1 op 4 KMO's overweegt verhuis naar het buitenland

"De regering gaat te ver in haar vijandigheid jegens ondernemers"

Meer dan een kwart (28 procent) van de Vlaamse KMO's overweegt een verhuis naar het buitenland uit onvrede met het Belgische belastingklimaat en het gebrek aan respect. Dat zijn er dubbel zo veel als vorig jaar rond dezelfde tijd. Van de ondernemingen met 6 tot 20 werknemers denkt zelfs 35 procent erover om hun bedrijfsactiviteiten (gedeeltelijk) te verhuizen naar het buitenland. Dat blijkt uit een peiling van UNIZO bij bijna 1000 leden. “Ook al zijn de cijfers verontrustend, ze verbazen niet”, zegt UNIZO in een waarschuwing aan de regering om ondernemers niet 'nog verder te wurgen'. “Als de regering doorgaat met het verhogen van de lasten op ondernemers, mag ze zo goed als elk trimester een nieuwe begroting maken. Het effect zal verstikkend zijn, bedrijven zullen investering uitstellen of verhuizen en de inkomsten uit het bedrijfsleven zullen alleen maar kleiner worden.” UNIZO wil daarom een duidelijk signaal geven het gat in de begroting niet te vullen op kosten van wie voor economische groei moet zorgen: ondernemers en werknemers.

Uit de rondvraag blijkt verder dat 30 % van de UNIZO-leden er ook aan denkt om de geplande binnenlandse investeringen te schrappen voor investeringen in het buitenland - één stap minder ver dan een volledig vertrek. Bij de wat grotere bedrijven loopt dat op tot 36 procent. In 49% van de gevallen zou de verhuis gaan naar één van onze buurlanden. Gevraagd naar de belangrijkste redenen hiervoor, geeft 71% van de ondernemers de hoge belastingdruk als doorslaggevende factor. Voor 64% zijn ook de hoge loonkosten een uiterst belangrijke reden. Nog eens 59% kan niet leven met de fiscale onzekerheid bij mogelijke fiscale controle. Dat alles samen wordt door één op twee ondernemers ervaren als onvoldoende respect voor hun economische inbreng en activiteiten.

Slinger slaat te ver door naar belasten
De verklaring hiervoor is volgens UNIZO niet moeilijk: “De regering is te ver gegaan in haar vijandigheid ten opzichte van ondernemers. Eerst de regeringsmaatregelen, dan de perceptie dat elke ondernemer een fraudeur is, en bij de begrotingscontrole van straks dreigt het weer van dat te zijn." UNIZO-topman Van Eetvelt waarschuwt de regering de ondernemers niet nog verder te wurgen met extra belastingen.

Ook binnenlandse investeringen on hold
Uit de enquête blijkt dat een volledige verhuis al lang geen ondenkbaar scenario meer is voor 25% van de ondernemingen met 1 tot 5 werknemers. Van de ondernemingen met 6 tot 20 mensen in dienst overweegt zelfs 35% die verhuis. In bedrijven met meer dan 20 werknemers heeft 24% al gedacht aan verhuizen. Daarnaast moeten ondernemers ook een deel van de binnenlandse investeringen on hold zetten; 83% van alle ondernemers aarzelt om investeringsbeslissingen te nemen. Voor 44% is dat omdat de economische situatie momenteel te onzeker is, voor 37% omdat de recent aangekondigde regeringsmaatregelen te zwaar doorwegen. “Als alle ademruimte wordt ontnomen, gaat de economische activiteit langzaam maar zeker achteruit”, besluit Van Eetvelt.


Mijn analyse

West-Europa in het algemeen en België in het bijzonder staat aan de vooravond van een radicale verandering. Gedurende jaren heeft men alles laten verrotten, van de laagste echelons tot de hoogste regionen van onze maatschappij. Men heeft gedurende jaren liggen teren op de verworvenheden van de Tweede Wereldoorlog. Er kwam geen einde aan onze Welvaartstaat en iedereen mocht ervan delen. We hebben onze grenzen wagewijd open gezet voor alle sukkelaars van heel de wereld en op een bepaald ogenblik stonden onze grenzen gewoon voor iedereen open. Avonturiers, goudzoekers en zelfs gewone profiteurs konden in dit deel van de vrije terecht. Wij zouden goed voor hen zorgen. 

Het geld kwam wel vanzelf. Om het met de woorden van PS-kopstuk Guy Mathot te zeggen: "De staatsschuld is vanzelf gekomen en zal vanzelf verdwijnen." Alles kon en alles mocht. Niets was verkeerd. Politieke ruzies of onenigheden werden gewoon afgekocht. Nutteloze peperdure bouwprojecten ontsierden ons landschap. Het was niet meer dan een fait d'hivers. Samen met de Vlaamse ontvoogdingsstrijd kwamen er nieuwe politieke organen bij. Op amper één generatie tijd verdubbelde het aantal parlementariërs en ministers. Geen enkel orgaan verdween. Om corruptie te vermijden zoals in het Agustadossier beloonden onze politiekers zich nu met een ongeziene partijfinanciering. Miljoenen extra euro's vloeiden naar de partijen. Ja, onze politici konden fier zijn op zichzelf...

