Mijn dochter gaf mij enkele dagen geleden, een kaft met
foto's van onze tuin in Schoten en ik begon met veel ple-
zier erin te snuffelen........

Tussen de foto's, vond ik ook zes bladzijden van een
kladschrift waarin ik iets had geschreven einde februari
1998, nog geen jaar na het dodelijke ongeval van mijn
vader in 't bos.

Andere jaren maakte ik altijd met hem, een planning van
wat er te doen was in de tuin om lente en zomer voor
te bereiden, ook voor onze kruid- en moestuin.

Nu stond ik er alleen voor en begon paniekerig te worden
vooral voor groenten en kruiden !

Ik heb al de helft van mijn tekst in 't nederlands vertaald
en morgen de rest, enfin hoop ik

De tijd van toen...,wat ik schreef over
mijn tuin, negen jaar geleden...

Op deze laatste februaridag, kan ik niet weerstaan
aan de roep van mijn tuin.....
De winter heerst nog ,doch niettemin zweeft er al een
ondeugend lenteluchtje rond.
Schuchtere zonnestralen verwarmen met tederheid
al wat leeft.

'k Hoor plots gezoem rond mijn oren ......
Een vroegrijpe verdwaalde hommel vliegt twijfelend
naar de geborduurde bloemen op mijn trui.....
Gelukkig, beseft hij heel vlug zijn vergissing en
verkiest paarse heide om nectar in te zamelen.

Op alle bomen en struiken bewijzen de tere
knoppen het onveranderlijke van de levenscyclus
die blijft voortgaan op 't natuurlijke ritme der seizoenen.

M'n ogen blijven dromend,de zachte blad'ren van
de hortensias strelen, terwijl ik me herinner hoe ze
vorig jaar vernield werden door strenge maartse vorst.

Onze zomer was daardoor niet helemaal 't zelfde
als de andere jaren, zonder die schilderachtige roze,
paarse en blauwe bloemen die al mijn hele jeugd hadden
opgefleurd.....

Toen,in onze gezellige stadstuin ,pronkten de hortensias
op verschillen plaatsen. Het waren struiken van
respectabele leeftijd en 'k zie me nog, alsof het
gisteren was, tussen de twee oudste zitten,
op mijn rieten stoeltje,urenlang te lezen met, aan
mijn voeten, onze dikke zwarte spinnende kater
Noireaud.......

Hortensias zullen voor mij altijd geassocieerd blijven
met sprookjes van Charles Perrault en Hans Christian
Andersen, zonder mijn eerste leesboek "Alleen op de wereld"
van Hector Malot te vergeten ,wat mij zo diep trof dat ik
mijn verdriet probeerde te verzachten met kleine chocolade-
tabletjes van Côte d'Or of krokante Petit Beurre......

Ik hoor nog het gekir van verliefde duiven, de frisse lach
van spelende kinderen in omringende tuinen, het geblaf
van twee kleine agressieve honden van 'n oud buurvrouwtje,
de mooie warme stem van mijn moeder terwijl ze piano
speelde in de late namiddag,en ik....,ik adem heel diep in,
alle verrukkelijke geuren van mijn tuin van toen........