Gedachten
-------------
Ik zit nu in het stadium van mijmeringen. Ik zag gisteren een campagne op tv om vrouwen boven 50 jaar te laten screenen. Ja zo was het bij mij begonnen. Met die brief in mijn hand wat ik zou doen ; gaan of niet gaan. Gelukkig had ik mijn man die zei , ja je hebt nu tijd waarom zou je niet gaan. Het was meteen raak, "ik zie een wit vlekje " zei die verpleegster, maar het daagde toen  nog niet in me op. Ik zou toch geen kanker krijgen. Dat gebeurd bij een ander , maar toch zeker niet bij mij. Was het maar waar, het verdict, kwaadaardig, agressief. Mijn eerste gedachten waren, ergens mij te verstoppen waar niemand me kon vinden. Want kanker was het vreselijkste dat mij zou overkomen. Alles is nu achter de rug, ik voel me goed, gerust ben je nooit, maar ik pleit naar alle vrouwen , LAAT JE SCREENEN, of het kan wel eens te laat zijn. Had ik toen mijn man niet gehad, hoeveel erger zou het dan nu geweest zijn. Gewoon doen boezemvriend(innen).