Beste Lezers Hiermede wil Ik jullie op de hoogte stellen, de beslissing te hebben genomen mijn "autobiografie" op deze site (seniorennet) te behouden, en niét in te gaan op het voorstel voor publicatie in de krant. Omwille mijn verhuis van Heverlee/Leuven naar Klemskerke/De Haan (om gezondheidsredenen) op 15.10 as, dien ik eerdervermelde verderzetting (uit tijdsgebrek) wel even op dee lange baan te schuiven. Ik voorzie als datum van volgend schrijven Eind November. Met allerbeste Groetjes Codi
Over het seizoen van 1996 valt éigenlijk weinig te vertellen. Ik startte het seizoen met het runnen (enkel avonden) van Ardiew4, dat was het restaurant dat me voor wat betreft de keuken, het best beviel, om dat deze keuken meer bij de Frans/Italiaanse aanleunde, alsook N°5 op Palma, de andere zaken draaiden meer op Engelse keuken, en waren meer van het "Fast-Food" type. Tussen Mei en December 1996, werd ik niet minder als 16 keer opgenomen op Spoedgevallen met Asthma aanvallen. In 4 van die opnames was de aanval zo zorgwekkend, dat ik verplicht was 24 tot 48u in observatie te blijven. In de andere gevallen werd ik (op eigen aandringen) na stabilizeren terug huiswaarts gestuurd. Gelukkig had ik door de verkoop van N°3, een beetje reserve aan personeel, en vond ik steeds wel iemand die kon inspringen. Ik wist heel duidelijk dat ik beslissingen diende te nemen, want mijn gezondheid ginger er zéker niét op vooruit. Sue wond er ook geen doekjes om, en steldde mij voor mijn verantwoordelijkheid tegenover haar zélf maar ook de meisjes. Ze had ook Pa achter hààr kar gespannen, die tijdens de winter van 1996 een bezoek zou brengen. Tegen het einde van een zéér goed, maar niét sùper seizoen, bestond mijn medicatie uit 150Mg Cortizonen, een verstuifmachine, waar ik (naargelang) 2 tot 3 keer/dag aanhing, en allerlei puffers (Inhalers) zoals, (voor de kenners) Duovent, Combivent, Ventolin, Symbicort, Serevent en Atrovent. De Cortizonen, brachten met zich mee dat ik een veel grotere eetlust had, en ook opblaasde. Mijn constante kortademigheid, het alles behalve goed voelen, gesprekken met Dokter(s), alsook het aandringen (bijna ultimatum) van Sue, de ongerustheid van Nathalie, Joanne, maar ook Pa, verplichtte me cruciale beslissingen te nemen. Ik liet N°5 (Palma) over voor 1,5 Mljoen Pesetas, aan Bryan, met een meer dan degelijke huur voor een periode van 10 Jaar. En ik verkocht N°2 voor een niét verwacht bedrag. Ik hield N°4 voor mezelf, daar die zaak voldoende inkomsten had met avondopeningen, de zaak was namelijk meestal volgeboekt tot meedere weken op voorhand. Mond aan mond is namelijk de beste publiciteit, en het viel dan ook meermaals voor, dat mensen vanuit Engeland, of waar dan ook, weken voor dat ze op vakantie kwamen, een tafel boekten, na aaraden van vrienden/familie, reeds op vakantie geweest waren. Pa kwam een week op bezoek, bracht de Kerst samen met ons door, en vloog terug tussen Kerst en Nieuwjaar. Karl was ondertussen gehuwd, en in Madrid woonachtig, hij vloog van Ibiza dan naar Madrid om het Nieuwejaar 1997 samen met Karl en zijn familie in te luiden. Het leek (in de mate van het mogelijke) goed met hem te gaan. Hij had woorden met Marcel gehad, en sindsdien had hij zich vollédig uit zijn zaak teruggetrokken, wat voordien toch een "verzetje" voor hem was geweest. Ik kon me echter moeilijk voorstellen hoe leeg, akelig stil het wel moest zijn in dat bungalowtje van hem, in het midden van de bossen. Hij zei ons echter dat hij een zeker "Pascale" had leren kennen, louter vriendschappelijk, hij leek zijn pluimen nog niet te zijn verloren, grapte ik met hem. Het verkopen, van één, en overlaten van een andere zaak, bracht een boel administratie en réorganisatie met zich mee, die me het grootste deel van het laagseizoen (winter) bezig hield. Zélf had ik maar 1,5 zaak meer, N° 4 noemde ik een hàlve zaak omdat ze slechts s'avonds open was. Ik diende dan ook het personeel te reorganizeren. Nathalie héél voorkomend, beleefd, meertalig, en werklustig, wilde persee bij me komen werken. De scholen in Spanje liepen van 8 tot 14u, ze had dus voldoende tijd, om huiswerk e.d.m te doen alvorens om 19.30 (Spaanse tijden van avondeten) bij me te komen werken, als opdienster. De Gestorie (Boekhouder) zag er ook geen graten in, en daardoor was dat ook geregeld. Pas later vernam ik dat ze het voor 50% gedaan had om in mijn buurt te zijn, zeker wanneer Sue (zoals regelmatig gebeurde) niét op Ibiza was. Ondanks een méér dan goed gespijsde bank en spaarrekening, zag ik het seizoen 1997 een beetje "down" tegemoet. Ik hiéld van problemen, van onverwachte dingen, van overwerk, en dat zou er nu veel minder of niet meer bijzijn. Langs de andere kant moest ik nog 36j worden, hàd reeds een hartaanval achter de rug, en had ik Sue, en haar twee meisjes, die op me bouwden en rekenden, alsook (vroeg of laat) Agnetha in Belgie. Het seizoen van 1997 viel (voor iedereen) tegen. De cijfers waren nog steeds positief op het einde van de "toeristenslag", iets wat véle anderen niét konden zeggen, maar een vroegere insinuatie van Sue werd bewaarheid. Er zat een economische resessie op toerisme aan te komen in Ibiza. De jeugd (70% van het toerisme) begon een beetje uitgekeken te geraken op Ibiza, Cyprus, daarentegen leek "the place to be" te worden. Ik diende dan ook niét lang het aanbod welk ik kreeg voor de verkoop van N°1 te overwegen. Ook tijdens het afgelopen seizoen was ik enkele keren naar het hospitaal gevoerd, de druk van Sue, de "meisjes" maar ook mij geweten werdt té groot. De schulden van N°1 waren reeds làng uit de voeten, en met een beetje weemoed (N°1 was namelijk mijn eerste succes en de aanleiding tot geweest) tekende ik de verkoopscontracten. Palma de Mallorca had beter "geboerd", en de zaak daar draaide prima. We brachten een weekje op Palma door, en gingen meerdere keren eten. Het was een gezellige zaak (nog steeds) en Bryan was een prima kok. Het steldde me ook tevreden dat hij de naam van ARDIEW behouden had, maar die naam was niet alleen in Ibiza, maar na enkele jaren ook hier in Palma een begrip geworden, het houden van die naam was dus een prima zet.. Ook Bryan beperkte zich tot de avonden, dan wel het volledige jaar door, een ideetje dat stillaan bij mij voor N°4 begon te groeien, maar dat ik voorlopig alléén voor mezélf hield.
In de nacht van 04 op 05 December 1995, kreeg ik een telefoon van Pa dat lieve met een zware hartaanval in het hospitaal was opgenomen. Het was volgens hem ernstig genoeg om naar Belgie te gaan. Onbegrijpelijk maar waar..........Lieve. Iedereen (zeker met zijn levenswijze) had verwacht dat Pa, ieder ogenblik iets zou hebben gehad, maar Lieve..???, zij was 54,; 1O jaar jonger als Pa, was sinds enkele jaren (samen met Pa) gestopt met werken, en deed nu vrijwilligerswerk als "Stervens-begeleidster" in het H.Hart hospitaal. Bij mijn laatste bezoek aan Belgie, had ik nog bij de Notaris (op vraag van Pa) de toestemming tot overdracht van Pa's onroerende goederen, (Huis) naar Lieve ondertekend, wat betekende, als er iets met hem voorviel, dat het huis eigendom werdt van Lieve, ipv de kinderen. Er waren maar 2 vluchten/week naar Belgie vanuit Ibiza in de winterperiode. Ik was écht in paniek..... nu het net zogoed ging tussen Lieve en mij. Sue had in de volgende 2 dagen echt belangrijke afspraken, en zij regelde mijn transport naar Belgie, terwijl ik wat kleding in een valies stopte. Haar naam (mis)bruikend, had ze ervoor gezorgd dat ik een vlucht had van Ibiza naar Palma, met een rechtstreekse aansluiting naar zaventem, waar een wagen van de ambassade me naar Leuven zou voeren. Zij zou in (telefonisch)contact met me blijven, en een tweetal dagen later vanuit Engeland overvliegen. Sue was een "kei" als het op organizeren onder spanning aankwam. Zij kon het hoofd koel, en zonodig koud houden zolang en wanneer nodig. Ze voerde me naar de luchthaven van Ibiza, alles verliep zoals gepland, en een 5tal uur na de telefoon, staptte ik in Zaventem in de door ambassade gestuurde limo, die me naar Leuven bracht. Het was late voormiddag, wanneer ik aankwam in het hospitaal, en wéér maar eens geconfronteerd werd met onze "ridicuele"familiesituatie, waar Pa alles in het werk steldde, om ervoor te zorgen, dat we (Erna, Theo, Marcel, en ikzelf) mekaar niet zouden kunnen zien, laat staan spreken, of in de weg lopen. Ook Lieve's twee kinderen waren aanwezig. Karl, toen 30j, afgestudeerd in Europees Recht, en die nu met een vriendin in Madrid woonde, hij had het plan in het begin van 1996 te huwen. Luk, 27j afgestudeerd als dierenarts, en die plannen had om naar Engeland te verhuizen, daar hij meer interesse had voor vee, dan voor kleine huisdieren. Pa kon echter niet verhinderen, dat we mekaar toch even voor de voeten liepen, en ik een commentaar kreeg in de zin van "heb je wel tijd om hier te zijn, met àl je stammenéés in Spanje?!?" Ik liet het me niet van de slag brengen. Ik bracht Pa op de hoogte van de reden van Sue's afwezigheid. Het feit dat hij zélf voorstelde dat ik bij hem in Baal zou logeren, wees erop dat het verleden "wat hem en mij betrof" ook verléden was geworden. Ik bleef de ganse dag in en rond het hospitaal. Bracht Sue op de hoogte. Tegen het vallen van de avond, was de situatie volgens de dokters gestabiliseerd, al wezen zij met nadruk op de ernst van de aanval. Lieve diende op intensieve zorgen te blijven. Ik reed met Pa mee naar Baal, maar stopten in Tremelo om een stukje te gaan eten, dat was ook voor mij, van daags voordien geleden. Op mijn uiting over het onbegrip, dat nét Lieve (niet roker, sociaal drinker, enz) iets dergelijk overkwam, deelde hij me mee dat Karl's huwelijk, dat met een meisje van Madrileense hoge klasse bleek te zijn, héél wat energie van Lieve vroeg, Lieve wilde nu éénmaal (altijd, ook Kerst, e.d.m) àlles perfect hebben. Daarbij kwam dat Theo (op dat ogenblik allenstaande, werkloze, drugverslaafde, enz) bij het minste probleem aan de telefoon hing bij Lieve, waar zij dan ook weer àl het mogelijke en onmogelijke probeerde te doen. Na het verdwijnen van het comunisme, was Theo (voordien voorzitter van de communistische Jeugd in Belgie) in een zwart gat gevallen, hij was nog een tijdje schepen van Leuven geweest, maar onwille drank en alcohol was dat ook van korte duur geweest. Hij was ondertussen 3 keer gehuwd, en evenveel gescheiden, had ook her en der vriendinnen, en kinderen.... in't kort; hij was op de dool. Sue kwam twee dagen later in Belgie aan. Het ging langzaam beter met Lieve. Ondanks de tegenzin van Dokters, verliet ze na amper één week reeds het hospitaal, met de woorden, dat ze nog heel wat werk had voor het op til zijnde huwelijk. Ditmaal had Pa ervoor gezorgd, dat ik enkele uren met Agnetha kon doorbrengen, en op 12 December namen we een vlucht naar Palma de Mallorca, waar we één dag verbleven, en ik naar Ardiew5 ging, en de nodige regelingen trof met Brian voor wat betrof het volgende seizoen. Ik diende 5 personeelsleden te vinden, want het afgelopen jaar was hij op een tekort aan personeel geraakt, het was dan ook een Frans/Belgische keuken, die een iéts meer opgeleid personeel nodig heeft dan bvb 1,2,3 wat meer "Fast-Food" zaken waren. De meisjes (Joanne en Nathalie) waren blij ons terug te zien, de feestdagen stonden voor de deur, en ze hadden al gevreest dat ze die bij Ray en zijn vriendin (wiens naam me ontsnapt) hadden moeten doorbrengen. Ze keken echt op, tégen langere verblijven met hun éigen vader, enkele uren één of twee dagen, geen probleem, maar langer leek écht niet te "klikken". Na niet wéinig wikken en wegen, discussies, berekeningen en hérberekeningen, kreeg Sue me nog voor Nieuwjaar 1996, zover om de grootste zaak n°3, met de Life-music, dance & dinner, over te laten, aan een kandidaat die reeds van vorig jaar een bod had gedaan. Ik aanvaarde nu zijn bod van 8 Miljoen pesetas (2,5 Mlj Frank) voor een zaak die me énkel de opbouw en aanpassingen, vergunningen enz t.t.z; 1,5 Mlj Pesetas had gekost. Ik had er zwaar voor geploeterd, fisiek betaald, maar op 4 seizoenen had deze inzet me toch een aardige winst van dikke 6 miljoen pesetas opgeleverd. Sue poogde me te overhalen om ook n° 1, waar een zeer degelijk aanbod voor was, te laten gaan, maar dat weigerde ik voorlopig, n°1 had me wél overname tot zelfs pacht gekost, maar voelde ook aan als mijn "kleinste", "mijn lieveling". Het bleeft voorlopig dus bij het wegvallen van n° 3, wat wel de zaak was met de meeste organisatie, het vinden van muzikanten, en het grootste personeelsbestand. We bleven Kerst en Nieuwjaar op Ibiza. Lieve was ondertussen thuis, blijkbaar goed, Pa kloeg meer dan zijzélf, danwel omdat hij van Lieve binnenshuis niet meer mocht roken. Het Huwelijk was omwille het voorval enkele weken uitgesteld. Nieuwjaar gingen wij genieten van een Nieuwjaarsavond, met Dinner, dans en muziek, Joanne en Nathalie, bracht ik nà het eten naar een in de buurt gelegen discotheek. Sue dankte mij om 00.00u van 01.01.1996, om mijn toegeving, in het een beetje àfbouwen van mijn ambitie.... t.t.z; het overlaten van één zaak, ze wist maar al te goed hoezeer ik aan "mijn succes" verknocht was geworden in de voorbije jaren.. Ze gaf me toen een enveloppe als Nieuwjaarscadeau, gekscherend... "Nog méér geld??" opende ik hem, het waren echter een boél vliegtickets en coupons. Ik keek haar vragend aan. Ze had me reeds een tijdje geleden laten verstaan, dat ze (indien ze verder de ladder wilde beklimmen in Ambassade) waarschijnlijk aan een internationale missie diende deel te nemen. Ik hield dan ook vliegtickets in mijn hand, voor 7 weken Azié. In twee van de 5 landen had ze een congres, de rest had ze zo goed mogelijk proberen aan mekaar te rijgen, dat het voor ons beiden een reis was, waarvan een 15% éigenlijk door de ambassade werd betaald. Het vertrek was op 10 Februari. Mijn eerste bezorgdheid was; en Nathalie en Joanne ??? Volgens haar waren die reeds op de hoogte, en hoewel ze niet hadden staan springen om bijna twee maand bij Ray te verblijven, wisten ze maar al te beste dat we beiden het recht hadden verdiend om eens een tijdje écht van elkaar te kunnen genieten, met als enige voorwaarde dat we het volgende jaar iets sàmen mét hun zouden doen.. De allernieuwste Gsm (Sue was de eerste gsm-bezister op Ibiza geweest in 1994) die ik haar voor Nieuwjaar had gekocht, leek naast die reis in het niets te verdwijnen. Ik diende in de daaropvolgende weken, wel reeds een héle boel voorbereidingen voor het volgend seizoen te treffen, zodat ik tijdens de reis daar niet over diende te denken, en er ook niet téveel meer diende te gebeuren, nà de reis, want n° 1 & 2, zouden in 1996 reeds met Pasen opengaan. Het was een algemeen gebeuren; indien Pasen lààt viel (eind maart of April) dat de meeste zaken dan open gingen en bléven tot eind seizoen. Indien Pasen vroeg of normaal viel, deden sommige zaken open voor die periode, en sloten nadien terug tot 1 Mei. Ik ging ook na de Dokter over deze plannen (reis) te hebben ingelicht, voor een vollédige "check-up" die twee dagen duurde naar het Hospitaal. Met de afspraak dat we op 08 Februari nog samen uit zouden gaan eten, bracht Sue de meisjes op 5 februari reeds naar Ray, zodat we in alle rust de laatste dagen konden gebruiken om valizen te pakken. De reis ging over; Thailand,Phuket,Bangkok,Hong Kong,China. Ik herinner me niet exact meer, maar met uitzondering van 2 steden in China Peking, en ??, verbleven we in iedere plaats ong een week, waarna we dan steeds in "buissinnes-class" naar de volgende bestemming vlogen. Omwille het klimaat, was ik nu in het bezit van een "neubelizer" een verstuifmachine, waar ik mij 2x daags (preventief) aanhing, verder nam ik ondertussen 70 Mg Cortizonen, en had ook 5 verschillende inhalers. Omwille het preventief gebruik van die neubelizer, bleven érnstige asthma-problemen ùit. Het was een écht prachtige tijd en ervaring, toen we op 02 April in Ibiza van het vliegtuig staptten. Ik geniet (nu 12 Jaar later) nog zeer regelmatig van de fotos die dan steeds weer herinneringen bovenhalen. Ik voelde mij als hérboren, de batterijen waren vollédig opgeladen, ik was 150% klaar voor een nieuwe 6 maanden strijd. Toen we de meisjes bij Ray ophaalden, kreeg ik echter mijn douche..... Lieve had een tweede en fatale hartaanval gehad op 15 Februari. Nathalie en Joanne hadden eerst héél wat moeilijkheden ondervonden om ons te vinden, en dan besloten dat het toch te laat was (Lieve werd thuis op bed door Pa dood aangetroffen) en ze daarom onze vakantie niet wilden vergallen. Ik belde dadelijk met Pa, die het nieuws bevestigde, ze was de eerste keer té snel naar huis gegaan, en had zich dadellijk, eerst op de Feestdagen (mét haar toekomstige schoondochter), en nadien het huwelijk zélf gestort. Pa was Karl en ??, van de luchthaven gaan ophalen, voor het Huwelijk dat enkele dagen later in Belgie zou plaatsvinden, toen hij terug thuis kwam, vond hij Lieve op bed. Ik besloot een week naar Belgie te gaan. Sue kon onmogelijk mee, maar daar maakte ik me weinig zorgen over, onze Pa had nu steun nodig, en die zou ik hem geven. Op de begrafenis zélf zou ik hoedanook zijn weggebleven, om miserié met familie te vermijden. Ik ging dan ook met hém Lieve's graf groeten, ze was in Herent begraven, waarom weet ik niet, Pa had een kelder aangekocht zodat hij bij zijn overlijden bij haar zou komen te liggen. Ik nam contact met Erna, maar vanuit de familie verweet m'n mijn àfwezigheid op de begrafenis, en ik ging langere discussies dan ook maar uit de weg. Pa leek begrip te tonen. Ik trachtte hem aan te sporen, een tijdje bij ons te komen logeren, (hoewel dat in het seizoen moeilijk was), maar hij stelde dat zélf uit tot later in het jaar. Ik maakte van het weekje Belgie gebruik om mijn "andere geliefden" een bezoekje te brengen, t.t.z; Bobonne, Arlette, Ewoud. Hij (Pa) leek zich bij de situatie te hebben neergelegd, en ook zich sterk te houden, hij had trouwens alle familie hier. Karl's huwelijk was voor onbepaalde duur uitgesteld. Ik drukte hem op het hart, indien hij iets nodig had, me te bellen 24u/dag, of gewoon het vliegtuig te nemen als hij er behoefte aan had. Waar was de tijd van slagen, haargetrek, verwijten, kleineringen, ja.... geweldpleging gebleven ????, waar was de tijd dat ik angst, vrees had voor deze (nu zo zielig, oudwordende) man ??? vroeg ik mezelf tijdens de vlucht terug naar Ibiza.. Vele van die beelden uit de jaren 60, 70 schoten als een film door m'n hoofd, ik probeerde echter het verleden tot het verleden te hoùden.
Ik denk dat 1994 en 1995 (financieel) het topjaar was. Dit zowel voor de zaken op Ibiza, als de zaak in Palma. Fisiek was ik echter volledig uitgeput, ondanks het feit dat ik "alleen" de keuken van N°4 had gedaan, kwam daarbij dat ik dagelijks voor sluiting controle over de, kassa's, stock, personeel, bestelling&leveringen enz,enz voor eigen rekening nam, en dat bij iéder probleem naar mij werd getelefoneerd, in de zomer (zeker Juli en Augustus) had Sue écht géén tijd om in die problemen te worden betrokken. De problemen met mijn asthma werden dus hoe langer hoe frequenter. Hoezeer 1994 een topjaar was, wijzen volgende anecdotes uit; -Ik diende een extra (beveiligings)verzekering te nemen, omdat ik in het holst van de nacht met het geld uit de 4 kassa's naar de bank reed, het totaal van die bedragen liep al makkelijk op tot 2 Miljoen pesetas.. -Deze bedragen liepen zo op, dat de verzekering mij verplichtte, een kluis in de kofferbak van de auto te installeren, en er steeds iemand bij me moest zijn. -De bank stelde een (nu courant gebruikt) nieuw systeem in, dat ik in alle veiligheid, s'nachts via een speciale kluis het geld in de bank kon laten. -Het viel regelmatig voor dat ik in N° 4, werd weggeroepen door de avondverantwoordelijke van een àndere zaak, om het geld weg te halen, omdat a) de kassa niet dicht meer kon, en, b) zij niet de verantwoordelijkheid hadden of wilden. Al deze veiligheidsvoorschriften van de verzekering, werden tegen het seizoen van 1995, aangespekt, met het verplichte gebruik van "Plof-koffers". De winterperiode bleef N°5 (Palma) open, ik had een regeling getroffen, dat de 6 Wintermaanden gehuurd werden, en bleek dat het deeltijds openen van die zaak ( Vrij/Zat & Zondagavond) voldoende was om uit de kosten te komen. Diezelfde winterperiode 94/95 nam ik reeds 60Mg Cortizonen, en 4 verschillende inhalers (Puffers) om mijn asthma onder controle te houden. Niet allen ikzélf maar zéér zéker die hoge dosissen cortizonen pleegden roofbouw op mijn lichaam, en dat was me aan te zien. --* Ik schrik heden (2008) nog steeds wanneer ik foto's uit die tijd zie*- Pa en Lieve die ons in December 1994 kwamen bezoeken, drukten met éénzelfde commentaar op het hart. Het ging goed in mijn relatie met Sue, en (niét minder belangrijk) Nathalie en Joanne, we voelden ons goed bij mekaar, zeker omwille dat deze periodes van samenzijn, heel gelimiteerd waren, doch de énige steeds terugkerende discussie, bleek mijn koppigheid betreffende de zaken te zijn. Het Feit dat ik (nog) niet bereid was 2 of 3 van hun over te laten, wat a propos zuiver winst was, ondanks het feit dat ik meerdere serieuze kandidaten had die stonden te trappelen. Meer personeel kon ik écht niet meer aannemen, eenmaal boven de 65, zou de sociale bijdragen een strop vormen. Ik werkte nog steeds met een groot deel buitenlanders (hoofdzakelijk Engelsen), rekening houdend, met de gratis kost en inwoonst, het dagelijks naar de ondertussen wereldberoemde "Clubs" te kunnen, en het feit dat ze de winterperiode op Werkloosheid in Engeland beroep konden doen (Sinds 1986 EU) hadden zij een zéér degelijk loon. Als zij (buitenlander zijnde) in Spanje zouden blijven, viel hun werkloosheidsuitkering wég, en zouden ze financieel, iedere 1é Mei van nul af aan moeten beginnen. Pa en Lieve bleven 10 dagen op Ibiza, ze logeerden bij ons. Pa was natuurlijk in grote mate geintereseerd in de gang van zaken, ondanks gesloten, bracht hij toch een bezoek aan iedere zaak, en we namen hem en Lieve, samen met de 2 meisjes een Weekend naar Palma. Hoezeer mijn "zwakke conditie" zichtbaar was, bewees het feit dat zélfs hij, er bezorgde commentaar over gaf, ik stelde hen echter gerust, dat ik nà het volgend seizoen, het overlaten van één of twee zaken, érnstig in overweging zou nemen,. Nu hij (Pa) met éigen ogen gezien had, wat er te zien viel, draaide hij volledig bij, en verdween al het sceptisme, over van alles en nog wat volledig, hoewel hij nooit in staat is geweest de rest van de familie te overtuigen, maar eigenlijk liet me dat toen reeds koud. Ik had een tweetal keer rechtsreeks met Agnetha (Telefonisch) kunnen spreken, op ogenblikken dat zij bij Lieve was, want Erna (ondanks mijn zeer royale financieele bijdrage in opvoeding en onkosten) wilde er niets van weten. Zij vertrokken terug naar Belgie, met de afspraak dat ik me zou "soigneren", en wij volgende winter naar ginder zouden gaan. Het ondertussen gewoongeraakte leventje ging verder. Nathalie die naar aanloop van het seizoen 95, een "Puber" van 14 was, was zeer moeilijk uit de zaken weg te slaan. Ieder vrije uur van school of andere activiteiten, wilde ze helpen in één van de zaken. Waar Joanne meer "het koppeke" was, intelligent, was Nathalie het "werkertje", steeds klaar om te helpen, en niet verlegen om haar vies of vuil te maken. De schooluitslagen waren naarvenant; Nathalie die zéér hard probeerde te studeren, sloeg er maar niet in. Joanne die de moeilijkste vakken zélf koos, slaagde ieder jaar met verven. Voorbeeld; toen we in de winter van 94 het huis een beetje opknapten, zorgde Joanne dat we verf en behangpapier genoeg hadden, en de juiste kwaliteit, het was Nathalie, die op de ladder stond te verven en behangen. Het seizoen van 1995 liep stillaan op zijn einde. Het was de eerste keer dat ik zo hàrd naar een seizoen-einde had gesnakt,.... ik voelde maar al te best dat ik tolgeld aan het betalen was. Ik kon niet vluchten in de winter, want in de winterperiode moest ik er ook zijn, mijn steentje bijdragen, de meisjes naar school brengen of halen, in afspraak met Sue, helpen in huishouden, huiswerk van meisjes, enz.. En éigenlijk; het was geen 6 maand winterseizoen... het duurde meestal tot begin December voor alles opgepoetst en klaar was voor een rustperiode. En éénmaal Januari voorbij, was het tijd om menu's op te stellen, personeel aan te werven, waar nodig een likje verf aan te brengen, regelingen te treffen met de concurerende leveranciers van drank, en andere benodigheden, allerlei inspecties en vergunningen, enz,enz.. Echte plàtte rust was er éigenlijk nooit. Het was weer een sterk seizoen geweest, al wist ik dat het jaar van 1994 heel moeilijk te kloppen was. Iederéén wilde een beetje rust, waardoor ook N° 5, de winter gesloten bleef. Op het finikitofeestje van November 1995,( werd zo genoemd, Finikito, is het bedrag van zogezegde overuren/zon&Feestdagen, e.d.m., hoewel in horeca het éigenlijk een vàst % van je loon, en extraatje..naarvenant was) lichtte ik iedereen in, dat ik nog niet met 100% zekerheid wist, wat het volgende seizoen zou brengen, en ze er dus best niet té vàst op rekenden. Als ze een ander werk aangeboden kregen, dienden ze het te nemen. Ik had echter met Sue een duidelijke afspraak gemaakt, dat ik eerst van het seizoen wilde recupereren alvorens beslissingen betreffende, het al dan niet overlaten van één of meerdere, en welke zaken te nemen. We zouden het onderwerp laten rusten tot December 1995, was afgesproken, een afspraak waar we ons beiden aan hielden.
Tijdens een etentje met Sue's zus en schoonbroer, en een vriendin in Ronford op 20 Januari, voelde ik me hoe langer hoe beroerder. Ik voelde me reeds enkele uren "alles behalve" maar dacht dat het wel zou beteren, iets wat niet gebeurde. Ik wilde de pret en het gezeldschap niet verzuren, maar op een bepaald ogenblik kreeg ik ernstige problemen met ademen, ik dàcht dat mijn Asthma weer opspeelde, en nam mijn (gebruikelijke) puffers die ik steeds en overal bij had. Het beterde echter niet, en na een halfuurtje, voelde het alsof er een zware steen op mijn borst lag, en kreeg ik ook pijn in mijn hals en linkse arm, Sue (tegenover me zittend) zag dat er iets fout zat. Toen ik haar de symtomen uitlegde had ze (Vrijwilligster bij Rode Kruis geweest zijnde) niét meer uitleg nodig, en vroeg het personeel een ziekenwagen te bellen. Een toevallig aanwezige dokter, kon (wachtend op een ziekenwagen) ook alleen een hartaanval vaststellen. Ik kreeg de rekening voor mijn "succes" gepresenteerd. De ziekenwagen was vrij vlug ter plaatse, en na eerste vaststellingen werd ik naar een een nabijgelegen hospitaal overgebracht. Het feit dat iki buitenlander was, en Sue aktief Consul, maakte dat men niéts aan het toeval overliet. De schade was, ondanks de ernst van de aanval beperkt gebleven, ook omwille mijn (uitzonderlijk) jonge leeftijd, ik moest nog 33 worden. Sue liet Nathalie en Joanne (die in Ibiza bij Ray gebleven waren) overvliegen, ook Lieve en Pa kwamen over. Beiden herhaalden voor de zoveelste keer in die enkele dagen, dat ik met mijn leven aan het spelen was. Met de belofte aan dokters oplossingen te zullen zoeken, mocht ik op 31 Januari het ziekenhuis verlaten. Joanne en Nathalie waren ondertussen reeds terug in Ibiza. Vanaf dat ogenblik begonnen mijn problemen met Asthma toe te nemen, al snel zou ik ondervinden, dat ik het niet langer met enkele puff's/dag onder controle kon houden. Op 5 Februari scheepten we in Dover in, op de ferry naar Calais, met het plan rustig via het centraal massief terug naar Barcelona te rijden. Ik voelde me (ondanks alles) vrij goed, fit en hérladen. We hadden géén énkele haast, en besloten de boot te nemen, die via Palma de Mallorca voer, en dààr nog enkele dagen te rusten. Palma - Stad was (is) de Hoofdstad van de Balearische eilanden, t.t.z; Mallorca, Ibiza, Menorca, en Formentera. Alle administratie van de Balearen gebeurde hier, ook hiér zetelde het Parlement van de Balearen, en alle hoofd-consulaten en/of Ambassades bevinden zich in Palma. Ik had tijdens mijn afwezigheid geregeld (telefonisch) contact gehad met ARDIEW4, en die bleek op wieltjes te lopen. Tijdens ons verblijf in ANDRAITX, kon ik het niet laten mijn oog op een leegstaande (Te Huur) gewezen restaurant, te laten vallen. Ik wist dat ik na het gebeurde, bij Sue met iets dergelijks niet moest aandraven, en won meer inlichtingen in, zonder haar medeweten. Een week na ons ontschepen, namen we terug de boot die ons naar Ibiza bracht. Zoals beloofd, bracht ik dadelijk een bezoek aan mijn Dokter, die ook de wenkbrauwen fronstte, toen hij op de hoogte kwam, dat ik op mijn 33é een hartaanval had gehad. Ik sprak hem over de voortdurende (sinds hartaanval) problemen met mij Asthma, ik nam mijn puffers nu tot 4x/dag, waar dat vroeger één of twee keer was. Hij stuurde me door naar Can Misses, het lokale Ibiza hospitaal, voor een volledig en grondig onderzoek. Sue poogde ondertussen, wat van haar achterstaand werk in te lopen. Ik was nog steeds in contact met Palma betreffende die zaak. De medische onderzoeken, brachtten een verslechtering van mijn Longcapaciteit/problemen aan het licht. Mijn dosis cortizonen werd in één ruk van 5 naar 20mg gebracht, en de twee puffers van voordien (Atrovent/Ventolin) werden er nu 4. De verhoging van cortizonen, bracht met zich mee (neveneffect) dat ik enorme porties eten naar binnen werktte, en toch nog steeds honger had. Voor wat betreft het komende seizoen, had ik vrij snel het nodige personeel gevonden. Zonder medeweten van Sue had ik in Palma ARDIEW.5 bijna op poten. Het zou een restaurant met Frans/Italiaanse keuken type ARDIEW.4 worden, was trouwens gelegen in Andraitx, de meer sjieke buurt van Palma. Ik liet het runnen van ARDIEW 1, 2, 3 over aan een manager. Ook wat betrof het maken van ontbijt, samenstellen van menu's e.d.m. Alleen de Life Muzikanten voor ARDIEW3, nam ik voor mijn rekening. Brian, die met zijn echtgenote, de winter ARDIEW 4 had gerund, stuurde ik met 3 personeelsleden naar Palma de Mallorca. En zélf nam ik ARDIEW4 voor mijn rekening, met louter Lunch en Dinner. Sue was blij met die beslissing, want op die manier (dacht ze) kon ik het wat rustiger aan doen. Het was alles behalve fair tegenover Sue, maar ik wilde het ijzer smeden nu het kon. Ons sociaal leven op Ibiza was er door ons succes niet op vooruit gegaan, er was veel jaloezie onstaan, bij concurentie, vroegere vrienden/kenissen, en dan was m'n niet op de hoogte dat ik er nog een zaak in Palma bij had. Ik had Brian op het hart gedrukt, er tot nader order met géén woord over te reppen. Hij ging een maand voor opening naar Palma, op zoek naar een flatje, wat hij op enkele kilometers van de zaak ook vond. We genoten als een (h)échte familie nog intens van de laatste dagen voor de aankomst van de eerste toeristen, 1993 zou volgens de voorspellingen weer een recordjaar worden. Ik startte seizoen 1993 met 56 personeelsleden in Ibiza, en 5 in Palma. Ik had nu ook een "Gestoria" - Boekhouder, in de hand genomen, om ook daar wat meer rust te vinden, hoewel administratie in Spanje best mee viel. Ik was tijdens het seizoen, 3 keer in de mogelijkheid, door afwezigheid van Sue voor haar werk, om even over te vliegen naar Palma, terwijl ik Ardiew4, even in handen liet van ander personeel. In Juli had ik (naar normen van laatste jaren) een zwàre Asthma aanval, en werd ik naar Spoedgevallen overgebracht. Hoewel ik alléén verantwoordelijk was voor N°4, en de muzikanten, waren er toch steeds wel zenuwslopende problemen, afwezigheid personeel, een te late levering, enz,enz, en kwam ik ook dit seizoen aan weinig meer dan 3 of 4u/Dag slaap toe. Dit begon zijnn tol te eisen op mijn Asthma. Toen het seizoen op zijn einde liep (Oktober) had ik nogmaals een aanval, die zich blééf herhalen, t.t.z; wanneer de eerste onder controle/gestabiliseerd was, kreeg ik een nieuwe. Sue besloot Ardiew 4 vroegtijdig te sluiten, ik werd namelijk opgenomen in Intensieve zorgen, waar m'n de cortizonen opvoerde tot 50Mg/Dag. Ik nam van die gelegenheid gebruik om Sue op de hoogte te stellen van N°5 in Palma, wat ze me niet in dank afnam, méér zelfs (ik was ondertussen op een gewone kamer) ze liet 2 dagen niets van zich horen. Via bezoek van Nathalie en Joanne, vernam ik dat alles met haar in orde was, maar dat ze wat tijd nodig zou hebben om het te verwerken. Ook de meisjes, vroegen of ik niet genoeg had met wat ik reeds hàd ?? Ondanks het grote succes , was de sfeer op het "Finikito-feestje" van 1993 toch wat gespannen. Ik kon op het volledige personeels-bestand rekenen voor het komende seizoen, hoewel ik niet zeker was, wat er volgend seizoen zou gebeuren, Sue had mij namelijk voor de keuze tussen haar en mijn zaken gesteld. Ik kon haar in de volgende weken toch overtuigen. Ik liet haar inzien, dat deze "toeristenboom" niét zou blijven duren, en we nu het ijzer dienden te smeden. Ondanks mijn planning, zou ik de volledige winter àlle zaken gesloten hoùden, en alleen rusten. Ik zou naar raad van dokter(s) luisteren, en me (tijdens het seizoen) minimaal om de 10 Dagen laten onderzoeken. En ook indien de toeristenboom zoù aanhouden, zou ik nà het seizoen van 1995 (nog twee te gaan) stillaan, àfbouwen, t.t.z; zaken beginnen over te laten, met uitzondering van N°1, had ik alle zaken gehuurd zonder overname, omwille de faling waarin ze zich hadden bevonden. De overnameprijs zou 100% winst zijn. Sue (ouder dan ik) werd op 15 November 1993 40j, en ik nam haar samen met de meisjes (die een paar dagen spijbelden op school) naar Palma de Mallorca, voor een verjaardagsfeestje, met o.a. Brian (UItbater van N°5), en ook om haar N° 5 te laten zien, iets wat nog niet gebeurd was. Brian was bereid volgend jaar, de zaak ook te runnen, samen met het personeel dat ik hem zou sturen. Lieve was evenmin te spreken over wat ik gedaan had, ook zij had bij ons bezoek gezien dat ik een tol begon te betalen, hoewel ze mijn ambitie begreep, vond ze toch ook dat ik niet diende te overdrijven. Met Agnetha was alles in orde, doch, haar dit jaar reeds naar Ibiza laten komen zou wat té vroeg zijn, maar Lieve zou me in de mogelijkheid stellen, haar een paar keer te telefoneren, wanneer Agnetha bij haar en Pa op bezoek was. Wij hadden ondertussen ook besloten, de winter van 93/94 op Ibiza te blijven, en wat mij betreft in hoofdzaak te rusten. Ondanks mijn rusten werd ik gans de winterperiode geplaagd met meerdere lichte, minder lichte, tot zware asthma aanvallen, en constante ademhalingsproblemen. Bij minder lichte en zware aanvallen, werd ik kortstondig opgenomen in Can Misses, waar ze niet veel meer konden doen dan stabiliseren, en via de Dokter meer en zwaardere medicatie (Hoofdzakelijk Cortizonen) voor te schrijven. Omwille de (nog steeds) stroefe/jaloerse verhoudingen in en op Ibiza, vierden we Nieuwjaar 1994 met ons viertjes op Formentera, het kleinste eiland van de Balearen (amper 200 Vierkante Kilm) en op 20 minuutjes varen van Ibiza. We verbleven daar op een hotelletje (énige opên in winter) voor een viertal dagen. Ondanks mijn constante gezondheidsproblemen, keek ik nog regelmatig terug naar het verleden, en samen met Arlette en Ewoud, zag ik dat het goed was, ik kon niet véél méér wensen, dan wat ik had.
Het seizoen van 1991 was zo een topper geweest, voor beide zaken, dat ik mijn (op holgeslagen ?!?) ambitie volgde, en ik na overname en op orde stelling, het seizoen 1992 begon met 43 personeelsleden en 4!!! zaken. Ik had in de havenbuurt van St.Antonio 2 leegstaande (failliet gegane) zaken ingeplamd, omwille de vervallen toestand zonder overname, en met een làge huur, en 10j contract. Ik was einde van het seizoen 1991, en de winter 91/92 dan ook zeer druk bezig geweest om deze ARDIEW 3 en 4 klaar te krijgen. Het was niét àlles rozegeur en maneschijn, want mijn succes, en ondertussen runnen van 4 zaken, viel niet in goede aarde bij de (weinige) Spaanse Horecazaken, de Buitenlandse, meestal Engels lieten het minder blijken, maar hadden het daarom er niét minder moeilijk mee. Ik begon het seizoen 1992 met een Cafeteria (40tal zitplaatsen) en een restaurant/Dancing/Life Music Pub (ondertussen zo ingericht dat er een 150/175 zitplaatsen binnen waren) een Cafeteria van ongeveer dezelfde grootte als Ardiew 1 aan de haven, en een "Degelijk" Restaurant mét Frans/Italiaanse keuken en een 50tal zitplaatsen binnen, in het centrum van St.Antonio. Dit laatste zou alleen s'avonds maar ook het ganse jaar door open zijn. Ik blééf de ontbijten voorbereiden in Ardiew 2 (de grootste keuken), en liet de rést alsook de lunchen (na overleg) over aan de Hùlp-Koks van het voorbije seizoen, ik nam de keuken van (de nieuwe) ARDIEW 3 vollédig (ontbijt-lunch & dinner) in handen. Sue was hiermee zéker niét blij... ze vroeg me waar ik mee bezig was ??, ze begreep dat ik mijn ambitie (zeker na mijn tegenslagen uit het verleden) naholde, maar het voorbereiden van ontbijten voor 3 zaken (wat later makkelijk tot een 400 opliep), nadien het opdienen van ontbijt in 03, aansluitend de lunch, in de korte pauze het menu voor 04 (Frans/Italiaans) met de daarvoor speciaal ingehuurde Kok's overlopen, nadien Dinner in 03, en dan meestal helpen in één van de zaken, om ze dan soms om 03u of later allemaal af te sluiten, de toch wel (voor Ibiza) lange weg van 15Km naar huis, om daar dan de kassa's te maken. Ik begreep zélf ook wel dat ik dat niet kon blijven volhouden, maar ik wilde eerst de resultaten van de twee nieuwe zaken zien, alvorens nog meer personeel aan te werven. 01 November 1992 organiseerde ik een feestje in ARDIEW 4 (die het ganse jaar zou openblijven) om het succes te vieren met het vollédige personeelsbestand, dat tegen dan was aangegroeid tot niet minder dan 51, mezelf niet inbegrepen. Ik was absoluut lèèg, had de afgelopen 7 maanden géén énkele nacht gehad met meer dan 2 a 3 uur slaap, en ik wist dat ik veranderingen moest treffen voor het volgende seizoen. Slechts 6 personeelsleden waren van Ibiza zélf afkomstig, de anderen waren of van Engeland voor 6mnd overgekomen, of van het Vaste land. 10 van hun zouden volgend seizoen niét terugkomen, wat betekende dat ik tijdens de winter achter 10 nieuwe mensen op zoek diende te gaan. 50 was écht het minimum voor de 4 zaken. 20 daarvan waar kok's en hulpkok's, die hun uurregeling zélf onderling regelden. 23 was bar, en bedieningspersoneel, waarvan 13 alléén reeds nodig waren voor ARDIEW 2. De overige 7 stonden in voor poetsen, schillen en wassen van aardappelen, groenten e.d.m., en afwassen. Ik zélf had steeds ingestaan voor de kassa's, voorraad en bestellingen, en het véle papierwerk dat erbij kwam kijken. Ik trof een regeling voor ARDIEW 4, dat hij(de kok van het zomerseizoen) de zaak van me huurde voor de 6 wintermaanden, en dus zélf verantwoordelijk was voor het reilen en zeilen van de zaak. Ik was steeds in contact gebleven met Belgie. Lieve was tevreden te horen hoe het me voor de wind ging, Pa was stillaan aan het bijdraaien, al bleef hij sceptisch voor wat mijn relatie met Sue betrof. Met Agnetha bleek alles goed te gaan, hoewel het schoollopen, haar niet zo leek te bevallen, iets wat ze waarschijnlijk van géén vréémden had.. Ik was nu ook in de mogelijkheid om mijn hulp/tussenkomst op financieel vlak, iets te vergroten. We (Sue en ik) besloten die winter naar Belgie en Engeland te gaan, op die manier konden Lieve en Pa kennis met Sue maken, en kon Sue's familie op hun beurt met mij kennis maken. Zowel Sue als ikzelf hadden nog steeds een vrij goede relatie met Ray (Sue's ex) die ondertussen zélf ook een andere relatie had, en we regelden dat Nathalie en Joanne bij hem konden blijven de 2/3 weken dat wij weg zouden zijn, zij dienden school te lopen, en op die manier hadden wij ook een beetje rust, want ook Sue was zeer nauw betrokken geweest (ondanks haar éigen werk) bij de administratieve kant van de 4 zaken. We besloten om voor het volgend seizoen, een "Gestoria" (soort Boekhouder/Advocaat/Notaris) onder de arm te nemen, om al het administratieve van de zaken én personeel te regelen. Het duurde een héle tijd (herinner ik me zeer goed) alvorens "mijn systeem" de gewoonte van 2 a 3u slaap liet varen, ttz; alvorens ik écht in staat was om eens écht door en uit te slapen. We vierden Kerst 1992 met een dineetje in ARDIEW 4, met ons viertjes, en het voélde zo, goed, ik voelde me hemels goéd. Ook het Nieuwe jaar 1993 verwelkomde ik met zeer veel goede moed en verwachtingen. Ik herinner me; me even af te vragen; was dit nu écht hét leven ???, of had ik éigenlijk maar een béétje geluk???, de toekomst zou daar wel antwoord op geven, en momenteel wilde il alleen genieten. Nathalie en, Joanne hadden me volledig geaccepteerd, en ondanks Ray, noemden ze me "Dad" Pa, het was nu éénmaal een feit dat ze zéér wéinig van Ray zagen, hij had zélf een relatie met iemand met 2 kinderen. Joanne en Nathalie stonden niet bepaald te springen om tijd met hun Pa door te brengen, en het feit dat hetzelfde gold voor Ray zélf, maakte die situatie natuurlijk dés te makkelijker voor mij en Sue, alsook de meisjes zélf.. Ik herinner me dat ik op 11 Januari ( Agnetha's 10é verjaardag) in Belgie wilde zijn, waardoor we op 7 Januari met de auto in Ibiza de boot opreden om naar Barcelona te varen, waar we de volgende ochtend zouden ontschepen, om dan op een rùstige manier via de kleinere N6 (geen autowegen) via Frankrijk met één of twee overnachtingen naar Belgie te rijden. Het was reeds een tijd geleden dat ik nog in Belgie was geweest. Sue was zenuwachtig voor de ontmoeting (in hoofzake met Pa), en wilde in Tremelo (Op 5tal kil:ometer van "Thuis") nog effe een cognac drinken. Het was vroege avond (herinner me niét welke dag) toen ik de auto voor het huis in Baal parkeerde, en Lieve naar buiten kwam. Na me even van kop tot teen te hebben opgenomen, schrok ze een beetje, maar groette mij én Sue niet minder Hartelijk. Pa die in de deuropening was blijven wachten, was zo vriendelijk als mogelijk tegenover Sue, een houding die al snel zou overgaan in Hartelijkheid. Er werd wat gebabbeld over de reis, en koetjes en kalfjes, Lieve trad Sue tegemoet, dat ik er "vreselijk" uitzag. Ik wimpelde dat wat weg, en zei dat ik meer hulp had voor het volgend seizoen. We konden op de bovenverdieping (het was een bungalow met twee slaapkamers onder het dak) verblijven. Pa hielp ons de valiezen de smalle (uitschuifbare) trapladder naar boven te hijsen, en zei ons binnen een uurtje te willen vertrekken voor een etentje, een uurtje waar Sue gebruik van maakte om zich wat op te frissen, en ik om de noodzakelmijke spullen uit te pakken. Het gesprek tijdens het dinner ging de meer zakelijke (wat betreft Pa) en familiaale (wat betreft Lieve) kant op. Ik wist dat het tussen Sue en Lieve zou hebben geklikt, en ik kreeg hier al snel het bewijs van. Pa draaide langzaam maar zeker bij wat betrof mijn relatie, maar blééf toch nog sceptisch wat betrof de zaken, en zeker het feit dat ik er 4 had, er werd dan ook al vlug af gesproken dat hij volgende zomer maar eens naar Ibiza op vakantie moest komen, zodat hij het met zijn eigen ogen kon zien en beoordelen.. Ondanks het feit dat ik uitgekeken had naar de verjaardag van Agnetha, viel het alles bij mekaar een beetje tegen. Erna kwam met haar naar ons, maar het leek dat Agnetha zich een beetje verloren voelde, wat érgens te begrijpen was, ze had me een hele tijd niet meer gezien, en was nu een volwaardige zus voor Erna's 3 andere kinderen geworden, en noemde Erna zelfs Moek en Marc Vake. Ik liet het plan van met Agnetha alleen ergens een ijsje te gaan eten, of iets dergelijks, dan ook al snel varen. Ze had het zo al moeilijk genoeg, om de situatie (en dan zeker een Engelssprekende Sue) te begrijpen, dingen forceren zou het haar alleen maar moeilijker maken. Erna bleef zéér afstandelijk, zowel tegenover mij als Sue, de "problemen" (wat die ook mogen weze) van de afgelopen jaren waren nog niet vergeten. Zij was vriendelijk omwille mijn maandelijkse financieele steun, dat was in ieder geval het gevoel dat ik erbij had. Dit gezegd zijnde, maakte Pa mij al vlug duidelijk dat een bezoek bij Marcel (die ondertussen het Immobilieen kantoor van Pa had overgenomen, en runde met zijn 2é vrouw), of Theo die in Mechelen woonde uit den boze waren. Ik wist me geen raad met mijn gevoelens toen Agnetha na anderhalfuurtje mét haar geschenken van Sue en mij afscheid nam, en aan de hand van Erna naar de auto werd geleid. Ik wilde even alleen zijn met dié gevoelens, en ging naar onze kamer boven, terwijl Sue wat napraatte Lieve (die prima Engels sprak) en Pa die zijn plan kon trekken met de taal. Even later kwam Sue, en zei me dat het een héél moeilijke leeftijd was, en dat ik ook niet kon verwachten dat Agnetha niet verder lééfde, groeide, en ontwikkelde wanneer ik er niet was. Het was belangrijk, meer geregeld contact met haar te hebben. Het éne jaar ik naar hier te komen, en het andere (met toesemming van Erna) Agnetha enkele dagen naar Ibiza te halen. Ze zou via Lieve de mogelijkheid aankaarten, dat ik geregeld Agnetha telefonisch kon spreken, zodat ze me beetje bij beetje leerde kennen, iets wat de afgelopen 2 jaar niet was gebeurd. We bleven een week in Belgie. Tijdens die week bracht ik een bezoek aan het graf van Bobonne, Arlette en Ewoud, waar Sue me nadrukkelijk bij wilde vergezellen. Ik had geregeld telefonisch contact met ARDIEW 4 in Ibiza waar alles in orde leek. We reden nog even langs de school van Agnetha, zodat ik haar nog even (vanop afstand) kon zien toen Erna haar afzette, en zij de school binnenliep, waarna ik de tranen niet langer meer diende te bedwingen, ik wist dat ik bij Sue, kon en mocht huilen, dat zij mijn gevoelens voldoende kende en begreep. Nadien reden we richting Oostende om de overzetboot Oostende-Dover te nemen, en een weekje bij Sue's zus in Essex (Ronforth) door te brengen.
Ik had al vlug door, dat het openhouden van de Bar tijdens de winter, wéinig tot geen zin had, voor wat betreft ontbijt en lunchtijden. Voor Kerst 1989 had ik dan reeds besloten alleen s'avonds met een beperkt menu te openen. Sue, was ondertussen van Ierland,naar het Consulaat op Palma de Mallorca overgeplaast en was nu Consul voor Palma, Ibiza, Menorca, en Formentera, waardoor ze (zeker tijdens de winterperiode) heel wat meer tijd op Ibiza was. Onze (Vriendschap)relatie was zeer nauw geworden, en wat haar betrof veel meer dan enkel vriendschap, ik was me daar de afgelopen maanden best bewust van geworden, maar ik had nog steeds niet gerouwd om Arlette, vond het nog veel té vroeg. Ik had nochtans (op alle vlakken) véél steun aan Sue, en het duurde dan ook niet lang alvorens ze me het deksel op de neus gaf, en me tijdens het voorbereidende-administratief werk voor het Kerstmenu, zoende. Ik herinner me niet meer hoe ik reageerde. Sue was bést wel atractief, méér zélfs, maar toen op dàt ogenblik kon ik alleen denken aan Arlette. De week tussen Kerst en Nieuwjaar ging Ray op familiebezoek in Engeland, een kans die Sue aangreep om.......................... juist. We gingen een avond eten, en nadien "stappen" in Ibiza, en op één of andere manier bereikte Sue, dat ik begon te praten, praten, praten, huilen, huilen, en huilen, al wat ik de laatste jaren had opgekropt, vond zijn weg naar buiten. Toen ik daags nadien (naast Sue) wakker werd, voelde ik me als hérboren, ik was éindelijk in de mogelijkheid gesteld geweest om tegen iemand, écht te praten, zowel over de jaren '70, Gemma, als over Arlette en Ewoud, tegen iemand waarvan ik wist dat ze luisterde, dat ze me begreep, dat ze het deed om mijn éigen bestwil. We besloten echter, voorlopig onze "affaire" geheim te houden, in hoofdzaak omwille Sue's twee dochters Nathalie en Joanne. Dat (zeker in de winter) het geheim houden van iets dergelijks geen sinecure was op een eilandje waar in de winter men niets anders te doen had dan over anderen te praten, zal duidelijk zijn, we deden hoedan ook ons best. In Januari 1990, namen mijn ambities de overhand, ik ken niet exact de details meer, maar ik besloot een tweede zaak over te nemen, een voormalige Ierse Life musicPub/Restaurant, op een 100 meter van ARDIEW gelegen. De eigenaar was Ier, en in Ierland bankroet gegaan, en had de zaak (zonder overname) te huur gesteld. Het was Sue die me op de hoogte bracht, en me ook verzekerde na een uitgebreidde controle, dat het "zuiver op de graat" was. Het was een reuze zaak met 150 zitplaatsen binnen, en een 30tal buiten, een goeduitgeruste keuken, podium voor optredens, en dansvloer. Ik besloot dààr de (hoofd)keuken te maken, zowel voor dié plaats als voor de andere bar, op die manier kon ik ARDIEW méér zitplaatsen binnen geven. Ik herhaal me wéinig details te herinneren, wél weet ik dat ik er een zaak van maakte die dé mééste bieren op vat verkocht, de toog was namelijk niet minder als 12 meter, en ik liet daarop 15 tapkranen plaatsen, Belgisch, Frans, Engels, Iers en Spaans bier, dat alleen was reeds een primeur voor het eiland, en was een (gedeeltelijk) idee van Sue geweest. Ik doopte het gewoon ARDIEW.2., en opende de zaak met 12 personeelsleden "Pasen 1990" dat gaf me een maand de tijd om los te lopen, de andere (kleine) bar opende ik op 01.Mei. Ik deed de volledige keuken, voor beide bars. Er werd een intercom geinstalleerd tussen beide bars, en de lunch of Dinner bestelling van Bar 1 werden in Bar 2 klaargemaakt, en in een speciaal daarvoor ontworpen kist naar de andere bar overgebracht, de afstand was een kleine 100 Meter. Toen het hoogseizoen 1990 losliep, had ik twee goédlopende zaken, en niet minder dan 18 mensen personeel in dienst. S'ochtends vroeg deed ik het ontbijt in ARDIEW 1, om dan tegen lunch tijd klaar te zijn om in ARDIEW 2 te beginnen, tot nà Dinnertijd. Ik was in contact met een lokale agent die mij iedere avond vanaf 22.00u (nà sluiting keuken) Life Atracties bezorgde, dat kon Muzikaal zijn, alsook Karaoke, Komedien, enz. Dit laatste betekende ook dat ik zelden sloot voor 04.30u, verplichtte sluitingstijd, en ik veel meer tijd in Ardiew2 sliep, dan thuis in bed. Mijn lichaam sprak héél dùidelijke taal, en liet me meermaals weten dat het deze situatie niet veel langer meer zou aannemen. Ik was echter koppig, diende het ijzer te smeden .... nù, en dàn, en de rest lostte ik op met Animine énerzijds, en Cortizonen (voor Asthma) anderzijds...... de kassa(s) rinkelden nu éénmaal, en éindelijk had en voelde ik me goed, dat mocht toch ook een keer. De tweede zaak had ervoor gezorgd dat ik in het najaar van 1990, vollédig ùit de aangegane schulden voor de eerste bar was. Nà betaling (finikitos) van alle personeel, afrekening met leveranciers, enz, enz, kon ik de bank de volledige schuld terug betalen. Sue vond het tijd geworden, om open te gaan voor wat onze relatie betrof, ik vroeg haar echter nog even te wachtten, tot ik mijn eigen batterijen had kunnen opladen Mijn bankrekening mocht er dan vrij aardig gespijst uitzien, lichamelijk was ik absolùùt léég, mijn gemiddelde slaap was 2 tot 3u/Nacht geweest, om dan 15u in keuken van soms 50° en meer te staan, en dit voor ruim 6 maanden. Ondanks vraag van omliggende hotels, besloot ik béide zaken de winter periode gesloten te houden, ik kende mezelf en zou (ook in de winter) meer en meer willen, en dat kon ik niet aan. Ik herinner me echter nog zeer goed, hoeveel moeite ik had om ùit te slapen, mijn biologische klok, begreep niet wat er gebeurde, en het duurde dan ook ruim 2 weken alvorens ik éindelijk eens terùg kon doorslapen, dit werd waarschijnlijk ook veroorzaakt door het feit dat mijn ambitie nog steeds niet vollédig was, en ik steeds liep te denken wat ik volgend seizoen nog meer kon doen. M'n zegt wel eens hoe meer je hébt, hoe meer je wil. Nu dat was op dat ogenblik in mijn geval niet anders. Ik besloot die winter niét naar Belgie te gaan, ik had een zéér geregeld contact met Lieve, of Pa, of soms Erna, hoofdzakelijk om te horen hoe het met Agnetha ging. In December, na een lang weekend op Formentera (het kleinste eiland van de Balearen), besloot Sue bij mij in te trekken. Onze relatie was ondertussen (onvermijdelijk) een "Publiek"geheim geworden, zélfs Ray wist ervan. Mijn appartement had twee slaapkamers, voor het geval Sue's kinderen wilden over komen. Nog voor éind 1990, besloot Sue haar "Villa" te koop te plaatsen, en ging Ray op een appartement nabij de Londener wonen. Sue's dochters Nathalie nét 9 en Joanne nét 7, kwamen bij ons wonen. Sue deed haar best haar werk op Palma in een tweetal dagen per week te volbrengen, en Menorca en Formentera kon in de winterperiode volbracht worden door de Vice-Consul. Ray, nam het zeer sportief op, nodigde ons zelfs uit voor een "etentje". Nieuwjaar 1991 heette ik Welkom, in en mét mijn nieuw gezinnetje, hoewel ik toch éven een wrang gevoel had, maar dan vroeg ik mezelf; heb ik geen recht (zij het sporadisch en/of van korte duur) op gelukkige, écht gelukkige momenten???, ja toch. Net dié ervaring, dat het om één of andere reden nooit lang had geduurd, maakte dat ik er met volle teugen van genoot. Ik reed nog steeds met dat kleine, oude tweedehands autootje, en vond voor mezelf maar ook uit praktische overwegingen dat ik; recht had op een kléin beetje luxe, waardoor ik me begin 1991 een (tweedehands) BMW 525 aanschaftte. Ik was me er in het geheel niet van bewust, dat dit olie op het vuur was, voor de (groeiende) jaloezie, van vele (buitenlandse/Engelse) Horeca-uitbaters wie het niet zo voor de wind ging. Daarenboven was Ray al jàren bekend én gerespekteerd op het eiland, het feit dat ik er met zijn vrouw en kinderen "vandoorging" viel al évnmin in goede aarde. Het was Sue die me daarop attent maakte. Dàt maar ook praktische redenen maakte dat we beslisten uit St.Antonio wég te verhuizen, mijn appartementje was voor 4 wat klein, de twee meisjes liepen school in Ibiza -Stad (op 17Km), en Sue verloor uren tijd met het op en af rijden naar de Luchthaven. We huurden ons een gerenoveerde boerderij in St.José, een klein dorpje, nét buiten de stad, op Tweetal kilometer van school en luchthaven. In Maart 1991 zouden we daar naartoe verhuizen.
