Mensen met een minimum aan kleding proberen op het droge te komen.
alleen maar water en nog eens water
Nu staat die boerderij er nog, maar straks is deze ingestort en verdwenen..
Waar sliepen wij ?
Als wij door het donker niet meer konden werken zochten wij een onderkomen om te rusten en te slapen, van het leger was niets te bekennen! We hadden nog geen eten gezien en op droge kleren rekende we helemaal niet. Je was door en door koud. We hadden net een gezin uit hun huis gehaald en met de boot naar de dijk gebracht vanwaar zij met vrachtwagens weggebracht werden, de dijk stond helemaal vol en het schoot maar niet op. Naderhand werden deze mensen met binnenvaartboten naar Rotterdam gebracht.
Het was in Oosterland waar wij net een gezin naar de dijk hadden gebracht. Het was een stevig huis waar wij ze uitgehaald haden. We zijn dit huis in gegaan en hebben daar gerust en geslapen. Het idiote was natuurlijk dat de bewoners op de dijk stonden en wij in hun bed kropen, de bedden waren nog warm. Gelukkig wisten zij dat niet, maar ja, het is gebeurd en ik kan er na 60 jaar ook niets meer aan veranderen.
Je vraag je wel af of er mensen zijn die dit willen geloven ? Daarom heb ik eigenlijk nooit over de watersnood gesproken. Het was tè erg !! het was krankzinnig.
We kregen ook nog een boot met een buitenboordmotor ! Maar dan moets-ie wel nog doen !!
Dit moet ik nog even kwijt !!
Toen de watersnood voorbij was, en alles weer een beetje normaal was, konden wij weer een weekendje naar huis. Ik probeerde dit liftend te doen want de rijksweg naar Breda lag bij ons voor de kazerne. vandaar weer naar Rotterdam.
De auto's met het kenteken K. reden allemaal door, er was er geen een die stopte! Ik dacht; 'lekkere mensen, daar heb je je rot voor gewerkt en je leven voor gewaagd, ze zijn nu nog te beroerd om je mee te nemen.
Ik begreep dit nog beter toen we 50 jaar later bij de herdenking met touringcars naar de overstroomde gebieden werden gebracht. Ik zat uiteraard in de bus die naar nieuw-Vossemeer reed. Onderweg zei de reisleider tegen ons dat wij niet moesten verwachten dat het publiek ons stonden op te wachten. "jullie moeten je voorbereiden dat er niemand op straat staat." De huidige bewoners hebben met de watersnood niets van doen.!!! Er werd in de bus druk gepraat over onze ervaringen met die Zeeuwen. De conclusie was dat : als je niet greformeerd was wilde men niets met je te maken hebben"Nou het klopte helemaal... toen wij Nieuw- Voddemeer binnenreden zag ik èèn mevrouw de was op hangen... Ik schatte haar een jaar of dertig. Die had die hele watersnood niet meegemaakt. Maar misschien hebben wij wel familie of zo van haar gered!! Ze vloog naar binnen en maakt zich hiermee volkomen belachelijk. Zeeuwen.... ik heb er mijn broek van vol !
Als commando ingezet als hulpverlener in de watersnood
We varen .. mar waar naar toe? ik weet het niet meer, het is lang gleden!
We moesten ook een nacht helpen met het dicht maken van een dijk, hard gewerkt met het sjouwen van zandzakken, maar bij de vloed spoelde alles de polder weer in .
haal op.. gelijk, haal op .. gelijk, zo hadden wij dat geleerd en nu kwam dat goed van pas .
God en de watersnood..
Wij kwamen bij een huis dat al op en neer ging op de kracht van de golven. Wij zette de ladder tegen de muur en zo kwamen wij voor het raam van de eerste verdieping. Binnen zat een gezin met vier kinderen. De vader deed het raam open. Ik zei dat zij op last van de burgermeester mee moesten naar een veilige plek. Nee, antwoordde hij, dat doen wij niet, dit is een straf van God.. dat moeten allen ondergaan het is zijn wil . . . ik ben met een maat naar binnen gegaan en hebben de kinderen beetgepakt en door het raam aan de maten in de boot gegeven. We waren boos!! De vader zei alleen maar psalmen op. hij reageerde nergens meer op, ik denk ook niet dat hij wist dat wij er waren, hij was apatisch! toen het hele gezin in de boot zat brachten wij ze naar een kerk in het dorp die hoger lag en droog was. De vader reageerde dat hij hier niet in mocht omdat het geen Gereformeer-de kerk was , we hebben ze beetgepakt en uit de boot gezet en verder schrijf ik hier niets over op.
