Ik ben Elisabeth de Witte (Betty of Titi), en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bosrankje.
Ik ben een vrouw en woon in Brasschaat (Belgie) en mijn beroep is de dag plukken.
Ik ben geboren op 06/09/1944 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Poëzie en proza, de natuur, de mensen en de pc.
Ik leef sinds een jaar met mijn herfstliefde Alterego(zie foto).Wij genieten in ons nestje van de 1001 dagelijkse gelukjes die het leven ons brengt!Mijn moeder is 92 en ik heb een dochter,een schoonzoon,vier kleinkinderen:Rob(22)Daniel(20)Elly(16)Alix(6)
Bosrankje's Laar
Ik zou een plaatsje willen vinden waar iedereen welkom kan zijn... Tussen beuken, eiken en linden, een open laar vol zonneschijn !
Een plaatsje waar woorden spelen, zich verbergen achter een waterval... zwemmen en plonzen in grote meren en springen op de oever als een bal.
Iedereen die wil schrijven of dichten kan hier even tot rust komen.... die mag ook zijn hart verlichten in de frisse schaduw van de bomen.
Bosrankje's Laar nodigt U uit allemaal om creatief, realist of romantisch te zijn... ieder trouw aan zichzelf, echt en loyaal in momenten van geluk, verdriet of pijn
Bosrankje/clematis
De clematis of bosrank
Als ik soms,
in de herfst,
langs de mooie
Maasvallei wandel,
is de clematis
uitgebloeid en
duizende dromerige
katoenen veerbollen
trillen en ritselen in
de nog zachte wind.....
Een onvergetelijk
sprookjesachtig zicht........
Bosrankje
bosrankje's laar
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van woord en zin Hier vindt men poëzie en proza
uit de natuur, het hart en ziel......
Brief aan mijn vader : Negen jaar later, loslaten.......
'k wil eindelijk eens wakker worden uit mijn angstige nachtmerrie komen me terug met vreugde omgorden..... echt leven en niet meer zo dromen...
'k moet opnieuw Pasen kunnen vieren zoals vroeger,papa,toen jij er nog was mijn huis daarvoor vrolijk versieren chocolade eitjes verstoppen in 't gras.
'k hoop te lachen.., zingen ...leven niet eeuwig somber blijven treuren mijn verdriet soms wat overdreven 'k weet...... je hield niet van zeuren.
'k ben toch nog eens langs gegaan je weet.....naar ons zo geliefde bos daar waar jij van ons bent heengegaan zo vredig rustend op een bed van mos.
'k wil vooral altijd blijven gedenken je sereen gelaat,je glimlach zo zacht... misschien wou je mij dat nog schenken maar...... toen werd het ineens nacht...
'k zal je altijd erg blijven missen...... niemand die jouw plaats kan innemen 't valt me toch zo moeilijk te beslissen om hier,papa,verder zonder jou te leven
'k laat je dan toch nu eindelijk los 'k had het al lang moeten doen... vandaag in ons mooi dennenbos in de Lente, ons lievelingsseizoen
Mijn dochter gaf mij enkele dagen geleden, een kaft met foto's van onze tuin in Schoten en ik begon met veel ple- zier erin te snuffelen........
Tussen de foto's, vond ik ook zes bladzijden van een kladschrift waarin ik iets had geschreven einde februari 1998, nog geen jaar na het dodelijke ongeval van mijn vader in 't bos.
Andere jaren maakte ik altijd met hem, een planning van wat er te doen was in de tuin om lente en zomer voor te bereiden, ook voor onze kruid- en moestuin.
Nu stond ik er alleen voor en begon paniekerig te worden vooral voor groenten en kruiden !
Ik heb al de helft van mijn tekst in 't nederlands vertaald en morgen de rest, enfin hoop ik
De tijd van toen...,wat ik schreef over mijn tuin, negen jaar geleden...
Op deze laatste februaridag, kan ik niet weerstaan aan de roep van mijn tuin..... De winter heerst nog ,doch niettemin zweeft er al een ondeugend lenteluchtje rond. Schuchtere zonnestralen verwarmen met tederheid al wat leeft.
'k Hoor plots gezoem rond mijn oren ...... Een vroegrijpe verdwaalde hommel vliegt twijfelend naar de geborduurde bloemen op mijn trui..... Gelukkig, beseft hij heel vlug zijn vergissing en verkiest paarse heide om nectar in te zamelen.
