|
Daar gaan we weer. De arme weerloze huurders kunnen hun huishuur niet meer betalen en worden op straat gezet. Een mens zou bijna zijn zakdoek bovenhalen. En toch is dit de geest waarin de meeste persartikels verschijnen over onze huurders. De huurders worden in de pers voorgesteld als brave goede huisvaders die door de economische crisis hun huishuur niet meer kunnen betalen en door de huisjesmelkers worden uitgedreven.
De realiteit is veel genuanceerder. Er zijn inderdaad brave goede huurders die het slachtoffer geworden zijn van de economische crisis. Maar zij zijn een absolute minderheid. Immers een goede huurder houdt immers steeds rekening met een "worst case scenario" en zal geen nodeloze uitgaven doen. Maar de meerderheid van de huurders die worden uitgedreven, leven erop los. Zij kopen flatscreens, auto's, computers, boeken dure reizen e.d. op afbetaling en kunnen als er iets tegengaat niet meer afbetalen. Het eerste dat sneuvelt is de maadelijkse huishuur. Want de huurder in België is uitermate goed beschermd. Door opeenvolgende aanpassingen van de huurwetgeving heeft ons land momenteel één van de meest socialistische huurwetgevingen van Europa. Men drijft niet zomaar een huurder uit in België. Eerst moet hij al een serieuze huurachterstand hebben. Concreet betekent dit meer dan twee maanden huurachterstand. Na twee aangetekende in gebreke stellingen, kan men dan de huurder voor de vrederechter brengen in "verzoening". Als de huurder dan opwerpt dat hij van goede wil is, wordt de zaak uitgesteld. Een huurder kan bij voorbeeld ook een afbetalingsplan voorleggen. Als de huurder zich nadien niet herpakt, kan de zaak eindelijk voor de vrederechter gebracht worden. Uiteindelijk valt dan een vonnis, waarbij de huurwaarborg van amper twee maanden wordt vrijgegeven. Maar dan moet het vonnis nog worden betekend en het duurt nog minstens één maand vooraleer de huurder kan worden uitgedreven! De huurders kunnen ondertussen het huurpand volledig vernield hebben. In het beste geval treft de huisbaas een stort aan en is hij weken zoet met de opkuis van de vuile huurder! Arm Vlaanderen...inderdaad, maar voor wie? Momenteel verliest een verhuurder gemakkelijk vier maanden huishuur die wellicht nooit meer terugziet.
Net zomin als dat de huurders weerloze slachtoffers zijn, zijn de huisbazen crapuleuze huisjesmelkers. Vele kleine zelfstandigen en loontrekkenden hebben hun zuurverdiende centjes belegd in een appartementje of een huisje. De huurinkomsten moeten dienen als een aanvulling op hun belachelijk laag pensioen. Zij hebben zich dikwijls krom gewerkt en botsen nu op de socialistische huurwetgeving die hun enorm veel plichten oplegt en zeer weinig rechten geeft.
Men maakt in de media teveel een karikatuur van de huurders en verhuurders. Men wendt excessen aan om Jan Modaal aan te pakken. Dat geldt zo bij de verkeerswetgeving en boetes en dat geldt zeker voor de verhuurmarkt. Het is een schande hoe onze eigenaars worden afgeschilderd!
"Dubbel zo veel arme huurders op straat
Vrederechters bevelen dit jaar tot 60 uitzettingen per dag
Dit jaar werden al dubbel zoveel Vlaamse gezinnen uit hun woning gedreven omdat ze de huur niet kunnen betalen. Het gaat om bijna zestig uitzettingen per dag.
Het lijkt een beeld uit lang vervlogen tijden: op bevel van de vrederechter zet de deurwaarder wanbetalers op straat. Desnoods zet hij hun inboedel op de stoep. Dat beeld uit Arm Vlaanderen is helemaal terug.
Vorig jaar werden volgens de Vlaamse Vereniging van Steden en Gemeenten (VVSG) 10.780 gezinnen uit hun woning gezet. Dat zijn er 207 per week of 30 per dag. Toen al was dat een record.
Dit jaar neemt het aantal uitzettingen hand over hand toe. We stevenen zelfs af op een verdubbeling: 60 uitzettingen per dag. Want in de eerste negen maanden van dit jaar begonnen eigenaars dubbel zoveel procedures tegen hun huurders wegens wanbetaling als vorig jaar', zegt Katelijne D'Hauwers van het Algemeen Eigenaarssyndicaat (AES).
Met zijn 25.000 leden staat het AES sterk op de private huurmarkt. Neen, onze leden zijn geen huisjesmelkers', zegt D'Hauwers. Het merendeel zijn kleine eigenaars die twee of drie panden verhuren. En ze gaan niet lichtvaardig naar de vrederechter, want zo'n procedure betekent een zware kost.'
Betrouwbare graadmeter
De verdubbeling van het aantal procedures van eigenaars tegen wanbetalers is dus een betrouwbare graadmeter. In 90procent van de gevallen leidt zo'n procedure tot uitzetting op bevel van de vrederechter. Tien procent van onze leden krijgt jaarlijks te maken met huurders die niet of onregelmatig betalen', aldus D'Hauwers.
Het geschatte cijfer van zestig uitzettingen per dag wil ze nuanceren: In Vlaanderen woont driekwart van de gezinnen in een eigen woning. Uitzettingen doen zich vooral voor in grotere steden (zie kaderstuk over Gent, nvdr.) en dan hoofdzakelijk in Brussel, waar de helft van de bevolking huurt.'
Nathalie Debast van de VVSG noemt de uitzettingen een fenomeen dat enorm escaleert, parallel aan andere duidelijke aanwijzingen voor de snel groeiende armoede in Vlaanderen'.
In geval van een uitzetting worden de OCMW's op bevel van de vrederechter automatisch verwittigd, in de hoop dat zij op de valreep een oplossing kunnen bekokstoven. Debast: Meestal is dat ijdele hoop, want vrederechters zetten gezinnen niet zomaar op straat. Het gaat vrijwel altijd om leefloners en andere uitkeringtrekkers die zich hopeloos in de schulden werkten.'
Ook op platteland
Uit haar regelmatige bevraging van OCMW's leert Nathalie Debast dat overal in Vlaanderen, ook op het platteland, het fenomeen een dagelijkse realiteit wordt. Vanzelfsprekend speelt de economische crisis een belangrijke rol in de terugkeer van Arm Vlaanderen. Als er elk dag veel ontslagen vallen, komen meer gezinnen vanzelf in betalingsmoeilijkheden', zegt minister van Wonen Freya Van den Bossche.
De crisis is een te gemakkelijke verklaring', vindt Ludo Serrin van het Steunpunt Algemeen Welzijnswerk. Er zijn gewoon te weinig sociale woningen. Zo worden armoedige gezinnen naar de private, duurdere huurmarkt gedreven, waar ze onvoldoende worden beschermd.'
Nathalie Debast (VVSG) beaamt: Een alleenstaande met een leefloon van 726euro per maand wat onder de Europese armoedegrens van 860 euro zit slaagt er niet in te voorzien in zijn basisbehoeften. Huur, energie en kledij vreten bij uitkeringtrekkers een te grote hap uit het budget om met het restje nog menswaardig te kunnen leven. Vorig jaar plaatsen we meer dan 38.000 budgetmeters voor elektriciteit, 7procent méér dan het jaar voordien. Een onmiskenbaar teken van de groeiende armoede. En dan moeten de OCMW's het telkens weer oplossen.'
|
