Hallo, boezemviend(innen)

Mijn chemo's volgden nu om de 3 weken elkander op. Een heel intens gebeuren ,vermoeiend en met enkele hindernissen.
Mijn grootste hindernis was mijn haar.  Op aanraden ben ik naar een pruikenhandelaar geweest die vermeld staat in de brochure van de Stichting tegen kanker.  Die stelde me op mijn gemak, een tasje koffie erbij en zo ging ik mijn eerste pruikje passen.  Verschillende pruiken bovengehaald, en uiteindelijk was er een bij die leek op mijn oorspronkelijke haren. Mijn dochter was bij me, waar ik zeer blij om was,  die me geruststelde en zei "Ma je zult zien dat het allemaal
mee valt",
Bij de meeste patienten viel die haren bij de eerste chemo al uit, maar bij mij duurde dat tot ik mijn vijfde chemo gehad had.  Eerst begon ik stilletjes te ruiven
maar op een dag had ik hele plukken in mijn hand.   Dat was nu voor mij het ergste wat me kon overkomen. Ik durfde me niet meer in de spiegel bekijken. Ja dan maar terug naar die pruikenhandelaar om defenitief mijn pruik te gaan afhalen.  Hij zag dat ik het daar heel moeilijk mee had en liet me even alleen om mijn emoties te verwerken, want die zaten zeer hoog.  Hij knipte mijn overige plukjes haar af, paste mijn pruik terug en die werd mooi bijgeknipt en bijgefönd.
Ja, mis was het niet, maar ik vond dat ding maar kriebelen en vond het toch maar warm op mijn kop.  Ik moest het nu wel dragen, maar mijn allerbeste vriendje zal het nooit worden. Achteraf bekeken, is het toch wel het minste. Je gezondheid is je toch meer waard. Dit mijn pruikenverhaal.
Liesje, en tot wederhoren.

i