HOOFDSTUK 3: Het tweede en derde middelbaarxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Met enige tegenzin startte ik in het tweede Latijn. Zoals ieder jaar verzamelden mijn ouders in de polyvalente ruimte die uitkwam aan de Dijkstraat. Van de twintig studenten van het eerste Latijn, bleven er maar de helft over. Dirk C., Laurent C, Frank V., Gauthier de C., de bissers Emanuel en Steven en nog een heleboel anderen hadden het schiftingsjaar niet overleefd. Totaal onverwachts bleek ook leraarszoon Filip De L. niet naar het tweede Latijn te gaan. Filip zat blijkbaar met enorme tegenzin op internaat. Hij veranderde van school en koos voor het Dendermondse Heilig Maagdcollege.

Er waren twee klassen in het tweede Latijn. Ik hoopte bij klastitularis dom Robert te kunnen zitten, maar werd bij de leek Walter Meeus ingedeeld. Deze lekenleraar was iemand waar ik een aangeboren en aangeleerde aversie tegenover had. Het was een alternatieveling met baard en lang haar op een staart. Verschrikkelijk! Hij was graatmager van de macrobiotische voeding. Kortom, net het tegenovergestelde van een goedlakse Katholieke Bourgondiër, waar ik van houd. Er zat niets humoristisch in die man. Misschien wel iets fijnzinnig, maar het alternatieve was zo overheersend dat er voor mij te weinig positiefs overbleef om met hem te sympathiseren. Walter Meeus was klastitularis geweest in het eerste Latijn en ging nu met zijn lievelingsklas over naar het tweede.  Hij gaf ook het vak Latijn. Voor diegenen die van dom Emiel kwamen was dit sowieso een bank achteruit.

De studenten van het tweede Latijn kregen een eigen kamer. Er was een oude vleugel aan de Dijkstraat en er waren de kam in de Abdij. Ik kreeg gelukkig een kamer toegewezen in de Abdij. Het waren mooie gezellige kamers met ligbed, bureau, kleerkast en lavabo. Op de vloer lag er een oude linoleum. De ramen waren in groen loodglas en mijn kamer zag uit over de binnenkoer van de Abdij. Eigenlijk vond ik zo’n Abdij wel nog iets hebben. De kamers dienden enkel om in te slapen, want we moesten nog steeds studeren in de studie.  

De dagindeling was identiek als het jaar voordien. In mijn klas verschenen een aantal nieuwe elementen. De stille Dag Van W. die van Berlare afkomstig was, een zekere Kurt L. uit Ternat die als bijnaam “Floes” had, de humoristische Lieven Van H., de welbespraakte Steven Van G. en de banaal uitziende maar zeer intelligente Kris M. uit Sint-Gillis-Dendermonde. Tenslotte was er ook Zoltan V. Hij was een vreemd allegaartje met West-Vlaamse en Hongaarse roots. Hij was zeer intelligent, maar was altijd aan het mompelen of aan het vloeken. “Ne keer herhalen,” was de meest voorkomende zin van Zoltan. Hij had een wat gedrongen lichaamshouding en werkte sommige leerkrachten danig op de heupen.

Walter Meeus moet het op mijn gezicht gezien hebben. Want vanaf dag één klikte het niet. Walter Meeus gaf aan ons Latijn. Ik was bij dom Emiel bij de besten geweest. Maar Meeus volgde een ander systeem. Tijdens de les vertaalde hij Latijn, maar hij wou niet dat wij de vertalingen noteerden. Wij moesten ze maar onthouden en ’s avonds in de studie opnieuw maken. De volgende les begon altijd met het snel nalezen van de vertaling. Dat was wellicht een goede methode, maar ze werkte op mijn zenuwen. Ik deed graag vak per vak en niet elke dag een stukje van een vak. Mijn punten daalden.

