"Dit land verdient beter

Voor de laatste Conventiedag trekken de Democraten de straat op. Samen met 84.000 Amerikanen gaan we naar het Invesco Field stadion. Normaal supportert de menigte hier voor American football-club Broncos, vandaag geeft Barack Obama hier partij voor zijn  nominatietoespraak. Sheryl Crow en Stevie Wonder warmen het publiek op. Het kolkende ‘Mile High’ stadion is 7 uur lang in de ban van politiek. Dat is alvast een overwinning van Obama, nu het presidentschap nog.

Mensen mobiliseren voor politiek. Dat is de essentie van Obama’s beweging voor verandering. “Verandering komt niet uit Washington, verandering gaat naar Washington”, zei hij. Hoe belabberd velen er in het rijkste land van de wereld aan toe zijn bewezen verschillende getuigenissen van Joe en Jane Modaal. 47 miljoen Amerikanen zonder gezondheidszorg, peperduur privaat en waardeloos publiek onderwijs, torenhoge schulden, duizenden dakloze oorlogsveteranen en hulpeloze slachtoffers van rampen als orkaan Katrina. “De regering Bush heeft ons in de steek gelaten. Het is nu ieder voor zich.” Obama pikte handig in op deze persoonlijke verhalen. “Deze verkiezingen gaan niet over mij, maar over jullie allemaal.”

Obama deed in zijn speech wat nodig was. Hij pareerde critici die hem vaag en onervaren noemden. In een luikje ‘Wat ik zal doen in het Witte Huis’ somde hij een hele reeks concrete maatregelen op. Een toegankelijke, betaalbare en kwaliteitsvolle gezondheidszorg moeten de schande van een ziek Amerika uitwissen. Studentenleningen van 4000 dollar moeten elke jongere de kans geven om te studeren. Voor ons zijn dat evidenties, hier nog steeds een kwestie van hoop en geloof. Tot slot was er de opvallende belofte dat Amerika binnen 10 jaar niet langer afhankelijk zou zijn van olie uit het Midden-Oosten. Dit is allesbehalve vaag, maar is het realistisch?

Voor ons, Europeanen, is Amerika soms een vreemd land. Ik sta elke avond versteld als de Conventiedag met een gebed afgesloten wordt. Ik realiseer me plots dat alleen in West-Europa het belang van religie afneemt. De Islam drukt haar stempel op de Arabische wereld en grote delen van Afrika, Falun Gong demonstranten herinneren me aan het gebrek aan godsdienstvrijheid in China en gehersenspoelde anti-abortusactivisten symboliseren christelijk fanatisme in de VS. De droom van een open, verdraagzame en pluralistische samenleving is nog veraf.

Amerika staat dan ook op een keerpunt. Ofwel kiezen de Amerikanen voor openheid en verandering. Ofwel verglijdt hun samenleving verder in wederzijds onbegrip en wantrouwen. Een geblokkeerde samenleving dus. Maar klinkt dat niet bekend in onze oren. De Amerikaanse Belg Tom Van Dyck vatte het goed samen. “Na acht jaar Bush kan er geen vier jaar McCain bij. Dan verhuis ik terug naar België. Hoewel. Is het daar nu wel beter?”

Caroline Gennez
Denver Airport"

"Gennez in America" De titel lijkt wel een parodie op een kuifjesalbum, maar er schuilt wel een waarheid in. Gennez in America is alsof ze op bezoek is bij marsmannetjes. Natuurlijk breekt ze sociale wantoestanden van de grootste liberale maatschappij ter wereld af, maar ze zwijgt wijselijk over de positieve toestanden van "the free country" waar de mensen en vooral de ondernemers voldoende vrijheid krijgen om te bouwen en te groeien en waar niet iedereen om de haverklap op één of andere grijze grauwe ambtenaar botst met regelneverij. Eigenlijk heeft Gennez werkelijk niets te maken met de Democratic Party van Clinton en Obama. Je kan haar reis ook als een promotiestunt zien, waarin ze zich associeert met de liberalen van de Democratic Party. In America is "Socialist" een scheldwoord wat ze in de Democratische Partij niet graag zullen horen. Ik vermoed ook dat ze wijselijk zwijgt over haar voorzitterschap van zo'n "duivelse" partij.