Ja, het zitten gaat nog wat moeilijk, maar omdat mijn vorige bericht je wellicht kan misleiden, wil ik toch nog even meedelen, dat mijn blog in geen geval een gezeur wordt over ons vaderland. De meesten denken, dat ze met de helm werden geboren, omdat ze in dit landje uit moeders buik werden geduwd, of getrokken. Ze hebben gelijk. Als je van wieg tot graf begeleid, verzorgd en betutteld wilt worden en als schrik tot je beste eigenschappen behoort, vind je het waarschijnlijk nergens beter. En daar laat ik het bij. Zelf zie ik de toekomst van België (of van Europa) niet zo rooskleurig. Maar dat kunnen de meesten van ons, senioren, wellicht afwimpelen met de uitdrukking " après nous, les mouches". Goed. Nee. Slecht. Allez, 't gaat nooit over goed of slecht, want wat goed is voor jou, kan slecht zijn voor mij. En wie heeft er dan gelijk? Laten we het zo zeggen: ik voel me hier al hel lang niet goed meer. Tot voor kort moest ik 7 dagen op 7 werken om gewoon rond te komen. Ik ben 12 jaar getrouwd met een toffe Filippina en ik ken nu nog haar lievelingskleur niet. Ik heb een ongelooflijk schattige dochter van bijna zes, waarvoor ik vijf jaar te weinig tijd heb genomen. Enkele maanden geleden heb ik dan gezegd: "Tot hier en niet verder". Ik heb al mijn zelfstandige activiteiten stopgezet en ben begonnen onze definitieve verhuis naar de Filippijnen voor te bereiden. Daar zal deze blog dus over gaan, hoe we ons voorbereiden, welke uitdagingen we moeten aangaan, hoe we ginder denken te zullen overleven. Daar hoeft het zeker niet bij te stoppen, ook ginder, in wat ik zo graag ons moederland noem, zal het niet aan leuke en minder leuke ervaringen ontbreken. Die gooi ik, zo niet dagelijks, dan wel regelmatig te grabbel. Met de nodige foto's. En de nodige knipogen. Jullie vragen en reacties zijn welkom.