Ik startte dan ook dadelijk alle aanvragen, vergunningen, aansluiting, van elecvtriciteit, water enz op, wetende dat dit het meeste tijd in beslag zou nemen. Sue vergezelde me naar Ibiza stad, waar alle burelen zich bevonden, en waar zij (door het runnen van meerdere zaken in het verleden) héél wat mensen kénde, en ook tot actie en spoed kon aandringen. Ondanks zij slechts heel beperkte periodes op het eiland was, waren wij heel "close" bevriend geworden. Zij was ook zéér openlijk beginnen te ^praten over de problemen met de andere zaken, en Ray, die heel "nieuwgezind" was, maar dan al snel interesse verloor, waardoor voor een fortuin gekochtte zaken, in de kortste keren terug werden gesloten. Zelf was Sue werkzaam als Brits Consul in Ierland, maar haar ambities stopten daar zéker niét, hoewel dat ze duidelijk, liet verstaan dat om haar ambitie te bereiken, Ray een blok aan haar been was. Omdat ik reeds in onderhandeling was, met enkele (in de nabijheid van Bar gelegen) hotels, die tijdens volgende winterperiode open zouden blijven, tot het wederzijds aanmoedigen van clienteel, besloot ik (heel impulsief) een bezoek aan Belgie te brengen, omdat dit volgende winter niet mogelijk zou zijn. Vergunningen was papierwerk, en voor aansluitingen, liet ik de sleutel bij Med Ped, die de winter (zij het halftijds) ook open was, en nét naast de Bar gelegen was. Omwille het hebben van meer vrijheid, en mobiliteit, besloot ik met de auto naar Belgie te gaan, ergens begin December nam ik dan ook de Ferryboot naar Valencia (op Barcelona voer m'n niét in de winter), en reed (met een korte stop en dutje in de auto) in één ruk naar Belgie. Ik had Lieve verwittigd, en ik kon in Baal logeren. Pa, die (als énige) ondertussen wat bijgedraaid was, begreep mijn beslissing van een éigen zaak totaal niet, omwille het hebben van een vast en goed betaald werk. Mijn reactie dat ik niet tot mijn 60é als kok voor iemand anders zou blijven werken, nadat ik hiér in Belgie 2 gerenomeerde zaken had gerund, werd in eerste instantie alleen door Lieve begrepen, maar ik wist, indien zij het begreep, dat Pa vroeg of laat ook wel overtuigd zou zijn. Ik bracht een paar bezoeken aan Bobonne, Arlette, en Ewoud, die ik over mijn doen en laten op de hoogte bracht. Met Agnetha had ik alleen twee telefoongesprekken, en éénmaal dat ik haar zag, toen ik me aan haar school had opgesteld, ze was al een hélé "Peuterdame" geworden. Volgens Erna bevond ze zich echter in een fase, dat een "téte a téte" haar geen goed zou doen, ik probéérde dat te begrijpen, en legde me er tenslotte (verplicht) bij neer. Het gebrek aan rust, zowel fisieke, als mentale, begon zijn tol te eisen. Ik kreeg o.a; een lichte Asthma-aanval, werd in het Imelda ziekenhuis opgenomen, waar m'n mij verwittigde, dat dit slechts een licht aanval was geweest, maar gelijkertijd ook een waarschuwing. Ik wimpelde dit af, en poogde enkel dagen goed uit te rusten, terwijl Pa en Lieve overdag toch gingen werken. Mentaal was er echter geen rust..... bijna dagelijks telefoneerde ik met Ibiza voor een stand van zaken. Indien ik me goed herinner bleef ik een dag of 12 in Belgie. Alvorens terug te vertrekken, sloeg ik in verschillende apotheken "Animine" voorraden in, een pepmiddel verkrijgbaar (toén) zonder voorschrift, en hetwelk in in de periode van én bakker én d.j., meerdere keren (mer succes) had gebruikt. Ik was voor Kerstmis 1988 terug op Ibiza, want ik ging Kerstdag voor een lunch bij Sue en Ray thuis, die me daartoe maanden voordien reeds hadden uitgenodigd. De Londener bleef die winter gesloten. En de overgang naar 1989, vierde ik in "De Ship", een ander (engelse) Pub in St.Antonio. Het zàg er allemaal goed uit, maar uit ervaring keek ik voorlopig "de kat nog een beetje uit de boom:". Van zodra er electriciteit en water was, begon ik zélf met de hoogst noodzakelijke aanpassingen in de bar. Ik zou die aanpassingen (zeker financieel) tot het hoogst noodzakelijke houden, alles wat op één of andere manier opgelapt kon worden met wat verf of dergelijke, werd ook opgelapt. Ik had een vergunning van Cafeteria ipv Bar aangevraagd, op die manier kon ik méér eten bereiden, met een vergunning van Bar, was ik beperkt tot de zogenoemde Snacks (Hamburger, Hot-Dog, Toast, enz), waar ik nu, toch iets meer échte maaltijden kon en mocht bereiden. Ik kreeg de inrichting zo voor mekaar, dat er binnen 6 tafels = 2Otal zitplaatsen waren, buiten op het (overdekt) terras was makkelijk plaats voor 50 personen. Hoewel ik niet van plan was om voor 1 Mei te openen, diende alles toch zoveel mogelijk in orde te zijn, tegen Maart, wanneer ik terug zij het hàlftijds bij Tom aan het werk ging. Mijn planning was, om de ochtend-shift bij Tom te werken, en mijn éigen zaak, te openen in de loop van de namiddag, nà de siesta, dit omdat de "Baai" een uitgaansbuurt was met meerder discotheken, enz. De meeste Hotelgasten, namen trouwens hun ontbijt in het Hotel, dus tot na de siesta zou er weinig interesse zijn voor mijn zaak. Weerom via Sue, kon ik het meeste matriaal tweedehands op de kop tikken, kleinere zaken zoals, microgolf, enz, verkoos ik nieuw aan te kopen, maar Koelkasten, diepvries, hét belangrijkste "De Plancha" kocht ik tweedehands met waarborg. Over de naam van de zaak, die ik nodig had voor allerlei vergunningen, dacht ik niét lang na...... ARDIEW...... niemand begreep die naam, en in de komende jaren zou ik ontelbare keren naar de reden of betekenis van die naam worden gevraagd. Het feit dat in de volgende jaren die naam een begrip werd in heel Ibiza, en over de héle wereld over de tongen ging, als een aanrader voor een goéde maaltijd, stemt me nu (20 jaar later) nog steeds trots. ARarletteDIdirkEWewoud, met uitzondering van Agnetha had ik met deze naam iedereen die me lief was hérenigd. Toen ik me in Maart voor mijn eerste dag bij Tom aanbood, zag ik eruit nét zoals ik me voelde, het voelde of ik aan het éinde van een seizoen stond ipv van het begin. Ik had mezlf amper tot geen rust gegund. Op Tom's vraag, of ik wel wist waar ik mee bezig was, antwoorde ik ontwijkend, doch deze vraag werd me diezélfde avond op weg naar huis door Sue gesteld. Ze verplichtte me, het de volgende weken rustig aan te doen, t.t.z; mijn shiften bij Tom, en dan bed in, ze nam alle sleutels van "de zaak" van me af, en vroeg me een lijstje op te stellen, van de zaken die nog diende te gebeuren voor de opening. Ik dwong mezelf de ganse maand Maart, tot rust en nietsdoen, met uitzondering van de Ontbijtshift bij Tom, die om 08.30u begon, tot 13.u, wat betekende dat ik eigenlijk de volledige namiddag en avond had om te relaxen. Het viel me op, dat ondanks alles ik véél vertrouwen stelde in Sue, want ook mentaal kon ik alles een tijdje aan haar overlaten. Wij (Sue en ik) waren (door de omstandigheden) de afgelopen maanden heel bevriend, vertrouwd, close geworden, verder zocht ik er niets achter, Sue was a) getrouwd, b) 9 jaar ouder, al leek ze dan 5 jaar jonger, had 2 kinderen, enz,enz.... ik hield het bij een vriendschap en vertrouwensrelatie....... wist ik veel, ik was nog niet (zij het héél bewust) aan het rouwproces over Arlette en Ewoud begonnen. Ik had ARDIEW, op dié manier ingericht dat alle (met uitzondering van het voorbereidende) werk, in de zaak achter de toog plaats vond. Op die manier hoopte ik personeel te kunnen uit sparen. De opening op 31 April, was een gratis Drink en snackje, voor Collega's, kennissen, en een passerende toerist. Ik had één personeels lid, toen ik daags nadien officieel opende. Al vlug bleek dat ik, én Ibiza, én de zaak, én mezélf onderschat had. Sunday Lunch, een Engels traditioneel zondag's Lunch, bestaande uit Rostbeef, 3 vérse Groenten, gekookte en gebakken aardappels, ging in Juni reeds met 60, tot 70 stuks de deur uit tussen 13 en 15u. Er kwam ook méér en méér vraag naar Engels Ontbijt, ik diende dus snél een keuze te maken, en dat deed ik ook. Toen ik op 01 Augustus bij Tom stoptte had ik 5 personeelsleden in dienst, waarvan één s'ochtends om 6u, voor het poetsen en voorbereiden van sla, e.d.m. Tom was éigenlijk blij met mijn ontslag, hij had dat wel zien aankomen, en zag dat alles goed ging. Tussen 8.30u en 12u gingen er makkelijk 100 ontbijten de deur uit. Daarenboven kwam, dat Sue met enkele Cocktail-ideén kwam opdraven, waardoor al snel ARDIEW een restaurant was van 08.30u tot 22.30u, en nadien een Cocktailbar. De dagen dat ik om 4u s'nachts na sluiting gewoon 3 of 4 stoelen tegen elkaar schoof en me daar op te slapen legde, waren geen uitzondering. De voorraad "Animine" deed de rest van het werk, maar slonk dan ook heel snel. Iedere peseta was echter een peseta, ik had me in een héle hoop schulden gewerkt, had risico's genomen, maar alles bij mekaar, was ik fier en apetrots op wat ik bereikt had, toen ik op 31 Oktober 1989, aan tafel zat, met mijn personeel, enkele collega's, en tuurlijk ook Sue, om dit eerste (succesvolle) seizoen af te sluiten. Hoewel ik eerder plannen had om de volledige winter open te blijven, besloot ik de eerste 2 weken van November te sluiten, om een grote schoonmaak, en recuperatie mogelijk te maken. Uit het bedrag dat ik voor de eerste 6 maanden (pacht) diende te betalen aan de bank, had ik al vlug berekend dat ik netto ruim 300.000 Belgische Frank had verdiend,(= 50.000/Maand) en dat was een getal 2 keer zo hoog als datgene waar ik naar gestreefd had..
Het was het seizoen van 1988, dat ik meer en meer problemen begon te ondervinden met mijn Asthma, de Doktersbezoeken en hoeveel aan medicatie nam dan ook in grote mate toe. Het was het zeer zwoele klimaat van de top-zomermaanden die me het meeste parten speelden, tijdens de afgelopen winter had ik er weinig last van ondervonden. Tijdens één van mijn (bijna dagelijkse) "afwind tijden" dewelke ik op weg van werk naar huis in "De Londener" doorbracht ergens in Augustus, kon ik niet vermijden om een gedeelte van een discussie tussen Ray, en een (mij onbekende) man op te vangen betreffende één van de meerdere zaken die Ray in de Baai van St.Antonio bezat, en die allen door schulden in handen van de bank waren gevallen, en dus nu stonden te verkommeren. Ray begon zelf over die discussie met me te praten. Ik wist ondertussen dat hij een héle hoop schulden had. Sue wilde haar er niet meer met moeien, geruchten deden zelfs de ronde dat hun "Villa" op de berg te koop stond. Ray zegde me dat zijn 3 andere zaken in beslag waren genomen door de bank, omwille wanbetaling, en dat ze nu nog steeds het geld van hem kwamen eisen, maar dat hij niet van plan was om die schulden veder af te betalen, zolang hij de zaak niet kon of mocht openen, maar dat hij alles bij mekaar geen zin meer had in die zaken. St Antonio bestaat uit twee delen, aan het éne eind het stadje, en aan het andere de baai, die m'n begin jaren 80 was gaan aanleggen, daartussen lag de plezier, en ferry haven. Ray's ander zaken lagen allen langs die baai, ééntje was een discotheek, de andere een Ierse Life Music pub, met 300 zitplaatsen, en het laatste een Hamburgerbar, met énkele zitplaatsen binnen, en een terrasje voor een 10tal tafels. De schuld die hij per maand voor de drie zaken diende te betalen, was in die mate hoog dat het, ook zonder de zaken te kennen, absoluut onmogelijk moet zijn geweest om zélfs mét het draaien ervan de betalingen af te lossen. Dit kwam omdat hij een hypotheek op zaak één had genomen, om zaak twee te kopen, en op zaak één, én twee om zaak drie , en al die schulden hadden ondertussen een belachelijk hoge interest opgelopen. Om één of andere reden bleef dat gesprek wel bij me nazinderen, toen ik later naar huis reed. In die mate, dat ik de volgende ochtend alvorens te gaan werken, even langs die zaken reed in de baai. Het was vooral de kleinere (Hamburger)zaak die mijn interesse trok, het bevond zich tussen een winkel van "Med Ped" motorfietsenverhuur, en een kleine supermarkt. De baai, die amper 10 jaar voordien niet bestond, en braakliggend land was, boomde ondertussen, er waren talrijke hotels, winkels restaurants, enz, enz. Ondanks dat ik me (zoals steeds) op mijn werk gooide, kon ik het idee van die "Hamburgertent" toch niet uit mijn hoofd zetten. Ik sprak één van de daaropvolgend dagen Ray er over aan, maar bleek dat hij zich er weinig mee bezighield, en zegde me dat ik daar met Sue diende over te spreken. Verbazen deed me dat eigenlijk niet. Het was een "publiek" geheim, dat àlles wat Ray had opgebouwd, en later ook àfgebroken betaald werd door Sue. Ik sprak haar het daaropvolgende weekend over aan. Volgens haar, hadden die zaken énkel en alléén iemand nodig met "handen aan zijn lijf" en een kléin beetje verstand. Zij gaf me de gegevens door van de drie zaken, en zegde me, als ze me ergens mee kon helpen, dat ik het maar diende te vragen. Een afspraak maken, met de persoon die die zaken behandelde was omwille mijn werk niet zo simpel. Doch, éigenlijk diende dit voor de bank een positief teken aan de wand te zijn, en ik twijfelde dan ook niét, wanneer ik de persoon van de Bank aan de telefoon kreeg, een afspraak te maken op het Strand restaurant de volgende namiddag. Op die manier kon hij met zijn éigen ogen vaststellen, dat ik zeker niet vies was van werken. Ik voelde mij toch een beetje zenuwachtig, ik wist namelijk ondertussen wel, dat mijn nieuwsgierigheid, véél verder ging, en dat er érgens diep van binnen een plan tot éigen zaak aan het broeden was. Ik verwittigde het dienpersoneel, dat ik iemand verwachtte, hetzelfde deed ik met de hulp-kok, zodat hij kon inspringen indien nodig, al had ik het uur van afspraak op een wat rustiger tijdstip gezet. Uit een gesprek van ong een uur kwam het volgende uit de bus; Het exàcte schuldbedrag werd me niet meegedeeld, en de zaak was volledig leeggehaald, m'n had alles wat énige waarde had verkocht. Na een telefoon met de bank, mocht deze bankmakelaar een toestemming tot "pacht" geven, t.t.z; ik zou de zaak van hun afhuren voor een nog niet vastgestelde huurprijs + 10% van (Brutto)-winst. Ook deze makelaar, wist maar al te best, dat het een schande was dat deze (en de andere) zaken gesloten bleven, op een ogenblik dat er zich een explosie aan toerisme voordeed. Iédere procent, ook zonder vàste huur zou geld in het laadje brengen. Ik zou bij diezélfde bank een persoonlijke lening krijgen voor het aankopen van de nodige toestellen/matriaal voor een eventueele start. Hoewel hij zéér grétig was naar een antwoord, vroeg ik hem toch even bedenktijd, en een vaststelling van de huurprijs. Na het gesprek kreeg ik het met het andere personeel geregeld dat ik even wegkon, om mét deze makelaar de zaak van binnen te gaan bekijken. Er was véél opknapwerk, alles (met uitzondering van de toog) was weggehaald, er was vocht binnengeraakt, wat ook zijn effecten begon te hebben, op het (karig) houten meubilair. Alles was afgesloten, en diende terug te worden opgestart, electriciteit, water, enz, enz, ook alle vergunningen dienden opnieuw te worden aangevraagd, er was dus veel, héél veel werk, alvorens hier terug kon gewerkt worden. Met de afspraak dat hij me binnen enkele dagen, nà overleg met Bank, het huurbedrag, en de maximale toegestane lening zou laten weten, ging ik terug naar het restaurant en aan het werk. Ik had mezelf voor een niet makkelijke keuze gesteld; of; Hiér, een vàste job, 6 maand hard (12 tot 14u/Dag) werken, met een vast en zeer degelijk loon, de wintermaanden vanaf 1990 een uitkering. of: Alle risico's van een éigen zaak, met de eerste jaren een hoop rekeningen, afbetalingen, zonder énige garantie dat het ook zou draaien zoals het moest, enz. Het was ondertussen September geworden, het seizoen liep teneinde. In de volgende dagen telefoneerde de Bank me, de huurprijs was 1.000.000 Pesetas (+200.000 Frank) het éérste jaar, + op jaarbasis 10% van de Brutto inkomsten, en m'n kon me een Lening van 1.500.000 Pesetas toestaan op persoonlijke basis, dat leek wel veel, maar na wat speurwerk, wist ik ondertussen dat het aansluiten van Electriciteit, water, en de nodige vergunningen me al gauw 500.000 Pesetas zouden kosten. Mijn wetenschap was té kléin om hier alleen een antwoord op te vinden, waardoor ik Sue aansprak, en haar ook met cijfers confronteerde, zij was er 100% van overtuigd dat die zaak goed draaide, zolang er iemand àchter, vollédig achterstond. Ook de eigenaar van Med Ped, gebuur van de bar, die toevallig mijn huisgebuur was, zegde me dat die zaak altijd een goudmijn was geweest, tot Ray ze overnam. Ook andere "kennissen" die ik langs mijn neus weg het onderwerp voorlegde stonden achter me, het eiland kende nu éénmaal Sùper-top tijden op toeristisch vlak, volgend jaar zou dé grootste, modernste, hyperdiscotheek van Europa geopend worden met jaarlijks optreden van de Beegees, Grace Jones, Freddy Mercury, enz,enz. Hoewel ik niet gehaast was, de winter stond voor de deur, diende ik toch vrij snel de knoop door te hakken, want de zaak diende klaar voor opening te zijn op 01 Mei 1989. Ik sprak er tijdens de seizoensafsluiting met Tom over. Ik legde hem mijn plannen voor, hoewel hij spijt zou hebben een werkkracht als mij te verliezen, steunde hij me toch volledig, hij had ondertussen wel door dat ik méér ambitie had, dan te blijven werken voor iemand anders. We kwamen tot de overeenkomst dat ik op 1 Maart 1989 in het stad-restaurant hàlftijds zou beginnen te werken. Dit gaf me een (gedeeltelijk) inkomen, terwijl ik nog bezig zou zijn met de voorbereidingen voor mijn eigen zaak. Indien ik dat wenstte kon ik het volledige seizoen halftijds blijven werken, en hoewel me dit op het eerste ogenblik bijna onmogelijk te combineren leek, gaf me dit toch een gerust gevoel,... indien het fout zou lopen, kon ik steeds hier op terugvallen. Op 10 November 1988 bevond ik me in de hoofdzetel van de La Caixa bank in Ibiza-stad, voor het ondertekenen van de nodige contracten, én langs één kant 1,5 Miljoen te krijgen, om dan weer langs de àndere kant een half miljoen te betàlen, ik diende zesmaandelijks te betalen, en het contract zou binnen één jaar hérzien worden. Ik gaf diezelfde avond een "Tournéé" in De Londener, waar Ray, al éven blij was als ik, daar hij verwachtte dat het toch één zaak minder was waarvoor ze hem gingen komen lastigvallen. Sue die 2 weken op het eiland was, en ook (uit ervaring) véél mensen en bedrijven, en de weg aldaar kende, zou de volgende dagen met me mee gaan, voor het in orde krijgen van vergunningen, en opstarten van aansluitingen Electra, Water, enz,enz. Ik probeerde toch met béide voeten op de grond te blijven.
Gedurende die zomer van 1987, gaf ik mezelf geen tijd of mogelijkheid (onderbewust) om te rouwen, het was eigenlijk ook niet écht moeilijk, ik draaide (vrijwillig) 1,5 tot dubbele shiften. Met uitzondering van Tom en Marjorie, de baas en zijn echtgenote, was niemand op de hoogte van hetgeen dat er was gebeurd, en vragen van het overige personeel naar "mijn verleden, mijn familie" wimpelde ik steeds af. Tijdens mijn bijna dagelijkse bezoekjes, aan "De Londener" ( Ray's en Sue), hetwelk mijn "ùitrolbasis"was geworden, na het werk, en alvorens naar huis te rijden, ving ik een gesprek op, dat Ray (zoals later bleek elke 2 winters) op zoek was naar iemand, om de zaak "De Londener" draaiende te houden tijdens de volgende winter. Het moet ergens in de maand Juli/Augustus geweest zijn. Dat gesprek bleef in mijn hoofd hangen, het zou me iets om handen geven tijdens de 6mnd winterperiode, het zou ook wat geld opbrengen, en (wéér onderbewust) zou ik op die manier geen tijd hebben om beginnen na te denken, tubben, of zelfs een bezoek te brengen aan Belgie. Tijdens één van mijn volgende "stops" sprak ik Ray daarover aan. Hij was inderdaad op zoek naar iemand die de zaak wilde huren voor de winterperiode t.t.z; 01 November tot 30 April. Toen hij nota nam van mijn interesse, zei hij me wel, dat het bijna onmogelijk was om die zaak alleen te runnen; Alles bij mekaar was het zeer zeker géén kleine zaak, er waren een 60tal zitplaatsen, alsook een "pool" (Biljart) club, er diende minimaal een middag en avondmenu (zij het beperkt) te worden voorzien, en ook waren er tijdens de winterperiode altijd wel "karaoke, life music,enz) avonden, in de zaken dewelke open bleven tijdens de winterperiode. De volgende winter zouden dat dus De Londener, en een op 3tal kilometer gelegen Ship worden. De huurprijs was 50.000 Pst/Maand. Ik vroeg hem of hij reeds geintereseerden had, en bij zijn negatief antwoord, vroeg ik hem, me even bedenktijd te geven. Ik liep de volgende dagen met dat idee te broeden. Mijn kennis van "Engelse keuken" (voor zover die bestaat) was ruim voldoende geworden, ook mijn talenkennis zowel van Engels (altijd geweest) als Spaans waren bijna 100%. Ik zou echter minimaal één persoon full-time in dienst moeten nemen, en waarschijnlijk (voor drukke biljart, of animtie avonden) nog een tweetal deeltijds. Ik sprak eerst met Tom, om te zien of ik het seizoen op 15 Oktober, ipv 31 Oktober kon afsluiten, dit om me toch éven wat ademruimte en rust te geven, iets waar hij géén graten in zag. Ik zei Ray, enkele dagen later dat ik wel geintreseerd was, om de zaak van hem af te huren, doch omwille het feit dat Sue over dergelijke zaken ging, kon hij zélf niets toezeggen, en we spraken dan ook een bijeenkomst af, wanneer Sue op het eiland zou zijn, enkele dagen later. Begin September 1987, tekende ik met Sue en Ray, een overeenkomst. Sue raadde mij een goede kennis, (ook Sue genoemd) aan, die tijdens de zomer regelmatig in de zaak werktte, en op die manier niet alleen als persoon wélgekend was bij de "lokalen", maar ook het reilen en zeilen van de zaak kende. Ik had het dus klaargespeeld, om nu zoveel rond mijn hoofd te hebben, dat ik géén seconde tijd meer had, om te denken en/of tubben, of zelfs een snelle overtocht naar Belgie in overweging te nemen. Ik sprak een lokaal Life-Music koppel aan, en legde met hun (ook in overleg met "De ship") enkele data's vast voor een Life Music avond, waaronder Oudejaaravond. Het organizeren en opstellen van de "Pool"-biljartavonden, liet ik volledig in handen van Sue-2, daar zij zélf speelde bij de damesploeg. Ik vond ook nog 3 personen, die eventueel deeltijds konden inspringen wanneer druk en nodig. Dit alles, zowel personeel als afhuring, enz gebeurde in het zwart, dit was niet alleen Spanje, het was daarenboven Ibiza, en het jaar 1987. Zolang je op goede voet leefde met de lokale bevolking (Ibisencos), kraaide daar geen haan naar. Ik werktte ook een beperkte 3 keuzen Middag, en 5 keuzen Avond menu uit. Op 15 Oktober 1987, stoptte ik toen bij Tom. Tijdens de bespreking, zei hij me, dat ik het volgend seizoen op 01 Juni dadelijk in het strandrestaurant kon beginnen, omdat hij tijdens de winter, een deel van het restaurant zou voorzien van rolschermen, zodat m'n ook bij minder fraai weer binnen kon zitten, en bij beter weer werden deze glazen panelen opgerold. Hij zegde me, dat hij tijdens de winter wel in "De Londener" zou binnenlopen om de precieze afspraken te maken, maar voegde er ook aan toe, dat hij het niet zo positief inzag, dat ik mezelf geen rust gunde. Hij hoopte dat ik er in de loop van het volgende seizoen geen spijt zou krijgen, want ook hij wist, dat ik het niet moést doen, ik kon een gedeelte van de winter halftijds bij hem werken, indien ik dat wilde, financieel had ik het ook niét écht nodig, hij wist dus maar al te goed, dat ik bezig was, om mezelf zo weinig mogelijk tijd tot denken te geven. Ik nam de nodige papieren voor residencia, enz van hem aan, alsook de jaarlijkse "finicito". Ik bracht alle papieren in orde, tegen begin 1988, zou ik nu een werk/verblijfsvergunning van 3 jaar ipv 6 maanden krijgen. Ik probeerde die 2 resterende weken, een beetje te rusten, maar daar kwam weinig van terecht, er kwam dan ook héél wat bij kijken. Ik ging me samen met Ray, een beetje inwerken in de keuken, zodat ik gewoon raakte aan het soort van machines welke hier stonden, bij Tom was het nu eenmaal een bijna Industrieele keuken, vb; in de strandkeuken, stond één plancha van 5 bij 3 meter, waar àlles werd op gebakken en gekookt, er bevonden zich daar 25 Microgolf ovens, in de stadskeuken 50 !!!. De enkele tientallen maaltijden die (in de winter) hier zouden de keuken uitgaan, warenb dus niet te vergelijken met de 3, 400 die buitengingen in het strandrestaurant. Ook diende de" Stock" te worden opgenomen, want die werd nà de winter vergeleken, en dan bij of terùg betaald. Ik nam ook contact met de leveranciers, nota van de winkels, enz,enz. Ik bracht verder weinig tot geen veranderingen aan, en na hem (uit éigen beweging, op die manier was ik gerust) de volledige 6 maanden huur te hebben betraald, nam ik op 31 Oktober s'avonds de sleutels in ontvangst, om op 03 November (tegen wanneer alles zou gepoetst zijn) mijn eigen gangetje, in mijn (voor 6 maanden) éigen zaak te gaan. Toen ik op 03 November om 9u de sleutel in de deur stak, had ik een "Deja vu" gevoel, en hoopte ik heel érg, en héél diep, dat deze zaak me meer geluk zou brengen dan de zaken in Belgie. De zaak draaide goed noch slecht. Het was nu eenmaal winter, toeristen waren schaars tot onbestaand, en het klienteel bestond dus uit de enkele tientallen, overwinteraars, en ook (omwille mijn talenkennis) enkele Ibisencos. Ray ging zélf met de kinderen voor enkele weken naar Engeland. Tijdens die periode kwam ik wel een hele boel te weten, Ray zou buiten deze zaak nog 3 andere zaken hebben, dewelke allemaal failliet waren gegaan, Sue bleef (naar m'n zegde) geld pompen, in allerlei "ambities" van Ray, dewelke hij dan niet kon waar maken. Deze zaak was blijven bestaan, omdat Sue geregeld mee in de zaak stond, en de touwtjes in handen had. Ik bracht die winter door zonder kleerscheuren. Het eindresultaat was, finacieel Kif-Kif, geen winst, geen verlies, en dat was wel het belangrijkste, ik had deze zaak niet gerund om er geld aan te verdienen, dan wel, om zo snel mogelijk, en zonder teveel mentaal leed, de winter door te komen, en daar was ik dan ook in gelukt. Ik had echter wel geleerd, dat ik ook hier in Spanje een éigen zaak kon runnen, en had me ook dieper ingegraven, in de mogelijkheden, en desgevallende risico's. Naar iéders zeggen, was het echter nù of nooit, Ibiza kende eind jaren '80, begin 90 een economische "boom". Toen ik op 01 Juni terug in het strand-restaurant van Tom begon te werken, twijfelde ik sterk of ik het volledige seizoen wel zou ùitdoen, ik had namelijk, reeds contact genomen, met meerdere eigenaars van Taverne, restaurant's enz, die over te nemen stonden, kwamen, of zélfs om één of andere reden gesloten waren, in afwachting van wat kwam. Er zat dus héél wat aktiviteit in mijn hersenen, terwijl ik op 1 Juni, mijn eerste "Break-Fast" (Ontbijten) dewelke ik in de Londener niét had gemaakt, stond klaar te maken. Ik had nog steeds twee tot drie keer/maand contact met Lieve, hoofdzakelijk om naar Agnetha te informeren. Ik greep het storten van mijn maandelijkse bijdrage aan Erna telkens beet, om telefonisch te informeren over de ontvangst, waarbij me het enkele keren luktte een kort woordje met Agnetha af te dwingen.
Nadat ik in Februari 1987, terùg aan de slag was gegaan, duurde het niet lang alvorens de eerder vastgestelde "hàlve shiften" overgingen in 3/4 en volle (10u) shiften, omwille het te laat of geheel niet terugkeren van personeel, welk de winterperiode in hun eigen land (hoofdzakelijk Engeland) doorbracht. Naar ik vernam viel dat wel geregeld voor, er werd op het eind van ieder seizoen veel gezégd en beloofd, maar wanneer puntje bij paaltje kwam, zag m'n al vlug op tégen de lange wérkuren, in alles behalve aangename weersomstandigheden, temperaturen van 45°C en meer in de keuken(s) waren zeer zéker géén uitzondering in de topmaanden midden Juni, tot eind September. Het was nu eenmaal zo dat buitenlandse zaken (hoofdzakelijk restaurants) algemeen genomen, met hun eigen landgenoten werkten, en de (door regering verplichtte) 25% Spaans personeel werd aangenomen als schoonmakers, afwassers, e.d.m., ook ik had ondertussen héél goed ondervonden dat je véél geduld nodig had, en wéinig rekenschap op de lokale Spaanse bevolking kon maken, dat was nu éénmaal hun mentaliteit, hun cultuur, hun manier van leven, en éigenlijk was daar (éénmaal je ingeburgerd was) niéts verkeerd mee. Tenslotte was ik naar hùn cultuur gegaan, pikte ik hùn jobs enz af, ik vond het dan niet meer dan normaal dat ik me in hùn cultuur inwerktte, dit gold ook voor mijn kennis van het Spaans, die begin 1987, zéér ver was gevorderd, ik begon tijdens telefoons naar Belgie, zelfs problemen te krijgen met het Nederlands, daar ik het afgelopen jaar alleen Engels en Spaans had gesproken. Jarenlang ergerde ik me aan de 95% van de geimigreerde Engelsen, die het vertikten de Spaanse taal te leren, en vonden dat Engels dé Europese taal was, en iedereen hun maar diende te verstaan. Ik had desbetreffend meermaals, tot jaren later discussie's desbetreffende, m'n zégt dat Engels de meest gesproken taal ter wereld is, en daar gaan Engelsen prat op, tegendeel is bewezen, (zeker nu in de 21eeuw) is Chinees de meest gesproken taal ter wereld, en komt, ja... Spaans op N° 2, héél zuidamerika spreekt "Latino=Spaans", en dan op de 3° plaats komt het Engels.
Het weer was zeer goed in 1987,.... dit bracht met zich mee dat het strandrestaurant half Mei, reeds zou worden opgestart. Op 26 April tussen het koken in het stad-restaurant, en het treffen van de voorbereidingen in het Strand-restaurant, riep m'n me vanuit de Bar, aan de telefoon. Ik was me van geen kwaad of onheil bewust, had in de laatste twee dagen met Lieve, en de instelling gesproken, waar alles "normaal" leek. Het was Lieve, die me vroeg hoé snel ik in Belgie kon zijn, Ewoud was s'nachts zéér snel achteruit gegaan, en ze belde mij op aanraden van de Dokters en verpleging. Ik keek naar Tom (De eigenaar), die van de situatie op de hoogte was, en blijkbaar aan mijn gezichtuitdrukking kon zien wat er aan de hand was, want hij riep me toe...... "If you'r needed in Belgium... Go !!". Tom wist wel wàt hij aan me had, in zijn "bedrijf", ik had hem van in het begin dan ook op de hoogte gebracht van de situatie in Belgie, en het feit dat zich déze situatie kon voordoen. Terwijl ik met Lieve afsprak, haar op de hoogte te brengen van het tijdstip dat ik in Belgie zou landen, was Tom reeds beginnen rond te bellen om te informeren naar de eerstvolgende vlucht. Het seizoen was nog niet vollédig op toeren, maar Pasen was achter de rug, en éénmaal Pasen voorbij, of 15 April draaide de (zéér kleine) luchthaven toch reeds op 3/4é van haar capaciteit, desgevallend diende ik in Barcelona over te stappen. Ik had me het afgelopen anderhalf jaar (en zeker sinds mijn verblijf hier) op dergelijk nieuws/situatie ter dege voorbereid, om te vermijden dat ik omwille paniek verkeerde beslissingen zou nemen. Desondanks mijn uiterlijke "bedeesdheid?", oefende deze situatie zwàre druk uit op mijn Asthma, ik nam dan ook mijn (altijd bij de hand hebbende) puffers en extra tabletten, terwijl Tom me zegde naar huis te gaan om wat spullen te pakken, en hij ondertussen de reeds gevonden vlucht voor enkele uren later zou boeken en vastleggen. Op weg naar huis kreeg ik zéér ernstige ademhalingsproblemen, mijn Asthma protesteerde, ik wist dat ik zéker niet mocht panikeren, dat zou het alleen maar erger maken, en thuisgekomen, hing ik mezelf aan een "Neubelizator" een machientje dat via een zuurstofmasker vloeibare medicatie de longen inpompte, ik vouwde vlug wat kleding op en pakte die in een reiszak, terwijl ik aan die machine hing, de extra medicatie deed (voorlopig althans) zijn werk, ik voelde me beter.. Ik liep nog even langs bij het buurmeisje, die ik van mijn afwezigheid voor onbepaalde duur op de hoogte stelde, en het telefoonnummer van Baal gaf voor geval van nood, ik telefoneerde ook vlug met Ray, die samen met zijn vrouw Sue, de afgelopen maanden zeer goede vrienden waren geworden, op de hoogte waren van "Belgie", en door mijn bijna dàgelijks aanwippen na het werk, ongerust zouden worden als ze me een tijdje niet zouden zien......... hij wenste me het beste toe. Zoals afgesproken reed ik terug naar de zaak, vanwaar Tom me naar de luchthaven zou brengen. Amper anderhalf uur na het ontvangen van Lieve's telefoon, was ik op de luchthaven, waar Tom me zéér gemeend het àllerbeste wenste, en me op het hart drukte, dat ik de tijd diende te nemen die ik nodig had. Ik zou in de vooravond op Zaventem landen, en belde het uur, en de gegevens door naar Lieve. Eenmaal op het vliegtuig, kon ik voor 2,5uur niets doen, ik ontspande me dan ook fisiek en mentaal, waardoor àlle gevoelens en emoties die ik de laatste uren, wélbewust onderdrukt had nu vrije ruimte hadden. Het koste me dan ook alle moeite om dié emoties onder controle te houden, Ewoud had wel meer minder goede tot slechte momenten gehad, het zou ook nu wel loslopen. Ik landde stipt als voorzien op Zaventem, er liep echter iets mis met de bagage, waardoor het een hele tijd duurde alvorens die werd vrijgegeven via de rolbanden, ik maakte me boos op mezelf, ik had die bagage best méé in het vliegtuig als handbagage kunnen nemen. Ik snelde me naar de uitgang, waar ik dadelijk Lieve opmerkte. Onderweg naar de auto op de parking, zegde ze me dat ze zonét nog met de instelling contact had gehad, en de situatie dezelfde was, en dat betekende, slecht, zéér kritiek, tijdens de rit van Zaventem naar Tienen, (toch een 40 Kilometer) zegde ze me, dat Ewoud's hartje begon te begeven, het kon al die inspanningen niet langer meer aan. Aangekomen in de instelling kon ik aan de gezichtsuitdrukkingen van het personeel zien, dat de situatie niét goed was. Erna was daar, en verliet zonder me een blik of woord te gunnen de kamer wanneer ik aankwam. Ewoudje, nu een stevig baasje van net 2, lag, half zittend in een soort zetel, die volgelegd was met allerlei kussens die zijn lichaampje steunden, z'n gebalde vuistjes uitgestrekt naast zich, z'n mondje half open, z'n ogen en uitdrukking starend in het niéts, met als enige rustverstoring het zachte gezoem,de pomp van de stuurstof die hem via z'n neus werd toegediend . Ik keek even naar de aanwezige verpleegster, die mijn blik begreep en ja knikte, ik zette me in de zetel naast Ewoud, terwijl zij hem me in de armen legde, Lieve was even naar het doktersbureel voor meer informatie, maar om één of andere reden had ik die informatie niet meer nodig. Zonder woorden uit te spreken, zegde ik hem, dat hij mocht gaan, als hij er klaar voor was, dat het me speet, zéér erg speet dat het toch gedeeltelijk mijn schuld was dat hij bijna anderhalf jaar zo had moeten "leven" , maar dat ik niet egoistisch was, en hem niet wilde blijven laten lijden, dat ik éigenlijk diép van binnen wi'lde dat hij zich te rusten legde. Lieve kwam later nog de kamer binnen, ook Pa bracht een bezoek die avond, ik vertiktte het echter Ewoud los te laten, zelfs de meerdere malen wanneer men zijn longen diende te "Aspireren" hield ik hem op mijn schoot. Plots schrok ik wakker, ik was in slaap gevallen net als Ewoud, en een verpleegster nam hem van me, en legde hem terug in zijn (half zittend) bedje, ik bleef de ganse nacht aan zijn zijde, ik herhaal om één of àndere reden voelde ik dat ik daar moést zijn. Toen Lieve, Pa en Erna de volgende ochtend binnenkwamen, besloot ik van de gelegenheid gebruik te maken, me een beetje te gaan opfrissen en een koffie te drinken in de cafeteria. Die cafeteria lag langs de gang naar buiten, en toen even later Erna daar passeerde, en me zag zitten, opende de deur met de woorden,... In naam van de familie, hoop ik dat we je niet hebben gestoord in je drukke bezigheden met toeristen. Ze had waarschijnlijk gehoopt, verwacht dat ik iets zou antwoorden, maar dat deed ik dus niet, en het kon me éigenlijk diep van binnen niet deren, niet Erna, niemand kon me op dat ogenblik meer pijnigen, dan de hartverscheurende pijn die ik met alle middelen onderukt hield. Even later kwam pa voorbij, hij keek me even aan, maar liep door. Ik ging terug naar de kamer, ik zei tegen Lieve dat zij naar het bureel kon, ik zou wel blijven. Even later zat ik terug in dezelfde zetel, hetzelfde gesprek als daags voordien te voeren met Ewoud. Weerom gaf ik hem aan niemand af, ook niet aan Lieve of Pa, die later die dag nog op bezoek kwamen, het was pas om 21.30u van 27 April 1987, dat de verpleging me zegde dat Ewoud er niet meer was, ik had hem waarschijnlijk ruim een halfuur levenloos op mijn schoot gehad. Zijn hartje had het begeven,........ hij had wat hij zolang geleden had verdiend, rust, en mischien, wieweet, érgens een hereniging met Mama. Het hébben, bijstaan, nabij zijn, van die laatste 30uur, gaven me een opgelucht gevoel, een gevoel dat ik hem had mogen begeleiden naar zijn rustplaats, ik weet (ook vandaag) niet hoe ik zou omgegaan zijn met zijn "dood", wanneer deze zich had voorgedaan terwijl ik op bijna 2000 Km afstand was, neen,.... hem te hebben kunnen ùitwuiven heeft me zéér geholpen, en nog steeds. Ik ben ook steeds Lieve dankbaar geweest om me die mogelijkheid te geven, want "wettelijk" was ik geen familie, Lieve was Ewoud's voogd, en zij had me de toegang tot Ewouds kamer kunnen verbieden. Tijdens het gesprek dat ik later die avond met de bijgeroepen Lieve en Pa had, werd me duidelijk dat ik beter niet langer in de omgeving bleef, indien ik (om nog steeds onbekende redenen) geen problemen wilde met de rest van de familie, Erna, Marcel, enz. Een kort bezoekje aan Agnetha, werd dan ook weggewuifd. Ik vroeg wel om Ewoud in Kortenberg te laten begraven, hoewel dit een heel eind van Tienen was, had ik in de toekomst alle "geliefden" op één plaats liggen, deze vraag werd beantwoord met; we zien wel. Ik belde met de luchthaven, om de eerstvolgende vlucht te kennen, ik had een open retour ticket. Ik bracht nog een laatste bezoek aan Ewoud, waarna Lieve me naar Zaventem voerde, ik had de volgende dag op het middaguur een vlucht terug, en ik checkte in, in een nabijgelegen hotelletje. Omwille het late uur, kon ik Arlette geen bezoek meer brengen. Met haar emotioneele reactie, liet Lieve me bij het afscheid weten, dat zij éigenlijk ook niet de reden van al die haat, of was het nijd kende, die Erna, Marcel, enz koesterden tegenover mij. Pa bevond zich tussen twee vuren zegde ze me, geef het een tijdje, mischien bekoeld het met tijd. Dit laatste gebeurde tot op heden (21 Jaar later) met uitzondering van Pa niet. Ewoud werd op 03 Mei 1987 begraven, met uitzondering van mijn fisiek, was ik volledig op die begrafenis aanwezig. De begravenis vond ondanks mijn wens plaats in Tienen, dat was de plaats waar hij de langste tijd van zijn leven had gewoond, en Tienen had ook een zeer bizonder "kinder-begraafplaatsje". Weerom ging ik als een bezetene aan het werk, draaide geregeld 12 tot 13uur per dag, een manier om alle emoties, gedachten, herinneringen, hoe mooi, en/of pijnlijk dan ook van me af te zetten.
Sue en Ray, werden goede kennissen/vrienden. Zij hadden 2 dochters Nathalie geb in 1980 en Joanne in 1982. Via andere kennissen en buitelandse residenten, vernam ik dat Ray, vroeger Sue's chauffeur was geweest, maar omwille Sue's ambitie om de ladder in de "diplomatenwereld" zo snel mogelijk te kunnen beklimmen, was Ray, éigenlijk een blok aan haar been geworden, zij had dan ook een Villa ( 5 slpkamers/ 2 leefruimtes, zwembad, enz) gekocht in Ibiza, een "Pub" (De Londener) overgenomen, en hem naar laten verhuizen. Hij werd door andere landgenoten dan ook een beetje "pantoffelheld" genoemd, hij had namelijk én zijn zaak, en zijn sjieke villa van zijn vrouw gekregen, daarenboven was er een kindermeisje,en kreeg hij nog zakgeld indien hij erom vroeg ook. Hij loktte die reactie's in grote mate wel zélf uit, omdat hij steeds maar met zijn "luilekker-leventje" te koop liep. Sue zélf was alleen op wekkends en feestdagen op het eiland. Ergens half Januari 1987 besloot ik heel inpulsief, de resterende 3 weken vrije tijd te gebruiken om alsnog een bezoek aan Belgie te brengen, het ùitblijven vàn ontvangst, en beperkte geven van Nieuwjaarswensen zat me een beetje dwars. Ik telefoneerde met Lieve, doch, steldde haar niét de vraag of het kon, ik zei haar gewoon dat ik overkwam, en graag Ewoud alsook Agnetha zou zien. Ik herinner me geen dat's meer, maar één van de (in de wintermaanden) weinige dagen dat de ferry's naar Barcelona (via Palma) voeren, nam ik die. Ik had echter géén énkele haast, diende pa op 8 Februari beginnen te werken, en legde het traject van Barcelona naar Leuven via de N6 Nationale route af, daar waren bezienswaardigheden, en ik bespaarde makkelijk 5000 Fr aan Peage (autowegentoll). Vanuit Luxenburg beldde ik terug met Lieve, het was een Zaterdag, en ik zegde dat ik een 3-tal uur later in Baal kon zijn,.... had zij er iets tegen dat ik in Baal logeerde op één van de logeerkamers ?? Blijkbaar zijzélf niet, maar ze zegde dat ze dit met Pa moest bespreken. Ik sprak hoedanook af, een paar uur later in Baal te zijn. Indien Lieve er niets op tegen had, zou zij Pa wel weten te overtuigen. Het feit dat ik contact was blijven houden, (met Ewoud's instelling tot 4 keer/week) en ook financieel t.o.v. Erna mijn verantwoordelijkheid had getoont, maakte dat Lieve zich in het afgelopen (bijna) jaar alsmaar soepeler was gaan opstellen, een telefoon van 30, a 40 minuten met Lieve waren zéér zeker géén uitzondering geweest in de laatste maanden. Aangekomen in Baal, deed Lieve de deur open, ik kon al snel zien aan Pa's houding, dat hij niet 100% achter mijn aanwezigheid stond, en ik zei hem dan ook dadelijk, indien hij er iets op tegen had, dat ik wel een hotel kon vinden. Hij reageerde niet dadelijk, ging naar buiten om mijn auto te bekijken. Toen hij binnenkwam, zegde " zie dat je hem hebt ingevoerd", ik reed inderdaad met Spaanse nummerplaten. Is hij nu volledig afbetaald,??, hoe stel je het daar, ben je met ziekenkas op orde, heb je werk?, wat heb je voor plannen, enz,enz,enz. Ik besloot een week in Belgie te blijven, na eerst al Pa's vragen te hebben beantwoord.. Tijdens die week, ging ik bijna iedere dag naar Tienen, Ewoud was gegroeid, en een stevig baasje geworden, maar verder was er wéinig tot niets in zijn situatie veranderd. Lieve nam hem soms voor een Weekend mee naar Baal, en dat bracht mij (ongewild) terug naar de tijd dat we Bobonne voor een dagje uit de instelling in Kortenberg haalden, om even in een andere omgeving te zijn. De overeenkomsten op dat vlak waren schrijnend...... ook Ewoud, had wéinig tot geen toekomst meer, ondanks het prille, van zijn leven. Ik had tweemaal een tijdje met Agnetha, zij stelde het zeer goed, liep ondertussen kleuterklas, voelde zich duidelijk "Thuis" met Moeke, en Steven, Klaartje en Jeroen, deze laatste waren Erna's kinderen. Ze steldde géén enkele vraag, in de aard van "waar ben je nu" enz, wat het me natuurlijk makkelijker maakte om me bij de situatie neer te leggen. Ik bracht ook tweemaal een bezoek aan Arlette en Bobonne op het kerkhof. Tijdens een telefoon met "Tante" vernam ik dat "Nonkel" enkele maanden voordien aan een hartstilstand was overleden, ik ging samen met Tante naar het kerkhof. De avond voor mijn terugkeer naar Spanje, bracht Lieve me op de hoogte dat het slecht boterde tussen Erna en Marc, en dat een scheiding wel heel nabij was. Ze verzekerde me dat dat géén invloed zou hebben op Agnetha, maar zegde me erbij, dat mijn financieele tussenkomst, in die situatie zeer welkom, om niet te zeggen noodzakelijk zou zijn. Ik verzekerde haar me aan de gedane beloften te houden, dit ondanks het feit dat Erna absoluut geweigerd had, me te zien en/of spreken.. Op de terugweg naar Luxenburg, zag ik mijn familie in eerste lijn........ Vader, getrouwd/gescheiden - bijeenwonend/uiteen, en alleen God wist hoeveel "vriendinnen/hoertjes" hij was gepaseerd, Theo 2 kinderen.... gescheiden, hértrouwd 2 kinderen gescheiden, nu samenwonend, en ook met tàl van "geheimpjes", Marcel ook getrouwd, één kind, en nu samenwonend................ en dan nu Erna, de lààtste waar iemand iets van zou hebben verwacht, ook zij volgde de "Familie-traditie", en ik stelde me heel even de vraag, hoe de toekomst er voor mij met Arlette zou hebben uitgezien???? Terug aangekomen op mijn appartement in Ibiza, voelde ik me goed, het had deugd gedaan, me persoonlijk te kunnen verzekeren dat alles (voor zover mogelijk) in orde was, ginds op kleine 2000 km afstand. En nét omwille dat goed gevoel, besloot ik om in de toekomst geregeld naar Belgie te gaan, zei het dan voor enkele dagen, tot één week. Tijdens die winterperiode, nét na mijn terugkeer besloot ik (nu hij was betaald) mijn auto in te ruilen, voor een kleinere. De afstanden op het eiland zelf, waren verwaarloosbaar, en ik zag geen reden om met dergelijk Grote middenklasse wagen in die kleine kronkelige straatjes te blijven rondtoeren en zoeken naar parkeermogelijkheden.. Via enkele "Cafékennissen" vond ik een garage waar ik hem kon inruilen tegen een R (Renault) 6, een kleine handige 5 deurs, welke ouder was als mijn Datsun, maar ik kreeg dan nog een degelijk bedrag in cash bovenop, waardoor ik akoord ging. Het seizoen (althans wat werk betrof) 1987 kwam eraan, en ik ging de afgesproken halftijdse shiften, aan de slag.
In de daaropvolgende weken, verkende ik St.Antonio zélf, maar ook de rest van het eiland een beetje. Ibiza is een eiland van 850 Vierkante kilometer, en toén een bevolking van 400.000 Ibicencos. Er resideerden ook een groot aantal buitenlanders, hoofdzakelijk Engelse en Duitsers, tijdens de zomer werd het (toén) bezocht door héél wat toeristen, en van Mei tot/Met Oktober telde m'n een bevolking van 1 Miljoen, een aantal dat in de volgende jaren blééf stijgen door de toename van het "drug" toerisme, en de vestiging van meedere reuze discotheken, alsook "sterren" V.b, Beegees, Grace Jones, Julio Iglesias, Freddy Mercury, e.d.m. kochten er hun stekje in de late jaren '80. Ik werktte hard aan mijn Spaanse kennis, ik verbood iedereen (Spanjaarden) tegen mij een àndere taal te spreken, waardoor ik verplicht werd het snel op te pikken. Ik kreeg een voorlopige "Residencia" van 6 maanden, en liet ook de auto invoeren. Ondanks ik de afgelopen maanden weinig last van mijn Asthma had ondervonden, begonnen die problemen zich hier meer en meer te manifesteren. Ik bezocht een Dokter, die de reden zocht in het verschillen van het klimaat, hij zegde me dat Asthma vooràl een Psychologische ziekte is, en ik er dus best niet téveel aandacht aan besteede, waarna hij me (op mijn vraag) enkele voorschriften gaf, voor mijn Puffers, en ook een "cortizone"middel, waardoor ik voor "het seizoen" voldoende had. Ik had regelmatig telefonisch contact met Ewoud's instelling, waar weinig verandering te melden viel. Ik regelde ook een "bestendige opdracht" 20.000 Pesetas/maand naar Lieve, die dat geld dan zou besteden aan onkosten voor Ewoud en Agnetha, ik betaalde die éérste maand zelfs 50.000 pesetas vooruit. Op 01 Mei ging ik dus aan de slag. Het was meer een "fast-food-fabriek" dan wel een restaurant. Het hoofdrestaurant (in het stads-centrum) had makkelijk 200 zitplaatsen, en werktte op "normale" dagen tussen 9 en 12u probleemloos 300 ontbijten de deur uit. Het personeel was dan ook naarvenant. Het hoodrestaurant alléén telde 22 personeelsleden, kok's, saladebereiders, afwassers, groentebereiders en zaalpersoneel. Het "strand"restaurant opende pas op 15 Juli tot eind september. Ondanks "afwasser" zette ik mijn àllerbeste beentje voor, keek niét op één of meerdere overuren. Het duurde dan ook niet lang alvorens "Tom" de eigenaar, me s'avonds apart riep, en me vroeg of ik voldoende kennis had, en had opgestoken om op 15 Juli als hulp-chef in het strandrestaurant aan de slag te gaan. Ondanks mijn (nog) beperkte kennis van Engelse keuken, diende ik er niet over na te denken. Het was wel een doorlopende shift, omdat het strandrestaurant om 20u sloot, m.a.w. diende ik van 09u s'ochtends tot 20u te werken. Er was personeel dat alle voorbereidingen van 07 tot 09u deed, en het opruimen en sluiten nà 20u. Het loon was 120.000 Pesetas. Ik had geen enkele. reden om dit aanbod (wat een bijna zékerheid gaf voor een winter en of nieuw contract), te weigeren. Het waren inderdaad, lànge, en ook zéér warme dagen, maar alles bij elkaar was het maar een periode 2,5maand. Ik herinner me niet waarom of wanneer, maar ik weet wel, dat ik in Augustus reeds Hoofd van de keuken was, en het overige 6 koppige keukenpersoneel onder mijn leiding werktte, wat heel wat verantwoordelijkheid met zich meebracht, want ook hier waren 150 ontbijten en op zondag 200 Sunday lunches géén uitzondering, ik speelde het in ieder geval klaar om zonder al te grote kleerscheuren, op 28 September de laatste dag in het Strand-restaurant te werken. Ik werd dan overgeplaatst naar het "stadrestaurant" waar ik als hulp-chef" het seizoen afwerktte. Het was lachwekkend hoe op 31 Oktober in Ibiza allles zijn "gewone" dingetje ging, en op 01 November iedereen verdwenen was. Op één nacht veranderde het eiland van een boemende toeristische hoofdplaats naar een "spook-stad". Zelfs de luchthaven sloot 5 dagen/week. Het duurde nog een week, alvorens alles klaar was gemaakt om te sluiten, want ook het hoofdrestaurant sloot in November en December. Ik kreeg mijn finicito= een werkloosheidsbedrag, gebaseerd op het officieel inkomen, en de papieren nodig om mij als werkloze te laten inschrijven, niet dat ik een uitkering kreeg (omwille die finicito) danwel om me administratief in orde te brengen en houden. Het duurde een héle tijd, bijna een maand, alvorens ik gerecupereerd was van de zomerperiode. Na het werk wilde ik eerst nog steeds "even uitbollen", wat soms met ander personeel uitliep tot een bezoek aan nabijgelegen discotheken, waardoor de nachten dat ik slécht 3 a 4u mijn bed zag, zéér zéker géén uitzondering waren. Er was een personeels afscheidsfeestje, na grote kuis, ergens half November 1986, en Tom liet me daar duidelijk verstaan dat ik me geen zorgen diende te maken, voor wat betrof werk in het volgend seizoen. Of ik ook in de wintermaanden aan de slag kon, kon hij me (nog) niet zeggen, daar hij die beslissingen in December pas nam. Met de afspraak dat iedereen die geintereseerd was om bij Tom te blijven werken, hier in het hoofdrestaurant aanwezig zou zijn op 20 December, namen we afscheid van elkaar, velen van het personeel, waren hier maar tijdelijk, en brachten de winter in Engeland/Schotland door bij familie, het Spaans personeel was in 95% van de gevallen van het vàsteland (meestal Andalucia) en gingen ook terug. Tom Brown ging ook voor een tijdje naar Engeland. Ik herinner me dat "eenzame" gevoel toen ik naar huis reed, bijna iedereen die ik de afgelopen maanden min of meer had leren kennen, verlieten in de eerstvolgende dagen het eiland. Wat zou ik doen ???, financieel was ik goed, ik had bijna iedere maand met uitzondering van huishuur, sigaretten,en het vàste bedrag aan Lieve, enz het loon op de bank kunnen zetten, de kosten van de "avondjes uit" met personeel, werden meestal gedekt door het drinkgeld, welk tweewekelijks verdeeld was. Ik twijfelde lange tijd om ook een bezoek aan Belgie te brengen. Ik had meerdere keren per week telefonisch contact met de instelling, er viel echter weinig tot niets te melden. Dit werd me op geregelde tijdstippen door Lieve bevestigd. Ik wist indien ik naar Belgie ging, dat ik niét ging voor de mosselen, of fritten, danwél om Agnetha en Ewoud te zien. In Agnetha's geval zou dat tot discussies en miserie met Erna leiden, daar zij nog steeds het standpunt had, dat ik me aan mijn verantwoordelijkheid had onttrokken, in Ewoud's geval zou dat bezoek gepaard gaan met een hele boel emoties. Ik dacht, dat ik met nog een jaartje te wachtten, de ernst van mijn beslissing zou kunnen bewijzen, en in ieder geval Erna zich dan mischien wat "soepeler" tegenover mij zou opstellen. Ik besloot dus in Ibiza te "overwinteren", hoewel dat, dat harder viel als verwacht, zeker op sociaal vlak, Ibiza wa een echt "Spookgebied" geworden, de échte Ibisencos, wilde alleen van buitenlanders weten in de zomer, want die brachten geld mee, de overwinteraars, waren volgens hun profiteurs, beetje zelfde houding als sommige Belgen tegenover buitenlandse werklozen. Er was één Engelse zaak in heel St.Antonio, die de winter door open was, en die dan in die periode druk bezocht werd door de andere buitenlanders (al dan niet met een zaak) die het eiland niét hadden verlaten, die zaak was "De Londener", een middelgrote zaak, op een tweetal kilometer van mijn appartement. Ik was daar tijdens de zomer na werk reeds enkele keren aangelopen. Het was ook één van de betere én gerenomeerde zaken in Ibiza. De eigenaar was Ray, getrouwd met Sue, die Consul was voor het Brits Consulaat in Barcelona, zij vloog dan (in de zomer) ook aan en àf; Vrijdagavond van Barcelona naar Ibiza, en Zondagavond of Maandagochtend terug. Ik werd daar zeer vaste klant die winterperiode. Op 20 December was ik "op post" bij het etentje dat Tom Brown organizeerde, sommige van de vaste personeelsleden die niét overwinterden hadden reeds telefonsch contact met hem genomen. Toen ik later die avond naar huis reed, had ik een geschreven afspraak op zak. Ik kon Februari, Maart, en April halftijds (5u) als 2é chefkok aan de slag in het hoofdrestaurant, vanaf Mei voltijds en de periode (nog niet vaststaand) dat het Strandrestaurant open was, kon ik dààr aan de slag als 1é Chefkok. De halftijdse periode betaalde 55.000 Pesetas (ong 12000 Fr), voltijds 125.000, en de periode op het strand 135.000, dat waren zéér ernstige lonen voor die tijd. Met die geschreven afspraak, ging ik naar de Politie, om mijn residencia voor 6 maand te laten verlengen, de volgende zou dan dadelijk een residencia voor 5 jaar worden. Die Kerstmis viel héél erg zwaar, niet dat ik gelovig wàs, doch Kerstmis blijft nu éénmaal Kerstmis, maar de hoodreden was natuurlijk dat het de eerste verjaardag van Arlette's overlijden, en Ewoud's situatie was. Omdat Engelsen Kerstmis op 25 december vieren, keek ik Kerstavond thuis televisie (mijn kennis Spaans liep héél vlot) en Kerstdag ging ik voor een Christmaslunch die in "De Londener" werd geserveerd. Ook het nieuwe jaar 1987 luidde ik op dié plaats in, er was een feestje met snacks en Life Music georganiseerd. De énige personen die ik aan de lijn kreeg om Nieuwjaar te wensen, waren Lieve, die mijn wensen aan Pa en Agnetha zou overmaken, en Arlette's Tante, dewelke me meldde dat "Nonkel" een zwaar infarct had gemaakt en zich in het hospitaal bevond.
