De Arabische wereld is in revolutie, Noord-Afrika staat op stelten en gisteren probeerde Congolezen via een mislukte staatsgreep het regime van Kabila omver te werpen.

De immer aanwezige progressievelingen prediken al jaren non-interventie. Non-interventie tot op het moment dat de lokale bevolking omkomt van ontbering. Want dan staan deze zelfde linksen op de barricade voor humanitaire hulp. Ondertussen roepen zij in de duisternis en verlangen zij dat er ineens "deus ex machina" verlichte leiders komen in de Afrikaanse staten. Men kan net zo goed geloven in het einde van de wereld zoals die voorspeld is door de Maya's in december 2012. Met andere woorden, men is enorm naïef bij de progressieve intelligentia.

Ik heb het geluk gehad les te krijgen van derdewereld-expert en professor Rudy Doom. Eigenlijk was die man een vlees geworden cynisme. Hij had wel iets sympathiek over hem, maar hij wist het blijkbaar ook niet meer. Om een bepaald moment predikte Doom dat we allen "The end of history" moesten lezen van Francis Fukyama om dan enkele jaren nadien in te zien dat hij zich vergist had. Niemand in Vlaanderen, noch in Europa weet hoe we het zwarte continent dienen aan te pakken. Als Nelson Mandela in Zuid-Afrika de macht kreeg, stonden we in België bijna allemaal te springen van contentiment. Waarom eigenlijk? Waarom zijn wij allemaal zo gelukkig als er in Afrika een nieuw leider aantreedt? Omdat we natuurlijk allemaal hopen op de noodzakelijke veranderingen. Achteraf geraken we keer op keer gefrustreerd, omdat de transitie niet verloopt zoals we gehoopt hadden. Meer nog, de ene uitbuitende klasse volgt de andere op. Revoluties van links of rechts in de Afrikaanse wereld betekenen eigenlijk niet zo veel. Vele Afrikaanse staatshoofden denken alleen maar aan hun eigen clan of volksstam. En het Westen dat denkt enkel aan het eigen belang. En in Afrika gaat het vooral over bodemrijkdommen. Men is maar al te graag bereid zich te compromitteren met een controversieel staatshoofd indien er toegang tegenover staat tot de bodemrijkdommen. Dat is zo in Congo en dat is ook zo vandaag de dag ook in landen als Lybië. Toen Mobutu in Congo op de terugweg was, maakte Kabila alleen maar een kans door zeer snel een handelsovereenkomst te sluiten met de Verenigde Staten. Na dit akkoord waren de dagen van Mobutu geteld. Niet anders vandaag in Lybië. Niet voor niets is de internationale gemeenschap enorm geïnteresseerd in de politieke toestand van het land. En zoals ik het voorspeld had, maken ze zich gereed voor een "humanitaire" maar vooral militaire interventie. Waar hebben we dit nog al gehoord? Het Westen wil macht krijgen over de olierijkdom van het Afrikaanse land. De Verenigde Staten intervenieren pas als er iets tegenover staat. En ook nu is dat olie. Enkel in Vietnam hebben ze miljarden dollars vergooid uit ideologisch standpunt. Sinds de jaren negentig zit de ideologie van de Amerikaan vooral in zijn portemonnaie. Naar de bevolking toe proberen de politici wel steeds een andere reden op te geven. Maar intrinsiek gaat het steeds over geld en bodemrijkdommen. Dat ondertussen de bevolking wegkwijnt is natuurlijk een spijtige zaak. Enkel uit marketingoverwegingen zal men naar de bevolking grijpen. Zoals vandaag door Frankrijk. In een vlaag van humanitarisme heeft de Franse overheid vandaag twee vliegtuigen met medische hulp naar de Lybische rebellen gestuurd. Niet meer dan een politieke zet naar de toekomstige nieuwe leiders van het land. Dit alles maakt duidelijk hoe verdorven de internationale politiek is. Lokaal bakken de Afrikaanse leiders er niets van en internationaal worden de landen leeggezogen door Westerse én Aziatische mogendheden. 

Hoe kunnen we deze problematiek oplossen? Ik heb het al geschreven. Er is een belangrijke taak weggelegd voor de Verenigde Naties. Meestal staat deze organisatie erbij en doet het weinig of niets. Een aantal loze dreigingen, zoals nu door de secretaris-generaal. Meer moet je van deze organisatie momenteel niet verwachten. Jarenlang was de VN geparalyseerd door de Oost-West tegenstellingen. Zeker tijdens de Koude Oorlog kon men niemand mobiliseren, weliswaar met uitzondering van de oorlog in Korea. Er komen andere tijden. De VN zou in de 21e eeuw normen moeten bepalen waarbinnen landen moeten fungeren. De kwaliteit van gezondheidszorg en onderwijs is een belangrijk criterium. Men hoeft geen liberale en democratische waarden op te leggen aan al de landen van de wereld, maar men moet wel toezien dat de bevolking van de respectievelijke landen niet wegkwijnt. En indien dat het geval is, dient de internationale gemeenschap in te grijpen. In bepaalde gevallen en na het volgen van een strikte procedure van waarschuwingen en veroordelingen zou de VN het recht moeten krijgen in een bepaald land in te grijpen. Men zou via "Peacemaking forces" het corrupte regime kunnen omver werpen en het land kunnen plaatsen onder permanent toezicht van de VN, een beetje als de mandaatgebieden van weleer. Gedurende een lange periode zou dan de internationale gemeenschap kunnen helpen aan de ontwikkeling van deze landen en haar bevolking. Oud-koloniale machten zouden ook daaraan kunnen deelnemen, gezien hun expertise op het terrein. Maar het zou zeker en vast geen nieuw koloniaal regime mogen worden. Neen, de VN moet de touwtjes in handen blijven houden. En overal zouden VN-waarnemers rapporteren over de vorderingen in het land. Na een geleidelijke transitieperiode zou in het land de democratie kunnen worden ingevoerd. Eerst vanuit de lokale basis en zo tot op nationaal niveau. Na een periode van gemakkelijk 20 jaar zou een verpauperd land kunnen opklimmen naar een land in ontwikkeling. Iedereen zou hiervan beter kunnen worden: De lokale bevolking en de wereldgemeenschap.   








Afrikaanse oplossingen voor Afrikaanse problemen