Ook de voorbije nacht hebben we op het dak van het Campement doorgebracht onder de blote hemel. Opnieuw was het winderig maar we hebben redelijk geslapen. Op hetzelfde terras namen we het ontbijt, en de resten konden we zo naar beneden gooien naar de hongerige kinderen en vrouwen. De inwonders zijn niet in staat om voldoende voedsel op te brengen en toch kweken ze voort om steeds meer monden te voeden...waar moet dit eindigen... met dit soort mentaliteit... de gelden komen van de blanken... wie leert hen voor zichzelf te zorgen????xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

We brengen een bezoek aan Endé. Hier maken ze doeken op de aloude wijze ttz men weeft stroken, naait deze aan elkaar tot bredere doeken. De doeken worden met allerlei motieven bestikt of opgebonden. Deze aldus bestikte doeken worden in kleurstof gedompeld en in de zon gedroogd. Nadien worden alle stiksels en knopen verwijderd en aldus bekomt men allerlei motieven die wit gebleven zijn in de gekleurde stof.

Beschilderen van de stof gebeurt met een brede verfborstel, aldus bekomt men de typische Afrikaanse primitieve tekeningen. Er wordt niet de minste moeite gedaan om te verfijnen, waarom zouden ze? Dat vergt inspanningen en de blanken zijn zo gecharmeerd door deze Afrikaanse kunst...

Diezelfde  blanken kopen de halssnoeren die vermoedelijk door een of andere Chinese gewiekste zakenman op industrieel niveau gefabriceerd worden... alles onder het mom de Malinese economie op die manier aan te zwengelen????

Wat verder op bekijken we hun typische schuurtjes en de plaatselijke houtsnijder die voor de gelegenheid (er zijn toeristen in de buurt) aan het werk is. Een paar smeden branden de houten beeldjes om ze zo de typisch zwarte kleur te geven...

Via zanderige, hobbelige wegen trekken we iets verder de woestenij in om ergens in de "middle of nowhere" te stoppen bij een 80 meter  diepe waterput, de dorpelingen zijn bezig water op te halen voor het vee. De houders voor het water worden opgetrokken door een ezeltje aan de ene en aan de andere kant een drommedaris.

We trekken verder naar Tiréli waar we een groep dorpelingen, als gelegenheids dansers, aan het werk zien. Wij betalen de groep, maar verwacht nu maar niet dat ze hun optreden voor ons doen, ha neen dat is ten gunste van de dorpsraad, wij mogen toevallig meekijken op hun rug... Ze zijn kleurig gekleed met stro-rokjes en dragen hun traditionele maskers... Wat ze uitbeelden mag Joost weten... Dat zal ook wel Afrikaans zijn zeker, en de mantel der liefde ligt meestal niet veraf....

Na de lunch trekken we naar Amani, een dorpje waar een heilige plas gelegen is bewoond door heilige kaaimannen die de dorpelingen beschermen (wie weet ten koste van welke gaven...) en toelaten water van de poel te nemen...

De terugweg naar boven de Falaise, en de piste naar de berijdbare weg is erbarmelijk. We schokken over rotsen, stenen en putten. We stopten nog even bij een ajuinkwekerij. De vers gerooidde ajuinen worden op de grond uitgspreid, ontdaan van hun groene stengels en vervolgens elk afzonderlijk op de blote grond fijngestampt. Van de pulp worden er balletjes gerold en in de zon te drogen gelegd. (Het werk wordt natuurlijk door de vrouwen en kinderen gedaan, daar er geen schaduwrijke boom in de buurt is zijn de mannen dan ook nergens te bespeuren.) Op deze manier zouden ze de uien lang kunnen bewaren. Mijn vader droogde ook zijn ajuinen door ze gewoon op te hangen met veel minder werk en even lang houdbaar...

Het was reeds donker toen we hotel Flandre bereikten. Het avondmaal was de standaard vis Capitaine, gebakken banaan en frieten... Deze keer was er een orkestje aanwezig met djembé's, trommels en een zanger. Enkele kinderen dansen op de maten van de muziek.