Iedere partij heeft nood aan één grote leider. Dat het NVA zo groot geworden is, heeft het te danken aan maar één persoon: Bart De Wever. Dat de VLD ooit een premier kon leveren had het te danken aan wonderboy Guy Verhofstadt. Al tijdens de regering van Verhofstadt I begon het voetvolk te morren. Dat had alles te maken met de verlinksing van het liberale boegbeeld. In de jaren 1980 stond Verhofstadt gekend als een "baby-Tatcher", een hyper-liberaal die in zijn burgermanifesten zelfs de idee opperde om uit de staat te kunnen treden. Nergens had iemand zoiets gehoord en zeker niet van een aspirant-premier. Maar de hyper-liberaal ging onder invloed van bepaalde linkse intelligentia en kunstenaars een steeds meer progressieve koers varen met als bittere pil: "De snel-Belg wet". Een wet waarvan wij tot op heden nog steeds de gevolgen van dragen. Verhofstadt moest deze linkse wet door de strot van de partijmilitanten duwen in ruil voor zijn zitje als premier. Het kwam tot een clash met rivaal Karel De Gucht en een aantal jongeren, al dan niet gemeend. Iemand als een Annick De Ridder deed wel alsof ze tegen de Wet was, maar als een echte "kazakkendraaister" veranderde ze nog tijdens het congres van mening om nadien parlementslid te kunnen worden. Nadien ontpopte ze zich als een fervente aanhangster van Verhofstadt (!) en startte zelf een facebookgroep waarin ze haar sympathie -bijna liefde- voor de grote leider op alle mogelijke manieren uitte.
Na het debacle van de snel-Belgwet is de VLD nooit meer hetzelfde geweest. De sympathieke Ward Buysen, de dossierkenner Hugo Coveliers en rebel Jean-Marie Dedecker verlieten de partij en startten elk een nieuw politiek project op. In hun kielzog werden ganse afdelingen leeg gezogen. De partij viel terug op haar historisch minimun en heeft nu al een lange tijd te kampen met een imagoprobleem. Achter de schermen werd een bitsige strijd gevoerd om het nieuwe voorzitterschap. De clan Verhofstadt steunde Marino Keulen, de clan Karel De Gucht kwam met de lelijke Gwendolyn Rutten op de proppen en de eeuwige clan De Croo stuurde zoon Alexander de arena in. Vanuit de partijtop werd enorm gelobbyd om één van de twee eerste te laten winnen. De partijbasis besliste echter anders. Alexander genoot de steun van de jongeren en de ongebonden leden en werd uiteindelijk verkozen. Dit natuurlijk tot groot ongenoegen van de clan De Gucht en de clan Verhofstadt. Vanaf dag één zinden ze op wraak. Loyauteit en liberalisme gaan nooit goed samen.
De Croo wist dat hij snel moest handelen en dringend "nieuwe" mensen naar voor moest duwen. Daarom liet hij ook de regering vallen. Bij de laatste verkiezingen werd vooral voorrang gegeven aan nieuwe elementen. Nieuwe onbekende elementen zorgden dan weer voor een mager electoraal resultaat met opnieuw kritiek vanuit de twee clans. Dat vorig weekend er zowel kritiek kwam van Karel De Gucht-himself en Verhofstadt-boy Matthias De Clercq was geen louter toeval. De beide clans doen hun uiterste best om het hun voorzitter zo zuur mogelijk te maken. Alexander De Croo zal uit zijn voorzitterschap zwaar gehavend komen. Dat staat nu al vast.
Anderzijds moeten we toegeven dat De Croo weliswaar meer charisma heeft dan een Yves Leterme, maar toch niet de uitstraling heeft van een toekomstig premier. Verhofstadt was toch een klasse hoger. Al is het spijtig dat deze "grote" leider zo zijn eigen volgelingen heeft bedrogen.
BRUSSEL - De aanval op N-VA van Mathias De Clercq was net zo goed een frontale aanval op de partijvoorzitter. Het pakte averechts uit. Toch is de schade voor Alexander De Croo nog niet geleden.
Van onze redactrice
'Dit waren de krantentitels over onze partij vrijdag. Liberalen zetten iets in beweging,. En dit zijn die van vandaag: Liberalen verdeeld,. Wél met N-VA of niet met N-VA,.'
Het was een bijzonder scherpe en emotionele voorzitter Alexander De Croo die bij het begin van het partijbureau de interviews van Mathias De Clercq over de verrottingsstrategie van N-VA veroordeelde.
Over de inhoudelijke discussie, de ideologische tegenstellingen tussen het liberalisme en het Vlaams-nationalisme, wou De Croo junior het niet eens hebben. Karel De Gucht met zijn vlijmscherpe essay over de Vlaams-nationale kringredenering, tot daar aan toe. Maar de manier waarop de Gentse schepen De Clercq de N-VA en passant in De Ochtend ook de partijtop aanviel, kon niet door de beugel.
De Croo kreeg snel het partijkader op zijn hand. Vincent Van Quickenborne, Sven Gatz en Bart Somers gaven de Verhofstadt-poulain De Clercq de volle laag. Ook Patrick Dewael, toch niet bepaald behorend tot de De Croo-clan, zei dat de interviews tactisch niet verstandig waren.
De hele kwestie roept het beeld van een hopeloos verdeelde VLD weer op het netvlies. Dat Mathias De Clercq een Verhofstadt-poulain is en dat uitgerekend de oud-premier vandaag toch even in De Ochtend met enkele zinnetjes zijn pleidooi ondersteunde, voedde het vermoeden van een georkestreerd manoeuvre tegen de voorzitter. Bovendien had Karel De Gucht tijdens hetzelfde weekend zijn essay gelost.
Toch liep het zo'n vaart niet tijdens het partijbureau. Al snel bleek dat De Clercq zijn hand overspeeld had. De Guchts essay verscheen écht toevallig op hetzelfde moment. Op de jongerenvoorzitter na en een voorzichtige Jean-Jacques De Gucht, oogstte hij alleen afkeuring voor de manier waarop hij de eigen partij de gracht in reed.
De Croo kon voor de buitenwereld de rangen sluiten en er werd afgesproken dat alleen hij nog zou communiceren over de zaak. De Clercq teruggefloten dus, of toch zeker voor zijn tactiek. Al slikt die laatste zijn verklaringen niet in.
Het leed is dus niet geleden voor de voorzitter. De woorden van De Clercq zullen bij elk debat, elk interview en elke onderhandeling ge- en misbruikt worden.
Net nu De Croo beetje bij beetje een eigen verhaal begon op te bouwen en de liberalen af geraakten van het etiket van onbetrouwbare partner, komt dit. Open VLD gedroeg zich de afgelopen 72 uur opnieuw alsof de aarde rond de liberalen draaide en op 13 juni niets is gebeurd. Die houding is hen na 2007 zuur opgebroken. Net met die houding wou De Croo komaf maken. Dat zal hem na dit weekend minder lukken dan voorheen.
'There's something rotten in onze partij', zegt een ontgoocheld parlementslid. 'We dachten dat de ruziemakers verdwenen waren. En zie, met de nieuwe generatie is het helemaal terug.'
|