|
Opa lief,
Hier een gedicht speciaal voor jou op papier...
Wat heeft het leven jou toch aangedaan,
je hebt steeds voor iedereen goed gedaan.
Tranen stonden in mijn ogen,toen ik het verschrikkelijke nieuws
moest horen.
Het was niet te geloven,heel mijn leven lag ondersteboven
een paar dagen na het nieuwe jaar
stond je huis in lichter laaien
er was een wolk van vuur ontstaan, wat had je de heer in hemelsnaam misdaan?
Je leed van toen een harde strijd,tegen pijn en eenzaamheid
daar je huisje niet meer was,wat het was
en je daar ook nietmeer je nest verder kon inslaan
hebben mijn ouders lief u onder hun vleugels genomen.
Van toen ben je met pijn verder door het leven gegaan,
met vallen en opstaan van de pijn,die je soms ondraaglijk werd
heb je toch nog veel kunnen doorstaan,
zo ben je op mijn huwelijk door je adem heen gegaan.
Je bleef tot het einde maar legde je hoofd op de tafel neer,
iedereen besefte "die mens heeft zeer".
Zeer diep in je longen was je op, ze waren verbrand maar je gaf niet op
je was een vechter en wilde verder gaan,
verder tot de strijd zich keren zou tegen jou...
Maar mensen begrepen het vaak niet,dat je had soms veel verdriet
Je moest het ziekenhuis weer in, en dan weer even niet!
Toen kwam er een moment, een moment van onrust in mij op
ik kwam je bezoeken en voelde me heel rot
Rot voor wat ik zag, rot voor wat ik voelde...
"Opa" waar bleef je lach?
Ik zag je lijden nu in pijn,
en dat vond ik als kleinkind echt niet fijn!
Ik keek naar je voeten, ze waren gezwollen van het water dat geen weg meer vond
daar je de laatste dagen geen meter meer verder kon.
Ik smeerde ze met een zalfje in en zag een glimp op je gelaat, zo van
"o wat een zaligheid"
Opa lief, ik had het toen die dag gedacht
al had ik het liever niet verwacht
de telefoon ging die nacht bij mij aan
en ik kreeg ineens een grote traan
"het is zover" dacht ik bij mijzelf
mijn opa is moeten gaan
gaan uit dit leven , nadat ik hem een mooie achterkleinzoon had gegeven
en er nog een achterkleinkind op komst was dat nog gekoesterd in mijn buikje zat.
zeker nog 8 maanden lang
ik heb het je nooit kunnen vertellen je ook nooit kunnen laten zien
Maar opa lief, ver weg ben je niet
we kijken naar de sterren onder een open lucht
en weten dat je daar een knipoog naar ons gunt.
Je achterkleinzoon "Brian" kijkt elke keer weer door zijn raam
om maar één klein sterretje te zien schitteren
en weten dat jij het bent...die ons een teken geeft
Opa uit het oog hebben we jou verloren
maar niet uit ons hart
dat houd ons sterk en ik weet dat jij nu warm bij oma bent.
en dat jullie samen op mij wachten
dat geeft me soms weer nieuwe krachten.
je kleindochter
*Opgedragen aan mijn opa die in december 1997 overleden is
|
