Uiteraard mogen we ook de Moskee van Timboektoe niet binnen, dus moesten we maar tevreden zijn met er even rond te wandelen. Door de smalle straatjes met open riolen gingen we naar een schooltje kijken waar aan Kaligrafie gedaan wordt. Daar ontdektten we een stukje vertaling van het Arabisch naar het Nederlands waarin ze duidelijk maken dat het zout uit het noorden, het goud uit het zuiden en het geld van de blanken...komt (zie foto). Dan ging het naar de oude bibliotheek waar niets anders dan afschriften van de Koran te zien zijn en teksten gewijd aan Allah.
Dan was het de moment om de nieuwe bibliotheek te gaan bekijken. Een modern bouwwerk waar alleen de naakte rekken te bewonderen zijn die ooit zullen gevuld worden met boeken en manuscripten. Een deel is reeds ingebruik genomen door het lab waar de boeken en manuscripten gerestaureerd worden, alsook een computerruimte...
Dan was het weer tijd om de zoveelste in de rij stinkende markten te gaan bezoeken. Hier konden we zien hoe de onderdelen van ons volgende maal onder de vliegen lag te rotten... Ik hield me deze middag wijselijk aan een portie frieten...
Na de luch bezochten we boetiekjes, het voordeel is hier in Timboektoe dat niemand je lastig valt zonder je het zelf wil, je kan er in alle rust soeveniers uitzoeken. Na een wandeling door de stad, met even aandacht voor de broodoventjes die overal langs de straat staan , bezochten we het monument van de vrede. Langs een open school konden we de kinderen bezig zien die leerden de Koran overschrijven op houten plankjes.
Na een snelle douche waren we klaar om per 4x4 de woestijn in te trekken tot aan een kampement van de Toeareg. Hier bestegen we elk onze dromedaris en na nog een blik op de ondergaande zon konden we vertrekken voor een tocht door de woestijn in het zadel van onze dromedaris. Eens een echte verademing na het eentonig aanschouwen van dit land zonder toekomst... Het was ondertussen donker en een dik uur later geworden toen we de rand van de stad bereikten.
Noch een heerlijk maal met een goede fles wijn... in restaurant "La Maison" uitgebaat door een echte Française en haar dochter... Een verlokking van de beschaafde wereld, of was het een fata morgana zo dicht bij de woestijn?
De terugreis naar het 400km zuidelijker gelegen Sévaré begint om 6h in de morgen. We willen zeker de eerste boot halen, want eens deze vol is kan men gemakkelijk 2 tot 3uur wachten op de volgende...
Na een paar platte banden , héél veel geschok en andere onaardigheden bereikten we tegen de middag Douentza waar we de lunch namen... voor ons frieten...aub
Een siësta kon er net nog af om, je raad het niet, na enkele uren in de auto recht op een dierenmarkt af te stomen... jaja ze krijgen er niet genoeg van onze missie gangers...
Dat het vuil, smerig en de stank niet weg te slaan was hoef ik er niet meer bij te vertellen. De toestand van de uitgemergelde dieren was onbeschrijflijk en de mishandelingen navenant.
Het is zo goed als donker als we hotel Flandre bereiken
Vandaag opnieuw 8u in een hobbelende 4x4... Mijn verwachtingen zijn gespannen, zo een lange rit moet toch de moeite lonen. Gedurende deze reis hebben we al héél wat kilometers afgelegd om uiteindelijk te moeten besluiten is "het sop wel de kool waard"??? Dus om 6h30 de wagens in en rijden maar voor 4h. Eindbestemming Nalou een dorp in de Dogon verbonden met Belgische sponsors.
Het afgelegen dorpje heeft via sponsoring een schooltje gekregen, een medisch centrum en er wordt uitgekeken om de waterputten te verbeteren en te voorzien van pompen...
