Dag boezemvriend(innen
------------------------------
De strijd lijkt gestreden, dacht ik.
Alle behandelingen zijn achter de rug, en de rust kan terugkeren. Ik ben heel optimistisch, operatie geslaagd, de chemo en de bestralingen zullen hun werk wel verder zetten.  Maar wat voel ik me toch zo moe. Mijn benen zijn precies van lood, en s'avonds  kan ik geen pap meer zeggen, kruip ik van vermoeidheid  in mijn bedje en kan ik slapen tot uren in de voormiddag.  Nachtmerries zijn er ook altijd bij.  Ik word telkens achterna gelopen door een horde verpleegsters en dokters met chemo zakjes en  messen. 'n Horrorfilm heeft er niets aan.  Lijkt heel normaal te zijn, kan tot enkele weken, maanden  of zelfs jaren duren, wordt me verteld. Dat belooft !
Mijn optimisme daalt soms tot op de puntjes van mijn tenen.  Ik hoor hier en daar verhalen van borstkankerpatienten die terug hervallen zijn, de schrik bekruipt me telkens als ik zo iets hoor.  En dan komen de 3- maandelijkse controles.  Om tegen de muren op te lopen van angst.  De oncoloog  stelt me wel gerust, maar toch?  Zeggen ze altijd wel de waarheid.  De tumormarker gaat soms de hoogte in, je voelt hier en daar 'n steek, rugpijn,  is dit allemaal wel normaal. Je staat er  mee op en je gaat er mee slapen.  De echte rust keert toch niet meer terug. De tijd zal het me leren of ik genezen ben of  er toch een terugval zal gebeuren.
Bij een voordracht zei een oncoloog ons :  we kunnen de kanker nog niet echt uitbannen, maar met de medicamenten die nu voorhanden zijn,
zal het in de toekomst meer chronisch worden. En de behandelingen zullen meer op maat kunnen.  Want nu moeten ze chemo geven aan patienten bij wie het misschien niet nodig is.
Er word me een revalidatie voor kankerpatienten aangeraden die de vermoeidheid kunnen verbeteren, je angsten meer kan loslaten, en ook je grenzen terug kunnen verleggen.
          
Maar daar de volgende keer meer over.
groetjes Liesje