De voor het eerstvermeldde Sue, Consul voor Engeland,en mede-uitbaatster van "De Londener" is de dame afgebeeld op de twee foto's nét boven mijn Soulmate-Poes Elly, aan de rechterzijde van deze pagina.
Ik sloot me de daarop volgende dagen volledig op, op het appartement, waar ik dacht op die manier "orde op zaken" te kunnen stellen, buiten geregelde telefoons naar de instelling om te informeren naar Ewoud, zat ik daar ùren te denken, met veel te veel drank, sigaretten, en véél te weinig eten. Na enkele dagen werd er op de deur gebonkt, na het een tijdje te hebben genegeerd, antwoorde ik toch, het was Mevr.Heyns, die wilde dat ik naar de zaak (beneden) kwam. Ik friste me een beetje op, en begaf me dan ook naar beneden, waar iedereen aanwezig, bleek te schrikken, omwille de staat waar ik me in bevond. Mevr Heyns trok dadelijk van leer, ze bleek opgeroepen te zijn door Jos de kelner, en vroeg me wat ik eigenlijk wilde bereiken, met me zo te laten gaan. Op deze manier zou niémand het verantwoord vinden dat ik tijd met de kinderen doorbracht, laat staan langere tijd (weekend e.d) voor ze zou kunnen zorgen. Ze druktte me op het hart, dat ik in een hopeloze situatie aan het verzeilen was, en ook de zaak begon enorm onder de omstandigheden te lijden, omwille het gebrek aan "een bààs" en ook aan eten. Waarom trek je er geen week tussenuit vroeg ze me, wég van deze omgeving, wég van de zaak, wég van alles wat je 24/7 confronteerd met het verleden. Ik was toch wel een beetje wakker geschud, toen ze de zaak verliet. Ik riep Jos bij me, en vroeg hem om een stand van zaken, dewelke na het inkijken van de boeken, inderdaad zeer belabberd was, de inkomsten waren spectaculair in mekaar gezakt, het welk voor 75% te wijten was aan het verdwijnen van de lunches' en maaltijden. Ergens diep in mij, was ik reeds ingegaan op het voorstel van Mevr.Heyns om er een tijdje tussen uit te trekken, waardoor ik Jos vroeg de twee andere kelners op Half-time te zetten, en of hij (een in het verleden gebruikte) Interim-kok kon optrommelen voor een 3 a 4tal weken . Ik verliet de zaak en wandelde naar Pa's bureel, waar ik bij Lieve naar Agnetha informeerde, volgens lieve was het prima met haar, ik steldde haar ook op de hoogte van m'n gesprek met Mevr.Heyns, waar ze weinig of geen commentaar op leek te hebben, je moet zelf maar doen wat je het beste vind, dit was een typisch antwoord voor Lieve, om me te laten verstaan dat ze niét akkoord was met wàt, hoé ik bezig was. Op mijn weg terug naar de zaak, liep ik een reisagentschap binnen, eb boektte daar een reis naar....... jawel Ibiza, waar ik onlangs met Arlette was geweest, ik zou op 14 februari (enkele dagen later) vetrekken. Mischien was dat inderdààd wél een goede zet, om alles op een rijtje te zetten, dacht ik. Aangekomen in de zaak, had Jos reeds contact gehad met die persoon, welke had toegezegd, en overmorgen reeds aan de slag kon. Ik steldde Jos op de hoogte van mijn plannen, maar wist uit ervaring dat hij de touwtjes wel in handen zou nemen en houden. De volgende dag, na mijn (dagelijkse) telefoon met de instelling, belde ik met Tante & Nonkel in Anderlecht, om diezelfde namiddag af te spreken voor een babbel. Ik herinner me daaruit, dat zij het een beetje opgegeven hadden, zich bij de situatie hadden neergelegd, zij waren zeker niet meer van de jongste en wilden nu even géén problemen meer. Het leek me raar maar begrijpelijk, ik beloofde hun echter wel, hun op de hoogte te houden van iédere verandering in Ewoud's situatie. Toen ik hun appartement verliet, had ik wéér dat lege gevoel, dit waren mensen die ons enorm hadden geholpen, maar nu besloten hadden zich uit de situatie terug te trekken, en me daarom eigenlijk zij het vriendelijk de deur wezen, hadden ook zij érgens een idee, of gevoel dat IK schuld had aan de situatie van Ewoud ??? Op de terugweg, bracht ik een bezoek aan het kerlhof. En later ging ik wéér met mijn vragen, ten raad in een café, veel raad zal ik daar niet hebbben gevonden, het feit dat ik wéér maar eens aan mijn (vaste) tafel in de zaak wakker werd, met een hevige hoofdpijn, toen Jos binnenkwam bewijst dat. Ik bracht Lieve en Mevr.Heyns op de hoogte van mijn geboekte reis, ik loog echter wél over de bestemming, wat er op wijst dat ik me wel dégelijk bewust was, dat een wéder-confrontatie met mijn "gelukkige" dagen met Arlette weinig tot geen heil in mijn huidige situatie zou brengen. Mevr.Heyns juigde mijn beslissing toe, Lieve daarentegen, die ook uit naam van Pa sprak, begreep het allemaal niet zo dadelijk. Jos had er via affiches, en aankondigingen in lokale pers voor gezorgt dat het hér-serveren van eten, niet onopgemerkt bleef.
Toen ik op 22 Februari, van het vliegtuig staptte was ik heel wat wijzer en rijker geworden, al zou de aard van die wijsdom zeer zeker niét in goede aard vallen. Buiten het bezoeken van "onze" Arlette's en mijn plaatsjes, had ik ook veel gesprekken gehad met (veelal buitenlandse/Engels) horeca uitbaters, had kunnen vaststellen hoe groot het aanbod in Horeca was, en had ook besloten alle bruggen (voor zover ik die nog had) te verbranden, en volledig opnieuw te starten, jawel..... in Ibiza. Wat bond mij nog tot Belgie ??? De situatie van Ewoud was onveranderd, hij was zich amper tot niet bewust van wat er met en rond hem gebeurde, al kreeg hij dan de béste zorgen, zijn levensverwachtingen waren volgens dokters nog één tot max 2 jaar, hij zou die instelling dus niet levend verlaten. Agnetha had een échte thuis gevonden, ik kon (in huidige situatie) NOOIT geven wat ze bij Erna en Marc kreeg, ze was in dat gezinnetje van drie, opgenomen als échte zus, ze kon het niet beter hebben getroffen. De reeds jàrenlange problematische situatie in familie (Theo, Marcel, Erna) enz, was er sinds de gebeurtenissen, alleen maar op àchteruit gegaan, zélfs bij verdere familie, zijnde tante's, nonkels enz, ik heb nooit begrepen waarom, en tot op heden ten dage, stel ik mijn nog steeds die vraag De eerste die ik van mijn beslissingen op de hoogte bracht was Arlette en Bobonne, die ik op de terugweg van de luchthaven een bezoek bracht. Ik beldde dezelfde dag nog met Mevr.Heyns, waar ik voor de volgende dag een afspraak mee maakte. Nog diézelfde dag, sprak ik met Jos, en steldde ook hem op de hoogte, ik deelde hem echter mee, dat mijn planning op die manier was opgesteld, dat de zaak niét zou sluiten, en dat hij verder zou kunnen blijven werken, dat steldde hem meer gerust, al trad ik niet in details, om te vermijden dat het té vlug zou uitlekken. Ik was er me namelijk van bewust, dat dit op enorme tegenwerking van Lieve zou stuitten, en had dus besloten eerst alles vàst te leggen, en dan pas Lieve met feiten te confronteren, op die manier kon ze ook zien dat het me menens, maar ook goed doordacht was. Ik maakte ook met de Brouwerij een afspraak voor de volgende dag. Die avond en nacht, werktte mij brein tegen 150/u, en dat was nodig ook met de genomen beslissingen. Toen ik Mevr.Heyns mijn plannen uitgebreid uitlegde, reageerde ze vrij neutraal,ondanks mijn leugen betreffende bestemming, ze kon een lijn in mijn ideeéngang vinden, later (in 2004) vernam ik dat haar overtuiging dat ik al snel tegen een muur zou lopen, en terug zou keren, mee had gespeeld in haar neutrale houding, iets waarin ze éigenlijk geen gelijk had gekregen. De Brouwerij deed ik een voorstel dat ze niet konden weigeren. Ik zegde hun, dat ik de zaak aan hùn overliet, en alleen de huurwaarborg, en waarde van de aanwezige "stock" wilde, zij konden dus zélf de zaak overlaten en de overnameprijs (later vernam ik 1,5 Miljoen) in hùn zakken steken. Mijn voorwaarde was, dat de zaak open bleef, het personeel aan het werk, en dat deze laatsten méé zouden, worden overgenomen door de toekomstige uitbater. Ik zegde hun, dat het appartement ter hunne beschikking zou staan op 01 April, en ik tegen dan ook het gevraagde geld wilde. Dat zij geen minuut dienden na te denken over dit voorstel begrijpt iedereen wel. Ik wilde zélf niet beginnen met de rompslomp van het overlaten van de zaak, wat veel tijd in beslag zou nemen, en érgens was ik mischien ook bang dat ik van gedachten zou kunnen veranderen Daarenboven, startte het "hoogseizoen" in Ibiza op 01 mei, dat zou me dus één maand geven, om een woonst, werk, verblijfsvergunning, te bekomen. In de volgende dagen bracht ik mijn (bijna afbetaalde) auto naar de garage, om de deuken van mijn dollerit naar Gasthuisberg te laten herstellen. De brouwerij stuurde iemand naar de zaak om alles op papier te zetten, ook het behoud van personeel die laatste was ik zéker aan Jos verplicht, en nadien te ondertekenen. Dit ondertekenen, was het moment, dat ik met Pa's bureel beldde, en met Lieve afspraak maakte bij hun thuis in Baal, voor een érnstig gesprek, de volgende zaterdagnamiddag, zo was ik zéker dat Pa geen afspraken of dergelijke zou hebben. Ik herinner me dat ik met een vervangwagen reed. Ik had zéér lang en uitgebreid, dit gesprek in voorbereiding genomen, dit leek weinig te hebben geholpen, want Pa, maar ook Lieve, steigerden toen ik hun mijn plannen meedeelde, en het feit dat alles reeds getekend en geregeld was, maakte het nog erger. Zij noemden het een "vlucht", niet alleen voor de problemen, maar ook voor mijn verantwoordelijkheid ten overstaan van Agnetha en Ewoud. Ik reageerde; hun niet te begrijpen, omdat nét zijzélf ermee hadden voor gezorgt dat Agnetha en Ewoud onder voogdij waren komen te staan, dat ik geen enkele invloed meer kon uitoefenen. Geschreeuw werd beantwoord, met gevloek, en gevloek werd beantwoord met geroep, en op het laatste had het geen zin meer, er nog meer woorden aan vuil te maken. Ik had gezgd wat ik te zeggen had, en ging naar de auto en vertrok. Ik beefde gelijk een palm in de wind, en stoptt aan "Cafe in de baan", waar ik jaren voordien Arlette had leren kennen, ik controleerde eerst wel, dat "Joske" niet aanwezig was. Ik ging een gesprek met de eigenaars die ik kende, zover mogelijk uit de weg, ik wilde gewoon even kalmeren. Ik voelde dat mijn gezondheid (Asthma) begon te lijden onder dit alles, dat was wel meer gebeurd in de afgelopen weken, maar nu had ik mijn medicatie (puffers) niet bij de hand, waardoor ik me beperkte tot twee drankjes, en naar huis reed. Ik besloot hun (pa en Lieve) bezinningstijd te geven, en hun een tijdje met rust te laten, om hun te laten wennen aan het idee. Daags nadien kreeg ik telefoon van Erna, met dezelfde verwijten, ze zegde dat ik me nu zeker goed zou voelen, ik kon "de grote" gaan uithangen, terwijl ànderen maar voor de kinderen en hun problemen dienden op te draaien. Mijn antwoord dat niét ik had gekozen voor de voogdij-plaatsing van Agnetha, werd beantwoord met het feit, dat ik nu financieel ook "onafhankelijk"was. Ik antwoorde haar dat ik het niet zou nalaten (dat had ik ook gepland) om regelmatig finanieel bij te springen, maar dat lachtte ze weg. In de daaropvolgende weken, draaide Lieve (niemand anders) béétje bij béétje, bij, ook zij dacht dat ik al snel "heimwee" zou krijgen en terug keren. Ik bewerkstelligde via Lieve, dat ik (in haar gezeldschap) een namiddag (zéér emotioneel van mijn kant) met Agnetha had, die zeer gelukkig leek met haar 2 zussen en broer, heel even Ewoud ter sprake bracht, maar met geen woord over "Mama" repte, ze noemde Erna Moeke. Ik bracht (ook via Lieve) een volledige dag door in de instelling, bij Ewoud, had hem een hele tijd op mijn schoot, en kon zo ook vaststellen hoe zijn dag er min of meer uitzag, al was hij zich amper van iets bewust, ik poogde mijn schuldgevoelens te onderdrukken, hetgeen lukte tot ik afscheid nam. Ik zegde de verpleging, die door Lieve op de hoogte was gebracht, en dit ook leken te steunen?!, van mijn plannen, hun zo snel mogelijk een telefoonnummer te laten weten, waar ze me in geval van nood konden bereiken., tot zolang zou ik dagelijks (net als nu) blijven bellen. Ik had verder met niemand van de familie contact meer. Ik bracht nog een zéér uitgebreid bezoek aan Bobonne en Arlette, welke laatste ik hoopte dat ze me haar zegen gaf. Met 300.000 Fr, 3 valiezen en 2 reiszakken, vertrok ik op 31 Maart door Lieve, en Jos uitgewuifd met de wagen naar Barcelona, waar ik diezelfde avond nog de boot nam naar Ibiza, om daar de volgende ochtend om 6.30u te arriveren. Ik checkte in hetzelfde hotelletje als tijdens mijn twee vorige verblijven in, in afwachting van het vinden van werk en woonst. Ik diende eerst een werkcontract in handen te hebben, en met datzelfde contract kon ik bij de politie dan een "residencia" werk & verblijsvergunning aanvragen, Sociaal zekerheid in orde brengen, bankrekening openen enz,enz. Spanje (en zéker een klein eilandje als Ibiza), kreunde nog van het nabije Franco-regime, en was nog zeer bureaucratisch, Spanje was datzelfde jaar lid van Europa geworden. Ik bevond me in (wellicht dé meest toeristische/Engelse badplaats) St.Antonio, en was ijverig genoeg om binnen de kortste keren werek te vinden bij Tom Brown, een Engelsman, die 2 restaurants in het stad, en één aan het strand had, Engelse Fast-food keuken. Ik kon beginnen op 01 Mei, met een contract tot 31 Oktober (einde seizoen), één van de (stad)zaken was ook in de winter open, en indien mijn prestaties goed waren zat er dus wel werk in de winter in ook. Ik zou afwasser worden, en hoewel !!!, maakte me dat niets uit, ik was zopas een niéuw leven begonnen, en diende dan ook op àçlle vlakken de "maatschappelijke ladder" te beklimmen. 7 dagen/ week, 1O uur in twee shiften (Ontbijt 08 - 13u) en avond 18 tot 23u) het loon was 100.000 Pesetas (+20.000Fr) een zéér eerlijk loon voor die periode in Spanje, ik kon ook eten en drinken op het werk. Even later vond ik ook een appartementje, nét buiten St.Antonio, hetwelk (zei het karig) gemeubeld was. Omwille mij kennis van Frans, wist ik dat het leren van Spaans wel vlot zou lopen omwille het beide "Latijnse talen" zijn hoewel je met Engels (hetwelk ik best meester was) hier ook uit de voeten kon. Las(Spaanse kranten) en kocht ook dadelijk een televisie aan, wetend dat deze beiden het béste zijn om talen te leren. Na ingetrokken te zijn in mijn nieuwe woonst, hetwelk me 25000 Pesteas/maand kostte alles inbegrepen, en mijn tijdelijke verblijfsvergunning had, stortte ik mijn hele fortuin ( 400.000 Pesetas ) op mijn nieuwe bankrekening. Ik was er nog niet, nog làng niet, maar de eerste stenen;woonst, werk, residencia, waren gelegd. Ik belde met de instelling, en gaf tijdelijk het telefoonnummer van een buur, en van het werk door, de verpleging ginder ver in Tienen wenste me ook het beste, dezelfde gelukwensen van Lieve, waren er, maar véél koeler. Ik was er rotsvast van overtuigd dat hiér en nù (01.05.1986) op 25 Jarige leeftijd mijn leven hérstartte, het was aan mezelf om dit tegenover mezelf te bewijzen
Ik gooide me in het begin van 1986 volledig op het werk en de zaak. Ik ging er vanuit dat, dàt de manier was, om mijn problemen op te lossen...... ze opzij schuiven, er niet aan denken of mee bezig zijn, hoewel ik zelfs nog geen tijd om te rouwen had gehad of gewild. Ik bracht mijn tijd door tijdens luch en avondeten, in de zaak, en daar tussen in het Hospitaal. Toen ik op 11 Januari '86, de derde verjaardag met Agnetha (mijn dochter) wilde doorbrengen, werdt ik echter met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik diende "toestemming" van de jeugdrechtbank te hebben, dewelke ik na inzet van Mevr.Heyns ook kreeg, doch ik kon dit enkel mits begeleiding van een door de Jeugdrechtbank aangestelde dame. Op mijn protest daartegen, werd ik door Mevr.Heyns gesust, dat dat een normale gang van zaken was, en dat ik rustig (zéker in huidige situatie) de resultaten van de zaak diende af te wachtten. Nét omwille de aanwezigheid van die "pottekijker" herinner ik me die dag zo goed, al werd (ook door de jeugdrechter) de tijd om samen te zijn beperkt tot 5uur. Het was dan ook niét zonder emoties (beiderzijde) dat Mevr Heyns Agnetha in de late namiddag van 11 Januari 1986 terug naar Baal bracht. Ik denk dat de medicatie (in hoofdzaak kalmeringsmiddelen) de oorzaak waren dat ik alles zomaar liet gebeuren. Ik bracht hoe langer hoe minder tijd in de zaak door, en hoe langer hoe meer in Gasthuisberg en het Kerkhof, ik was ook (té) zwaar beginnen drinken. De situatie van Ewoud bleef hetzelfde, en zou volgens Dokters niet meer veranderen, ik zat soms uren met hem op mijn schoot, en was ervan overtuigd dat de (soms tranen, soms grimas/glimlach) uitingen, niét louter een spiertrekking was, maar dat hij wél dégelijk zijn emoties aan me toonde, dat dat zijn manier van communiceren was, had ik gelijk ??, of was het ijdele hoop ???...... niemand zal het ooit weten, één zaak ; het hielp mij ontzettend in mijn toenmalige strijd tegen het leven. Ook in Gasthuisberg was mijn "vrijheid" beperkt. Alle informatie van Dokters e.d.m. diende ik via, via te vernemen, en zo vernam ik via Mevr.Heyns, in de tweede helft van Januari, dat m'n besloten had, dat m'n verder niets kon doen om Ewoud te helpen, en dat Gasthuisberg besloten had, om hem weldra naar een méér gespecializeerde instelling te brengen. In eerste instantie begreep ik dat best, en had ik daar niets op tegen. Toen ik op 31 Januari 1986 (dé sleuteldag in mijn verdere leven & beslissingen), in Gasthuisberg aankwam, vond ik Lieve in de kamer, op zich niéts uitzonderlijk,......... terwijl ze bezig was een zak te vullen met Ewoud's spulletjes, zegde ze me dat Ewoud diezelfde namiddag naar Tienen zou worden gebracht. Ik was ondertussen op de hoogte dat er twee van dergelijke instellingen in het Leuvense waren, en vroeg haar daarom waarom het Tienen was geworden, wat (voor mij, niét vanuit Baal) toch ruim 25 kilometer uit de buurt was; Ze antwoordde me onomwonden dat zij die beslissing had genomen. Ik voelde allerlei dingen diep van binnen, maar hield me hoedanook kalm, en ging naar de telefoon om Mevr.Heyns te raadplegen. Zij vond het beter elders af te spreken. We spraken af in Café "Boerke Nys" een café aan Tervuursepoort, in de nabijheid van Gasthuisberg. Meer verslagen, léger als ooit tevoren, verliet ik (zonder goed te herinneren) die zaak, na een langdurig gesprek waar ik werd op de hoogte gesteld dat de beslissing(en) van de Jeugdrechtbank waren; Erna (N.b. mijn zus, de énige persson in de familie waar ik in geval van nood zou aangeklopt hebben) had de volledige voogdij over Agnetha tot haar 18é verjaardag, en Lieve, (de àndere persoon in de familie wie ik om hulp zou vragen) had de vollédige voogdij over Ewoud. Ik kon om bezoekrecht vragen, de toestemming daartoe was louter in handen van de "Voogden". Op 5 weken tijd was mijn hele wereld ingestort. Ik was mijn "vrouw", én beide kinderen kwijt. Ik herinner me dat ik met Jos (in de zaak) telefoneerde, om hem te zeggen, dat ik niet wist wanneer ik terug zou zijn. Ook herinner ik me dat ik naar Kortenberg reed, en urenlang aan Arlette's graf zat, en haar allerlei dingen zei, en vroeg. Mevr.Heyns had me het telefoonnummer gegeven van de instelling in Tienen, dewelke ze zélf, véél gerenomeerder noemde als die in het Leuvense. Ik belde met de instelling, waar m'n de goede overbrenging en aankomst van Ewoud bevestigde, en toen ik naar de bezoekmogelijkheden en tijden vroeg, werden die me gegeven, met het aansluitend commentaar, dat ik toestemming nodig had van Lieve Vanderbiest. Ik was dus iédere, àlle houvast op mijn leven kwijt. De drank waar ik me de volgende uren in verschool brachten alleen maar een zware kater met zich, toen ik daags nadien (door het binnenstappen van Jos) op diézélfde plaats, aan diézélfde tafel in de Taverne wakker werd. Ik zegde Jos, dat hij voorlopig (met het andere personeel) zijn plan diende te trekken, en dat er tot nader order (met uitzondering van de kleine snacks welke hijzélf kon maken) geen maaltijden gemaakt of geserveerd werden. Ook zonder kennis van de laatste gebeurtenissen, begreep hij mijn situatie voldoende, om in te stemmen. Ik maakte een thermos stérke koffie, en haastte me naar het appartement op de bovenverdieping, ik wilde met niets of niemand geconfronteerd worden.
Over die 29é Januari, herinner ik me dat het de dag was dat Ewoud naar een "normale" kamer werd overgeplaatst, en dat Arlette's familie met als hoofdpersonen Tante en Nonkel bij me langs kwamen om allerlei (laatste) formailteiten te regelen voor de begrafenis van daags nadien. Ook Jos kwam langs om "vrijgeleide" te krijgen voor de nodige regelingen van Oudejaar, ik liet het allemaal aan me voorbij gaan, ik zou cheques hebben getekend zonder te weten waarvoor en hoeveel. Tijdens een bezoek aan Ewoud, overviel het me dat alles hier in die nieuwe kamer zo "normaal" leek, met uitzondering van een buisje dat de neus inliep, waren machines, monitoren enz, weg, toen ik hem van naderbij bekeek, keek hij me recht aan..... ik kreeg het er kippevel van, hij leek me met zijn ogen te volgen waar in de kamer ik me ook bevond, weer was ik uren daar, praatte luidop tegen hem, vroeg hem om hulp, tot ik weer naar de realiteit werd geroepen, met de verpleging die de longen kwamen schoonzuigen. Het was laat die avond toen ik naar huis reed, en ik probeerde mezélf even onder handen te nemen,..... door mekaar en wakker te schudden, het was morgen Arlette's begrafenis, daarenboven indien ik me in een afgrond zou laten glijden kon ik énig "recht" , vaderschap, voogdij??? over Ewoud en Agnetha wel helemaal vergeten. Zoals ik had aangedrongen werd Arlette in Kortenberg begraven, héél nabij Bobonne, dit bracht met zich mee, dat er, voor wat kennissen en vrienden betrof wéinig belangstelling was, Kortenberg was nu éénmaal een eindje ùit de richting, maar alles bij mekaar was ik blij met het kléine serene gezeldschap. Ik bleef nog een tijdje aan het graf, vroeg steun aan Bobonne, en beloofde Arlette àlles in het werk te stellen wat nodig was om Agnetha en Ewoud het goed te laten hebben, al wist ik op dat ogenblik helemaal niet, hoe ik die beloftes zou kunnen inlossen. Ondanks mijn protest, had Lieve, Agnetha meegebracht naar de begrafenis, en tijdens het naar huis rijden vroeg ik me af, hoe ze dat zou verwerken, en wàt Lieve haar eigenlijk had gezegd. Ik stoptte terug aan het ziekenhuis, waar ieder personeelslid hetwelk ik tegenkwam, me hun deelneming wenstte. Ik bleef die dag niét lang bij Ewoud, ik kon niet meer, het voelde alsof ik àlles aan het verliezen was, niét alleen Arlette, en Ewoud, maar ik werd nu ook des te meer geconfronteerd met het feit, wié mijn familie en vrienden waren, ik had geen woord, geen hulp, niets gekregen van broers of zus,...... niet dat ik me daar aan had verwacht, maar des temeer werd het me duidelijk dat ik ook geen familie had, al was dat reeds jaren een gegeven feit, dat destijds door Gemma, en mijn gebonden /geborgenheid/gevoel tot haar was begonnen. Dit was in de loop der jaren omwille ieders koppigheid alleen maar meer en meer een "normaal" féit geworden, en mijn schuldgevoelens voor wat betreft het feit dat Ewoud blééf leven, omdat ik hem mond aan mond had beademd, maakte het probleem en gevoel van eenzaamheid alleen erger, want ik was er van overtuigd dat iedereen er zo over dacht. Alle familie aan Pa's zijde, was katholieker als de Paus, en hoewel het contact steeds al beperkt was gebleven, werd dat contact vollédig gebroken omwille mijn "zondige" levenwijze, sàmenwonen met Arlette, en daarenboven kinderen krijgen zonder gehuwd te zijn, enz, enz. Indien Lieve enige familie had, heb ik nooit het genoegen gehad hun te kennen. Arlette's familie bestond uit haar moeder, die zelfs niet de moeite had genomen naar de begrafenis te komen, en haar Tante en Nonkel die me danwél bijstonden, maar alles bij mekaar géén échte familie waren, en ook niet meer van de jongste waren. Pa zélf was véél te druk om zijn "zaak" te runnen, en zag ook alles zakelijk, op dat ogenblik kon ik (volgens hem) niets anders doen, dan ervoor te zorgen dat de Taverne terug open was en draaide. Het feit dat Lieve ingestemd had met de tijdelijke voogdij over Agnetha, voelde ikzélf aan als verraad. Conclusie:....... ik stond er héél alleen voor. In de late namiddag kwam Jos langs om de laatste regelingen te treffen voor het Oudejaarmenu van daags nadien. Op mijn aandringen had hij het nodige personeel bij elkaar gekregen, en hij leek dan ook totaal niét verbaasd te zijn, toen ik hem zegde dat ikzélf niet aanwezig wilde of zou zijn. Ik reed naar het AC-Motel (waar ik met Arlette logeerde de eerste dagen van onze relatie) en huurde daar een kamer voor de volgende twee dagen, en reed toen s'avonds laat naar Gasthuisberg, waar ik "verslag uitbracht" over de begrafenis , en al datgene wat er door m'n hoofd speelde. Hoewel ik geen antwoord kreeg luchtte het wel op, ik had zelfs het gevoel dat hij luisterde en me begreep, al was hij dan niet in een situatie me te kunnen helpen. Ik verbleef oudejaar en nieuwjaar tussen Gasthuisberg en het Motel. Ik begon (niet verwonderlijk) meer en meer problemen met mijn ademhaling (Asthma) te krijgen, maar ving dat voorlopig op met mijn dosissen aan puffers te verhogen. Ik was op Nieuwjaarsdag in Gasthuisberg toen Lieve binnenkwam. Ze wenste me een Gelukkig Nieuwjaar, waarop ik haar vroeg hoe het met Agnetha ging, en of ik haar (persoonlijk) een Gelukkig Nieuwjaar zou kunnen wensen. Agnetha bleek met Pa in de cafeteria te zijn. Ze zou ervoor zorgen dat ik haar straks in de cafeteria alléén éven kon spreken, maar ze wilde eerst van me weten wat mijn plannen waren. Mijn plannen ?!?!?........ ik had op dat ogenblik géén plannen antwoorde ik haar. Ze zegde me daarop, dat ze niét zou toestaan dat ik Agnetha mee zou sleuren in een donker uitzichtloos leven, wat ik nu (naar hààr zeggen) aan het bouwen was. Ik ging met haar naar de Cafeteria op de eerste verdieping, waar zij eerst even alleen naar Pa ging en me dan binnenriep, Agnetha was dol van blijschap (nét zoals ikzelf), met een korte nietszeggen Gelukkige Nieuwjaar van Pa, liep ik naar Agnetha, waar Lieve me tijdens het knuffelen zegde, dat ze binnen een halfuurtje haar kwamen halen. De "babbel" met Agnetha ging over vanalles en nog wat, doch ik noch zijzelf vroeg of zegde iets over Ewoud of Arlette. Het halfuurtje was zeer snel voorbij, en hoe graag ook, kan ik niet schrijven welke taferelen er zich afspeelden, toen Agnetha met hun terug naar huis moest, niet alleen ik, ook zij was totaal verloren in die situatie, ontredderd, onzekerheid...... wat gebeurde er, welke schuld trof haar ????? zij was mijn Prinsesje, ik was haar "langoor" wanneer ze zondags aan de Zoete waters op mijn schouders mocht zitten, waar ze zich in evenwicht hield aan mijn oren, waarna ze me spottend "papa langoor" was gaan noemen. Ik deed m'n uiterste best, om het haar niet nog moeilijk te maken, maar ging dadelijk nadien naar het toilet, en kon éindelijk even huilen, en huilen, alles er even uitlaten. Zoals "het hoorde", zoals me geleerd was, herpakte ik me in een mum van tijd, bracht nog een tijd met Ewoud door en reed terug naar het Motel, van waar ik Jos telefoneerde om te horen hoe alles was verlopen. Ik zegde hem dat ik morgen terug daar zou zijn, en we daags nadien terug " buissines as ussuall " (open) zouden gaan. Dat ik me die avond in de bar "lazerus" dronk.... steldde ik de volgende ochtend pas goéd vast. Dat drinken had echter (zoals steeds) een kort effect, want toen ik de Taverne (die ondertussen opgeruimd was) binnestaptte, werd ik terug met de realiteit geconfronteerd, t.t.z; de léégte van een lége zaak. Ik hoopte dat mijn beslissing om de zaak vanaf morgen terug te openen, en alle belangrijke en minder belangrijke beslissingen zélf te nemen, zou helpen een "nieuwe start" te nemen, om Agnetha zeer vlug terug bij mij te hebben, en wat bertrof Ewoud, hem het zo aangenaam mogelijk maken, volgens de dokters kon hij nog jaren leven, al zou hij zich nooit meer bewust zijn vàn dat leven. De tranen, de grimassen, ja,..... lach die hij me gaf, waren volgens dokters niet meer als een "functie", hoewel ik al snel twijfelde aan deze uitspraken, volgens mij kwamen de (sporadische) lacht-trekken, wél dégelijk voort uit emotie's, nét als zijn tranen. Hij leefde dan wel als "een plant"...... ook een plant bloeit, krijgt nieuwe, en verliest oude bladeren, draaid zichzélf naar de zon, enz,enz,enz. De kortstondige tranenvloed van nieuwjaardag, had ervoor gezorgd dat ik alles en mezelf weer in handen en onder controle had,..... hoewel dit éven kortstondig was als de tranenvloed zélf.
Na afspraak met Mevr.Heyns gemaakt te hebben voor enkel dagen later, ging ik met Pa en Lieve in een nabijgelegen Taverne een koffie drinken. Het belangrijkste voor Pa, leek "de zaak" te zijn, hij blèèf aandringen de zaak te openen, het duurde dan ook niet lang, alvorens ik in een heftige discussie, de ober vroeg me een Taxi te bellen, die me even later naar de Autostalling van de politie bracht, waar ik mijn (ondertussen ernstig toegetakelde) wagen instaptte, en besloot naar Bobonne, t.t.z; het kerkhof in Kortenberg te rijden. Ik zat daar een héle tijd, hoopte van haar antwoord te krijgen op àlles wat door mijn hoofd speelde, de tranen bonkten achter mijn ogen, maar ik was niet in staat ze de vrije loop te laten, ik diende aan Ewoud, en Agnetha te denken, en me sterk te houden. Onderweg naar Leuven besloot ik Jos te bellen, en hem de verantwoordelijkheid te geven over de zaak en de plannen voor Oudejaar. Ik reed naar Gasthuisberg (niet wetend dat op datzelfde ogenblik een familie-meeting met Maatschappelijke werkers van Kind en Gezin, enz in Baal plaatsvond), ik belde eerst met Jos om hem mijn besluiten mee te delen, waarmee hij volledig instemde. Ik begaf me daarna naar Intensieve, waar Arlette's tante en Nonkel waren. De situatie met Ewoud was overanderd, en we gingen naar het cafeteria, waar ik hun van de laatste gebeurtenissen op de hoogte bracht. Alle regelingen voor Arlette's begrafenis waren getroffen, en de begrafenis zelf zou plaatsvinden op 30 Januari in Kortenberg, het was ikzélf geweest die op Kortenberg had aangedrongen, op die manier had ik alle personen die me nauw aan het hart lagen, dicht bijeen. Ik weigerde nogmaals om Arlette nog te gaan groeten, ik wilde haar in mijn gedachten houden zoals ik ze had gekend, en ik was er me ook van bewust, dat ik op dat ogenblik zou instortten. Hun smeekbede om enkele dagen bij hun in Anderlecht in te trekken, om toch éven te kunnen rouwen, wees ik van de hand met het excuses dat ik besloten had de zaak daags nadien te openen. Nadat zij vertrokken bleef ik de rest van de dag bij Ewoud. Het was laat s'avonds toen ik "thuis" t.t.z; de taverne aankwam, en op de deur een affiche vond dat de zaak door omstandigheden gesloten was tot 31 Januari voor het Oudejaarmenu. Ik kon ook zien dat Jos (die een sleutel had) in de zaak was geweest om koelers, en diepvriezers te sorteren. Me realizerend dat ik eigenlijk in 3 dagen niet had gegeten, schonk ik mezelf een triple-portie Cognac in, en zette me aan de (ondertussen gebruikelijk geworden) tafel. De volgende ochtend verplichtte ik mezelf tot een confrontatie met het lege appartement, om een douche te nemen, en propere kleding aan te trekken. Mevr.Heyns belde me om diezelfde namiddag af te spreken. Daar ik aanstaltten maakte om naar Gasthuisberg te gaan, sprak ik met haar af die namiddag in de cafeteria aldaar. Ik belde ook even met Jos die me gerust steldde, en me verzekerde alles onder controle te hebben. Aangekomen in Gasthuisberg, vond ik Pa en Lieve op het doktersbureel van intensieve. De laatste onderzoeken, hadden blijk gegeven van een zeer ernstige schade aan de hersenen, na veel onbegrijpelijke, en medische verwoordingen, en rond de pot gedraai, kwam ik tot het besluit dat Ewoud, zélfstandig kon leven, doch zonder énige notie te hebben, hij zou leven als een plant, er werd me bevestigd dat hij KLinisch dood was bij aankomst, maar dat een réanimatie mogelijk was geweest, dank zij de beademing werlke ik had uitgevoerd. Dànk zij !!!!, ik verliet dit gesprek, ging de gang op zonder te weten waar naartoe.......... ik had een plant gecreeerd, in plaats van hem vrede te gunnen, had ik hem in een "plant" veranderd, en verplicht zo verder te moeten leven.. Ik kan onmogelijk neerschrijven, wat en hoe ik me toe voeldde. Lieve had het wel door en begrepen, en poogde me moed in te spreken, met de woorden dat mijn reactie menselijk was geweest, dat ik érgens héél diep trots moest zijn, dat niémand dit had kunnen voorzien. Het hielp allemaal niet, en ik kreeg terug dat gevoel van leegte, en naast mezelf te lopen, terwijl ik naar Ewoud's bed ging, en daar vaststeldde dat alle machines waren verwijderd. Uiterlijk leek hij het normaalste kind ter wereld, met uitzondering van het buisje dat zijn neus inliep. Weer en harder dan ooit, bonkten de tranen, ik blééf me er echter tegen verzetten. Tijdens mij verblijf aan zijn bedje, werd ik geconfronteerd met de situatie, toen een verpleegster met een "stofzuiger" kwam, en met een buisje langs de neus door hersenen en keel naar de longen ging om ze leeg te zuigen. Ondanks het vreselijk aanzicht, en geluid, was ik niet in de mogelijkheid mijn hoofd weg te draaien, integendeel ik greep zijn handje vast, en verplichtte mezelf toe te zien wat "mijn moedige daad" had teweeg gebracht, Ewoud was zelfs niet meer in staat zélf zijn longen te reinigen door hoesten. Ik zat daar nog een hele tijd in hoofdzake me te verontschuldigen, toen Mevr.Heyns me terug tot "de wereldse realiteit" riep, me aan onze afspraak herinnerend; We begaven ons naar de cafeteria, waar ik tijdens het gesprek een broodje naar binnen poogde te wurmen. Ik werd dààr en dàn op de hoogte gebracht dat de ganse familie in overleg met Kind en Gezin besloten hadden, dat het in de huidige situatie beter zou zijn, als Agnetha bij Lieve en Pa bleef, tot de "bevoegde diensten" t.t.z; jeugdrechtbank uitspraak zouden doen betreffende haar toekomst. Ik geloofde niet wat ik hoorde. Ik was pàs Arlette kwijt, in essentie ook Ewoud, en het enige wat me nog dierbaar was, Agnetha, werd me nu ook afgenomen. Waar was m'n mee bezig geweest. Mevr.Heyns wees me op het gebrek aan vaderschap, wij waren niet gehuwd, en ik had de kindren ook (nog) niet erkend, dus wettelijk had ik hier geen stem. Ik zag aan haar manier van praten en handelen, dat ook zij (Mevr.Heyns) niet van mening was dat de genomen beslissingen (zeker op dàt moment) de juiste waren, maar alles bij mekaar was zij sléchts "de boodschapper", ze gaf me ook de raad iemand te kontakteren, met iemand over de situatie te pràten, iets wat ik afwimpelde..... ik los het wel op, ik heb geen zieleknijpers nodig. Met de woorden dat zij zou proberen om die "affaire" van slagen en verwondingen, met een verontschuldiging te laten seponeren verliet ze de cafeteria. Ik bleef nog een tijdje zitten, de correcte inhoud van het zonet gevoerde gesprek was nog niet volledig tot me doorgedrongen. Ik begreep er niets van, ik begreep dat nù in de huidige situatie, Agnetha beter was bij Lieve, maar hier werd me éigenlijk meegedeeld dat ik géén dochter had, en officieel nooit gehad hàd. Ik ging nog even naar Ewoud, de dokter deelde me mee, dat hij naar alle waarschijnlijkheid morgen naar een andere afdeling zou worden gebracht, ik keek Ewoud aan, en hij keek me strak terug aan, doch zijn oogjes stonden gericht op het oneindige, met een kus en tot morgen verliet ik de Intensieve. Het was ondertussen laat in de nammiddag geworden, en de eerste telefoon welke ik tegenkwam, greep ik vast, ik beldde naar Baal en kreeg Pa aan de lijn, zonder hem een kans op antwoord of reaktie te gunnen, zegde ik hem Agnetha klaar te maken, dat ik haar dadelijk zou ophalen. Mijn hoofd was een chaos, ondanks de weinig dierbaarheid ten overstaan van elkaar, had de ganse familie zich tegen me gekeerd, zélfs Lieve, waarvan ik dit niet had verwacht. Mijn vrouw was zopas overleden, de toekomst van mijn zoon was (minstens) onzeker, familie had ik de laatste jaren (met uitzondering van Gemma's invloed) om onbekende redenen niet meer gehad, de allerénigste persoon (Agnetha) zouden ze me niet afnemen, over mijn lijk...... met al die gedachten reed ik een tijdje later de Peter Benoitlaan in Baal op, waar ik aan de ingang werd opgewacht door (wéér maar eens) twee rijkswachtcombi's. Ik liet me echter niet van de wijs brengen, en staptte naar de deur, waar twee van de rijkswachters me de toegang versperdden, met de vraag wat de reden van mijn bezoek was. Ik antwoorde dat ik mijn dochter kwam halen, terwijl Lieve buiten kwam, en me toeriep dat de beslissingen voor mijn eigen bestwil hadden genomen, de rijkswachters zegden me dat ik gerechterlijk verbod had om Agnetha te bezoeken, laat staan mee te nemen, tot er een vonnis zou worden geveld. Ik herinner me niet veel meer van het gesprek met de rijkswachters en Lieve, het werd me allemaal téveel, ik was een instorting nabij, en verliet zonder veel meer de woning, en reed terug naar Leuven, doch stoptte in het Café, waar ik Arlette enkel jaren voordien had leren kennen, me er eerst wel van verzekerend dat "Joske" haar ex, niet in het cafe was. Het feit dat het ongeval met naam en toenaam de nationale kranten(koppen) had gehaald, maakte dat iedereen, ook de uitbaters van het cafe (wiens naam me ontsnapt) op de hoogte waren. Er bevonden zich slechts enkele klanten, desondanks kon ik buiten mijn dank voor hun geuitte deelneming, en vraag naar begrafenisdatum weinig woorden over m'n lippen krijgen, en verliet na een tweetal Cognac's het café, en beslootr terug naar Ewoud te rijden. Ik bleef de ganse nacht aan zijn zijde, en maakte van de slapeloosheid, gebruik om in mijn hersenen een beetje orde op zaken te stellen. Het was bij de ploegverandering, van 6u de volgende ochtend dat ik op aandringen van de verpleging naar de auto ging en naar "huis" terug reed. Het was nu 29 Januari, daags voor de begrafenis.
Na een eerste (véél té sterke) kop koffie, ging ik naar de telefoon, om op Gasthuisberg te informeren, m'n kon me echter niets niéuws vertellen. De vermoeidheid van 2 nachten aan tafel te hebben gezeten, begon zich te manifesteren, ik was sinds twee dagen zelfs niet boven op het appartement geweest, liep nog steeds in dezelfde kleding rond, maar dat was op dat ogenblik wel het minste van m'n zorgen. Ik raapte de krant van de grond, en het gebrek aan nieuws in deze Kerstperiode maakte dat het ongeval de voorpagina van de nationale pers haalde, ik bekeek heel even de foto's van de plaats van het ongeval, duwde dan krant van tafel op de grond, en bleef nog een héle tijd "verdwaasd" aan tafel met m'n koffie zitten, tot het telefoongerinkel me terug tot het "hedendaagse" riep. Het was Jos, één van mijn obers, die nà zijn deelneming me om mijn planning vroeg betreffende de zaak. Met het antwoord dat ik op dat ogenblik geen planning had, en ik hem tijdig op de hoogte zou brengen indien die er wel waren legde ik de telefoon neer, om me naar de deur te begeven, waar was aangeklopt. Het waren Pa en Lieve. Ook zij (in hoofdzaak Pa) kwamen informeren naar mijn plannen. Ik gaf hen hetzelfde antwoord, er geen te hebben, Pa trok mijn aandacht naar de volle boeking van de zaak voor Oudejaar, en voegde eraan toe, als ik me niet hérpaktte, Agnetha hiervan tenslotte het slachtoffer zou worden, ook zonder Arlette, en Ewoud zou ik werk en een inkomen nodig hebben, zegde hij me . Het feit dat hij Ewoud in die zinspeling alszijnde "dood" vermeldde, schudde me wakker, ik sprong van mijn stoel op, en riep (schreeuwde) tegen hem wat hij bedoelde, ik ging tekeer als een razende, en haalde in die razernij ook naar hem uit......... het lukte Lieve na een hele tijd ons uit elkaar te halen, Pa verliet de zaak, en Lieve zette zich bij me aan tafel. Ze zegde me dat ik op die manier, de zaak alleen maar moeilijker maakte, en wees me erop dat de situatie van Ewoud wéinig hoopggevend was, ook àls hij terug zelfstandig zou kunnen leven, zou dat zéér waarschijnlijk met één of andere handicap zijn, de hersenen hadden té lang zonder zuurstof geweest. Toen beiden even later vertrokken waren, telefoneerde ik met Arlette's tante en nonkel, ze steldden me gerust, ze zouden alles in samenspraak met Arlette's moeder wel regelen, alles bij mekaar was ik (officieel) geen familie, en éigenlijk steldde dat me in de huidige situatie tevreden,.... ik mocht er niet aan denken hoe ik én Ewoud'situatie, en de regeling voor Arlette zou combineren. Ik trok m'n jas aan, en reed naar Gasthuisberg. Daar aangekomen kruistte ik Marcel( met zijn toen nog Vriendin Annie), ik herinner me héél scherp zijn emotievolle gezicht, Marcel kende, ként, geen emoties, in mijn huidige 47 jaar heb ik Marcel zelden zien lachten, en NOOIT zien huilen, achter die emoties ontdektte ik in zijn blik (zonder woorden) naar me,ook een schuldgeving naar me gericht. Ondanks het feit dat deze kruising me even van de wijs hadden gebracht, ik naar Ewoud. Het was ondertussen reeds middag geworden. Ik zat daar al een hele tijd (zij het mentaal àfwezig) toen de Dokter langs kwam. Na mij vraag om meer info, riep hij me mee naar een kantoortje, waar hij me op de hoogte stelde, dat de hersens zéér waarschijnlijk zwaar beschadigd waren, het feit dat hij na bijna 48u nog geen enkel fuktie zelfstandig had werderopgenomen, en resultaten van meerdere onderzoeken wezen dit uit. De enige reden dat hij éigenlijk nog leefde was "dankzij" mij, omdat ik hem zo goed en kwaad mogelijk was blijven beademen, tijdens de rit van het ongeval naar Gasthuisberg. Hij vroeg me, me op het ergste voor te bereiden, maar binnen 24u zou m'n stillaan beginnen met het uitschakelen van de apparaten, en zo kon m'n een 100% zeker beeld krijgen, van welke functie zijn lichaam zelfstandig nog kon uitvoeren. Ik bleef de rest van de dag in het Hospitaal. Pa en Lieve alsook Tante en Nonkel kwamen even op bezoek, ik herinner me niet wat de inhoud was, indien ik een gesprek had met één van hun. Ik begon mezelf de schuld te geven....... Ewoud leefde omdat ik hem blijven beademen was (zo begreep ik de uitleg), dus indien hij licht, matig of zwaar gehandikapt zou zijn........ blijven, diende hij met die handicap te leven, omwille het feit dat ik de "levensnoodzakelijke organen" zijnde hart en longen, in leven had gehouden door mond op mond beademing. Die gevoelens van schuld, groeiden met de minuut, het was laat in de namiddag, vroege avond, toen ik Ewoud een zoen gaf, en naar m'n auto op de parking liep. Het eerste wat ik me verder herinner, is sirenes, en twee agenten die over me gebogen me uit de wagen poogden te halen. Ik keek even, en zag dat ik me aan het kruispunt van de Leuvense ring, en oprijlaan Gasthuisberg bevond, en tegen een paal(tje) was gereden. Ik voelde me ook heel benauwd, (Asthma) had nood aan mijn puffers, dewelke ik uit het handschoenenkastje van de auto wilde nemen. De agenten beveelden me echter uit de auto te komen, en mijn handen op het dak te leggen. Toen ik me naar het hanschoenkastje toe boog, om mijn puffers uit te halen, panikeerden de agenten, en grepen me hardhandig vast, om me uit de auto te halen, ik greep echter het hoofd van één van hen, het welke ik tegen het stuur sloeg, en terwijl ik hem duidelijk maakte dat ik op het punt stond een Asthmaanval te maken en nood had aan mijn "puffers" blééf ik hem tot 4 keer toe op het stuurwiel beuken, waarna m'n mij (met bijgeroepen agenten) kon vastgrijpen, me uit de auto sleurden en op de grond boeidden. M'n moet echter gezien hebben dat mijn "asthma" geen grapje was, want even later zette één van de agenten de puffer(s) aan mijn mond. Nadien werd ik (hardhandig) in de combi geduwd, en naar de Rijkswachtkazerne gebracht, waar ik na een grondige foulle een koude cel werd ingeduwd. Ik zat daar nog enkele uren op het betonnen verhoog, met een stuk matras, en ging ervan uit dat ik in slaap was gevallen, en zodoende tegen dat paaltje was gereden. Uit de onderlinge gesprekken van de rijkswachters had ik kunnen opmaken dat ze ervan uitgingen dat ik onder invloed van drank en/of drugs was. Midden in de nacht, nam m'n enkel bloedstalen van me af, en werd ik naar een bureel gebracht. Ondanks het feit dat m'n na mijn verklaring(en), me totaal anders begon te behandelen en aan te spreken, werd ik later naar dezelfde cel teruggebracht, met de wetenschap dat één van de agenten, met zware verwondingen in het hospitaal was opgenomen, nadat ik hem meerdere keren op het stuurwiel had gebeukt. Ik kon op dat ogenblik toch niets doen dacht ik, en legde me (voor het eerst in 72u) neer op het (zogenoemde) bed, ik lag echter de hele tijd naar het plafond te staren, en het gesprek met de Dokter enkele uren voordien blééf me door het hoofd spoken. Om 7u werd ik naar een kantoor gebracht waar een dame op me wachtte die zizelf voorsteldde als Mevr.Heyns Maatschappelijk assistente voor Justitie. Zij bleek van de hele situatie op de hoogte te zijn. Ik wil hierbij van de gelegenheid gebruik maken om mijn dank te betuigen t.o.v; Mevr.Heyns dewelke tot op heden (23jaar later) nog steeds interesse toont voor mijn situatie, door geregelde telefoongesprekken en/of bezoeken. Zij steldde me op de hoogte dat er geen sporen van alcohol of drugs waren aangetroffen, en dat ik heel waarschijnlijk in slaap was gevallen. Zij had reeds contact met Pa en Lieve genomen. Ik diende diezelfde ochtend wel een verklaring af te leggen tegenover de onderzoeksrechter, voor "Slagen en verwondingen aan een ambtenaar in funktie". Ik bracht dus de ganse voormiddag door in het Leuvense Justitiepaleis. Bij het verlaten daarvan werd ik opgewacht door Pa, Lieve, en Mevr Heyns.
......... Ik ben er me van bewust dat in dit deel sommige dingen vreemd, zelfs onsamenhangend zijn, maar ik beleefde die periode dan ook in een roes, het leek me allemaal rond mij niet mét mij te gebeuren. Na verklaring op het bureel te hebben afgelegd en een kort, door een bijgeroepen dokter, onderzoek mocht ik "beschikken", zoals m'n mij heel ongevoelig meedeelde, en ik kwam "wezenloos" aan de ingang, zonder éigenlijk te weten waar ik was, wàt ik moest, wàt ?wààr? wie ??...... tot één van de rijkswachters naar me toe kwam, en me meedeelde dat m'n mijn familie had gebeld om me op te halen. Het was ondertussen het holst van "kerstnacht". Het waren Pa en Lieve die me ophaalden, en me de onbeantwoorbare vraag steldde wat ik van plan was. Zowel Arlette als Ewoud waren stabiel, ik kon (volgens hen) dus best naar huis gaan en wat slapen, zij zouden op Agnetha passen. Nog steeds in diézélfde roes en wezenloos, staptte ik de lege zaak binnen, met als enig geluid het zoemen van de koelkasten en diepvrieskasten zakte ik met een glas op een stoel neer. Viel ik daar in slaap of niet..... weet het niet, weet wel dat ik plots "bij positieven" kwam door telefoongerinkel, teerwijl ik opmerktte dat het reeds dag was geworden. De schok van het wakker worden had me weer in de échte wereld.... bij realiteit en positieven gebracht. Ik beantwoorde de telefoon, en hoe wezenloos en gelaten ik de laatste uren had verwerkt, des te meer adrenaline stoof er door mijn lichaam, toen m'n mij op de hoogte bracht, dat het best was dat ik zo snel mogelijk naar Gasthuisberg kwam, mijn vraag van waarom, werd alleen met "het is dringend" beantwoord. Ik legde de telefoon neer, en belde naar Pa/ Lieve, terwijl ik mijn jas aantrok, hun lijn bleek echter bezet. Ik liep zoekend naar mijn (auto)sleutels naar buiten, maar op het terras gekomen steldde ik vast dat mijn auto er niet was. Vloekend en mezelf allerlei dingen verwijtend, liep ik terug de zaak in om een Taxi te bellen, dewelke (op mijn aandringen) zéér snel ter plaatse was, en mij (ook op eigen aandringen) in een mum van tijd naar Gasthuisberg bracht welk een 5 kilometer van de zaak was. Terwijl ik afrekende met de chauffeur, en de taxi begon te verlaten, reed Pa en Lieve de spoedgevallen binnen. Dat ik terug 100% funcioneerde, word bevestigd door het feit, dat ik bij het zien van hén, wist dat het goèd fout zat. Ditmaal werden we met ons drieen, naar hetzélfde zaaltje als de avond voordien gebracht, waar even later een dame binnenkwam, en ons meedeelde dat Arlette om 07.10u was overleden, ik keek voor de eerste keer op mijn uurwerk, het was nét na negenen. Alsof ik me niet realizeerde wat er gezegd werd, vroeg ik naar Ewoud, waar me op geantwoord werd dat hij ondanks zéér kritiek, toch stabiel was. Mijn vraag om Arlette te kunnen zien, werd me in eerste instantie geweigerd, alsof ik nog niet voldoende ellende had, kwam ik nu( en in de toekomst) in confrontatie met een buraucratische handel, t.t.z; ik was niet met Arlette gehuwd, we hadden dit wel gepland, maar hadden geen enkele reden gezien om daar spoed achter te zetten. Officieel was ik dus géén familie van Arlettte, en diende ik toestemming van haar familie in eerste of tweede lijn te hebben. Ik geloofde mijn eigen oren niet. Lieve zette me aan me rustig te houden, en nam het initiatief om Arlette's tante en nonkel te gaan bellen. Toen ze na een tijdje terug kwam, zegde ze me dat ze hun op de hoogte geteld had, dat zij, Arlette's moeder op de hoogte zouden brengen, en dan (desgevallend mét haar moeder) naar hier zouden komen, ze had ondertussen de bevoegde diensten toch kunnen overtuigen dat ik Arlette mocht zien. We wachtten een goed halfuur, waartijdens mij Pa de (voor hem typerende) vraag steldde, wat ik nu met de zaak van plan was, ik antwoordde hem dat ik het niet wist. Even later kwam een dame de zaal binnen, dewelke zich voorsteldde als maatschappelijk assistente, en dewelke we (ik en Lieve- Pa weigerde) door allerlei gangen volgden, tot waar Arlette opgebaard lag. Lieve liet mij eerst en alleen binnen gaan. Ik weet écht niet welke gevoelens erdoor me heen gingen, ik herinner me wel dat ze er zéér vredig en rustig uitzag. Ik vroeg haar en mezelf " hoe het nu verder moest??", wanneer plots mijn hand werd vastgegrepen door Lieve die de kamer was binnengekomen, en me zegde dat ik me (hoe moeilijk ook) stérk diende te houden in het belang van "de kinderen", waarop ik haar vroeg hoe het met Agnetha was. Bij het verlaten van Arlette, gingen we langs de Intensieve om Ewoud even te bezoeken, de toevallig aanwezig hoofdarts, meldde ons dat m'n voorlopig géén vaststellingen kon doen over de schade aan de hersenen, na verloop van tijd kon m'n pas zien welke functies diezelfde hersenen terug zelfstandig opnamen, voorlopig leefde hij dank zij machines. Na het onthaal te hebben verwittigd waar Arlette's familie ons kon vinden, begaven we ons naar de cafeteria. Het gevoel van leegte, het gebeurd niet met mij, het is een droom, enz overviel me plots terug. Pa vuurde (tijdens een korte afwezigheid van Lieve) allerlei zakelijke vragen op me af, wat was ik nu van plan??, was Arlette verzekerd voor deze zaken, en nog meer, ik beantwoorde deze met; mijn hoofd op te lichten, en hem récht aan te staren, ik veronderstel dat mijn uitdrukking antwoord op alles was geweest. Het was middag toen Arlette's Tante en nonkel zich bij ons voegden, zij hielde zich sterk, véél sterker dan ik ooit had gekunt, zij hadden Arlette reeds bezocht, Arlette's moeder was (weinig geintreseerd) ook even meegekomen, maar had reeds een Taxi terug huiswaarts genomen. Ze vroegen me, of ik niet beter mee met hun naar Anderlecht zou komen,.... zij zouden alle formaliteiten, betreffende begrafenis e.d.m. regelen, en wildden dat ik me sterk hield voor Ewoud. Met het smoesje, dat ik dan té ver van Gasthuisberg was, weigerde ik hun aanbod, ik wilde nu enkel alléén zijn, voor zover dat mogelijk was, alles op een rijtje zetten. Ik gaf Lieve de telefoonnummers van het personeel en vroeg haar hen te bellen, ik besliste daar en dan voor onbepaalde tijd de zaak te sluiten, ondanks het protest van Pa, "wist ik wel dat ik voor Oudejaar volgeboekt was ??", ik zou alle klanten verliezen, was ik niet beter te werken, om te vergeten ??? Mijn antwoord daarop ga ik hier niet neerschrijven. Ik drong aan op het feit dat ik alleen én thuis wilde zijn, en met die woorden vetrokken we allemaal, ieder naar zijn eigen bestemming, ik sprak af met Lieve haar later die avond te bellen, om even met Agnetha te praten, Lieve zélf zou de taak op zich nemen, om Agnetha (toch bijna 3 jaar, en niét dom) voorzichtig op de hoogte te brengen. Ik wist dat ik voor dergelijke dingen op Lieve kon rekenen. Het enige wat ik me herinner van mijn terugreis is de stilte, en rustigheid in, en om me heen,..... ik wijt dat aan de verkeersarme Kerstdag, maar het zat veel dieper vanbinnen. Ik zat de rest van Kerstdag aan een tafel in mijn lege zaak. Had ik nu (éindelijk) mijn dieptepunt bereikt ???? Wat kon er nog meer fout gaan ???? Hoeveel kan een mens verwerken/dragen ???? Ik vond het mijn plicht, Ma te bellen en op de hoogte stellen, zij lag (zoals steeds) in bed, André zou het haar zeggen, en hij (geloviger als de Paus zélf) wenstte me het beste en sterkte. Terwijl ik daar zat, herinner ik me, dat ik me begon te realizeren in wélk parket ik zat, ik kon Arlette (bijna) niet zien omdat ik (officieel) geen familie was, nu; dan was Ewoud ook geen familie, nog erger; Agnetha ook niet, zij stond overal ingeschreven als Pelgrims, Arlette's familienaam. Ik beldde die avond met Lieve, ze had Agnetha reeds ingelicht, en dacht niét dat het, het juist moment was om haar te spreken. Ik had die dag ook nog een urenlang gesprek met Tante en Nonkel, waarschijnlijk over alles en niets. Ik moet aan diezelfde tafel in slaap gesukeld zijn, na een telefoon met Gasthuisberg waar m'n mij geen veranderingen kon meedelen. Geslapen of gewoon mentaal àfwezig, ik schrok en kwam tot bewustzijn bij "een plof" de volgende (tweede Kerstdag) ochtend, een plof die voortkwam van de krant die door de brievenbus werd gegooid, het was nog donker, keek op mijn uurwerk 6.3Ou, en zette (zoals iedere (normale) ochtend) het koffiemachina aan om op te warmen, het duurde een goed uur, tot m'n eerste koffie denk ik, alvorens ik weer écht bewust werd van wat, waar, en hoe.
De nieuwe zaak draaide zo goed, dat ik al snel 2 volle en 1 halftijdse personeelsleden aan diende te nemen. Arlette helpte ook zoveel mogelijk al had zij besloten (voor eigen zelfstandigheidsgevoel) Pa's bureel in Leuven (welk op slechts enkele 100 meter afstand was) te blijven poetsen 2 avonden per week. Dàt en de twee kinderen, maakte dat haar tijd in de zaak beperkt, doch wél gevoelig en welkom was. Zonder veel details te herinneren, werd ik in September 1985, op het einde van zéér drukke "Kermis" dagen, terug opgenomen met een zware Asthmacrisis, dewelke te wijten was aan oververmoeidheid, ondanks ik voor die Kermisperiode niet minder dan 5 personeelsleden had ingehuurd. Dadelijk nà die drukke periode, beslisten we (op aandringen van Arlette's tante en nonkel) de twee kinderen een weekje bij hun te laten en er even tussenuit te trekken. We gingen een weekje naar Ibiza, en ondanks het korte van die vakantie kwamen we beiden toch met volgeladen batterijen, en ik met nog meer plannen (hoofdzakelijk keuken) voor de zaak terug. We hadden afgesproken dat vanaf 01 Januari 1986, Arlette zou stoppen met het poetswerk, en zich halftijds met de zaak en halftijds met de kinderen zou bezighouden, het poetswerk was in het zwart, en ik zag niet langer enige reden om dit risico te blijven lopen. Ewoud groeide uit tot een zeer stevig baasje, en Agnetha vervulde de rol van een steeds bezorgde zus. De herfst/winterperiode was vrij kalm, we hadden besloten (in samenspraak met omliggende collega-taverne's) de Kerstperiode te sluiten, maar wel een speciaal menu voor Oudejaar op te stellen. Niet alleen dank zij mij, maar toch dank zij mijn vérderzetting was én is, "De Layens" een begrip in de Leuvense Horeca, en alle plaatsen voor Oudejaarsavond waren begin December reeds volzet. Kerstavond (1985) waren we uitgenodigd met de kinderen voor een (familie)etentje bij Arlette's tante en nonkel in Anderlecht. Ik had besloten de zaak na lunch op 24 December te sluiten tot 27 December. Arlette had in de namiddag van 24 December een afspraak voor een routine-onderzoek van de kinderen bij onze huisarts Dkt; Hillewaere. Ik herinner me; dat we tijdens het opruimen van de lunch afspraken, dat Arlette met de kinderen reeds met haar auto (van de poetscenten had ze zichzelf een tweedehands R4 gekocht, ze vond de Datsun té groot en zwaar) naar de Dokter in Kessel-lo zou rijden, en ik haar even later ginder zou zien, omdat zij nog even "het stad" inwildde voor enkele cadeautjes. Alles was prima, en in orde toen we rond 15u bij de Dokter vertrokken, Arlette nam haar auto met de kinderen, ik volgdde haar, want ik wist niet precies, wààr of wélke winkel(s) ze wilde bezoeken, we reden langs het "De Becker Remyplein" in Kessel-lo, en kwamen zo aan het kruispunt met de Diestsesteenweg, dewelke we diende over te steken naar "De rondestraat" om zo op de Martelaerenlaan te komen. De verkeerslichten aan het kruispunt Diestsesteenweg gaven echter rood aan, ik wachtte nét achter Arlette, en herinner me nog Agnetha te zien tateren tegen Arlette vanop de achterbank. Het licht sprong op groen,..... Arlette als eerste in de wachttende rij wagens, zette zich in beweging om de Diestsesteenweg over te rijden, dan ging alles zeer vlug, ik hoorde iemand toeteren, terwijl ik me ook in beweging zette, zag plots een donkere zware Volvo uit de richting Leuven komen, dewelke met zo'n vaart en geweld tegen het (kleine) R4'tje inramdde dat deze geplet werd tussen de Volvo eenderzijds, en de ingang van een op de hoek gelegen café anderzijds. Ik weet niet meer. Ik liet mijn auto waar hij was, en rende naar Arlette's auto, ik keek in de auto, Arlette gedrukt tussen staal en ingangdeur van Cafe, kreunde en huilde, Agnetha dewelke links achteraan in de auto had gezeten, krijste en schreeuwde, maar (zoals later bleek) meer van verschrikken,dan pijn en/of verwondingen. Ewoud die echter réchts achteraan in zijn stoeltje zat, had de slag / inpakt volledig opgenomen, ik weet niet meer juist hoe, of waardoor, maar ik wist dat Ewoud dàn, en dàdelijk hulp nodig had, hij ademde niet meer, bijgekomen mensen riepen, schreeuwden rond mij, ik hoorde echter niet wat ze zegden, het lukte me Ewoud uit de auto te krijgen, liep met hem naar mijn auto, terwijl ik tegen omstaanders schreeuwde hulpdiensten te verwittigen, alsook Gasthuisberg dat ik eraan kwam. Ik hield Ewoud op mijn linkse arm, en probeerde hem (zo goed en kwaad ik kon) mond op mond te beademen, terwijl ik van het kruispunt wegscheurde richting Gasthuisberg. Ewoud reageerde op niets, ik reed de toch ruime 10km afstand naar Gasthuisberg, als een gek door het verkeer, schrijend waardoor mijn zicht door tranen werd vertroebeld, en ik meerdere kleine aanrijdingen had, ik blééf Ewoud echter beademen, scheurde het domein van Gasthuisberg op, de slagbomen negerend reed ik de spoedgevallen binnen, waar m'n van mijn komst was verwittigd, en een "Code Blauw" van kracht voor me was toen ik binnenreed, en Ewoud dadelijk door enkele verplegers werd weggebracht. Terwijl ik even omkeek hoe een verpleger in mijn auto plaatsnam om hem opzij te zetten voor de onderweg zijnde ziekenauto's, werd ik door een verpleegster naar een klein apart kamertje gebracht, terwijl ze me op de hoogte bracht dat alle hulpdiensten ter plaatse waren, en Arlette en Agnetha snel zouden aankomen. De hele spoedgevallendienst stond op Code Blauw = àbsolute prioriteit. De verpleegster liet me even alleen in het kamertje, terwijl ze water voor me haalde, en ik stortte (héél éven) volledig in, toen ze binnenkwam, viel ik op mijn knieen en smeekte haar "mijn familie" te redden..... op dat ogenblik werd alles rumoerig, de ziekenwagen(s) met Arlette, Agnetha, en de bestuurder van de andere wagen waren in aantocht. Ik vocht mijn weg door verplegers en (ondertussen bijgeroepen) bewaking, toen Arlette op een brancard ijlings door de gang wég werd gebracht, Agnetha zélf bleek vrijwel oke te zijn, ze huilde wel, maar liep op éigen kracht aan de hand van een verpleegster binnen, en kwam dadelijk naar me toe gelopen. Ik knuffelde haar even alvorens ze ook werd weggeleid voor méér diepgaand onderzoek. Ik voelde al snel dat er iets gaande was, alles leek uit me weg te glijden, achteraf vernam ik dat in dat water kalmerende middelen hadden gezeten. Nog achteraf, bleek dat m'n de andere bestuurder via een andere ingang had binnengebracht, om een confrontatie met mij te vermijden. Ik weet eigenlijk niet hoé lang of kort alles duurde. Arlette's tante en nonkel kwamen binnen, hun telefoonnummer was via Arlette' handtas bekend geworden. Nog later kwamen ook Lieve en Pa aan, Pa wist niet beter dan een discussie te beginnen over wie schuld had. Er waren in ieder geval een tweetal uur verstreken, toen een doktersteam binnenkwam, met de melding dat m'n Ewoud (klinisch dood bij aankomst) had kunnen reanimeren, dankzij het feit dat ik hem blijven beademen was. M'n kon echter niet vaststellen of en hoeveel schade het zuurstofgebrek aan de hersenen had toegebracht, op dit ogenblik werd hij comateus in leven gehouden door machines. Ook Arlette dewelke een zéér zware klap op de hersenen gehad had, en een rib dewelke meerdere organen had doorboord, was comateus. Met Agnetha was op wat schaafwonden en kleinere blessuurtjes alles oke. Ik stortte terug in, ditmaal voor de Dokters en smeekte hun,.... zij konden me alleen beloven, en verzekeren àlles in het werk te stellen. Ik had een héle tijd het gevoel, alsof dit alles nààst mij gebeurde, de kalmeermedicatie deed dus zeer zeker zijn werk. Pa zegde mij (alsof dàt hét belangrijkste was) dat hij Marcel, Erna, en Theo ingelicht had, en of ik eventueel wilde dat Arlette's familie werd ingelicht...................??????????? Het was verscheidene uren na aankomst, en reeds laat "Kerst"avond toen ik (onder voorwaarde dat ik mijn emoties onder controle zou zouden) naar Intensieve zorgen werd geleid, waar ik nood had aan de ondersteuning die ik van verpleging kreeg toen ik dat kléine ukkietje, dat kleine 9maanden oude leventje, maar nét kon vinden tussen alle buizen, draden machines enz, dewelke hem in leven hielden, nadien bezocht ik Arlette in haast dezelfde omstandigheden, en toen ik op de terugweg in de gang, Lieve, Pa, Arlette's familie kruistte voelde ik me terug leeglopen, breken, als in een roes vloeidden alle emoties uit me weg. Toen ik terug in datzélfde kamertje (welk ik nog steeds regelmatig even betreed wanneer ik nu in Gasthuisberg kom) kwam, zat er politie op me te wachten, van deze vernam ik dat de àànrijder ook hier was, meer nog ze zegden me in welke box, ik hem kon vinden, en dat hij slechts lichte verwondingen had opgelopen. Terwijl ze me vroegen een verklaring af te leggen, kon ik mezelf niet bedwingen, draaide me om liep de kamer uit, in de richting van de "Box" waar de aanrijder zich bevond. Niet de politie, noch de verpleging, begrepen dadelijk wat er gebeurde, tot ik de aangewezen box inliep, een fraktie van een seconde in de ogen keek van een voor mij "30jarige moordenaar", alvorens ik me op hem gooide, en hem allerlei verwijten makend, sloeg en stampte tot ik met geweld door politie en bewaking werd geboeid. Terwijl m'n mij nog steeds tierend en verzettend naar de politie-combi bracht, kwam Agnetha naar me toegelopen, pakte me bij m'n been greep, en zegde (op een manier ik nooit zal vergeten) " Papa..... niet boos zijn", dit kalmeerde me als een donderslag, en weer met dàtzélfde gevoel van leeglopen, emotieloos zat ik in de combi, dewelke mij naar het bureel van de Rijkswacht bracht, alsof het allemaal nààst me gebeurde, niet mét me.
............. Ik wist dat dit deel zwaar voor me zou zijn, ik wist echter niet hoé zwaar, en het lukt me dan ook niet om dit deel in één keer neer te pennen, zoals ik had gewenst. Het is niet mijn bedoeling om er een "SF" story van te maken, of jullie bewust in spanning te houden, maar ik kan het niet verder opbrengen om verder te schrijven. Ik doe m'n uiterste best zo snel mogelijk klaar te zijn met mijn weer opborrelde emoties, en het verdere relaas te brengen. Met dank en Sorrt
Hierbij uit ik mijn excuses, aan de meerdere vàste bezoekers en lezers van mijn blog, omwille mijn lange afwezigheid Dit is teweeg gebracht deels door persoonlijk maar ook technische problemen, dewelke nu opgelost blijken te zijn. Het volgende hoofdstuk van "Mijn Leven", is echter ook één (wellicht dé) van de zwaarste in mijn leven, waardoor ik mentaal voorbereid dien te zijn, om terug in "die emmer beginnen te roeren", ik doe hoedanook mijn best in de volgende dagen de draad terug op te pikken. Met Dank en Beste Groetjes Codi/Dirk.
Het was ergens in de maand Januari 1985, dat we door de Brouwerij op bureel gevraagd werden voor een gesprek. Dat gesprek hield in dat de brouwerij (Eigenaar van de Breughel-Taverne) verplicht werd het pand te verkopen, om een reden die ons niet werd meegedeeld. Na de gedane werken/verbouwingen, en de daarmee gepaard gaande onkosten, was ik alles behalve tevreden met deze mededeling, er werd ons echter voorgesteld een keuze te kunnen maken tussen twee andere taverne's in het Leuvense, welke nog open en actief waren, (voorlopig, tot eind van huidig contract) zou huurprijs e.d.m. hetzelfde blijven. De twee zaken waren "De Layens"op het hogeschoolplein, op 100 meter van onze huidige taverne, en "De Leuvenaar"op de vismarkt. Daar de overgang reeds op 01 April a.s. zou plaats vinden, hadden we dus weinig beslissings tijd, maar echt veel tijd hadden we niet nodig om voor "De Layens"een veel grotere taverne, met meer keuken-mogelijkheden, en ruimere woonst te kiezen. Deze was ook binnen wandelbereik van De Breughel gelegen, wat het verlies van "klantenbestand"tot een minimum zou herleiden. Enkele weken later bevonden we ons reeds op het bureel van de Brouwerij om de nodige formulieren op orde te stellen, en er werd ons ook 2 maand huur terugbetaald voor eventueele finacieele schade. De Brouwerij bond er zicht toe, dat de studenten gebruik konden blijven maken van hun faciliteiten tot einde contract ( 25 Juni). Ik zag deze verandering volledig positief in, "De Layens"was (en ís) een bekende Taverne, met veel terrasruimte, en veel meer mogelijkheden. Ik zou wel meer personeel aan moeten nemen. We zorgden er via affiches kaartjes, e.d.m, voor dat het klienteel tijdig op de hoogte was ontrent de op til zijnde veranderingen, en die veranderingen werden in het algemeen positief onthaald. Op 17 Maart (een zondag en sluitingsdag) was er nog een verandering, in de vroege ochtend kreeg Arlette haar eerste weeén,.... zoals afgesproken telefoneerde ik met Lieve , die Agnetha kwam ophalen, en ik belde met Dokter Hillewaerde, de huisarts, die een tweetal weken voordien exact deze datum (17) had voorspeld. Ik reed met Arlette naar het H.Hart-ziekenhuis, een privé maar zéér gerenomeerd hospitaal voor bevallingen. Het werd (in eerste instantie voor Arlette) een zéér lange dag. Haar weeén waren begonnen om 7u sóchtends, maar het duurde tot 23u, alvorens het zover was dat ze naar de bevallingskamer werd overgebracht, en Dokter Hillewaerde op de hoogte werd gebracht dat het ogenblik was gekomen. We wisten nog steeds niet wat het zou worden, een jongen of meisje, na de verkeerde informatie van Agnetha, die na een ecografie, werd verondersteld een Jongen te zijn, hadden we tijdens deze zwangerschap niet willen weten wat het was. Om enkel minuten voor middernacht toonde een jongen zijn hoofdje, ik was de volledige bevalling aanwezig, na een lange dag werden we beloond met een prachtige +4kg baby-jongen, dewelke we dadelijk, de voordien gekozen naam Ewoud gaven. Ik telefoneerde met Lieve, en Arlette's tante en nonkel om hun het goede nieuws mee te delen. In het holst van de nacht thuiskomend, hing ik de (vooropgestelde) affiches aan de deur, dat de zaak de volgende 2 dagen gesloten zou zijn, daardoor zou het vást klienteel ook weten dat de familie was uitgebreid, want Arlette, had tot bijna de laatste dag, blijven helpen in de zaak, al had ze haar poets-posten de laatste 6 weken wel overgelaten aan anderen. We hadden trouwens reeds afgesproken, dat ze dat poetswerk in de toekomst niet meer zou hérbeginnen, met het runnen van De Layens, had ik iedere helpende hand nodig die ik kon krijgen, en Arlette had ondertussen haar draai in "horeca"goed gevonden, en was ook zeer graag gezien bij het klienteel. Agnetha, die goed was voorbereid op de komst van een broer of zus was zeer opgetogen, en kreeg er niet genoeg van. Ze bleef voor een weekje bij Lieve (en Pa), en tijdens de 3 dagen dat Arlette in het hospitaal verbleef kwamen haar Tante en Nonkel, alsook Lieve met Agnetha, meermaals op bezoek. Pa, kwam slechts éénmaal, heb nooit begrepen of geweten wát zijn probleem éigenlijk was. Van anderen (Marcel, Theo, Erna, enz) geen nieuws, echter wél (zij het ook éénmalig) van Karl en Luk, de zonen van Lieve. Na de gebeurtenissen, verwijten, enz van Kerstavond, en met onze nieuwe toekomst in het vooruitzicht lieten we het echter niet aan ons hart komen. Enkele weken later zouden we beslissen Arlette's tante als meter, en Karlals peter te vragen. Terwijl Arlette thuis rustig uitrustte en bekwam, begon ik , me met Jos (ober) voor de verhuis voor te bereiden, we droegen er zorg voor dat de sluitingstijd zo beperkt mogelijk was, om verlies van klienteel te vermijden, en na een sluiting van 3 dagen, opende ik (zonder veel poespas) met uitzondering van een gratis (eerste) drankje op 02 April 1985 onze nieuwe zaak. Jos werktte nu Full-time voor me, terwijl ik (voorlopig) een half-timer bij had aangenomen. Omwille de ligging en het klienteel van deze zaak, dat voor 75% uit professoren, docenten, leraars, en zakenlui bestond, besloot ik de sluiting uit te breiden, t.t.z; Zaterdag vanaf 16u (na lunch) tot Maandagochtend. Ewoud was een "beertje"van een kind, heel gezond, zij het dan ook heel huilerig, Agnetha behandelde hem alsof het haar éigen zzon was, en was constant met hem in de weer. Door dit te schrijven, kijk ik op die tijd terug, en denk ik te mogen zeggen, in alle eerlijkheid, dat die tijd (dát jaar-Herfst 1984 tot Herfst 1985) het mooiste, gelukkigste is geweest in mijn hele leven.
Dirk is een 46 jaar oude man met een complexe voorgeschiedenis. Hij is geboren in een familie die te kampen heeft met een zeer zware familiale predispositie voor asthma. Hij ontwikkelde tijdens zijn leven een sterke allergie voor planten, huismijt en dierenepitheel. Als baby en kind had hij een lichte vorm van asthma, die toen nog niet ernstig was. Toch werd hij toen getekend door levenslang gebruik van Ventolin puffers. Tijdens de puberteit verdween de asthma echter (wat algemeen vaak gebeurd), maar toen hij 18 jaar werd en in het leger trad, kwam de asthma in zeer drastische mate terug naar voor. Onder vele anderen, was dit één van de redenen om in 1985 naar Spanje te verhuizen. Blijkbaar in Spanje zijn ze van het principe om zo veel mogelijk medicatie in te nemen en zijn vele medicameneten ook zonder voorschrift. Men startte daar al de mogelijke en bestaande puffers op om zijn asthma proberen in te dijken. Het werd echter alsmaar ernstiger en in de periode tussen 1995 en 1996 werd hij 18 keer opgenomen op spoedgevallen, onder andere wegens een ischemisch hartlijden met AMI (Hart/Long-stilstand). Men startte een corticoidebehandeling op die elk jaar sterk in dosis verhoogde. Hierdoor werd hij cortocodependent (afhankelijk).
In 1999 besloot Dirk onder andere op aanraden van de artsen terug te keren naar Belgie, in de hoop dat het minder vochtig klimaat hem beter zou afgaan. Echter in hetzelfde jaar kreeg hij een eerste CVA (Hersenbloeding) links. De cortisonebehandeling bleef men verhogen waardoor hij in 2002 aan 125mg methylprednisolone per dag zat (normale therapeutische dosis = 0,4 tot 01,-mg). Door dit dagelijks in te nemen voor een aantal jaren ontwikkelde hij verschillende corticoid-geinduceerde aandoeningen, namelijk osteoporose, bilateraal cataract, en diabetes mellitus. In 2001 onderging hij een dissectie van de aorta ascendens, en in 2003 van de aorta descendens, na welke beide hij tot medische verbazing nog steeds in leven is. Eén jaar later (2004) ontwikkelde hij een sigmoiddiverticulitis (perforatie v.d dikke darm) waardoor hij een colostomie moest ondergaan, nog hetzelfde jaar had hij een longembool waarvoor therapeutische clexane werd opgestart.
Dirk leeft nu de dag van vandaag eigenlijk met het resultaat van de zwaar doorgedreven cortisonebehandeling, waardoor hij 90% werkonbekwaam is. Door de vele indeukingsfracturen in zijn gehele wervelzuil (osteoporose) is hij ernstig belemmerd in zijn fysieke dagelijkse activiteiten. Hij leeft nu alleen op een appartement waar hij praktisch niet buitenkomt. Door het sedentair leven (opwarmmaaltijden, weinig beweging, hoog gewicht) ontwikkelde hij een verhoogde cholestorolconcentratie hetwelk zeer waarschijnlijk bijdrage had tot een CVA (hersenbloeding) links eind 2006. Om zijn levensmiddelen in voorraad te houden komt er twee tot drie keer per week een gezinshulp die hem helpt in de nodige boodschappen, en onderhoud van de woning. Zesmaandelijks gaat hij ook naar Gasthuisberg voor een volledig onderzoek (cardio, pneumo, neuro, interne, etc) hetwelk over meerdere dagen word gevoerd. Maar hij is zéér kritisch tegenover de specialisten die daar werken. Hij wordt daar van de ene afdeling naar de andere gestuurd omdat ze eigenlijk geen blijf met hem weten, deze zesmaandelijkse Follow-up (onderzoeken) zijn ook op zijn eigen vrijwillig initiatief. Volgens Dirk hebben de specialisten, dokters ervoor gezorgd dat hij verschillende ziekten heeft opgedaan bovenop de asthma.
De problematiek van deze casus is dat de man enorm veel medicatie neemt en ook bijna alle soort puffers. De huisarts en specialisten zitten met de handen in het haar en weten niet hoe ze de patient nog verder kunnen helpen of hoe eventueel de medicatie af te bouwen. Naar eigen zeggen vindt de patient dat hij al genoeg heeft afgebouwd en dat er niets aan veranderd moet worden. Als hij naar de huisarts gaat, geeft hij dan ook gewoon een lijstje van de medicatie die hij tekort komt, en dan schrijft de huisarts het ook gewoon voor. Conclusie; ... Voor de Medische wereld zit Dirk al in zo'n vergaande situatie dat er niets meer mogelijk is.
Wij willen hierbij onze Oprechte dank betuigen tegenover Dirk voor zijn urenlange en vrijwillige medewerking tot het samenstellen van ons 3de jaar Apotheek eindwerk.
Aan alle lezers Prettige Feestdagen Een vredige, warme Kerst en dat het Nieuwe 2008 een jaar van Liefde en Vriendschap en vervulling van wensen mag worden. Ondanks mijn verblijf in het buitenland vanaf 7 Januari, voor het bijwonen van mijn stiefdochter's Huwelijk, zal ik toch mijn best doen, om ook ginds even aan mijn Blog te werken
Beste Groetjes, en sterkte, moed, en doorzetting in deze moeilijke periode voor al diegene die hier nood aan hebben. Codi.
De zaak draaide beter en beter, en werd nu meer gebaseerd op eten, danwel op de snacks van voordien. We maakten geen fortuinen, maar wel voldoende om uit alle onkosten te geraken en de plannen voor het verbouwen van (voorlopig één) verdieping naar studentenkamers, vorm te laten nemen. We plaatsen ze reeds (op plan) te huur, voor het naderende academiejaar 1984. Mijn Asrhma, protesteerde zich nog geregeld, maar ik had ondertussen geleerd hem in de mate van het mogelijk (via medicatie) onder controle te houden, omwille de erfelijkheid van deze aandoening, werd Agnetha ook van zeer nabij gevolg, tot op heden zonder reden tot zorgen. Tussen Arlette, Agnetha en mezelf draaide alles op rolletjes, met Erna, Marcel, Theo had ik géén contact meer gehad, ook dat met Pa, was zeer sporadisch geworden, van Gemma hoorde ik al evenmin iets. De contacten met Arlette's Nonkel en Tante waren herleid tot telefonische gesprekken, Lieve daarentegen, liep wél wekelijks even aan, en ik bleef ook mijn bezoeken aan Bobonne's graf verderzetten. Het was nét na Leuven Kermis 1984, (eind September, begin Oktober) dat Arlette met het goede nieuws kwam, dat ze terug zwanger was sinds een drietal maanden. Er ging een euforisch gevoel door me heen,.... éindelijk dacht ik, éindelijk leek alles in zijn plooien te vallen. Met uitzondering van Arlette's Tante en Nonkel, en ook Lieve was ik blijkbaar de énige die in de vreugde deelde, de eerdere beslissingen i.v.m. de kantoren, hadden (voor zover die er nog waren) alle familiale banden vernietigd, en het (nog steeds) sceptisme tegenover mij, en Arlette kon ik geen plaats geven, maar ik lag er ook alles behalve wakker van. Om flaters zoals bij Agnetha te vermijden, besloten we, niét te willen weten wat het geslacht van ons volgende kindje was, we zouden wel zien. De studentenkamers waren klaar, én verhuurd voor het academiejaar 1984-85, Leuven Kermis had de kassa zéér degelijk gespijst, en ik besloot samen met Arlette al dit goede nieuws even e vieren, met een weekje voor ons alleen. Ik liet de zaak in handen van Jos, mijn (sinds opening ) ober, en nam één van de tijdelijke obers (die op speciale dagen insprong) in halftijdse dienst, hoewel hij tijdens onze afwezigheid voltijds werktte. Arlette regelde haar poetswerk, en eind Oktober gingen we er een weekje (met Agnetha) vandoor naar de zee, waar we niets anders deden, als, van elkaar's gezeldschap genieten, te rusten, en óns een keer te láten bedienen. Begin December, kwam Lieve de zaak binnen, met de vraag of we Kerstavond bij Pa wilden komen om Kerst te vieren. Kerst was nooit bepaald een gróót feest en/of familiegelegenheid geweest, en ik was dan ook zéér verbaasd, toen ik hoorde dat Lieve een Kerst aan het regelen was in familiekring, t.t.z; Arlette, Agnetha, ik, Marcel met zijn Vriendin, en zoon, Erna en Marc, met hun 3 kinderen, Theo, met zijn ????é vrouw/vriendin. Ik verondertstel dat Lieve mijn aarzeling én vragen op mijn gezicht kon lezen, waarop ze me dadelijk zegde, dat ze het wel zou regelen. We hadden zowiezo een sluiting gepland op Kerstavond en dag, en ondanks ons beider (ook Arlette's) ongeloof in wat we hoorden stemden we in, en werd er afgesproken op 24 December om18.30u bij Pa thuis, in Baal. Ik herinner me het speciale, prachtige kleedje dat Arlette voor Agnetha (speciaal voor die Kerstavond) ging kopen, en de trots die van haar nu bijna 2-jarige gezicht afliep. We sloten de zaak op 24 December na de Lunch. Ik wilde die namiddag,eerst nog Bobonne's graf een bezoek brengen. Bij Pa aangekomen, was het huis (door Lieve en de tuinier) absoluut prachtig versierd voor de Kerst, het was midden in bossen gelegen, wat nog een extra gegeven aan het geheel gaf. Hoe, wat, waarom, enz, er die Kerstavond gebeurde, was niet meer, noch minder als ik had verwacht. De haat, nijd, onbegrip was ondertussen zó diep geworteld, (éigenlijk nog gezaaid door Gemma), dat dit alles uitliep, in die mate dat een interventie van de Rijkswacht noodzakelijk was, er klachten van slagen en verwondingen werden ingediend tegenover elkaar, enz,enz. Ik kon ervoor zorgen dat Arlette (6mnd zwanger) en Agnetha tijdig buiten raakte. Dit was éigenlijk wat ik verwacht had, en ik begreep totaal niet, dat Lieve écht het idee had gehad, de familie te hérenigen, zij was tenslotte toch ook reeds meerdere jaren betrokken in het wel en wee van deze familie, wie niet waagt niet wint, maar dit was een zéér riskante gok geweest, al was het dan met de beste bedoelingen. Ik besloot in de volgende dagen, me volledig van de familie te distancieeren, al was die afstand er (om onbekende reden(en) reeds sinds mijn relatie met Arlette. We besloten dan ook de Meter en Peter van het op komst zijnde kind, te zoeken, búiten mijn Familie. De bevalling werd verwacht half Maart 1985. Dit familie-dispuut, kon al het goede van 1984 niet verzuren, en we sloten het jaar 1984, dan ook gezellig onder ons beiden af, en hoopten dat het Nieuwe 1985, minstens even goed zou worden.
Weinige vrije tijd, was er gedurende die 2 weken zeker niet., hoewel ik toch een beetje schade probeerde in te halen in mijn "gezinsleven". Ik diende alle administratieve rompslomp op orde te brengen, zowel de vereiste vergunningen en toelatingen bij Politie en Gemeente, als contracten bij de Brouwerij. Ik poogde ook minimum één personeelslid te vinden, en nadien kon ik dan nog steeds besluiten hoevéél personeel ik eigenlijk nodig had. Ik besloot zélf de keuken en bar voor m'n rekening te nemen, Arlette wilde me wel op drukke momenten, in haar vrije (niet poets)-uren een handje helpen achter de bar, alsook het onderhoud (poetsen) van de zaak na sluiting sávonds. Op enkele kleinigheden na, veranderde ik weinig aan het interieur van de Taverne, ik paste wél de menu's (meer uitgebreid) aan, en diende daardoor wel enkel dingen in de keuken te veranderen en aan te passen.Mijn kennis wat betreft koken was zeer "basis", maar praktijk zou daar wel verandering in brengen,.. mijn ervaring in brood en banket had me geleerd dat dergelijke dingen niet in theorie kunnen worden aangeleerd, dan wel in praktijk. De huisbaas van ons huidig appartement, was vriendelijk genoeg, om ons toe te staan vervroegd de woning te verlaten, ik zag geen reden hier te blijven wonen en huur tebetalen, wanneer er voldoende ruimte voorzien was boven de Taverne. Ik liet dan ook een prijsbestek opmaken, door een lokale klusjesman, om in eerste instantie, het appartement tegen 01 Februari "leefbaar"te maken, en in tweede instantie'de bovenliggende ruimte's verbouwd te hebben in studentenkamers, volgens de wettelijke bepalingen tegen het nieuwe academiejaar 1984- 1985. Na het ontvangen van eerdervermeld prijsbestek, besloot ik de studentenkamers, even op de langere baan te zetten, en voorlopig het meest dringende, t.t.z; ons appartement op orde te laten brengen. Omwille de rompslomp, beperkte het vieren van Kerst 1983 zich tot een etentje uit. Tijdens een kort bezoek tussen Kerst en Nieuwjaar aan Erna, om Steven (mijn petekind) zijn geschenk te gaan brengen, maakte zij haar sceptisme, om niet te zeggen ónbegrip, voor mijn plannen zeer duidelijk, ik kreeg kort nadien van "hetzelfde laken een broek"van Marcel, toen ik hem tegen het lijf liep op Pa's bureel, de énige persson die achter mij léék te staan, of in ieder geval deed alsof, was Lieve. Het was rond die periode dat de Hoofdbaas, t.t.z; eigenaar van het bouwbedrijf zich falliet liet verklaren, en de verschillende 'zetels' over gans Belgie voor verkoop vrij kwamen, Pa twijfelde geheel niet de zetels van Leuven en Antwerpen voor zich te nemen. Hij stopte met de bouwsector, en ging over naar de Immobilliensector, aankoop, verkoop, en verhuur van vastgoed. Het kwam toen tot een grote discussie, tussen Lieve en pa, aan één zijde, Marcel en zijn toenmalige vriendin, aan tweede zijde, en Erna aan derde zijde. Marcel had gehoopt, kantoordirekteur van Leuven of Antwerpen te kunnen worden, Erna, ondanks haar studie van Orthopedagogie geen degelijk werk vindend, op een funktie van secretaresse in één van de kantoren, Pa, en ook Lieve besloten echter anders, heb nooit begrepen waarom, want de reeds stroeve banden van voordien, liepen nu defenitief vást. Pa bleef in Leuven, plaatste een kennis van vroeger als Bureeldirekteur in Antwerpen, en Annie (Marcel's vriendin- tot grote woede van Erna) als secretaresse in Antwerpen. Marcel bleef dus gewoon aankoper-verkoper. De opening kwam eraan. Van de 500.000. Fr lening, had ik de (gedeeltelijke) overname van 350.000 Frank betaald, en 170.000 aan de brouwerij voor huur en waarborg. Vanaf nu diende álle omkosten dus úit de zaak te komen, het inkomen van de poetsuren van Arlette, was zéér welkom, maar hoedanook heel beperkt. Ik zette de kassa op nul, en tegen 1 Februari diende ik daar 85.000 Huur, 12.000 Autolening, 10.000 persoonlijke lening, 40.000 opsparing restant overname, 15.000 verbouwing appartement, + alle normale kosten uit te halen. Ik had van de opening geen speciaal funktie gemaakt, toch kwam Lieve met een bloemetje ons het allerbeste wensen. Ik had een kelner gevonden, dewelke alleen op de drukke maaltijduren (voorlopig) werkte, 2,5u S'middags, en 3u sávonds, ik had (wijselijk) niets veranderd aan openingstijden of dagen, Zondag bleef dus wekelijkse rustdag. De verbouwingen (onder Arlette's waakzaam oog) verliepen volgens schema, en tegen het eind van de maand zouden we kunnen onze intrek nemen, voor de zoveelste keer. De zaak liep, doch niet van stapel,het was nu ook éénmaal een zeer kalme periode in de horeca, nét na de dure feestdagen, ik had vrij veel vast lunch-klienteel, van de omliggende burelen, en handelszaken, avonden waren rustiger, behalve bij concerten of optredens in de schuin tegenover gelegen Stads schouwburg. Met het opzij schuiven van enkele minder dringende rekeningen, het niet opzijleggen van de 40.000 voor overname, en het invoegen van Arlette's poetsgeld, kon ik nét alle rekeningen betalen. De verhuis deed Arlette in stukjes en beetjes gedurende de week, de twee woningen lagen maar op enkele honderden meters van mekaar, en de grote en laatse spullen verhuisden we op een Zondag, onze rustdag. Het nieuwe appartement was zeer zeker geen luxe, maar was aangenaam, en praktisch, het grote nadeel was, dat er zich geen keuken bevond, en we dus besloten álle maaltijden in de Taverne, en/of zijn keuken te gebruiken. Ondanks dat er veel gekrab, kopzorgen, enz bij te pas gekomen waren om Januari niet té negatief af te sluiten, verliesde ik mijn positieve houding en ingesteldheid niet, en ging Februari met volle inzet tegemoet. Ik had nu ook wat meer tijd voor Arlette, en Agnetha, dewelke ik voordien alleen buiten de werkuren en op Zondag zag. Agnetha ging naar de stedelijke creche, enkele uren per dag, ik poogde wel, er géén Cafékind van te maken, en haar niet constant in de zaak te laten. Het was half Februari, toen er sóchtends voor de opening van 10u, aan de deur werd geklopt, ik was het eten aan het voorbereiden in de keuken, en ging de deur open doen. De persoon aan de deur, kénde ik, maar kon ik niet dadelijk thuisbrengen, hij steldde zich echter al snel voor als de baas van "Horeca-mat", een bedrijf van verkoop en verhuur van Horeca-matriaal, en bracht me op de hoogte, tijdens het voorleggen van allerlei documenten, dat het grote deel van alle aanwezig matriaal ( Koffiezetapparaat, koffiemolen, fritketel, 2 diepvrieskasten, koelkast, registratiekassa, en nog enkele dingen) GEHUURD werden door de vorige eigenaar, maar dat er sinds oktober 1983 geen huur meer was betaald. Ondanks dat ik me binnenste buiten gekeerd voelde, bleef ik zeer bewust bij de dingen, en legde ik hem het overnamecontract voor, hij wees er me echter op dat het matriaal waarvan sprake, in het overnamecontract niet expliciet werden ermeld, en dat ik (zoals iedereen???) met hem eerst contact had moeten nemen, om het in eigendom hebben van dit matriaal te laten bevestigen. Ik wist niet meer wat doen, wat zeggen. Hij wilde echter weten wat ik van plan was, ik diende niét op te draaien voor het achterstallige geld van de vorige uitbater, dan wel voor de huur van December, Januari, en Februari. Ik probeerde hem uit te leggen, dat ik een persoonlijke lening had verkregen, met nét dát matriaal als onderpand, iets wat hij niet begreep, omdat het overname-contract niet expliciet vermeldde wat in de zaak aanwezig was, maar iets wat ook zijn probleem niet was. Hij liet me weten dat de huurprijs van het huidig aanwezig matriaal 26.000 Frank/maand was, en dat ik dus 78.000 Frank achterstallig was. Hij verwachtte de daarop volgende maandag 58.000 Frank, en op 1 Maart de resterende 20.000 + Huurmaand 26.000= 46.000 Frank Ik was in die mate perplex, dat ik me niet herinner dat hij de tafel, en nadien de zaak verliet. Ik zat daar nog wel een tijdje voor me uit te staren, terwijl de tranen,maar ook woede in me opwelden. Toen ik alles terug een beetje op een rijtje had gezet, hérpakte ik me, de zaak moést open, en ik zou de vorige eigenaar met deze zaak confronteren, ik was in de overtuiging dat er ergens een misverstand was. Ik had nog enkele dagen alvoren het terug maandag was, en ik dat geld, óf het matriaal diende "op te hoesten", ik repte met geen woord, tegen iemand, ook niet Arlette, ik was zéker van mijn stelling dat het om een misverstand ging. Ik nam in eerste instantie contact met de Brouwerij, waar ik na veel rond de pot gedraai, te horen kreeg, dat de vorige eigenaars ook bij hun nog openstaande rekeningen hadden, máár, dat de overname regeling volledig tussen uitbaters gebeurde, en zij dus op geen enkel manier verantwoordelijk worden gesteld. Arlette merkte al snel aan me, dat er iets fout zat, ik stelde haar gedeeltelijk op de hoogte, maar wijde niet uit over het probleem, ik zou het wel oplossen zegde ik. Na enkele telefoons, en bezoeken in de daaropvolgende twee dagen, stelde ik vast, dat ik (zoals hééél wat meerdere mensen) was opgelicht, de eigenaar werkte sinds 4 jaar niét meer in Brussel, en ook op hun verblijfplaats in Zaventem, waren ze (volgens de huis-eigenaar) met de noorderzon en heel wat openstaande rekeningen verdwenen. Op het eerste ogenblik leek me dit positief, want dit betekende, dat ik met de 350.000 Reeds betaalde frank, de vollédige overname had betaald, ze zouden zeer zeker het lef niet hebben om voor de overige 500.000 nog op te dagen, ze hadden gepoogd me voor 850.000 Frank op te lichten, maar hadden (om één of andere reden) tenslotte genoegen genomen met 350.000Fr. Ik diende dus in het volgende jaar geen 500.000 Fr op te sparen, een voorzien spaarsaldo, dat ik nu dus kon gebruiken om in eerste plaats de achterstallige huur van het matriaal te betalen. Ondanks dat de betaalde prijs dus louter en alléén voor het klienteel was geweest, en dus toch wel buiten proportie, was het alles bij mekaar goed nieuws,..... we dienden geen vérdere overname op te sparen, en ik deelde het nieuws dan ook (met plezier) aan Arlette mee. Ondanks haar ruggesteun in mijn positief denken, verwees ze me toch naar de mogelijkheid dat er nog méér achterstallige rekeningen konden opduiken, zoals, electricteit, belastingen, enz, enz. Ik maakte dezélfde dag nog een afspraak met de baas van Horeca-mat, en besloot tegelijkertijd (mischien een beetje uit schaamte er te zijn "ingeluisd" ) niets over dit alles aan Pa, of Lieve mee te delen. Ik nam contact op met álle mogelijke instellingen en bedrijven, zoals Telefoon, electricteit, Sabam, leveranciers, enz, enz, maar kon nergens openstaande rekeningen vinden,wat een geruststelling was. Ik kwam tot een akkoord over de afbetaling van het achterstallig huur-bedrag van matriaal, en stoptte ook met enkele (voorlopige óverbodige) machines te huren, waardoor ik de maandelijkse huurprijs kon terugschroeven tot 20.000 Fr. Het énige "addertje onder het gras"was nu nog de Bank, dewelke de toezegging van de lening gebasseerd hadden op nét dát matriaal als onderpand, ik besloot desbetreffend "De domme"te spelen, en hun niets mee te delen, het was ook een nalatigheid van hun geweest, om de contracten niet ter dege door te nemen, in het andere geval had men makkelijk kunnen vaststellen dat het matriaal in huur was. Waarschijnlijk had het vertrouwen dat zij in Pa hadden, die nalatigheid in de hand gewerkt, en was dat onderpand, éigenlijk meer een futaliteit, als noodzakelijkheid. Ik vierde mijn 23e verjaardag op 24 Maart 1984, samen met Arlette en Agnetha, zonder bizondere problemen, Mijn relatie was goed, Agnetha was een zeer aangenaam kind, de zaak draaide, zonder fortuinen te maken, maar voldoende om uit de onkosten te komen, en beginnen te denken aan de verbouwingen van de bovenverdiepingen naar Studentenkamers, wat dan tegen het begin van het academiejaar voor een aardig extra inkomen zou zorgen. Ondanks ik hárd en lange uren werkte, ik blééf de menukaart maar meer en meer uitbreidden, waardoor er meer preparatie nodig was, ik had het keuken en bargedeelte volledig voor mijn verantwoordelijkheid genomen, de zaak opende om 10u, wat betekende dat ik rond 7.30 a 08u met preparatie in de keuken begon, Arlette had haar poetsuren geregeld, dat ze op het drukke middaguur even achter de bar kon helpen, omwille de uitgebreidde menukaart, begon óók s'avonds het eten zeer vlot te lopen, wat maakte dat de sluitingsuren van voordien 10.30u, middernacht en zelfs later waren geworden, m'n moet het ijzer smeden wanneer het warm was, dacht ik, en we waren nog zéker niét úit onze onkosten. Ik voelde me éindelijk "goed in m'n vel"goed met wat ik deed, met m'n leven, en dit werd ook door Arlette bevestigd, voor wat haarzelf betrof.
Het was ergens in November 1983, toen in bij mijn thuiskomst, niet kon laten om Arlette te wekken, en haar op de hoogte te stellen van dit nieuws, alsook, haar idee te vragen, betreffende een overname door ons. Héél enthousiast was ze nóg niet, ik had ook weinig tot geen informatie, hoeveel was de overname, hoeveel was de huur, enz, enz. Het hield me echter wel het gehele weekend bezig. Voor zover ik de afgelopen tijd had kunnen ervaren, draaide de zaak zeker niét slecht, al kon het dan steeds beter, indien er (zeker wat betrof de mogelijkheden tot eten) meer initiatief werd genomen, maar nu was alles beperkt, om gerund te kunnen worden door 2 en een halve (de baas) personen. Boven de zaak op het eerste verdiep bevond zich een vrij ruim appartement met leefruimte, Badkamer en twee slaapkamers, op het 3é en 4é verdiep was er voldoende ruimte om 4 tot 6 Studentenkamers te maken,....... deze ruimte's werden echter niet gebruikt, en dienden ook zeer degelijk onder handen te worden genomen, voor wat betrof opknappen, verven, en om (de studentenkamers) te voldoen aan de veiligheidsvoorschriften. De huidige uitbaters woonden in Zaventem, en de baas kwam na zijn werk in Brussel steeds naar de zaak tot sluiting, en reed dan met zijn vrouw naar huis, ik besloot dan ook de volgende dag reeds om meer informatie te vragen, Arlette wees me er trouwens op dat ik géén énkele beslissing kon nemen alvorens prijzen te kennen. Ik wachtte dan ook niet langer als de volgende dag, om me na sluiting van de zaak met de baas en bazin aan tafel te zetten. Ze zegden me dat ze op dit ogenblik 80.000 Fr/ maand Huur aan de brouwerij betaalden, maar dat deze huurprijs zeer zeker omhoog zou gaan,.....dit léék veel; doch moest er rekening gehouden worden, dat dit voor de zaak én bovengelegen woonst was, en dat met het op orde brengen van de studentenkamers,deze makkelijk (volgens de lopende prijzen in Bondgenotenlaan) konden verhuurd worden 2000/stuk x 6 = 12.000 Fr/ maand. Wij betaalden nu 9000 Fr/maand huur aan het appartement, dit alles snel berekend hebbend was de huur voor de éigelijke handelszaak , 80.000 - 12.000 - 9000 = 59.000 Frank. Toén rééds de regel van 3 kennende ( 1/3e voor aankoop produkten, 1/3e voor onkosten alg, en 1/3e voor levensonderhoud) rekende ik al snel dat de zaak een omzet van 59 x 3 =176.000 Frank/ maand = 5500 Frank/ dag diende te maken. Daar schrok ik toch even van. De overnameprijs voor (klienteel, koffiezetapparaat, kassa, koelers, keuken matriaal, meubilair, enz,enz) was 850.000 Frank. Deze getallen brachten me toch wel degelijk van mijn stuk, en met de woorden dat ik het diende te bespreken met Arlette, verliet ik (een beetje teleurgesteld) die avond de zaak, huiswaarts. Arlette die televisie zat te kijken bij mijn thuiskomst, wist al gauw aan mijn gezicht, dat de gewonnen info, alles behalve positief was. Zijzélf had een drietal poets-jobs, maar had weinig tot geen kennis betreffende het runnen van een café, bovenop alle kosten, zou ik dus worden verplicht ook nog minstens 2 pers personeel aan te nemen. De lening van de auto diende ook nog maandelijks afbetaald te worden voor een volgende 3 jaar (+11.000 Fr). Na veel gepeins, gecijfer, enz, gingen we tenslotte slapen, met het plan om Pa om meer raad te vragen, dan wel zo snel mogelijk. De baas wees er me daags nadien op, indien ik geintresseerd was om de zaak over te nemen, dat ik best éérst met de Brouwerij contact zou nemen, omdat die weleens een probleem zouden kunnen maken over het feit dat ik niet gehuwd was met Arlette, wat een minder zéker borg betekende voor hun, en ook om te weten óf ze de huurprijs verhoogden, en zoja hoeveel. Ik telefoneerde met Pa, en vroeg hem, hem te kunnen spreken, zonder verder uit te wijden,.... hij had die avond afspraken die vrij laat konden uitlopen, en we spraken af, dat hij na de afspraken langs de Taverne zou langs komen, en indien die gesloten was hij naar huis zou komen. Na het gesprek met hem die avond, wist ik dat hij mijn plan(nen) geheel niét steunde, hij zegde me dat géén énkele bank of instelling me dergelijk bedrag zou lenen, omdat er géén borg was, de zaak blééf alles bij elkaar ván de Brouwerij, en een koelkast of enkele tafels was niet bepaald een borg voor een bedrag van één miljoen, hij had me namelijk gewezen op de onkosten om de bovenverdieping(en) te verbouwen alvorens ik ze kon verhuren, en op een mogelijk huur-waarborg van de brouwerij., wat het totaal te lenen op minimaal één miljoen bracht. Ondanks het feit dat ik wist dat hij gelijk had, hij handelde al jaren met meerdere banken, alsook in koop en verkoop, liet ik me toch niet van m'n stuk brengen, en nam ik daags nadien contact met de brouwerij, dewelke met óns (ook Arlette) diezelfde avond in de zaak afspraken, om een mogelijke overname en garanties te bespreken. Het feit dat we een kind hadden, en hun duidelijk maakten dat we in een nabije toekomst wel zouden trouwen, maakte het probleem dat we geen "koppel"waren kleiner. De huur zou wel opgetrokken worden tot 85.000 Fr/maand, met één maand waarborg, we dienden een bewijs van goed gedrag en zeden, en een stedelijke vergunning tot het uitbaten van een openbare drankgelegenheid voor te leggen, en we konden een contract van 5 jaar krijgen,...... ondanks het eerder sceptisme van de baas, was dit gesprek dus vrij positief verlopen, de brouwerij maakte weinig problemen, en vroeg slechts één maand ipv de verwachtte 2, of 3 waarborg. Ik vroeg een bedenkingstijd van één week aan de brouwerij, waarmee ze instemde, ik had dus slechts een week om définitieve beslising(en) te nemen. In de daarop volgende dagen, was ik buiten, én tijdens het werk dus met héél wat bezig. Ik belde meerdere banken, dewelke iemand langs de zaak stuurden om mijn vraag tot lening te bespreken. Ik had ook een uitgebreid gesprek met Lieve, die in mijn plannen, wél érgens een fundering zag, maar mij ook attent maakte op het financieele aspekt, ze beloofde me echter eens met Pa te praten, omwille zijn uitgebreidde kennis van het bankwezen, én directeurs. Ondanks mij 200% inzet, ik diende namelijk ook nog steeds mijn 10 tot 12u/dag te werken, én ondertussen toch nog een béétje man, en papa te zijn, een lening te vinden, enz,enz.... kwam er zeer weinig positeif uit de bus, álle banken struikelden over het gebrek aan waarborg, mijn nog steeds lopen (auto)lening, en de nood aan onkosten alvorens de mogelijkheid inkomsten te hebben van de bovenverdiepingen, t.t.z; studentenkamers. De tijdstermijn van één week verliep zonder vooruitgang, er waren echter nog steeds geen andere geintreseerden volgens de baas, wat me dus nog wat tijd gaf. Begin December ontving ik een telefoontje van (Pa's) BBL bank, dewelke me op kantoor (op enkele honderden meters van de zaak en huis verwijderd) uitnodigde. Ik had noch van Lieve, noch van Pa iets gehoord de laatste dagen. Ik ging naar de afspraak. Zij wilden me (omwille Pa en Lieve's persoonlijke kennis) me een Persoonlijke lening toestaan van 500.000 Frank, m'n maakte me er wél attent op dat niemand of niets borg was, het was een "Goodwill"-diénst omdat ik de zoon van mijn vader was. Ik diende wel akkoord te gaan dat álles wat zich in het gebouw bevond gaan van zwaardere machines zoals Koffiezetapparaat, tot een serviet bij wanbetaling in beslag zou worden genomen. Daar het voorgestelde bedrag niet genoeg was voor alleen de overname te betalen, vroeg ik om enkele dagen te mogen nadenken. Op weg van de Bank terug naar werk, diende ik langs Pa's Kantoor te passeren, ik ging dan ook even binnen, Pa was er niet, Lieve wél,ik vertelde haar wat er juist was gebeurd, ze was uiteraard op de hoogte, het was zij geweest die Pa een beetje geduwd had, toen ik haar zegde dat het éigenlijk de helft was van wat ik nodig had, zegde ze me dat ik zélf moest beslissen wat ik met het aanbod deed. Met gemengde gevoelens (ik had een half miljoen, maar dat was een half miljoen) te weinig, ging ik toen verder terug naar de Taverne. Gelukkig was het de rest van de namiddag rustig in de zaak, want ik zat met mijn hoofd overal, behalve bij mijn werk. Het feit dat de zaak nu toch reeds geruime tijd over te nemen stond, en er buiten mezelf, nog niemand interesse had getoond, maakte mij sterker in mijn positie,...... als hij de zaak moést overlaten, en nog wel binnen een maand, diende hij financieel toegevingen te doen. Ik wachtte dan ook niet langer dan diézélfde avond om hem mijnin de voorbije paar uren uitgewerkt voorstel te doen. Ik zou hem 350.000 Frank betalen, en de resterende 500.000. tegen 01.01.1985, kort en bondig. Zelfs indien hij met dat voorstel zou ingaan, wist ik heel bewust, dat het nog knokken zou worden, ik ging nu éénmaal graag een uitdaging aan, máár; was deze uitdaging niet een beetje té hoog gegrepen. Ik legde na thuiskomst uit tegen Arlette wat er zich die dag had voorgedaan, en dat de Baas morgen zijn besluit zou laten weten, Arlette was echter heel sceptisch, en legde me enkel cijfers (die ik ook al kende) voor; het geleende bedrag zou volledig besteed zijn aan de overname en eerste maand huur+ Waarborg. De verbouwingskosten diende dus úit de inkomsten komen, alsook de afbetaling van de lening (10.000 x 60mnd) en de autolening, én ondertussen dienden we op één jaar tijd de overige 500.000 Fr overname bijeen te sparen = +40.000 Fr. Zij wilde er voorlopig niéts mee te maken hebben, en wilde (begrijpelijk) geen verantwoordelijkheid in het geheel, ze vond wel, dat gans deze "heisa" vlug voorbij mocht zijn, zodat ik óók wat tijd zou hebben voor haarzélf én Agnetha. Ik voelde me met mijn rug tegen de muur geduwd, ik, en ik alléén droeg de verantwoordelijkheid voor een toch niét kleine beslissing die ik aan het nemen was. Ook Pa, waarbij ik de volgende ochtend alvorens te gaan werken aanliep voor raad, wilde géén énkele verantwoordelijkheid in deze zaak, hij had gedaan wat mogelijk was, het trekken van conclusies was nu volledig voor mij. Zodra ik de Taverne binnen ging, kwam de bazin me tegemoet gelopen, zeggende dat ze gisterenavond besloten hadden in te gaan op mijn voorstel, en dat haar man ( de baas) diezelfde avond enkele papieren zou meebrengen. Ze zegde me tevens dat ( indien ik alle nodige administratie, vergunningen, enz op orde kreeg) de zaak reeds op 15 December van mij zou zijn. Ik was zojuist manager,uitbater, gerante, van een middelgrote, goed draaiende Taverne, langs één van de belangrijkste straten in Leuven geworden, en tóch wist ik niet goed wát of hoé ik me diende te voelen. Ik telefoneerde even met Arlette, zij leek echter onverschillig, ze wenste me veel geluk, maar herhaalde dat zij er niét rechtstreeks bij betrokken wilde worden, in alles wat méér was als eens te poetsen of een handje te helpen in de keuken e.d.m. Lieve was ondanks een achtergrond van sceptisme, blij voor mij, en ze hoopte dat ik in mijn doel zou slagen, waarbij ik steeds een beroep op haar kon doen, ze zou het nieuws doorvertellen aan Pa. Ik tekende die avond de nodige overeenkomsten, het was een vrijdag, en ik nam de volgende dag vrijaf (de baas diende in Brussel niet et werken, en kon dus de zaak openhouden, en zondag was rustdag) dat gaf me een heel weekend om alles op een rijtje te zetten. Ik zag geen probleem om alle administratie tegen 15 December klaar te hebben, en besloot de zaak een beetje te herschikken-vormen tussen 15 December en 01 Januari, om dan volledig van start te gaan op 02 Januari 1984. Ik was van mijn inzet en doorzetting overtuigd...... het zou (zij het dan niet dadelijk) wel loslopen, wist ik. Alles werd op orde gebracht met stedelijke vergunningen, politie, brouwerij,en bank, en 5 dagen na het ophangen van enkele affiches met de vermelding van sluiting tot 02 Januari, trok ik met mijn éigen sleutel, fier en trots, samen met Arlette en Agnetha op 15 December de deur achter me dicht, op weg naar een klein dineetje om dit te vieren.