We kregen ook een nieuwe leerkracht voor Geschiedenis, mijnheer Luc Desaeger die afkomstig was uit Sint-Gillis-Dendermonde. Het was een lange magere man met bruin krullend haar en een groot "Frank Deboosere" gehalte. Opmerkelijk was zijn  zeer eigenaardige gang. Zijn pas had iets van stuiptrekkingen of van een pop met te weinig gewrichten. Want zijn bovenlichaam schokte voorover bij iedere pas.
Desaeger had geen gedrukte cursus. Het waren handgeschreven bladzijden in een vreemd suggestief muizengeschrift.
Al had hij iets van een fezelende parochiale medewerker, toch was hij een goed verteller. 
 

Gelukkig kregen we nog les van andere leerkrachten zoals Koen Buytaert voor Wiskunde en dom Ambrosius voor Grieks. Dom Abrosius deed ook de ochtendstudie. Dom Ambrosius was een grote magere grijze man met zwarte pij. Hij had ietwat stijve lichaamshouding en gebruikte systematisch dezelfde zinnen en woorden. Dat zorgde natuurlijk voor imitaties bij de studenten. Zijn bijnaam was het “schaap” omwille van zijn uiterlijke kenmerken.

Bij zijn stopwoordjes stond “zwijgen” centraal:

 “Zwijgen”

“Zwijgen en voor U zien”

“Zwijgen, heb ik gezegd!”

“Mannekens, zwijgen en voor U zien!”

Toen dat onophoudelijk geroep geen indruk meer maakte op de studenten, begon de pater op de vuilbak te kloppen, terwijl hij “zwijgen!” riep. Dat werkte natuurlijk op onze lachspieren.

Op een bepaald ogenblik was ik beginnen streepjes zetten bij elke keer dat Dom Abrosius “Zwijgen!” zei. Op één lesuur telde ik maar liefst 80 x “Zwijgen” Toen de les op haar einde was, kwam dom Ambrosius bij mij en hij het blad mee. Ik werd rood van schaamte en vreesde een zware sanctie. Maar dom Abrosius was een rechtschapen man. Hij was één van de betere leerkrachten van de Abdijschool. Hij zou nooit een vlieg kwaad gedaan hebben.

Van de jonge lerares Frans ken ik de naam niet meer. Ze heeft maar één jaar gewerkt in de Abdijschool. Ik vermoed dat het haar eerste keer was dat ze voor een klas stond, want ze had werkelijk geen gezag. Jonge mensen testen hun leerkrachten graag eens uit. Daarbij is de eerste les cruciaal. Verbrodt een leerkracht het bij de eerste kennismaking, dan is het jaar wellicht mislukt. En natuurlijk dat deze jongedame écht vriendelijk en sympathiek wou zijn bij de eerste kennismaking. De jonge knapen begonnen door elkaar te praten en stoom af te laten.  

Op een bepaald ogenblik was er zoveel tumult in de klas dat de lerares vroeg: “Willen jullie nog wel Frans les krijgen?”

Een paar stoutmoedige studenten antwoordden: “Juffrouw, we zullen hierover stemmen. Maar U dient dan wel de klas te verlaten.”

De lerares ging buiten en wachtte braaf aan de deur terwijl wij over haar lot beslisten!

Toen ze terug wou binnenkomen, staken we haar buiten: “We zijn nog niet klaar met te stemmen.”

De lerares ging terug buiten!

Uiteindelijk besliste de meerderheid dat wij wel nog Frans wouden, maar dan op onze manier.

Met zeer veel moeite kregen we uiteindelijk een klein beetje leerstof behandeld. In de jaren tachtig gebruikte men in de Abdijschool het verouderde Franse leerboek “Feu Vert”. Ik denk niet dat we halverwege geraakt zijn.

Last but not least kregen we dom Robert voor de vakken Nederlands en Godsdienst. Dom Robert was een controversieel persoon. Hij was het manusje van alles in de voormalige Abdijschool. Hij zorgde voor de inrichting van de schoolfeesten, de kerstverlichting e.d. Hij verzorgde de filmvoorstellingen in de polyvalente ruimte e.d.

Maar dom Robert had ook uitgesproken meningen. Hij was zonder twijfel politiek zeer rechts georiënteerd. Toen de Zuid-Afrikaanse Bisschop Tutu in de jaren tachtig de Nobelprijs voor de vrede kreeg, was dom Robert ziedend. Hij argumenteerde dat de Nobelprijs al haar prestige verloren had na het toekennen van deze prijs. Hij kwam zonder nuance op voor het blanke apartheidssysteem.