Op alle bomen en struiken bewijzen de tere knoppen het onveranderlijke van de levenscyclus die blijft voortgaan op 't natuurlijke ritme der seizoenen.
M'n ogen blijven dromend,de zachte blad'ren van de hortensias strelen, terwijl ik me herinner hoe ze vorig jaar vernield werden door strenge maartse vorst.
Onze zomer was daardoor niet helemaal 't zelfde als de andere jaren, zonder die schilderachtige roze, paarse en blauwe bloemen die al mijn hele jeugd hadden opgefleurd.....
Toen,in onze gezellige stadstuin ,pronkten de hortensias op verschillen plaatsen. Het waren struiken van respectabele leeftijd en 'k zie me nog, alsof het gisteren was, tussen de twee oudste zitten, op mijn rieten stoeltje,urenlang te lezen met, aan mijn voeten, onze dikke zwarte spinnende kater Noireaud.......
Hortensias zullen voor mij altijd geassocieerd blijven met sprookjes van Charles Perrault en Hans Christian Andersen, zonder mijn eerste leesboek "Alleen op de wereld" van Hector Malot te vergeten ,wat mij zo diep trof dat ik mijn verdriet probeerde te verzachten met kleine chocolade- tabletjes van Côte d'Or of krokante Petit Beurre......
Ik hoor nog het gekir van verliefde duiven, de frisse lach van spelende kinderen in omringende tuinen, het geblaf van twee kleine agressieve honden van 'n oud buurvrouwtje, de mooie warme stem van mijn moeder terwijl ze piano speelde in de late namiddag,en ik....,ik adem heel diep in, alle verrukkelijke geuren van mijn tuin van toen........
Even dromen over mijn jeugd heeft me goed gedaan maar de realiteit lijkt me zo moeilijk, nu dat mijn vader er niet meer is. Altijd daar om een goede raad te geven, helpen met de planning, met de planten- aankoop, met de beplantingen en vooral alles altijd met een lach, een liedje of een lieve omarming......
Maar de natuur kan niet wachten en de tuin dwingt mij om verder te denken en mij niet te laten wegzinken in verdriet en melancholie....... 'k Ben zeker dat mijn vader nu blij zou zijn.
Er is zoveel te doen dat ik even een beetje verloren loop langs de paadjes......waarmee ga ik beginnen ? Waarschijnlijk met de moestuin want ik moet nog goed zoeken welke groenten het liefst naast elkaar leven. Ik ga in de serre naar de boeken en schriftjes van mijn vader kijken ,wetend hoe moeilijk het zal zijn de tekeningen, nota's en plannen te zien.... Er ligt nog een leesbril en zijn lievelingsstylo naast een doosje anijsdropjes die hij zo lustte..... De emotie is mij te sterk en ik ga even zitten op zijn stoel naast de houtkachel en druk met wanhoop zijn fluwelenjasje tegen mij. Ik hou mijn ogen gesloten om de illusie even te bewaren...... we zijn even samen zoals vroeger... Hij gaat mij iets leuks vertellen en we zullen lachen gelijk kinderen, zoals vroeger........
Het was goed om even alle emoties te laten stromen..... Ik voel mij terug sterk en begin in de schriften en kaften te neuzen...... Zo kom ik te weten dat wortelen heel graag met erwtjes omgaan en niet alleen in een pan maar ook in de moestuin..... Ik lees ook dat venkel boontjes en tomaten niet kan uitstaan maar daarentegen een echte passie voelt voor sla en courgetten. Wat betreft de staakbonen, zij houden van Oost- Indischekersen die hen tegen de luizen beschermen. Die prachtige vurige rankende planten zijn niet alleen mooi maar volledig eetbaar van kop tot teen of beter gezegd vanaf de bladeren als salade geserveerd tot de sierlijke gele tot dieporanje bloemen waarmee we ook borden en schalen versieren.
Morgen zal ik zaden gaan kopen en zo vlug mogelijk laten kiemen in de serre om die na de Ijsheiligen te kunnen planten.
Ik zal proberen eer te geven aan mijn vader voor alles wat hij mij geleerd heeft over de natuur zowel de planten als de dieren, het milieu en ook........de mensen !
Met die sombere dagen, Allerheiligen en Allerzielen, dacht ik nog meer aan mijn vader en ik besefte pas ineens dat ik niet naar het kerkhof kon gaan, zoals de meesten van jullie, want mijn vader heeft geen graf !
