Het kan aan mij liggen, maar ik geef toe: Ik ben niet meer mee. Als kind werd ik conservatief-katholiek opgevoed. Homofilie werd in het Katholiek onderwijs bekeken als een afwijking, een ziekte, bijna als pedofilie. Ik herinner mij nog dat mijn leerkracht in het vijfde studiejaar midden in het schooljaar uit het Heilig-Maagdcollege te Dendermonde werd gegooid omdat hij homofiel was. Ik vond dat er toen ver over. Iedere mens heeft recht om gelukkig te zijn, voor zover natuurlijk dat zijn geluk niet het geluk van anderen schaadt. (Bij voorbeeld: Een psychopaat die graag mensen vermoordt, dient tegen zichzelf te worden beschermd.)

Onze maatschappij heeft op één generatie tijd een enorme evolutie meegemaakt. Homo's zijn van paria's geëvolueerd naar voorbeeldfuncties. Homo's zijn in. Het is bijna een "must" om eens te experiminteren met het eigen geslacht. Dat is zelfs "leuk".
 
Het huwelijk werd duizenden jaren geleden in de godsdienst en cultuur ingevoerd als een ritueel of sacrament, waarbinnen nadien kinderen konden worden geboren. Een bezegeling om geen chaos teweeg te brengen in de maatschappij. Het was Napoleon die er een burgelijke zaak van maakte. Mensen die geen kinderen kunnen krijgen omdat ze er biologisch niet toe in staat zijn, zouden als logisch gevolg ook niet hoeven te trouwen.

Het huwelijk had natuurlijk een enorme symboolfunctie voor de holebigemeenschap. Men wou de gelijkwaardigheid op alle gebieden doortrekken, ook al is het niet meer dan een symbool. En daarom voerde men het homohuwelijk in. Na het recht op trouwen, kwam er nadien het recht op kinderen. En als men dan geen kinderen kan krijgen, dan moet men maar recht hebben op een draagmoeder of spermadonor. Technisch en biologisch klopt het verhaal nooit. Twee papa's kunnen geen kind krijgen van hun beiden. En ook twee lesbiennes zijn niet in staat samen een kind op de wereld te zetten. Dus hier loopt het verhaal al serieus mank. En dat merk je dan dadelijk aan de terminologie. Vroeger had men een papa en een mama. Nu heeft men een "draagmoeder" een biologische moeder, maar men heeft een vader en zelfs een "meevader".
Stel je eens voor dat je in een zoo een groep primaten ziet en dat je als gids aan de bezoekers moet vertellen wie, de moeder is, de meemoeder, de vader, de meevader, de stiefvader en misschien zelfs de draagmoeder. Het lijkt wel een zottekot.

Een klein kind kan begrijpen dat er iets serieus foutloopt. En net daar situeert zich het grote probleem: Bij het kind zelf van deze "wensouders". Het kind wordt ergens in een "gezin" -of moet ik zeggen in een omgeving- gedropt omdat het het recht is van de homovaders, maar waar zijn de rechten van het kind? Heeft het kind geen recht op een papa en een mama? Moet men de kinderen niet beschermen tegen een onnatuurlijke leefwereld? Interessant was het stukje van Gerard Bodifée hierover, waarop ik mij heb gebaseerd. Maar zoals gezegd, het zal wel aan Bodifée liggen.

Onze zeden en gebruiken zijn een slingerbeweging. In de middeleeuwen waren er periodes dat bijna alles mocht en kon. Schilderijen van Jeroen Bosch zijn daar nog een stille getuige van. Ook in de tijd van de Romeinen waren er periodes van volledige ontsporing. Was het niet Caligula die met zijn eigen paard trouwde? Die tijd komt ook nog wel terug. Alles mag en kan in deze ontspoorde maatschappij. Een samenleving komt in verval en dan komt een vreemde bevolkingsgroep de macht overnemen. Dat was zou bij de Romeinen en dat zal ook bij ons geschieden. Terwijl wij aan het ontkerkelijken zijn, is de islam in volle opmars. De islam is een militante godsdienst die het wel eens binnen dit en twee generaties voor het zeggen kan hebben: Gedaan met homohuwelijken en nieuw samengestelde gezinnen... 

Deze avond tijdens het 7 uur journaal was homopaar Laurent en Peter natuurlijk een hot item voor de eeuwige nieuwsanker Martine Tanghe. Beide vaders kwamen dan ook uitgebreid in beeld en ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik -als kind- niet bij zulke vaders terecht ben gekomen. Het waren misschien wel vriendelijke mensen, maar ze gaven mij niet direct de indruk een harmonieus huishouden te kunnen creëeren. Ze zagen er mij een beetje ruig en onverzorgd uit. Allé, toch één van de twee vaders leek mij toch zo'n type. Och arme dat kleine kindje! Ik heb zelf kinderen en mag niet denken dat die in zo'n "gezin" zouden worden geplaatst ofzo.

Om terug te keren tot de aandacht die de VRT aan deze adoptie heeft geschonken. Het deed mij meteen denken aan de dood van Marie-Rose Morel. Dat was natuurlijk geen hot item voor de VRT. We moesten toen wachten tot aan de sport vooraleer het VRT-journaal er iets over kwijt wou. En ondertussen heeft het VRT-journaal weer eens een prijs in de wacht gesleept...
Martine Tanghe kan haar progressieve ingesteldheid niet wegsteken. Denkt ze nu werkelijk dat Vlaanderen wakker ligt van de vaders Laurent en Peter. De dood van Morel daarentegen heeft Vlaanderen bewogen. Een 38-jarige moeder met twee kleine kindjes! Het was om bij te huilen en ik moet zeggen dat ik het echt moeilijk had bij het zien van die witte doodskist met die kindjes en de familie errond. De mensen konden zelfs de Antwerpse kathedraal niet meer binnen. Zo groot was de belangstelling van het brede publiek. Maar voor deze "extreem-rechtse" politica waren er natuurlijk geen schermen voorzien buiten de kerk. Neen, het was een bijkomstige zaak voor progressief Vlaanderen en onze "neutrale" VRT...   








Peuter Samuel eindelijk bij papa's in België