xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Vandaag repetitie met David en met onze gastdocent.

Wij weten nog steeds niet wie het zal zijn.

 
Een kwartier later is hij er.

Tot onze allergrootste verassing en vreugde blijkt het niemand minder dan

                                           
                 Guy Van Sande         te zijn.

Dat is zo’n vriendelijke mooie man met zwarte ogen die fonkelen,
hij steelt meteen het hart van iedere vrouw.

Hij heeft onze teksten verbeterd en nu moeten wij ze individueel  aan hem voordragen,

dit in het kasteel, terwijl David met de anderen verder werkt.

In de namiddag,……. het is warm, daarom gaat de voordracht bij Guy verder op de binnenkoer van de kasteelhoeve.

Wij leren zoveel aan hem……. maar het voornaamste dat wij leren is

                                                “MINDER IS MEER”

Dit is een gouden regel die we moeten onthouden.

Bij een voordracht hoeft niet alles uitgelegd worden met handen en met drukkende woorden  leert hij ons.Hij leert ons ook,dat men, met een minimum aan bewegingen meer kan bereiken dan met veel gebarentekens

Hij zegt dat ieder mens zijn eigen visie moet kunnen hebben over een verhaal, iedereen moet zijn eigen voorstelling maken van iets.

 Dit was mijn verhaal monoloog  :                

                                De Koekjesdief”

Ik was in de luchthaven toen ik hoorde dat mijn vliegtuig een uur later zou vertrekken dan verwacht.

Ik ging naar een kiosk, kocht een boek en ook een zak koekjes.

Ik zat op een bank in mijn boek te lezen toen ik zag hoe de man naast mij

een stuk of wat koekjes uit de zak pakte die tussen ons in stond.

Ik deed of ik het niet zag,ik wilde geen ruzie.

Ik las, at koekjes, en keek op de klok,

terwijl die brutale koekjesdief mijn voorraad koekjes aan het opeten was.

Ik dacht :indien ik niet zo aardig was verkocht ik hem een blauw oog!

Telkens ik een koekje pakte,dan nam hij er ook een uit de zak.

Toen er nog maar één koekje meer over was dacht ik, en nu….wat zal hij nu doen?

Vriendelijk en rustig nam hij het laatste koekje dat hij in tweeën brak,

En terwijl hij de ene helft opat gaf hij het andere aan mij.

Ik graaide het uit zijn hand en dacht,

Mijn hemel,die kerel durft,die is brutaal.

En hij zegt nog niet eens: dank je wel.

Ik was kwaad, echt kwaad.

Ik zuchtte opgelucht toen mijn vlucht werd afgeroepen.

Ik nam mijn bezittingen bij elkaar, en zonder die gemene koekjesdief nog één blijk waardig te gunnen haastte ik me naar mijn gate.

Nog kwaad stapte ik op het vliegtuig.

Ik dacht gelukkig ben ik van die ondankbare hond vanaf.

Het vliegtuig steeg….de gordels mochten los, en langzaam werd ik weer kalm.

Ik nam mijn tas,haalde mijn boek eruit en…….

Daar……….voor mijn neus……

Daar lag mijn eigen zak koekjes !!!!!!!!!!

Te laat voor een excuus,besefte ik bedroefd

IK was die brutale dief,…………de ondankbare hond  geweest!

Guy heeft er een kleinigheid van woorden aan veranderd en hij leert mij hoe de zinnen moeten worden voorgedragen.

Hij vindt het een goed verhaal maar ik mag niet zoveel bewegingen erbij maken.

Sommige dingen neutraal vertellen, sommige zinnen spannend maken enz..enz...

Ik probeer dit te doen, hij geeft ons de opdracht ons verhaal naar zijn visie uit te werken en dan zal hij beoordelen wie er het best van de dames en wie het best van de heren is.

Deze 2 mensen zijn dan ook zeker van een plaats in de revue.

Er wordt ons ook gezegd dat het verhaal maar 3 tot 5 min. mag duren.

S’avonds worden we door Guy getrakteerd om naar de bowling te gaan.  

 Maria,Yvonne, Antoine, Marleen en ik  delen een baan.

De anderen spelen in de banen links en rechts van ons.

We hebben er zo’n plezier, wij zijn, zonder dat één iemand het zag (uitgenomen de cameramensen natuurlijk) voorzichtig de zijkanten van onze baan gaan vergrendelen  zodat iedere bal die we gooiden raak was, wij scoorden natuurlijk heel veel punten.

Maurits die in de baan links van ons aan het spelen was zei ons: amaai jullie zijn goed …..

Zo hadden wij de meeste pret, we hebben gelachen, gegierd! …

Zo waren wij natuurlijk nog aan het spelen als de anderen reeds gedaan hadden, toen kwamen ze bij ons staan en een hele tijd later zei Maurits: maar jullie hebben een andere baan die bal gaat van links naar rechts en weer van links naar rechts,van ons was dat niet zo…………..

Toen natuurlijk kwam de lach van iedereen.

Nadien hadden we een traktaat in de bar waar Monique haar kuren kreeg.

Antoine liep weg van haar en Monique erachter,er werd weer wat afgelachen.

Dan was Guy het slachtoffer.

Wij spraken van die 4 komkommers en die bananen die nog in het kasteel lagen te
wachten op haar, maar ze begreep er niets van.

Het werd een avond waar we dolle pret hadden.

Toen we thuiskwamen hebben we nog veel napret gehad en werd het nog eens naverteld.

 
Dan naar bed, weeral na 1u. 


Dank je wel Guy, dit was een bijzondere ervaring.