Dankzij de hulp van Lieve , duurde het niet lang alvorens ik mezelf mocht aanbieden voor enkele job-interviews als ober in het Leuvense. Ondanks mij beperkte ervaring in deze job, speelde mijn goed voorkomen en bespraakteid, kennis van Frans en Engels, (hoofdzakelijk geleerd via tv, en radio) een positieve rol, en kreeg ik een bevestiging, om half Maart (dit gaf me nog een beetje tijd om matrieele -woning in het Leuvense, enz te regelen) als ober van start te gaan in Taverne Breughel in de Bondgenotenlaan te Leuven. Het was een eerder kleine (30/40 Zitplaatsen) Taverne,maar wel met een goede naam en keuken. De zaak werd hoofdzakelijk door de vrouw en een keukenhulp gerund, haar echtgenoot werkte op een Mnisterie in Brussel als ambtenaar, en was dus alleen s'avonds tijdens weekend & feestdagen in de zaak De verbeteringen zoals vast tapijt, e.d.m, welke ik ons huidige woonplaats deed, maakte dat de huisbaas weinig tot geen protest gaf, bij onze vervroegde verhuis. Ik diende dan ook slechts een tweetal weken de lange afstand naar en van werk te overbruggen, alvorens we op 1 April 1983 naar een appartement in de Regastraat in Leuven konden verhuizen. Dit zou onze 3e woning worden in een goed jaar, hopelijk was de derde keer de goéde keer ?? Het was geen grote luxe, maar had alle confort welke nodig was. Vanaf Mei zou Arlette enkele uren/dag aan de slag kunnen als poetsrouw op Pa's en Lieve's bureel, en ze zou dan uitkijken naar nog enkele uren/dag op een andere plaats, Agnetha kon die enkel uren dan terecht in de stedelijke Creche. Alles bleek (voorlopig toch) in z'n plooitjes te vallen. Het duurde niet lang, of ik kreeg meer en meer verantwoordelijkheid in de Taverne, omwille de vele afwezigheid van de baas. Ik was dan ook al gauw aan het werk van vóór het openingsuur, tot na het afsluiten van de kassa, Arlette had een poets job privé 3 x/ week 3 uur, en poetste dagelijks s'avonds ong een twee-tal uur het bureel. Alles bleek vlot en normaal te lopen,...... Agnetha groeide op tot een zeer aangenaam, lief, en aanhankelijk kind. Omwille mijn vele uren van afwezigheid, kocht ik een hond voor Arlette, en (achteraf bekeken) óók Agnetha, ze hielden beide van dieren, en op Zondag (mijn enige vrije dag) gingen we samen wandelen in Meerdaelwoud, waar Agnetha haar ogen de kost gaf aan de paarden manege, en waar we een glas dronken en soms aten rond de zoete waters. We hadden géén overschotten, we hadden ook niets tekort, we hielden van elkaar, én ons gezin, we waren éindelijk een normaal gelukkig gezin. Het was in de zomer van 1983 dat Agnetha gedoopt werd, Lieve was de trotse meter, en Marc (Erna's echtgenoot) Peter. Omwille het feit dat we nog niet gehuwd waren, bleef Agnetha haar familienaam Pelgrims voorlopig behouden, om dit te veranderen, diende ik of; haar te huwen, of Agnetha te erkennen als mijn dochter, Ik zag geen nood één van beiden te haasten, dat kon in de toekomst nog wel, was alles bij mekaar een administratieve futaliteit. Lieve organizeerde een dineetje thuis voor de doop, dit werd echter niet bijgewoond door Marcel (die ondertussen pa's linkerhand was op kantoor) of Theo, de steeds stroeve contacten van voordien, waren ondertussen (om onbekende reden) ónbestaande geworden, ook de contacten met Erna (toch wel een beetje mijn moeder geweest destijds) werden meer en meer sporadisch van aard, zij had dan ook haar eigen leven en ondertussen 3 kinderen. Gemma was (om onbekende redenen) woedend geweest toen we haar van onze verhuis naar Leuven hadden ingelicht, de contacten met haar waren hoedanook verkoeld, en de afstand Vilvoorde - Ninove of Leuven was ong hetzelfde, het was nu éénmaal haar manier van reageren door de invloed dewelke al die medicatie op haar had. Omwille de weinige tot onbestaande vrije tijd, viel het contact met Arlette's Tante en Nonkel ook een beetje in mekaar, al waren zij dan wel aanwezig op het doopsel, en etentje achteraf. Omwille zijn verplichtingen t.o.v. zijn ambtenaren job in Brussel, werd alle verantwoordelijkheid, over de Taverne voor de Jaarlijkse Leuvense Kermis van 1983 in mijn richting geduwd. Dit hield in het aanvragen van terrasplaatsen Bondgenotenlaan was tijdens Kermis verkeersvrij, en mocht door handelszaken gebruikt worden als terras of uitstalling. Ook het aanwerven van "tijdelijk"personeel, ( er waren plannen voor een terras van 75 zitplaatsen), bestelling van drank, terrasmeubilair, enz, enz, vielen op mijn schouders. Ondanks het verdiende geld, was ik dan ook zeer blij, toen op 20 September, na 3 weken, het laatste van de Kermis werd opgebroken, het waren 3 weken, zonder één rustdag geweest, waar tijdens ik na een paar uurtjes slaap, een snelle douche, Arlette of Agnetha ámper had gezien, zij waren enkele keren naar de zaak gekomen, maar ook toen had ik geen tijd voor hen kunnen vrijmaken, met uitzondering van een vluchtige kus. De eerste "huishoudelijk crisis"diende zich dus aan. Arlette verwijtte me ( met gelijk) dat ik meer tijd , en interesse doorbracht op werk dan bij haar of Agnetha, ze maakte zelfs een insinuatie, dat ik haar de hond ( herinner naam niet meer) had gekocht om hun wat companie te geven, iets waar ze mischien gedeeltelijk gelijk had, ik probeerde mijn bedoelingen in de verf te zetten, door het feit, dat ik de meubelen dewelke we nog steeds maandelijks af betaalden nu in éénmaal kon betalen. Dat was volgens haar heel positief, maar niét dé ké.rn van de zaak, deze discussie meer een situatie van beeld zonder geluid, duurde, tot ik me gedwongen voelde om met de baas te praten, en hij in stemdde met een extra hulp aan te nemen, voor enkele uren, zodat ik dan of; enkele uren later kon beginnen, of; vroeger stoppen. Deze "belofte"van de baas, tijdens een etentje op een zondagavond aan haar meedelend, bracht weer rust, in eerste plaats voor Agnetha die onder dergelijke situatie ( eigen ervaring) toch wel moest lijden. Toen er in de volgende dagen/weken, niets van de baas zijn belofte in huis bleek te komen, greep ik de eerste mogelijkheid die ik had aan, om hem aan die belofte te herinerren. "Dat moet je dan maar met de volgende baas regelen"kreeg ik als antwoord, ik begreep het niet, de zaak stond sinds de Kermis over te nemen zegde hij me, het viel niet langer te combineren met zij werk in Brussel, waar hij vanaf 1984 gepromoveerd zou worden. Ik voelde me in de rug gestoken, waarom was me dit niet eerder gezegd??, had ik mijn beste beentje, zéker met de kermis niet voorgezet, om deze zaak zo goed mogelijk draaiend te houden?? Alvorens ik de zaak die zaterdagavond verliet, zegde hij me nog, dat er nog niemand interesse had getoond, omwille de veeleisendheid van de Brouwerij, maar dat hij er zeker zou voor zorgen, dat ik bij de nieuwe uitbater aan de slag kon blijven. Ik diende dit laatste nieuws even te verwerken, en ging dan ook een paar glazen drinken bij de concurentie in de buurt, alvorens ik naar huis ging. Het was toén dat ik me de vraag begon te stellen...... waarom neem ik de zaak niet over ???, het was een goeddraaiende zaak, ik kende ondertussen het clienteel, die (gezien mij drinkgeld bijna éven groot was als mijn loon) mij zeer zeker appecierden en respekteerden. Ik wilde nog even snel terug gaan, om meer details (prijs, enz) betreffende die overname te krijgen, maar de zaak was dicht, en de bazen (die niet ter plaatse woonden) waren reeds naar huis. Met mijn brein werkend tegen 180/ uur, ging ik na enkele drankjes naar huis.
Eventjes iets anders........ Hierbij wil ik iedereen danken, voor de ondertussen honderden ontvangen mails, kaartjes e.d.m met Wensen tot steun, medeleven, enz. Graag wil ik tóch een oproep doen, dat er nú op dít éigenste ogenblik, ontelbare mensen in éénzelfde situatie, en zelfs erger vertoeven, ik hoop ( en dat was ook de kérn om met mijn verhaal naar buiten te komen) dat zij hieruit een kléin beetje moed en doorzetting kunnen putten. Niemand vroeg om het leven..... we worden er in gegooid, en vanaf dat ogenblik verplicht ervan te maken wat mogelijk is, bij de ene valt dat makkelijker als bij de andere,..... een tweede kans krijgen we echter niet, maak er dus het beste van.......... niémand in welke situatie dan ook, is alleen op deze wereld........ Beste Groetjes en Bedankt.
Ondanks ik me in het geheel niét "thuis"voelde in deze brood-"fabriek" en het uitvoeren van mijn praktijkennis in banket en fijne pattisserie érnstig miste, had ik weinig ander keuze dan doorzetten.... het was nu éénmaal een noodzakelijk inkomen. Ook mijn gezondheid (asthma) begon met protesteren, maar ook dát en de raadgevingen van de dokter lapte ik (noodgedwongen) aan mijn laars. Ik vond nog een kleine bijverdienste als d.j. bij de (toen illegale) radiozender "Maeva", iets dat ik omwille mijn d.j.- verleden, meer deed voor het plezier dan de ónbenullige vergoeding die er aan was verbonden. Het jaar 1982 liep ten einde, en in de laatste 2 maanden werd ik een 3-tal keren opgenomen met Asthma-crisissen, waar ik telkens voor mijn eigen ontslag tekende. Ook Lieve, (toekomstige meter) begon nu mijn houding te bekritizeren, maar ik blééf erbij dat ik minstens tot na de geboorte bij Bakkerij Van Strombeek zou blijven werken, omwille het financieele aspekt. Ik herinner me niets over Kerst 1982, noch de overgang van 1982 naar 1983, het féésten zal zich omwille de hoogzwangere situatie van Arlette zeer waarschijnlijk ook beperkt hebben. Alles werd klaar gemaakt voor de komst van een "zoontje", Lieve zou meter worden, en had druk bezig geweest kleding, e.d.m. te breien, Marc (Erna's echtgenoot) zou de peter worden. De contacten met Gemma en Andre waren bijna onbestaande, alsook die met Arlette's familie, met uitzondering van haar Tante en Nonkel. De contacten met Lieve en Pa waren ondertussen ( min of meer) genormaliseerd, met Erna en haar gezin.....sporadisch, met Marcel en Theo vollédig onbestaande. Het was tijdens de terugrit van een bezoek aan Pa en Lieve in Baal, dat op 11 Januari 1983 in de vooravond Arlette haar eerste weeén kreeg, ik nam dan ook de afrit Leuven, richting Hospitaal, ondanks het feit dat de huisdokter, en alle dossiers zich in het Hospitaal van Ninove bevonden, iets wat ik ook dadelijk aan de dienstdoende verpleging van het H.Hart Ziekenhuis meedeelde, zodat zij contact met Ninove konden opnemen. Arlette werd naar een onderzoekskamer gebracht, ik steldde ondertussen Lieve, alsook Arlette's Tante en nonkel op de hoogte, deze laatste waren in eerste instantie verbaasd dat het in Leuven "gebeurde", Lieve zou Pa, en Marc op de hoogte stellen. Toen ik de telefoon neerlegde, en om meer info wilde gaan, kwam een dokter naar me toe, dewelke, nadat ik hem mijn naam bevestigde, me zegde dat ik vader was geworen van een flinke Dochter ?!?!?, stomverbaasd vroeg ik hem of hij wel bij dejuiste persoon was, want een goede twee maanden geleden had men ons in Ninove gezegd dat het een zoon zou zijn. Hetgeen nu (21é Eeuw) niet meer zou mogelijk zijn, was toen nog wél mogelijk.........m'n had zich bij de Ecografie érgens vergist. Het was een kérn-gezond kind, dat was het belangrijkste voor mij, al bracht dit (zéker voor Lieve) praktisch wél wat problemen met zich mee, alles (kleding, bed & wiegbekleding) was voorzien in het Blauw, voor een jongen, ook de gererveerde kaartjes waren voorzien van een blauwe kleur en de naam Ewoud. Het duurde even alvoren ik haar na haar aankomst in het Hospitaal kon laten geloven dat het een meisje was. Omwille de grote afstand tussen het Hospitaal en "Thuis" werd het verblijf van Arlett en "Agnetha"in het "Moederhuis"beperkt tot het strikt noodzakelijke, en onder verdere begeleiding thuis door de huisarts, werd ze in het H.Hart ziekenhuis onslagen, op 15 Januari, 4 dagen na de geboorte. Ondanks het kerngezond zijnde van de eerste uren, had m'n toch een klein (erfelijk) longprobleem gevonden, iets wat verder zou onderzocht worden,.... Asthma was en is nu eenmaal een erfelijke ziekte, maar kon ondertussen wel beter behandeld worden, om een toekomstige érnst, als in mijn geval zoveel mogelijk te vermijden. De eerste dagen na de geboorte (zoals bij iedreen) was het een komen en gaan van Familie, en méer of mindere kennissen. Een goede twee weken ,t.t.z; 28 Januari '83, na de geboorte, kreeg ik tijdens het werk een zéér érnstige aanval van Asthma, er was zelfs geen tijd om me naar Ninove te brengen ik werd naar een Brussels Hospitaal gebracht,en werd deze keer door Dokters, Arlette, Lieve verplícht in het hospitaal te blijven, tot m'n de nodige onderzoeken had gedaan. Ik verliet op 2 Februari het hospitaal met het absolúút verbód om nog in contact te komen, met álle allergische faktoren in mijn lichaam, t.t.z; in eerste instantie, stof, meel, bloem, epimeel, enz, enz. Om me in de mogelijkheid te stellen een ander werk te vinden, werd er me een ziekte-verlof van 4 weken voorgeschreven. Iedereen was bij dit Dokters-gesprek betrokken geweest, op aanvraag van de Dokter, zodat hij ruggesteun had om me te kunnen overtuigen. De enige, die ik 75% aan míjn zijde had was Pa, zowel Arlette, haar Tante en Nonkel, en (een steeds zéér voet bij stuk houdende) Lieve, zouden me niet langer toestaan mijn leven, en de toekomst van Agnetha op de helling te zetten. Ik trok dus aan het kortste eind, en ging de verantwoordelijke van mijn werk inlichten, waarmee, ik een regeling getroffen kreeg, zodat ik de 4 ziekte-weken normaal betaald kreeg zonder dat ik nadien het werk hervatte, ik zegde mij d.j-bijverdienste ook maar op. Ik had nu 4 weken om de trein terug op de rails te krijgen, zijnde werk en/of inkomen te vinden, búten mijn branche van brood en banket. Agmetha groeide ondertussen door tot een vinnige en gezonde baby. Onaanks mij 150% inzet om een ander werk te vinden, in de omgeving maar ook het Brusselse, kwam er na 3 weken niet vee lmeer uit de bus dan een "tijdelijk"6 mnd contract bij Renault in Vilvoorde. Iets wat ik omwille het gebrek een zekerheid op langere termijn, en de afstand slechts héél kort in overweging nam, en dan opzijlegde. Ik begon me toen de vraag te stellen, wat ik hier in Roosdaal eigenlijk nog bleef doen ??? In het Leuvense zou ik makkelijker werk vinden, al mijn en Arlette's familie woonden in die streek, en voor haar Tante en Nonkel, zou Anderlecht hun eender blijven wat afstand betrof. We begonnen eind Februari dan ook een terugkeer en verhuis naar Leuven of omstreken in overweging te nemen. Voor Arlette zou het ook nog wel enkel weken duren alvorens ze voldoende gerecupereerd was om ergens (zonder énige ervaring) werk te vinden, máár, Lieve had ons reeds gemeld, dat zij het Kantoor mocht poetsen indien we terug naar Leuven zou verhuizen, en dat ze van dergelijke klusjes wel kon vinden in de streek. Ik wilde echter niet, dat Arlette verantwoordelijk zou worden voor het inkomen, al was een extraatje , met het nog steeds afbetalen vanauto en meubelen, wél welkom. Het duurde dan ook niet lang, alvorens we met hulp van Lieve, op zoek gingen naar een woonst in Leuven of omstreken.
Arlette's situatie,vorderde beetje bij beetje in positieve zin. Begin Mei begon ze zelfs terug enkele uren per dag in het beneden-gelegen Café te helpen, een extraatje, dat nu (met de extra afbetalingen ven de meubelen) zéér welkom was, want de verkoop van verzekeringen liep alles behalve vlot. Gezondheidswijze voelde ik me (met de hulp van enkele inhalers/puffers, en medicatie) goed , wat ook maakte dat ik in Juni, terug achter een inkomen als bakker begon uit te kijken, het inkomen van de "verzekerings-verkoop"reiktte niét, en als ik té lang úit de "Bakkers-praktijk"zou blijven, zou ik de feeling verliezen. Niet Arlette, noch haar Tante of Nonkel (waar we de laatste tijd geregeld contact mee hadden) deelden mijn mening, ook Lieve was niét volledig akkoord, al begreep ze mijn standpunt wel, Pa legde zich (zoals steeds de laatste tijd) bij mijn beslissingen neer. Het werk als bakker was (omwille nacht, zondag, feestdagen werk) niét zeer geliefd, en de vraag naar eerste Bakkersgasten met ervaring was dan ook groot. Ik hield echter wel rekening met mijn gezondheid, en zocht iets wat meer in de richting van Banket,dan wel broodbakker lag. Ik deed dit zoekwerk, tijdens mijn verkoop van verzekeringen, en kwam tenslotte terecht in een Brood en Banket (Semi) fabriek in Meerbeeck (Bakkerij van Meerbeeck) bij Ninove. Ik zou me daar in grote mate op het banket gedeelte kunnen zetten, en daar het een meer industrieele bakkerij was, waren de gezondheids-voorzieningen (afzuigkappen vr stof, meel-silos ipv jutte zakken,e.d.m.) veel groter dan in een kleinere normale bakkerij. De bakkerij draaide 24u op24, 7 dagen op 7, en had dan ook meerdere werknemers. Ik kreeg een proefcontract, en kon ergens eind Juni, Begin Juli beginnen. Ondanks de voordiene négatieve instelling van Arlette, was ze toch blij met het nieuws, vooral omdat ik blij was, het enige minpunt was de afstand, Vilvoorde - Ninove, maar daar kon een mouw worden aangepast, daar we op het appartement waar we nu verbleven, niet werden gebonden aan een huurkontrakt. Omwille mijn 80% verantwoordelijkheid over Banket, diende ik geen nachturen te werken, ik herinner me niet precies mijn uurrooster, ik herinner me wel, dat ik meer vermoeid was door de heen en terug rijden, als door het werk zélf. De verloning maakte echter veel, zoniet alles goed, en daarbij kwam eind Juli 1982, het nieuws, dat we in verwachting waren. Heel even, had ik daar gemengde gevoelens over...... waren we (ik) daar wel klaar voor, onze relatie was goed, zeer goed zelfs, maar konden we dit financieel, matrieel reeds aan ??? Pa en Lieve waren (ondanks hun úiterlijke acceptatie van onze relatie) héél septisch over dit nieuws, meer zelfs, tijdens een privé gesprek met mij opperde ze,een abortus, iets wat de relatie tussen hen en mij terug naar een dieptepunt bracht, en ik het gesprek woedend verliet. Het nieuws werd wél met vreugde onthaald, bij Arlette's familie, t.t.z; haar Tante en Nonkel, alsook bij haar moeder, al was het contact met deze laatste meer sporadisch. Ook Gemma en Andre reageerden (min of meer) positief, al was mijn contact met hun dan hoofdzakelijk gebasseerd met Andre, Gemma lag nu éénmaal, (nog steeds) 20 uur/dag in bed, niét door ziekte, dan wel door haar verslaving aan verdovende slaap & pijn medicatie. De bevalling werd voorzien voor het begin van 1983. Arlette's Tante en Nonkel, opperden een korte tijd nadien, dat we toch eigenlijk zouden moeten gehuwd zijn. Ik had wél reeds gedacht aan een andere woning, op dit appartement was gewoon géén plaats voor een kindje, en de afstand heen en terug naar werk begon ook zwaar te wegen, maar daar stond het extra inkomen van Arlette's werk in het café tuurlijk tegenover, hetwelk we dan zouden verliezen. Het feit dat in zwangere toestand Arlette dit werk niet kon blijven doen, en dat met mijn huidig inkomen, dat ook niet van de voordiene-noodzaak meer was,we het bést konden redden, maakte dat we half Augustus begonnen uit te kijken naar een woning, meer aangepast aan een "Gezin", en meer in de buurt van mijn werk. Dit was zéér zéker niet met het goedvinden van Gemma. Arlette bracht (uit medelijden ?!?) veel tijd bij haar door, en was ondertussen zich verplicht gaan voelen, om ook allerlei klusjes te doen, Gemma te wassen, en allerlei huishoudelijke werkjes. Indien wij in de richting van mijn werk zouden verhuizen zou dat niet meer mogelijk zijn. Haar gepruttel bracht ons echter niet van de wijs, en al heel snel vonden we een huisje in ROOSDAAL, tegen Ninove, op enkele kilometer van mijn werk. Het huisje was gelegen langs de Steenweg Brussel-Ninove, maar had zeer zeker zij charmes. 2 middelgrote slaapkamers en badkamer op de bovenverdieping, en op het gelijkvloers, een woonkamer (klein, knus en gezellig) een ruime keuken, eetkamer, en een tuintje. De huurprijs was 5500 Frank, goedkoper dan het appartement dus, maar het diende wel een beetje opgeknapt te worden, iets waar ik (manusje van alles) geen graten in zag. Ik huurde het huisje van 01 September, met de bedoeling erin te trekken op 1 Oktober, dat gaf me een maand de tijd om na en/of voor mijn werk de noodzakelijke klusjes (behangen, verven, nieuwe vloerbekleding op gelijkvloers, en isoleren van de kinderkamer, e.d.m.) uit te voeren, waarbij ik veel spontane hulp kreeg van Arlette's Nonkel, (ik kán me zijn naam onmogelijk herinneren) die ondanks zijn leeftijd (+65) nog bést uit de voeten kon. **** Even tussen door; 90 % van onze familiaale contacten bestond uit Arlette's Tante en nonkel, haar moeder en stiefvader hadden weinig contact, het weinige contact hetwelk ik met mijn familie had, beperkte zich tot Pa, en Lieve, contacten met Erna, Marcel of Theo waren onbestaande, ook onderling onder hen, iéder leefde zijn éigen leventje, Theo was ondertussen al aan zijn 3é vrouw toe, en had 3 kinderen, Marcel met één zoon, stond op scheiden, en werkte nu als verkoper voor Pa, Erna had ondertussen 2 kinderen, een derde op komst **** Met een gehuurde bestelwagen verhuisden we op 1 Oktober van Vilvoorde naar Meerbeeck, ik had een week verlof genomen, om alles zo goed mogelijk te doen,..... deze verhuis (zo zou later blijken) was het definitieve einde van de contacten met Gemma en Andre. Arlette's Nonkel en Tante (weeral) nodigden ons daags na de verhuis uit voor een etentje, om dit alles te vieren, doch;..... ook om het onderwerp van onze "burgerlijke stand"nog eens op tafel te brengen. We kwamen echter tot de beslissing niets te overhaasten, en te wachten tot na de geboorte, volgend jaar dus, ik zag niet wat "een stukje papier"kon veranderen aan onze huidige positieve situatie, Arlette stemdde daar volledig mee in. Het positieve van de situatie was net zoals de vorige keren gedoemd van korte duur te zijn. Amper een drie-tal weken na de verhuis ( welke 95% omwille afstand naar werk was gebeurd) werd ik bij aanvang van mijn shift bij de baas geroepen, die me mijn "Vooropzeg" gaf, indien ik me goed herrinner diende men in personeel af te slanken, en daar ik één van de laatst aangeworven was, viel ik in de groep ( met 5 andere) van ontslagenen. Dit nú in 2007 schrijvende.... brengt nog steeds dezelfde gevoelens, van onbegrip, woede, en nog véél meer bij me boven Wat was er aan de hand ???, vroeg ik me af..... we waren nét o,a, voor dit werk verhuisd, hadden daardoor (toch nog voor een tweetal maand) het extra inkomen van Arlette achter gelaten,.... ik begreep het écht niet meer, hier zat ik dan, een ..ja, leuk, nieuw ingericht huisje, kindje op komst... doch maandelijkse afbetalingen, Auto, meubelen, enz... zát, en binnen twee weken zonder inkomen. Ik deed die dag mijn uren, als een 'Zombie", en durfde, wilde, s'avonds niet naar huis gaan met dergelijk nieuws. Ik ging van het één cafe naar het andre, en telefoneerde Arlette, dat ik omwille extra bestellingen overuren diende te doen. Om een nog onbekende reden voelde ik een drang met Lieve te bellen, ik kon vrij goed met haar over de baan, zij was zeer nuchter in dergelijke zaken, en na haar gevraagd te hebben, of ik haar even kon spreken, reed ik de hele afstand ( ong 50 Kilometer) naar ginds. Ik herinner me eigenlijk niet of dat gesprek iets ter zake deed, het feit dat ik het aan iemand als Lieve kwijt kon, zonder gemoei van Pa die niet thuis was, moet zeer zeker een opluchting zijn geweest. Ik weet wél dat ik besloot (voorlopig) niets tegen Arlette te zeggen, en ging voor en na, mijn werk, naarstig op zoek naar ander werk,om alzo te vermijden dat ik énig loonverlies zou lijden. Dat zoeken achter ander werk was makkelijker gezegd dan gedaan, in die streek van Ninove, en het kwam tenslotte neer dat ik werk vond in de Industrieele bakkerij Van Strombeek, ín Strombeek-Bever (Brussel)..... géén Banket, weinig tot géén gezondheidsvoorzieningen, op (weeral) een hele afstand van huis.... nachtwerk, enz,enz.... ik dacht echter... werk is werk, en werk is inkomen, ik kón me niet permitteren "kieskeurig"te zijn in mijn (onze) huidige situatie, en niets weerhield me om tijdens m'n vrije uren achter ánder, béter, nabijer werk uit te kijken. Arlette was zonder meer woedend, dat ik haar niets gezegd had, ze vond dat we als koppel, als aanstaande ouders, toch op elkaar dienden te kunnen rekenen in dergelijke crisissen. De rust keerde terug, Tante en Nonkel werden op de hoogte gesteld, en die begrepen ook niet waarom wij van de éne tegenslag in de andere liepen, maar wensten ons toch het beste, en boden hun hulp aan waar en wanneer nodig. Ik nam enkel dagen vrij, tussen de twee banen in. In die vrije periode werd in het Hospitaal van Ninove een ecografie gemaakt, waaruit bleek dat er een zoontje op komst was. Ondanks haar sceptisme van in het begin,was de wetenschap over het geslacht zeer belangrijk voor Lieve, zij ( meter in spé) was namelijk druk in de weer met het breien van kleding , waarbij het geslacht natuurlijk een rol speelde in kleur. De geboorte werd nu voorzien voor half Januari 1983, een tweetal maanden later. Ik begon te werken in Strombeek, begon om 19u tot een uur of 5, soms 6u, noch toen, noch nu, bestond er iets als 40uren week in de Bakkers-wereld, en op dat ogenblik maakte me dat weinig uit, daar ik per uur werd betaald, ieder uur, was extra inkomen.
Aangekomen in het Hospitaal, hád Arlette reeds bezoek, van een (mij onbekend) koppel, die zich voorstelden als Tante een Nonkel van Arlette, die door Arlette's moeder op de hoogte waren gesteld. Daar zij wél over een auto beschikten en in Anderlecht woonden, waren zij op bezoek gekomen. Ik vroeg me toch even ernstig af, of het écht zo moeilijk was voor Arlette's moeder, om in deze (toch wel érnstige situatie) op de één of ander manier in Vilvoorde te geraken, het was tenslotte toch niet het andere eind van de wereld,.... was het mischien gebrek aan interesse ??? Na ons aan elkaar te hebben voorgesteld, sprak ik even met de verpleegster, er was echter weinig nieuws, ze was enkele korte keren bij bewustzijn geweest, verder zou het nog minstens 2 tot 3 dagen de evolutie afwachten worden, alvorens ze definitief iets konden zeggen. Ik herinner me niet de naam van de aanwezige Tante en Nonkel, maar ook zij begrepen niet waarom er zolang gewacht was om een dokter te bezoeken,..... een vraag die ik probeerde te ontwijken. Na het bezoek aan Arlette, begaven we ons samen naar de Cafeteria, we bleven daar een uurtje praten. Zij leken me een zeer simpatiek koppel, middelbare leeftijd, en ondanks ik Arlette nooit over hen had horen praten, waren ze zeer begaan met Arlette, ook zij waren op de hoogte van de problemen dewelke er tussen "Joske"en haar geweest waren, en hoopten, dat ze nu snel zou genezen, en we beiden wat geluk in het vooruitzicht mochten hebben. Toen we het hospitaal verlieten, gaven ze me hun telefoonnummer, met de vraag om hun op de hoogte te houden, hoewel, ze me zegden dat ze wel terug op bezoek zouden komen. Ze zegden me ook Arlette's moeder op de hoogte te brengen, en te proberen haar bij een volgend bezoek mee te brengen. Ik voelde me redelijk goed toen ik het Hospitaal richtingparking verliet, het gesprek met deze mensen had me opgelucht. Ik reed naar huis, het cafe was gesloten maar ik kloptte aan op de prive-deur, om hen op de hoogte te stellen over Arlette's situatie, en even te telefoneren met Pa,om dezelfde reden. Tot mijn grote verbazing, vroeg pa me om die avond even langs te komen, en een stukje met hen te eten. Ondanks de afstand (35 Km) stemdde ik in. Ik telefoneerde ook op het prive-nummer van Dhr Schulte, de baas van mijn verzekerings werk, bracht hem op de hoogte van de afgelopen gebeurtenissen, en vroeg hem de volgende 2 dagen (maandag en Dinsdag) vrijaf, waar hij dadelijk mee instemde. Ondanks mijn verbazing over de uitnodiging, herinner ik me geen exacte details, van het etentje met Pa en Lieve die avond. Zij begonnen in ieder geval langzaam maar zeker bij te draaien, en te zien dat het mij ernst was, ik veronderstel dat zij meer problemen met Jos, en betrokkenheid hadden verwacht. Ze reageerden wel sarcastisch op mijn "job"van het deur aan deur verkopen van ziekteverzekering, en de toekomst dewelke daaraan was verbonden. Ik meldde hun dat het iets tijdelijk was, maar dat bakkerij volledig "buiten kijf"stond, ik wilde en zou wel iets vinden, maar op dit ogenblik had Arlette toch wel prioriteit. Met de afspraak dat ze in de volgende dagen een bezoek zouden brengen aan Arlette, verliet ik later die avond Baal richting Vilvoorde, echter niet zonder eerst met het hospitaal te hebben getelefoneerd voor een laatse "up date" De situatie van Arlette verliep prima, beetje bij beetje verbeterde ze. Ik gooide me nu volledig tot... wanhopig op mijn werk, het appartement was nog steeds met de luttele meubeltjes van bij onze verhuis, gemeubeld, en ik wilde Arlette een "thuis"geven, om naartoe te gaan bij haar ontslag uit het hospitaal, al zou dat in het béste geval nog wel meerdere weken duren, had men mij gewaarschuwd. Ondanks dat ik één van de betere verkopers van het ganse team was, bracht de verkoop amper genoeg geld in het laadje, om benzine, en levensnoodzakelijke onkosten te dekken. Ondanks ik een nu meer "normaal"kontakt had met Pa enLieve, en geregeld sprak met Arlette's Tante, beet ik hard op mijn lipen als er vragen over mijn/onze financieele toestand werden gesteld. Het was April 1982, toen tijdens een bezoek de dokter me op de hoogte bracht dat Arlette binnen een week naar huis mocht, maar het nog enkele weken rustig aan diende te doen. Ik ontving dat bericht met gemengde gevoelens; eenerzijds was ik blij dat alles prima was verlopen, en dat ze naar huis mocht, anderzijds, was er zeer weinig "thuis"om naartoe te gaan, zeker indien ze het nog enkele weken rustig aan diende te doen, wat ik begreep als 'Thuis zitten ". Ik liet dit onderwerp (ongewild) tegen Andre vallen, dewelke me vroeg waarom ik niet het hoognoodzakelijke ( deftige slaapkamer, een zetel, en wat keukenmatriaal) op afbetaling kocht. Ik vroeg hem, wie er nu aan mij (iemand zonder vást inkomen) iets op áfbetaling zou willen verkopen, waarop hij antwoorde, dat hij wel iemand kende, die persoon zou spreken, en me daags nadien iets zou laten weten. Gemma die vanuit de aanpalende slaapkamer dit gesprek had gehoord, was plots wakker en kwam bij ons aan tafel zitten, Tanson... vroeg ze aan Andre , Tanson kende ik als haar vroeger huisbaas toen ze schuin tegenover Bobonne in Schaarbeek had gewoond. Toen Andre positief reageerde, antwoorde ze "Laat dat maar aan mij over". Gemma zélf ging naar de telefoon, om met die Tanson te telefoneren, en toen dat ze een tiental minuten later terug in keuken kwam, zegde ze dat we morgen middag (zaterdag) bij hem konden langsgaan. Ik verliet die avond hun woning, wéér maar een keer met gemengde gevoelens,..... goed ik kon nu een "Thuis"maken voor Arlette, maar ondanks dit kon gebeuren in áfbetalingen, dienden die betalingen (hoeveel het ook zou zij) wel te gebeuren, en op dit ogenblik was het bijna onmogelijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Arlette diende nog meerder weken te rusten, dus haar inkomen van haar werk in het café (hetwelk ze wanneer dan ook mocht hérvatten had de baas gezegd) zou nog een tijdje uitblijven. Ik was op zoek geweest naar ander werk, maar zou die zoektocht nu toch wel meer intens moeten beginnen te doen, van zodra Arlette terug thuis was zou ik daartoe meer tijd hebben, daar ik iedere vrije minuut nú op bezoek in het hospitaal doorbracht. Ik ging daags nadien (met Gemma) naar de winkel van Tanson. Ik herinner me niet exact wat en voor welke prijs ik kocht, ik herinner me echter wél, dat ik door Gemma aangespoord werd, en dingen kocht die niét écht noodzakelijk waren, waardoor de eindprijs, en maandelijkse aflossingen over 36 maand, buitensporig hoog waren. De gekochtte goederen zouden enkele dagen nadien geleverd en naar mijn wens geinstalleerd worden. Ik poogde mijn zorgen van afbetalingen, enz,enz, te onderdrukken met de "euforie"dat ik de persoon van wie ik hield van het hospitaal naar een échte en wárme THUIS kon brengen. Ik reptte dan ook met geen woord over het aankopen van nieuw meubilair tegn Arlette. Haar Tante zou komen de dag van de levering, om mee de inrichting te bepalen, zij was nu éénmaal een dame, en had meer ervaring met dergelijke dingen. Het was 15 April 1982, toen ik van het appartement naar beneden ging, na nog even alles goedgekeurd te hebben, om Arlette in het Hospitaal op te halen. Het appartement was écht mooi gemeubilaird, en gisteren was "Tante"nog langs geweest om te poetsen. Ik voelde me écht gevuld met blijdschap, dat we het niet breed hadden wat geld betrof, liet me op dat ogenblik absolúút koud, het feit dat Arlette na ruim 4 weken eindelijk gezond en wel naar huis mocht, was het énige van belang op dat ogenblik.
Ik telefoneerde tijdens de overgang van 1981 naar 1982 met Pa, om hem een Gelukkig Nieuwjaar te wensen, hij wenstte me (zei het wéinig overtuigend) hetzelfde terug, ik bracht hem van de laatste gebeurtenissen (Asthma-aanval, ongeval, intrek appartement, enz) op de hoogte, maar kreeg daarop weinig reactie. Ik zegde hem dat ik mijn spullen (bed, kleerkast, enz) zou komen ophalen in de eertvolgende dagen. Op 02 Januari trokken we in ons nieuwe stekje in. Het was een ongemeubeld appartement, en we dienden het met weinig te doen. André bezorgde ons een sofabed, en een tweedehands kookfornuis, mijn éénpersoonsbed en kast diende de slaapruimte te meubilairen. Op een tweedehandsmarkt, tikten we nog enkele kastjes, tafel, en stoelen op de kop. Dat was het voorlopig. Ik was hàrd op zoek naar ander werk, terwijl ik m'n laatste week als Bakker afrondde, maar door mijn beperkte kennis van àlles wat niét met brood/Patisserie te maken had, liep dat alles behalve vlot. Arlette was gestart in het Café onder het appartement, doordat dit café 90% draaide met het personeel van de (recht tegenover gelegen) Renault-fabrieken, waren haar uren; 05 tot 08 u voor de afgelopen nàchtploeg, en de beginnende ochtendploeg. Nadien van 13 tot 15 u voor de middagploeg(en) en als laatste van 09 tot 11u voor de avond én nachtploegen. Ondanks "omnium-verzekering" viel de herstelling van de opgelopen schade aan de auto (omwille franchise) nog vrij hoog op. Het liep reeds tegen Februari '82 aan, toen ik een werk als "Verzekerings-agent" vond, het was een Duits Ziekte-verzekeringsbedrijf, en het was een job van "deur aan deur" verkoop, hetwelk met commissie betaald werd. We kregen de eerste week uitleg én opleiding in het Holiday Inn Hotel in Gent,waar ik dagelijks heen en terug reed, er waren dus geen inkomsten maar wél uitgaven aan benzine, lunch in hotel, enz,enz. Iedere frank welke binnenkwam, werd besteed aan het "huiselijk" maken van ons appartement, maar van mijn zijde kwam er wéinig geld binnen op dat ogenblik, ..... intégendeel. We gingen steeds met 2 tot 3 verkopers de baan op, soms in de omgeving, doch, soms ook kilometers ver, wat de onkosten van de auto dan weer opdreef. Arlette deed hààr werk zo goed als mogelijk. Eind Maart, (tijdens een weekend) kwam de Café & Huisbaas, naar boven, met de melding dat Arlette ziek was, en met hevige buikkrampen zat. Ik ging naar beneden, en vond haar huilend van de pijn, op een stoel achterin de zaak, ze had me al een hele tijd gezegd dat ze soms maag/buikpijnen had, maar had er verder niet over gerept, tot nu, dat de pijnen ondraagelijk waren geworden, en niet weg-ebten zoals voordien. Ze kon het niet uithouden, en kon nog amper staan. Ik belde Gemma & André, voor het juiste adres van hùn dokter (Dokter Maertens) hetwelk ze me gaven, ik legde hun snel de situatie uit, en vroeg hun, de Dokter van mijn komst te verwittigen. Ik diénde samen met de Huisbaas, Arlette in de auto te dràgen, ze kon de pijn niet langer houden. Ik droég haar binnen bij de Dokter, die na een héél kort onderzoek, een maag-perforatie vaststeldde. Ik sloeg vollédig in paniek,..... dat was dus de reden van, de pijn in de afgelopen weken geweest,.... een maagzweer, dewelke nu geperforeerd was. Omwille de (volgens de Dokter) hoogdringendheid, besloten we niét een ziekenwagen te bellen, hij zou zélf het hospitaal van Vilvoorde bellen terwijl ik haar naar daar voerde. Ik weet niet wat er door mijn hoofd ging, terwijl ik Arlette naar de autodroeg, haar achterin legde, en met volle snelheid naar het hospitaal gierde, waar op de spoedgevallen de verplegers en dokters klaar stonden om ons op te vangen. Ik diende te wachten, terwijl Arlette na haar nog even, gezoend te hebben in allerijl naar binnen werd gebracht. Ik telefoneerde met Andre, en de Café/huisbaas om hen op de hoogte te brengen. Na slechts een 20-tal minuten kwam een Dokter me op de hoogte brengen dat Arlette dringend geopereerd diende te worden, en dat de situatie ùitermate kritiek was, omwille het lange wachten. Ondanks ik géén familie was, mocht ik de toestemming tot opereren geven, ik werd niét meer in de mogelijkheid gesteld haar nog even te zien en/of spreken. Ondanks het àmper tot niét bestaande contact, hetwelk ze met haar moeder had, besloot ik toch haar op de hoogte te brengen, de interesse was toen wél aanwezig, ze woonde echter op ruim 40 Kilometer van Vilvoorde, en had geen wagen, we besloten dat ik haar op de hoogte zou brengen vanelk nieuws, ik telefoneerde ook met Pa, die op dàt éigen moment blijkbaar begon te begrijpen, dat ik mijn relatie met Arlette érnstig nam en begon bij te draaien, ik sprak ook met hem af, hem op de hoogte te houden. De operatie duurde 6 uur, ik had me op die tijd, (genoodzaakt) overgedoseerd met Puffers van Ventolin, want deze "Stress" had zeker gevolgen op mijn ademhaling. Het was reeds nacht, toen de Dokter(s) me op de hoogte brachten dat de operatie geslaagd was, maar dat Arlette's situatie nog steeds zéér kritiek was. Ook zij begrepen niet dat er zolang was gewacht, ik wist dat Arlette kloeg van pijn, maar niet in dié mate en zei dit ook tegen de Dokters. Ik kon haar 5 minuten bezoeken op de Intensieve zorgen, ze was echter nog steeds onder verdoving. Ik telefoneerde nog voor mijn vertrek in het ziekenhuis, met André,Arlette's moeder en Pa om hun de situatie te melden, en ik liet het telefoonnummer van het café in het Hospitaal achter voor noodgevallen. Ik herinner me niét hoe laat ik thuis kwam, ik weet wel dat het Café (waar Arlette dus werkte) nog open was en ging daar binnen, op die manier kon ik een beetje tot rust komen, had ik ook iemand om een babbel tegen te doen, en kon ik Arlette's baas (ondanks haar werk in het zwart was) vollédig op de hoogte brengen. Omwille het gebrek aan voedsel, en de stress van de afgelopen uren, had ik niét veel drank nodig, om toch midden in de nacht dronken op bed in slaap te vallen. Het zo verhoopte en verwachtte geluk voor 1982 was zéér zéker nog niet voor dadelijk. Omwille de drank en de stress werd ik de volgende (zondag) ochtend met barstende hoofdpijn wakker. Ik kleedde me dàdelijk aan, ging naar beneden, waar ze geen nieuws gekregen hadden, en vanwaar ik met het Hospitaal telefoneerde. De situatie was onveranderd, ze was slechts héél even wakker geweest maar was nog steeds in kritieke toestand. Ik vroeg hen de bezoekuren dewelke ze me gaven. Ik dronk een paar zéér sterke koffie's alvorensweer naar boven te gaan om me een beetje op te frissen en iets naar binnen te wurgen, het was een volledige dag geleden dat ik iets gegeten had. Het liep tegen de middag aan toen ik naar Gemma en André reed, ik zou van daaruit telefoneren met Arlette's moeder en Pa. Gemma lag (zoals gewoonlijk) in bed, en ik bleef dan met André in de keuken zitten. André zegde me dat hij van Gemma wist, dat Arlette érgens pijn had de afgelopen weken, Gemma had haar namelijk pijnstillers bezorgd. Ik reageerde woede, ik kénde Gemma's manier van omgaan met medicatie maar àl te goed, en ik begreep dan ook niet dadelijk waarom Arlette me niet op de hoogte had gesteld over de ernst van de pijn, maar wél medicatie aannam die (van Gemma komend) zéér zwaar en ook waarschijnlijk hoge dosissen geweest waren. Is dat haar oplossing voor alles dan ???, vroeg ik sarcastisch aan André, is dat het énige dat ze kent....... pillen??. Ik voelde me ergens zélfs verraden, waarom had ze me niets gezegd, en we zouden de Dokter opgezocht hebben, waarom neemt ze medicatie aan, dewelke ze niet kent, en daarenboven nog van een "verslaafde" kon, met deze gedachten en vragen verliet ik hethuis richting Hospitaal.
Ik had die avond alle moeite om Arlette ervan te overtuigen in het Motel te blijven terwijl ik ging werken. Ze was doodsbenauwd voor een bezoek van Jos, en ik was zélf ook niét 100% zéker, of ik al dan niet onze "verblijfplaats" laten vallen had tijdens de woordenwisseling met Pa en Lieve. Ik vertrok hoedanook naar m'n werk, een inkomen dat ik nù méér dan ooit nodig had, ik liet het telefoonnummer achter bij Arlette voor noodgevallen. Toen ik de volgende (maandag)-ochtend, na een kop koffie in de bar, op de kamer aankwam, zat Arlette nog steeds Televisie te kijken..... ze was te angstig geweest om de slaap te vatten. We sliepen beiden dan ook tot de vroege namiddag. Na het ontbijt/middageten...... ging Arlette een wandelingetje doen, en poogde ik om over mijn zovééélste koffie de zaken een beetje op een rij te zetten, iets dat niet écht lukte. Hier in dit Motel nog lànge tijd blijven, was financieel niét haalbaar, een woning voor ons tweetjes vinden, kon ook niet van vandaag op morgen, ik besloot (met het excuses dat ik wilde afspreken om nog wat spullen op te halen) met Pa te telefoneren, om zijn "stemming" te toetsen, bleek al gauw, dat énige verandering in hun mening (positief of negatief) nog wel een tijdje zou duren. Ik kwam voorlopig tot geen oplossing. Diezelfde avond kon ik Arlette niét overtuigen om in het Motel te blijven, ze prefereerde (ondanks het koude December-weer) in de auto te slapen, boven het risico dat Jos ondertussen de tijd had gehad om te weten te komen, waar we verbleven, en haar een bezoek te brengen. Ik stemdde tenslotte in, en ging s'nachts enkele keren kijken. Het liep kort tegen de Kerst en Nieuwjaarsdagen aan, het werd dan ook gevoelig drukker op het werk, ook omdat er bij wijze van uitzondering nu wél pattisserie werd gemaakt, iets waarin ik me zéér goed voelde, ware het niet om de "sociale" omstandigheden. Ik besloot de volgende (dins)dag, met Gemma te bellen, om te zien of we bij haar (ik wist dat ze in een uitermate grote woning leefde) een tijdje terecht konden. Het was zéér zéker niét met volle overtuiging dat ik die beslissing nam, maar het was mischien wel eens tijd dat ook ZIJ ééns iéts voor MIJ deed, en het was zowat de laatste oplossing. Haar dubbele, slepende tong, waarmee ze sprak, wees erop dat ze (zoals steeds) onder invloed van medicatie was. Ik legde haar kort de situatie, én mijn vraag voor, en vroeg haar dit met Andre (haar partner) te bespreken bij zijn thuiskomst van werk. Ik sprak af, dat ik dezelfde avond met Andre zou telefoneren, alvorens ik naar het werk vertrok. Andre's reaktie was positief, zolang het voor "een tijdje" was, hij diende wel eerst de kamer op et tweede verdiep op te ruimen. Doordat ik Donderdag nacht niet werkte, spraken we af, dat we donderagavond even langs zouden komen, om dan Vrijdag vast in te verhuizen. Ik verlengde op de receptie an het Motel ons verblijf tot Vrijdag. Ik voeldde een zwaar gewicht van m'n schouders vallen, al had ik dan niet stil gestaan bij de afstand tussen werk (Wijgmaal/Leuven) en nieuwe verblijfplaats (Vilvoorde), zeker daar ik s'ochtends nét op het spitsuur terug huiswaarts zou keren. Omwille de naderende feestdagen, begonnen mijn werkdagen ook uit te lopen tot 12u en meer, maar dat was toch maar tijdelijk, en daarbij extra inkomen op het einde van de maand. Het viel me die Donderdagavond en Vrijdag op, dat Gemma vrij "Nuchter" leek, niet rondsloftte onder invloed an medicatie, mischien kreeg dit alles toch nog een positief kantje. Omwille de lange werktijden, de afstand (terugreis + 1uur), deed ik weinig meer dan werken en slapen. Het was Arlette, die samen met Gemma op zoek ging naar een Appartement(je).... beiden konden het blijkbaar ook best met mekaar vinden. Enkele dagen slechts, na onze intrek bij Gemma, kreeg ik het goede nieuws dat Arlette een woonst had gevonden. Een één slaapkamer appartement, langs de Schaarbeeklei in Vilvoorde, recht tegenover de Renault Fabrieken. De huurprijs was 6000 Fr/maand, er diende géén waarborg te worden betaald, omdat het wel wat opgeknapt diende te worden. Daarbij kwam dat het boven een Café/taverne was gelegen, en Arlette daar als "Algemene hulp" aan de slag zou kunnen. We konden het appartement intrekken op 01 Januari. Ik besloot, nà het appartement te hebben bekeken, en de mogelijkheid van werk voor Arlette bevestigd te hebben gekregen, om nà onze verhuis, en de feestdagen naar ander werk in de omgeving te kijken. Zou het jaar 1982......... dan eindelijk eens een écht gelùkkig Nieuwjaar worden ???, op dàt ogenblik zag het er zo naar uit. Het was slechts enkele dagen voor Kerstmis 1981, toen ik doodmoe het werk verliet, in de auto staptte, en me naar huis begaf. Ik voeldde me al de hele nacht niet goed. Ik nam nog steeds die "inhalers" voor mijn ademhaling, maar de afgelopen uren bleken die weinig te helpen. Op de autosnelweg richting Brussel/Ring, kreeg ik plots een Asthma-crisis, ik poogde mijn ademhaling onder controle te houden, en door te rijden tot thuis, maar het werd steeds ernstiger, ik zag mezelf in de achteruitkijk spiegel blauw worden, begon het bewustzijn te verliezen, verloor controle over de wagen, en knalde tegen de vangrails aan. Ik kwam terug bij bewust zijn, door klappen op mijn gezicht van een ambulancier, die mij ondertussen een zuurstofmasker voor de mond plaatste, en me naar de iekenwagen bracht. Ik werd naar een Brussel's hospitaal gebracht. 1982 mocht zich dan positief aankondigen, echter niét zonder een négatief einde van 1981. Ik kwam op de spoedgevallen aan, waar ik (tot éénieders verbazing), een tweede, én zware aanval kreeg. Na een tijdje kreeg m'n die onder controle, en werd ik aan allerlei onderzoeken onderworpen. De politie had Arlette verwittigd, en had ook gezorgd dat mijn (Nieuwe) wagen naar een veilige plaats werd overgebracht, de schade aan de wagen, bleek achteraf nog mee te vallen. Het was reeds namiddag, toen de Dokters samen met Arlette en Gemma, m'n kamer binnenkwamen. Ze begrepen niét dat ik ondanks mijn Asthma-probleem, én voorgeschiedenis in het leger, nog steeds in een bakkerij met bloem, meel e.d.m. werktte, temeer omdat de allergie-testen àlle 14 positief bleken, ik was allergisch aan, huismijt, meel, bloem, planten, gras, dieren, enz,enz. Toen ik hen zegde, at dàt nu éénmaal mijn beroep was, waar ik 4 jaar voor gewerkt en gestudeerd had, kreeg ik te horen, dat ikzélf moest beslissen, maar dat een volgende aanval niét zou uitblijven, én die wel eens fataal zou kunnen zijn. Arlette zegde me dat ze reeds contact had genomen met Elzen (mijn baas) n dat die reeds op de hoogte was gebracht door de politie. De dokters drongen aan dat ik minstens 24uur in observatie zou blijven, waarmee ik tenslotte instemde. Ik zag alle positieve gebeurtenissen van de laatste dagen/weken als een kaartenhuisje in mekaar vallen. Wat moest ik nu ???, ik was nu éénmaal een goede bakker/Pattisieér. Ik overlegde alvorens mijn vertrek daags nadien eerst met de Dokters. Zij bleken mij situatie te begrijpen. Ik zou (tijdelijk) een verhoging van (beschermings)-medicatie krijgen, en op voorwaarde dat ik stofmaskers (mond-kapjes) gebruikte, stemdden ze in, dat ik (tijdelijk) terug aan het werk ging. Kerstmis 1981, zal niet erg bizonder geweest zijn, omdat ik me er heel weinig van herinner. Ik had een regeling met de baas gevonden, tot een "opzeg" van 2 weken, zodat hij niet in problemen kwam nét tussen de feestdagen. Ik ging (met gebruik van stofmaskers/kledij) op 26 December 1981 terug aan het werk, doch zonder éllelange dagen, ik beperkte mijn wérkdagen (nachten) tot 8 a 9 uur, en nam de verantwoordelijkheid, in hoofdzaak over de pattisserie, omdat deze in een afzonderlijk (minder stoffige) ruimte werd gemaakt, en er minder meel/bloem produkten bij tepas kwamen. Ondanks het zéér hoge loon van December, en het vooruitzicht van onze intrek in ons éigen appartement, vierde ik in een restaurantje samen met Arlette het Nieuwe jaar 1982, met zéér gemengde gevoelens.
Omwille een hoognodige vakantie, wens ik U mee te delen dat een verderzetting van "Mijn leven" uitgesteld is tot Zaterdag 16 September. Op Uw begrip, en geduld rekenend, wens ik jullie ondertussen het àllerbeste, goede moed, en positieve ingesteldheid toe. Beste groetjes en tot dan.
Ik ging de volgende dagen en weken gewoon mijn "gangetje", ging iedere nacht werken..... de "Asthma-problemen" bleven beperkt omwille de medicatie in de vorm van puffers, en het mondmaskertje dat ik tijdens het werken droeg, zodat de "stof/bloemdeeltjes" dewelke ik inhaleerde beperkt bleven. De fiets had ik voor altijd aande haak gehangen, het was namelijk zo dat "Ventolin" bestandelen had die niét toegestaan waren in de "Beroeps"wielrennerij, en het "Toeristische" van wielrennen zegde me nog heel weinig. Het was heel moeilijk om Arlette alléén te zien, indien ze op cafe kwam was dat bijna steeds in het bijzijn van "Joske", waarvan ik (langs de cafebazin) had vernomen dat hij niét met Arlette gehuwd was, dan wel gewoon samenwoonde met haar. Niemand had ooit het tegendeel gezegd, het was ook niet écht ter sprake gekomen, ik was er gewoon vanuit gegaan dat ze met elkaar gehuwd waren...... niet dus. Er deden zich nog een tweetal weekends voor, dat Jos naar het Buitenland reed, en ik Arlette nà het werk ging opzoeken, tijdens één van die samenkomsten bevestigde ze me dat ze niét gehuwd was met Joske, maar hem niet dùrfde te verlaten, omwille mogelijke repressailles van hem.. Ik was ondertussen een beetje lid geworden van de Biljartclub op het cafe, en had daardoor ook enkele kennissen. Het liep tegen eind November 1981, toen we om één of andere reden een regeling maakten om een "avondje uit" in Leuven te organizeren. Het werd geregeld voor een zaterdag, dewelke ik om (een niet te herinneren reden) niét moest werken. Het waren allemaal leden van de biljartclub. Was het toeval, dat nét dat weekend "Joske" naar Frankrijk zou rijden, en ik dus besloot Arlette mee te nemen ?!? Die "Avond uit" werd in alle detail geregeld, we zouden samenkomen aan het café, en vandaar in" Konvooi" , met 5 auto's naar Leuven rijden. Iedereen had wel min of meer weet van mijn relatie me Arlette, het verbaasde hun dan ook niet, toen ik zei dat ze met me mee zou komen. Ook pa en Lieve waren niét achterlijk, en hadden wel érgens een vermoeden, al wisten ze dan niet met wie. Ik wachtte verscholen aan de "uitrit" van Arlette's straat tot ik "Joske" zag vertrekken met een lichte vrachtwagen. Ik wachtte nog even om er zeker van te zijn dat hij niet terugkeerde. Het was ongeveer 20.30u toen we aan het Cafe aankwamen waar iedereen stond te wachtten. Kort nadien vertrokken we........ we brachtten grotendeel van de avond door in de "Salons Georges" in Leuven, een Restaurant, Cafe, Danslokaal. 90% van die avond bracht ik door aan een tafeltje, pratend met Arlette, die zich voor de gelegenheid op z'n best vertoonde. Schone liedjes duren niet lang, en de tijd vloog dan ook voorbij, iets wat ik me pas realizeerde toen "onze kennissen" stillaan één voor één begonnen te vertrekken. Het was 02u in de nacht, toe wij als laatste de auto opzochten. Het was een halfuurtje rijden naar Tremelo. Daar aangekomen, besloten we nog een "slaapmutsje" te gaan drinken in een Café dat nog open was. Een goed idee was dat zéker niét........ik had reeds téveel gedonken. Wat wist ik dusver over haar ?; Ze was geboren in Zele (Gent) haar ouders waren 4 jaar geleden gescheiden, en haar moeder was samen met een jongere broer naar Tildonk verhuisd, waar ze samenwoonde met ???, een tweetal jaren geleden was ze Jos op het lijf gelopen, en kort nadien zwanger geraakt, waarop haar moeder haar "vriendelijk" gevraagd had het huis te verlaten, ze was toen met Jos gaan samenwonen, al duurde het niet lang alvorens er fisiek geweld en miserie bij kwam kijken, waardoor ze de (voor mij verstandige) beslissing nam, te "aborteren" om geen kinderen in die situatie te betrekken. Ze was 21j, en mocht van Jos niet gaan werken, al had ze dan geen diploma, Jos zélf was postbode maar dronk zijn loon op. Ze huurden een "Sociale woning" en zij kreeg een uitkering van het Ocmw. Het liep tegen 4uur aan toen we in de richting van Arlette's huis reden. Toen we de straat indraaiden, stond Jos zijn auto echter voor de deur, en was er licht binnenshuis. Arlette sloeg dadelijk in paniek "Hij slaat me dood" zei ze. Ik draaide om, en keerde terug naar het Cafe van waar we kwamen, terwijl Arlette hysterisch in de auto zat te huilen. Aangekomen in het café, smeekte ze me haar niét naar huis te brengen, Jos zou het niét nemen dat ze niet thuis was. Ik was éigenlijk te dronken om érnstige beslissingen te nemen, maar toch;..... ik telefoneerde naar huis, waar ik Pa aan de lijn kreeg,...... ook hij was ziédend, hij zegde me dat Jos reeds enkele keren aan de deur was geweest om naar Arlette te informeren, en hij vroeg me waar zij én ik waren,....... ik vroeg hem naar het café te komen waar ik was. Het duurde niet lang alvorens hij aankwam. Ik had ondertussen enkele koffies naar binnen gewerkt om wat nuchter te worden. Hij was razend, Jos stoptte niet met bellen en langskomen, iémand had hem ingelicht (later bleek een buur) dat Arlette met mij was weggereden, en het niet de eerste keer was dat ik daar was terwijl hij in het buitenland zat. Ik vroeg Pa, of ik Arlette thuis enkele uren kon laten slapen, zodat we dan morgen (zondag) alles rustig konden bekijken. "Geen sprake van" kreeg ik als antwoord. Indien ik me in dergelijke problemen wilde werken, diende ik ze zélf maar op te lossen. Ondanks aandringen kon ook hij, Arlette niét overtuigen om toch naar huis te gaan, haar angst en vrees voor Jos waren gerechtvaardigd, het was meer gebeurd dat ze op café kwam met dùidelijke sporen van fisiek geweld, en nu Pa zegde dat hij daarboven ook nog dronken was, was haar angst des te groter. Toen in na meerdere keren aandringen, en discussieren, een negatief antwoord blééf krijgen, besloot ik met Arlette terug naar Leuven te rijden om wat te gaan slapen. Het was 6uur in de ochtend van Zondag toen ik de autoop de parking van het AC-Motel in Heverlee parkeerde en een kamer boektte. Enkele uren slaap zou alles wel oplossen hoopte ik. Het was rond het middaguur van Zondag, toen ik in de bar van het Motel, zovéél en stérk mogelijk koffie naar binnen werktte, en terwijl Arlette nog sliep , toch poogde om een oplossing uit te werken. Ik telefoneerde nogmaals met Pa, die nog steeds even "razend" was, (ik hoorde Lieve op de achtergrond méé-razen), Jos stoptte niet met telefoneren en voorbij rijden, hij vroeg me waar ik was, waarop ik hem niét antwoorde. Ik zegde hem dat ik in ieder geval naar huis diende te komen, om enkele spullen, waaronder o.a; werkkleding te halen, ik moest die avond namlijk wél (hoedanook) gaan werken. Ik besloot toen enkele dagen in hetMotel te blijven,om op die manier een oplossing te vinden of uit te werken. Toen ik dat aan Arlette voorsteldde, stemde ze dadelijk in, waarop ze verderging met de vraag...... "Waarom proberen we er met ons tweeén niets van te maken??, ik heb toch géén verplichtingen tegenover Jos?!?", eigenlijk had ze wel ergens gelijk dacht ik, maar het was nu niet op dé juiste manier gebeurd. Ik telefoneerde met de baas van "het café", die op de hoogte was van onze "relatie", en toen kénnelijk ook, van het gebeuren, in de afgelopen uren, en vroeg hem, of hij later die namiddag samen met Arlette, wat kleding bij haar thuis kon ophalen. Ik vroeg hém dit te doen, indien ik zélf met Arlette zou meegaan, en Jos thuis zou zijn, zou dat enkel nog bezine op het vuur gooien zijn. Ik reed die namiddag richting "Thuis", zette onderweg Arlette aan de achterzijde (zoals afgesproken) van het café af, waar ik haar nadien ook zou ophalen. Eigenlijk had ik gehoopt dat Pa en Lieve (zoals geregeld op zondagnamiddag) niét thuis waren, maar dat viel tegen. Hij stond me in het deurgat op te wachtten, ik zegde hem dat ik geen ruzie wilde, en dat ik alleen wat spullen kwam halen, het liep héél anders uit, hij én Lieve zegden , roepten dat ik mijn verstand verloren had, wat moest ik met iemand als Arlette, enz, enz, enz, tot het woord "Sloerie" viel, en ik me met gebalde vuisten, m'n gezicht op enkele centimeters van Pa's hield, terwijl ik hem (vrij rustig) zegde, dat het héél dùidelijk én normààl was, dat nét HIJ, partij koos voor iemand die een zwakke, goede, welwillende vrouw gébruikte, en misbruikte, dat was toch zijn idee van en man-vrouw relatie ?!?!. Dit maakte dadelijk een stilte. Ik begaf me naar de deur, en terwijl ik het pad naar m'nauto afliep, stoptte "Joske", die duidelijk nog stééds dronken, dreigend naar me toe kwam en vroeg waar "zijn vrouw" was, waarop ik hem heel rustig (ik wilde geen gevecht uitlokken) antwoorde, dat ik "zijn vriendin" gebracht had, aar ze me gevraagd had haar te brengen. Ik stapte in de auto en reed weg, terwijl ik hem naar het huis zag lopen. Aangekomen aan het Café, stond Arlette klaar met een zak, de baas zegde me vlug, dat hij ons vollédig begreep en steunde,en dat de meerderheid van onze kenissen àchter ons stonden. Ik bedankte hem, en reed richting Leuven. Jos was in het café geweest, terwijl de baas van dàtzélfde café, van die gelegenheid gebruik had gemaakt om met Arlette wat kleding op te halen. Terug aangekomen in het Motel, huurde ik de kamer voor de volgende 3 dagen, waarna we ons naar het restaurant begaven om een hapje te eten, om 21u moest ik namelijk gaan werken.
