Met het vallen van de blaren is er ook alweer een eind gekomen aan het cycloseizoen voor wielertoeristen en dus is het tijd om een bilan op te maken.
Algemene vaststellingen en trends.
- Een eerste en, wat mij betreft belangrijke, vaststelling is de vervrouwelijking van het wielertoeristengild. Het is een trend die zich al enkele jaren manifesteert maar dit jaar is er wel een grote stap gezet. De wielertoerist die regelmatig aan cyclo's deelneemt zal wel gemerkt hebben dat vrouwen op een racefiets geen zeldzaamheid meer zijn en dat is een goeie zaak. Eén van de postieve effecten is dat het haantjesgedrag die sommige wielertoeristen vertonen wat getemperd wordt en dat komt dan weer de veiligheid ten goede.
- Een andere maar dan negatieve vaststelling is het ontegensprekelijke feit dan kleinere organisaties te lijden hebben onder de voortdurende aanwas van de grote organisaties. Die grote organisaties, die meestal in handen zijn van puur commerciële groepen genre Golazo, kunnen blijkbaar rekenen op de volledige steun van de wielerbond. Voor dat soort cyclo's wordt steevast barnumreclame gemaakt met als gevolg dat de kleinere organisaties van de clubs een kleiner aantal deelnemers zien opdagen, enkele uitzonderingen niet te na gesproken. Die cluborganisaties komen dan ook onder zware druk te staan en heel wat van die cyclo's dreigen op termijn te verdwijnen. In deze materie is het dus tijd voor enige reflectie. Misschien zouden samenwerkingsverbanden tussen clubs uit dezelfde regio een oplossing kunnen bieden om een tegengewicht te vormen tegen die grote spelers?
Persoonlijk bilan.
Door allerlei kleine blessures en ongemakken was 2016 voor mij een beetje een wisselvallig seizoen. Zo miste ik in het voorjaar de Toprit 200 km waarvoor ik getraind had en die ik miste door heupproblemen. Maar goed, dergelijke zaken horen er nu eenmaal bij en over het geheel van het seizoen bekeken mag ik zeker niet klagen.
Ik heb 28 cyclo's gereden met als hoogtepunt de cyclo's in de maand juni. In die periode voelde ik werkelijk de pedalen niet.
Over het hele seizoen bekeken was ik ongeveer 5% beter dan vorig jaar en daar mag ik, op mijn leeftijd, zeker blij mee zijn.
Een andere positieve vaststelling is dat ik nu kameraden die ik tot vorig jaar amper kon volgen nu wel vrij vlot kan volgen.
Wat in 2017?
Eerst en vooral hoop ik gespaard te blijven van blessures en/of ziektes. Ik hoop om weer een paar procentjes beter te worden en in het voorjaar hoop ik nog eens de Toprit 200 km te kunnen rijden. Dit zijn zaken om naar uit te kijken en die mij motiveren om naarstig verder te fietsen.
