Ik ging naar de apotheker voor mijn portie medicijnen. Het toeval wou dat ik eens in een andere winkel belandde dan die waar ik regelmatig mijn geneesmiddelen koop. Het was een heel klein winkeltje met waarschijnlijk daarachter wel een groot magazijn. Maar ik kwam binnen en mijn oog viel dadelijk op een schilderij dat links aan de muur van de toonbank hing. Ik vroeg de apotheker meer uitleg over het desbetreffende werk en het bleek afkomstig te zijn van een plaatselijk kunstenaar die daar af en toe een stuk te koop aanbood. Ik kreeg het adres van de kunstschilder en belde aan. We onderhandelden wat over de prijs en er werd zowaar een deal gesloten. Ik ging naar huis met een kunstwerk dat waarschijnlijk niet veel waarde heeft op de markt maar dat er toch voor heeft gezorgd dat mijn apothekerskosten in de loop der jaren niet al te veel zijn opgelopen. Ook is het zo dat ik tot hiertoe altijd mijn medicijnen vlotjes heb kunnen betalen. Met dat schilderij spreek ik voor ik ga slapen. Het helpt me bij mijn mijmeringen en overpeinzingen van de dag. Wat is een dure koop als het in de geest klikt naar een blijvende passie ? Wie vindt nu zoiets bij een apotheker ?
Vroeger dacht ik eerst dat iedereen een goede astroloog nodig had. Later werd dat beeld voortdurend bijgeschaafd. En zowat alle beroepen zijn nu op mijn 50ste de revue gepasseerd. Het ergste is dat ik een enorme projectie had naar rijkdom, en overal wel de witte raven zag door te verschijnen in de media. Zelf probeerde ik ook zowat alles wat je maar ook kan bedenken voor dat éne zwarte gat in de markt. Is rijkdom een obsessie van de jeugd of een ambitie waar iedereen naar streeft. Het is een beetje als een superieuriteitsgevoel dat ik heb t.o.v. de anderen. Gelukkig werd met wat ouder te worden dat allemaal serieus getemperd.
Wel heb ik geleerd dat de enkele goede vrienden die ik heb onbetaalbaar zijn. En met een titel als vriend verdien je op deze wereldbol geen geld. Maar je kan wel betrachten om voor enkelen altijd een goede vriend te zijn.
Binnenkort zijn het weer verkiezingen. Het enige verschil met vroeger is dat ik het nu echt niet meer weet. Ik sta in elk geval niet op de lijst, dus de volgende vier jaar blijven mijn zakken leeg. Maar mijn geweten blijft tenminste zuiver. En daar kan je altijd nog gerust mee gaan winkelen.
Iedereen moet tenslotte in crisistijd bezuinigen, maar de doe het zelf zaken boeren nog steeds goed. Aangezien ik een diploma heb van een vakman kan ik dus altijd mijn plan trekken. Ik drink dus vier jaar water van de kraan, wetende dat daar in de raad van bestuur ook een politieker zit ; ik bezuinig op mijn uitgangsleven, wetende dat waarschijnlijk de aandelen van electrabel door mijn thuisblijven gaan stijgen. Het ergste is daar hebben ze ook weer een voorzitter nodig.
Mijn doe het zelf zaak zal in elk geval open zijn op de verkiezingsdag. Mijn afwezigheid in het stemlokaal beslist dan over een nieuw te nemen herstructureringsplan van het bedrijf.
