Met die sombere dagen, Allerheiligen en Allerzielen, dacht ik nog meer aan mijn vader en ik besefte pas ineens dat ik niet naar het kerkhof kon gaan, zoals de meesten van jullie, want mijn vader heeft geen graf !
Het was zijn wil en zijn gedacht maar voor de eerste keer voel ik echt een soort gemis. Ik begrijp eindelijk wat mijn dochter voelt. Zij mist een ontmoetingsplaats met hem. En daardoor ben ik straks van gedacht veranderd over mijn eigen heengaan. Ik zal mij laten begraven en niet zoals ik altijd dacht, de zelfde weg kiezen als mijn vader,mijn as met de wind laten zweven tot naar de aarde........ Zij zal een plaatsje hebben waar ze met mij kan komen "babbelen" haar zorgen vertellen, haar gelukjes met mij delen en een mooi "tuintje" onderhouden met mijn lievelingsplantjes.....
En dan vannacht, heb ik intens de laatste momenten van mijn vader herbeleefd en als een soort therapie, heb ik geschreven zonder een moment te stoppen............. huilend maar bevrijd !
Het zijn heel intieme momenten maar ik wil het hier plaatsen. Misschien zal het ook andere mensen kunnen helpen...?
**************************************************** De moeilijkste, de laatste momenten.....
Tot nu toe heb ik er met heel weinig mensen over gehad. En toch is het misschien niet slecht er over te spreken, voor mij en ook voor veel andere mensen die ooit eens er mee geconfronteerd zullen zijn.......
Klinisch dood !
Ik had er zoveel over gelezen, over gezien en veel over nagedacht........lange discussies met medeleerlingen van verschillende cursussen gehad tot heel vroeg in de morgen.
Maar nu, trof het mij persoonlijk...... en ik was helemaal verloren, bang, boos, in opstand, misselijk, zo vol van mijn onmacht.... ik wou iets doen, kon mij er niet bij neerleggen, wou het gewoon niet aanvaarden !
Het was niet zo maar iemand hoor !!! het was mijn vader ! Hoe kon zoiets gebeuren ? waarom hij ? hij had dat niet verdiend.... hij deed niemand en niets kwaad... hij had nog zoveel te doen.... moest mij nog zoveel leren...... neen ! Hij gaat ineens zijn "zeeogen" opendoen en naar me kijken en lachen en zeggen : je gelooft dat toch niet he ? Kom, we gaan naar huis er is nog heel veel te doen in 't bos en in de tuin ! 't was maar een grapje.... kom.....
Maar neen, hij bleef gewoon liggen, heel rustig met zo'n lieve glimlach op zijn gebruinde gelaat en.....hij ademde zonder moeite, zonder apparaten, slangen.......
Zo iemand kan toch niet dood zijn ! Ik geloof jullie niet... neem hem mee in de operatiezaal en aub, doe toch iets ! Men ziet niets behalve enkele blauwe plekken her en der, op zijn hoofd en zijn lichaam maar geen enkel letstel of kwetsuur.......
Toen kwam onze dokter en vriend aan en ik dacht, voilà, Pepère is gered, nu komt alles in orde !
Maar zijn blik was zo triest, vol medeleven en hij pakte mijn handen vast en zei : ik zal alles nog eens nachecken omdat ik wil dat je gerust kunt zijn en hem zijn weg laten gaan.....
Dan, voor de eerste keer sinds het ongeval, besefte ik dat het echt erg was.... als hij mij dat zei, was er geen hoop meer.
Eindelijk kon ik huilen en mijn vader met een ander blik bekijken......... hij zou nooit meer opstaan, nooit meer naar me kijken en niets meer tegen mij zeggen ! Ik rende naar buiten tot in de tuin van de kliniek en liet mij gewoon op de grond vallen naast een struik en liet de vrije loop aan een tranenstroom........ ik kon bijna niet meer ademen en had hevige maag en darmkrampen. Ik was liever daar terstond gestorven om hem terug te vinden !
Maar het leven is hard en ik besefte na een tijdje dat ik niet alleen was met mijn verdriet...... daar binnen was de hele familie naast hem en moest ook kampen met de emoties, de angsten, het verdriet. Ik ging dus terug naar de Spoed.... liep precies op wolken maar geen mooie droomwolken....... nachtmerries, griezels......
