Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dus daarom maar eens een foto van onze dochter Anja tijdens een optreden in Panningen. U vindt de foto direct onder het archief.
Zomer 1947. Wat was het heet, maar wat genoten we! Met zijn vijven toerden we op fietsen zonder versnellingen door Limburg, Noord-Brabant en Gelderland. In Varsseveld vonden we onderdak in de Olde Wehme. We sliepen er lekker in het hooi.
Hij was een zogenaamde stabij. Vanmorgen maakte een auto een eind aan zijn leven.Nooit geweten dat ik zo kapot zou kunnen zijn van de dood van een dier. Veel kapotter zijn mijn vrouw (huilend aan de telefoon), dochter Anja en kleinzoon (14) Marijn. Ik ga proberen een foto van Bijke te plaatsen. Die foto staat intussen elders op mijn blog. Vandaag, 20 november, mailde mijn dochter Anja me, dat ze nog steeds treurt om het verlies van Bijke. Ze maakte graag flinke wandelingen met hem.
Service volgens de post in Nederland (TNT) : Ikke : Mag ik een postzegel voor Zwitserland van 72 eurocent van u ? Bediende : Dat kan niet. We verkopen alleen maar per velletje van 5 zegels.
Fijn, dat u er bent. Ik hoop dat u een beetje plezier mag beleven van mijn stekkie. Toen ik nog piepjong was - nu piep ik ook wel eens, maar dan heeft mijn rug iets te melden - stuurde mijn moeder me af en toe naar een winkeltje in onze straat, waar ik bijvoorbeeld een half pondje gekookte ham (gekaokde sjènk) moest kopen. Op de toonbank stond daar een bordje met de tekst : Bent u tevreden, zeg het anderen. Hebt u klachten, zeg het ons. Ik geef u deze boodschap ook door te vragen of u iets in het gastenboek wilt schrijven. Per email ben ik ook te bereiken :
Zomer 1947. Wat was het heet, maar wat genoten we! Met zijn vijven toerden we op fietsen zonder versnellingen door Limburg, Noord-Brabant en Gelderland. In Varsseveld vonden we onderdak in de Olde Wehme. We sliepen er lekker in het hooi. 
