De voorbije dagen las ik het boek "De ware Bart De Wever" van journalist Kristof Windels. Ik wist niet aan wat ik mij mocht verwachten, maar het boek is wel een aanrader. De Wever laat grotendeels in zijn kaarten kijken en neemt de journalist op alle vergaderingen mee naar aanloop van de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen. Het politiek leven van het NVA-kopstuk wordt zeer goed weergegeven; zijn getrouwen, collega's en ook wel zijn strategische, politieke en emotionele ingesteldheid.
Bart De Wever komt in het boek naar voor als een intelligent man, maar die toch twee jaar verspeelde in de kandidaturen Rechten om nadien geschiedenis te gaan studeren. Men herkent de politieke spelletjes en het bewerken van de media. In de politiek is timing zeer belangrijk en ook De Wever doet daar gretig aan mee, wanneer hij bijvoorbeeld nieuwe kandidaten lanceert. Zo vond ik De Wever ook altijd zeer mild voor SPA-burgemeester Patrick Janssens. Dat blijkt nu een bewuste opstelling te zijn geweest. En men ontdekt in het boek ook een overmoedige De Wever die als een echte superman de Schelde in Antwerpen wil overzwemmen.
Algemeen moet ik zeggen dat ik Bart De Wever authentieker vind dan onze doorsnee Vlaamse politicus. Want zeg nu eens eerlijk, welke Vlaamse politicus zou het dulden dat een journalist maandenlang aanwezig was tijdens politieke vergaderingen? Ik ken er eerlijk gezegd geen enkele. De meeste toppolitici dulden zelfs geen partijgenoten indien die niet tot dezelfde clan behoren, laat staan dat ze een journalist zouden dulden.
De Wever is ook veel emotioneler dan gelijk welke andere politicus in Vlaanderen. Daardoor reageert hij soms impulsief en niet doordacht zoals je van iemand op zijn post zou moeten verwachten. De manier waarop hij sommige kandidaten aantrekt, is dikwijls enkel en alleen te verklaren van de emotie, zoals bepaalde Vlaams Belangers of de vader van Marie-Rose Morel. Een doorwinterd rationeel partijleider zou zich nooit zo op glad ijs begeven. En dat maakt hem natuurlijk meteen ook oprechter dan onze doorsnee politicus.
In het boek ontdekte ik ook de zwaktes van dit NVA-boegbeeld. Zo is hij volgens mij zeer ongeduldig. Reeds in 2014 wil hij de grote doorbraak voor Vlaanderen. Ik vrees dat hem dat niet zal lukken. De autonomie van Vlaanderen is een proces van lange adem, in het beste geval een levenswerk. Als we geluk hebben zijn we binnen 10 jaar een confederatie en misschien binnen 25 jaar een onafhankelijke staat binnen de Europese Unie. Maar dat lijkt de intelligente man moeilijk te begrijpen.
Bovendien kan één man alleen onmogelijk dit land veranderen. We hebben vele gelijkgezinden nodig en over de verschillende partijgrenzen heen. Anders zal men de separatistische beweging aanzien als een randfenomeen van extremistische partijen.
En de gekende zwakte van het NVA is dat alles op de schouders van één man terecht komt. Indien De Wever wegvalt, zal de partij minstens halveren en dat weten zijn opponenten ook. Ik zou dus niet graag in zijn schoenen staan. Daarom wellicht dat de NVA-kopman dagelijks beschermd wordt door minstens één bodyguard (agent in burger). Nu, ook dat is niet nieuw. Filip De Winter heeft al jaren een privé-bodyguard. Ik heb de kerel zelf al gezien overigens.
Tenslotte nog dit. Elke partij kent haar opgang, consolidatie en verval. Zolang dat een partij in stijgende lijn zit, komen nieuwe aanhangers af op zoek naar een eigen stukje roem of macht. En een groeiende partij vindt voor elkeen wel een geschikt postje of troostprijs. Maar een partij die botst tegen haar eigen limieten, kan niet langer iedereen gelukkig maken. En dat creëert dan weer wrevel en ruzie. En uiteindelijk komt dan het onvermijdelijke verval.
Deze normale politieke levensloop hebben we bijvoorbeeld gezien bij de VLD van Guy Verhofstadt. Iedereen zag in Verhofstadt een wonderboy, een redder van het vaderland. De VLD werd plots de grootste partij van Vlaanderen. En nieuwe leden kwamen er als vliegen op af. Maar de VLD kon het niet waar maken en er ontstonden splintergroepen en nieuwe partijtjes. Vandaag de dag is de VLD een partijtje van amper 10% geworden, bijna zo klein als wijlen de Volksunie of Agalev. Enkel de harde kern is overgebleven. Zij trachten te redden wat er nog te redden valt. Met als onvermijdelijk gevolg veel ongenoegen bij de basismilitanten. Verhofstadt zelf wordt al lang door vriend en vijand verguisd. Binnenkort gaat hij op pensioen. Hij zal niet gemist worden. Maar we kunnen net zo goed de geschiedenis van de Volksunie oprakelen of die van het Vlaams Belang. Soms zoeken kiezers soelaas bij figuren als Van Rossem of Jean-Marie Dedecker. Telkens weer opnieuw wordt de hoop gewekt, telkens weer opnieuw raken nieuwe projecten of figuren opgebrand.
Onvermijdelijk rijst ook bij ons de vraag hoelang het NVA-project zal kunnen overleven met of zonder Bart De Wever. De geschiedenis indachtig zitten we nu wellicht ver aan het maximum kiezerspotentieel van deze partij. Hetgeen volgt is de onvermijdelijke neergang. Voor mij mag dit nog 5 jaar duren, maar het is een normaal proces waar we ons aan kunnen verwachten. Ook "halfgod" Bart De Wever zal ooit van zijn voetstuk worden gehaald. Ook dat is een onderdeel van het politiek métier...
De Ware De Wever
