Ja, het zitten gaat nog wat moeilijk, maar omdat mijn vorige bericht je wellicht kan misleiden, wil ik toch nog even meedelen, dat mijn blog in geen geval een gezeur wordt over ons vaderland. De meesten denken, dat ze met de helm werden geboren, omdat ze in dit landje uit moeders buik werden geduwd, of getrokken. Ze hebben gelijk. Als je van wieg tot graf begeleid, verzorgd en betutteld wilt worden en als schrik tot je beste eigenschappen behoort, vind je het waarschijnlijk nergens beter. En daar laat ik het bij. Zelf zie ik de toekomst van België (of van Europa) niet zo rooskleurig. Maar dat kunnen de meesten van ons, senioren, wellicht afwimpelen met de uitdrukking " après nous, les mouches". Goed. Nee. Slecht. Allez, 't gaat nooit over goed of slecht, want wat goed is voor jou, kan slecht zijn voor mij. En wie heeft er dan gelijk? Laten we het zo zeggen: ik voel me hier al hel lang niet goed meer. Tot voor kort moest ik 7 dagen op 7 werken om gewoon rond te komen. Ik ben 12 jaar getrouwd met een toffe Filippina en ik ken nu nog haar lievelingskleur niet. Ik heb een ongelooflijk schattige dochter van bijna zes, waarvoor ik vijf jaar te weinig tijd heb genomen. Enkele maanden geleden heb ik dan gezegd: "Tot hier en niet verder". Ik heb al mijn zelfstandige activiteiten stopgezet en ben begonnen onze definitieve verhuis naar de Filippijnen voor te bereiden. Daar zal deze blog dus over gaan, hoe we ons voorbereiden, welke uitdagingen we moeten aangaan, hoe we ginder denken te zullen overleven. Daar hoeft het zeker niet bij te stoppen, ook ginder, in wat ik zo graag ons moederland noem, zal het niet aan leuke en minder leuke ervaringen ontbreken. Die gooi ik, zo niet dagelijks, dan wel regelmatig te grabbel. Met de nodige foto's. En de nodige knipogen. Jullie vragen en reacties zijn welkom.
Ja, waarom deze blog. Wel, vanmiddag ben ik nog voor mijn vrouwke de soep serveerde even op het dak gekropen. Om te schreeuwen. In mijn wankel evenwicht, mij telkens naar een andere windrichting wendend, heb ik uit al mijn hongerige krachten geroepen, dat ik dit kloteland met zijn corrupte rechters, zijn machteloze, egotrippende politiekers en zijn big-brother-mentaliteit kotsbeu was. En nog steeds ben. Nog voor ik door een ongelukkige beweging van de nok in de dakgoot schoof, een beweging die mijn intimiteit met elke dakpan op de weg naar beneden telkens pijnlijk vergrootte, wist ik, dat niemand mij gehoord had. En dat ik voor de volgende dagen best verweg van een stoel zal moeten blijven. Mijn vrouwke, die met tranen in de ogen een ladder bij de buren was gaan lenen en die zo onhandig mogelijk tegen de dakgoot had geplaatst, onderwijl onze prinses van vijf om de oren slaand, omdat deze bleef zeuren over een gemiste konijnenfilm, heeft me in de uren volgend op mijn afdaling overtuigd mijn bezwaren voortaan nog enkel neer te schrijven. Ik weet het, die vorige zin is te lang. Maar de fout ligt bij die verraderlijke pijnscheuten die mijn wereld nu teisteren en beheersen. Ik moet u dus vragen, beste lezer, gebruik te maken van enig geduld, zodat ik kan bekomen van deze ervaring en klaarkom voor mijn volgende berichten.
Aan leukerds, piekeraars, filosofen, nieuwsgierigen, avonturiers, zoekers en vinders, reizigers en VTM kijkers, jonge oude mensen, oude jonge mensen, optellers en aftrekkers, droog- en natpraters, gestelden en ongestelden, durvers en bangerikken, vluggerds en slomerds, slagers en geslagenen, materialisten en werklozen, slimmerds en gelukkigen, dromers en ambtenaren, kinderen en alcoholisten, grote mensen en dikke mensen, volgers en lijders, serieuze mensen en politiekers, do-ut-dessers en poëten, eigenaars en vrijen, minnaars en masochisten, koffie- en theedrinkers, gerookten en doorrookten, gerelateerden en relativisten, .... weest welgekomen. Ik ben Jo en ik wil u verblijden met mijn miserie en treurig maken met mijn geluk. En mocht dat niet lukken, laat me u dan vertier bezorgen, kwaad of rijk maken, uw verveling platspuiten, uw regendagen verzonnen, uw zonnedagen verkoelen. Weet, dat uw bezoek u nooit zal spijten.