Het was zijn wil en zijn gedacht maar voor de eerste keer voel ik echt een soort gemis. Ik begrijp eindelijk wat mijn dochter voelt. Zij mist een ontmoetingsplaats met hem. En daardoor ben ik straks van gedacht veranderd over mijn eigen heengaan. Ik zal mij laten begraven en niet zoals ik altijd dacht, de zelfde weg kiezen als mijn vader,mijn as met de wind laten zweven tot naar de aarde........ Zij zal een plaatsje hebben waar ze met mij kan komen "babbelen" haar zorgen vertellen, haar gelukjes met mij delen en een mooi "tuintje" onderhouden met mijn lievelingsplantjes.....
En dan vannacht, heb ik intens de laatste momenten van mijn vader herbeleefd en als een soort therapie, heb ik geschreven zonder een moment te stoppen............. huilend maar bevrijd !
Het zijn heel intieme momenten maar ik wil het hier plaatsen. Misschien zal het ook andere mensen kunnen helpen...?
**************************************************** De moeilijkste, de laatste momenten.....
Tot nu toe heb ik er met heel weinig mensen over gehad. En toch is het misschien niet slecht er over te spreken, voor mij en ook voor veel andere mensen die ooit eens er mee geconfronteerd zullen zijn.......
Klinisch dood !
Ik had er zoveel over gelezen, over gezien en veel over nagedacht........lange discussies met medeleerlingen van verschillende cursussen gehad tot heel vroeg in de morgen.
Maar nu, trof het mij persoonlijk...... en ik was helemaal verloren, bang, boos, in opstand, misselijk, zo vol van mijn onmacht.... ik wou iets doen, kon mij er niet bij neerleggen, wou het gewoon niet aanvaarden !
Het was niet zo maar iemand hoor !!! het was mijn vader ! Hoe kon zoiets gebeuren ? waarom hij ? hij had dat niet verdiend.... hij deed niemand en niets kwaad... hij had nog zoveel te doen.... moest mij nog zoveel leren...... neen ! Hij gaat ineens zijn "zeeogen" opendoen en naar me kijken en lachen en zeggen : je gelooft dat toch niet he ? Kom, we gaan naar huis er is nog heel veel te doen in 't bos en in de tuin ! 't was maar een grapje.... kom.....
Maar neen, hij bleef gewoon liggen, heel rustig met zo'n lieve glimlach op zijn gebruinde gelaat en.....hij ademde zonder moeite, zonder apparaten, slangen.......
Zo iemand kan toch niet dood zijn ! Ik geloof jullie niet... neem hem mee in de operatiezaal en aub, doe toch iets ! Men ziet niets behalve enkele blauwe plekken her en der, op zijn hoofd en zijn lichaam maar geen enkel letstel of kwetsuur.......
Toen kwam onze dokter en vriend aan en ik dacht, voilà, Pepère is gered, nu komt alles in orde !
Maar zijn blik was zo triest, vol medeleven en hij pakte mijn handen vast en zei : ik zal alles nog eens nachecken omdat ik wil dat je gerust kunt zijn en hem zijn weg laten gaan.....
Dan, voor de eerste keer sinds het ongeval, besefte ik dat het echt erg was.... als hij mij dat zei, was er geen hoop meer.
Eindelijk kon ik huilen en mijn vader met een ander blik bekijken......... hij zou nooit meer opstaan, nooit meer naar me kijken en niets meer tegen mij zeggen ! Ik rende naar buiten tot in de tuin van de kliniek en liet mij gewoon op de grond vallen naast een struik en liet de vrije loop aan een tranenstroom........ ik kon bijna niet meer ademen en had hevige maag en darmkrampen. Ik was liever daar terstond gestorven om hem terug te vinden !
Maar het leven is hard en ik besefte na een tijdje dat ik niet alleen was met mijn verdriet...... daar binnen was de hele familie naast hem en moest ook kampen met de emoties, de angsten, het verdriet. Ik ging dus terug naar de Spoed.... liep precies op wolken maar geen mooie droomwolken....... nachtmerries, griezels......
En de hele tijd dacht ik : " het is niet waar...... hij zal daar staan en op je wachten...... hij zal zijn armen open doen en zeggen : waar was je toch ? ik maakte mij al zorgen...... en wij zullen lachen en naar huis terug gaan want alles is al klaar, versierd, zo mooi, zo feestelijk : morgen is het Pasen ! Overal waren al de eitjes, chocolade paashaasjes enz... verstopt voor de kinderen.
