Ons land is ontspoord op vele vlakken en niet het minst op het gebied van migratie. Om één of andere duistere reden hebben de socialisten in het algemeen en de Waalse socialisten in het bijzonder een enorme drang om voor OCMW van de wereld te spelen. Ze gooien met onze zuurverdiende centen en zenden een signaal uit over de wereld dat niet strookt met de mening van Jan Modaal.
Niemand, behalve één of andere ontspoorde rasta, wenst dit soort van toestanden in ons land. En toch biedt onze regering totaal geen weerwerk aan de socialistische eisen. Natuurlijk hopen de socialisten op deze manier aan zieltjes te kunnen winnen bij elke verkiezing.

Maar blijkbaar slikken de meerderheidspartijen de eisen van de progressieven. Per slot van rekening zijn het niet de politici die het kind van de rekening zijn. Neen, het zijn brave tweeverdieners die hun geld zien versluizen naar dit "sociaal" project. Het is het geld van de overleden grootmoeder, het zijn de taksen en accijnzen, de belastingen die worden aangewend voor deze zogenaamde "sukkelaars". Want het gaat hier natuurlijk niet over échte mensen in nood, maar over economische vluchtingen. Deze economische vluchtelingen verschillen in weinig van de Mexicanen die de Amerikaanse de grens proberen over te steken op zoek naar een betere toekomst.  

Ieder mens die in nood verkeert moet worden geholpen, waar ook ter wereld en ook in ons land. Maar indien ons land relatief gezien veel meer azielzoekers over de vloer krijgt dan de rest van Europa dan loopt er iets fout. In België loopt er al jaren iets fout. Het is begonnen met Guy Verhofstadt die omwille van het premierschap zijn ziel aan de duivel verkocht. Hij joeg de snel-Belgwet door onze strot en zond een signaal uit over de ganse wereld dat alle gelukszoekers hier welkom zijn. Verhofstadt is wellicht de zwakste politicus van de voorbije 20 jaar. Ooit werd hij de hemel in geprezen als een soort Baby Tatcher. Maar toen hij aan het bewind kwam, bleek zeer snel ingenomen door een bepaalde progressieve intellegentia, zoals een Hugo Claus. Rechts Vlaanderen is door Verhofstadt bedrogen. En de problemen waarmee de VLD vandaag de dag kampt zijn voor een groot deel de gevolgen van de rampzalige politiek van deze politicus. Het zal jaren duren vooraleer de VLD een nieuwe adem zal vinden.

De stigmatisering van het Vlaams Belang zorgt ervoor dat niemand nog openlijk durft op te komen voor een streng migratiebeleid. Het succes van het Belang heeft paradoxaal genoeg een omgekeerd evenredig effect op ons migratiebeleid. Niemand van de meerderheidspartijen wou immers de negatieve stempel van de media over zich heen. Liever een braaf doetje dat de hemel wordt ingeschreven dan een gehate hardliner à la Jean-Pierre De Decker.

Het resulaat is een staat die kraakt onder de massale inwijking van de economische vluchtelingen. Het begint altijd braaf met een jong koppeltje, waarbij de vrouw (of soms de man) zijn hart verloren heeft aan een zuiderling. Nadien volgt dan de gebruikelijke gezinshereniging waarbij de ouders van de bruidegom overkomen. Enkele jaren later is de ganse familie naar België verhuisd. Er zijn momenteel ganse Turkse dorpen naar België geëmigreerd. Ieder land land is best een mix van inheemse en vreemde culturen. Indien de vreemde culturen beginnen te overwoekeren, verliest een land haar eigenheid. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat wij een soort van melting pot worden, waarin we ons eigen waarden en geschiedenis niet meer terugvinden.

Iedereen weet dat de islam de Belgische godsdienst van de toekomst is. We hebben onze eigen godsdienst verketterd. Priester-zijn staat in dit land bijna synoniem voor kinderverkrachter. Zo erg is het gekomen. De media en de loge hebben hieraan gretig meegewerkt. En dan is er een militante godsdienst in een snelgroeiende bevolkingsgroep: de islam. Nu, ik wil de islam ook niet stigmatiseren. De islam telt net zoals het Christendom vele strekkingen. Bepaalde moderne strekkingen binnen deze geloofsgemeenschap kunnen perfect in het Westen worden beleid. Islam betekent zeker niet altijd hetzelfde als terrorisme. Toch gebiedt eerlijkheid mij te zeggen dat de positie van de vrouw in een Islamitische staat onder druk zal komen te staan. Het is ondenkbaar dat een moslimland 50% vrouwen in de politiek zou promoten. De emancipatie van de vrouw zou in een moslimland zonder twijfel een flinke deuk krijgen.

Het is aan ons om nu belangrijke beslissingen te nemen voor de toekomst. Een degelijk rechtlijnig migratiebeleid en een duidelijke houding ten opzichte van de verworven rechten en waarden zijn noodzakelijk om als Westers land de 21e eeuw te overbruggen.




Ze hebben niets en ze kunnen nergens terecht. Zelfs in de inkomhal van het Brusselse Noordstation zijn ze niet meer welkom. Tientallen dakloze asielzoekers dwalen dezer dagen door Brussel, op de vlucht voor de vrieskou: 'We staan voor een ramp, want het zullen er alleen maar meer worden.'

