Ik ben nu 3 jaar bij mijn baasjes.  Baas noemt mij een grote loebas.  Ik woonde vroeger in Spanje en daar had ik het echt niet zo leuk.  Toen mocht ik samen met een heleboel vriendjes wonen bij lieve mevrouwen.  Op een dag zei een zwarte mevrouw dat ik mee mocht naar het noorden.  Dat leek mij een beetje vreemd.  Ik moest heel lang in een hokje zitten en toen waren we in het noorden.  Ik wachtte heel de dag of iemand mij zou komen halen maar al mijn vriendjes gingen één voor één weg en niemand wou mij meenemen.  Ik legde me stilletjes in het hoekje van het hok.  Misschien hadden ze mij wel vergeten.  Op het eind van de dag kwamen twee mensen naar mijn hokje.  Ik durfde eerst niet opkijken en bleef stilletjes liggen op mijn houten krat.  Toen de deur openging kwam ik schoorvoetend uit mijn kennel met grote schrikogen.  Kan ik die mensen wel vertrouwen?  De mensen zagen er reuze tof uit en knuffelden mij uitvoerig.  Dat had ik nog nooit in mijn leven meegemaakt.  Ze hadden ook een lieve hond bij die me besnuffelde en stilletjes in hondentaal fluisterde “het komt wel goed, hoor”  dat was Luna en die werd mijn grote vriendin.  Ik mocht mee in zo’n rare doos  maar ik mocht naast mijn nieuwe vriendin Luna liggen.  Gewoon zalig! Toen ik ’s avonds thuis kwam nestelde ik mij languit op de grond.  Ik heb een heroïsche strijd moeten leveren met de 2 andere mannetjes en ik heb daarbij alles uit de kast gehaald.  Ik  ging zelfs 3 volle weken in complete hongerstaking om de suprematie binnen de mannetjes.  Ik trek nog steeds op met Luna binnen de roedel.  Vandaag noemen de baasjes mij een fiere prins.  Een stevige grom en een dikke poot van Viento.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />