Hier komt mijn 2 de verhaal.
_______________________
In de helft van mei 2003, mocht ik teruggaan voor controle in de kliniek. Bij de specialist aanbeland, kreeg ik te horen dat alles naar behoren was gegaan, maar een paar chemo'kes moesten toch ook gebeuren. Ik was onthutst, was daar zeker niet op voorbereid, hoe kon dat nu, mijn kansen zouden optimaal zijn.
Ik had geen uitzaaiingen en er waren geen lymfeklieren aangetast.
Ik vroeg wat die chemo mij dan nog te bieden had en kreeg als antwoord, "ja , dan zijn we uitgepraat en kan je nu naar huis" .  Ik vond dit geen behoorlijk antwoord en vroeg nogmaals waarom ik chemo moest.  Die dokter zei me, -omdat ik geen positieve hormoonreceptoren had en de tumor toch nogal agressief stond opgeschreven- ,het raadzaam was om chemo te hebben.
Dat was behoorlijk slikken, ik chemo ? Dat was voor mij een beeld van mensen die daar doodziek lagen en veel afzien.  De tranen kwamen in overvloed.  Dan kontakt gezocht met de borstverpleegster die me geruststelde en dat het tegenwoordig toch wel erg meeviel.  Maar mijn haar zou uitvallen en ik kon maar vast naar een pruikje gaan omkijken. Dat ook nog.  Afspraak om volgende dinsdag een porth a cath  laten te steken. Dit zou mijn aders minder belasten.
Onder algemene narcose werd die gestoken, rechts onder mijn sleutelbeen . Dit is een klein rond doosje met in het midden een rubberen membraam , dat het aanprikken voor bloed en het geven van chemo zou vergemakkelijken.
Dit alles viel me toch erg tegen vermits je geen vermoeden hebt dat dit er nog allemaal komt bij zien.
Dan werden er terug afspraken gemaakt wanneer ik moest terugkomen voor die chemo . Dit zou 6X 3 weken zijn .
FEC chemo en dat in het daghospitaal.
Dit was zo ongeveer het voorgerecht en de hoofdschotel moet nog volgen. tot later