De tuinbank van mijn vader
"Achter de wolken schijnt altijd de zon..."
Het is de zin die op het doodsprentje
van mijn vader voorkwam.
Gisteren heb ik een doos teruggevonden
met foto's, teksten en prenten rond zijn
overlijden, tien jaar geleden met Pasen.....
Met veel emotie heb ik de teksten voor
zijn uitvaart aandachtig gelezen en natuurlijk
alles terugbeleefd........
En dan...... zag ik een foto van zijn tuinbank,
ons witte bank in 't bos, naast onze tuin
(men kan ook een stukje van ons huis zien.)
Hoeveel uren hebben wij daar samen
gebabbeld, mijn vader en ik ?
Problemen opgelost, plannen gemaakt,
gezongen, gefloten met de vogels, iets
geschreven of gelezen en ook heel veel
gelachen.......... want hij had een heel
speciale zin voor humor (à la Toon Hermans)
Een beetje verder (men ziet het niet op de
foto) is de plaats van het ongeval.......en
de zware tak die mijn vader doodde !
En ineens, voel ik terug woede, opstand,
verdriet ......
Tien jaar geleden.... en toch beleef ik het
alsof het gisteren was !
Tussen de foto's zie ik ineens een tekstje.
Een goede vriend had het toen gelezen bij
de crematie..........
Het lievelingsgedicht van mijn vader,
en natuurlijk van Toon ! Ik denk dat veel van
jullie het kennen.
Leven...
' leven leer je door niet al te veel te vragen
door gewoon te nemen wat het leven schenkt
we hebben allemaal wel van die droeve dagen
maar die zijn eestal niet zo droevig als je denkt
leven leer je door vergeven en vergeten
door af en toe te doen wat eignenlijk niet mag
en door elke dag je bordje leef te eten
ook al is het niet te vreten op een dag
leven leer je door het leven niet te dwingen
er is geluk, gewoon geluk voor iedereen
het verschuilt zich vaak in hele kleine dingen
als je al te groot bent, kijk j'er over heen '
Ik had dit lang niet meer gelezen en 'k ben
blij dat het vandaag kon ! Ik hoor mijn vader nog
zeggen : " je vindt het mooi en juist maar dat
is niet genoeg ! je moet het ook proberen te
doen en dan pas heb je het begrepen....."
Vannacht, had ik een beetje moeilijk met dat
alles terug te lezen maar nu, heef het als een
soort therapie gewerkt. Ik voel me veel beter....
En ik herinner mij een kleine anecdote die
tijdens de lezingen voor de crematie gebeurde
en die, midden ons groot verdriet, heeft ons
doen lachen.
Onze vriend, die vertelde alles wat wij nu zonder
mijn vader gingen missen, zei o.a. :' en wie gaat nu
met Marraine (mijn moeder) kaarten in de namiddag ?
Heel onverwachts, hoorden wij een fijn stemmetje...
het was Elly, mijn kleindochter van 5 die zei :ik !!!
Het was zo spontaan en zo liefdevol.......
En ze heeft haar woord gehouden, ons engeltje !
Ondertussen is ze een mooi meisje van 15 en
zelfs wonen wij nu niet meer naast elkaar, gaat ze
regelmatig op bezoek bij "Marraine" om te vertellen
over vroeger (dat herinnert zich mijn moeder nog
heel goed maar kaarten kan ze niet meer want
haar kort geheugen kan niets meer onthouden!)
En nu ga ik stoppen want anders ben ik nog uren
bezig....
Ik heb juist alles nog eens rustig gelezen en ik vroeg
mij af of ik het zou plaatsen want feitelijk is het een
deel van mijn leven die misschien niemand interesseert.
Maar omdat ik geloof dat alles een reden heeft, kan
alles neerpennen als een monoloog, ook voor anderen
goed kan zijn om eigen belevenissen en verdrieten te
verwerken.
Bosrankje
