De onderhandelingen rond een regeringsvorming vlotten niet echt en dat is niet zo verwonderlijk. Illustere politici hebben gedurende decennia dit piepkleine landje liggen herstructureren op een manier dat een kat er haar eigen jongen niet meer in terug zou vinden. Geen enkel land ter wereld telt zoveel politici per inwoner. Geen enkel land ter wereld heeft zoveel nutteloze politieke organen als België. In dit land creëert men maar organen met beslissingsbevoegdheid en op de lange duur komen de verschillende onderdelen met elkaar in conflict. Wat we nu voor hebben is niet de fout van Bart De Wever of Olivier Maingain, maar is het gevolg van jarenlange foute beslissingen. Dat elkeen zijn spel speelt of zijn aanhang beschermt is normaal. Wat niet normaal is, is dat enkelingen dit land kunnen plat leggen. En dat is dan weer het gevolg van grondwettelijke regels, zoals de dubbele meerderheid bij staatshervormingen, de alarmbelprocedure etc.

We zitten met andere woorden in een mossel noch vissituatie. Enerzijds zijn we geen volwaardig federaal land en unitair zijn we al lang niet meer. Wat nu? Aangezien de kleinste drukkingsgroep in dit land veel macht heeft, is het logische gevolg hiervan dat we nog jaren zullen vastzitten. Het is in de huidige context onmogelijk om alle neuzen in dezelfde richting te krijgen. Deze pathstelling zal blijven duren tot er een fundamentele ingreep gebeurt. Deze ingreep kan gebeuren vanuit de bevolking of van bovenaf. De bevolking kan net zoals in de Arabische wereld op straat komen en alles lam leggen. Of de koning kan een vorm van staatsgreep doen, een "staat van crisis" afkondigen met bijzondere volmachten. Een beetje zoals in de tijd van het communistisch regime in Polen, of het apartheidsregime in Zuid-Afrika. De koning zou kunnen opwerpen dat de internationale economische crisis ons verplicht op te treden, desnoods via bijzondere volmachten. Er is misschien nog een derde weg: Een volksraadpleging houden, met daarin duidelijke keuzes die de burgers kunnen maken. Misschien had men dit beter al een jaar geleden gedaan. Want ondertussen verziekt de situatie meer en meer.

Wat Brussel betreft, heb ik volgende bedenking. Brussel is van oudsher een Vlaams-Brabantse stad. Getuige hiervan is het typische Brabantse dialect
 en de Brabantse straatnamen. Net zoals in de rest van Vlaanderen werd door de burgerij Frans als cultuurtaal aanzien. Vlaamstalige kinderen gingen in het Frans naar school en gebruikten Frans tijdens officiële gelegenheden. Vlaams was de taal van de underclass, het "werkvolk", de arbeiders. De Brusselse burgerij verstond Vlaams en sprak het ook met hun personeel, maar met vrienden primeerde het Frans. Hetgeen zich in Brussel afspeelde, speelde zich natuurlijk ook af in Antwerpen, Gent en alle andere Vlaamse steden. Zelfs in steden als Aalst en Sint-Niklaas bestond er een Franstalige Bourgoisie. Mijn grootmoeder werd net zoals vele andere Vlamingen in het Frans opgevoed. Ze ging naar een Franstalige school en telde in het Frans. Heel haar leven lang keek ze naar Franstalige televisiezenders en las ze enkel Franstalige bladen. Maar door de taalwetgeving verdween het Frans in ons onderwijs in Vlaanderen. De Vlaamse inwoners werden gedwongen overal Nederlands te gebruiken. En de Franstalige burgerij smeltte weg. 
Enkel in Brussel (en Gent) kon het Frans zich bestendigen. De reden hiervoor was natuurlijk het tweetalige statuut en de massale inwijking vanuit Wallonië en sinds de jaren zestig vanuit Noord-Afrika en Congo. Bovendien had Brussel de Tweede Wereldoorlog moeilijk verteerd. Vlaamstalige Brusselaars hadden massaal samengewerkt met de Duitsers en na de Oorlog werden Vlaamstalige Brusselaars dikwijls schuin bekeken. Het Vlaams verloor dus door de oorlog nog meer aan prestige.
Brussel is begin 21e eeuw een internationale stad geworden, waar vele talen worden gesproken. De meest voorkomende voertaal is zonder twijfel het Frans. Als tweede taal zou men logischerwijze het Nederlands opwerpen, maar daar ben ik niet zo zeker meer van. Vele andere talen zijn onze hoofdstad in opmars. 
Grondgebied koppelen aan een taal is het stomste wat men kan doen. Brussel is en blijft geografisch gelegen in een gebied dat zich momenteel Vlaanderen noemt. Maar het is onrealistisch te verwachten dat iedereen in dit gebied Vlaams spreekt.

Vele Vlaamse inwoners kennen onze taal niet en ik zie niet in waarom wij dit moeten eisen. Het belangrijkste is dat we met elkaar perfect kunnen communiceren. Zowel de Vlaamse hardliners als de Waalse extremisten zitten op een verkeerde golflengte. Het is onmogelijk om gebied af te staan omdat er in dat gebied momenteel een andere taal wordt gesproken. Stel je eens voor dat er in de gemeente Boom door een meerderheid Marokkaans wordt gesproken. Is Boom daarmee plots een deel van Marokko? Als men dit soort van simpele redeneringen zou doortrekken, zouden de Vlamingen niets beter kunnen doen dan massaal immigreren naar laagbevolkte Waalse gebieden en zo stukken grond opeisen. Anderzijds vind ik ook niet dat wij Vlamingen moeten eisen dat alle Burgemeesters Vlaams moeten spreken. Alle inwoners moeten perfect worden geholpen in hun eigen taal. Dat is juist. Maar of de Burgervader Nederlands of Marokkaans spreekt is totaal irrelevant. De benoeming van de burgemeesters is teveel een symbooldossier geworden en mist elke realiteitszin. Het is een wederzijdse pesterij aan het worden en dat kan toch ook niet de bedoeling zijn.    


Maingain gooit olie op het onderhandelingsvuur

FDF-voorzitter Olivier Maingain blijft erbij dat een splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde niet kan zonder een uitbreiding van Brussel. Dat heeft hij herhaald in de marge van een persconferentie waar hij twee overlopers van het cdH uit Anderlecht voorstelde. Zij stappen naar aanleiding van de lokale verkiezingen van volgend jaar over naar het FDF.