Er was voorzien dat dit het hoogtepunt van de reis zou worden met een enorm dankbaarheids feest door de dorpelingen, maar owee het draaide lichtjes anders uit... Een paar dagen eerder was de Imam overleden en was er geen feest, zelfs geen officieel woordje werd er geplaatst. Integendeel de 3 leraars hadden zelfs de moeite niet genomen om op school aanwezig te zijn.... Daar stond men dan met de Sinterklaas valiezen. De directrice van de school werd onder druk gezet om van klas tot klas te gaan tonen (het was duidelijk met tegenzin) wat de blanken allemaal hadden meegebracht en dat elke klas ook nog eens een voetbal kreeg... We kregen dan iedere keer van de leerlingen tot driemaal toe onder dwang van de directrice "Mercie...mercie... mercie..." Wat een vertoning....
Er was geen kat (hoe toepasselijk... de Kattendans uit Hasselt) die aandacht schonk aan het feit dat op het bord 2 reusachtige fouten tegen het Frans stonden te schitteren... Het medisch centrum lijkt meer op een opslagruimte van bedden en apotheek spullen dan op een werkzaam centrum, dit zal waarschijnlijk nog verder moeten uitgebouwd worden... In ieder geval het was geschikt, althans de binnenkoer, om onze picnic te verorberen. Dit leek me nogal een straffe bedoening, terwijl de broodjes werden verdeeld werden de kinderen de deur uitgewerkt. Enkele vooraanstaande vrouwen daarentegen mochten blijven toekijken hoe wij hap na hap binnenspeelden. Na een vierde van mijn broodje opgeëten te hebben vroeg ik één van de vrouwen of ze zin had in de rest...Met dank aanvaarde ze en deelde met haar vriendinnen... Deze mensen zaten daar scheel van de honger... Een aantal leden van het reisgezelschap gaven uiteindelijk hun restjes aan de vrouwen bijna met schaamrood... ik schrijf wel bijna. Een paar slokten gewoon alles zelf op en deden of hun neus bloed... Allemaal missiegangers die ballonnetjes aan de kindjes uitdeelden...
Na nog een bezoek aan de waterputten en mogelijkse tuintjes was het moment aangebroken om terug 4h te hotsen en te botsen naar Sévaré. Bij het wachten tot iedereen er was merkte ik een haan op, vastgebonden op een van de Jeeps. De haan was een geschenk van het dorp aan de reisleidster. Het beest zou de gehele terugreis vastgemaakt aan haar poten in de brandende zon moeten meemaken...
Bij navraag bij de inzittenden viel iedereen uit de lucht: hoe kip, wat kip, wiens kip... wij weten van niks... Wat een hypocrisie... Dat je dergelijke toestanden ziet van de Afrikanen tot daar toe, maar dat je beweert dat het geen normale toestanden zijn en het ondertussen zelf toestaat in je eigen groep, dat is pas hypokriet zijn.... Ik heb het beest meegenomen in onze wagen ondanks de kritiek van de eveneens huigelachtige medepassagiers. Zijn uitspraak: "ik ben er ook tegen maar...", ik heb doodeenvoudig gereplikeerd: "doe dan tenminste uw mond open". De rest van de reis was er veel beeld maar weinig klank...Maar de haan was voorlopig gered van een gruwelijke dood...
Vrijdag is samen met zaterdag 2 dagen reizen (wie regelt nu zo iets...) en dus hebben we voor vandaag een prachtig excuus om een dag rust te nemen. Nog eens hetzelfde soort dorpen gaan bekijken, horden kinderen die niets anders als "cadeau monsieur" en "cadeau madame" kennen, vuile smerige straten en mesthopen... we hebben er genoeg van. De inleefreis zit er voor ons erop, geef ons maar terug uitleef toestanden.
We willen vandaag een goed ontbijt met lekkere koffie en dus ga ik met mijn fles mineraal water naar de bar en vraag deze te koken voor een lekkere tas koffie. Ik zeg de man achter de bar dat ik hun water niet lust, dat het stinkt... Na nog een beetje aandringen mag ik uiteindelijk toch mee in de keuken, want ik wil mijn water niet uit het oog verliezen.