Waarom moesten ze toch die twee dode "mastenbomen" afzagen en ontwortelen juist vandaag ? Er was nog zoveel tijd in de paasvakantie en meer hulp........ maar het Lot had het anders beslist........
Toen ik iedereen zag wist ik dat het definitief was. Alle mogelijke testen waren uitgevoerd en het vonnis bleef : klinisch dood !
Mijn vader was ondertussen naar een kleine kamer gebracht en in een bed gelegd met een soort hemd van de kliniek aan.. Het stoorde mij want ik vond dat het niet bij hem paste ! Maar tja, wat had dat nu nog voor belang ?
Mijn moeder kon hem niet loslaten en streelde zijn voorhoofd met zo veel liefde terwijl ze hem van alles toefluisterde....... ze begon zelfs zachtjes te zingen en ik voelde warme tranen op mijn wangen rollen....... Ik had hem zo graag vastgehouden maar ik vond dat zij voorrang had en wachtte tot ze even weg moest........
Ik ging dan even naar onze dokter en vroeg hem wat er nu zou gebeuren. Zijn eerlijke antwoord maakte mij zo koud als de dood ! Het is een heel sterke man, heel gezond voor zijn leeftijd en zijn hart is heel sterk ! Zonder hulp kan het nog enkele uren duren..... misschien zelfs nog meer maar..... hij is er niet meer, zijn Ziel is heengegaan.
Omdat op dit moment mijn moeder even buiten ging met mijn dochter, ging ik naast mijn vader op bed zitten, keek naar hem, en streelde zijn hand....... En dan gebeurde iets dat ik nooit zal vergeten : hij opende zijn ogen en ging rechtop zitten.... hoestte een beetje, draaide zijn hoofd en ging dan terug liggen. Zijn ademhaling werd dan ineens onregelmatig, gestoord en ik werd ineens bang..... wie weet, misschien had hij pijn of voelde zich niet goed....... Maar onze dokter zei mij dat het een normaal verschijnsel was. Ik moest niet ongerust zijn, het waren fysische reacties maar omdat zijn hersens dood waren, voelde hij niets meer.
Het was toch zo moeilijk te aanvaarden dat hij dood was want zijn hart klopte heel regelmatig en rustig, zijn huid was niet koud en men had kunnen denken dat hij sliep.......
De uren gingen voorbij, wij stonden allemaal rond zijn bed en ik ben zeker dat wij allemaal op een "wonder" hoopten, gelovigen of niet !
Ineens, werd zijn ademhaling moeilijk en hij kreeg lichte stuip- trekkingen........
Toen volgde ik gewoon mijn instinct en ging naar hem toe, begon zijn onderbenen te masseren en zei hem : ik zou je hier voor altijd willen houden maar ik weet nu dat het niet meer kan.... dus, pépère, als je moet gaan....... wij laten je los.... zelfs is het moeilijk.... ga je weg........ wij houden van jou voor altijd..... maar ga naar waar je moet.......... En nog zoveel dingen die ik echt niet meer weet maar mijn dochter zei mij nadien dat ik een soort gebed zei en dat iedereen zweeg....... het was mooier dan alles wat ze ooit gehoord had.... pure liefde........
Ineens, ging mijn vader even rechter zitten en met een zucht liet hij zich dan terug achterover vallen...... hij had zijn laatste adem uitgeblazen en nu na al die jaren, ben ik zeker dat ik hem geholpen heb om over te gaan. Het is iets dat mij echt kan troosten.... en ik hoop dat ik, ook zo geholpen zal zijn als mijn laatste uur gekomen is........
Als een verloren vlinder na een late metamorfose, fladder ik rond op zoek naar mijn "plekje".... Het is niet zo ver meer,mijn doel is bijna bereikt . Zal mijn geliefde daar op mij wachten ? Een beetje moe van de lange reis,en ook niet meer zo jong,net als ik...........
De winter komt onafwendbaar maar wij zijn niet bang ! Die kan soms zelfs zacht zijn met zijn bijzondere sfeer van geurend kaarslicht, vurig knetterende open haard, sensuele oosterse wierook, gekruide glühwein en romantisch passionele melodieën..........
Elk moment van geluk en liefde,geeft ons zoveel warmte, dat wij zelfs geen nostalgie in de herfst voelen........ De dagen korten........de zon wordt ook moe,en wil vroeger gaan slapen,op een zacht nevelbed,achter donzige wolken.