Ook ik heb een nacht meegewerkt aan het dichten van een dijk. We liepen met alle commando's in een kring, eerst langs de vrachtwagen daar kreeg je een zak met zand op je rug en dan doorlopen naar het gat in de dijk. Het moest tijdens stilstaand water gebeuren maar toen het water opkwam spoelde alle zakken zo weer de polder in . Ongelooflijk wat een kracht water heeft.
Nog een ding wil ik kwijt: Ik kreeg over de ramp in Oosterland een boekje in handen "overal waar ik keek was water om mij heen!" heet het. Het is geschreven door een inwwoonster van Oosterland. Ze was in 1953 kind. Nu, als volwassene schrijft zij op bldz.100: "geef ons heden ons dagelijks brood.. en eens in de tien jaar watersnood!" We hebben er goed aan verdiend... Ik neem dat deze persoon heel erg kwalijk, wat een mentaliteit. Hebben we daarvoor een maat zien verdrinken??
Toen ik na de watersnood voor de kazerne stond te liften om naar Rotterdam te gaan, reden alle auto's met het kenteken K (die was van Zeeland) door. Tijdens de herdenking op het eiland Tholen in 2003, 50 jaar later, was ik er ook weer bij. Met touringcars werden wij naar het gebied gebracht waar wij gewerkt hadden. De hulpverleners die in Vossemeer hadden gewerkt werden gewaarschuwd dat de inwoners van Vossemeer deze herdenking zouden negeren en allemaal binnen zouden blijven. Toen wij in het dorp aankwamen was er niemand te zien...
WIJ WAREN NIET GEREFORMEERD....... WIJ WAREN DE COMMANDO'S UIT 1953 !!!
Tot slot: dit waren zomaar een paar belevenissen die in mijn geheugen zitten. 50 jaar na de ramp heb ik op de TV zitten kijken naar de reportages en door dit op te schrijven hopelijk een beetje verwerkt, maar dat lukt nog niet erg.
VRAAG: kan het nog een keer gebeuren ? De Deltawerken zijn klaar, om of dat voldoende zal zijn ????
Watersnoodster: Onderscheiding, verleend door Jan Peter Balkenende; Minister-President van Nederland op 18 september 2003 bij gelegenheid van de vijftig jarige herdenking van de watersnoodramp in Zeeland. Deze onderscheiding is ingesteld door Koning Willem III in 1855 en is verleend bij watersnoodrampen in: 1855, 1861, 1916 en 1926.
Over mijzelf
Ik ben Theo
Ik ben een man en woon in moordrecht (nederland) en mijn beroep is gepensioeneerd.
Ik ben geboren op 14/11/1932 en ben nu dus 92 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: compuer (blogs), fotograveren, Scrabben , Geschiedenis, archiveren, molens maken.
Ik ben thans 78 jaar,, dat merk ik dagelijks want oud worden is fijn... oud zijn is moeilijker. Wat je inlevert krijg je nooit meer terug. Daar moet je wel mee leren leven. maar ik hoop toch dat ik de 80 zal halen, moet kunnen hè... Theo
Nog een story..
Ik kreeg van de brandweermeester van Vossemeer een boekje toegestuurd omdat ik bij een herdenking bericht had dat ik niet zou komen. Ik kon dat toen nog niet aan. Het boekje hete "Er was niets dan water om mij heen!" Toen ik het zat te lezen las ik tot mijn stomme verbazing op bldz. 100: Heer, geef ons heden ons dagelijks brood... en een keer in de tien jaar watersnood, we hebben er goed aan verdiend!!. De schrijfster had belangen of was mede-eigenares van een woninginrichtingszaak, tja, die zal wel aan iedereen toen geleverd hebben. Het rampenfonds betaalde alles wel !! Wie snapt dat zo iemand dat zonder wroeging kan schrijven moet maar in mijn gastenboek in dit blog reageren. Ik ben blij dat ik anders in elkaar zit. Maar of hier 'zegen'op zal rusten betwijfel ik.
Als u aan mijn woorden twijfelt, roept u maar.... iedereen kan van mij een fotokopie van bldz. 100 krijgen.
Foto hierboven is van Koning Willem III, Deze koning heeft "de gouden ster" ingesteld voor mensen die zich tijdens watersnoden in het verleden (zie tekst boven) hebben ingezet. Bij de vijftigjarige herenking van de watersnaao van 1953 kreeg ik deze onderscheiding van de president der Nederlanden: Jan Peter Balkenende.
Ik ben Theo