Toch niet te geloven hoe moeilijk ik 't iedere lente weer vind om m'n veilige wintercocoon te verlaten en aan ’t jaarlijks voorbereidend tuinwerk te beginnen ! 

Ik heb dan ook steevast het akelige gevoel van ‘bekeken te worden’, ken je dat ?  Jakkes !  Alsof achter ieder muurtje, achter iedere struik of boom iemand staat te gluren  … 
Van in ’t prille begin dat we naar onze ‘tuin met een huisje’ verhuisden, zo’n 6 jaar geleden, tot over een goed jaar was dat trouwens effectief zo.  Telkens ik of m’n ventje ook maar één voet buiten de deur durfden te zetten, kwam de buurman ook naar buiten.  Je zou gedacht hebben dat hij er een zesde zintuig voor had maar de simpele waarheid was dat hij gewoon in z’n veranda op de loer lag.  Gevolg : we ontwikkelden langzaam maar zeker een serieuze tegenzin om de tuin in te gaan want ons stalken was kennelijk niet genoeg, nee, we moesten ook nog eens zijn eindeloze monologen ondergaan.  Van tuinwerk kwam er dan niet veel meer in huis, dat spreekt vanzelf.  We werden er zowaar paranoïde van ... 

Uiteindelijk gingen we hem ‘onze gluurbuur’ noemen en waren wij het die op de loer lagen om,  van zodra hij met z’n wagen vertrok, opgelucht en vol werklust de tuin in te trekken.     

Die 'oude' buurman heeft de weerspannige natuur van ons dorpje echter inmiddels verruild voor een luxe-appartement in de Stad met zicht op beton en asfalt en nog meer beton en een terras vol plastieken bloemen en planten …  Het ga hem goed !

Ach, denk ik dan maar, ik betaal de prijs om niet in het rijtje te willen lopen en consequent te weigeren m’n tuin er volgens ‘de gangbare normen’ te laten uitziet.  De mentaliteit van de oudere dorpsbewoners kennende, is het niet verwonderlijk dat er gegluurd en geroddeld wordt maar ja, het zij dan maar zo.  De prachtige brandnetels en het weelderig zevenblad hou ik ver weg van de gifspuit van de ‘nieuwe’ buurman.  Die heeft net z’n hele gazon –zo’n 15a groot- ‘kapotgespoten’ enkel en alleen omdat ’t niet beantwoordde aan die fameuze normen waarvan hoger reeds sprake.  Jaja, daar gaan we dus weer ! 

Enkele jaren geleden immers, toen ik voor ’t eerst het plan opvatte met een moestuintje van start te gaan, had ik het onzalig idee het aan de kant van de ‘oude’ buurman aan te leggen.  M’n radijsjes kwamen nog maar net piepen toen het me plots opviel hoe zielig sommige kruiden (onkruid bestaat niet !) er in zijn tuin, vlak tegen de gemeenschappelijke tuindraad, wel uitzagen.

En ja hoor, effe later op een vrije dag (hij had niet in ’t snuitje dat ik thuis was) zag ik hem af en aanschuifelen en ieder plantje langs de tuindraad de volle laag geven !  Onnodig te zeggen dat mijn dromen van een eco-moestuin als een zeepbel uiteenspatten. 

’t Lapje grond werd later door m’n ventje vakkundig met gras ingezaaid en daarmee was de kous af.  Dat was dat !

M’n moes- en kruidentuinplan werd een paar jaar opgeborgen tot ik vorig jaar door m’n werkgever op deeltijdse arbeid werd gezet –iets waar ik hem eeuwig en één dag dankbaar voor blijf !  Ik kon opnieuw van start gaan.

Nu ligt m'n moestuin dus aan de overkant, knus en wel tegen 3 meter hoge betonnen platen aan en dus lekker beschut.
En ik heb goede vooruitzichten dit jaar : dankzij een gouden tip van een ‘vriend’ uit de groep Velt op Facebook lijkt het dat het zwaarste werk grotendeels achter me ligt en daarmee bedoel ik omspitten en ophakken !

Vlak voor de winter van 2011 heb ik nl. het voorlopig bruikbare gedeelte van m’n toekomstige moestuin afgedekt met bruin karton met daarop een laag haksel en bladeren.  Het karton is nu mooi verteerd, behalve aan de randen en waar 't mekaar overlapte.  Wanneer ik met m’n vingers in de grond woel voelt die lekker vochtig en tamelijk kruimig aan én hij wemelt letterlijk van de pieren.  Daar was ’t allemaal om te doen, aldus de tipgever.  Die regenwormen zaten deze hele winter lang knusjes beschut onder 't bruin karton en hebben ervoor gezorgd dat 't netjes verteerde.  Door hun gewroet kwam de grond los te liggen en dat is het nu wat me voorspeld werd en wat ik zo geweldig vind want net dat bespaart me heel wat rugpijn en de daaruit volgende tegenzin om verder te werken ... 

Ieder jaar weer was het een gevecht tegen de tijd door 't feit dat er zo veel te doen is -de tuin heeft er jaren verwaarloosd bijgelegen- en dat ik als 50+ buitenshuis werkende vrouw niet meer over de energie beschik om dat zware werk erbij te nemen 's avonds en in de weekends.  

En toch wil ik in enkele jaren tijd een gezonde, vruchtbare ecologische moes- en kruidentuin uitbouwen want net als m'n vader lijk ik groene vingers te hebben en dat is iets waar ik niet weinig fier op ben.

En zo gebeurde het dat ik vorige vrijdag 6 april én Volle Maan (!) mijn eerste stappen ter uitvoering van m’n plan zette : ik plantte 18 prachtige aardbeiplantjes !

Het haksel en de blaadjes laat ik liggen zodat de hardnekkige kruidenzaadjes nog niet meteen het daglicht te zien krijgen !  Da's dan meteen nog een zorg minder : het jaarlijks weerkerend kruid wieden want telkens weer werd de (blote) grond opgehakt en kwamen die zaadjes bovenaan te liggen met het gekende gevolg.  Ik beweer uiteraard niet dat er niets meer zal doorkomen maar 't lijkt me dat het me makkelijker zal zijn het onder controle te houden ... tenminste dat hoop ik -only time will tell.  We hebben nog een hoop takken te hakselen en dat wordt vervolgens netjes tussen de groentjes gelegd.

Over de tweede helft van m'n moestuin ligt nog een stuk antiworteldoek dat stilaan zal plaatsmaken voor nog meer groentjes, totdat de hele oppervlakte in gebruik is en tegen volgende winter met bruin karton kan afgedekt worden.  Het is m'n vast voornemen tegen de lente van 2013 van start te kunnen gaan met de moestuin van m'n dromen ... maar, laat ik vooral niet vooruit lopen op de dingen ... lente 2012, here I come !

Vrijdag heb ik ook nog allerlei gezaaid in bakjes : gemengde sla, basilicum, blonde kropsla, Bataviasla, groene en oranje Hokaïdo's, reuzezonnebloemen, kerstomaatjes, minimeloenen en courgettes. De bakjes staan uiteraard voorlopig nog lekker warm binnen en de koude bak is in aanbouw, daar zorgt m’n handig ventje voor.

De Volle Maan heeft haar werk alleszins goed gedaan want de sla en basilicum begonnen na nauwelijks 2 dagen al te kiemen ... astemblief !

10-04-2012 om 00:00 geschreven door Artemisia