De najaarswind rukt zwiepend de laatste okerkleurige rood- bruine terra cotta getinte bladeren van de naar rust snak- kende bomen.......terwijl de volle maan glimlachend de sterren doet flonkeren aan het firmament,zal ik beseffen dat ik mijn ultieme bestemming gevonden heb.......
Dank zij jou, ben ik nooit meer alleen, mijn lief.........
Ik zou een plaatsje willen vinden waar iedereen welkom kan zijn... Tussen beuken, eiken en linden, een open laar vol zonneschijn !
Een plaatsje waar woorden spelen, zich verbergen achter een waterval... zwemmen en plonzen in grote meren en springen op de oever als een bal.
Iedereen die wil schrijven of dichten kan hier even tot rust komen.... die mag ook zijn hart verlichten in de frisse schaduw van de bomen.
Bosrankje's Laar nodigt U uit allemaal om creatief, realist of romantisch te zijn... ieder trouw aan zichzelf, echt en loyaal in momenten van geluk, verdriet of pijn.
yin en Yang zijn twee schijnbaar tegengestelde krachten of eigenschappen, die echter een onlosmakelijk koppel vormen. De één is ondenkbaar zonder de ander.
De meest bekende Yin-Yang koppels zijn hieronder weergegeven:
Yang Yin Zon Maan Licht Duisternis Warmte Koude Mannelijk Vrouwelijk Alterego Bosrankje
Op een mooie herfstdag, wandelend door het bos, zag ik daar midden de goudgele knisperende bladeren, een dartele hinde huppelen. Ze keek me aan alsof ze zeggen wou "kom, probeer mij maar te vangen" en terwijl ik haar hijgend en puffend achterna liep, merkte ik plots dat die speelse hinde niemand minder dan mijn eigenste Bosrankje was ! Alterego
En dit is mijn versie :
Tussen de bomen, midden een goudgeel tapijt van bruinrode bladeren, dacht ik zowaar Merlijn de Tovenaar in een glimp te ontwaren.... Een rijzige gestalte stond me al enige tijd aan te staren. Doch, indachtig moeders raad op te passen voor dreigende gevaren. Maar aldra merkte ik, alras dat 't niemand minder dan mijn Alterego was ! Bosrankje
Voor Alterego
Je hart is als een koffertje een verborgen schatkistje dat o zo dikwijls opengaat en heel veel liefde doorlaat.
Soms lijk je op een grommende beer maar ik weet wat er zich achterschuilt medeleven en liefde in je hart, zo teer, dat voor het lijden van anderen huilt...
Daarom hou ik zoveel van jou, mijn lief voor je warmte, je begrip, je aandacht, je bent altijd teder, attent en receptief je liefde geeft mij levenslust en kracht.
Je bosrankje
ZONDER HEM.....
Leeg en toch niet....
Vol angst en zo eenzaam zonder hem
Ik leef en toch niet...
Straks in de kliniek was ik terug heel ! Wel een beetje bang als ik hem zo zie....
Hij is bleek en soms voel ik zijn pijn maar met een geruststellend en zo lieve glimlach, omhelst hij mij en zegt : het gaat beter, je bent een schatje .....
Maar nu, thuis, zonder hem ben ik als een open wonde door zijn afwezigheid.
Zoiets heb ik nooit gevoeld .....toch wel
Maar toen was er geen hoop meer Nu....wil ik geloven dat morgen alles terug normaal zal zijn
Dat hij met mij, hand in hand, naar huis terug komt dat het een nachtmerrie was...
Hij is zo sterk, en met een lach zal hij de ziekte wegjagen.
Wij moeten afwachten met veel geduld om eindelijk te weten tegen welke vijand hij moet vechten..... wij zullen vechten !
Want wij geloven beiden dat er nog zoveel moois te beleven is samen En dus......
Morgen lig ik in zijn armen en alles zal maar een slechte herinnering zijn !
Bosrankje
For two...
's Morgens
bij 't ontwaken
handen over
je lichaam
prikkeling
van zinnen
diepzinnelijk
begeren
vurig en
passievol
totale ontlading
een heerlijk
hemelse droom
Alterego 10/02/07
Op liefde staat er geen leeftijd gevoelens zijn nooit uitgedijd blijf jong van hart liefde is iets apart kan zelfs bloeien in wintertijd
A.L.Terego
Alles in de natuur bekoort ons 't vogelgezang en bijengegons de prachtige wijsjes van fluitende sijsjes of eenden in hun watergeplons
