Karel De Gucht heeft een hekel aan Bart De Wever. Niemand weet waarom. Immers, in de politiek is niets wat het lijkt. Het is al een hele tijd terug begonnen, toen Karel De Gucht er als de kippen bij was om Bart De Wever aan te pakken over zijn uitspraak dat "Het zeer gratuit is van burgemeester Patrick Janssens om 60 jaar na de oorlog zijn verontschuldigen aan te bieden aan de Joodse gemeenschap in Antwerpen." Het was niet aan Karel De Gucht om toen Bart De Wever hierover aan te pakken. De Antwerpse Joodse gemeenschap is mondig genoeg om  opmerkingen te formuleren. Nu ook, was het niet aan Europees Commissaris Karel De Gucht om opmerkingen te geven over een inlandse materie, waarvoor hij totaal niet bevoegd is. Bovendien gaat zijn standpunt volledig in tegen het standpunt van zijn eigen partij. Maar dat De Gucht wellicht worst wezen. Deze meester-strateeg schept zijn genoegen in afrekeningen binnen en buiten zijn eigen partij. Hij acht Alexander De Croo wellicht veel te zwak om weerwerk te bieden. De Gucht is een uiterst geslepen politicus die zich zelden vergist. Wanneer hij Alexander De Croo met zijn uitspraken in zijn hemd zet, dan wil dat wel iets zeggen. Het toont zeer goed aan hij zwak De Croo in eigen rangen staat. Een ander politicus zou zichzelf met zulke uitspraken de das omdoen, maar dat geldt dus duidelijk niet bij de hopeloos verdeelde open VLD. 

Alexander De Croo probeert wel, maar slaagt er dus duidelijk niet in om het brede publiek te overtuigen. Waarom? Men kan eigenlijk dezelfde vraag stellen over Caroline Gennez. Meestal is de manier waarop men iets zegt, veel belangrijker dan de inhoud. Mensen kiezen liever voor een sympathieke politicus zonder veel inhoud, dan een saaie universiteitsprofessor. Kijk maar naar het succes van Daerden in Wallonië. Deze zatlap heeft zichzelf als "papa" incontournable gemaakt in zijn regio. Men moet als politicus "iets" hebben. Vader Herman De Croo had een zekere scharme. Hij deed tegen iedereen alsof hij zijn beste vriend was. Hij had een sympathieke uitstraling. Natuurlijk was de glimlach van De Croo senior totaal oppervlakkig en ongemeend. Maar het jaren handjes schudden maakte toch dat de oude De Croo een zekere aanhang genoot. En hij was taalvaardig. Hij vond politieke neologismen uit en dat werd wel gesmaakt in de Wetstraat.

Het is bijna zoals bij voetballer of topsporters. De "zonen van" hebben nooit hetzelfde talent als hun vader. Ze draaien wel mee met de zogenaamde "beteren", maar ze zijn nooit de beste. Ze hebben hun carrière grotendeels te danken aan hun achternaam en te weinig aan hun intrinsieke kwaliteiten. Dikwijls zijn nauwelijks beter dan de excuustruzen van de politiek. Een van de meest schrijnende voorbeelden van de "zwakke zoon" is natuurlijk Jean-Jacqueske De Gucht, een échte sukkelaar. Die jongeman heeft een plaats gekregen die ver boven zijn eigen capaciteiten ligt en het probleem is dat de jonge De Gucht zich daar ook van bewust is. Hij zit met veel interne problemen en tracht die dan te verdringen en vooral te verdrinken in zijn huidige woonplaats Aalst. Vriend en vijand kunnen dit bevestigen.

Binnen de open VLD heeft men jarenlang zijn eigen talenten de nek om gewrongen. Dat men iemand als een Marc Verwighen heeft weggepest is toch veelzeggend. Maar de lijst is bijna oneindig. OK, een Jean-Marie Dedecker is misschien iets te controversieel, maar de man bruist van ideeën. Ook hij moest gaan. Ook de sympathieke Ward Beysen en Hugo Coveliers werden aan de deur gezet. Recent volgden Hugo Van Campenhout en Patrick Van Krunkelsven. Men laat mensen opklimmen tot de hoogste regionen van de partij om ze dan direct aan te deur te zetten. Het probleem lag gedurende jaren bij de eigen patijtop. Guy Verhofstadt en zijn politieke tweelingsbroer Patrick De Wael duldden enkel logeman Karel De Gucht. Maximum vijf kopstukken mochten tot de partijtop doordringen. Zij moesten zich dan omringen met tweederangsfiguren. Mensen die weinig te vertellen hadden en vooral zeer gehoorzaam waren. Een Dirk Van Mechelen was misschien een uitzondering. Hij was slim, maar had te weinig voorkomen. Dus hij mocht blijven. Het liefst van al ziet men bij de VLD mooie vrouwen. Hoe mooier de snoet, hoe meer gegeerd. De positieve discriminatie van de vrouw werd vooral in de VLD goed gesmaakt. Via de promotie van de vrouw konden ze een heleboel politieke rivalen elimineren. Ze zochten vrouwen met een mooi uiterlijk en weinig ambitie. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen. Hier en daar overleefde een enkeling, zoals Herman De Croo of Vincent Van Quickenborne. Maar het gros van de partij betekent niets meer.

