Ik vind het kei neig dat je hier een berichtje achterlaat. Bedankt
borstkankersite
de site voor borstkankerpatienten boezemvriend(innen)
28-05-2005
mijn eerste chemo
Lieve boezemvriend(innen)
Mijn ervaring met mijn eerste chemo. -------------------------------------------- De dag komt eraan dat ik mijn 1ste chemo moet gaan halen. Mijn broer zou me naar de kliniek rijden, met de moed tot in mijn schoenen en een dikke krop in de keel. Om 8 uur aanmelden bij het daghospitaal. Je krijgt een bed toegewezen samen met nog een tiental patienten. De ene zonder haar, de ander met een pruikje en de rest zoals ik. Bleek, rusteloos wacht ieder tot ze de porthe carth komen aanprikken, dit is om bloed te laten trekken, dat direct naar het labo gaat en dan plaatsen ze een catheterke om straks de infusen op aan te sluiten. Mijn emoties krijgen toch de bovenhand, als ik zo rond me zie, denk ik wat lig ik hier tussen die mensen te doen. Ik hoor hier niet thuis, dit is iets voor heel zieke mensen maar toch zeker niet voor mij. Maar ja de realiteit komt er toch door en ja waarom ik niet. Om een uur of 9 word je verwacht bij de oncoloog. Die kijkt de bloedwaarden na en vraagt hoe het met je gaat. Dan komen ze vragen of je een brood- of warme maaltijd wilt hebben. Ik die zo graag eet en snoep, vindt het voor vandaag niet zo nodig, maar bestel toch maar een warme maaltijd. Die achteraf toch nog redelijk naar binnen ging. Dan rond de middag komen de zakjes medicamenten binnen. Eerst wordt de catheter doorgespoeld, dan cortisonen voor de eventuele ongemakken, en dan nog kytril tegen het overgeven, en dan het beruchte rode chemozakje dat omhuld is met aluminiumpapier. Je kunt misschien denken dat het een lekkere bloody mary is, maar minder is zeker. Je durft hier niet bij stil te blijven staan, al dat gif dat nu in mijn lichaam gaat, maar ook anders gezegd : het is misschien het medicijn dat mijn leven gaat redden. Het moet dienen om de resterende kwade cellen te vernietigen. Maar zowel de goede als de slechte cellen gaan er mee aan. Mijn medepatienten zijn allemaal rustig, maar beginnen toch stilletjesaan een babbeltje te slaan. Wat doe je anders om de tijd te doden. Maar er komen toch schrijnende verhalen boven. Er zijn toch ook nog zovele jonge mensen bij. Rond 16 uur zijn die infuuszakjes erdoor en wordt voor de laatste maal de catheter nog eens doorgespoeld, dit ook om trombozes te voorkomen. De verpleegster zegt dat je nu veel moet gaan plassen en dat je urine de eerste uren rood zal zijn ; maar dat ik me daar geen zorgen moet om maken. Een beetje suffig en een vieze smaak in de mond, maar toch is deze dag zeer goed meegevallen. Ik raad toch aan niet zelf met de auto te rijden. Terug thuisgekomen houd ik me de eerste dagen toch nog wat rustig, ik voel me een beetje koortsig en ongemakkelijk, maar dan verloopt alles terug normaal. Die vieze smaak in je mond blijft wel hangen, en dat lekker kopje koffie is ook dàt niet meer. Mijn ervaring hierover : Het was beter meegevallen dan dat ik vermoedde. De verpleegsters zijn schatten van mensen, en ik moet ze bewonderen om op deze dienst te moeten werken. Er kwam ook een vrijwilligster langs om een babbeltje te slaan en om te zien of ze iets voor je kon doen. Die mensen zetten zich toch ook maar belangeloos in om ons het leven een beetje aangenaam te maken. Veel drinken, zoals netelthee of water om zo vlug mogelijk dat gif kwijt te geraken. Een zuurtje in je mond steken kan helpen om die vieze smaak van die medicamenten te laten verdwijnen. Mijn toegewezen vrijwilligster van het regionaal kankercentrum belt me dikwijls om te babbelen en om eventuele papieren in te vullen voor ziekenkas, of andere instanties. Krijg er ook een mooi kaartje van met een mooie tekst erop. Al die bezorgdheid van medici, verpleegsters, zeker mijn man en kinderen, en vrijwilligsters omhullen mij in een deken van warmte en geborgenheid, en denk ik stilletjes het komt allemaal wel goed. Want al die mensen houden van mij. Ik dank hen.
