In de morgenrepetitie mag ik twee stukken van Germaine doen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Nog niemand van de groep had het gehoord, iedereen moest hartelijk lachen, ze vertelden mij: wij verstaan er niets van maar we moesten willen of niet, we moesten lachen.

                                     

Ik vond dit een groot compliment, en Carry vond het best ook heel leuk.

Zoeteke (Chris, Carry zijn vrouw) regieassistente van “Chateau Bravour”dat is een hele lieve toffe madam.

Die twee mensen verstaan elkaar zonder woorden, de liefde die ze voor elkaar voelen straalt over op ons allemaal.

David komt in de namiddag.                            

 Na de namiddagrepetitie werd ons gevraagd, allemaal om 18u. op het terras te zijn.

Wij aan het zagen op dat we dorst hadden, dat we moe waren, dat we wilden onze lessen leren enz………enz…….

 Maar geen enkel gezaag werd beantwoord tot om 19u. opeens Maurits en Marleen werden weggeroepen, iedereen had schrik en vroeg zich af wat is dat nu!!!….

Tien min. Later werd Antoine en ik geroepen, we moesten met de cameramensen mee tot voorbij de bocht van het kasteel, daar moesten we wachten.

Opeens om de andere bocht heen, daar kwam opeens mijn familie aangewandeld.

Ik wist niet wat ik zag, wist niet of ik moest lachen of wenen, ik wist niets meer behalve dat ik zo gelukkig was.

Dat gevoel van weerzien kan hier niet beschreven worden.

Ik ben naar ze toegelopen, God wat was ik blij hun allemaal te kunnen vast nemen.

Georges, Petra  Bart en Timmetje, Alexander en Marijke, ouders van Marijke, Réjane en Raf.

Dat een weerzien na 14 dagen zo kon zijn…………..

Intussen waren er van elke kandidaat familieleden aangekomen.

Dina was er ook terug.

Wij mochten ons bezoek het kasteel laten zien.

Ik moest van de crew  eens met de smart rijden. samen met Yvonneke natuurlijk.

Ik dacht dat is raar,dat kan toch iedereen.

Maar het kwam uit, ik startte de wagen en toen kwam er langs achter zo’n grote zwarte wolk, de mensen zagen elkaar niet meer staan.

Ik wasl bang dat ik iets verkeerd had gedaan, maar het was iemand die mij een poets wilde bakken natuurlijk.

Kristof van de crew had zwarte poeder in de uitlaat gedaan… en maar filmen natuurlijk.

Nadien werd iedereen gevraagd om in de weide plaats te nemen.

                                                                                   
Daar stond een frietkraam, was er barbecue, en drank wat je maar wilde, het was er allemaal,.dit was een tuinfeest om nooit meer te vergeten

Er stonden een honderdtal nieuwe stoelen en een heleboel tafels..

Kaarsen stonden op de tafels te branden en in de grond waren er lichten geplaatst.

Er was ook een podium.

Onze bazen hadden er werk van gemaakt.

De uitbater van het frietkot had gehoord dat wij West-Vlamingen waren en hij kwam direct naar ons toe, en wat bleek, hij was ook van Izegem.

Mens wat is de wereld toch klein.

Na een half uur werd aan de kandidaten gevraagd hun monoloog te brengen voor het publiek. ……….Dus daarom stond dat podium daar!

Ik was als derde aan de beurt, ik moet zeggen ik was zo gelukkig en ik had zo’n goed gevoel, weer voelde ik echt dat mama bij mij was.

Ik deed het goed, ik dacht toch zo.

Toen we alle elf aan de beurt waren geweest dacht ik dat de winnaar bij de mannen Francis, en bij de vrouwen Marleen zou zijn, ik had mijn blad niet meer nodig en ik gaf het aan Timmetje om te spelen.

Carry en Guy vertelden ons dat ze binnen een kwartier de winnaars zouden bekend maken.

Er was zeker geen strijd tussen ons, we gunden het elkaar.

Na een tiental min. kwamen Carry en Guy  terug, ze vertelden dat de beide winnaars van deze monologen zeker waren van hun plaats in de show.

Carry vertelde ons dat het ook een beetje een vergiftig geschenk was, want onze monoloog moesten we wel voordragen zonder papietje natuurlijk, dus weer nog wat bij om te leren, maar we deden het maar al te graag.
 

Ze begonnen  bij de vrouwen en tot mijn zeer grote verbazing werd ik de winnaar, ik dacht dat ik niet goed gehoord had en bleef verslagen op mijn stoel zitten, dan riepen ze mij nogmaals op het podium te komen.

Ik was helemaal holderdebolder.

Antoine was de winnaar bij de mannen, wij wensten elkaar proficiat en ook de anderen kwamen om ons geluk te wensen.

   vette_  ntoine    

                                  
                     

Onze monologen mochten dus voorgedragen worden in de revue.

Mijn familie straalde dat zag ik wel en ze waren ook heel trots.

Maar ik dacht wat is mijn mama fier op mij, ook aan mijn vader heb ik toen gedacht ik voelde hem ook zo dicht bij mij staan, hij zou ook zo heerlijk trots en fier op mij zijn geweest.

Eten, drinken en dansen daarmee werd de avond gevuld.

Toen het 22 u.was zijn we binnen verder gaan feesten want buiten werd het te kil.

Timmetje was zo braaf, iedereen vertelde me dat het toch wel een braaf kindje was, ik heb hen toen geantwoord :……

                                 .Kijk eens naar zijn mamy !....
Om 24,30u. kwam Peter zeggen dat iedereen best afscheid zou nemen want dat het voor ons morgen weer vroeg dag was.

 
Om1, 30u. ging iedereen naar bed, maar  ik heb zeer weinig geslapen en dit van geluk.

  
Dit was echt genietend wakker dromen…… 
                  
                                               
                         Zalig!