Ik hoopte dat de "werkomstandigheden" in het leger er veel mee te maken zouden hebben gehad, en besloot het tenslotte er toch maar op te wagen, en ik vond al snel werk in Wijgmaal, in een middelgrote "brood"-bakkerij weinig tot geen patisserie of fijngebak. Het was (zoals steeds in die werk-branche) nachtwerk, ik begon tijdens de week omstreeks 22.30u tot 7 a 8uur. Wijgmaal lag op en kwartiertje rijden van "Thuis" Baal. Ik had 1 dag/week vrij, maar kan me onmogelijk herinneren welke dag dit was. De baas was reeds op een gevorderde leeftijd, en na enkele weken reeds liet hij 90% van het werk aan mij over, het was dan ook geen érg grote bakkerij, een normale (voor die tijd) "dorpsbakkerij", een werk dat ik alleen best de baas kon. Mijn Asthma bééf zich protesteren, maar ik blééf het met medicatie beperken, en maakte me er weinig zorgen over. "Thuis" liep alles "normaal"..... Pa stond op het punt de Leuvense zetel van het bouwbedrijf over te nemen, de baas ging op pensioen, en had de 8 over gans Belgie verspreidde zetels te koop gesteld. Lieve werktte als secretaresse op het bureel, van het ongeval was geen sprake meer, hij had zich reeds een nieuwe mercedes aangeschaft. Lieve's twee zonen Karl en Luk, liepen beiden school in het Leuvense. Ik kon het redelijk goed vinden met Lieve, al verschilden we regelmatig van mening, maar...... wie niet??? Ik bracht nog alle 4 a 5 weken een bezoek aan "Gemma" (Ma), een bezoek waarvan ik steeds "gefrustreerd" terugkeerde, en op de terugweg een bezoek bracht aan "Bobonne's" graf. De woning zélf was gelegen in de bossen, er was geen winkel, cafe of dergelijke in een straal van 4 Kilometer, er waren wel enkele andere huizen in de buurt. Ik werd vaste klant in het café "In de baan" op de Baalsebaan, en door het feit dat ik bij iedere verplaatsing naar "de bewoonde wereld" daar diende te passeren, bracht ik al gauw op de heen maar ook terùgweg van werk o.a. er veel tijd door. Pa en Lieve waren zelden thuis, afspraken voor koop en/of vérkoop waren steeds s'avonds na de werkuren, en Karl en Luk, bleven op internaat in Leuven, waardoor ze slechts de weekends thuis waren. Een andere vaste klant van dat cafe was "Joske" de postbode, al snel wist ik dat het cafe meer "zijn thuis" was, dan zijn éigenlijke "thuis". Zijn wedde was meestal niet voldoende om de rekening op café te betalen. Hij was getrouwd met Arlette, iemand waarvan je "de miserie, en wanhoop, zowel als ongelukkigheid" van het gezicht kon lezen. Zij werd ook met de regelmaat van een klok "onder handen genomen" door Joske, meestal wanneer hij dronken was. Zij huurden een "sociaal woning" in een wijk, op enkele kilometers van ons vandaan. Arlette was zéker niet onknap, al had ze wel dringend nood aan wat verzorging, een bezoek bij de haarkapper ,wat meer aangepaste kleding, enz. Het duurde niet lang alvorens de interesse wéderzijds groeide voor mekaar, ik vroeg om wat meer nieuws betreffende haar, en haar sociale situatie aan de cafebaas, en naar ik vernam deed zij hetzelfde. Onze blikken kruisden elkaar heel geregeld, maar de situatie was alles behalve makkelijk, omdat zij alleen niet buiten mocht of kon, en ze dus steeds in het gezeldschap was van "Joske". In September was er een Opendeurdag bij Garage Peeters in Tremelo, ik reed nog steeds met Pa's oude auto, en was wel toe aan een nieuwe. Het was niet mijn bedoeling een nieuwe auto te kopen, dan wel; deze kans aan te grijpen om (met enkele cafe-kenissen) even met Arlette alleen te zijn, het was namelijk zo, dat die opendeur-dag op een zondag viel, waar Joske de vorige (zaterdag)nacht (als bijverdienste) met een vrachtwagen in Frankrijk duiven ging lossen. Via diezelfde "Cafe-kennissen" kreeg ik het voor mekaar dat Arlette mee mocht en kon naar die "Open-deurdag", en dat ze (Zij en Joske) elkaar in de vooravond terug zouden vinden in het café. Die kennissen waren bést op de hoogte van wat er aan de hand was, tussen mij en Arlette, en de situatie kennende namen ze ons zeker niets kwalijk. Zij lieten ons dan ook dadelijk (na vertrek in café) alleen. Buiten de onverantwoorde aankoop, van een véél te grote, dure auto, bracht deze uitstap weinig met zich mee. Arlette was écht heel bevreest voor Jos, hij had haar in de enkele jaren van hun huwelijk zowél fisiek als mentaal misbruikt, het was duidelijk dat ze wel iets met me wilde proberen, maar haar vrees voor represailles was al éven duidelijk, ik wilde heel zeker niets forceren, en het bleef dan ook bij een korte mondkus, en het kiezen van de kleur van de auto. Die avond thuisgekomen was het nu zaak, de aankoop van een nieuwe Datsun Bluebird, 2liter/Diesel t. b.v; 680.000 Frank uit te leggen tegen Pa en Lieve. Voor zover ik me herinner viel dat alles bij mekaar nog mee, indien ik 4 jaar wilde werken om een auto-lening af te betalen, moest ik dat maar zelf weten kreeg ik te horen. Ik had zélf al wel wat geld kunnen sparen, en diende maar voor de helft van het bedrag een lening aan te gaan, wat me werd toegestaan. Een tweetal weken later, reed ik dus mijn spiksplinternieuwe auto uit de garage, reed naar het café, waar Jos en Arlette nét waren, ik nodigde hen ut voor een rit, en wat was ik blij toen Jos, negatief reageerde omdat hij té dronken was, maar Arlette wél meemocht. Ik stoptte in Tremelo, waar ik met haar een ànder café binnenging. Ze zegde me in de afgelopen weken écht verliefd te zijn geworden op me, (iets wat wederzijds was) , maar dùrfde écht geen relatie aan te gaan met iemand anders terwijl ze nog bij Jos was, hij zou haar "Doodslaan" zegde ze me. Het was dus; alle gevoelens negeren, of bij mekaar gaan wonen. Ze bracht me op de hoogte van het volgende weekend dat hij naar Frankrijk ging om duiven te lossen, en zegde me dat ik dan (als ik voorzichtig was) wel even kon langskomen. Met mijn hersenen razend tegen 200/uur, ging ik die nacht werken. Het was ondertussen midden Oktober 1981. Wat moest ik doen??? vroeg ik me af, ik had een goede baan, verdiende een zeer treffelijke wedde, alhoewel ik nu nét die lening had te betalen. Ik bracht het onderwerp heel voorzichtig naar boven bij de eerstvolgende gelegenheid die ik had bij Pa en Lieve. Het werd door beiden echter op hoongelach onthaald, ze kenden (iederéén deed) Joske, en Arlette zou dus "Logischerwijze?!?!" wel uit hetzelfde hout zijn gesneden. Ik had eender welke reaktie van hun verwacht, maar deze maakte dat ik er verder over zweeg. De afgesproken zondagochtend (dat Jos weg was) reed ik van het werk dadelijk naar haar, ik parkeerde de auto (ondertussen algemeen gekend in de wijde omstreken) op een veilige afstand en plaats. Ik was stomverbaasd toen ik de woning binnenging. Het wéinige meubilair dat er stond, bestond uit houten kisten, oude kasten, toen ze me een biertje ofreerde, zag ik dat dàt de enige inhoud van de koelkast was. Jos gaf dus "letterlijk en figuurlijk" zijn loon volledig af op café. Arlette zélf kreeg een Ocmw-uitkering, maar diende ook dat aan Jos te geven. We praten een beetje, ik poogde de naam Jos in het gesprek te mijden. Ik vernam dat haar moeder in Tildonk (ong 15 Km) woonde. Het gesprek leidde ons tenslotte naar bed...... ttz; een matras op de grond, toen ik naar huis ging, beloofde ik haar een oplossing zo goed of kwaad als mogelijk te zoeken, en te vinden. Ze zag er al volledig anders, zélfs mooi uit toen ik haar verliet, ze glimlachtte, wat voordien meer op een grimàs leek. Waar was ik mee begonnen ??? Waren er geen àndere meisjes op de wereld, zonder dergelijke complexe toestanden ??? Kon ik mijn beloftes waar maken, vroeg ik me af...... ik zou in ieder geval al doen wat mogelijk was, want ook mijn gevoelens voor haar waren klaar en duidelijk. Ik besloot tegen iéderéén voorlopig over het onderwerp te zwijgen.
De Bomen komen uit de grond, en uit hun stam , de twijgen diep geluk, en iedereen vind het heel gewoon, dat zij weer bladeren krijgen We zien ze vallen naar de grond, en dan opnieuw weer groeien. Zo heeft de aarde ons geleerd, dat àlles wat sterft zal bloeien. Bedankt Linda, voor àlles wat je deed, voor je steun, je wijze raad, je belangeloze inzet en interesse, je tranen bij mijn pijn, je glimlach bij mijn geluk, je hulp en toewijding telkens weer, 24u per dag, 7 dagen per week. Dank
Bloempjes verwelken, scheepjes vergaan, maar mijn diépe en vriendschap en respect voor je, blijft eeuwig bestaan.
Linda....... zovééééél meer dan "een gezinshulp" overleed tijdens het verwijderen van een hersentumor, in Gasthuisberg op 05 Juli 2007, om 16.14u. Zij was 56 jaar. Mijn gezinshulp voor 18 Mnd, maar sinds 3 jaar, een vriend, psycholoog, Sociaal Assistent, raadgever, kortom; "Een rots in de branding".
Het traject van de plaats van ongeval naar hospitaal, werd zéér bruusk afgelegd, en ik was dan ook in onmenselijke pijn, hoofdzakelijk in mijn linkse knie. Aangekomen op spoedgevallen werd ik dadelijk overgebracht (na een kort vooronderzoek) naar de Radiologische afdeling, om foto's te laten nemen, ook daar herinner ik me de hélse pijnen, omwille een bruuske behandeling. Terwijl ik een tijdje later terug in de spoedafdeling lag te wachten op de resultaten, en de beslissingen van de Dokter(s), kwamen Pa en Lieve binnen. Zij waren door Erna gebeld, Marcel was onderweg naar de plaats van het ongeval, daar hij in de nabijheid woonde. De eerste vraag van Pa was; " Is er veel schade"???, Lieve werd woedend, en antwoorde hem (bijna gelijktijdig met mij) is dàt het belangrijkste, op dit moment ?!?. Op Lieve's vraag naar mijn toestand, zegde ik haar hoeveel en waar ik de pijn voeldde, en welke onderzoeken ze reeds hadden gedaan. Het was Lieve die me toen attent maakte op het feit, dat omwille de inpakt van het stuurwiel in mijn gezicht, mijn voorste tanden aan de bovenzijde volledig vernield waren, ik voeldde even met mijn tong, maar deed dat op dàt ogenblik af als bijzaak, het was mijn knie die me hévige pijn bezorgde. Toen ik de binnenkomende dokter aanwees als diegene die me had onderzocht, gingen Pa en Lieve naar hem toe. Er werd onderling wat gepraat, en zélfs gediscussierd, ik zag aan Pa dat hij ergens niet mee akkoord ging, en ze kwamen naar mij toegestapt. Volgens de dokter, had ik een "lichte" hersenschudding, twee gekneusde ribben, maar hét érgste was een verbrijzeling van mijn knieschijf, hij deelde me mee, dat men dit dàdelijk wilde opereren, maar dat Pa niét akkoord was. Het feit dat ik "meerderjarig" was, betekende dat ik de beslissing moest nemen. Ik overlegde even in hoofdzaak met Lieve, en ook zij, vond het beter, niet dàdelijk te laten opereren, aan een knieschijf met alle mogelijke gevolgen vandien, maar een tweede opinie te vragen, aan een toch wel méér "gerenomeerd" hospitaal zoals Gasthuisberg. Ik stemde daarmee in, en deelde dit ook mee aan de Dokter(s). Zij besloten dan een gips van enkel tot lies aan te brengen, en deze later (omwille de te verwachtten zwellingen) open te snijden, zodat het hij met die zwellingen mee kon bewegen. Ik diende wél mijn éigen vrijwillig ontslag te tekenen, en werd naar een wachtkamer gebracht, in afwachting van het plaatsen van de gips. Pa en Lieve, gingen enkele telefoons doen. Men was reeds begonnen aan het leggen van de gips, toen ze terug kwamen, Lieve had met "Tante Ann" getelefoneerd, omdat zij een "Station-wagen" hadden, en ik in een "normale" vierdeurs niet zou geraken, daar ik omwille de gips mijn gànse been gestrekt diende te houden, Tante Ann, zou me dus ophalen en naar Leuven voeren, Pa had ondertussen ook reeds de nodige afspraken in Gasthuisberg gemaakt voor enkele dagen later. Het was diép in de nacht toen ik vermassecreerd van de pijn ( in en uit de auto gesleurd, via een kleine lift-verplicht op het been staande) op het bed, in Lieve's appartement werd neergelegd. De situatie van de motor-rijder bleek alles bij elkaar minder erg, en hij zou in de volgende uren het hospitaal ook mogen verlaten. Het duurde enkele dagen, alvorens de afspraak in Gasthuisberg was. Ik telefoneerde ondertussen met de Motor-rijder, hij bleek alles bij mekaar weinig letsel te hebben opgelopen, zijn moeder en ik verontschuldigden ons wederzijds, het was een splinternieuwe motorfiets geweest, dewelke hij aan zijn grootmoeder wilde tonen, omwille de regenbuien,en de druppels op het plastic-scherm van de valhelm had hij de afstand slecht ingeschat . De matrieele financieele schade was echter wel enorm, één van de betrokken (ook totaal vernielde) wagens was splinternieuw, ongeveer een jaar later werd de totale schade op 1.200.0000 Frank (60.000 Euro) geraamd, ik heb echter nooit geweten wie tenslotte verantwoordelijk werd verklaard. De beslissing van Brussel werd door Leuvense Specialisten afgedaan als "voorbarig", een operatie was (zeker niét dàdelijk) nodig, het was afwachten of de twee versplinterde stukjes van de knieschijf zich zouden vastgroeien en waar. De gips werd kleiner gemaakt, ik diende wél zo wéinig mogelijk last te zetten op de knie, en krukken te gebruiken. Ik ging de eerste tijd wékelijks op controle, men nam telkens foto's om de evolutie te volgen, na een zes-tal weken werd de gips vollédig vewijderd, en mocht ik (bijna) alle normale dingen doen.
Kerst 1980, Nieuwjaar 1981, werd gevierd door Pa, Mezelf, Lieve en haar twee zonen, op Lieve's appartement in Leuven. Greta woonde nog steeds in Baal, en (voor zover ik wist) was Pa druk bezig om haar het huis ùit te krijgen. De eerste dagen van 1981, verkreeg ik een medisch attest voor mijn knie, omwille het feit dat ik bepaalde "leger"oefeningen niet zou kunnen doen. Dat attest gaf me éigenlijk een vrijgeleide om al dan niet (afhangend van desgevallende pijn en/of moeilijkheden) deel te nemen aan oefeningen.
Op 06 Januari 1981, werd ik door Pa naar het opleidingscentrum in Peutie gebracht, de weekends (Vrijdag tot Zondagavond) ging ik naar huis. Ik herinner me de vréselijk koude, waarin we meerdere oefeningen dienden af te leggen, het was ook dààr waar ik begon te roken, hoewel ik voordien ook al wel ééns een sigaret had gerookt. In de familie rookte (op Marcel na) namelijk iederéén. Na enkele dagen vrijaf, om ons klaar te maken, naar de kazernes te vetrekken nam ik begin Februari de TreinBuitenlandseSoldaten, in Leuven richting Soest, waar we door en busje werden afgehaald en naar de kazerne in Werl werden overgebracht. Het was een middelgrote kazerne, hoofdzakelijk keuken en bakkerij voor de omliggende Belgische kazernes, het had ook een klein Helikopter eenheid. Ik werd tewerk gesteld in een réusachtige bakkerij, die makkelijk 5000 broden / dag produceerde, en in minder dan 4 uur vollédig "Mobiel" kon worden, gemaakt. Het was zéér zéker, géén zwaar werk. De produktie bestond ùitsluitend uit brood, geen pattisserie of dergelijke. De soldaten van de bakkerij (een dozijn) klikten ook al snel samen, wat betekende dat we s'avonds gezamelijk naar Soest gingen (er was in Werl àmper tot geen uitgangsleven). Ik poogde ook zoveel mogelijk (desgevallend overnemend van anderen) "Wacht" te kloppen, dat was een 24uur shift (ik was echter gewoon nachten zonder slaap te gaan) en dat leverde extra verlofdagen op. Mijn eerste verlof van een week nam ik met mijn 20é verjaardag, een 5-tal weken na mijn aankomst in de kazerne dus. Ik herrinner me weinig of niets van dat verlof, verjaardagen waren in onze familie dan ook van weinig belang. Het was kort na mijn terugkomst in de kazerne, dat ik tijdens inkopen in Soest, plots in ademnood geraakte, het voeldde aan alsof ik een plastic zak over het hoofd had gekregen, ik herrinner me niets meer, tot ik weer bij bewust zijn kwam, en enkele mensen rond me zag, alsook een "militaire"( ik was namelijk in uniform), opgeroepen ziekenwagen. Deze bracht me over naar de spoedafdeling van het Militair ziekenhuis van Soest, waar ik in de volgende nacht nog 3 van dergelijk aanvallen kreeg. De volgende dagen, deden er zich nog enkele van die aanvallen voor, en werd ik aan allerlei onderzoeken onderworpen. Ik telefoneerde met Pa, kon hem echter alleen uitleggen wat er was gebeurd, en hij wees me op de Asthma die aanwezig was in de familie, hijzélf en Marcel had tot puberteit Asthma problemen gehad, Erna had ook regelmatig longproblemen, mijn peter (aan Ma's zijde danwel) was onrechtstreeks overleden aan TBC, ook longen. De tweede helft van April 1981, werd ik op "Herstellings-verlof" (eigenlijk wist men niet wat met me moesten doen) naar huis gestuurd voor bijna twee weken, ik diende mij op 2 Mei terug (in het hospitaal) te vervoegen. Ook thuis deden er zich enkele aanvallen voor, in dié màte dat (dat viel zélden voor) Pa in paniek raakte omdat ik een blauwe huidskleur kreeg. De bijgeroepen huisdokter (hoewel onbevoegd vanwege mijn militaire dienst) kon alleen "zwàre, zéér ernstige Asthma" vaststellen.Een asthma die aanwezig was sinds geboorte, doch slapend was gebleven, en door het beroepsmatig contact met bloem, meel actief was geworden. Deze aanvallen deden zich nu voor met de regelmaat van een klok, dankzij de medicatie in de vorm van "Puffers" inhalers, kon ik de schade beperken. Met dezelfde uitleg als van de huisdokter, werd ik op 31 Mei 1981, na amper 5 maand dienst, "Onbevoegd voor militaire dienst" verklaard, en uit het leger onslagen. Ik zou me enkele weken later voor een speciale raad, op het Brussels bestuur van Belgische Defensie, moeten aanmeldden, voor een "defenitieve" onbebvoegdheid. Op 01 April was ik terug "Burger" met een diploma van een vak, hetwelk ik Medisch niét meer mocht of kon uitvoeren. De aanvallen minderden in aantal én ernst, maar dit had ook te maken, met de nu "preventieve" medicatie dewelke ik nam.
Het was nét nadien, dat Pa (niet zonder tussenkomst van Marcel, Rijkswacht, deurwaarders, enz) erin slaagde Greta, voor eens en voor goed de deur uit te krijgen in Baal, hij had haar als (tegenprestatie??) een appartement in Herent, en nieuwe auto gekocht. Lieve, haar twee zonen (Karl en Luk), Pa, en ikzelf verhuisden van het appartement in Leuven naar het huis in Baal, na de (met opzet) berrokkende schade door Greta, was opgeknapt. Mijn vroegere (kleine) kamer werd ingericht als logeer/strijkamer. Karl en Luk, namen de twee zolderkamers voor hun, zij zouden al snel op Universiteit en dus ook Kot gaan. Ikzelf kreeg de tweede grootste op Pa's en Lieve's na slaapkamer. Begin Juni werd ik Defenitief onbevoegd voor de Militaire Dienst verklaard, ik moest nu mijn toekomst beginnen plannen, maar hoe ??, het énige wat ik écht kon mocht ik niet uitvoeren.
Het was eind Februari, begin Maart, toen Pa, van Baal naar het Appartement van Lieve in Leuven verhuisdde. Omwille mijn werk, én de drukke voorbereiding voor de tentoonstelling begin April, was ik niet volledig op de hoogte wat hij (Pa) nu eigenlijk van plan was. Lieve's appartement beschiktte over 3 slaapkamers, maar zij had dan zélf ook 2 zonen (Karl en Luk) 16 en 14jaar, Lieve zat midden in een scheiding. De twee "vrije" nachten dewelke ik had (zondag nà Discotheek en Maandag) bracht ik dan toch door in de Bakkerij, en dat gaf me ook meer tijd om aan mijn tentoonstellings-stuk te werken. Pa (ondertussen terug aan het werk) was druk bezig om Greta "uit te kopen", jàren later kwamen we te weten, dat hij haar een "luxe appartement" in Herent, en auto had moéten kopen, om haar uit het huis in Baal te krijgen, hetwelk (zoals later vermeld) désondanks niet zo vlot ging. Enkele dagen voor de tentoonstelling was "mijn stuk" klaar. Het was een 50cm hoge pyramide geworden, de pyramide zélf was getrokken in suiker, en gedeeltelijk chocolade, en was dan bewerkt met marsepain, en fijne pattisserie, een oude platendraaier, waarvan de motor werd vertraagd, zou het onderstel worden, zodat "het" vanuit alle richtingen kon worden gezien door de langzaam draaiende beweging. De tentoonstelling was op een Zondag, en ik diende eroor te zorgen, dat de spotverlichting op voldoende afstand stond, om smelten te vermijden. Ik werkte de voorgaande nacht, én in de Discotheek, én in de bakkerij, vanwaar ik rechtstreeks naar de tentoonstelling (in het CMO) in Leuven ging. Niettemin.................. het stuk won de eerste prijs, ik, maar ook Jef, Nieke waren apetrots, want de prijs hield een brevet van fijne patisserie in, wat toch mooi zou staan op een toekomstig CV. Ook Pa en Lieve, dewelke naar de tentoonstelling waren "afgezakt" waren tevreden. Ik ging na de tentoonstelling nog werken in de Discotheek, en kroop dan maandagochtend (na een 48 uurige dag) doodop mijn bed in. Daags nadien, voelde ik veel jaloezie op school, ik was dan ook nooit erg sociaal geweest, en s'middags ging ik met enkele "kennissen" naar Café, om de eerste prijs te "vieren", wat uitliep (weet nog stééds niet waarom) op een weddenschap, dat ik voor de aanvang van de namiddag-lessen, een bàk Tuborg kon leegdrinken,........ ik dééd dat, t.t.z; 24 flesjes Tuborg in 45 minuten, met àlle gevolgen vandien. Viel in slaap tijdens de lessen, en braakte alles onder bij het wakker worden. Ik werd naar de Direkteur gebracht, en geschorst voor 2 weken,.... Pa én Jef & Nieke werden op de hoogte gebracht....... een àfgang van jewelste na de overwinnings-vreugde. Jef & Nieke waren een beetje teleurgesteld, maar wuifden het voorval kort nadien toch met enkele grappen weg. Van Pa daarentegen kreeg ik een hoop verwijten te slikken. Die eerste prijs kon men me toch niet meer afnemen dacht ik, en enkele dagen later, wuifde ook ik het hele voorval van de baan, en pikte mijn leven weer op. Ik blééf weekends werken in de Discotheek, en begon reeds naar een "overbruggings-werk" uit te kijken voor nà de school. Het was mijn lààtste schooljaar, én leercontract voor bakker, en omdat noch Theo, noch Marcel legerdienst hadden gedaan, diende ik die te doen. Pa was ervoor aan het zorgen dat ik die zo snel mogelijk kon aanvangen, en wel in Duitsland, waar het slechts 9 ipv 12 maand was. Ik vond ook werk als Kelner in een Café-restaurant in Leuven, waar ik in Juli kon beginnen. Ik eindigde mijn studie's met redelijk goede resultaten. Het afscheid van Jef & Nieke (dewelke hun bakkerij hadden overgelaten) was vrij emotioneel, ik stoptte ook met het D.j.-werk in Baal, en trok (voorlopig) in op het appartement van Lieve, waar Pa nog steeds woonde. Ik kon me al vrij snel vinden in het werk van Kelner, en het duurde dan ook niet lang alvorens ik dagen van 12uur en langer kloptte. Ik diende mij aan te bieden op het "klein kasteeltje", vroeg daar naar een werk als "bakker" en een dienst in Duitsland, hetwelk kort nadien werd bevestigd, ik diende me te vervoegen op 06 Januari 1981, in de kazerne van Peutie,voor een opleiding van één maand, en zou dan naar Werl (nabij Soest) overgeplaatst worden, in de militaire Bakkerij. Ik bracht in die periode enkele bezoeken aan Gemma (Ma), bezoeken waarvan ik steeds deppresief terug kwam, er veranderde niets, en ook André leek aan het einde van zijn latijn te geraken, had al zijn spaarcenten in zijn leven mét Gemma gestoken, om het haar zo comfortabel mogelijk te maken, maar kreeg wéinig of niéts ervoor in de plaats, intégendeel, hij was de kostwinner, én huisvader, én privé-verpleger, en het was duidelijk dat zij, genoot van die situatie. Ik kreeg meer medelijden met Andre dan met mijn éigen moeder. Ik bracht tweewekelijks een bezoek aan Bobonne's graf in Kortenberg. Het was ondertussen Oktober 1980 geworden. Marcel (werkend voor Pa) was gescheiden van Arlette, en woonde bij een vriendin in Zaventem, samen met zijn zoon Jurgen (toen 3j) en 2 kinderen van Annie, die ook in scheiding was. Theo woonde nog steeds in Heverlee, ondertussen met zijn 3é vrouw, en nog steeds werkend voor de CP-jeugd. Erna was zwanger van haar tweede kind, en ook nog steeds woonachtig in Wijgmaal in het aangekochte huis hetwelk nu (3 jaar later) nog steeds in volle renovatie was. Het was Annie (Marcel's vriendin) die mij vroeg of ik voor de kinderen een bezoek als "Sint Niklaas" wilde brengen. We hadden (uit de tijd van de speelgoed-winkel) een door nonnen met de hand gemaakt Sint Niklaaskostuum, met àlles erop en eraan, onderhemd, kleed,overjas, hoed, mijter, baard. Ik stemdde in, en vroeg Erna of zij voor haar kind ook een bezoek wilde, waarmee ze instemde. Karl (Lieve's zoon) zou "Zwarte Piet" spelen. 03 November, ikzélf zat zonder auto, kroop ik als Sint-Niklaas, met Karl als Zwarte piet, in de VW-Kever van Lieve, en begaven ons eerst naar Erna, en vandaar naar Marcel en Annie in Zaventem. Alles leek prima te zijn verlopen. Thuis gekomen kleede ik me om en wastte me, en (mét Lieve's toestemming - het was hààr auto) besloot ik me rond 20u, nog eens naar Marcel en Annie (ik kon het vooral goed vinden met Annie) te begeven om te zien of ze het goed hadden gevonden , en de kinderen overtuigd waren. Het regende pijpestelen toen ik naar Zaventem vertrok. Ik bevond me op de Brusselsesteenweg, ter hoogte van Kortenberg, ik reed niét overdreven snel, toen ik uit het niets een motorfiets de rijbaan zag oprijden, ik ging récht op mijn rem staan, waardoor ik eerst begon te slippen, en nadien te tollen, ik zie nog hoe ik de motorfiets met mijn rechtse-voorzijde aanreed, de lucht invloog en in mijn achteruitkijk spiegel terug op de straat zag smakken, ik had nog steeds geen controle over de slippende en tollende wagen, en er flitste door mijn hoofd "Verdomme wat gaat Lieve nu zeggen", deze gedachte ging weg, van zodra, ik zag dat ik mij in het midden van de rijbaan bevond, en 4 (twee wagens) koplichten recht op me afkwamen. De klap was enorm. Ik reed recht in op een wagen én een minibus, dewelke dadelij nadien achteraan, nogmaals aangereden werden door een aankomende wagen. Ik zat volledig gekneld in de auto. De motor (normaal buffer) bij VW-Kever bevind zich achteraan, het reservewiel is normaal zo geplaatst dat dat bij ongeval dienst doet als "buffer" maar was (na een lekke band onlangs niet zoals het hoorde geplaatst), de vollédige voorzijde was dus ingedrukt, het reservewiel bevond zich in de auto, ik zat geklemd tussen de àchterbank en het stuur. Er kwam heel wat volk buiten gelopen, men wilde helpen, maar er was een bezinegeur, en iedereen diensde eventerug, terwijl ik in paniek geraakte. Het duurde niet lang alvorens ik de sirenes van de opgeroepen hulpdiensten hoorde. De brandweer besloot dat men me uit het wrak zou moeten snijden, terwijl ze me slijpschijven e.d.m. bezig waren, voeldde ik plots een enorme pijn in mijn linkerknie. Na een tijdje werd ik uit het wrak gehaald, op vraag van omstaanders gaf ik Erna en Marcel hun telefoonnummers, terwijl ik naar de ziekenwagen werd gebracht, zag ik pas duidelijke welke ravage er was aangericht, 3 auto, minibus, en Lieve's auto, en de motorfiets, waarvan de bestuurder reeds onderweg was naar het hospitaal. Gelukkig bleken er verder géén slachtoffers te zijn gevallen. Ik werd overgebracht naar het Universtitair ziekenhuis in Brussel.
Het was ergens in Februari 1980, toen ik op een Vrijdagnacht van de Discoteek, in de Bakkerij arriveerde, en terwijl ik me naar boven wilde begeven om me om te kleden, Jef me toeriep; of ik iets nieuws van Pa had ??, hem ontkennend antwoordend meldde hij me dat hij een ongeval had gehad in de "Bocht" in Werchter. Ik kende die bocht maar al te goed, draaide me om en liep terug naar mijn auto buiten, het moet rond 3 a 4uur geweest zijn. De plaats van het ongeval was een kilometer of 7 van mijn werk, onderweg ging er van alles door mijn hoofd, ik kénde die bocht, en wist dat het een zéér gevaarlijk punt was,... had Pa gedronken????, hoe erg was het, wié had met de bakkerij gebeld??? Allemaal vragen die door mijn hoofd flitsten terwijl ik vééél te hard reed. Ik kon van op een afstand de zwaailichten van politie en brandweerwagens zien... de auto was een totaal wrak, meerdere keren over kop gegaan, ik rende naar de aanwezige agenten, die me meedeelden dat hij naar het Ziekenhuis in Bonheiden was overgebracht. Ik wilde niet meer vragen stellen, voor het geval Pa dronken zou zijn geweest. Ik rende terug naar de auto, bekeek het wrak nogmaals (denkend dat hij héél zwaar zou gewond zijn), en reed naar het Hospitaal welk op een 15-tal kilometer lag. Daar aangekomen..... leek het godzijdank allemaal mee te vallen. Hij stonk inderdaad naar drank maar het ongeluk had hem waarschijnlijk opgenuchterd. Hij was (zoals altijd) heel zakelijk, en vroeg mij, om in eerste instantie alles te regelen. Hij vroeg me "Lieve" zijn secretaresse te verwittigen, de verzekeringsmaatschappij, e.d.m. hij vroeg me niét om Greta in te lichten... wat ik toch besloot te doen. Na een uurtje bleek uit de onderzoeken dat hij meerdere schaafwonden, en snijwonden had, en enkele zwààr gekneusde ribben. Ik wist dat de politie nog zou langskomen voor een verklaring af te nemen, en gaf hem de raad Koffie te drinken,en ook te roken, om zijn alcoholgeur te verbergen. Lieve woonde in Leuven, ik besloot eerst bij Jef en Nieke te stoppen, om hun mee te delen, dat het alles bij elkaar niet erg was, maar dat ik vandaag niet zou komen werken. Ze begrepen het, en zouden hun plan wel trekken. Ik herinner me dat het 6uur Zaterdagochtend was, toen ik het huis in Baal binnenging. Ik riep Greta en Anita uit hun bed, en deelde hun mee wat er gebeurd was.Ik was geen kléin beetje verbaasd van haar te horen dat ze reeds ingelicht was door mensen uit de buurt. Blijkbaar was Pa uit het wrak gekropen,over de straat naar een huis, het waren dié mensen die de nooddiensten gewaarschuwd hadden, en ook Greta, met de melding dat hij zwaar dronken, tegen veel te hoge snelheid de bocht gemist had. Greta zegde me, dat het hospitaal haar wel zou ebben gebeld indien het nodig was geweest, en dat hij maar niet had moeten drinken. Samengevat...... het kon haar niets schelen. Ik wist at het tussen Pa en Greta totaal "vierkant" liep, maar stond toch perplex van haar ijskoude reaktie. Ze ging terug naar bed, en ik besloot naar Leuven te rijden om Lieve in te lichtten, ik wist waar ze woonde, en belde haar vanuit een telefooncel in Tremelo, ze zegde me dat ze zou klaar zijn, om met me naar Bonheiden te rijden wanneer ik aankwam. Ik passeerde terug de paats van het ongeval, waar men juist de auto aan het wegtakelen was. Ik stoptte, vroeg waarheen ze de wagen zouden brengen, het was een privé-takeldienst, hij gaf me zijn adres en telefoon, met de melding dat hij reeds 3 personen had dewelke geintreseerd waren het wrak te kopen. Ik begreep dat niet dadelijk, maar achteraf bleek..... het was een vrij nieuwe Mercedes, de motor en chassis waren ongedeerd, en er was dus interesse om het wrak te kopen, waarna men er een nieuwe carosserie overzette. Lieve was klaar bij mijn aankomst. Tijdens de rit terug naar het hospitaal, legde ik haar uit wat er gezegd was door Greta, en zij lichtte me nu openlijk in, over het feit dat Pa plannen had, om Greta de deur te wijzen, en met Lieve samen te gaan wonen, door mijn veelvuldig uithuizig zijn had ik die signalen blijkbaar gemist. In het hospitaal aangekomen, liet ik hun even alleen, terwijl ik met de garage belde, waar ik werd meegedeeld dat er reeds een bod van 100.000Fr op de wagen was, maar dat dat zeker nog zou verhogen. Pa wilde absoluut naar huis, ondanks de tegenzin van Lieve. De dokters zagen niet dadelijk een bezwaar, op voorwaarde dat hij zou rusten. Het was ondertussen late voormiddag geworden. Pa had zélf Erna, Marcel, en Theo opgebeld. Toen deze in het hospitaal aankwamen namen zij (op mijn vragen) de zaken over. Ze zouden Pa naar huis brengen, kontakt nemen met de garage i.v.m. het verkopen van het wrak (wat tenslotte gebeurde voor niet minder als 180.000.Fr), en zij zouden ook wel zien wat ze deden met Greta. Ik zou later die dag even langsgaan om te zien hoe het ging. Ik had nog een vrij uitgebreid gesprek met Lieve, tijdens haar naar huis te brengen, en een tas stérke koffie. Het was namiddag toen ik terug op mijn werk aankwam, en het relaas aan Jef en Nieke vertelde. Ik ging naar bed, diende binnen enkele uren terug in Baal te zijn. Die avond, vertrok ik vroeger van Bakkerij naar Discotheek, en stoptte even thuis. Het viel me dadelijk op dat Greta haar auto er niet stond. Ik ging binnen, en vond Pa in de zetel in de Living, half slapen in veel pijn. Ik vroeg hem wat hij in de zetel deed, en hij zegde dat Greta niet in de zetel wilde slapen voor enkele dagen, en dat iemand naast hem in bed ongemakkelijk zou zijn. Ik vroeg hem of ik nog iets kon doen, dektte hem warm in, zorgde voor wat te drinken, en meldde hem dat ik op de terugweg van Discotheek, later die nacht ik nog even zou aanlopen. Ik belde met Erna, zij was op de hoogte en éven verbolgen over de "bed"situatie, maar kon er ook weinig aan doen, zij zou vanavond langskomen met wat te eten. Me afvragend waar Greta en Anita waren ging ik toen werken. Ik liep even aan toen ik naar de bakkerij reed die nacht, Greta en Anita sliepen blijkbaar, Pa lag nog steeds in de zetel, nog steeds in véél pijn, ik zegde hem die namiddag langs te komen. Deze situatie duurde een tiental dagen. We lostten (Erna en ik in hoofdzaak) mekaar af, in het bezoeken van Pa, Lieve probeerde (samen met Marcel die er nu ook werktte) de zaak draaiende te houden. Van zodra het mogelijk was, besloten we Pa, naar Lieve's appartement over te brengen, zodat hij op z'n minst een dégelijk bed had om te slapen, en iemand om hem te helpen met zich te wassen. Noch Greta, noch Anita hadden een vinger uitgestoken, iets waarvoor ze weldra de rekening zouden krijgen gepresenteerd. Ik was volop begonnen om schetsen, en plannen te maken voor de tentoonstelling,ik had besloten, Chocolade, Suiker, en fijne patisserie (petit fouré) te gebruiken. Ik kon volledig op de medewerking an Jef en Nieke rekenen, een goed resultaat zou ook voor hun een eer zijn, temeer hun bakkers carriere aan zijn einde kwam, zou dat een mooie afsluiter voor hun zijn.
Het was een Donderdagnamiddag in Juni 1979, toen Erna en Marc, tijdens mijn werk de Bakkerij binnenkwamen. Ik zag al gauw aan hun gezicht dat het iets ernstigs betrof, ze zegden me dan men gebeld had van het St'Jozef hospitaal, dat Bobonne zéér slecht was, en heel waarschijnlijk de volgende dag niet meer zou halen. Ik keek naar Jef & Nieke, dewelke knikten dat ik me kon gaan omkleden en met Erna en Marc kon meerijden naar Kortenberg. Tijdens de rit, zegden ze, dat Pa, en Marcel zowel als Theo op de hoogte waren. Ik kon het niet laten ééniéder, inclusief mezélf luidop te verwijten, dat we Bobonne de laatste jaren verwaarloosd hadden. Aangekomen, was Pa, en Theo reeds aanwezig. Een verpleegster bracht ons naar de kamer, waar Bobonne voor zich uit lag te staren op bed, iedereen poogde een gesprek aan te knopen, maar het was duidelijk dat ze ons niet herkende, iets wat door het korte bezoek van de Dokter werd bevestigd. Ze had geen enkel besef van onze aanwezigheid, toen we na een vrij lang bezoek één voor één afscheid namen, en haar zoenden, bleef ze zonder besef, zegde niets, ik kon mijn tranen niet bedwingen toen ik haar zo zag, en haar met de woorden "Ik kom morgen terug Bobonne" zoende...... ik en iedereen in de kamer verstijfde toen ze, wanneer ik mijn mond van haar voorhoofd verwijderde, haar hoofd een beetje draaide, me aankeek, én..... mijn naam noemde. Dit werd bij het verlaten van de afdeling door de Dokter verklaart; dat ze me mischien éven herkende, omdat hij wist dat ik haar toch wel het meest bezocht had in de afgelopen jaren. Ik voelde me goed, te weten dat ze mij had herinnerd. Ik sprak met Pa af dat hij me morgenvoormiddag zou ophalen in de Bakkerij voor een volgend bezoek, ik kende Nieke en Jef voldoende om te weten dat ik indit geval géén nood had aan toelating om het werk een paar uurtjes te verlaten. De volgende dag, haalde Pa me zoals afgesproken op. Tijdens de rit zegde hij me, dat hij met de dokter had gesproken, en buiten mijn laatste bezoek een zestal weken geleden, Bobonne in twee jaar geen bezoek had ontvangen, en sinds haar opname ook geen an Gemma (Ma) haar bloedeigen dochter. Aangekomen in het hospitaal begaven we ons naar de kamer war ze gisteren had verbleven....... de kamer was echter leeg, het bed opgemaakt, ik raakte in paniek. Een verpleegster kwam naar ons toe, en zegde dat Bobonne s'nachts was overleden. We bezochten haar nog in het Mortuarium waar ze lag opgebaard, en vol zélfverwijt, en als een "geslagen hond" reden we terug. Pa zegde me dat hij kontakt zou nemen met Andre (Gemma's man) betreffende de begrafenis. Ik weet niet hoe, maar ik ging diezelfde avond Muziek draaien, en poogde mijn "normale" leven verder te zetten. De begrafenis was de volgende Woensdag in Kortenberg, en ik kreeg een extra dag vrij op het werk. De dag voor de begrafenis, kon ik haar nog even bezoeken, ik vroeg haar me te vergeven dat ik zoveel met mezélf was bezig geweest de laatste tijd, jaren, en haar daardoor verwaarloosd had. Ik was absolùùt geschokt, en nijdig toen ik van de begrafenis huiswaarts reed. De énige aanwezigen op de begrafenis waren haar zus "Bertha" een kloosterzuster, Pa, andré, Erna, ikzelf en een 4-tal personeels leden van het Hospitaal geweest. Theo (Bobonne's petekind), en Marcel hadden géén tijd ?!?!, Gemma haar éigen dochter was té ziek???. Ik beloofde mezelf (voor zover als mogelijk) de verwaarlozing goed te maken......... een belofte die ik steeds heb gehouden t.t.z; ik betaal tot vandaag de huur van de begraafplaats, en breng haar nog bijna maandelijks een bezoek. Eind 1979 kwam eraan. Ik werkte nog steeds als "bakkers-leerling" was nu laatste schooljaar begonnen, en weekends als D.j. in Baal. Eind van '79 kreeg ik enorm veel last van maag krampen en pijn,in die mate dat ik achter de D.j.-tafel in elkaar zaktte, en naar het Hospitaal werd overgebracht. Er werd een Maagzweer vastgesteld, dokters begrepen niet dat "een knul" van 18 een maagzweer kon hebben, tot ik hun mijn levenstijl uitlegde, en de maagzweer dus verder kwam van a) slechte, weinige, niet gebalanceerde voeding,b) te kort aan slaap,c) teveel aan stress. Ik beloofde er rekening mee te houden, en diende een tijd een speciaal dieet te volgen en medicatie te slikken. Ik luidde de jaren "80" in als D.j., en kort nadien deelde Jef, ons mee dat hij de Bakkerij ging overlaten tegen het einde van dit schooljaar. Hij was ondertussen midden vijftig, en zwaar ziek aan Asthma. Privé was er niet veel veranderd. Ik was zo weinig mogelijk thuis. Marcel werktte ondertussen als verkoper voor Pa, die ook nog zeer zelden thuis was. Greta gedroeg zich (sociaal) zijnde de "Barones van Baal", en begreep écht niet dat ze éigenlijk zichzélf voor "schut" zette. Ik had ondertussen al een drie-tal vriendinnetjes "versleten", het ontbrak me aan tijd, ik was té druk bezig met m'n twee job's, en wilde dit voorlopig ook niet veranderen, daar ik zo snel mogelijk op éigen benen wilde staan, zeker met het einde van mijn "school-lopen" om de hoek. Het einde van de tweede trimester zou op school gepaard gaan met een tentoonstelling, van brood, banket, en patisserie door diegene die wilde. We dienden een eigen werk te maken, er zou een tentoonstelling worden opgezet, waarna de getoonde werken door grote brood en banketbakkers alsook Pattisiers, zouden worden gejureerd, iets wat zeer zeker invloed zou hebben op het eind examen. Ik was dan ook één van de eerste om me hiervoor in te schrijven, niet beseffende hoeveel werk ik nog maar een keer op mijn rug nam. Jef en Nieke steunden me echter 100%, en ik kon op hun hulp rekenen.
Een (via Harten2-Mailgroep) begonnen vriendschap in December 2006, groeide langzaam maar zeker en bereikte het punt van "Liefde" op 15 April 2007. Met dank aan eenieder die dit mogelijk maakte, en de vélen die ons daarbij ook steunen.
Annemie, De mist trok weg, en de hemel brak open. Puur goud stroomde mijn leven in, Ik voelde de warmte op mijn schouders.......... het werd weer lente,.... een nieuw begin.
Jij bent de lust van m'n leven, de vlinder in m'n buik, het vuur in m'n hart, de bloem die ik ruik, de zachte regen van de boog, de appel in m'n oog. Dank je voor je liefde en warmte voor je genegenheid voor je steun en begrip Dank je om mijn leven, mijn strijd, mijn lijden en pijn, een doel te geven om na te streven.
Op 01 Januari 2005, kreeg ik van Linda (Nieuwjaarsgeschenk) "Felix", een kitten, dewelke al gauw mijn "Soul-mate" en énige/beste vriend werd. Toen ik in Februari 2006 naar "Ter Duinen" in Nieuwpoort ging voor "Accute Depressie" plaatste ik hem in een Asiel........ na 4 weken (2 weken voor mijn terugkeer naar huis) belde Linda me, om me te melden dat hij in "Hongerstaking" was gegaan, en zichzelf had laten uithongeren, hij kon niet wennen aan de situatie waarin hij verbleef, en dacht ook dat deze situatie "blijvend" zou zijn. Ik had een volledig jaar nodig, alvorens ik tijdens de Kers & Nieuwjaars periode de beslissing nam om terug een beetje leven in huis te halen, ik nam kontakt met Linda, en sinds 20 JANUARI 2007, is ELLY mijn nieuwe huisgenoot... hierbij een foto... Leeftijd ong 18Mnd.
Ondanks dat er slechts een 3 a 4 kilometer was tussen mijn nieuwe "thuis" in Baal, en werk in Keerbergen, besloot ik toch de gelegenheid van "kost en inwoonst" op het werk aan te grijpen, op die manier hoefde ik niet steeds met Greta thuis te zitten. Pa was nu (ook omwille de +20 Kilometer afstand) nog minder thuis dan voordien. Het was winter-periode, en ik maakte me (voorlopig) weinig zorgen over het wielrennen, hoewel ik geregeld s'avonds wat trainde. Het waren lànge dagen Woensdag tot/met Vrijdag van 06u tot 18 soms 19u..... Zaterdag van 04u tot 12u en in de vooravond nog enkele uurtjes, en Zondag van 02u tot 12 a 13u. Het was echter 70% pattisserie, ik leerde dus véél meer dan voordien in Leuven, waar het louter Brood en Banket was. Maandag's liep ik school in Leuven, en dinsdag besteede ik aan trainen e.d.m. Toen het wielerseizoen van 1978 eraan kwam, wist ik al snel dat het niet te combineren viel met mijn werk, en ik vroeg aan de ploegdirektie dan ook een onderbreking van mijn kontrakt, een onderbreking werd me niet toegestaan, het werd verbroken, met de belofte dat ik het terug kon opnemen wanneer ik er klaar voor was. Het was een eerder "rustige" periode, t.t.z; ik vertrok naar mijn werk, meestal Dinsdagavond, en kwam terug thuis Zondagnamiddag. Ik wist wél dat het tussen Greta en Pa van kwaad tot erger ging. Ik had weinig tot geen kontakt meer met Theo of Marcel, naar Erna fietste ik meestal tijdens mijn training, maar ook die band begon gaan te verzwakken, zij was ondertussen ook zwanger van haar eerste kindje, Marcel (nog steeds Cafe runnend in Herent) had ook reeds een Zoon sinds 1977. Ik eindigde het Schooljaar '77 - '78, vrij goed. Tijdens de 2 weken Jaarlijks verlof hielp ik Mark en Erna bij het verbouwen, renoveren van een huisje hetwelk ze hadden gekocht, en hetwelk (met uitzondering van de buitenmuren) eigenlijk volledig werd afgebroken en hérop gebouwd, dit was wéér een manier om niet "thuis" te moeten zijn. Het was ook in die periode dat de brouwerij (eigenaar van Marcel's) café, falliet ging, wat betekende dat het café werd gesloten. Arlette (Marcel's vrouw) vond allerhande poets/werkjes, o.a. Pa's bureel, en Marcel ging aan het werk als chauffeur in een houtbedrijf in het Leuvense. Zij hadden ondertussen een (onverantwoord duur) appartement gekocht in Wilsele, en dat ook nog exhuberant bemeubeld. Ondanks de geboorte van "Jurgen" hun zoon, was het een "publiek geheim" dat hun huwelijk "vierkant" draaide, Marcel hield er stééds wel énkele vrouwen op na, en deinsde niet terug om Arlette (tot politie interventie's toe) in elkaar te slaan. In Theo's privé leven liep het nét zo, hij had ondertussen een huis gekocht in Heverlee, werkte nog steeds voor de C.P., maar was geregeld onder invloed van alcohol, drugs enz, had er ondertussen een Huwelijk met twee kinderen opzitten, alsook een drietal relaties. Ook hij gebruikte héél graag zijn handen t.o.v. vrouw of vriendinnen.
In het najaar van 1978, begon ik aan een rijbewijs te denken. Ik nam inlichtingen bij een rijschool en vernam dat ik nù reeds mijn theoretische lessen én examen kon doen, en dan nà mijn verjaardag in Maart 1979 het praktische deel. De prijs bedroeg toen 27000 Frank. Op een bepaalde Maandag, ging ik van school naar Pa's bureel, om hem desbetreffend aan te spreken. Hij had een zeer jonge secretaresse, waarvan ik (via Erna) wist dat ze méér dan alléén secretaresse was,en ik maakte van haar àànwezigheid dan ook gebruik om dat onderwerp aan te snijden, hopend op een beetje invloed van haar zijde. Van de enkele honderden frank die ik per maand overhield op werk, bleef nooit wat over. Pa hield echter voet bij stuk, als ik een rijbewijs wilde moest ik het ook maar betalen. Hij zegde me wél; dat hij plannen had een nieuwe auto (Mercedes.... wat zijn welvarendheid nog duidelijker maakte) te kopen, en dat ik dan zijn huidige kon krijgen. Het was géén nieuwe, maar wel nog aardige Toyota Carina én (dat zou de rijlessen makkelijker maken) een automaat.
Ondanks mijn onbestaande vrije tijd, ging ik dus op zoek naar een bijverdienste dewelke ik in Januari 1979 reeds vond. Ondanks mijn zéér beperkte kennis wat betreft muziek, vond ik een werk als Disc-Jockey in een kleine dancing in Baal Dorp (Baretta genaamd). Ik was nog wel geen 18, maar omwille de sléchts 2 maanden, maakte de baas een uitzondering. Ik zou werken Vrijdag, Zaterdag, en Zondagavond aan 200 frank/avond, wat 600/Weekend maakte, tot mijn 18é en dan zou hij me 1000 Frank betalen per volledig weekend. De énige persoon dewelke ik daar in vertrouwen over inlichtte was Erna, en zij verklaarde me gek, maar respekteerde wat ik wilde doen. Dit betekende eigenlijk; Vrijdag werkte ik van 06u tot 18u in Bakkerij, nam dan douche, propere kledij, en fietste tegen 20u naar de Dancing, waar ik dan muziek speelde tot 02.20u, om dan terug naar de Bakkerij te fietsen, en daar te werken tot S'middags, enkele uurtjes te rusten, om dan van 16u tot 19u terùg in de bakkerij te werken, dàn naar de Dancing, en s'nachts van de Dancing récht naar de bakkerij, terug tot s'middags. Van zondagmiddag tot zondagavond kon ik dan wat rusten, s'avonds terug naar de Dancing, hoewel het zondag's nooit zo laat werd, en maandag naar school. Ook Mieke, en Jef, de bazen verklaarden me gék, maar hadden er niets op tegen zolang mijn werk er niet onder zou lijden.
Ik weet niet juist meer op wélke manier, maar ik trof een regeling met de rijschool dat ik de lessen in afbetalingen kon aflossen. In februari liep ik op Maandag School op CMO, en op Dinsdag volgde ik Theoretische rijschool. Ik slaagde héél makkelijk voor mijn examen. Pa was nieuwsgierig geworden naar de herkomst van dat geld, en was van Erna te weten gekomen waar ik mee bezig was. Het was nu HIJ, die mij vroeg, na school, naar zijn bureel te komen. Ik stond aan de grond genageld toen hij me "knuffelde" en proficiat wenstte, hij vroeg me hoeveel ik nog schuldig was aan de Rijschool, en zegde me dat hij dat verschil zou bijleggen, zodat ik niet verder twéé jobs diende te doen. Ik antwoorde hem, dat ik graag deed wat ik deed, en er niet wilde mee stoppen,....... ik had ondertussen ook een "vriendinnetje" leren kennen, en dat extra geld gaf me een goed, veilig, zéker gevoel. Zolang mijn werk en studies er niet onder leden, legde hij er zich bij neer. Op 17 April 1979, liep ik "apetrots" het gemeentehuis uit met mijn rijbewijs, ik was in alles van de eerste maal geslaagd. Pa had ondertussen reeds enkele weken zijn "spiksplinter nieuwe Mercedes" en gaf me dus de sleutels van zijn "oude" auto. Ik denk dat ik op dat ogenblik (onbewust) voor eeuwig de fiets aan de haken hing. Ik diende nu niet meer s'nachts in weer en wind van Baal (Dancing) naar Keerbergen (Bakkerij) te fietsen, had nu veel meer vrijheid om me te bewegen. De eerste kilometers die ik met de auto deed waren op de eerstvolgende vrije Dinsdag naar het St.Jozefs Hospitaal in Kortenberg waar Bobonne nog steeds verbleef, en dewelke ik in nu meer dan een jaar geen bezoek meer had gebracht. Dàt bezoek zit me zo diep gegrift dat ik niet in details wil treden, met uitzondering van het vermeldden dat ze alleen, eenzaam, mààr mischien gelukkig-onwetend aan het wegkwijnen was. Ze zat daar... duidelijk onder medicatie kalm gehouden. Het duurde dààgen alvorens ik over de "schok" van dat bezoek heen was, temeer omdat ik het had nagelaten haar te bezoeken, ik was té druk geweest met geld bijeen krijgen voor een rijbewijs, en had niét stilgestaan bij hoeveel ik eigenlijk van haar hield, als méns, als grootmoeder, maar ook als een beetje-moeder. Ik beloofde mezelf haar geregeld te zullen bezoeken, in de hoop dat ze me dan héél mischien terug zou leren kennen. Ik bracht kort nadien ook een bezoek aan Gemma (Mijn moeder), waar de situatie (zij het dan vrijwillig) veel gelijkenis had met die van Bobonne. Zij lag in bed, ganser dagen onder invloed van slaap & kalmeerpillen. Andre (haar huidige echtgenoot) was 12u/dag ùithuizig voor werk, diende dan nog eten te koken, wassen, plassen, verpleger te spelen voor haar, en ik kon,kàn me niet van de indruk ontdoen dat ze "genoot" van die situatie.
...... Alles verliep zo vlot als :mogelijk, ik deed het werk graag, de studies (één dag/week) vielen redelijk mee, en ik scoorde vrij goed in het wielrennen, ik trainde bijna dagelijks, en deed wekelijks één tot (indien te combineren met werk) tweemaal mee aan wieler-wedstrijden. Van familie kreeg ik weinig tot geen steun...... Greta en Anita bekeken het met veel Sarcasme, Pa had totaal geen tijd, Erna en Theo hadden geen interesse en omwille hun zelfstandig leven was de relatie met hun ook heel veel verminderd. Marcel die in zijn cafe een éigen "Amateurs" wielerploeg had opgericht was duidelijk jaloers, al liet hij dat niet dadelijk merken....... hijzélf ging regelmatig voor "training"sessies naar Italié e.d.m., en liet het runnen van het cafe, en op hun eerste zoon passen totaal over aan Arlette zijn echtgenote..... het was een publiek geheim dat die buitenlandse sessies héél wéinig met trainen, danwel met vrouwen te maken had. In die periodes bracht ik redelijk veel tijd door in het Cafe. Ma én Andre bezocht ik (met weinig enthousiasme) nog een keer per 4 a 5 weken, tot het bezoeken van Bobonne kwam ik bijna niet meer. In Juli 1977 werd ik Brabants Kampioen bij de belofte's, ik eindigde pas tweede in de sprint, maar de winnaar was Limburger en kon dus de titel van Brabants Kampioen niet krijgen. Apetrots, ging ik (na mijn Baas (Luk) gebeld te hebben) met enkele ploegmaats op het Cafe van Marcel vieren. De ploegleiding steldde mij een verlenging en hogere verdienste van contract voor, voor het volgende seizoen ik bleef voorlopig nog wél met beide voeten op de grond, in die tijd waren de verdienste àmper voldoende om de onkosten te dekken, zeker bij Juniores.. Het was een Zondag......... Schoolvakantie en daags nadien ook sluitingsdag van de bakkerij, waardoor deze viering in tijd utliep, zo laat, dat Pa nog en "Slaapmutsje" kwam nemen. Tot mijn grote verbazing was ook hij opgetogen, en min of meer trots op mijn overwinning, het was de eerste keer in zééér lang, dat ik écht een gesprek en drink met hem had, omwille zijn en mijn werk, én mijn trainingen zagen we thuis, mekaar amper of niet. Het Sarcasme dat ik daags nadien door én Greta én Anita voorgeschoteld kreeg betreffende mijn overwinning liep zéér ernstig uit de hand, na enkele verwijten op en neer ging Anita naar boven, toen ik een tijdje later naar mijn kamer ging vond ik de "Beker" gebroken op de grond, het was niét mogelijk dat hij zichzelf zo beschadigd had door te vallen, "Ocharme".... waren de woorden die ik achter mij uit de mond van Anita hoorde komen......... ik probeerde, maar kon men woede niet bedaren en het kwam tot een gevecht, eerst met wat getrek en geduw, tot Greta op het rumoer was afgekomen, en zich moeide, waarbij ik fors uitnam, en mijn vuist vlak in Anita's gezicht plaatste. Het bloed gutstte uit haar neus, en ze liep met allerlei verwijten met Greta naar beneden. Ik herinner me alleen dat Anita naar het hospitaal ging, haar neus was nét niét gebroken maar werd wél gespalkt of iets dergelijks. Ik herinner me ook mijn verbaasdheid over het feit dat Pa de hele zaak eigenlijk "Lachoniek" opnam, en me géén uitbrander...... of méér gaf. Ik wist wel dat de relatie tussen hem en Greta, en ook Anita alles behalve was, àlle herstellingen van uurwerken enz werden overgenomen door een collega, Greta diende alleen de winkel te runnen, maar door haar manier was het goed draaien van de zaak heel sterk àfgenomen. De volgende dag, tijdens het bewerken van deeg in de bakkerij, kreeg ik vreselijk veel pijn, in mijn rechter-pink. Achteraf bleek dat ik met het slaan van Anita een barstje in mijn kootje had opgelopen, en het diende dus in de gips voor enkele weken. Weer was ik verbaasd over de gelatenheid waarmee Pa dit alles nam.
In het najaar van 1977 maakte pa een (voor mij) levensveranderende beslissing. Hij zegde me (ik wist van niets) dat hij enkele maanden voordien een huis gekocht had in Baal bij Tremelo. Dat was mijn bevestiging dat het hem wél degelijk voor de wind ging, Directeur zijnde van een Bouwbedrijf met méérdere zetels in Belgie. Hij zegde me dat hij de winkel met woonst vanaf 01 Januari 1978 zou verhuren en naar Baal verhuizen. Zijn hoofdreden was het feit dat de winkel zoals hij nu werd gerund (door Greta) verlieslatend was, en hij zolang mogelijk had gewacht, omdat hij eerst 100% zeker wilde zijn dat hijzélf niet terug zou beginnen met zijn oude beroep. Baal ligt tegen Mechelen, het was dus niet mogelijk om in Leuven (25 Km) te blijven werken, en ik zou dus mijn leercontract in de Baalse omgeving moeten verder zetten. Dit alles werd mij gezégd........ alle beslissingen lagen reeds vàst, ik had dus heel weinig in te brengen. Ik ontving dit nieuws met héél gemengde gevoelens. Ik deed het werk waar ik het deed graag, ik kon goed over de baan met Luk, mijn baas, mijn wielerploeg en school (waarvan ik énkele vàge vrienden had) waren in het Leuvense. Ik had hier mijn ganse leven gewoond, en kende gewoon niets anders. Ik besprak dit in de volgende dagen met Erna & Marc, maar vond daar ook weinig oor voor mijn vragen, Marc reed wel met mij langs de mijn toekomstige "Thuis", het was een bungalow, helemaal in de bossen, met énkele buren en het dichtstbijzijnde dorp op + 5 Kilometer. "Jezuuke is hier nog ni geweest" dacht ik bij mezelf.
Alles was beslist en geregeld. Nét voor Kerstmis 1977, bracht Pa me naar een Bakkerij-Patisserie in Keerbergen, waar nog iemand uit mijn klas op leercontract werkte. Ik had een gesprek met Jef (de zwààr astmatische baas) en zijn vrouw Mieke, en ik kon beginnen in Januari 1978. Keerbergen (de bakkerij) lag op een 10 kilometer van onze nieuwe "thuis" maar omwille het vele nachtwerk (het was ook patisserie) kon ik inwonen. Ik had wél een dag meer verlof, want de bakkerij was gesloten Maandag én Dinsdag, Maandag liep ik school maar Dinsdag had ik dan vollédig vrij. Woensdag tot en met vrijdag werktten we van 06u tot (Dikwijls) 18, zélfs 19u, Zaterdag van 03u tot 12u en van 14u tot 19u, Zondag van 03u tot ong 13u. Ook hier werden leercontracten géén beetje ùitgebuit.Ik kreeg 500 Frank/week + kost en inwoon desondanks diende ik de helft aan Pa te geven. Ik zag bij het verlaten van deze nieuwe werkplaats mijn toekomst in de wielrennerij (voorlopig toch) vollédig verdwijnen, ik had met deze uurregeling geen tijd meer om te trainen, en op Zondag fit en ùitgerust aan een wedstrijd beginnen om 15u hield ik ook niet voor mogelijk. Allemaal argumenten dewelke ik had kunnen naar voren brengen bij Pa, maar ik wist dat het weinig tot niets zou veranderen, zodoende legde ik me maar als een "geslagen hond" bij de reeds genomen beslissingen neer.
Kerst '77, Nieuwjaar 1978, was een periode van "alle hens aan dek" voor de verhuis, hoewel het merendeel van Meubilair (door Greta gekozen,en Pa betaald) nieuw werd geleverd. Er waren 3 Slaapkamers op het gelijkvloers, de grootste was vanzelfsprekend voor Pa, en de tweede-grootste werd in beslag genomen door Anita, met als kommentaar dat ik toch maar tweemaal/week thuis sliep, dit ondanks het feit dat ook zij véél tijd bij vrienden en/of grootmoeder doorbracht, ik hield echter mijn mond om de vrede te bewaren. Mijn kamer werd ook de naai/strijkamer. Er waren nog twee kamers onder het dak, maar boven was géén toilet, noch badkamer, en het was eigenlijk een "vallende zoldertrap" dewelke naar die kamers leidde, dus zeker niet makkelijk en/of comfortabel. Het afscheid van Luk en zijn familie viel me vrij (ook hun) moeilijk, we konden goed met mekaar overweg, gingen samen trainen én op wieler-uitstap, enz,enz, en de eerste indruk die ik had gehad bij mijn niéuwe bazen en werk, waren zéér gematigd geweest.
Ook 1978 was dus een nieuwe bladzijde in mijn leven, nieuw werk, nieuwe "Thuis", nieuwe omgeving en omstandigheden.
......Er waren wel enkele dingen waar ik geen rekening had mee gehouden, toen ik me voor het werk had aangeboden..... In vogelvlucht was het slechts een 3-tal kilometer van "thuis", via bus diende ik echter drie keer over te stappen, iets wat door het aanvangs uur (07u) bijna onmogelijk was.... Pa stak me (tot Greta en Anita's plezier) ook alle mogelijke stokken in de wielen, en wilde me gén busgeld geven, ik diende maar op mijn eerste "loon" .... van (300 Frank) te wachten kreeg ik als antwoord. Erna stippelde samen met mij een binnenweg uit, hetwelk tevoet me ongeveer een halfuur tot driekwartuur zou duren, die kon de pret van mijn niéuw "onafhankelijk" leven niet drukken. Iedere volgende dag stond ik (alleen) op om 05u, maakte mijn lunchpakketje, at een beetje otbijt, om met volle moed om 06u te vertrekken. De garage zélf ging pas open om 08.30u, maar het eerste anderhalfuur bediende ik de benzinepompen...... en dat bracht me soms ook nog een beetje drinkgeld op. Het werd echter stillaan winter. De binnenweg die ik dagelijks nam, was een steil klimmend kasseiweggetje, door de bossen, van ong anderhalve kilometer. Toen ik door de koude, over de glibberige kasseien, in het volledig donker tijdens de winter naar het werk liep, voelde ik me alles behàlve gerust......... de pomphendels waren op dat uur van, de ochtend ook volledig bevroren van de vorst, en ik kwam méér en méér met van koude verbrandde handen thuis, het gebruik van allerlei doeken en/of vodden deed weinig àf aan het probleem.
Na een paar maanden reeds begon het werk me meer en meer tégen te zitten. Op leercontract zijnde maakte men duidelijk gebruik van de goedkope werkkracht.
Het was een periode dat ik als 14 jarige héél érg volwassen werd. -Mijn bezoeken aan Gemma (Ma) en Bobonne begonnen te slabakken, omdat ik ook op zaterdag tot in de namiddag werkte. -Marcel was ondertussen (zonder grote zwier) getrouwd, woonde in Winksele, en werkte nog steeds in Renault, en deed ook nog steeds aan Wielrennen.Ik probeerde voor zover als mogelijk op die wedstrijden aanwezig te zijn, voor Marcel, maar ook louter héél grote interesse. -Erna kwam mischien nog één weekend/maand van haar "Kot" in Antwerpen naar huis. -Ikzélf werkte iedere dag van 07u tot 18u, ik vertrok dus om 06u en kwam s'avonds laat thuis......... tijd om vrienden te maken en/of hebben was er niet. Ik spaarde zoveel mogelijk geld, om zo snel mogelijk een fiets te kopen, en trainde me ondertussen met het grote deel van de afstand op en af naar het werk te joggen, lopen. Het liep tegen Kerstmis 1975, en ik steldde vast dat ik gehéél niéts aan het leren was.........ik was de volledige dag verantwoordelijk voor de benzine-pompen, s'ochtends alléén, én....... voor de inkomsten daarvan, s'avonds diende ik de garage te poetsen, de autos (een tien-tal) in de schowroom netjes te houden. Ik mocht ook ( en dàt vond ik wél leuk natuurlijk) auto's binnen en buiten rijden, maar éigenlijk........ van mechaniek had ik totààl niéts geleerd in de eerste 3, 4 maanden. Daarenboven kwam dat de kassa van Benzine op een bepaalde avond geld tekort kwam. De baas beschuldigde mij dadelijk, en het zou van mijn "loon" worden afgehouden............. daar ging mijn droom om al snel een (tweedehands) fiets te kunnen kopen. Toen ik die avond thuis kwam, had "Charlie" de baas reeds met Pa gebeld, met àlle gevolgen vandien. Het daarop volgende Weekend, schraapte ik mijn geld bijeen, en nam de trein naar Antwerpen, om met Erna een gesprek te hebben. Ik wilde met dit werk kappen tijdens de Kerstvakantie, alles bij mekaar had het ook géén indruk op me gemaakt, en ik wilde eigenlijk in Marcel's voetsporen gaan lopen en Bakker worden, het tweede dat bij mijn keuzename in September op mijn lijstje had gestaan. Ondanks de ernst van mijn weekendje bij Erna, was het achteraf bekeken (zoals alle tijd met haar) ook vrij gezellig en leuk geweest. Erna beloofde mij, mij te zullen steunen in mijn beslissing t.o.v. Pa wanneer ik hem dit rond de Kerst (voorzichtig) zou proberen mee te delen, al wisten we beide dat dat niet héél vlot zou lopen.
Het was bij Theo dat we (door Christine... zijn echtgenote) werden uitgenodigd met Kerst-avond, voor een etentje. Ik kon me géén Kerst-dinner herinnerren in onze familie, zéker niet één waar iedereen (met uitzondering van Anita) aanwezig zou zijn. Theo had ondertussen een tweede kind op komst. Ik had dus nog snel een gesprek met Christine ( waarmee ik goed overweg kon, en dewelke ook geen blad voor de mond nam, voor niemand) betreffende mijn wens om van werk te veranderen, en of ik dat tijdens het eten mocht ter sprake brengen???, ik was ondertussen sluw genoeg om te weten dat, als ik hem dit voorlegde met méérdere aanwezigen, en daarbij ook nog gesteund werd door Erna, en Christine, ik Pa mét zijn rug tegen een muur duwde...........de ontgelding(en) ... die nam ik er dan achteraf, eventueel graag bij. Zo gezegd, zo gedaan. Het viel alles bij mekaar bést mee, temeer omdat Marcel (onverwittigd) mijn standpunt ook steunde, het was toch beter nù, te veranderen dan nog maanden/jaren tégen mijn zin een toekomst op te bouwen ?!?! Het was de éérste keer dat ik Pa zag sputteren, spartelen, maar geen weg uitkon, en tenslotte kortaf toezegde, dit was niet naar de zin van Greta (waarom...????) in die mate dat ze het etentje halfweg verliet.
Ik diende wel zélf de verantwoordelijkheid op mij te nemen, en de baas in te lichten, iets wat ik de eerste werkdag na het kerst-verlof ook deed, ik bleef nog 10 dagen, waarvan 2 met verlof om de administratie en veranderingen bij het CMO op orde te stellen, het was namelijk mijn wens om het schooljaar van Bakker gewoon op te pikkenin de tweede timester, zodat ik geen trimester verloren had. Dat lukte dus echter niét. Ik kon (wat het school betreft) pàs beginnen in September 1976, de cursus (leercontract) was 4 jaar en liep dus af in Juli 1980. Ik herinner me dat ik tussen Kerst 75 en Nieuwjaar '76, ook een bezoek bracht aan Bobonne, en mijn ongeloof van haar àchteruitgang. Ik bracht ook een bezoek aan Gemma, die ondertussen met Andre samenwoonde in Vilvoorde, ook zij was niéts verbeterd, en bracht grote delen van haar dag door in bed, dan wélonder vrijwillige invloed van allerlei medicatie, die haar (zo lijkt) probleemloos werd voorgeschreven, zonder(buiten verslaving) bepaalde reden.
1976 was dus weer een vollédig nieuwe bladzijde in mijn leven. Ik vond werk in een bakkerij in het Leuvense, het was een klein bakkerijtje (éénmanszaak), ik kon dadelijk (ook zonder lessen op CMO) aan de slag, de persoon die er nu nog werkte was aan zijn vierde-laatste leercontract-jaar bezig, en ik kon me dus rustig inwerken. Het was een leuke ( vrij jonge) baas, dewelke ook van Wielrennen hield, en zondag's na de "brood-ronde" met wielertoeristen ging rijden, hij had een vrouw en twee kinderen. Het werk was Dinsdag tot Vrijdag van 06u tot 15u, en dan de broodronde, waar-tijdens hij me aan het station in Herent afzette. Zaterdag en Zondag was het van 04u tot 12u, met broodronde op Zaterdag, ik kon op Vrijdag en Zaterdagavond wél daar slapen zodat ik in het holst van de nacht (te voet?!?) niét naar het werk moest. Op Maandag was zijn rustdag, maar dat was ook de CMO schooldag.
Alles liep prima, ik deed het werk graag, kon goed met de baas overweg........ het duurde dan ook niet lang dat ik me (deels van opgespaard, en deels voorschotten) een tweedehands koersfiets aanschaftte,onder hoongelach van Greta, met commentaar "wéér ne Cockx, die sùpercoureur gaat worden". Mijn baas schreef me in bij zijn wieler-clubje, en we gingen dus iedere zondag na het werk met die groep fietsen, tot soms +100 kilometer. Ik nam ook deel aan uithoudings wedstrijden enz. Toen mijn eerste (bakkers-les) jaar aanbrak in September 1976, had ik dus àmper vrije tijd, de zondag-namiddag zat ik op de fiets voor uitstappen of wedstrijden, en, de sluitingsdag bracht ik door op school, en iéder vrij uur dat ik vond bracht ik door op de fiets.Het was tijdens de zomer 1976, dat Erna mij op de hoogte bracht at ze ging trouwen, met Marc, haar vriend die ik reeds en hele tijd kende. Zij was ondertussen àfgestudeerd, en was dus géénzins van plan langer onder dit dak te blijven wonen als ùiterst noodzakelijk. Ze verwittigde me wel dadelijk, dat ik stééds welkom zou zijn bij haar, want ik bleef nu alleen achter met Pa, die (direkteur zijnde) héél zelden thuis was, Greta, met wie ik het totaal niet kon vinden, en Anita die alleen tijdens het Weekend naar huis kwam, tijdens de schooldagen verbleef ze bij haar Grootmoeder.
Erna huwde in September 1976, het feest was in de parochiezaal, met een honerdvijftigtal vrienden en familieleden als genodigden. Ik maakte met Luk (mijn baas) tijdens onze vrije uren een prachtige Huwelijkstaart in 4 verdiepingen met een schip als vormgeving. Het was rond die periode dat Christine (na de zoveelste mishandeling) Theo verliet, en de ondertussen twee dochters met zich meenam. Theo woonde ondertussen in een gekocht huis in Heverlee, en was nog steeds Secretaris voor de Communistische jeugd, hij was dan ook veel op reis. Marcel had ondertussen een Café overgenomen, dat de mishandelingen ook daar schering en inslag waren, was een publiek geheim. Het Café bevond zich schuin tegenover "thuis" en hij begon zich terùg meer en meer toe te leggen op wielrennen. Ikzelf was aan het onderhandelen, om een meer proffesioneele koersfiets (in afbetalingen (25000 Frank) aan te schaffen, en dacht erover me in een Profesioneele wieler-ploeg te laten inschrijven, meerdere leden van de wieler-toeristen zagen wel wat in mij als profesioneel renner, maar ik wist dat ik dat zou moeten kunnen combineren met mijn werk. Tegen de aanvang van het wielerrseizoen 1977, was ik profesioneel wielrenner bij "De stoempersclub" van Leuven, als Junior, had ik een profesioneele fiets, "rollen" in de "speelplaats" thuis voor het trainen. Je vond me dan ook slechts op twee plaatsen, t.t.z;op het werk, of op de fiets..........Marcel vertoonde een "jaloerse" houding, stond me met raad, noch met daad bij, en haalde regelmatig "sarcastisch" naar me uit Ik was ondertussen 16 jaar geworden, zonder veel hulp van buitenaf, ik zou het nu dan ook wel zonder hulp kunnen rooien wist ik..
Omwille een opname (voor pré-operatieve onderzoeken) van 23.03 tot/met 27 of 28.03 in het Erasmus Hospitaal/Anderlecht, en het bezig zijn met het aanschaffen van een Lap-Top( Dewelke ik mee màg nemen) ga ik het werken aan mijn blog uitstellen tot tijdens mijn verblijf aldaar, hetwelk mij omwille tijd en het bespaard blijven van het rugge-leed bij lang zitten aan Desk-Top, véél gemakkelijker zal vallen. Ik zie jullie dan ook graag terug vanaf (mijn verjaardag) op 24.03.07, en voor de nieuwsgierigen onder U, kan ik U voor de laatste 2,5jaar van mijn leven doorverwijzen naar Seniorennet...... Forum........ Hoekje van troost, waaronder een korte samenvatting staat onder de titel; "In nood leert m'n zijn vrienden kennen" van CODI,het enige wat ontbreekt is mijn laatste hersenbloeding in September 2006. Beste Groetjes en tot zéér weldra.
....hoezeer ik de volgende dagen en weken, informatie probeerde te bekomen, over het hoe en waarom van Bobonne's situatie, en of er iets aan kon veranderd worden........ het hielp allemaal niet. De volgende jaren werd duidelijk dat het Ma geweest was, die omwille het "ongevalletje" Bobonne dement had laten verklaren, en op een opname in St.Jozef te Kortenberg had aangedrongen. De volledige inboedel (waaronder zéér véél, jà waardevol antiek, porcelein e.d.m.) verdween zonder dat iemand er zich zorgen over maakte. Tijdens mijn bezoeken aan Ma, bracht ik zoveel als mogelijk een bezoek aan Bobonne, de bus Leuven - Brussel passeerde langs het hospitaal, en ik sprong dan ook steeds even binnen. Ik kon Pa ook overhalen tot enkele keren toe, om Bobonne voor een daguitstap naar ons thuis te brengen, ze genoot daar heel erg van. Ma bracht haar geen enkel bezoek, ik was zowat de enige die haar in de mate van het mogelijke bleef bezoeken, terwijl ze zienderogen dit leven verliet. Zoals me was gezegd ging ik het volgend schooljaar 74/75 op internaat. Pa waarschuwde me zéér duidelijk dat dit men laatste kans was. Ma was ondertussen (met de opbrengst van Bobonne's inboedel???) in Etterbeek (vlak aan de Saint Quantenaire) gaan wonen, in een klein maar mooi flatje. Ik ging op internaat in Don Bosco in St.Pieters Woluwe. Het éne weekend werd ik door Pa opgehaald en bracht ik "thuis" door, het andere weekend nam ik de tram naar Etterbeek (3 a 4 Km) en bracht het weekend bij Ma door. Het ging van kwaad tot erger met haar; Ze was nu bijna constant onder invloed van medicatie, kwam nog amper het bed uit, de weekends dat ik met haar doorbracht deed ik steeds boodschappen, poetste de plaats, enz, enz. Het flatje had maar één slaapkamer...... ik was dus verplicht bij haar te slapen, en het ge(mis)bruik beperkte zich nu niet meer tot .........., maar zij verplichtte me nu met haar de sex in zijn totaliteit te bedrijven. Later kwam ik te weten, dat zij zich aan mannen "uithuurde", zowel om financieele, als obsessie redenen. Na mijn geboorte werd de baarmoeder bij haar verwijderde, dit gaf haar het gevoel geen "vrouw" meer te zijn, wat tot haar sexueele obsessies leidde..... met wie dan ook. Ik kàn me de reden echt niet herinneren, doch bij het einde van de eerste trimester werd ik van het internaat gestuurd. Net zoals in Leuven mocht ik het studie-jaar uitzitten. Ik wéét dat het te maken had met o.a. de weekends die ik bij Ma verbleef, kwam ik soms pas Dinsdag i.p.v. Maandag terug naar school, Ma beldde dan wel steeds met excuses.
Dat dit nieuws, de Kerstvakantie 1974, dewelke ik "thuis" doorbracht alles behalve rooskleurig tinde is wel begrijpelijk. Erna (die ook een hekel had aan Greta) kwam nog zelden naar huis van haar "Kot" in Antwerpen, Theo was gehuwd, Marcel had trouwplannen voor het najaar. Hij (Marcel) legde zich nog teeds toe op wielrennen(ik vergezelde hem ieder weekend dat ik kon naar wedstrijden) en was ondertussen gestopt met zijn leercontract als bakker en werkte in Renault Vilvoorde nét zoals zijn vriendin, en toekomstige. Ik bracht het grote deel va de Kerstvakantie "thuis" door, met Greta en Anita, Marcel bracht veel tijd door met zijn vriendin, Pa was ondertussen Bureeldirecteur geworden, en was dus nog zelden (nùchter) thuis. Tijdens die vakantie besloot pa, dat ik dàgelijks van school naar Ma zou gaan, en hij me Vrijdagavond aan school zou ophalen om het weekend thuis door te brengen. Het maakte me wéinig uit, ik wilde hier niet zijn, maar had échter ook weinig behoefte aan dàgelijks bij Ma te zijn, waar ik tenslotte "Meid voor àlle werk" was. Die 2é en 3é trimester waren een catastrofe. Ik ging nog amper naar school, Ma verplichtte me bij haar te blijven, ze vond allerlei smoesjes uit. Ik diende het telkens te ontgelden bij Pa, die me zegde dat het mijn verantwoordelijkheid was om op tijd in school te zijn, enz,enz. Ik sloot het schooljaar af met 53% als eindrapport.
Tijdens de zomervakantie 1975 ging ik àmper op bezoek bij Ma (Pa liet me daar vrij in) ik had na de afgelopen maanden wéinig behoefte aan haar "gezeldschap", ik bracht wel meerdere bezoeken aan, Bobonne, ik was de énige, zij ging duidelijk én snél achteruit, werd rustig gehoude door kalmeerpillen. Pa, Greta, en Anita gingen die zomer op vakantie, en pa meldde mij dat ik naar een jeugd-vakantieplaats mocht (ergens nabij Mol) en ik daar dan kon beslissen welk werk ik wilde beginnen. Tijdens héél heftige discussie's, had ik hem toch kunnen overhalen (met steun van Erna én Marcel) dat ik niét meer naar school wilde, en dat ik wilde werken op leercontract, zoas Marcel had gedaan. Het was niet simpel geweest, en had me ook meerdere blauwe plekken gekost, maar tenslotte had ik bereikt wat ik wilde......... werken.
Dat zomervakantie kamp...... leek me meer een "kinder wérkkamp", het was een grote boederij, waar we met een 5tal "jongeren" in boomgaard, stallen enz werkten, het was een afzetterij, en toen Erna me een bezoekje bracht had ze dat al snel door, zij haalde me daar na de eerste week dan ook weg, en ging met mij mee naar Herent. Geen van ons kon Pa bereiken........... vond ik niet erg, ik had enkele héérlijke dagen met mijn Zus, zonder Greta, Anita, of Pa.We gingen naar de cinema, frietjes eten in de frituur, keken sàmen tevee, enz.... voor de meeste leeftijdgenoten héél normàle dingen..... voor mij..... sùperhéérlijkl!!. Ik nam de beslissing als automecanieker aan de slag te gaan. Auto's intreseerden me wel, en ik was ook vrij handig. Ik ging zélf op zoek in de regionale krantjes voor werk, bood mezelf aan op meerdere plaatsen en tegen het einde van de zomer had ik een plaats waar ik kon beginnen te werken. Pa ging met me naar CMO (Centrum voor Middenstands Opleiding) in Leuven, ik diende nog één dag/week school te lopen. Ik voelde me vollédig openbloeien, ik hàd werk,zélf gevonden én gekozen, hoefde me niet meer op men kop te laten zitten door leerlingen op school, zou m'n éigen geld verdienen (800 Frank/maand waarvan ik 500 aan Pa diende te geven-)enz, enz. Ik was op 01 September 1975 klaar om als 14 jarige (een mij lijkend )volwàssen leven te starten. Ik wist niet hoe zwaar mijn nabije én verre toekomst zich aankondigde.
De daarop volgende week, dewelke ik omwille mijn schorsing, thuis diende door te brengen, probeerde ik alles en iedereen uit de weg te gaan en blijven. De "rammeling" had me duidelijk enkele rib-kneuzingen, en meerdere blauwe plekken opgeleverd. Het genas echter stillaan, en ik haalde dit onderwerp niet ter sprake. Ik bracht het grootste deel van de tijd, of in mijn kamer, of bij Theo's echtgenote (Christine) door. Pa verwittigde me, op te passen wat ik deed én zegde op school, en verzekerde er me ondertussen van, dat hij tegen het volgende schooljaar een ander internaat zou vinden. Internaat, of "thuis", het maakte me allemaal niet veel meer uit.
Het was een weekend in het voorjaar 1974, wanneer ik zoals gewoonlijk naar Ma ging. Om een reden dewelke ik me niet kan herinneren ging ik éérst naar Ma, en niet naar Bobonne. Ma was ondertussen reeds meerdere keren ogenomen in de Psychiatrische afdeling van het "St.Jozefs"ziekenhuis in Kortenberg. Ze stond nu op Ziekenkas, was constant onder invloed van kalmeermiddelen, en bracht het merendeel van de dag of; in bed, of; voor de televisie door. Wat ze deed tijdens de weken, weet ik niet, bij mijn bezoeken, ging ik steeds boodschappen doen, en kookte ikzelf het eten. Ik was reeds een halfuurtje bij haar, was reeds uitgepakt, toen ik me (zoals steeds) vergewiste van de nodige boodschappen, en ik haar zegde dat ik eerst even bij Bobonne zou aanlopen. Ach ja...... zegde ze me, argeloos..... het heeft gebrand bij Bobonne..... WAT!!! antwoorde ik, wanneer ???, eergisteren antwoorde ze.... "Ja... dat mens is niet normaal, en ze zouden haar moeten opsluiten" voegde ze eraan toe, terwijl ik reeds naar buiten rende, en de staat overstak. Ik zag dat de muur rond het keukenvenster op de eerste verdieping zwart geblakerd was. De benedendeur stond open, ik rende de trappen op, haar apparementje binnen, zodra ze me zag, stond ze recht uit de zetel, kwam "mijn naam roepend" naar me toegelopen, omhelsde me, legde haar hoofd op m'n schouder, en huilde, huilde, zoals een kind. Ik was een knaap van 13jaar, daar stond ik dan, met een laat Zestig jarige vrouw, die haar verdriet de vrije loop liet, iets wat ze bij haar éigen dochter niet had gekund, en bij Tony, uit éigenrespect niet had gewild. Ze legde me na een tijdje uit, dat "ze dàcht" de ketel op het vuur te hebben gezet, zonder er water te hebben ingedaan. Ze was dan naar beneden op het koertje gegaan, en toen ze terug boven kwam stond de keuken in lichterlaaie. Ma verweet haar nu "dementie", had haar verweten àl wat mogelijk was, en zich verder niet bekommerd. Ze vroeg me wat ze nu moest doen, een vraag waar ik niet dadelijk een antwoord op had, het stelde me een béétje gerust toen ze me zegde dat Tony met de zaak bezig was. Koken was in de huidige situatie niet mogelijk, Tony had haar enkele keren een broodje gebracht...... ik zegde haar dat ik later die dag eten zou brengen. Hééél diep onder de indruk, met tranen in de ogen, en vééél vragen ging ik een tijdje later naar de winkel voor de boodschappen, ik voorzag nu voor 3 ipv 2 personen aankopen. Toen ik terug bij ma kwam, kreeg ik een boel sarcastische opmerkingen betreffende Bobonne, in die mate dat het me moeite kostte géén even sarcastische wéderopmerking te maken. Ik maakte een Tomaat/uien:Champignon omelette met fritjes, en at deze samen met Ma, terwijl ik haar commentaar over me heen liet gaan. Nadien herhaalde ik het koken, en bij meer commentaar, viel ik uit tegen ma, "Indien ze dement of gek is, heeft ze toch nog altijd recht op eten, of niet?!?!", ik sloeg de deur achter me dicht, en ging met het eten naar Bobonne. Ik bleef zolang ik kon, ze genoot van het eten, van mijn gezeldschap, en van het feit dat ze tegen iemand kon praten. De volgende (zon)dag verbleef ik het merendeel van de tijd bij Bobonne. Ik deed nog wat boodschappen voor haar. Ma zegde me " Dat Tony het maar oplost, ik wil er niks mee te maken hebben!!", dat steldde me alles bij mekaar een beetje gerust, ik had meer vertrouwen in Tony dan Ma, zeker waar het deze situatie betrof. Ik nam die zondagavond afscheid van Bobonne, beiden in tranen, ik beloofde haar, regelmatig te telefoneren. Tijdens de Busreis naar Leuven, probeerde ik alles een beetje in perspectief te zien..... maar ik was 13!!! Thuisgekomen legde ik kort de gebeurtenissen tegen Pa uit, ik wist dat hij nog steeds een goede relate had met Bobonne, zij telefoneerden nog regelmatig met elkaar, hij had haar ook geholpen met de administratie, vroeger van het winkeltje, en nadien met het verhuren ervan en het appartement. Thuisgekomen telefoneerde hij haar dadelijk. Na de telefoon, zegde hij me, dat hij ook niet veel méér kon doen, "hij had veel werk" en ze had toch hulp van Tony....... hoewel ik best wist dat hij Tony niét vertrouwde. Ik herinner me 2 keer getelefoneerd te hebben met Bobonne in de eerstvolgende dagen, de 3é keer, 4é 5é kreeg ik geen antwoord. Ik nam toen telefonisch kontakt met Ma, om te informeren wat er aan de hand was. Het antwoord, de uitleg kwam me als een klap in het gezicht aan. "De dokter heeft besloten dat het niet langer verantwoord was voor haar om alleen te wonen" zegde ze me, "Wat bedoel je daarmee?" was mijn vraag........ " Ze is opgenomen in St.Jozef" kreeg ik als antwoord. Ik begreep het niet. Ik kénde St.Jozef, van de keren Ma daar was opgenomen, en ik wist dat Bobonne daar niét thuishoorde, ze was niet Gek, zélfs niet dementerend, ze had gewoon iets vergeten en slecht geluk. Ik werd gék........ allerlei vragen raasden door men hoofd, vragen waar ik geen antwoord voor had. Pa zou ik niet om raad/hulp kunnen vragen tot de dag nadien, of ik diende proberen wakker te blijven tot wanneer hij die avond thuiskwam, maar de situatie van dronkenschap waarin hij meestal thuis kwam zou niet veel oplossing bieden. Tony's telefoon nummer had ik niet, had hij dit niet kunnen tegenhouden??, vroeg ik me af. Ik hoorde Pa die nacht thuiskomen, maar hoorde meteen dat het geen zin had hem nù met het probleem te confronteren, en ik besloot dan maar tot s'ochtends te wachten. Ik deed geen oog dicht die nacht, de vragen bléven oor mijn hoofd tollen...... ik begréép het totaal niét.
De zomervakantie van 1973 (ik was toen 12) ging niet ongemerkt voorbij. Theo (toen 19) trad in het huwelijk met zijn (reeds zwangere) vriendin Cristine. Er nù op terugkijkend was het zéér zéker geen huwelijk uit Liefde, dan wél....."van te moéten", Cristine kwam uit een vrij Hoogburgerlijke-franssprekende familie, was héél gestudeerd, daarentegen, was Theo nét uit zijn "hippie-periode", werktte als ???, voor Acco, en was ook nauw betrokken bij de Communistische Partij. Het "feest(je)" vond plaats bij een vriend-traiteur, op enkele honderd meters van onze woning, en Theo had een appartement gehuurd nabij het station. Tijdens die periode werktte Marcel nog steeds op leercontract bij een bakker, en spendeerde àl zijn vrije tijd aan wielrennen. Erna....... zou het volgende schooljaar "op kot" in Antwerpen gaan, zij zou voor "Ortopedagoge" Psycho-Medisch-Sociaal opvoedster voor gehandikapte kinderen" gaan studeren. Ik werd meegedeeld dat ik op Internaat zou gaan in het Leuvense Koninklijke Atheneum. Dit bracht ook "thuis" veranderingen met zich mee...... Theo zijn kamer was nu vrij gekomen, en was ook de kleinste, Erna (die alleen de weekends thuis zou doorbrengen) en de grootste kamer had, verhuisde naar Theo's voormalige kamer mààr........ regelde tot mijn grote vreugde ook, dat ik, haar (de grootste) kamer kreeg, en dat Marcel van zijn kamer (ook klein) (Theo en Marcel deelden namelijk één grote kamer die door een houten paneel in twee werd gedeeld) naar mijn kamer verhuisde. Tijdens die zomervakantie (om één of andere reden) begon ik op aandringen van Marcel mij ook meer op Sport (hoofdzakelijk wielrennen en zwemmen) toe te leggen. Zwemmen was iets wat al jaren in de familie zàt. We gingen alle 4 minstens één keer/week in Leuven zwemmen, Marcel & Erna zelfs meermaals, zij namen ook deel aan allerlei wedstrijden. Ik bracht tijdens die zomervakantie ook 10 Dagen door bij Bobonne en Ma, terwijl Pa, Greta en Anita (Greta's) dochter op vakantie gingen. Dat verblijf, week niet bizonder af van al de anderen. Ma was meer en meer bedlederig, omwille (mis)-gebruik van allerlei medicijnen, had nog steeds "aanvallen" maar ik had ondertussen geleerd die te zien "aankomen" en dat vond ik wel een smoes dat ik bij Bobonne kon blijven slapen.
Een week voor de schoolaanvang ging ik met Pa op "bezoek". Het Atheneum was gelgen op de Naamsestraat, het Internaat bevond zich een 200-tal meter van de school zélf verwijderd. De slaapruimte was één grote zaal voor een 50-tal leerlingen, de énige privacy, was een gordijntje tussen de bedden. De ervaring van pesterijen enz, brachten een idee van afschùw bij me, voordien kon ik namelijk minstens s'avonds van die pesterijen ontsnappen, al was thuis zijn dan soms erger, nù zou ik echter 24u/dag die pesterijen moeten doorstaan, mààr..... ik was wél verlost van "thuis", het éne was vuil, het andere smerig. Ik zou wel zien.
De situatie thuis ging van kwaad naar erger, Pa kwam soms gewoon niet naar huis de winkel werd geopend door Greta, naargelang haar humeur, enz.
Al vlug na de aanvang van het schooljaar 1973/74 begon de "ouwe" situatie zich te herhalen, ik was heel erg in mezelf gekeerd, zocht of wilde géén vrienden of kontakten leggen, studeren intreseerde me geen moer, ik bracht dan ook éttelijke uren door in de nà-studies, maar op één manier was dàt nét dé manier om niet te moeten deelnemen aan de "gemeenschappelijke activiteiten" in het internaat. In de strafstudie liet men mij tenminste met rust was ik beginnen denken. Tijdens een weekend thuis, héél in het begin van het schooljaar, zegde Greta me dat ik van kamer diende te verhuizen. Eén van de "kleine" kamers was leeg, Anita zou bij ons komen inwonen, en omwille "haar leeftijd?!?!" (zij was ouder dan ik) had zij het recht op de grotere kamer. Ik protesteerde als nooit voordien, noemde haar alles wat ik op 12jaar kende, maar toen daags nadien, Pa zich (natuurlijk) bij haar aansloot, had ik geen keuze. Terwijl ik m'n spullen verhuisde (dàtzelfde Weekend nog) voeldde ik mij léég, verlaten, alléén........ Theo, wég, Erna in Antwerpen, Marcel zelden thuis, en nu moest ik het niet alleen stellen mét Greta, maar ook nog met Anita, waarvan ik wist dat het gehéél niét klikte. Zij was 4 jaar ouder dan ik, maar ook Erna, Marcel, of Theo hadden het nooit met haar pretentieuze houding kunnen vinden.
De weekends "Thuis" 2 op 4, de andere 2 was ik bij Ma, begon ik dan ook meer en meer toenadering te zoeken tot Marcel, begon meer te sporten, Marcel "Speelde" mijn trainer in wielrennen, zwemmen, en zelfs Crossen (Lopen), ik bracht ook geregeld een bezoek aan Theo die op een 700 meter woonde. Theo had zich inmiddels volledig toegelegd op Communisme, hij was de Voorzitter van de Communistische Jeugd in Belgie, en was voor die job veel in het buitenland, maar ik kon ook goed over de baan met Cristine. Kerstmis 1973 herinner ik me zéér duidelijk. Ma was namelijk wéér een keer opgenomen in Psychiatrische instelling. Erna had besloten Kerst & Nieuwjaar met vrienden in Antwerpen te vieren. Theo en Cristine waren in het buitenland, en ook Marcel besloot de feestdagen buitenhuis met vrienden door te brengen. Reden van Anita's afwezigheid herinner ik me niet, maar kon me ook niet veel schelen. Kerstavond bracht ik (12j) thuis alléén door met de film " A American in Paris" op de tevee, terwijl Pa en Greta érgens waren. Nieuwjaar 1974 zette ik op dezelfde eenzame manier in, met "the Black & White Minstrell schow".
In de tweede trimester van hetzelfde schooljaar, werd ik van het Internaat gestuurd...... ik nam dit met gemengde gevoelens, maar had alles bij elkaar wel, alles in het werk gesteld om dat resultaat te bekomen. De laatste druppel was, dat ik een bepaalde week op een "in woorden niet uitdrukbare" manier gepest werd, dat ik de volgende week een pistool mee naar school nam. Tijdens één (van de zovelen) scheldpartijen tussen Pa & Greta, had ik hem eenmaal dronken met een pistool zien zwaaien. Ik had géén idee dat hij dat bezat, maar enkele dagen later zag ik het in één van de keukenkasten liggen. Ik besloot het (denkend at het niet echt was, én.... het was een "alarmpistool") mee naar school te nemen, en met vertoon daarvan zouden ze me wel met rust laten. Het gevolg was, dat ik op het Direktie-bureel ontboden werd, terwijl Pa onderweg was, ik werd mét dàdelijke ingang van het Internaat gestuurd, en kon het schooljaar tot het einde uitzitten, nà een week schorsing. Ik kreeg de volle "scheldbui" over me tijdens de autorit van school naar huis, maar dat was niets nieuw voor me. Thuisgekomen stond (een reeds op de hoogte zijnde) Greta me grijnzend op te wachten, vader liep achter me mee binnen, plots voelde ik een klap rond mijn hoofd, een striemende pijn ging door m'n hoofd, ik werd duizelig, en viel op de grond, daar liggend ,half bewustloos, traptte hij me in de borst, tot tweemaal toe, ik kon niet meer ademen, ik probeerde maar kon de pijn in de borst niet verdragen, ik hoorde beiden tegen me roepen, maar verstond hun niet. Pa trok me recht bij de kleren, maar ik kon niet, de pijn verscheurde me en ik kon nauwelijks ademen. Met mijn armen de pijn in m'n borst onderdrukkend, snakkend naar adem, nog steeds duizelig, probeerde ik me tegen de muur staande te houden, terwijl Pa me zegde dat hij me vandaag of morgen niet uit mijn kamer wilde zien. Eigenlijk was ik daar blij mee, maar....... hoe geraak ik op mijn kamer dacht ik (18 Trappen) ik kon àmper het bewùstzijn bewaren. De pijn verbijtend, de tranen branden in mijn ogen, schuifelde ik tegen de muur naar de trappenhal. Greta vond het zelfs grappig "Kijk de pistioolheld is gewond" gierde ze uit. Hoé weet ik niet, maar ik geraakte met onmenselijke pijnen tot in mijn kamer, en viel in slaap, of ....... verloor het bewustzijn op bed. Ik werd ùren later (midden in de nacht) wakker met braakneigingen. Ik verbeet terùg de pijn naar de badkamer, en braakte daar een bruine (bloed) brij uit, stond er niet bij stil, en was reeds blij terug in mijn bed te zijn geraakt, en met rust te worden gelaten.
De volgende ochtend werd ik (tot mijn verbazing) door Pa wakker gemaakt, met de woorden dat hij me binnen een halfuur beneden wilde. Half versuft keek ik naar de wekker..... Halftien ???, ach ja, ik diende pas tegen de middag naar school. Ik kroop uit mijn bed, en "slofte" naar de badkamer. Ik hoorde alleen de winkeldeur-bel, en stemmen van Pa en Greta. Erna, Theo, en Marcel waren reeds naar school. Moest Pa dan niet gaan werken ?? vroeg ik me af. Terwijl ik een beetje later een boterham naar binnen zat te werken, zegde Pa me dat Ma gisteren in het Hospitaal was opgenomen. Geschrokken vroeg ik hem waarom??, zelfmoord-poging kreeg ik onomwonden tot antwoord, en zorg dat je binnen een kwartier klaar bent om te vertrekken. Wat was er gebeurd ?!?, Was het mijn schuld ?!?, Was het omdat ik weggelopen was ?!?, allemaal vragen die door mijn hoofd speelden. Pa zegde me dat hij niets méér wist. Het kon toch géén toeval zijn, dat ze dat gedaan had, nét wanneer ik weggelopen was dacht ik. In de auto, onderweg naar school nam ik me voor het geld voor mijn drank bij het middageten, te houden, zodat ik op weg naar huis, vanavond, met Bobonne kon telefoneren vanuit de telefooncabine aan het Station van Herent waar ik afstapte. Aangekomen in de school, gingen we dadelijk naar het bureel van de Direkteur. Pa ging alleen binnen, en ik bleef op de gang wachten. Na een kwartiertje, opende Pa de deur, en met van woede-ziedende blikken riep hij me binnen. Mijn resultaten waren ondermaats, en de school wilde niet meer betrokken worden bij mijn "uitspattingen" weglopen,enz. Ik mocht dit jaar nog uitdoen in deze school, maar diende het volgende (6é) leerjaar naar een andere school. Ik was blij dat de Direkteur me naar de klas stuurde, op die manier had ik toch "uitstel van Executie" tot vanavond, want, dat er me iets te wachten stond, had ik dùidelijk van Pa's gezicht af kunnen lezen. De rest van de dag was dat echter bijzaak, en was ik de ganse tijd bezig met Ma, en wat er nu eigenlijk gebeurd was. Ik at s'middags mijn boterhammen op zonder drank te kopen, zodat ik met Bobonne kon bellen. Veel wilde, of kon Bobonne me die avond ook niet vertellen. Ma zou de gas hebben opengezet, dit was echter door de buren op de bovenverdieping geroken, dewelke de politie dan hadden verwittigd. Ma was bewusteloos overgebracht naar het hospitaal. Van zodra ze meer wist, zou ze met Pa bellen. Op weg van het station naar huis, vroeg ik me af hoe het nu verder moest?? Ma was in de kliniek..... ik zou dus geen weekend's naar haar mogen, én véél erger, ik kon dus ook Bobonne niet zien. Thuisgekomen, haaste ik me naar mijn kamer, ik wilde Pa zolang mogelijk uit het vizier blijven. Erna wachtte me boven echter op. Ze zegde me dat Pa reeds gekalmeerd was, dat zij met hem gesproken had. Hij zou reeds afspraak hebben op de Lagere school in Herent, op slechts 150meter van huis. Ik vroeg haar of zij iets wist van Ma, maar kreeg daar negatief antwoord op. Tijdens het avondeten, was het onwennig stil. Pa had besloten een "psychologische oorlog" met me te voeren, ik was dan ook blij dat ik na het eten, dàdelijk van tafel kon, en naar mijn kamer kon verdwijnen totdat hij vertrok voor zijn dagelijkse "afspraken". Ik had een babbel met Erna, en zij zou met Bobonne wel regelen, dat ik het aanstaande weekend toch naar Ma kon. Ik begreep niet goed, hoé ze dat wilde regelen, maar wist dat ik haar kon vertrouwen. Het werd ook geregeld. Ik kon het volgende weekend bij Bobonne blijven, en met haar Ma bezoeken. Dit was hét béste weekend ooit. Samen met Bobonne, eten, tv kijken, enz,enz. Bobonne zegde me wel dat Ma een tijdje naar Kortenberg, de St.Jozef kliniek diende te gaan. De Paasvakantie stond voor de deur, en ze beloofde me, dat ze met Pa zou regelen, dat ik een weekje bij hààr kon blijven, en mét haar dan Ma gaan bezoeken. Mijn 10é verjaardag verliep als volgd: Het waren schoolexamen, ik deed men best te studeren, Pa was thuis aan zijn werktafel bezig met het herstellen van uurwerken. Tot 3maal toe, ging ik naar hem voor gedane taken te laten nakijken, ik legde deze taken op een schuifplankje aan de zijde van zijn bureel, Pa keek daar dan naar met een "Loupe"- voor zijn werk, in één oog, tot drie-maal toe klopte er iets niet aan die taken, en sloeg hij met een piepklein hamertje (waarmee hij werktte) op mijn vinger-toppen zo hard dat ze enkele uren later purper van kleur werden. Dit was niét ongewoon, ik herinner me dié drie-maal echter omdat het mijn verjaardag was, hetgeen enkel door Erna werd herinnerd. Verjaardagen, enz was in onze familie van weinig belang. Het naderende weekje mét en bij Bobonne was al voldoende. Zakgeld was mij onbekend (ik spaarde regelmatig mijn Drink-geld van school) op. Erna gaf me 20 Frank voor mijn verjaardag, dewelke ik veilig wegborg, omdat ik dat samen met Bobonne wilde uitgeven. Ik herinner me dat ik een vrij-goede schooluitslag moet hebben gehad, want, tijdens de rit in de auto van thuis - naar Leuven station, op weg naar mijn weekje met Bobonne, kreeg ik van Pa ook 20 Frank, Gosch met mijn éigen opgespaard geld had ik nu samen 50 Frank ik was rijk !!!! Mijn geluk kon niét op, ik was een volledige week met Bobonne. We gingen samen in het park wandelen, naar de markt, fritjes eten in een frituur, enz,enz. We gingen ook enkele keren Ma bezoeken. Dat het géén gewone kliniek was, wist ik al gauw, ze lag op de Psychiatrische afdeling. Volgens Bobonne, zou ze daar een zestal weken moeten blijven. In de volgende jaren werd Ma daar nog een twee-tal keren opgenomen, voor verslaving aan drugs (medicatie) en zelfmoordpogingen. Alles ging gewoon verder. Ik bleef 2 weekends /maand Ma bezoeken, ik bracht echter méér en méér tijd door bij Bobonne. Ik blééf bij Ma in bed slapen, en haar op haar "sexueele" wenken bedienen.Ik blééf daarvoor echter beloond worden, met snoep,speelgoed, enz, zelfs geld. De situatie thuis tussen Pa en Greta ging van kwaad naar erger. Het volgende (6é) leerjaar ging ik naar school in Herent op 150 Meter van huis. Mijn uitslagen waren ook dààr alles behalve, ondanks een vrij grote inzet van Erna. Pa had zijn vollédig (uurwerken-herstel) overgelaten aan een collega, en was nog slechts zelden thuis, en wanneer hij dan s'nachts (meestal dronken) thuis kwam begon de situatie van jaren voordien zich te herhalen. Wij hadden allemààl "Greta" wel door. Blijkbaar was Pa een uitzondering. Ik was de enige (omwille leeftijd) die de dagen met haar moést doorbrengen, ( De anderen brachten veel tijd bij vrienden, enz door), ik gaf haar echter géén makkelijke tijd, evenmin als zij, mij. Toen Pa me echter op het einde van het schooljaar zegde, dat ik volgend jaar (eerste Middelbaar) in Leuven op Internaat zou doorbrengen, wist ik dat ik aan het kortste eindje had getrokken. Ik was ervan overtuigd dat dat een idee van Greta was, om mij uit het huis te krijgen. Dat was haar dan ook gelukt.
**************************************************** BESTE LEZERS Omwille een verblijf in Ter Duinen in Nieuwpoort, van Begin December, tot Begin Januari, is dit (voor dit jaar) het einde van mijn verhaal. Jullie kunnen een verderzetting verwachten vanaf Half Januari. Mag ik U nù reeds mijn BESTE WENSEN toereiken, voor het Nieuwe jaar 2007, en PRETTIGE FEESTDAGEN wensen, in vrede en geluk. Beste Dank voor jullie reacties en steun, en we zien (lezen) mekaar terug binnen 6,7 weken. Codi Dirk ********************************************************
Vervolg Deel 5 Jaren '70/ Tussentijdse Samenvatting
Het eerste wat ik de volgende ochtend (zondag) deed, was Bobonne telefoneren. Ik zegde dat ik reeds thuis was, maar trad (voor zover ik me heriner) niét in details. Erna kon Pa contacteren, en hem melden dat ik reeds thuis was, zodat hij me niet van het station diende op te halen. Zij probeerde nog steeds te weten te komen, wàt er juist gebeurd was. Wist ik het zelf eigenlijk ???? Was hetgeen er bij Mimmoun gebeurd was,Fout ??....... het was toch niét zo verschillend wat ik soms bij Ma diende te doen ?!? Ik wist, en begreep het gewoon niet. Was het gewoon wéér een crisis van Ma geweest, en had het "gebeurde" er éigenlijk niets mee te maken ??? Ik besloot het héle gebeuren (voorlopig althans) voor mezelf te houden, en ook tegen Pa mijn vervroegde thuiskomst uit te leggen als "een kuur" van Ma. De school vakantie liep op zijn einde, ondanks ik schoolgaan hààtte, was het toch een manier het huis uit te geraken. ************************************* Tussentijdse Samenvatting: ---------------------------- Ik maakte me klaar om aan het 5é leerjaar te beginnen in Leuven. Theo (16j) liep school (St.Lucas) in Brussel, en was meer bij zijn (Hippie)-vrienden als thuis. Marcel (15j) gaf dat jaar de school op, en begon op leercontract te werken als bakker, en gaf zichzelf een grote carriere als wielrenner. Hij reed zondag's koersen als Junior bij de Leuvense "Stoempers-club", de vroegere wandelingen op zondag met Pa,en Greta, waren, nu dan, ook overgenomen door het meegaan naar de wedstrijden. Erna(14j) liep school in "Paridence" in het Leuvense. Zij had een beetje de rol van Ma overgenomen, en hielp me waar ze kon. Greta liep ondertussen rond met de mooiste en duurste juwelen uit de winkel, opende en sloot de winkel wanneer het haar uitkwam, en kreeg om één of andere reden alles gedaan van Pa wat ze ook maar wilde. Haar Dochter Anita (??) woonde bij aar grootmoeder in Kessel-lo, en kwam geregeld op bezoek. Pa werktte als vertegenwoordiger in een Leuvens Immobiliénbedrijf, vertrok s'ochtends vroeg..... kwam thuis rond 16u en maakte ons dan eten, om nà het eten terug te vertrekken naar "afspraken" om dan diep in de nacht stomdronken thuis te komen, wat bijna stééds tot ruzies en geroep met Greta leidde..... er kwam echter géén handgemeen bij te pas. Tussendoor besteede hij ook nog wat tijd aan kleine herstellingen van uurwerken enz. We hadden nog stééds een poetsvrouw die tweemaal per week kwam. Met ons zessen hadden we één badkamer, de dagen dat de poetsvrouw kwam waren echter de dagen dat het nemen van een bad aan Greta was voorbehouden...... dit was één van de door haar ingevoerde regels. ***************************************************** Het leven ging gewoon verder. Het schoollopen ging van kwaad naar erger, ik begon dan ook meer en meer de spijbelen. Ik hing dan een ganse dag rond in het Leuvense, grootwarenhuizen,enz, maar zorgde wel op het "normale"uur met de "normale"bus thuis te zijn. De gebeurtenissen bij Mimmoun waren stilzwijgend voorbij gegaan, en ik ging terug tweewekelijks voor het weekend naar Ma........ of was het eigenlijk Bobonne???? Van Mimmoun was geen spoor meer te bekennen. Bobonne (een stuk in de 60) besloot haar winkeltje over te laten, en de op de tussenverdieping gelegen opslagruimte, te renoveren in een appartementje. De nieuwe winkeleigenaars zouden dan op de tussen verdieping kunnen wonen, en zij behield hààr appartementje boven de winkel, én de zolderverdieping. Nu Mimmoun er niet meer was diende ik zijn "werk" over te nemen. Ik werd nog steeds overstelpt met allerlei cadeautjes, snoep, enz toen ik bij Ma was...... en ik zag dan (zéker niet gevraagd door Ma) verkeerds in het feit, dat haar sexueele verwachtingen van mij hoe langer hoe verder gingen. Dat zal er wel bij horen dacht ik!! Mà zou me toch nooit iets slecht of verkeerd laten doen??? Het schoollopen was ondertussen een Catastrofe geworden. Ik spijbelde bijna évenveel als ik schooliep. Ik ging dan soms bij "Roza" (een vroegere poetsvrouw die een winkeltje uitbaate) te eten, en snoep kopen, en liet "het opschrijven" wetende dat Pa daar een rekening had. Ik hield geen rekening dat vroeg of laat die rekening zou moeten worden betaald. Het liep tegen mijn 10é verjaardag aan, dat ik aan het Herentse-busstation, nog snel wat in mijn agenda zat te schrijven, terwijl ik op de aankomst van "mijn bus" wachtte. Toen deze halt-hield, begon ik aan de 300meter huiswaarts. Ik zag van op een afstand Pa in de winkeldeur staan. Op een paar meters afstand kwam hij uit de winkeldeur, liep naar de (naastgelegen) garagedeur, en wenktte mij hem te volgen. Hij gooide de garage-deur achter ons dicht, ik wist dat er iets op til was. Waar ben je vandaag geweest riep hij me toe...ik kreeg géén tijd tot antwoorden, maar dergelijke slag tegen het hoofd dat ik "sterretjes zag" en mijn evenwicht verloor. Ik hoorde hem zeggen dat hij bij Roza was geweest, terwijl hij me bij de haren rechttrok, en wéér maar eens de ganse lengte van de garage doorsleepte tot aan de keukendeur. Er kwam geen einde aan zijn vervloekingen, hij sloeg en schoptte me naar binnen..... Greta stond daar met een grijns op haar gezicht. Ik probeerde op allerlei manieren aan hem te ontsnappen, maar had ondertussen wel héél wat te incasseren, ik geraakte toch tot aan de trappendeur, half lopend, half kruipend, ik poogde zo snel mogelijk de 18 trappen naar boven te geraken, maar kwam tijdens deze "vlucht" hàrdhandig met enkele treden in aanraking. Ik kroop in het uiterste hoekje van men bed. Knieen bijeengetrokken, in vreselijke pijn over men heel lichaam. Ik hoorde Erna tegen Pa tekeer gaan, zeggende dat hij overdreef, maar hoorde nadien duidelijk dat hij naar boven kwam. Ik verstoppte m'n gezicht tussen mijn armen en benen toen hij de deur van mijn kamer opengooide. Hij was mij "kotsbeu" zegde hij, wie dacht ik wel dat ik was, enz,enz. Ik dùrfde nadien niet meer van mijn kamer te komen. Erna kwam even binnen, helptte mij het bloed overal weg te wassen, en mij uit te kleden, hetwelk ik (omwille pijn in de borst) niet kon. Erna zei me dat ikzelf ook een beetje schuld had aan het gebeurde. De volgende ochtend werd ik door natigheid gewekt. Ik had in mijn bed geplast...............ik wist dat me daar wéér iets zou voor te wachtten staan. Ik trok vlug alle lakens van het bed, sloop stilletjes naar beneden, en bergde de lakens in de wasmand. Ik ging naar Erna, en wekte haar, vertellende wat er gebeurd was. Ze legde schone lakens op mijn bed, en ik kroop er terug in. Het was nog een paar uur, alvorens ik naar school moest. Ik kon de slaap echter niet vinden, en lag daar maar te denken. Een kind van "bijna" 10 lag na te denken over zijn leven ??!!?? Toen ik die dag op school aankwam.... had men nog meer reden om me voor de gek te houden. Ik had géén propere kledij gevonden, en liep dan in een trui met gestolt bloed rond, er waren ook duidelijke sporen van de slagen, in mijn gezicht. Na alles van gisteren, werd ik nu op school ook nog een beetje nagetrapt, en gespuwd. Een leraar, kwam echter tussenbeide, en wilde weten waar ik die verwondingen vandaan had. Als ik Pa zou beschuldigen zwaaide er wat, dacht ik. Ik hield me dan ook van de domme, en vond (herinner me niet welke) een blijkbaar aanvaardbare reden, om die leraar af te wimpelen. In de namiddag werd ik "door een andere leraar" tijdens de klas nog maar eens belachelijk gemaakt omwille mijn (nu toch wel uitermate vuil en onverzorgd) voorkomen, iets wat door de andere leerlingen natùùrlijk in dank werd afgenomen. Tijdens de "speelonderbreking" werd ik pas écht gepest, ik liep weg en verstoptte me in de toiletten. Toen de speelonderbreking voorbij was blééf ik in de toiletten, tot ik hoorde dat iedereen binnen was. Ik liep over de speelplaats naar de hoofdingang, opende de deur en liep de straat op. Ik wist echter niet waarheen, dit was impulsief gebeurd, ik had géén geld, géén eten, mijn boekentas stond zelfs nog in de klas. Ik stak de Brusselsesteenweg over, waar een kleine dichtbegroeide heuvel was. Ik ging naar bovenen verstoptte me tussen de struiken en bomen. Ik heb daar ùren gezeten, gehuild, niet wetend wat te doen. Ik kon de schoolbus zien vetrekken ... maar bleef gewoon op mijn plekje zitten. Hier voelde ik me veilig. Het werd echter stillaan donker en koud. Ik was echter vastbesloten daar te blijven slapen, ik zou naar Bobonne kunnen gaan dacht ik, maar Pa zou me daar dan toch terug komen halen, en nà gisteren kon ik me wél voorstellen wat de gevolgen dààrvan zouden zijn. Mijn vastbesloten hield niet lang stand. Het was echter wél reeds donker wanneer ik besloot, toch maar de 5kilometer naar huis aan te vangen. De koude, en angst van een donker bos, waren groter als de angst voor de gevolgen van mijn daden. Ik was ongeveer halfweg, wanneer ik Pa tegenkwam. Hij was op zoek gegaan naar me...... ik wilde me eerst verstoppen, maar toen ik Erna ook in de auto zag, voelde ik me veiliger. Het was héél raar. Pa zegde niéts op de hele weg naar huis. Ik hield dan ook maar mijn mond, en de sfeer voelde zéér eng aan. Thuisgekomen, kreeg ik van Erna wat eten, Pa was aan de telefoon, er waren blijkbaar meerdere mensen naar mij op zoek, dewelke hij nu inlichtte over mijn thuiskomst. Na het eten, stuurde hij me naar m'n kamer, zeggende, dat hij morgen met mij wilde praten, en hij me tegen de middag naar school zou brengen. Ik wist dat dat school-brengen een zékere reden had,en dat het gesprek ook niet zou zijn om me proficiat te wensen. Ik was echter té moe om veel na te denken, en na een duchtige wasbeurt kroop ik maar in mijn bed. Morgen word wel beter.... dacht ik..... Kon het eigenlijk slechter??