En de hele tijd dacht ik : " het is niet waar...... hij zal daar staan en op je wachten...... hij zal zijn armen open doen en zeggen : waar was je toch ? ik maakte mij al zorgen...... en wij zullen lachen en naar huis terug gaan want alles is al klaar, versierd, zo mooi, zo feestelijk : morgen is het Pasen ! Overal waren al de eitjes, chocolade paashaasjes enz... verstopt voor de kinderen.
Waarom moesten ze toch die twee dode "mastenbomen" afzagen en ontwortelen juist vandaag ? Er was nog zoveel tijd in de paasvakantie en meer hulp........ maar het Lot had het anders beslist........
Toen ik iedereen zag wist ik dat het definitief was. Alle mogelijke testen waren uitgevoerd en het vonnis bleef : klinisch dood !
Mijn vader was ondertussen naar een kleine kamer gebracht en in een bed gelegd met een soort hemd van de kliniek aan.. Het stoorde mij want ik vond dat het niet bij hem paste ! Maar tja, wat had dat nu nog voor belang ?
Mijn moeder kon hem niet loslaten en streelde zijn voorhoofd met zo veel liefde terwijl ze hem van alles toefluisterde....... ze begon zelfs zachtjes te zingen en ik voelde warme tranen op mijn wangen rollen....... Ik had hem zo graag vastgehouden maar ik vond dat zij voorrang had en wachtte tot ze even weg moest........
Ik ging dan even naar onze dokter en vroeg hem wat er nu zou gebeuren. Zijn eerlijke antwoord maakte mij zo koud als de dood ! Het is een heel sterke man, heel gezond voor zijn leeftijd en zijn hart is heel sterk ! Zonder hulp kan het nog enkele uren duren..... misschien zelfs nog meer maar..... hij is er niet meer, zijn Ziel is heengegaan.
Omdat op dit moment mijn moeder even buiten ging met mijn dochter, ging ik naast mijn vader op bed zitten, keek naar hem, en streelde zijn hand....... En dan gebeurde iets dat ik nooit zal vergeten : hij opende zijn ogen en ging rechtop zitten.... hoestte een beetje, draaide zijn hoofd en ging dan terug liggen. Zijn ademhaling werd dan ineens onregelmatig, gestoord en ik werd ineens bang..... wie weet, misschien had hij pijn of voelde zich niet goed....... Maar onze dokter zei mij dat het een normaal verschijnsel was. Ik moest niet ongerust zijn, het waren fysische reacties maar omdat zijn hersens dood waren, voelde hij niets meer.
Het was toch zo moeilijk te aanvaarden dat hij dood was want zijn hart klopte heel regelmatig en rustig, zijn huid was niet koud en men had kunnen denken dat hij sliep.......
De uren gingen voorbij, wij stonden allemaal rond zijn bed en ik ben zeker dat wij allemaal op een "wonder" hoopten, gelovigen of niet !
Ineens, werd zijn ademhaling moeilijk en hij kreeg lichte stuip- trekkingen........
Toen volgde ik gewoon mijn instinct en ging naar hem toe, begon zijn onderbenen te masseren en zei hem : ik zou je hier voor altijd willen houden maar ik weet nu dat het niet meer kan.... dus, pépère, als je moet gaan....... wij laten je los.... zelfs is het moeilijk.... ga je weg........ wij houden van jou voor altijd..... maar ga naar waar je moet.......... En nog zoveel dingen die ik echt niet meer weet maar mijn dochter zei mij nadien dat ik een soort gebed zei en dat iedereen zweeg....... het was mooier dan alles wat ze ooit gehoord had.... pure liefde........
Ineens, ging mijn vader even rechter zitten en met een zucht liet hij zich dan terug achterover vallen...... hij had zijn laatste adem uitgeblazen en nu na al die jaren, ben ik zeker dat ik hem geholpen heb om over te gaan. Het is iets dat mij echt kan troosten.... en ik hoop dat ik, ook zo geholpen zal zijn als mijn laatste uur gekomen is........
Bosrankje
November 2007
|