Gisteravond omstreeks 18 uur werden de laatste moeders met kinderen geëvacueerd uit het Brusselse Noordstation. Ze duffelden hun kleuters nog eens extra goed in en propten hun baby's en hun weinige spullen in de kinderwagens voor ze zich naar buiten waagden. Bij hoge uitzondering had daklozenorganisatie Samusocial ermee ingestemd de vluchtelingen een nachtje op te nemen in de daklozencentra.

De Franstalige kinderrechtencommissaris Bernard De Vos, die Samusocial zover gekregen had, haalde opgelucht adem. Al besefte hij heel goed dat het probleem daarmee niet opgelost was. Vandaag stelt het zich opnieuw. Dan staan die families weer op straat, en moeten ze weer op de vlucht voor de vrieskou.

Warmte in stationshal

'Het Noordstation is een van de weinige plekken waar die mensen terechtkunnen', zegt Daniel Alliët, een Brusselse priester die zich al jarenlang inzet voor de daklozen en vluchtelingen. 'Het is een gemakkelijk vindbare verzamelplaats. Het is er warm. En het is dicht bij Fedasil, de overheidsdienst die eigenlijk voor opvang zou moeten zorgen.' Vandaar dat er de voorbije dagen tientallen Afghaanse, Iraakse en Kosovaarse asielzoekers hun heil hadden gezocht in de stationshal. Ze sliepen er op stukken karton en oude matrassen. Ze bedekten zich met dekens die door vrijwilligers waren aangedragen. De kleine kinderen speelden er met de ballen die door een goede ziel waren uitgedeeld. En de ouders wachtten, tot er hulp zou komen. Zoals Burim en Esad Beriza, twee jonge vaders uit Kosovo, die geen woord Frans of Engels spreken en ook geen idee hadden wat de toekomst zou brengen.

Maar de burgemeester van Schaarbeek besliste afgelopen weekend dat de stationshal niet meer als opvangplek mag worden gebruikt. 'Te onhygiënisch en te onveilig', vond ze.

'Wat de gemeente Schaarbeek doet, is een schande', vindt Bernard De Vos. 'Hoe kunnen ze die mensen bij min 6 graden naar buiten jagen?' Er wordt de komende dagen wel een wachtlokaal ter beschikking gesteld in het station, maar dat stemt hem niet milder. 'Dat lokaal valt nog het best te vergelijken met een kooi in de zoo.'

Kraakpanden

Hoeveel asielzoekers dezer dagen door de Brusselse straten dwalen op zoek naar warmte en beschutting, weet niemand. Officieel zijn er zowat zesduizend asielzoekers voor wie Fedasil geen opvangplaats heeft. 'Maar die slapen gelukkig niet allemaal op straat', zegt priester Daniel Alliët. 'De meesten vinden onderdak bij kennissen of in kraakpanden. Maar dat zijn allemaal tijdelijke oplossingen. We moeten ons realiseren dat we deze winter afstevenen op een humanitaire ramp. Het is aan de overheid om nu in te grijpen.'

Volgens Alliët heeft de overheid zich, ondanks alle waarschuwingen, laten verrassen door de plotse toename van de asielaanvragen. 'Tweeduizend per maand zijn het er nu', zegt hij. 'Het opvangprobleem zal alleen maar erger worden. Nu zijn er zesduizend asielzoekers zonder opvang. Tegen het einde van het jaar zullen het er al achtduizend zijn.'

Klein verzet

Vreemd genoeg is het niet de overheid, maar zijn het kleine hulporganisaties en particulieren die de hoogste nood proberen te ledigen. Toen de tientallen gestrande asielzoekers gistermorgen wakker werden in het Noordstation waren het vrijwilligers van 't Klein Verzet, een actiegroep uit Geel, die soep, brood en warme kleren kwamen uitdelen. 'We weten ook wel dat we het grote, structurele probleem niet oplossen met onze soep. Maar die mensen hier hebben wel honger, dorst en kou.'

Ze zijn niet alleen. Om de haverklap kwam er wel iemand langs met enkele zakken eten en kleren. Of met speelgoed voor de kinderen. Anderen hielpen actief meezoeken naar een geschikt kraakpand. Zo toonde een groepje geëngageerde Brusselaars enkele tientallen, mannelijke asielzoekers gistermorgen de weg naar een groot leegstaand gebouw bij het Zuidstation.

Een noodoplossing, want het gebouw is zeker niet ideaal. Het is er steenkoud. Nergens is er sanitair, zelfs geen toilet. Maar de mannen hebben het al lang afgeleerd om kieskeurig te zijn. Vier Afghanen legden zich er onmiddellijk bij neer dat ze toch niets beters zouden vinden. 'We moeten het hiermee doen', zei Ahmed, nadat hij enkele dekens op de ijskoude vloer had gelegd. Een van zijn vrienden was op dat moment alweer diep weggedoken in zijn slaapzak. Moe, en ziek. Uitgeput door de kou van de voorbije dagen.

'Al drie weken slaap ik buiten', zegt Omar, een jonge West-Afrikaan. 'Soms was het zo koud dat ik verplicht was om de hele nacht te blijven ronddolen.' België is niet zoals hij het zich had voorgesteld, geeft hij toe. Minder gastvrij. Kouder ook. 'Doodvriezen zullen die jonge mannen niet doen', zegt Alliët. 'Daar zijn ze te sterk voor. Ze jagen een droom op een beter leven na. Ze vriezen niet dood. Maar ze gaan wel geleidelijk aan kapot.'