En toen klasgenoot Thomas S. een spreekbeurt gaf over dichter Jotie ’t Hoofd, kreeg dom Robert het op zijn heupen. Deze schrijver was een alternatieveling die vroeg was gestorven. Dom Robert moest niet hebben van linkse rakkers.

Dom Robert had iets van de extreem-rechtse Oostenrijkse leider Jörg Haider: Extreem-rechts met bepaalde excessen . Op het einde van het jaar kregen we van dom Robert seksuele voorlichting tijdens de les godsdienst. Dom Robert had een grote boek met kleurenfoto’s waarin alle geslachtsziekten werden behandeld. Het onderwerp intrigeerde de pater zodanig dat hij meerdere lessen ermee inpalmde. Zijn stokpaardje was zonder twijfel Syfilis. Dom Robert besprak uitgebreid de verschillende stadia van de seksueel overdraagbare ziekte. Van elk stadium had hij natuurlijk mooie foto’s. Hij was werkelijk om ongezond van te worden.

Ik confronteerde dom Robert ermee en argumenteerde dat Syfilis een ziekte was uit het verleden. Dom Robert gaf mij als antwoord dat er een nieuwe speler was, namelijk AIDS. Maar toch bleef hij zo stilstaan bij Syfilis. Was er iemand in zijn omgeving overleden aan Syfilis? Het zal een raadsel blijven.

Dom Robert bouwde buiten de schooluren een vriendenkring op bij de studenten. Als er filmvertoning was voor het hogere middelbaar, liet hij enkelen jongeren toe in de projectiekamer. Dat kwam uit en de studenten werden door pater Prefect gestraft.

Sommige studenten beweerden dat hij hen had proberen te brainwashen. Anderen kwamen mij vertellen dat ze in groep gemasturbeerd hadden. Wat mij opviel was de humoristische manier waarop dat allemaal verteld werd. Het was alsof ze vertelden over een grappig voorval. Daarom klonk het allemaal niet zo geloofwaardig.

Het schooljaar verliep vrij vlekkeloos en uiteindelijk studeerde ik zonder buispunten af in het tweede Latijn.

Het derde Latijn

In het derde Latijn werden de klassen opnieuw door elkaar geschud. De paters Benedictijnen staken het niet onder stoelen of banken dat de Latijn-Griekse de voorkeur genoot. Toch bood de Abdijschool ook Latijn-Wetenschappen aan. Aspirant-geneesheren kozen voor de Wetenschappelijke richting, terwijl toekomstige juristen de Griekse richting uitkozen. Ik koos voor de Latijn-Griekse omdat ik sympathie had voor dom Justinus die in de hogere middelbaar les gaf. Nochtans lag mijn aanleg eerder in Wetenschappen. De Wetenschappers werden overigens “Schetenwappers” genoemd door de Grieksen.

 Het beloofde een plezant jaar te zullen worden, want beide klassen werden voor een aantal vakken samengevoegd. Zo onder andere Nederlands, Frans en Geschiedenis. De Abdijschool had op de eerste verdieping van het oude gebouw een geïmproviseerd leslokaal gemaakt. Het plafond van het lokaal toonde nog sporen van vroeger. Een stuk van het plafond was halfamateuristisch dichtgemaakt met houten planken. Vroeger was het wellicht een stuk gang geweest of een ruimte met kastjes.

Er kwamen een paar zittenblijvers bij, zoals de notariszonen Bernard L. uit Izegem en Patrick Van der V. uit Brussel. Een sympathieke kerel was diplomatenzoon Paul De V. uit Waasmunster.  Omwille van zijn vader had hij het grootste deel van zijn jeugd in Duitstalige internationale scholen doorgebracht. Renaat S. was ook wel een grappige kerel. Bij de wetenschappers viel iemand als Matthieu Van den B. op met zijn fijnzinnige humor. Joachim H. had ook voor Wetenschappen gekozen en radicaliseerde meer en meer. Hij droeg ondertussen een zwarte Ray-Ban met doorzichtige glazen in. Joachim verzorgde zich niet. Hij had enorme last van puisten, maar liet zich niet behandelen.

