdure partijfinancieringen, overbodige hofhoudingen en voordelen in natura. We kunnen miljoenen euro's besparen op kosten van de politieke klasse, zonder dat we er iets zouden van merken.  Om terug te keren tot Gaston Eyskens. Hij heeft de politieke hervormingen halfslachtig doorgevoerd. Na hem kwamen andere premiers die het ook eens zouden proberen. Iedere vernieuwing bracht opnieuw nieuwe problemen en zelfs na deze laatste staatshervorming zijn we nog niet van onze staatkundige problemen verlost.

Uiteindelijk vrees ik dat we zullen worden ingehaald door de malaise in de wereldeconomie. Terwijl we onder elkaar zitten te kibbelen is ons schip langzaamaan aan het zinken. Dit land heeft nood aan een sterke man, een leider, een ziener met macht. Sommigen, zoals een Guy Verhofstadt, hebben zich in een recent verleden opgeworpen als een verlicht regeringsleider. Het bleek een grote ontgoocheling. Van de voorspelde burgerdemocratie is er niet veel terecht gekomen. En als Verhofstadt dan publiekelijk in de clinch ging met zijn partijgenoten sprak men plots over de "open debatcultuur". Het kind moest natuurlijk een naam hebben. Het probleem van onze politieke leiders is dat men door en door slecht moet zijn om aan de top te geraken. Men zit immers in een systeem dat geen idealisten tolereert. Van het onnozelste gemeenteraadslid tot de eerste minister. Iedereen heeft wel een verborgen agenda, ergens een persoonlijk voordeel. Al was het maar een zitje in een intercommunale. De politieke structuur maakt het voor idealisten onmogelijk om te overleven. Als zij niet in de eigen rangen ten onder gaan, zal het systeem hen wel afremmen. Het zijn enkel de palingen of de kazakkendraaiers die kunnen overleven. Zij die omkoopbaar zijn, zij die toneel kunnen spelen geraken hogerop. Om dan uiteindelijk door de vakbond of de partij te worden voorgedragen als toekomstig regeringsleider. Het fenomeen Bart De Wever is een uitzondering, maar hij zal het ook niet kunnen waarmaken. Ook hij botst op de contouren van onze politieke structuur. Op alle vlakken oogst hij tegenwind. Het Koninklijk paleis wil overleven. En de agenda van het NVA druist radicaal in tegen het staatshoofd en zijn entourage. Natuurlijk dat hij daar subtiele of regelrechte tegenwerking heeft ondervonden. En dan onze Waalse buren. Door de opeenvolgende staatshervormingen hebben zij zoveel macht gekregen dat zij ieder Vlaams initiatief kunnen boycotten. Wij kunnen in dit land niet verder zonder de Waalse steun. Dat is natuurlijk intriest, maar het is de harde realiteit. Bart De Wever zal nooit een faire kans krijgen in België. Inderdaad, misschien moet hij zich verzoenen met het burgemeesterschap van Antwerpen. Maar het is spijtig dat de populairste Vlaamse politicus door het Belgisch politiek systeem zodanig gedwarsboomd wordt dat hij zich tevreden moet stellen met een burgemeestersjerp.  
En terwijl wij intern vastzitten in ons klein landje, lijkt de aarde onder onze voeten weg te zakken. Niets is nog zeker in deze economische context. De Generale, het Gemeentekrediet, de Kredietbank. Het waren monumenten in het Oude België. Blijkbaar hebben ze zich allemaal vergaloppeerd. Banken sneuvelen, ganse staten dreigen failliet te gaan. En ondertussen staan onze staatsgrenzen open voor alle sukkelaars uit de derde wereld. Wij kunnen dit niet meer betalen. Wij moeten zoveel mogelijk mensen aan het werk houden en zo weinig mogelijk uitgaven te betalen. Onze begroting ontspoort en de regeringsonderhandelaars zullen straks tegen nieuwjaar nog geen regering hebben. Of we het nu graag horen of niet, wij gaan onze welvaart niet kunnen behouden. We hebben geen grondstoffen, we hebben teveel uitgaven, we hebben een te grote ecologische afdruk en we produceren zelf nog te weinig. We moeten het hier hebben van ideeën, van studies, van diensten, van commercie. De primaire en de secundaire sector verdwijnt stelselmatig. Maar dit restant is onvoldoende om onze welvaart te dragen. Hoe kan men de welvaart vrijwaren? Ten eerste moet men onze bevolking afschermen voor nieuwe immigratiegolven. Trop is teveel zei Vandenboeynants en dat is juist. We hebben veel te veel economische vluchtelingen toegelaten en dragen daar nu de gevolgen van. Ten tweede moeten we dringend op zoek naar nieuwe markten. De groeiende markten in Azie en Latijns-Amerika moeten we zeker bewerken. Maar ik begrijp nog altijd niet waarom wij niet meer actief zijn in centraal en zuid-Afrika. Wij hebben er nog steeds een zekere expertise. Waarom hebben wij deze regio aan vreemde mogendheden overgelaten? China en de VS zijn nu meer dan ooit actief in centraal Afrika. Ik ben ervan overtuigd dat er een modus vivendi moet bestaan om een win-win situatie te creëren in dit deel van de wereld.

Als we niets ondernemen zullen we natuurlijk enorm aan welvaart inboeten. We moeten niet denken dat onze kinderen of kleinkinderen nog over een eigen wagen zullen kunnen beschikken als ze 18 jaar oud zijn. Maar ook landen als de Verenigde Staten staan aan de vooravond van hun verval. Wat ze in Azië en de Arabische wereld uitsteken, kost enorm veel geld. En dat feitelijk alleen om aan bodemrijkdommen te geraken...













Poetsvrouw schrobt deel van kunstwerk van 800.000 euro weg

In een museum in het Duitse Dortmund heeft een poetsvrouw een deel van een kunstwerk weggeschrobd. Volgens een restaurateur van het museum is het werk onherstelbaar beschadigd en is de zaak nu een geval voor de verzekering.