Ik herinner mij hoe ik als jonge student geïntrigeerd was door de militante houding van het toenmalige Vlaams Blok. Het Vlaams Blok had de stijl en de rebelsheid van het Pallieterke en dat sprak mij als jongeman sterk aan. Een mens wordt meer gematigd door ouder te worden, men wordt als het ware "wijzer" met de jaren. Het leven in dit land is niet zo zwart-wit zoals het Vlaams Belang het voorstelt. Er bestaat ook zoiets als een grijze zone. Ik ken allochtonen die perfect geïntegreerd zijn, die foutloos Nederlands spreken en een mooie functie hebben. Ook niet alle Walen zijn per definitie slecht, lui of dom. Dit soort van karikatuur strookt niet altijd met realiteit. 

Ik kom zoals vele Vlamingen uit een familie met zowel "zwarten" en "witten". Een kozijn van mijn grootvader, Emiel Hertecant werd als jongeman door de Duitsers onthoofd wegens zijn betrokkenheid in het verzet. Zijn broer Paul Hertecant werd in Duitsland gevangen gezet. De verklikker van beide Hertecants was de vader van wielrenner Fred De Bruyne. Na de oorlog werd deze daarom enkele jaren gevangen gezet. Mijn "nonkel" Wies Moens, kozijn van mijn grootmoerder Germaine Moens werkte samen met de Duitsers en moest na de Tweede Wereldoorlog België ontvluchten. De Vlaamse Beweging kreeg het enkele jaren moeilijk en verschillende politieke projecten faalden. Pas met de Volksunie, nadien het Vlaams Blok en nog later het NVA kreeg de Vlaamse Beweging opnieuw enige politieke zeggingsschap. Het Vlaams Belang was gedurende een generatie de belangrijkste vertolker van de Vlaamse eisen. Maar macht en geld maken de politiek kapot en dat geldt ook voor het Vlaams Belang. De partij is meer en meer een samenraapsel van figuren die op zoek zijn naar een goedbetaald postje. De laatste maanden komen dergelijke intriges meer en meer op de voorgrond. Het idealisme van de pioneersjaren is stilaan verdwenen. Bovendien is het Vlaams Belang door de racismewetten met handen en voeten gebonden en kan het niet meer vertellen wat het eigenlijk wil. En er is ook een kaper op de kust: Jean-Marie Dedecker. De populistische Dedecker doet het goed bij de bevolking. Hij is de reïncarnatie van de socialistische tafelspringer, maar dan met een zeer liberale inslag. Voor mij gaat hij iets te ver. Zijn nieuwjaarsreceptie in de megadancing Carré te Willebroek is een teken aan de wand. 

Ondertussen geraakte bekend dat Vlaams Belangkopstuk Marie-Rose Morel aan kanker lijdt. Eigenlijk verwondert mij dit weinig. De politiek maakt vele mensen kapot. Uitputtende ongezonde vergaderingen in rokerige lokalen, persoonlijke intriges en roddelcampagnes wegen op een normaal mens. Dit is het biotoop om ziek te worden. Iemand die in zo'n omgeving goed functioneert moet een zeer verdorven geest hebben. En zie wie het in de politiek goed doet: Karel De Gucht. Quod erat demonstrandum!