Grieks werd gegeven door de vrij jonge leraar mijnheer Reginald Van Coolen, een West-Vlaming die ook surveilleerde in de nieuwbouw. Van Coolen was geen opvallende verschijning. Hij was niet al te groot, normaal gebouwd en had blonde haren waar hij bijna doorzat. Hij gaf les met een zangerige tongval. Hij had geen duidelijke cursus en alles verliep op een warrige manier.  Ik miste structuur en duidelijkheid. De meesten van mijn klasgenoten, slikten alles wat hen werd voorgeschoteld. Toch moet ik zeggen dat klasgenoot Steven Van G. zijn beklag had gedaan bij Pater Prefect, die blijkbaar ook oud-Grieks kende. En op een bepaald ogenblik verscheen de Prefect in de klas en zette zich bij de studenten. Van Coolen sloeg rood uit.

Dom Ambrosius was onze klastitularis in het derde middelbaar. Hij gaf ook Latijn. Het was een interessant jaar voor de dode taal. Eindelijk lazen we Julius Caesar en het De Bello Gallico. Een boeiend verslag over de veroveringstochten van de Romeinse veldheer in onze contreien. De Belgen bleken natuurlijk de dappersten onder de Galliërs, maar werden niettemin ook in de pan gehakt. 

Voor Frans kregen we Lutgardis De Roover. Een dame van rond de dertig jaar oud, die iets had van mevrouw Pijp uit de Nero albums. Mevrouw De Roover gebruikte net zoals de meeste leerkrachten in het Nederlanstalig onderwijs geen goed handboek Frans. Feu Vert was hopeloos verouderd, maar werken die de vergelijking met Engels of Duits konden doorstaan bestonden blijkbaar niet. Mevrouw De Roover praatte niet graag Frans. Ze vulde ganse lessen met filosofische gesprekken in het Nederlands, maar soms ook met gezever dat het niveau van een doorsnee marktkramer niet oversteeg. Dat bijvoorbeeld haar hond geen haar had op zijn snoet, omdat een inbreker er met iets had op gespoten. Zonder gêne wijdde ze uit over het celibaat en de Paters Benedictijnen, waar ze ongezouten kritiek op spuide. Weerom hingen sommige klasgenoten aan haar lippen. De Roover was fundamenteel oneerlijk. Studenten die bij haar kwamen flemen kregen goede punten. Criticasters kregen bij haar geen genade. Mevrouw De Roover is de oorzaak dat het niveau Frans op de Abdijschool te laag was.

En toen kwam Marnix Cherreté. Hij leek weggelopen uit een home, maar werd onze leraar Nederlands. Hij was klein van was, had een krullende haardos en een onnozel sikje. Zijn stem deed mij denken aan die van een kabouter in een middeleeuws sprookje. Cherreté liep daarenboven steeds stoer rond, terwijl hij zijn borst vooruit stak.  Volledig in het verlengde hiervan lag de leerstof Nederlands:  Louis Couperus, Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan. Couperus was een 19^e eeuws Hollands schrijver die op een overdreven verbloemde  manier dikke boeken volschreef met kleinburgelijke verhalen. Bij sommige van die werken was er zelfs een handleiding nodig om het te kunnen vatten. Cherreté genoot zichtbaar van Couperus, terwijl de klas in slaap werd gewiegd. Veel te lang bleef hij bij deze schrijver hangen.

Cherreté werkte meer en meer op onze zenuwen.

Op een dag kwam hij de klas binnen en zei stoer:

“Vandaag zien we de deelzinnen!”

“N E E N !!!” riep Matthieu Van den B.     

Het was in het tumult moeilijk te localiseren vanwaar dat protest kwam.

Cherreté antwoordde gevat:

“Goed, dan zien we ze niet!!!”

De klas bulderde.

Cherreté vervolgde: “Maar die stof is wel gekend voor het examen!”

Dat was al iets minder.

En inderdaad, op het examen hebben we massa’s deelzinnen gekregen.

