Hier ben ik dan nog eens een keertje hoor! Op de foto's te zien heeft Kylian zich toch wel geamuseerd! Het zou jullie goed gedaan hebben denk ik als je dit weekend kon terug gaan, maar ja, het weer is altijd de spelbreker hé! Melanie, tuuuuuuuurlijk!!! mag (moet) je Kylian mee naar het kerkhof nemen, echt waar! Hij moet z'n papa kunnen bezoeken, is trouwens beter voor de verwerking, kinderen kunnen méér aan dan de volwassenen soms denken! Stelt hij vragen, antwoord zo eerlijk mogelijk, gewoon zoals het is of zoals jij denkt dat het is want wij kennen ook niet alle antwoorden natuurlijk, de dood blijft iets mysterieus hé. Broer en zus van ons Kelseyke* gaan ook dikwijls mee naar het kerkhof hoor, met de auto, te voet, met de fiets, zij maken er een uitstapje van, zij praten met Kelsey*, brengen hem bloemen en kleine dingetjes die ze op z'n plaatske leggen. Ja, soms ook wel balonnen, bv. met z'n verjaardag en engeltjesdag. Er brand ook altijd een kaarsje, is nog geen enkele dag sinds z'n overlijden uitgedoofd (behalve met een storm dan!). Zij verzorgen mee het "plekje" van Kelsey*. Enfin, ik wil gewoon maar zeggen dat je niet bang moet zijn dat Kylian daardoor verdrietig zou worden, zoals je in je berichtje schrijft hé. Integendeel! Blijven praten in ieder geval en dit is niet altijd makkelijk, de "dood" is iets waar niemand graag over praat uiteraard, laat staan met een kind hé. Nou ja, komt met Kylian wel goed hoor, denk ook een beetje aan jezelf hé meiske! Jij moet sterk blijven, voor Kylian, en samen redden jullie het wel. Ik ga niet zeggen dat het makkelijk is, het gemis blijft en er zullen van die dagen zijn dat het zelfs héél moeilijk gaat, maar je leert er mee leven, je leert leven met die pijn.........denk ik............ik weet niet hoe ik het anders moet beschrijven, velen zeggen "je moet het een plaatske geven" maar ik weet verdomd ook niet wat ze daarmee bedoelen. Pffft! sorry hoor, ben hier precies weer een boek aan het schrijven, hihihi! Je mag altijd je hart luchten hoor, ik kom zo gauw ik kan altijd eens piepen hier om een krabbeltje te zetten, allé ja in mijn geval is dit een "krabbel", hihihi! Nog een hele dikke knuffel van mij voor jou en Kylian en ik heb nog een mooi gedichtje voor je meegebracht........
Huil niet....
Kom op, zit niet zo te huilen, leef....en zit niet bij de pakken neer.
Probeer te lachen zonder te huilen, dan doet het al wat minder zeer.
Ik leef hierboven in een wereld daar is echt veel minder pijn.
Ik ben hier gelukkig in een wereld waarin ik mezelf kan zijn.
Kop op, ga niet zitten huilen, vier het dat ik gelukkig ben.
Tover een glimlach op je gezicht, zodat ik jullie weer herken.
Ik zal jullie helpen met de dingen, jullie steunen wanneer ik maar kan.
Maar ga nou niet zitten huilen, daar word ik ook verdrietig van....
08-09-2008 om 02:37
geschreven door ons mams
|
Ik ben Kylian Rath Kunthear Menten, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Kyli.
