Zondag werd reeds het eerste lichtje aangestoken. Heb er naar gekeken met veel mooie herinneringen, maar ook met pijn in mijn hart. Voor de derde keer gaat Orlando er met Kerst niet meer bij zijn. Sinds zijn overlijden is er voor mij geen Kerst in familiekring meer. Anita gaat me wel gezelschap houden en ik weet dat de kleinkinderen aan mij gaan denken en me ook opbellen. En toch zie ik er een beetje bedroefd naar uit.
Dit moet dan mijn blog worden. Het is nog tasten en experimenteren met vallen en opstaan. Ik computer pas sinds maart 2OO7. Dus nog veel werk aan de winkel om alles onder de knie te krijgen. Ik heb beslist dit blog aan te maken om mijn zinnen te verzetten. Ook zou ik hier mijn noden en prettige dingen kwijt willen om er niet steeds alleen mee te zitten. In feite moet het ook een soort dagboek worden. Deze week heb ik het bv moeilijk met Allerheiligen voor de deur. Ik zal wel de enige niet zijn. We hebben allen wel dierbaren verloren. Maar ik heb een nogal pijnlijk en ook recent verlies te verwerken. Op 14 maart 2OO6 heb ik mijn enige zoon, Orlando, verloren. Hij was pas 34 en liet twee schatten van zoontjes achter. Hij verloor na 4 jaar vechten de strijd tegen kanker. Ik denk steeds aan hem. Maar er zijn van die momenten waarop de herinnering nog heviger is.