Een andere keer kwam Cherreté de chaotische klas binnen. Klasgenoot Jan Thuy zat achter zich te praten.

Cherreté zei: “Thuy”

Jan hoorde het niet

Cherreté probeerde nogmaals: “Thuy!”

Jan reageerde nog niet

“Thuy!!”

Nog steeds geen reactie

Uiteindelijk verhief Cherreté zijn stem:

“T H U Y !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

Cherreté’s stem sloeg over.

Opnieuw hilariteit in de ganse klas.

Tijdens het tweede trimester moesten alle klasgenoten een spreekbeurt geven. Er waren er die over hun hobby spraken of over een geschiedkundig onderwerp. Joachim H. had een boek gekocht over primaten en zat er dagen op voorhand in te kijken. Iedereen dacht dat het een afleidingsmanoeuvre was…

Toen kwam Joachim in de klas aan beurt.

“Mijn spreekbeurt gaat over de apen,” opende Joachim uitdagend.

Er verscheen een grijns op Joachim’s gezicht. Joachim had een fout Hawaï hemd aan.

“Er zijn grote apen en kleine apen,” terwijl hij naar Cherreté keek. “Er zijn slimme apen en er zijn domme apen,” opnieuw keek hij naar de leraar, terwijl iedereen zat te glimlachen.

“Er zijn bij de apen opzichters in de groep die ge kunt vergelijken met leraars, “ging Joachim verder.

Cherreté sprong recht en maakte zich kwaad: “Komkom, ga maar naar Uw plaats. Als ge denkt dat ge mij hier moet komen belachelijk maken! Een complete fiasco! Brocolli!”

Joachim speelde de vermoorde onschuld en deed alsof hij niet begreep wat er gebeurde.

De les eindigde in volledig tumult.

Na de les spurten sommigen een verdieping hoger en terwijl Cherreté nog in het lokaal stond begonnen zij hard op het houten plafond te springen. Er ontstond een hels lawaai. Het leek wel of het plafond op het hoofd van de leerkracht ging vallen.

Het vak geschiedenis kregen terug van mijnheer De Saeger. Omdat het er steeds druk aan toe ging in de klas, had de leerkracht een lumineus idee. Aan de aanvang van iedere les mochten we eerst 10 minuten rondjes lopen in de tuin. De Saeger had “hiervoor toelating gekregen van pater Rector.” De studenten vonden dit een subliem idee. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende les, wij allemaal de tuin in. We botsten direct op dikke buik van pater Rector.

“Wat gebeurt er?” zij het schoolhoofd

“Jullie worden allemaal gestraft!”besloot de rector

We vlogen terug naar de klas en confronteerde onze leerkracht met de boze rector. Maar die gebaarde zich plotseling van kromme haas.

En dat was typisch voor deze docent.

Voor wiskunde kregen we dom Juul. Dom Juul had een verzorgde baard en zag er zeer werelds uit. Hij liep zelden in een pij rond. Het leerprogramma bestond grotendeels uit Goniometrie. Zowel de leerkracht als de leerstof lagen mij zeer goed. In het derde trimester haalde ik bijna correct op mijn examen.

Voor biologie kregen we les van mijnheer Van den Bussche die eveneens studiemeester en onze leraar lichamelijke opvoeding was.

Van den Bussche had iets tergend in zich. De laatste les van biologie gaf hij ons nog tientallen bladzijden met organismen die we van buiten moesten blokken.

Voor het eerst sinds mijn verblijf in de school, waren de studie-uren onvoldoende om de stof te kunnen vatten. ’s Nachts probeerden we met een pillamp onder onze dekens onze leerstof door te nemen. Maar het duurde meestal niet lang vooraleer we werden gesnapt. Aangezien ik nog steeds in de Abdij een kamer had, was het opzichter Dillewijns die mijn attributen kwam afpakken.

Het derde middelbaar was het leukste jaar van gans mijn studententijd.

Tot op de dag van vandaag denk ik nog geregeld terug aan die fantastische periode. Mijn punten bij de proclamatie waren zeer goed. Ik scoorde opnieuw boven de middelmaat.