De trui van mijn vader
Vandaag ben ik op zolder geweest
ik ga verhuizen en moet sorteren...
moeilijke en toch leuke bezigheid.
Ineens, heel onverwachts, in een grote doos,
vind ik een trui........de bruine wintertrui van
mijn vader.
De trui die hij droeg op de dag van zijn
ongeval......zo lag hij, met deze trui, onder
de boom die hem geveld had.
En later nog, in 't ziekenhuis, op de
brancard in de spoed......
Met een glimlach op zijn gezicht en met zijn
liegvelingstrui om in 't bos te werken (hij
zei spelen)
In zijn bos met de hoge dennen.....
Had hij kunnen weten dat zijn lieve bomen
ook soms levensgevaarlijk konden zijn !!!
Hei zei, twee weken voor zijn ongeval :
" ik hoop dat ik ooit heel onverwachts in 't
bos sterf.......als ik nog gezond en gelukkig ben
en dankbaar voor een goed gevuld leven.....
Ik moet mij voor niets schamen en heb altijd
mijn best gedaan. "
"Een ding mag je nooit vergeten, zei hij toen :
wees altijd verdraagzaam en vol respect voor
de mensen ook al zijn ze anders dan jezelf !
Probeer ze te begrijpen en laat hen aan je
tafel eten, luister naar hen en help als het
kan "
Ik begreep niet direct waarom hij mij dit
zei want, zo had hij mij toch groot gebracht !
Ik denk dat hij een soort voorgevoel had.....
Het is negen jaar geleden en ik heb
altijd geprobeerd zo verder te blijven leven.
Nooit zal ik veranderen en zal altijd trouw
blijven aan zijn levensfilosofie die ook de
mijne is.
Zijn trui heb ik nooit gewassen en toch,
ruikt ze nog heel fris..... naar het bos.....
naar mijn vader......
Ik heb ze daarstraks tegen mij gehouden,
heel dicht bij mij, een hele tijd...... en ik
heb er mijn bittere tranen mee geveegd
want ik huilde als een ontroostbaar kind!
Het deed pijn en toch, was ik bijna gelukkig,
ik had mijn vader even teruggevonden....
Zijn bruine wintertrui neem ik mee naar
mijn nieuwe woning..... ik zal die altijd en
overal meenemen, overal tot in mijn graf.
Bosrankje
Juist één jaar geleden geschreven......
voor mijn lieve vader.