Het is ondertussen Augustus 1970 geworden. Ik was mijn "valiesje" aan het klaarmaken voor een verblijf van één week bij Ma, terwijl Pa, met Greta en Anita op vakantie gingen. Theo, Marcel, en Erna ( resp. 16,15,14jaar) bleven thuis, in de gaten gehouden door "Nonkel Herman" die aan de overzijde van de straat een winkel met bureel-artikelen uitbaatte. Ik was sinds de eerste keer, in Juli, nog een tweetal keren voor een weekend op bezoek geweest bij Ma. Zij had nu iemand leren kennen. Mimmoun, een marrokaan, midden twintig, die bleef regelmatig slapen, ik diende dan in de sofa te slapen. Ik zàg wél dat er allerlei dingen in het bed gebeurden tussen hen beide.. (ik lag aan het voeteinde) maar begreep het niet écht. Ik bracht ook véél tijd door bij Bobonne, die ik onbewust niets zegde noch vroeg over die Mimmoun. S'ochtends werd ik door Pa met de auto naar het Leuvens Busstation gebracht, ik staptte op de bus, en vertrok richting Brussel. Ik ben niét zeker dat mijn blijdschap over het verblijf van een gehele week kwam door; of omwille het feit dat ik van dié Greta, en de (ondertussen terug plaatsvindende) ruzies tussen haar en Pa verlost was, ... of omwille het feit dat ik Bobonne voor een héle week zou zien, dan wél om een héle week bij Ma te zijn. Ik weet het niet. Aangekomen in Schaarbeek ging ik (zoals gewoonlijk) alléén van de bushalte naar ma, maar niet zonder eerst bij Bobonne binnen te springen. Zij was altijd blij me te zien. De relatie met Ma was niét bizonder om niet te zeggen slecht. Ik herinner me dat mijn eerste dag een zondag was, want diezelfde nacht ging ik met Ma mee naar Brussel, waar ik een beetje rondhing te niksen, terwijl zij burelen en kantoren poetste.Dat herhaalde zich in de volgende dagen. Mimmoun was bijna dagelijks in de buurt. Ik vond hem bést leuk, hij kocht me snoep, en ik kreeg ook geld van hem, iets wat voor mij nieuw was.....zakgeld kreeg ik niet, Bobonne stoppte al weleens iets toe, maar noemde dat een dankgebaar om boodschappen enz te doen. Omwille Mimmoun diende ik ook niet meer bij Ma te slapen...... en was ik verlost van ..... x..x..x... Omwille haar nachtwerk, soms tot 7,8uur s'ochtends bleef Ma tot een gat in de namiddag in bed, ik stak dan regelmatig de straat over naar Bobonne, heriner me zelfs dat ik haar (knul van 9) een Tomaat-omelette baktte, en we die samen "gezellig kletsend" opaten. Bobonne voelde écht warm, knus... haar aanwezigheid gaf me een gevoel van genegenheid, zij praatte ik luisterde, ik praatte... zij luisterde. Een gevoel dat ik hoe langer hoe meer koesterde. Ik zou dan ook niét duldden dat iemand (zelfs Ma) haar pijn deed, daardoor voelde ik me beter dat Tony, wel voor haar zorgde in de tijd dat ik er niet was. Het was Vrijdag geworden. Namiddag.... K'wam bij Ma (van Bobonne) aan, zij was ondertussen wakker, Mimmoun was er uiterààrd ook. Ik herinner me niet meer hoe het thema ter sprake werd gebracht, maar op een bepaald moment zegde Ma me... dat ze uitzonderlijk vandààg i.p.v. Zondag kantoren diende te poetsen, en dat het ergens was waar ik niét mee kon. Ooh dan slaap ik wel bij Bobonne.... antwoorde ik steevast. "Niks van" was het antwoord, je kan bij Mimmoun slapen. Niet dat ik een "stem" had, maar ik dacht er toch even over na. Mimmoun woonde enkele huizen verder op een kamer, ik was er voordien al een keer op bezoek geweest, de juiste reden herinner ik me écht niet. Mimmoun zei me dat we daar ook tevee konden kijken, en dat hij speciaal "Boudoirtjes" mijn lievelingskoekjes zou kopen. Ik zag er niks verkeerd in.... en zegde Oke!! Rond 8uur die Vrijdagavond kustte ik Ma met een "Tot Morgen" en stak de straat over naar Mimmoun. Ik sprak een béétje Frans, en hij een béétje Vlaams, voldoende om mekaar te begrijpen. Ik weet niet hoelang ik daar was, en wat hij me zegde, ik weet wél: dat hij me op een moment "grappend" op de tafel liet liggen, op mijn buik.... hij stond achter mij, hij zegde " dat ik dat leuk zou vinden" en ging eerst naar het énige raam in het kamertje en sloot de gordijnen zeggende dat de buren niet àlles moesten weten.. Hij kwam terug naar de tafel....... trok mijn broek af........ waarna ik een striémende pijn in mijn onderbuik voeldde, ik hoorde hem echter zwààr ademen, en mij sussen zeggende dat ik het al vlug "lekker" zou vinden. Na een tijdje, trok hij me bij mijn schouders recht, draaide mij om, hij stond er naakt, hij zegde me "naar zijn penis wijzend" dat daar lekker snoep in zat, als ik maar eventjes zou zuigen. Ik wist dat iéts niét juist was, en toch voelde ik mij niét ongemakkelijk ik ging dan ook op de knieen, en "pijptte" hem. Terwijl ik daarmee bezig was, ging plots de deur open, en daar stond..... ja zijn broer. Nét op dat ogenblik kwam Mimmoun in mijn mond klaar, ik schrok, wist niet wat er gebeurde, ik trok mij snel weg en spuwde mijn mond leeg.... hoestte zoveel mogelijk op, terwijl beiden stonden te lachen. Ik had dérgelijk vertrouwen in hem, dat hun gelach me gerust steldde, "ik zou dan toch niets verkeerd hebben gedaan" dacht ik. Het was nog vroeg avond, en we keken nog wat tevee, ik kreeg mijn koekjes, en er werd wat gebabbeld (onder hun wél in Marrokaans) alsof er niets gebeurd was. Ik vroeg me wél af, of zijn broer zou blijven, en zoja; waar we allemaal zouden slapen.... er was namelijk maar één bed. Ik kreeg daar al snel antwoord op. De broer was nu aan de beurt (ik snapte gewoon niet wat ik deed, en àls ik het zou gesnapt hebben, had ik dan een keuze??), ik diende nu zijn broer in bed af te zuigen, (ik wist nù wél mijn mond tijdig terug te trekken) het ging tot een gat in de nacht door, ik werd geneukt, diende hen te masturberen, enz,enz,enz. Het moet vroeg in de ochtend geweest zijn toen ik mij stond te wassen, en door het raam eerst (dàcht) Ma te zien staan, en ook licht zag bij haar thuis....... zij moest toch werken dacht ik. Ik maakte me er niet verder druk over, en we vielen allen uiteindelijk in slaap. ****** Het duurde jààren alvorens ik wist dat ik "verkéérd" gedaan had, en voor ik wist dat ik eigenlijk voor 4000 Frank door mijn moeder was "uitgehuurd" als sex-spelletje. Spijtig, indien ik dit eerder had begrepen zou ik in mijn verdere leven gespaard zijn gebleven van méér sexueel misbruik. ****** Het moet middag geweest zijn toen we allen wakker werden. Ik kleede me aan, en verliet de kamer op weg naar Ma. Daar aangekomen stond ze me op te wachtten, uit haar ogen, en spraak kon ik opmaken dat ze dronken en/of gedrogeerd was. Ze riep dat ze me dàdelijk buiten wilde, ze roeptte en tierde tegen me, ik had haar nog nooit zo gezien. Ik paktte dan ook vlug mijn valiesje, en stoptte er mijn spullen in, terwijl ik allerlei verwijten en namen kreeg toegeschreeuwd. Ze wilde me nooit meer zien, ik was vuil, ik was smerig. ..... Ik begreep het niet, en verliet de studio met mijn valiesje. Waar moet ik nu heen???? vroeg ik me af. Ik snaptte er niéts van, ze had me o.a. gezegd dat ze gezién had dat er nog licht brandde in het midden van de nacht, was ik dan toch niét verkeerd geweest, toen ik dacht haar te zien staan door het raam??... maar ze was toch gaan werken??? Ik stond op straat, zonder geld, zonder ontbijt.... ik dacht even naar Bobonne te gaan, maar mischien had ik toch wel iéts verkeerd gedaan, waarom had Ma anders zo boos geweest..... Bobonne zou willen weten wat er aan de hand was, en volgens Ma was ik slécht, dus ik durfde ook niet naar Bobonne. Ik ging dan terug naar Mimmoun maar die bleek niet thuis te zijn. Volledig in de war, doolde ik doelloos de straat op en af, tot ik Mimmoun zag...... ik vroeg hem om wat geld voor de Bus, hem zeggende dat ik bij Ma aan de deur was gezet. Hij had echter geen geld. De dag was ondertussen aardig opgeschoten, en ik besloot dan maar naar huis "???" te gaan...... te voet ........ +25 Kilometer. Hier was ik dan, een knulletje van 9, volledig in de war,vol angst, met een valiesje, stappend over het "Dailly en Meiser plein" in de richting van de Leuvensesteenweg. Op weg naar een andere plaats waarvan ik in de war was. Wat zou Pa wel zeggen, als ik tévroeg thuis kwam ???, de afspraak was dat hij me morgen, op zijn terugkeer van vakantie aan het station in Leuven zou opwachtten. Het duurde tot Kortenberg, alvorens ik iemand "liftend" kon doen stoppen, die me mee wilde nemen naar Leuven. Van Leuven diende ik dus verder te voet, een kleine 5 kilometer. Het was dan ook avond voor ik thuiskwam. Erna deed wat ze kon om me op te vangen, ze smeerde me enkele boterhammen, en was heel bekommerd en bezorgd. Ik kon haar alleen maar zeggen dat Ma me buitengegopoid had, Waarom???..... wist ik niet, ik zegde zelfs dat ik met de bus naar Leuven gekomen was, en dan liftend naar huis. Begrijpelijk wilde ik na deze dag slapen.... tot rust komen, en me voorbereiden op Pa zijn reactie van morgen. Ondanks ik (voor mezzelf) niet dacht iets verkeerd gedaan te hebben, vertelde ik er tegen Erna niets over, en zegde dat Ma maar wéér een keer kuren had...... in onze familie was dat een méér dan accptabele uitvlucht. Ik herinner me nog héél goed, hoézeer verward ik naar bed ging, en met hoéveel vragen....... die voor jàren onbeantwoord zouden blijven. Ik had me nu voor te bereiden op Pa's thuiskomst morgen. Zo viel dit Knulletje in slaap.
Het moet tegen de middag zijn aangelopen, toen ik in Schaarbeek aankwam. Er was géén spoor van Ma te bespeuren, maar dat kon mijn pret niet bederven. Ik wist de weg en met mijn spulletjes in een tas liep ik naar Bobonne's winkeltje hetwelk nog steeds open was. Ik denk dat zij éven blij was mij te zien, als ik haar. Toni was daar (Toni was een vriend des huizes, het was hij die destijds op het hulpgeroep van Bobonne had gereageerd toen ze Bompa op de trappen met een hersenbloeding vond) hij deed sindsdien allerlei karweitjes........ volgens Pa én Ma (tot jaren later) was hij enkel uit op Bobonne's geld iets wat bij haar dood als volledig onjuist werd bewezen. Hij was van Italiaanse afkomst, en bést aardig. Ik vroeg Bobonne waar Ma was, ze leek verbaasd dat ik haar dat vroeg, want ze had verwacht dat ik zou zijn opgehaald aan de busstop door haar. Na wat geklets over ditjes en datjes ging ik naar Ma, die op een honderdtal meter woonde, ze huurde daar een vrij grote studio op het gelijkvloers. Het was eigenlijk een grote garage geweest die gedeeltelijk gereformeerd was tot een studio. Ik zag dat er nét naast een frituur was. Jippiee...... ik was dan ook friet-gek. Ik belde aan, en Ma deed open in haar slaapkledij, het eerste wat me opviel was a) dat ze wéér onder invloed was van medicatie, en b) dat de studio naar sigaretten stonk. Ma rookte toch niet, alleen Pa ...........dacht ik. Ik gaf haar een"hallo-kus" niét heel enthousiast, terwijl ik binnenging. Het was de eerste keer dat ik op deze plaats binnen kwam, de vorige keer, toen ik van school wegliep kwam ik niet binnen. Het viel best mee dacht ik terwijl ik rondkeek. Het was een grote doorlopende plaats, vooraan de leefruimte, daarachter (gescheiden door een gordijn) een slaapruimte, met daarachter de keuken en badkamer. Het viel me op dat er maar één bed was. Terwijl ze met koffie en haar ontbijt bezig was, vroeg ze me tot op de bodem uit over de situatie thuis, Pa, Greta, enz,enz, ze zegde dat Pa natùùrlijk de rechter had overtuigd, om alle kinderen bij hém te laten voor het kindergeld, zij moest het nu stellen met 2000 Frank/maand alimentatie, terwijl hij méér gld op één avond uitgaf aan de "hoeren", en het ging zomaar door voor uren ........ ik werd gehersenspoeld. Ze zegde me dat ze in Brussel-Centrum werk gevonden had als poetsvrouw. Ze poetste daar burelen....... dat was nachtwerk. Ik deed alsof thuis alles oke was, anders zit ik hier vanavond nog naar dat gezaag te luisteren dacht ik. Ze was beginnen te roken. Het moet al vér in de namiddag geweest zijn, toen zij besloot zich te gaan wassen en kleden, een gelegenheid waarvan ik gebruik maakte om te zeggen, "wél..... dan ga ik effe naar Bobonne". Zo gezegd zo gedaan. Ze was in haar winkeltje met Toni papieren aan het regelen. Ik vond het een leuk plaatsje, met allerlei, kleine oude(maar ook antieke) meubeltjes, schilderijen, potjes, en pannetjes. Ook haar flatje boven de winkel was ingericht met allerlei oude meubeltjes, maar hing ook vol met prachtige schilderijen, porseleinen borden. Ze had een "Vitrine-kast" vol met allerlei beeldjes, ik mocht daar echter nooit aankomen, ik had toén ook geen benul van de waarde. Toen Toni vertrok, sloot ze de deur, en ging ze met me naar boven. Ik kwebbelde, en kwebbelde maar aan over alles en nog wat, en zij ..............luisterde, luisterde écht!!! Ze vroeg me, of ik die avond met Ma bij haar wilde komen eten. Tuurlijk zei ik, ze gaf me een boodschappenlijstje en geld, en ik ging naar het winkeltje "Sarma" niet zover vandaan, bracht alles netjes terug, en sprak met haar af (nadat ze mijn aangeboden hulp weigerde) op een bepaald uur die avond. Ik ging terug naar Ma, ik voelde me stééds goed tijdens en na een "babbel" met Bobonne. Bij Ma aangekomen, zegde ik haar wat we hadden afgesproken, ik dacht dat ze blij zou zijn (ze werkte 5 nachten) en nu moest ze geen eten zitten maken voor ons. Ze sprong recht van de ztel voor de tevee, brullend WAT????, ik schrok, ik keek haar in het gezicht, zag bloeddoorlopen ogen, ze stonk (wist ik van Pa) naar drank, mijn ogen flitsten dan ook de kamer rond, en daar zag ik inderdaad een fles en glas op een bijzettafeltje. Wat denkt ze wel, wat denk jij wel brulde ze verder, ben ik mischien niet goed genoeg???, kom je mij of Bobonne bezoeken??? na alles wat ik voor je gedaan heb ?!?!? Ik nam mijn (bijna aangeboren) houding van schoenkijken aan, maar durfde toch te mompelen ...." k'dacht dat het plezant zou zijn zo samen met ons drie". Niks van !!! kreeg ik als antwoord....... jij eet hiér en met mij, wat denkt dat kreng we. Na iets aan haar voeten te hebben gestoken, haar sigaret gedooft te hebben, en haar glas in één teug leeg te drinken, schoot ze naar buiten. Ik zag ze door het grote raam, voorbij razen, ik ging aan het raam kijken en zag dat ze bij Bobonne binnenging Ik wist niet wat te denken. Mischien heeft ze wel gelijk ??? Mischien had ik die uitnodiging van bobonne niet mogen aannemen ????, mischien had ik het eerst aan Ma moeten vragen...... ja... dat is het! dacht ik, het is mijn fout, en met het idee dat ik de gemoederen wel kon kalmeren ging ik ook naar buiten.... Ma achterna. Ik kwam al vlug op mijn stappen terug. Halverwege, op tientallen meters van Bobonne verwijderd kon ik Ma horen roepen en tieren, de bakkersvrouw van nét naast bobonne, en enkele andere mensen waren ook op straat gekomen om te kijken wat er gebeurde. Ik hoorde Ma allerlei verwijten maken, ik kon glas horen diggelen, enz,en ik besloot dan maar stilletjes naar Ma's plaats terug te gaan. Ik weet niet wàt ik daar heb zitten denken, gedurende het halfuurtje dat Ma nog wegbleef. Ze "smeuldde" nog stééds toen ze terug kwam. Wat denkt dat mens wel zegde ze tegen zichzelf, ze stak terug een sigaret op, liep naar de achterkant van de keuken en zag haar daar tabletten uit de kast nemen, ( een bekend scenario voor mij). Ze kwam naast me voor de tevee zitten, en schonk haar nog een glas in. Ik had haar stilzwijgend laten razen. Gaan we nu naar Bobonne, vroeg ik haar héél bevreesd,... néé, kreeg ik als kort antwoord, t'is al genoeg dat Pa je van me afpakt, maar zij niet. De avond was ondertussen al goed ingevallen, en ik vroeg wat we gingen eten, het was van ontbijt geleden, en ik had géén eten kunnen bespeuren in de koelkast. We gaan hiernaast wel voor een Friet, zei ze me. Dat woord "Friet" was voldoende, daar kon je me mee omkopen. Het viel me op dat ze een heel goede klant in die frituur was. Het gesprek tijdens het eten, en de rest van de avond was volledig gebaseerd op wat er thuis (bij Pa) gebeurde, en hoe slecht hij haar behandeld hàd en nog deed. We gingen die avond naar (één) bed, er gebeurde echter niets, niet dat ik het gewenst had, maar wel verwacht. Ze was echter te dronken om te spreken, laat staan .......!?!. Het was nog vrij vroeg toen ik de volgende ochtend wakker werd ik wildde dan ook van iédere minuut van de dag gebruik maken, en niét in bed blijven liggen. Ma was echter een andere mening toegedaan. Ik maakte me wat koffie, nam een boterham, en at mijn ontbijt op terwijl Ma verder haar roes uitsliep. Ik durfde...wilde geen lawaai maken, morgen moest Ma de hele nacht gaan werken, dus ....... ik zette de tevee zonder klank aan, en zat daar maar te suffen. Ik had al een paar keer door het raam naar de winkel van Bobonne gekeken, maar zag geen beweging, ook niet boven, ik vroeg me af hoe het met haar zou zijn. Het was middaguur toen er beweging in Ma kwam. Ik vroeg haar of ze koffie wildde, en op een ja..... begon ik er dan ook terug te zetten. Ze zegde me naar de bakker te gaan voor enkele koffiekoeken. Goed zij ik...... mijn vreugde onderdrukkend, want de bakker was nét naast Bobonne, ik zou dan even kunnen binnenwippen. Ze gaf me geld, en ik ging de deur uit. Ik liep die 100meter zo snel ik kon, iédere seconde dat ik sneller bewoog, was een seconde dat ik bij Bobonne kon zijn. Ik belde aan, ging enkele stappen achteruit, zodat ze me van boven kon zien, en de sleutel gooide. Zodra ik bovenkwam, gaf ik haar een diepe lange knuffel. Ik vroeg haar of alles oke was, ondanks de tranen en de kleine wonde op haar voorhoofd, zegde ze me dat alles in orde was, dat ze beter had moeten nadenken, en eerst Ma had moeten vragen. Ik zegde haar dat ik éigenlijk naar de bakker was en ik dus dadelijk weg moest, ik zou in ieder geval proberen vandaag nog even langs te komen. Goed zei ze. Ze zegde me dat Toni straks langs kwam, en dat verheugde me, ze was dan toch niet alleen dacht ik. Na langs de bakker te zijn geweest, kwam ik terug thuis, Ma lag nog steeds in bed, maar maakte nu wel aanstalten om in beweging te komen. Ze bleef op de rand van het bed zitten, en stak een sigaret op. Ik poogde toch nog mijn dag een beetje te redden, en legde de tafel, zo leuk ik kon. Tijdens het ontbijt babbelden we wat over de voorbije maanden, haar werk enz,enz. Later in de namiddag namen we de bus, en reden we naar de "Martini-toren" in Brussel, en ze toonde me de kantoorgebouwen waar ze poetste. Op de terugweg (het was ondertussen rond 6u) gingen we terug langs de Frituur. Ik begreep het nu, dit was haar dagelijkse maaltijd. Ik maakte me tijdens het eten echter zorgen, ik moést de bus van 8u Brussel hebben, die was hier om 10 nà, en ik wilde Bobonne nog zien. Ik loog dan ook tegen haar, door te zeggen dat ik de bus van Hàlfacht moest nemen, en dat ze me gisteren verkeerd begrepen had..... Pa zou me om 8u in Leuven station opwachtten. Ze had (gedurende het bezoek in brussel) al voldoende "glazen" binnen, om zich makkelijk te laten ompraten. Met een kus, de woorden tot binnen 2weken, verliet ik dan ook om iets na 7 Ma's studio. Ik haaste me naar Bobonne, en vertelde haar over m'n leugentje tegen Ma, waar ze niet érg blij mee was, maar toch begreep. Ik vertelde haar ook wat we die dag gedaan hadden, en liet uitschijnen dat ik een goede tijd had gehad. We huilden beiden, toen ik haar knuffelde en zegde dat ik snel weerkwam. Ik herinner me dat ik de gehele terugreis me zorgen zat te maken, waarom was Ma zo kwaad geweest, Bobonne zat daar nu alleen, ik begreep het niet. Pa wachtte me op aan de bushalte op het Station. De hele reis naar huis steldde hij vragen over Ma en hoe ze leefde, wat ze deed, waar woonde ze, wat had ze gezegd, enz, ik poogde de vragen te ontwijken, of beantwoorde ze op de manier dat ik dàcht dat hij het wilde. Hij zegde me, als alles even goed verliep bij mijn volgende bezoek binnen 2 weken, ik eind Augustus een héle week naar haar mocht. Hij en Greta gingen op vakantie zegde hij , en ik was het dérde wiel aan de kruiwagen, vulde ik hem stilzwijgend aan. Ik moest al de gebeurtenissen van de afgelopen 36uur op een rijtje zetten, thuisgekomen ging ik dan ook recht naar mijn kamer, het was ondertussen schoolvakantie (ergens begin Juli '70) en ik zat dus ganse dagen met Greta alleen. Pa ging nu dagelijks werken, Theo was zelden thuis, net zoals Marcel en Erna. Maandag, Woensdag, en Vrijdag gingen we s'avonds wel allen samen zwemmen. Ik herinner me van die avond alleen maar mijn bezorgdheid over Bobonne, en zal zo ook wel in slaap zijn gevallen.
De volgende dag (Zaterdag) werd ik door pa gewekt met de woorden dat hij binnen een uur vertrok, en van me verwachtte klaar te zijn. Het was een wekelijkse gewoonte van hem. Verelst was een goudsmid, die extra werkjes voor mijn Pa opknapte, daar hij héél wat juwelen verkocht. Met gemengde gevoelens, kroop ik uit bed, en ging naar de badkamer, mijn aangezicht was nog steeds pijnlijk, maar had géén tekens overgehouden. "Wat is het ergste dat er kan gebeuren?" vroeg ik me af. Ik hoorde Greta en Pa beneden. Toen ik terug in mijn kamer was om me aan te kleden, kwam Erna plots de kamer binnen, me meedelende dat zij gisteren nog een gesprek met Pa had gehad, en dat hij vanochtend toch wel gekalmeerd bleek te zijn. Ik diende dus niet téveel schrik te hebben, om (de ong 45min durende reis) naar Mechelen, naast hem in de auto te zitten., én.... ik was in ieder geval "het huis uit". Ik ging naar beneden, en terwijl Greta in de keuken bezig was, en Pa in zijn werkplaats zat, werktte ik een boterham, en koffie naar binnen. Van Marcel of Theo geen spoor te bespeuren. Erna was na haar gesprek met me, naar een vriendin vertrokken. Greta liep me enkele keren voorbij, maar gunde me géén blik. Pa kwam even later achter zijn "werk-tafel" vandaan, en zei dat we vertrokken. Gedurende het eerste deel, was hij heel zwijgzaam...... ik voelde me dan ook zéér onwennig. Toen begon hij echter; hij zou een gebeurtenis als gisteren niét meer tolereren, de huidige situatie was dé beste situatie voor iedereen, in afwachting van een Uitspraak, hij zou me laten "plaatsen" als ik nog een keer zoiets uithalde, enz,enz,enz. Ik luisterde stilzwijgend, tot we in Mechelen aakwamen, en ik in de auto wachtte terwijl hij zijn zaakjes ging regelen. Was dat zijn bedoeling mischien???? Zeggen wat hij te zeggen had, en me dan achter laten om dit te laten bezinken ??? ik weet het niet. Hoedanook had al zijn argumentatie, wéinig tot géén vat op me gehad, om niet te zeggen; het was het linkse oor binnen, en dadelijk het rechtse buiten gegaan. Het gesprek op de terugweg, was in grote mate hezelfde als dat van de heenreis, met één verschil, hij zegde me dat Greta haar dochter morgen op bezoek kwam. "Dat kreng had nog een dochter ???" dacht ik, wist ik niet zegde ik, ze was even oud als Erna, en woonde bij haar Grootmoeder zegde hij me. Dat bewees alles voor me..... ze liet haar éigen dochter door haar moeder opvoeden, dus waarom zou ze ook maar énige interesse hebben in ons. Mijn stelling van voordien ( dat ze énkel uit was op een goed leventje) werd hierdoor dus versterkt. Thuisgekomen, ging ik dadelijk naar boven. Ik wilde mijn weekend plannen op die wijze dat ik zo weinig mogelijk thuis was. Zaterdag gingen Erna en Marcel steeds zwemmen, soms ging ik mee, en ik overtuigde Erna, onze Pa zo ver te krijgen, dat ik mee mocht. Dat luktte, en ik had alles bij mekaar een goede avond in het Leuvens zwembad, met Erna en Marcel, ik vond het zelfs leuk. Ik probeerde ook mijn dag van morgen te plannen. Zondags dienden we steeds naar de kerk, Pa ging echter niet mee, op die manier was de voormiddag toch reeds gepland, en voor de namiddag kon ik Erna mischien overtuigen mij mee te nemen naar de Scouts-vereniging. Ik was daar (net als iedereen thuis) al jaren bij aangesloten, maar voelde mij daar ook niet op mijn gemak, had geen vrienden, en ging dus ook maar zelden, wat een vriendenkring onmogelijk maakte. Geen sprake van zei Pa. We gaan (Hij, Greta, Anita (de nog onbekende dochter), en ik) een namiddag wandelen. Toen ik de volgende dag van de kerk thuiskwam, hadden we allemaal middageten, er werd gekletst over van alles en nog wat, ik hield me zelf maar op de achtergrond. Het was toch maar "grote mensen praat". Na het eten ging ik naar boven om mij klaar te maken voor "een boswandeling" in Januari = vriezend koud. We reden naar Kessel-lo en stopten aan een huisje waar ik nog nooit geweest was. Ik diende in de auto te wachten. Na een kwartiertje kwamen ze terug buiten met Anita. Het is de éérste indruk die telt zegt men, en ik kan je zeggen dat die eerste indruk over Anita vollédig negatief was. De kennismaking was kort en kil. Mijn wandeling door de bossen aan het Zoet-Water in Heverlee, was meer een geslof achter hun drieen aan, hopend dat we snel ergens warm binnen gingen. Zij daarentegen kletsen de hele tijd door. Anita werd op de terugweg naar huis, netjes afgezet waar ze werd opgehaald. Mijn heel gesprek met haar die namiddag, bevatte niet meer dan enkele zinnen. Die avond op mijn bed lag ik te denken. Marcel Theo,en Erna waren véél ouder als ik. Theo was zelden thuis, Marcel en Erna hadden hun éigen "ditjes en datjes", als die Anita nu wat jonger geweest was !, maar nee zij was ook 5 jaar ouder, en gaf me daarenboven een "pretensieuze" indruk. Op school bij leeftijd genootjes werd ik gepest en uitgescholden. Was ik écht zo slecht, vroeg ik me af terwijl ik langzaam in slaapviel. De volgende weken..... verliepen zonder noemenswaardige incidenten, voor zover mij betreftt. Toen ik op een dag s'avonds van school thuis kwam, hoorde ik gebrul en geroep van in de garage. Ik kon Theo's stem onderscheidden. Ik liep naar binnen, en zag Pa Theo met twee telefoonboeken!!!, rond het hoofd slaan, terwijl hij hem alle mogelijke en onmogelijke verwijten maken. Theo beet van zich af, en deed een poging weg te geraken, hij strompelde naar de trappendeur, Greta stond vanuit de winkel gewoontjes toe te kijken, Erna poogde Pa te kalmeren. Theo geraakte tenslotte weg, en strompelde de trappen op naar zijn kamer, ik wist niet wat ik moest. Erna zag me, en riep me toe naar boven te gaan..... wat ik zéér graag deed. Later vertelde Erna me dat Theo op bezoek bij Bobonne geweest was, en er geld "zou" hebben gestolen, vandaar de reaktie van pa. Het was in die periode dat Pa ons op een avond tijdens het eten zegdde, dat hij voor een Immobillien-kantoor in Leuven ging werken (Hij maakte van zijn hobby, zijn beroep). Greta zou instaan voor het openhouden van de winkel. De herstellingen van uurwerken liet hij voor 75% over aan iemand anders. Ik was ondertussen 9 geworden. Deze veranderingen waren zéér zeker niét positief. Het duurde niet lang, of Pa kwam éven thuis voor avondeten, en vetrok nadien voor "Afspraken met klanten". Kwam stukken in de nacht stom dronken thuis. De openingsuren van de winkel, laptte Greta absoluut aan de laars, ze opende én sloot wanneer het haar zinde. Het duurde dan ook niet lang, of de nachtelijke situaties van gebrul geroep,enz herhaalden zich. Het liep tegen de zomer van 1970, toen Pa me apart riep, en me zegde dat ik vanaf nu 2 weekenden /Maand Ma mocht bezoeken. Van zaterdagmiddag tot Zondagavond. Tot op die dag had ik Ma, noch Bobonne gezien. Ons contact was beperkt gebleven tot een sporadisch telefoontje. Mijn vreugde kon niét op, ik was zenuwachtig, voelde de vlinders in mijn buik, toen ik voor de eerste keer Vrijdagavond, enkele spulletjes inpaktte voor mijn weekend bij Ma. Pa zou me die Zaterdag naar het Leuvense station brengen, en op de bus zetten, van Ma werd verwacht me in Schaarbeek op te wachtten. Hij maakte me duidelijk, dat indien ik niét op tijd terug was t.t.z; met de bus van 20u morgen (Zondag) dat dit het eerste en laatste bezoek geweest zou zijn. Ik staptte de bus op met een "ja, ja, Pa". Ik kon mijn blijdschap en zenuwen nauwelijks de baas, toen de bus zich in beweging steldde in de richt (mij wél bekend) van Brussel.
Na een klein halfuurtje, zag ik de( in het donker, goed verlichte) kerk, en zegde de chauffeur me bij de halte te laten. Daar stond ik dan, een donkere- koude Januari nacht, in het centrum van een op dat ogenblik "doods" Schaarbeek. Ik wist echter exact welke richting ik uit moest, Bobonne's winkeltje was op ongeveer een kilometer weg. Mijn ongerustheid en angst van de verlaten, donkere straatjes, waar ik als knulletje doorliep, werd verdrongen door de vreugde dat ik al snel Bobonne en Ma zou zien. Ik belde aan, bij Bobonne..... ( het winkeltje was reeds gesloten) en hoorde gestommel op de trappen. Zij woonde namelijk boven het winkeltje. Ze deed de deur open........ ik zag dat ze heftig schrok, maar ze zegde me "Dag Jongen" wat doe jij hier ???. Terwijl ze me binnenliet en naar de trappen leidde, legde ik haar uit dat ik thuis weggelopen was, hoe en wanneer ik het gedaan had, en dat ik zéker niét terug wilde, bij die "heks". Boven gekomen begon ik te wenen, en zij poogde me te troosten. ----------- ondanks ik haar aanwezigheid niet kon waarnemen, verbaasd het me nu nog steeds, dat de al dan niet aanwezigheid van Ma me eigenlijk koud liet. Ik had troost van Bobonne. ------------------- Bobonne lichtte me in dat Ma ondertussen reeds verhuisd was. Ze woonde nu een 50 Meter verder op, en ging naar de telefoon om haar te bellen, en haar op de hoogte te brengen. De telefoon rinkelde echter zélf éérst. Bobonne keek me récht aan. We wisten beiden wel, wie dat was. Ik hoorde haar, Pa's naam vernoemen, maar ze zette het gesprek verder in het Frans, op die manier begreep ik er niets van, dat was ook haar bedoeling. Ik merkte echter wel dat ze zich begon op te winden, en dat er een discussie was. Na een minuut of tien, legde ze de hoorn neer, en belde naar Ma. Terwijl we op Ma wachten, zegde ze me dat Pa me terug kwam halen, dat ik moést wachten tot "Meneer de Rechter" een beslissing had genomen. Mijn gevoelens van dat ogenblik, kan ik onmogelijk beschrijven, boosheid, paniek, angst, ik weet het écht niet. Bij haar aankomst werd Ma, kort ingelicht, en het viel me op dat het haar eigenlijk weinig kon schelen, ik merkte ook (uit de jaren-lange ervaring) dat ze met "dubbele tong" sprak, en dus wéér (nog) onder invloed van medicatie was. Bobonne stelde alles in het werk, om me moed te geven, om me nog even te laten wachten tot "Meneer de Rechter" een besluit nam, ze haalde alle mogelijke argumentatie boven, om me te laten begrijpen dat ik terug naar huis moést. Ma zat er gewoontjes bij.
Het duurde niét érg lang voor de bel rinkelde. Pa was aangekomen. Bobonne ging naar beneden, om Pa binnen te laten, en had daar een vrij uitvoerig gesprek met hem. Nadien kwamen beiden de leefruimte binnen. Pa tot mijn grootste verbazing vroeg me "hoe ik was" hij vroeg het zelfs vriendelijk. Ik had verwacht een "pak slaag" te krijgen. Naar mijn schoenen kijkend antwoorde ik dat ik "in orde" was. Hij vroeg mij, naar de auto te gaan, hij had nog iets met Ma te bespreken. Ja..... Ma was nog stééds aanwezig, ware het dan meer slapend dan wakker, een niét ongewone omstandigheid, wist ik. Ik gaf haar een kus, kreeg een dikke knuffel van Bobonne, en ging naar beneden waar de auto stond........... en wie zat daar in de auto??? juist Greta.... die "heks" zal ook niets missen dacht ik bij mezelf. Ik kroop met "Hey" achteraan in de auto. Bleef daar onbeweegelijk zitten, zonder een woord te zeggen, tot Pa een tijdje later buiten kwam. Hij stapte in de auto, keek even naar mij, en daarna naar Greta. We reden Schaarbeek uit, in de richting van de Leuvensesteenweg. In het begin werd er weinig gezegd, maar toen barstte hij plots los. Ik zat maar een beetje te suffen, en naar buiten te kijken, toen ik plots zijn gehele handpalm fors in het gezicht kreeg. Ik greep naar m'n gezicht, voelde een snerpende pijn. Hij vroeg me of ik wel wist dat de Politie en Rijkswacht ingeschakeld werden om mij te zoeken, Wie of wat dacht ik wel dat ik was, na al hetgeen hij voor ons deed. Hij was er zeker van dat Ma dat mee gepland had, waarbij ik ontkennend antwoorde, hetgeen mij een tweede zwaai van zijn arm door de auto naar achteren, gaf, dewelke een tweede maal vlak in mijn gezicht landde. Ik bloedde nu uit mijn neus, zag ik aan mijn handen. Hij zegde mij, als ik dit nog één keer durfde, dat hij me zou laten "plaatsen" en ik Ma nooit meer zou zien. Hij blééf maar razen, de hele terugweg, en tot mijn "misprijzen" moeide Greta zich nog ook, en gaf hem gelijk, met een "smerige" grijns naar mij kijkend. Thuis aangekomen, had ik een plan uitgewerkt om aan meer slaag te ontsnappen. De auto stond nog niet goed en wel stil, of ik gooide het portier open, holde naar de garage, er doorheen, kwam dan aan de keukendeur, maar bij het doorhollen van deze strompelde ik over het opstapje en kwam met mijn hoofd tegen de keukenkast terecht. Met barstende pijn bleef ik liggen, ik geraakte nu toch niet meer weg. Greta vond het bovendien nog vermakelijk, Pa trok me bij mijn kleren van de grond, en zegde me dat hij me die avond (het was reeds 11u) niet meer wilde horen of zien. Hij zegde me dat hij me wél klaar wilde, morgen (Zaterdag) om 12uur, ik diende mee te gaan, op zijn wekelijkse bezoeken, bij Verelst een goudsmid in Mechelen, die allerlei werkjes voor hem opknapte. Ik begreep niet goed waarom hij dat wilde, maar ik was op dat ogenblik al héél blij dat ik mocht "verdwijnen" in mijn slaapkamer, wat ik ook dadelijk deed. Op weg naar de trappen, kwam ik Erna tegen die Tevee zat te kijken. Het was een Vrijdag-avond, het verbaasde me dus niet geen spoor te verkennen van Theo en Marcel. Ik ging snel naar boven, paseerde even langs de badkamer, om het ondertussen gestolte bloed van mij gezicht te wassen, en ging daarna naar mijn kamer. Ik haatte alles en iedereen. Erna kwam nog even mijn kamer binnen, en zegde me ,dat ik wat geduld moest hebben, dat "Meneer de Rechter" eerst diende te beslissen, en dat alles wel goed zou komen. "Zever in pakjes" waar ik op dat ogenblik (ondanks haar beste bedoelingen) géén boodschap aan had. Terug kijkend op alles wat er die avond gebeurd was viel ik toen in slaap, met angst de volgende dag én trip met Pa naar Mechelen tegemoetziende.
-Dit is een kopie van aanvangsdatum 05/10 om zeker te zijn dat de inleiding en het voorwoord als éérst vermeld staan.
Dit is een antwoord op de 1100 bezoekers van mijn verhaaltje in het forum ... Hoekje van Troost ... met titel; "In nood leert m'n zijn vrienden kennen". Ook ben ik ervan overtuigd dat met het neerpennen van mijn verhaal ik mezelf heelwat vracht van de schouders til, en hoop ik tevens enkele mensen in gelijkaardige situatie's een hart onder de riem te kunnen steken ......... je bent niet alleen.
Ik vang dit verhaal aan op 05/10/2006, de einddatum kan ik niet voorspellen, ik moét dit stuk per stuk schrijven, maar ik ben ervan overtuigd dat het voor de meeste lezers ook makkelijker zal zijn om het stuk per stuk (bv wekelijks) te volgen, ipv het verhaal (dat toch 45 jaar in beslag neemt), in één trek door te moeten lezen. Veel leesgenot toegewenst.
VOORWOORDJE
Dit verhaal is opgedragen aan allen die een soortgelijke ervaring hebben gehad. We zijn overlevenden, noch slachtoffers. Ons is een gelegenheid geboden het leven mee te maken, zoals zéér weinigen het ooit zullen ervaren. We zijn milder en sterker geworden door het vuur waar we eens door heen zijn gegaan. De laatste vonkjes die altijd blijven smeulen, zullen meermaals herinneringen en tranen voortbrengen. Als verantwoordelijke en productieve volwassenen zijn wij nu in de gelegenheid gesteld om te delen, begrijpen, ja, zelfs te helen. We moeten in de wetenschap leven dat dit kan gebeuren élke dag, en zeer vaak in onze omgeving. De ware rust in hoofd en hart is iets wat je verdiend - iets waaraan gewerkt moet worden voordat je het kunt bemachtigen. Het gebeurd niet van de ene dag op de andere, en je hebt er de steun voor nodig van mensen om je heen die van je houden en je willen begrijpen.
Ik was (zoals men dat noemd) "een nakomertje" toen ik op 24 Maart 1961 geboren werd. Ik had twee broers Theo (7), Marcel (6), en een zus Erna (5). Ik werd geboren in Leuven, maar woonde in het nabijgelegen Herent. Mijn vader (31) was Uurwerkmaker-optieker, en we hadden een deels- uurwerken/juwelen/optiek winkel, en deels- Speelgoedwinkel. Mijn grootouders aan moeders-zijde hadden een speelgoed groothandel in het Brusselse, waardoor de zaak ook gedeeltelijk speelgoed was. Dat was natuurlijk wel leuk, het maakte dat wij op verjaardagen, Sinterklaas e.d. speelgoed uit de winkel kregen, zij het dan ........ in bruikleen. Uit mijn eerste levensjaren, herrinner ik mij nog levendig de grote afwezigheid van mijn vader, het slapen bij mijn moeder, en de ruzies die dat teweeg brachten tussen vader en moeder, wanneer vader (hopeloos dronken) in het midden van de nacht thuiskwam.
Mijn échte herinneringen starten rééds in 1964. Ik was toen 3. Ik kan me de juiste indeling van het huis niet meer voor de geest halen, maar ik weet dat ik een kleine, maar éigen slaapkamer had. In dat jaar '64 werd ik op een dag, in het holst van de nacht bruusk door moeder wakker gemaakt, ze verweet me allerlei dingen, waar ik niets van begreep, en sleurde me gillend en tierend de trappen naar de zolder op, waar ik in het donker werd opgesloten. Ik hoorde haar tegen mijn broers en zus verder tieren, en zeggen dat zij moesten gaan slapen. En toen ............ toen werd het stil. Ik stond doodsangsten uit, alléén op een donkere zolder. Ik hoopte op een snelle thuiskomst van mijn vader, maar dat gebeurde echter niet. Na een uurtje ongeveer, poogde ik me naar een klein dakvenster te bewegen, ik stootte daarbij tegen iets, wat een houten bankje moet geweest zijn. Ik bracht dit bankje tot onder het venster, ik klom erop en kon daardoor het raampje openen, en net mijn kopje naar buitenhouden, waarop ik zo luid als ik kon op vader begon te roepen. Na een tijdje (het moet midden in de nacht geweest zijn) reageerde de overbuur, ik poogde hem mijn situatie uit te leggen, maar tot mijn verbazing zegde hij me "naar bed" te gaan. Hij zag in het donker niet waar ik mij bevond. Ik antwoorde " ik heb hiér geen bed" waarop hij lachtte, en blijkbaar terug binnen ging. Ik zette mij op het bankje en begon te schreien. Plots hoorde ik gestommel, Pa dacht ik, en ik begon te roepen. Ik hoorde stappen de trappen opkomen, en vader deed de deur open, hij was stomdronken, vroeg géén uitleg, ik reptte mij naar mijn kamer, want ik wist wat er nu te gebeuren stond. Ik verstoptte mijn hoofd onder m'n kussen maar dat kon er niet voor zorgen dat ik hoorde wat er tussen "pa & ma" gebeurde. Ik leerde toen ook mijn eerste "verboden woorden". Na een tijdje keerde de rust terug, en viel ik in slaap.
De volgende ochtend verliep zoals gewoonlijk. Ik ging naar de kleuterklas, dewelke in dezelfde school was als Erna's lagere school in Herent. Theo en Marcel liepen school in Leuven. Ik werd gewekt door Erna (later begreep ik dat zij (op 8 jarige leeftijd reeds) de problemen kende, en mij onder haar hoede had genomen), en we hadden samen ontbijt. Van pa of ma was niets te bespeuren. We vertrokken allen tesamen naar school, Theo en Marcel met de bus, Ik lopend met Erna. S'namiddags thuiskomend, zat Pa, aan zijn bureel uurwerken te herstellen, Ma liep er ( niet ongewoon) bont en blauw bij. Het leven in dat eerste huisje verliep zoals eerder vermeld. Ik werd wel niet meer op zolder opgesloten, maar (zonder details te kennen) werd Erna (ook zonder enige aanleiding) op een winterse nacht, blootvoets uit haar bed gehaald en in de tuin buitengesloten, waar zij net als ik op zolder, wachtte op verlossing door pa. --------------------------------------------------------------------------------- 1969 Pa kocht een groter huis van een vriend, een 100-tal meter van ons huidig adres verwijderd. Er was een grote ruimte (speelkamer) genoemd, er werd een (voor die tijd) zéér moderne winkel gebouwd, en iedereen kreeg een grotere slaapkamer. Er zou wél geen speelgoed-afdeling meer zijn, maar al het speelgoed wat in de uitverkoop niet was verkocht mochten we delen. Wat kan je meer wensen als knaap van 8 ??? Pa, was méér en méér weg, en wanneer hij thuis was, was hij dronken, Ma lag meer en meer in bed. Het was dan ook pa, die zo goed mogelijk het huishouden runde. Hij deed de herstellingen (uurwerken) ondertussen de winkel, zorgde dat er iedere dag eten op tafel stond. Roza, kwam 2 maal per week poetsen. S'avonds ging mijn vader naar allerlei beurzen om juwelen, uurwerken, enz te verkopen, maar kwam dan steeds een stuk in de nacht en stomdonken thuis. Dit munte uit in 80% van de gevallen, tot heftige ruzie, en slagen. Moeder verplichtte mij hoe langer hoe meer bij haar te slapen, en hoe langer hoe meer dingen bij haar te doen, of dingen door haar bij mij te laten doen. Ik stond er niet écht bij stil. Ik werd namelijk steeds beloond met snoep, een ijsje enz. Op een bepaalde dag, was ( ik weet niet waarom) moeder bij mij komen liggen. Ik had niets gehoord (moet vast geslapen hebben) toen de deur bruusk door Pa werd opgegooid, hij roepte allerlei verwijten, ik was doodsbang, liet mij uit het bed rollen, op de grond hij sleurde ma bij de haren uit het bed, gooide haar tegen de muur, sloeg haar in die mate, dat ik me het bloed op het behangpapier nog herinner, hij sleurde haar uit mijn kamer, mij zeggende te gaan slapen. Het geruzie, en geslaan ging maar door, ik druktte mijn hoofd onder het kussen, tot plots Erna de kamer was binnen gekomen, en het kussen wegtrok. Ik herinner me niet wat ze gezegd heeft, maar het was in ieder geval voldoende om mij wat gerust te stellen. Een tweede van deze voorvallen, gebeurde kort nadien, ik sliep toen alléén in mijn kamer, had mij reeds verborgen voor wat er zich op de gang en andere kamer afspeelde. Mijn moeder vluchtte echter mijn kamer binnen, sloot de deur, dewelke al snel door mijn vader ingetrapt werd, waarna (ik nu besef) moeder mij als schild gebruikte, waardoor mijn vader de kamer verliet. Ik vond dat ik moeder diende te troosten, wilde dat ook, maar wat er dié nacht tussen ons gebeurde kan ik nu alléén bestempelen als sex.
Voor de buitenwereld waren wij een nette gelukkige familie. Dat poogden we toch. Het was echter een publiek geheim, dat mijn vader de nachten in "clubs" doorbracht, en een alcohol-probleem had, en dat mijn moeder verslaafd was aan allerlei medicatie (Valium-Perdolan,enz) dewelke ik met allerlei verschillende apothekers, zonder voorschrift maar met véél beloftes en leugens, ging halen. Door deze verslaving lag ze dan ook grote delen van de dag in bed. Maar toch gingen zij samen (pa en ma) opgedost naar Jaarlijks bal van de biljart, Burgemeester, enz,enz. Deze avondjes uit, eindigden steeds tot geweld, slagen,enz. We wisten dat, en bereiden ons daarop voor. Theo en Marcel (ondertussen Tieners) brachten de nacht door bij vrienden. Erna en ik zorgden ervoor dat we in bed waren tegen dat ze thuis kwamen.
Ik begreep het allemaal niet echt. Ik zag het van één zijde, van ma kreeg ik geregeld snoep en speelgoed, en wat is er belangrijker voor ne knaap van 9 ??? Pa zag ik héél weinig en dan de helft van die keren dronken, en geweldadig tegenover ma. Ik stond er ook niet bij stil, als ik in minder dan één jaar Ma, drie keer met "handelsreizigers" in de zetel of bed vond. -Tot een Vrijdagavond in Januari 1970.
Vrijdag was biljartavond voor pa. Het was een gewoonte geworden dat Ma, Erna en ik daar "ons" gezellig avondje voor tevee (cansonisima) met een thee, en koekjes van maakten. Theo en Marcel hingen dan steeds ergens rond, met of bij vrienden.
Die bepaalde Vrijdagavond deelde ma ons mee dat haar een "ultimatum" door pa was gesteld. Theo, en Marcel hadden gedreigd bij vrienden in te trekken, indien Ma het huis niet verliet, .... later vernam ik dat Erna hetzelfde had gedaan. Toen Ma over dat onderwerp begon, verliet Erna de living en ging naar boven naar haar kamer. Ma vertelde mij dat ze de daarop volgende Zondag bij Pa wegging, en bij "Bobbonne" (haar moeder) in Schaarbeek ging wonen. Ik kende "Bobbone" héél goed, bracht daar regelmatig vakanties door, Bompa stierf in 1965 aan een Hersenbloeding. Bobbonne runde een klein tweedehands&antiek winkeltje. Ik begrijp nog steeds niet waarom, maar ik antwoorde dadelijk positief, toen Ma me vroeg of ik met haar mee wilde. Het weinig zien, en dan bijna alléén dronken van mijn pa, het feit dat hij de "boeman" was die mij Ma sloeg, dewelke toch steeds "lief???" voor me was, speelgoed en snoep voor me kocht, en de goede relatie die ik had met Bobbonne maakten dat ik als"amper 9-jarige" niét moest nadenken.
Ik herinner me niet, de daaropvolgende zaterdg, iemand gezien, of over het onderwerp gesproken te hebben. Pa was zelden thuis onder de weekends. Die zaterdag werden mijn hoogst-noodzakelijke spulletjes door ma ingepakt. Ik ga er van uit dat er en afspraak was tussen Pa en Ma,dat hij dat weekend niét thuis zou komen...... ik weet het niet, ik "mocht" die zaterdagnacht weer bij ma slapen, we zouden de volgende ochtend vroeg de bus naar Leuven nemen, en vandaar de bus naar Schaarbeek. Héél vaag herinner ik me wél, iéts gezegt te hebben, over mijn vertrek met ma tegen Erna, en dat zij me had proberen op andere ideeén te brengen. De grond van dat gesprek herinner ik met echter niét.
Die zondag kwamen we dus in de vroege namiddag bij Bobonne aan. Ma, zou bij bobonne slapen, en ik kreeg de "gewoonlijk" logeerkamer, hetwelke eigenlijk een zolder-kamertje was, en waar ik écht niet van hield. Het was echter maar voorlopig, Ma zou vlug naar een eigen plaatsje verhuizen werd me verteld. Diezelfde zondagavond was er een zware discussie over de telefoon met mijn vader, over het feit dat ik was "meegenomen", wat er met de school gebeuren moest, en dat hij het hierbij niet zou laten. Ma vertelde me dat ik rekening diende te houden dat ik mischien "tijdelijk" terug bij pa moest, volgens haar deed hij dat alléén maar om het "kindergeld" op te strijken. Ik lag die eerste avond in mijn bed te denken, en huiverde bij de gedachte; Bij pa, zonder ma !?!. De dag nadien werd ik al vroeg gewekt door Bobonne. Ze vertelde me dat Pa beneden was, en dat ik terug met hem mee moest gaan, het zou niet voor altijd zijn, maar ik diende te wachten tot "Meneer de Rechter" zegde dat ik terug bij ma kon komen wonen. Zij pakte mijn spullen terug in, terwijl ze me verder suste. Ik ging met haar naar beneden...... Ma was nergens te bespeuren. In het winketje stond pa, met 2 agenten en nog 2 personen die (achteraf ge bleken) deurwaarder en advocaat waren. Ik kreeg plots een angst-aanval...... ik wilde niet mee met deze "boeman". Ik begon te roepen, schreeuwen, en in het rond te slaan en stampen. Er was echter geen ontkomen aan, de twee politieagenten brachten me naar pa zijn auto, waar Erna op me zat te wachten....... ze was waarschijnlijk meegekomen om mij te kalmeren.
Tijdens de terugrit naar Herent, kreeg ik allerlei verwijten van Pa naar mijn hoofd geslingerd; Wat dacht ik wel ??, deed hij niet genoeg voor ons ??, wat zou er met school gebeuren ?? hij poogde me op allerlei manieren te overtuigen dat dit de goede beslissing was, terwijl de woorden van Ma "Kindergeld" steeds weer in mijn hoofd opsprongen.
Ik liep ondertussen school in het Lager onderwijs "De slapperdoeken" bij Meester Trekker in het vierde leerjaar, in Leuven. Ik liep er steeds bij als een hoop lompen. Ik diende namelijk de kleren te dragen, waar eerst Theo, en nadien Marcel uitgegroeid waren. Mijn schooltijd was dus zeker géén makkelijke periode. Ik was zéér in mezelf gekeerd, had weinig tot géén vrienden, en werd omwille mijn "voorkomen" uitgescholden, uitgelachen, en geslagen. Kinderen kunnen nu éénmaal vreselijk hard zijn tegenover mekaar. Op school waren er die week géén veranderingen, mischien iets meer aandacht van de leraar(s) omwille het pas gebeurde, maar toch niet in dergelijke mate dat ik me ervan bewust was.
Het volgende weekend................. één week na het vertrek van Ma. Theo en Marcel waren terug veel meer thuis. Marcel was echter heel sportief, en ging s'avonds veel zwemmen, enz. Zaterdagnamiddag, kwam Pa thuis met een vrouw die hij voorstelde als Greta , zij was een klein, mollig, véél jonger vrouwtje als Pa. Hij zegde dat zij nu voor de winkel en "ons" zou zorgen. Vanaf het eerste moment had ik een verkeerde indruk, ik mocht haar niet, maar ja..... ik was wel de allerlaatste met enig recht op een stem. De anderen verwelkomden haar, al leek mij dat ook maar héél koél te gebeuren. Daags nadien ging ik met Pa mee om nog spullen van Greta op te halen. Ik was geschokt !!!!, pa stopte aan een woning in Heverlee, waar hij zeker 3 jaar geleden, mij ook liet wachten in de auto, terwijl hij "zogezegd" een speciale bestelling moest ophalen. Het verbaasde me toén reeds dat dit lang duurde, en ik niéts van een bestelling had gemerkt. Ik had het dan ook vlug door. Pa kende die Greta al jaren, en zij zou nu de rol van Ma komen spelen. Ik werd misselijk van die gedachte ........ ik moest die "Greta" van in het begin al niet, maar nu ...... nog véél minder. Pa was vrij goed bemiddeld, al begreep ik daar op die leeftijd weinig van. Hij had meerdere huizen in eigendom die hij verhuurde. Ik had reeds regelmatig gehoord dat dié, of dié zijn huur niet had betaald enz. Op Woensdagnamiddag ging hij met 2 vrienden "Sus en Remie" huizen bekijken, dewelke de daarop volgende Vrijdag in Openbare zitting verkocht werden. De Woensdag (na inhuizing vanGreta) ging ik met hem mee. Ik wilde de vrije namiddag niet met die"heks" alleen zijn, en had hem dan ook gevraagd of ik mee mocht. Ik had dat voordien nog gedaan, en vond Sus en Remie, die mij "flipper" noemden wel leuk, ze kochten mij steeds iets lekkers. Ondanks mijn zéér jonge leeftijd had ik diezelfde week reeds door, dat Greta alleen uit was op een "goed leventje" en zéér zéker niét de bedoeling had om zich érg druk over "ons" de kinderen te maken. Pa was plots, véél meer thuis, hij kookte ook het eten, enz. Ik miste Ma echter, er werd met geen woord over gesproken. Later diezelfde week, werd ik véél erger als gewoonlijk aangepakt op school. Ik herinner me niet de exacte reden, maar ik werd uitgemaakt voor "Stinkend varken" geschopt en geslagen. Toen ik thuis gekomen, dit probeerde te zeggen, werd ik volledig genegeerd, en toen we allen samen rond de tafel zaten voor de soep, poogde ik de aandacht te trekken, door niet van mijn soep te eten, ik zat met mijn ellebogen op tafel, één aan iedere zijde van mijn bord, en liet mijn hoofd met een "koppig" gezicht in mijn handen rusten. Mijn hoofd hing dus eigenlijk boven de soep, tot mijn vader plots tegen mijn elleboog sloeg, waardoor mijn hoofd in het bord soep viel. Dat werd op schaterlachen onthaald. Wéér werd ik uitgelachen, en nu nog wel "thuis". Ik was alles behalve boos, toen mijn vader zegde, als je geen honger hebt, ga dan maar naar je kamer. Wenend, en innerlijk kokend, liep ik de trappen op, ik hoorde ze nog altijd lachen. Ik zat op mijn kamer, en na een tijdje besloot ik van huis weg te lopen. Ik begon dit zo goed als mogelijk te plannen, ik zou terug naar Ma gaan...... dat zou ze leren mij voor de gek te houden. De volgende dag was een Vrijdag, nog steeds in Januari 1970, en amper twee weken na het vertrek van Ma. Zoals steeds werd ik gewekt door Erna, nét voor ze naar school vertrok. We liepen nu allemaal naar een andere school. Van Pa, of Greta geen spoor. Ik ging naar beneden, dronk wat van de overblijvende koffie, smeerde me (meer dan normaal) een broodje voor ontbijt, en enkele voor lunch-tijd. Ik was de laatste, en diende dan ook de tafel af te ruimen, van Theo,Marcel,Erna, het ontbijtservies af te wassen, én de tafel te dekken voor Pa en Greta. Ik deed dat zoals altijd. Nét voor ik het huis verliet, ging ik echter naar de winkel, ik opende de geldla, nam een biljet van 100 Frank, m'n hart bonste in mijn keel, toen ik snel langs de garage het huis verliet, en me naar het busstation (op 350 meter) begaf. Ik nam zoals steeds de bus naar school, in de wetenschap dat ik de bus niét terug huiswaarts zo nemen. De schooldag zélf verliep zoals gewoonlijk. Ik was zeer zeker géén voorbeeld leerling, mijn wekelijkse rapporten waren een standaard thuiskomst begroeting, van geroep, gevloek, een pak slaag, e.d.m. geworden.
Op het einde van het laatste lesuur, verstoptte ik me in de toiletten van de school. De bus stoptte namelijk vlak voor de school, ik wilde me dus verstoppen, tot de bus was vertrokken. Daarna liep ik door de schoolpoort, ik wist dat ik aan het station diende te geraken. Ik beseftte niet dat de bus van Leuven Station naar Schaarbeek, vlak voor de schoolpoort passeerde en ook nog een halte had. Ik liep, en liep, en liep, heel de Brusselstraat door, tot aan het stadhuis, en dan naar het station, alles bij mekaar schat ik toch wel 4 tot 5 kilometer. Het begon dan ook reeds donker te worden, toen ik moe, en met pijne voeten eindelijk aan het station was aangekomen. Ik stapte op de bus, en vroeg een tiketje voor Schaarbeek, de chauffeur ( blijkbaar niet verbaasd over een knulletje, om dit uur nog op weg naar Schaarbeek) vroeg me waar in Schaarbeek, dat kon ik hem niet zeggen. Ik zegde hem dat ik wist, dat het aan een kerk was, maar niet welke. Ik kreeg m'n ticketje, en plaatste me vooraan in de bus, want ik zou alleen weten wanneer ik moest afstappen, als ik de plaats (kerk) zag. Het duurde nog een tiental minuten, en het moet ondertussen wel na zes uur geweest zijn, toen de bus zijn reis naar Brussel aanvangde. Ik had een héél trots gevoel over mezelf en wat ik deed. Ik zou al vlug Ma en Bobonne terug zien.
Beste Lezers 
.....Codi
1979 Overlijden Bobonne 