Ook de morele waarden bereikten hun historisch dieptepunt: Men kon het zo zot niet bedenken of wij moesten het slikken. Enkel de Romeinse keizer Caligula deed nog beter: Die trouwde zelfs met zijn paard. Een commissariaat zag toe op deze nieuwe alle verworven vrijheden. Mensen die te scherp of te kritisch waren, zouden in de toekomst voor de rechter gebracht worden. Onze ongebreidelde vrijheden waren nu vastgebetonneerd in onze maatschappij. 

Er leek geen einde te komen aan meer dan 60 jaar welvaart. Na de "golden sixties" kwamen de jaren zeventig en tachtig. Ook toen sprak men over de economische terugval, maar het was een luxe-probleem. Ondertussen steeg de gemiddelde Welvaart gewoon verder. Er was een beurskrach in 1987 die iedereen al lang vergeten is. Het was niet meer dan een storm in een glas. Het was niet meer dan een beurscorrectie. In 1989 viel eindelijk het ijzeren gordijn. En opnieuw brak er een periode aan van groei. Een ganse nieuwe markt viel voor ons open: Het voormalige Oostblok. De Europese Unie vierde haar hoogdagen. De historisch lage rentevoeten zorgden ervoor dat bedrijven goedkoop aan geld geraakten en onze bedrijven maakten mooie winsten. Iedereen belegde massaal op de beurs. Zelfs een hond met een hoed op zag zijn beleggingen in waarde verdubbelen. En zelfs de grote financiële spelers namen meer en meer risico's.

En dan kwam het keerpunt. In 2008 voorspelde men een beurscrash. Wetenschappers lachten het weg. Maar zoals altijd zakte de beurs in de herfst in elkaar. Kleine beleggers verloren opnieuw hun spaarcenten en een aantal banken dreigden overkop te gaan. De verschillende overheden moesten miljarden in de financiële sector pompen om een scenario als dat van 1929 te vermijden. Er werd een Keynsiaanse politiek gevoerd. Overheidsgeld moest de crisis afbuigen. Maar de overheid had geen spaarpot aangelegd voor de "magere jaren". Jaren aan een stuk had ze onze Welvaart aan Jan en alleman uitgedeeld. Dus het "deficit spending" kwam zeer onverwachts en zeer ongelegen. En geld dat men uitgeeft, moet men hoe dan ook ooit eens terugbetalen. De eerste golf van overheidsteun viel nog zeer goed mee. Vele bedrijven voelden amper iets van de zogenaamde economische terugval. Maar het bleek veel meer dan een ongelukkig voorval, het was een neerwaartse spiraal. En na meer dan 3 jaar geld pompen in de economie kan onze overheid het ook niet meer uithouden. 

Onze staat is nu op zoek naar broodnodig geld. En die middelen vindt men zoals steeds bij de spaarders, de vrije beroepers en de ondernemers. Mensen die heel hun leven hard gewerkt hebben en die voorziening zijn geweest worden nu door een overheid gepluimd. Die roekeloze overheid neemt maatregelen die elke middenstander zijn moed ontneemt. Men viseert de hardwerkende Vlaming en men spaart de profiteurs. De manier waarop de werkende Vlaming wordt aangepakt is gewoonweg wraakroepend. De maatschappij staat op springen.

De leidende politieke klasse heeft het zo bont gemaakt dat velen eraan denken om dit land te verlaten. En zoals steeds zijn het steeds de sterksten die het land als eersten verlaten. Ondernemende hardwerkende mensen zien steeds minder heil in dit land. Uiteindelijk zullen enkel de zwaksten en meest hulpbehoevenden overblijven. Het doet mij denken aan het voormalige Oostblok. In de DDR wilde ook iedereen zo snel mogelijk wegvluchten. Ganse wijken en straten liepen leeg. Op een of andere manier probeerde men te vluchten; In de drank, naar het buitenland of via zelfmoord. Niet voor niets ligt het sterftecijfer ook in België het hoogst van West-Europa.

Het is aan onze politici om het tij te doen keren. Geen belastingen zonder besparingen. Geen nieuwe verplichtingen, zonder grondige hervormingen. Maar zou de regering van socialisten het eindelijk begrepen hebben? Natuurlijk niet. Zij leven van het profitariaat. Waarom zouden zij het hun eigen kiezers  onmogelijk maken?