De non-interventiepolitiek van onze regering heeft gefaald. Eigenlijk is gans de dekolonisering uitgedraaid op een volledige mislukking zowel voor het moederland als voor de gedekoloniseerde gebieden. België is als klein land meegedreven op de internationale politiek van de jaren 1950 en 1960. Die politiek stond toen volledig in het teken van de koude oorlog. Het Westen koos liever voor bevriende Afrikaanse rechtse dictators dan voor opstandige "communistische" gebieden. Dat was ook het lang leven voor iemand als Mobutu.
Toen het ijzeren gordijn viel, was zijn rijk voorbij. Democratisering en liberalisering waren plots de toverwoorden. Echter, de Afrikaanse naties hebben geen politieke cultuur die democratisering naar Europees model kent. Natuurlijk waren er vroeger de stamhoofden en wijzen die op lokaal vlak recht deden gelden, maar een land op grote schaal besturen dat is voor de Afrikaan quasi onmogelijk. Zelfs goed werkende naties kunnen zij op enkele jaren tijd kapot maken. Voor een Afrikaan geldt geen lange termijn visie. Hij zal zichzelf en zijn clan bevoordelen ongeacht het resultaat voor de toekomst. Ook Mobutu deed niet anders. In de jaren 1970 ging hij over tot het nationaliseren van de nijverheid, hetgeen in praktijk betekende dat hij het onder zijn vrienden verdeelde. Op enkele jaren tijd was alles kapot.
Congo en Rwanda zijn momenteel de zieke broertjes van het zwarte continent. Zelfs Afrikanen mijden deze gebieden als de pest.
Socialisten weten het ook niet meer
Wat nu? Daar waar de socialisten in de jaren 70 van vorige eeuw luid stonden te schreeuwen tegen het racistische Rhodesië en Zuid-Afrika, horen we ze nu niet meer. Hun project is uitgedraaid op een fiasco. Enkel in Rusland en Cuba denkt men met heimwee aan figuren als Lumumba. En ik geef toe; in het Westen hebben de media Nelson Mandela een status van heiligdom gegeven. Mandela wordt er omschreven als een soort Christusfiguur in het verlengde van Mahatma Gandi en andere groten der Aarde. Men verliest er bijna alle zin voor realiteit bij en men vergeet zeker de racistische manier waarop het huidige Zuid-Afrika wordt bestuurd. Inderdaad, het blank racisme is er nu vervangen door een zwart racisme. De huidige Zuid-Afrikaanse wetgeving heeft deze nieuwe vorm van racisme opgenomen. Waar staan nu de Europese socialisten? Ze zwijgen als vermoord en steken liever het eigen hoofd in het zand dan hun falen te moeten toegeven.
Officieel prediken de socialisten nog steeds een non-interventie. Humanitaire hulp is toegelaten, maar moet strikt omschreven worden. Militaire acties blijven uit den boze. In praktijk betekent dit dat UNO-soldaten erbij staan en er naar kijken zonder iets te kunnen doen. Hetgeen zij bij voorbeeld in Rwanda doen is noteren wie er vermoord of verkracht is. Doe zo voort zou ik zeggen tegen onze linkse beleidsmakers. Je zal maar een verkrachte Afrikaanse vrouw zijn wiens man de keel werd overgesneden.
Het gele gevaar
De Chinezen maken er zoveel woorden niet aan vuil. Zij denken aan de noodzakelijke grondstoffen die in overvloed te vinden zijn op het continent. Democratisering of liberalisering het zal hen worst wezen. En zo zien wij deze trein aan ons voorbij gaan. Nochtans beschikt ons land nog steeds over een zeer grote Know How op het terrein. Indien ons land over échte staatsmannen beschikte, waren we nu al lang opnieuw actief in centraal Afrika met een humanitaire en militaire missie. We zouden stabiliteit in dit deel van de wereld kunnen brengen en de economie opnieuw op gang kunnen brengen.
Maar het is natuurlijk meer dan dat. Afrika terug op de rails plaatsen is een win-win situatie voor ons en de Afrikanen. Voor hen is het een vooruitgang aan sociale zekerheid, onderwijs en levensstandaard. Voor ons is het een oplossing voor de economische crisis. Hoeveel mensen zouden wij niet in Congo en Rwanda kunnen tewerktellen? Zowel België als Congo zouden vruchten kunnen plukken van deze inbreng.
Maar wat zien we? België gedraagt zich als een bange hond met een staart tussen de benen. Hij grolt wel een beetje, maar hij bijt niet. Afrikaanse leiders kunnen corrupt of misdadig zijn. We staan erbij en kijken ernaar. Zo diep zijn we gevallen.
DE STANDAARD:
De Rwandese autoriteiten hebben een Belgische
soldaat, lid van de Belgische ambassade in Rwanda, gevraagd om het land
dringend te verlaten wegens activiteiten die niet verenigbaar zijn met
zijn functie'.
De redenen voor het dringende vertrek zijn
voorlopig onduidelijk. Wel is geweten dat de man slechts 48u de tijd
krijgt om het land te verlaten. Volgens bronnen zou de uitwijzing het
gevolg zijn van 'een lange reeks incidenten tussen Rwanda en België',
anderen spreken van een vijandige daad'.
De onderofficier, een
man met jarenlange ervaring in het leger, werkte reeds twee jaar op de
Belgische ambassade in Rwanda. Hij maakte er deel uit van een driekoppig
defensieteam onder leiding van kolonel William Breuer en stond er in
voor de veiligheid van Belgische onderdanen.
In november 2012
schortte België zijn militaire samenwerking met Kigali op, omdat Rwanda
de rebellen steunt die Congo destabiliseren.
