Ik weet niet meer waar ik de vorige keer gestopt ben, maar ik zal maar starten dat we naar Laos geweest zijn. Geen 20 jaar terug, maar 150 jaar. Er zijn geen verharde wegen dus het is er very dusty en smerig. Er is hier gewoonweg niks. Als wij smiddag aan het eten zijn (picknick) zijn we vergezeld van de kinderen van het dorp die onze boterhammen uit de mond kijken. De overschot wordt ook verdeeld onder de kinderen. Dat stemt toch even tot nadenken hoor. Gewoon eten wat je vindt of krijgt. We zijn ook in een winkel stylo en enhaarspeldjes gaan kopen, wat waren ze er verzot op.