In het eerste deel van de keuken staat een gemetst aanrecht met wat tegeltjes uit hun verband, er is een frigo en diepvries. Er staat een grote tafel met allerlei afwas, conserven en ander gerei. Tegen de wand een gammel rek. Alles vuil en smerig...
Het tweede deel van de keuken, de werkruimte, is onder een afdak buiten. Er staat iets dat ooit een gasfornuis is geweest dat kennelijk uitgebrand is en waarschijnlijk niet meer te gebruiken. Iets verder tussen het puin een gas drie-pikkel, ook deze is niet te gebruiken want de "camping"-gas is op, en is ook niet meer aangesloten, de lege fles staat iets verder op. Een aanrecht met 2 kranen en hier ook een aantal tegeltjesdie verdwenen zijn, onder de werkbank een stapel half rotte aardappelen en groenten. In het midden een houten tafel, waar iemand van het keukenpersoneel het oppervlak schoon maakt met een smerige vod en alle resten gewoon op de smerige betonvloer gooit..
Het derde deel is gewoon buiten. Onder een boom tegen de muur staan 3 kleine lage houtschoolvuurtjes. De rest van de oppervlakte is bezaaid met afval en emmers met af te wassen borden, potten en pannen van waarschijnlijk de avond ervoor. Een zwartgeblakerde kom wordt afgewassen en op mijn aandringen ook gedroogd met papieren doeken. Nu kan ik mijn water in de kom gieten en de "kok" gaat op zijn knieën voor het houtschool vuurtje zitten en probeert met een stuk karton het vuur aan te wakkeren. Na een kwartier kookt het water en kan het in een thermos... Na een gemeende dank uwel konden we genieten van ons ontbijt met een goeie tas koffie...
De rest van de dag brachten we door met lezen en genieten van elkaars gezelschap. Over de middag hebben we niets ge-ëten, ook niet 's avonds, tenzij een stukje brood. De zin om te eten was, hoe kan het ook anders helemaal weg. Voor ons was het duidelijk waarom een andere groep toeristen enkele dagen ervoor boos was dat ze geen eten kregen... Nogal logisch in zo een keukenkot...
Vrijdag 18 februari Sévaré - Bamako - Casablanca - Brussel
Vandaag samen met morgen zaterdag vormt 48 uur reizen... Om te beginnen 600 km autorijden.... Een ondoordacht reisschema... We stoppen nog maar eens in een smerig dorp langs de Niger, het allerlaatste in de rij... eindelijk...
Na de drukte van Bamako belanden we in Hotel Colibri waar er 2 kamers en zes handdoeken voorzien zijn om de 14 reizigers een douche te laten nemen en zich om te kleden om de lange vliegreis naar Belgë aan te vatten.... Je moet het maar weten te regelen...
Rond 20h worden we naar restaurant San Toro gebracht waar we kunnen genieten van een goede maaltijd. We hebben zicht op een open keuken met inox toestellen en aanrecht... De kok heeft zelfs een witte muts op...
Tegen 23h staan we onder een soort afdak aan de ingang van de nationale vlieghaven van Mali... Als het tijd is om in te checqen, mogen we de luchthaven binnen... De zwarte dame achter de balie heeft de kneep gevonden om op een efficiënte manier een groep in te checquen, met als resultaat dat we met zijn allen, 14 reizigers, koppels of niet links en rechts van het vliegtuig aan het raam zitten... De vlucht Casablanca - Brussel is nog chaotischer....
Het is 16h als we uiteindelijk in Brussel aan komen... Een aantal van de groep moet zelfs vaststellen dat hun valiezen opengebroken zijn. Een hoop van hun spullen is verdwenen en bij sommigen zit Marokaanse kledij, wat doet vermoeden dat daar de roof gebeurt is. In Casablanca zijn een paar toestellen geschraapt geweest waardoor we er 6h moesten wachten op een verbinding...