Het was ooit anders. In de jaren 60 en 70 van vorige eeuw waren er vele regionale kopstukken. De lokale afdelingen hadden toen nog een stem in het debat. Maar dan kwam Guy Verhofstadt met zijn burgermanifesten. Zij moesten de politiek dichter bij de mens brengen. De partij werd grotendeels hervormd en vooral Guy Verhofstadt kreeg via een ondoorzichtig systeem bijna dictatoriale bevoegdheden. Van de eigen goede voornemens kwam zeer weinig in huis. Overal dropte de partijleiding hun mannetjes of vrouwtjes.

Zoals gezegd wisten amper een paar liberale politici het triumviraat te weerstaan. Alexander De Croo is hiervan het product. Tegen de zin van de oude leiders werd hij verkozen vanuit de basis. Nu was het te moeilijk om de stemmen te vervalsen, zoals men een paar jaar eerder wel had gedaan bij Jean-Marie De Decker. Maar nu was de overwinning zo uitgesproken dat het laten verdwijnen van stemmen van enkele stembureaus onvoldoende was. Op de avond van de verkiezing werden er wel verzoenende woorden gesproken, maar op de achtergrond werden de messen geslepen. Alexander De Croo wist dat hij zeer snel te werk moest gaan. Hij koos bij de jongste verkiezingen voor een algemene "verjonging" van de lijst. Hij wist immers dat de bestaande figuren steeds tot het kamp De Gucht of Verhofstadt behoorden en hij wou een eigen machtsbasis creëren. Maar het fundamenteel probleem van Alexander De Croo is dat hij zelf over te weinig mogelijkheden beschikt om door te breken. Guy Verhofstadt was in zijn tijd een uitzonderlijk talent. Hij was bovendien sterk geliefd bij de bevolking. Er mankeert zoals gezegd iets aan de uitstraling van De Croo junior. Een voorbeeld hiervan was de manier waarop De Croo zijn ontstag gaf uit de regering. Een bleke De Croo verscheen toen op de televisie. De media spraken van een "aangeslagen" De Croo, maar dat was het niet. De Croo junior maakte een zwakke en onzekere indruk.  De verkiezingen die kort daarop volgden bevestigden mijn aanvoelen. De Croo heeft het kiezerspubliek niet kunnen overtuigen. En natuurlijk dat de oude garde nu al op de loer ligt om met de jonge De Croo af te rekenen. Hun voorkeur gaat uit naar babyface Gwendolyn Rutten of naar oude getrouwe Marino Keulen. Mindere goden als Annick De Ridder staan natuurlijk ook al lang te springen. Zij heeft al bewezen zeer ver te willen gaan voor promotie, maar ze mist een eerlijke uitstraling. Haar valsheid is ondertussen genoegzaam bekend en speelt haar ondertussen ook parten. Misschien dat ze ooit ergens eens minister zal worden, maar het zal altijd wel een tweederangsfiguur blijven. Mocht ik het voor het zeggen hebben binnen de Open VLD dan koos ik momenteel voor Vincent Van Quickenborne. Ook deze man bruist van de ideeën. Al moet ik zeggen dat zijn huidige familiale situatie zijn imago wel geen goed gedaan heeft.

Europees commissaris Karel De Gucht (Open Vld) zegt dat andere partijen maar een compromis over een staatshervorming moeten zoeken als N-VA dat wegens ideologische redenen niet kan. De politicus benadrukt dat het hier om zijn eigen mening gaat.

De liberaal vertelde woensdag, tijdens de uitreiking van de trofee "Manager van het jaar", en herhaalde donderdag op Radio 1 dat hij zo zijn twijfels heeft over de kans op slagen van het huidige triumviraat - Bemiddelaar Johan Vande Lanotte moet samen met Bart De Wever en Elio Di Rupo ons land uit de politieke impasse loodsen.

"Ik denk dat N-VA-voorzitter Bart De Wever voor een keer gelijk heeft. Ofwel is men daar nu op zeer korte termijn uit en dan begrijp ik dat dit moet gebeuren volgens zijn criteria, en die zijn volgens mij niet haalbaar. Ofwel moet je naar iets anders overstappen, en wat ik vooral vaststel, is dat alle partijen enorme pleinvrees hebben om wat dan ook te doen zonder dat de N-VA daarbij betrokken wordt", klonk het.

De Gucht erkent wel dat N-VA de grootste partij van het land is, maar zegt over die dertig procent: "that's it".

"Maar het is een partij die op dit ogenblik, voor politieke redenen die ik respecteer, niet in staat is een compromisoplossing af te dekken voor de problemen die zich in België stellen".