Ray werd op 12 november 1917 in het Franse Bois Guillaume geboren als François Victor de Paepe. Zijn vader, een Brusselaar, was samen met zijn moeder tijdens de eerste wereldoorlog naar Frankrijk gevlucht. Na de oorlog keren ze terug naar ons land, en ze sturen de kleine François naar school in de buurt van Mechelen, waar hij ook in een kerkkoor zingt.
Zijn echte carrière begint eerder toevallig wanneer hij eind jaren 40 in de bioscoop zit te genieten van de film 'Je vous aime, chérie'. Vooral de titelsong maakt grote indruk op hem. Na de voorstelling brengt hij samen met zijn vrouw nog een bezoek aan het café van Paul Loos in Vilvoorde. Paul speelt datzelfde liedje op zijn accordeon en Ray begint spontaan mee te zingen. Het aanwezige publiek is daar zo van onder de indruk dat Ray ter plekke besluit om zanger te worden. In 1949 neemt hij in de vermaarde Pleyel-studio in Parijs een eerste singletje op, 'Domino'. 



Het grote succes komt pas wanneer Ray het liedje 'Oh Heideroosje' opneemt in duet met Jetty Gitari, die op 13 augustus 2002 haar 75ste verjaardag vierde. Nadien volgen de hits mekaar snel op: 'Zing signorita, zing voor mij', 'Wat je naam was dat ben ik vergeten', 'Romantica', 'Ce soir', 'Thé dansant', 'Postman Bravissimo' enz. , allemaal meezingers die van hem één van de populairste Vlaamse zangers van de jaren vijftig maken. Op het hoogtepunt van zijn zangcarrière kon hij rekenen op een fanclub van 6000 leden. Zijn vrouw Rooske (mevrouw Rosa-Simonne Vanden Broeck) verzorgde in haar eentje de administratie van de club. Rooske was ook het zakelijk brein achter Ray Franky. Bij Radio Luxemburg heeft hij 5 jaar lang een dagelijkse radiouitzending. Vergeten we daarbij ook de 'Bonte avonden' van Renier Van der Velden in Antwerpen niet, en het kabaret 'Kop en staart' met Joris Collet en Fritz Van Tichelen bij de VRT.
Ray toerde ook veel. Hij trad op tijdens diverse bals, waarbij hij geen genoegen nam met een paar liedjes. Zijn collega's Jean Walter en Will Ferdy herinneren zich nog goed dat hij soms zes uur na mekaar optrad, zonder ook maar een kwartiertje pauze in te lassen. Het spreekt voor zich dat hij bij zaalexploitanten een graag geziene gast was.
In 1959 kreeg Ray als eerste Vlaamse zanger van zijn toenmalige platenfirma een gouden plaat voor zijn 10-jarige carrière. Begin jaren zestig opende hij in de buurt van het Zuidstation in Brussel een eigen café, waar hij heel vaak optrad. Daardoor ging hij tijdens de weekends niet elders in het land zingen en dat heeft zijn populariteit beetje bij beetje doen verwateren. In 1973 verkoopt hij het café en komt er weer tijd vrij om in Vlaanderen te gaan toeren. Eind 1974 viert Ray zijn 25-jarige carrière. Van 1975 tot 1982 is hij werkzaam als postman in Brussel X.
Begin jaren 80 werkt Ray met ongekende ijver aan zijn comeback: hij duikt opnieuw de studio in en neemt tot 1989 allemaal nieuwe liedjes op. Met gepaste trots vertelt hij tijdens interviews over hoe hij de opgang heeft meegemaakt van de 78-toerenplaat, de singeltjes, de elpees en zelfs de cd!
De officiële bekroning komt er wanneer hij Ridder in de Kroonorde wordt voor zijn bewezen diensten aan het Vlaamse lied.
Met zijn gezondheid gaat het echter minder goed. De dokters stellen vast dat hij lijdt aan de ziekte van Parkinson en die maakt hem almaar minder mobiel.
Maar zijn fierheid als artiest is hij nooit verloren. Toen Radio 2 hem in 2000 mocht interviewen naar aanleiding van zijn nominatie met 'Zing signorita, zing voor mij' stond hij er op dat hij ons, al was het dan op zijn ziekbed, gladgeschoren en proper gekamd kon ontvangen. Toen hij vertelde over 'zijn liedjes' straalde hij weer als vroeger, en op momenten dat zijn geheugen hem al eens in de steek liet, was Rooske altijd in de buurt om het verhaal aan te vullen. Dat haar man in 2002 een aparte ereplaats krijgt toegewezen in de Eregalerij van het Vlaamse lied, doet haar veel plezier, en het maakt Ray voor altijd een beetje onsterfelijk.
Ray Franky overleed op 7 juli 2002 in Vilvoorde.